เมื่อผมข้ามมิติและต้องแต่งงานกับผู้ชาย 4 คนพร้อมกัน Ch.11

NOOFONG

ตอนที่ 11

ความกลัวของจอมเผด็จการ

นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับผมกันแน่เนี่ย...

ผมนั่งเอามือปิดหน้าตัวเองราวกับอยากจะวาร์ปหนีจากความจริงอันโหดร้ายนี้ซะเดี๋ยวนี้ แต่ก็นั่นแหละครับ ภาพความทรงจำบางส่วนมันดันแฟลชแบ็กกลับมา แม้สติจะยังไม่เต็มร้อย แต่ผมก็ยังพอจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้น...

จะโทษใครทั้งหมดก็คงไม่ได้ ผมเองก็มีส่วนผิดเต็ม ๆ ที่ไม่ระวังตัวให้ดี เพราะมัวแต่สนของกินนี่แหละ

'ก็คนมันคิดถึงบ้านนี่หว่า! ของที่นี่มันก็มีแต่รสชาติแบบ... เอิ่ม... อ่อนโยนไปหน่อย ไม่มีอะไรแซ่บๆ ให้ชีวิตมันมีสีสันเหมือนส้มตำนัวๆ บ้านเราบ้างเลย'

แต่นั่นแหละ...สิ่งที่ผมจำได้ชัดที่สุดกลับไม่ใช่รสชาติของอะไรหรอก มันคือความรู้สึกผิดหวัง...ความเสียใจ ที่ถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายไปไหน เจ็บจี๊ดขึ้นมาในใจทุกทีที่คิดถึง

ผมยังจำได้แม่น...ตอนที่ไคเรนหันหลังให้แล้วเดินจากไปแบบไม่แม้แต่จะหันกลับมา ภาพนั้นยังคงติดอยู่ในหัวเหมือนไฟล์ที่ลบไม่ได้

'แล้วไหงตอนนี้ถึงมาทำดีกับผมจัง? ทำไมต้องมาทำเป็นห่วง... ทั้งที่เมื่อกี้ยังเกลียดกันแทบตาย ถึงขนาดเดินหนีไปแบบไม่เหลียวหลังเลยด้วยซ้ำ...'

คำพูดที่เคยได้ยินมาว่าไคเรนเกลียดรัชทายาท กำลังย้อนกลับมาทิ่มแทงหัวใจดวงน้อยๆ ของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความสับสนปนเจ็บปวดนี่มันยิ่งกว่าพิษอะไรทั้งนั้นเลยจริงๆ

นี่เขาคิดอะไรอยู่กันแน่? หรือ...ผมนี่แหละที่ยังเข้าใจอะไรไม่ได้สักอย่างเลย...


ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากเผลอหลับไปเพราะความเพลีย คราวนี้รู้สึกเหมือนพอจะตั้งสติได้บ้างแล้ว ผมหันมองไปรอบห้อง...

ใช่...ยังอยู่ในห้องนอนของไคเรนเหมือนเดิม จะว่าไปก็สมกับเป็นห้องของคนมีอำนาจ เตียงใหญ่โตพอจะนอนได้สักสามสี่คนแบบมีพื้นที่เผื่อดิ้น ฟูกกับผ้าห่มก็ทั้งนุ่มทั้งหนา หลับได้อีกหลายตื่นแบบไม่รู้สึกผิดกับชีวิตเลย

ผมขยับตัวจะลุกขึ้น แต่เจ้ากรรม...ขาดันไม่มีแรง

'เมื่อคืนนี่... จัดหนักเบอร์ไหนกันนะ... ถึงกับขาอ่อนแบบนี้'

"คอแห้งชะมัด" ผมบ่นกับตัวเอง พลางค่อยๆ เอื้อมมือจะคว้าแก้วน้ำที่วางอยู่ใกล้ๆ แต่กะองศาพลาดไปหน่อย เพร้ง!

แก้วหล่นแตกกระจายพอให้ห้องหรู ๆ ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันตา

ก่อนที่เสียงฝีเท้าไวๆ ของพ่อหนุ่มตาสีเขียวจะรีบเข้ามาดูว่าผมเป็นอะไรไหม

"ฝ่าบาท ท่านตื่นแล้วทำไมไม่เรียกข้า"

"เอ่อ... คือ... ข้าไม่ได้ตั้งใจ" ผมกลัวว่าเขาจะดุเรื่องทำข้าวของเสียหายมากกว่า

"ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย แก้วบาดหรือเปล่า" เขากลับรีบเข้ามาตรวจดูผมอย่างลนลาน เหมือนกลัวว่าผมจะแตกสลายไปพร้อมกับแก้วใบนั้นด้วย

“ข้าไม่เป็นอะไร ออกไปห่าง ๆ หน่อย” ผมดันเขาเบา ๆ แล้วเบือนหน้าหนีแบบคนที่ยังเคืองอยู่

ใช่...ผมงอนเขาอยู่จริง ๆ ไม่ใช่งอนเล่น ๆ แบบเอาไว้ให้หวีดในนิยาย แต่เป็นแบบที่คนจริงเจ็บจริง เพราะตอนที่ผมต้องดิ้นรนเอาตัวรอดจากไอ้สารเลวนั่น เขากลับ...เลือกยืนอยู่ห่าง ๆ อย่างเย็นชา

แค่คิดก็อยากยกเศษแก้วนั้นขึ้นมาส่องใจตัวเองดูเลยว่ามันแตกร้าวไปถึงไหนแล้ว

แต่ผมยังไม่ทันได้ตั้งหลักหรือฟาดฟันอะไรในความคิด ไคเรนก็จัดการอุ้มผมขึ้นแนบอกหน้าตาเฉย เหมือนไม่ได้ถามความเห็นกันเลยสักคำ

“นี่! ท่านจะทำอะไร—” ผมดิ้นพล่านในอ้อมแขน

แต่คนตัวโตกลับยิ้ม...ยิ้มแบบที่ไม่ใช่ไคเรนคนเดิมเลยสักนิด

รอยยิ้มอบอุ่น ทะเล้นนิด ๆ เหมือนคนที่รู้ดีว่ากำลังทำให้คนตรงหน้าใจบางอย่างไม่รู้ตัว

"ก็จะพาฝ่าบาทไปชำระร่างกายอย่างไรเล่า" เขาตอบหน้าตาย "เมื่อคืนข้าเช็ดตัวให้ท่านแล้ว แต่อย่างไรก็ต้องทำความสะอาด ส่วนนั้น อยู่ดี"

“ส...ส่วนนั้น!?”

ผมพูดเสียงสะดุด พร้อมกับจิตใต้สำนึกที่กำลังตั้งวงถกกันเองว่า ส่วนนั้นที่ว่า มันคือ... คงไม่ใช่ ส่วนนั้นจริง ๆ หรอกใช่มั้ย!?

“ข้าทำเองได้!” ผมโพล่งออกไปแบบไม่คิด แต่ร่างกายดันไม่ให้ความร่วมมือสักนิด ดิ้นยังไงก็ไม่พ้นอ้อมแขนเขาอยู่ดี

"ฝ่าบาทเชื่อฟังข้า... อยู่นิ่ง ๆ" เขากระซิบเสียงเรียบแต่ชัดเจน "เดี๋ยวข้าจะดูแลทุกอย่างให้เอง"

คำพูดที่แสนจะเผด็จการแฝงอำนาจที่ไม่อาจโต้แย้งได้แม้แต่น้อย

ผมนิ่งไปในอ้อมแขน ไม่ใช่เพราะยอมแพ้

แต่เพราะหัวใจมันเต้นดังขึ้นเรื่อย ๆ จนฟังเสียงตัวเองไม่ออกแล้วว่า..

ตอนนี้...ผมยังงอนอยู่ หรือแค่เขินจนไปไม่เป็นกันแน่

ไคเรนอุ้มผมตรงไปยังอีกฝั่งของห้อง ประตูไม้บานใหญ่เปิดออกเป็นทางเชื่อมสู่ห้องอาบน้ำโอ่อ่า ผนังหินอ่อนสีขาวนวลถูกประดับประดาด้วยลวดลายสลักเสลาวิจิตร อ่างอาบน้ำหินอ่อนขนาดใหญ่ตั้งเด่นอยู่กลางห้อง ไอควันกรุ่นลอยขึ้นมาจากผิวน้ำที่เจือด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพร

ไคเรนวางผมลงข้างอ่างอย่างเบามือ ผมก็พยายามทรงตัวยืนให้มั่นคง แม้ขาจะยังสั่นเล็กน้อย "ข้า... ข้าอาบเองได้" ผมเอ่ยเสียงแข็ง ไม่อยากให้เขามาแตะเนื้อต้องตัวตอนนี้ถึงจะ... เคยแล้วก็เถอะ

“ให้ข้าช่วยเถอะ...” ไคเรนเอื้อมมือมาหมายจะประคอง แต่ผมรีบถอยหลังหนี

"ข้าบอกว่าข้าทำเองได้!" น้ำเสียงผมเริ่มห้วนขึ้นเล็กน้อย บ่งบอกว่ายังไม่หายเคือง

มือของไคเรนชะงักค้างอยู่กลางอากาศ แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ เขาถอยห่างออกไปสองสามก้าว มองผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

ผมรีบปลดเสื้อคลุมออกอย่างลวก ๆ แล้วก้าวลงไปในอ่างน้ำอุ่นทันที ไอร้อนโอบล้อมร่างกายไว้ ช่วยให้ความรู้สึกในกายผ่อนคลายขึ้นบ้าง แต่ความรู้สึกหน่วงในใจก็ยังคงอยู่ ผมก้มหน้าลงมองผิวน้ำที่สะท้อนใบหน้าตัวเองกลับมา ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้เมื่อคืนยังคงปรากฏให้เห็น

ความเงียบปกคลุมห้องน้ำอยู่เนิ่นนาน มีเพียงเสียงน้ำที่ไหวเบา ๆ จากการขยับตัว จนกระทั่งไคเรนเป็นฝ่ายทำลายความเงียบด้วยเสียงทุ้มต่ำที่แฝงความกังวล

"ฝ่าบาท..."

ผมเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เต็มใจนัก

"ท่านรังเกียจข้าหรือ?" คำถามนั้นแทงใจดำผมอย่างจัง

ผมเม้มปากแน่น ไม่ตอบ

"เรื่องเมื่อคืน... ข้าไม่ได้ตั้งใจล่วงเกินท่าน" เขาเอ่ยต่อ น้ำเสียงจริงจังและแผ่วเบาอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ดวงตาสีเขียวคู่คมจ้องมองมาที่ผมอย่างรอคอยคำตอบ

ผมยังคงเงียบ ไม่รู้จะตอบอะไรดี ความรู้สึกมันตีกันวุ่นวาย ทั้งโกรธที่เขาทิ้งผมไว้ ทั้งสับสนกับการกระทำที่แสนดีของเขาในตอนนี้ และที่สำคัญ... หัวใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นแรงขึ้นมาเสียได้

ไคเรนถอนหายใจออกมาแผ่วเบา แต่ก็ไม่ได้เร่งเร้าคำตอบจากผม เขาเพียงแค่ยืนมองผมอยู่ห่างๆ ราวกับรอให้ผมพร้อมที่จะพูด

ผมหลุบตามองผิวน้ำในอ่าง น้ำอุ่นที่เคลื่อนไหวอยู่รอบตัว...กลับไม่อาจล้างความเย็นเยียบในใจให้หายไปได้เลยแม้แต่น้อย

“ข้า...” ผมเริ่มพูดด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับลม “ข้าแค่...ไม่เข้าใจ”

เสียงผมสั่น

“ทั้งที่ข้าหวาดกลัวแทบตาย แต่ท่านกลับ...เลือกที่จะหันหลังเดินจากไป ท่านเป็นสวามีของข้านะ...”

คำพูดขาดห้วง น้ำตาร้อน ๆ มันไหลออกมาเองโดยไม่ทันตั้งตัว

แล้วผมก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น เหมือนสิ่งที่พยายามฝืนไว้ตลอดหลุดพังลงมาทีละชั้น น้ำตานั้นไม่ใช่เพียงความเสียใจ...แต่มาจากข้างในจริง ๆ

ทันทีที่เขาเห็นผมร้องไห้ ไคเรนก็ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกอดผมแน่นจากด้านหลัง

“ฝ่าบาท...ข้าขออภัย...ข้าเสียใจจริง ๆ ที่ทำให้ท่านรู้สึกแบบนั้น ตอนนั้นข้าคิดว่า...ข้าไม่ควรก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของท่าน ข้าคิดว่า...ท่านยังมีใจให้เขาอยู่”

“แล้วข้าดูเหมือนคนที่นอกใจสวามีตัวเองนักหรือไง!?” ผมสะอื้นพูด ทั้งน้ำตา

“ก่อนหน้านี้อาจจะใช่ ข้าเคยชอบ เคยโปรดปรานเขา...แต่ตอนนี้ ข้ารู้แล้วว่าอะไรควรไม่ควร แล้วทำไม..ท่านถึงไม่เชื่อใจข้าเลย? ข้าเจ็บมากนะ...ที่ท่านเดินหนีข้าไป ทั้งที่ตอนนั้น ข้ามีเพียงท่าน...ฮึก...ฮึก...”

ผมพูดออกมาทั้งหมดโดยไม่ได้คาดหวังจะให้เขาเข้าใจ ไม่ได้หวังอะไรด้วยซ้ำ แค่อยากพูด อยากปลดปล่อยมันจากอกที่แน่นจนหายใจไม่ออก

ผมเช็ดน้ำตาลวก ๆ แล้วพยายามดันตัวออกจากอ้อมแขนเขา

แต่ยังไม่ทันได้ขยับตัวไปไหน เขากลับก้าวลงมาในอ่างเดียวกัน แล้วดึงผมกลับมากอดไว้แน่นกว่าเดิม...แน่นเสียจนผมขยับไม่ได้อีก

"อย่าผลักข้าออกเลย..." ไคเรนกระซิบเบา ๆ ข้างใบหูผม เสียงเขาแผ่วเหมือนกลัวว่าพูดดังแล้วใจผมจะสั่นไหวอีก

"ข้ารู้...ว่าข้าทำผิด ข้ารู้ว่าท่านเจ็บ และข้าก็เห็นมันทั้งหมดกับตา แต่สุดท้าย...ข้ากลับเลือกที่จะหันหลังเดินหนี หากท่านจะเกลียดข้า ก็สมควรแล้ว จะไม่ให้อภัยข้าก็ไม่เป็นไร... แต่ที่ข้าไม่อาจทำได้ คือการหลอกตัวเอง ว่าท่านจะชอบข้า ข้ารู้ดีว่ามันไม่ใช่ และไม่อยากเข้าข้างตัวเองไปมากกว่านี้อีกแล้ว"

เขาฝังใบหน้าลงบนบ่าผม น้ำเสียงเริ่มสั่นเล็กน้อย

“ข้ากลัว... กลัวว่าถ้าข้าเดินเข้าไป ข้าจะกลายเป็นคนที่ท่านไม่อยากแม้แต่จะมองหน้า กลัวว่าจะรบกวนสิ่งที่อาจเป็นความสุขของท่าน... ข้ามันขี้ขลาด...และข้าก็โง่เหลือเกิน จนไม่รู้เลยว่าความกลัวของข้า...กำลังทำร้ายท่าน"

อ้อมแขนของเขารัดแน่นขึ้นอีกนิด ราวกับจะกลืนผมเข้าไปทั้งร่าง

"ท่านเคยพูดว่า... ท่านมีเพียงข้า แต่ในเวลาที่ท่านต้องการข้ามากที่สุด ข้ากลับไม่อยู่ตรงนั้น ข้าปล่อยให้ท่านร้องไห้ ปล่อยให้ท่านต้องต่อสู้กับทุกอย่างเพียงลำพัง แล้วข้ายังมีหน้า…จะเอ่ยปากขอความรักจากท่านได้อีกหรือ?"

เขาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างแผ่วเบา...เหมือนคำสารภาพที่ไม่อาจถอนคืน

"แต่แม้ข้าจะไม่มีหน้าจะขอ... ข้าก็ยังอยากร้องขออีกสักครั้ง ได้หรือไม่ ให้ข้าได้ดูแลท่าน...นับจากนี้ ไม่ใช่ในฐานะขุนนาง ไม่ใช่เพราะหน้าที่ หรือเพื่อสิ่งใดตอบแทน แต่เพราะข้า...รักท่าน รักจนไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองแล้ว..."

ผมรู้สึกได้ถึงหยดน้ำอุ่นเล็ก ๆ ตกกระทบบ่าผม เบา…แต่ซื่อตรงจนใจสั่น

บางที...เขาอาจร้องไห้

บางที...ผมอาจยอมเปิดใจตอบรับความอ่อนไหวและถ้อยคำปลอบประโลมเหล่านั้น

ผมไม่ผลักเขาออกเหมือนที่ผ่านมา แค่ปล่อยให้ตัวเองนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา ยอมให้ความเงียบทำหน้าที่แทนคำพูด…ในจังหวะที่เราต่างฟังเพียงเสียงหัวใจของกันและกัน

"ท่านจะอาบน้ำให้ข้าไม่ใช่หรือ..." ผมพูดเบา ๆ แกล้งย่นจมูกใส่เขาเล็กน้อย เพื่อคลายบรรยากาศที่ชื้นไปด้วยน้ำตาและถ้อยคำจริงใจ "ข้าไม่อยากนั่งตัวเปื่อยอยู่ในอ่างหรอกนะ"

เสียงหัวเราะในลำคอของเขาเบาและอ่อนโยนกว่าครั้งไหน ริมฝีปากของไคเรนแตะลงที่ไหล่ผมแผ่วเบา เหมือนจะย้ำให้รู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้ อยู่จริง ๆ และจะไม่หายไปอีก

เขาขยับตัวอย่างระมัดระวัง ดึงผ้าเช็ดตัวผืนเล็กขึ้นจากข้างอ่างก่อนจะเริ่มชะล้างไหล่ผมด้วยมือเปล่า ไม่มีความรีบร้อน ไม่มีร่องรอยของความปรารถนาเร่งเร้าใด ๆ มีเพียงสัมผัสที่แผ่วเบา อบอุ่น

“บอกข้าหากรู้สึกหนาวนะ” เขาเอ่ยเสียงต่ำอย่างใจเย็น ดวงตาสีเขียวไม่หลบไปไหน มองผมอย่างคนที่กลัวว่าหากละสายตาแม้เพียงวินาทีเดียว ผมจะหายไปจากตรงนี้อีก

“ข้าไม่เป็นไรหรอก…” ผมตอบ แล้ววางมือทับลงบนมือของเขาที่กำลังลูบผ่านต้นแขนผมพอดี "กอดข้าสิ... ข้าอยากให้ท่านกอด"

ไคเรนหลุดยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ไร้ซึ่งมาดใด ๆ ทั้งสิ้น เป็นเพียงชายคนหนึ่งที่รัก และอยากดูแลผมอย่างที่สุดเท่านั้น

...และบางที ผมก็อาจกำลังตกหลุมรักเขาซ้ำอีกครั้ง ทั้งที่ไม่เคยเลิกรักเลยตั้งแต่แรกก็ได้



หลังจากเหตุการณ์วุ่นๆ ที่คฤหาสน์ของไคเรน ผมก็ถูกจับขัง (เอ่อ... ใช้คำว่าดูแลอย่างใกล้ชิดจะสุภาพกว่าเนอะ) อยู่ในนั้นเกือบสามวันเต็มๆ จนพิษจากไอ้ดอกบ้าๆ นั่นหายไปหมดสิ้น

พอเริ่มมีแรง เดินได้คล่องปาก แล้วก็บ่นว่าเบื่อโลกจนเสียงสะท้อนก้องไปทั่วห้อง ไคเรนก็มองหน้าผมนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่ทำเอาตาโตเป็นไข่ห่านทันที

"ไปเดินตลาดกันไหม"

ผมไม่รอให้เขาเปลี่ยนใจ รีบพยักหน้ารัว ๆ

เช้านี้อากาศสดใส แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลงมาต้องตา ไคเรนจัดแจงหาชุดที่ดูไม่เป็นทางการมากนักมาให้ผมใส่ เป็นชุดคลุมสีฟ้าอ่อนที่เบาสบาย และไม่ได้มีลวดลายหรูหราอะไร ทำให้ผมดูกลมกลืนกับผู้คนทั่วไปได้ไม่ยาก ไคเรนเองก็อยู่ในชุดคลุมสีเข้มธรรมดาๆ แต่ถึงจะแต่งตัวเรียบแค่ไหน ออร่าความเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลดังมันก็ยังแผ่ออกมาอยู่ดี

'ยอมใจในเบ้าหน้าเขานะ'

พอเท้าแตะพื้นตลาดเท่านั้นแหละ ผมก็เหมือนหลุดเข้าไปในอีกโลกหนึ่ง! เสียงจอแจของผู้คน กลิ่นหอมฟุ้งของอาหารสารพัดชนิด สีสันสดใสของผักผลไม้และข้าวของเครื่องใช้ละลานตาไปหมด ผมลืมความอึดอัดใจที่มีต่อไคเรนไปชั่วขณะ เดินดุ่มๆ ตรงเข้าไปที่แผงขายขนมทันที

"ท่านอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหมฝ่าบาท?" เสียงทุ้มของไคเรนดังขึ้นข้างหลัง ผมหันไปมองเขาที่ยืนกอดอกยิ้มๆ พ่อค้าแม่ค้าต่างพากันมองเราสองคนแปลกๆ

"หืม? อยากได้อันนั้น! อันนี้! แล้วก็โน่นด้วย!" ผมชี้รัวๆ ไปที่ขนมหน้าตาน่ากินแทบทุกอย่าง

ไคเรนหัวเราะเบาๆ แล้วหยิบถุงเงินออกมาจ่ายหน้าตาเฉย ไม่มีการลังเล ไม่มีการต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น 'นี่แหละ! พ่อหนุ่มสายเปย์ที่ตามหามานาน!'

เราเดินลึกเข้าไปในตลาด ผมหยุดแทบทุกร้านที่สะดุดตา ตั้งแต่ร้านของเล่นไม้แกะสลัก ร้านผ้าไหมสีสด ไปจนถึงแผงเครื่องประดับเงินพื้นเมือง ไคเรนไม่เคยบ่นสักคำ เขาแค่เดินตามหลังผมอย่างเงียบๆ และคอยจ่ายเงินให้ทุกครั้งที่ผมชี้ไปที่ของชิ้นไหน สงสัยคงคิดว่าผมกำลังงอแง เลยต้องตามใจให้สุดๆ

ตะกร้าที่ไคเรนถืออยู่เต็มไปด้วยข้าวของที่ผมเลือกเอาแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง ส่วนผมก็หอบหิ้วขนมเต็มสองมือ เดินกินไป หัวเราะไป เขาดูมีความสุขที่ได้เห็นผมยิ้มแย้ม และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึก... ดีขึ้นมาหน่อย

ขณะที่ผมกำลังเพลินกับการสำรวจร้านรวงต่างๆ อยู่ดีๆ ก็มีร่างเล็กๆ พุ่งเข้ามาชนผมเต็มแรง

ตุบ!
ผมเซไปเล็กน้อยก่อนจะทรงตัวได้ แต่พอเห็นเท่านั้นแหละ... ก็เป็นเด็กตัวเล็กๆ เนื้อตัวมอมแมมไปหมด เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ดวงตากลมโตกำลังมองผมอย่างตกใจและหวาดกลัว

ยังไม่ทันที่ผมจะอ้าปากถาม ไคเรนที่เดินตามหลังมาติดๆ ก็ทำหน้าดุทันที คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างเห็นได้ชัด

'โอ๊ย... อย่าเพิ่งไปทำหน้าโหดใส่เด็กสิพ่อคุณ!'

ผมรีบปัดมือเขาเบาๆ เป็นเชิงบอกว่า "ไม่เป็นไรน่า"

แล้วทรุดตัวลงไปนั่งยองๆ ตรงหน้าเด็กน้อย

"ไม่เป็นไรนะเจ้าหนู เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?" ผมถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เคยใช้มา เด็กน้อยส่ายหน้าเบาๆ ดวงตายังคงสั่นระริก "หิวไหม? อยากกินขนมอะไรหรือเปล่า?"

ทันทีที่พูดถึงขนม ดวงตาของเด็กน้อยก็เป็นประกายขึ้นมา ผมเห็นแววตาแบบนั้นแล้วก็นึกถึงตัวเองสมัยเด็กๆ

'ถ้ามีลูกเป็นของตัวเองบ้างก็ดีนะ... ต้องน่ารักมากแน่ๆ'

ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวแบบไม่ทันตั้งตัว ผมหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วหันไปหาไคเรนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

"ไคเรน ท่านช่วยซื้อขนมให้เจ้าตัวเล็กนี่หน่อยสิ"

ไคเรนพยักหน้ารับคำโดยไม่ถามอะไรสักคำ เขาเดินไปที่แผงขนมใกล้ๆ แล้วกลับมาพร้อมขนมหลายถุงยื่นให้เด็กน้อย

"เอาไปกินนะ" เด็กน้อยรับไปถือไว้แน่น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความดีใจ

"ขอบคุณขอรับ" เสียงเล็กๆ เอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้างที่เผยให้เห็นฟันกระต่ายเล็กๆ ก่อนที่เด็กน้อยจะวิ่งหายไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว

ผมลุกขึ้นยืนแล้วปัดฝุ่นที่ก้น ไคเรนยังคงยืนมองผมด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป

'แววตาแบบนั้น... มันคืออะไรกันนะ?'

"ท่าน... ดูเปลี่ยนไปจริงๆ" เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่ผมก็ได้ยินชัดเจน "ฝ่าบาทของข้า... น่ารักจัง"

ผมหันขวับไปมองเขา หน้าเห่อร้อนขึ้นมานิดหน่อย


หลังจากชอปปิงจนหนำใจ ผมก็กลับมาถึงคฤหาสน์พร้อมไคเรนที่หอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรัง ส่วนผมก็ถือขนมเต็มสองมือ อารมณ์ดีจนเกือบจะลืมไปแล้วว่าตัวเองเคยโดนกักบริเวณอยู่ในนั้นถึงสามวันเต็มๆ!

'วันนี้ถือว่าเป็นการเที่ยวที่คุ้มค่าสุดๆ ไปเลย!'

แต่พอเดินผ่านโถงทางเดินกว้างเท่านั้นแหละ รอยยิ้มผมก็พลันหุบลง เมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของแรนทีล กำลังนั่งอยู่ที่โซฟาไม้ตัวยาว สีหน้าเขาดูเคร่งเครียดและกังวลอย่างเห็นได้ชัด

ทันทีที่เราปรากฏตัว แรนทีลก็ลุกพรวดขึ้นมา ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งไปที่ไคเรน เหมือนจะแผดเผาให้เป็นจุล

"ไคเรน!" เขาตวาดเสียงกร้าว ก่อนจะพุ่งเข้าใส่และ ซัดหมัดเข้าที่ใบหน้าหล่อๆ ของไคเรนเต็มแรง!

ผัวะ!

ไคเรนเซถลาไปด้านข้างเล็กน้อย แต่ก็ยังทรงตัวอยู่ได้โดยไม่ล้ม ผมถึงกับตาโต 'เฮ้ย! อะไรกันเนี่ย!?'

"ทำไมท่านถึงปล่อยให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น! ท่านดูแลปกป้องรัชทายาทภาษาอะไร!" แรนทีลพูดด้วยอารมณ์ที่โมโหจัด เส้นเลือดที่ขมับปูดโปน มือเขากำแน่นราวกับพร้อมจะซัดหมัดที่สอง

ผมเห็นท่าไม่ดี รีบปรี่เข้าไปขวางระหว่างทั้งสองทันที ก่อนที่เรื่องมันจะบานปลายไปมากกว่านี้

"หยุดเลยนะ ทั้งสองนั่นแหละ!" ผมตวาดเสียงดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามดันแรนทีลให้ออกห่างจากไคเรน "แรนทีล! ท่านไม่ควรใช้กำลังต่อหน้าข้านะ!"

บรรยากาศในโถงทางเดินตึงเครียดจนเหมือนหายใจไม่ออก ผมมองหน้าแรนทีลที่ยังคงกรุ่นโกรธ แล้วหันไปมองไคเรนที่ยังคงยืนนิ่ง ใบหน้าด้านข้างมีรอยแดงเรื่อๆ จากแรงหมัดเมื่อครู่

ผมไม่เคยเห็นแรนทีลโกรธจัดขนาดนี้มาก่อน... และไคเรนก็ดูไม่ได้โต้ตอบอะไรเลยสักคำ

ผมสูดหายใจลึก พยายามรักษาสติ แล้วพูดเสียงนิ่งที่สุดเท่าที่ทำได้

"ไปคุกเข่าสำนึกผิดกันเดี๋ยวนี้... ใจเย็นเมื่อไหร่ ค่อยมาพบข้า"



Talk with me
เอาล่ะ เปิดศึกในบ้านซะแล้ว
เซย์เรนของเราปวดหัวเลยทีนี้

nuangnut1996

สนุกมากครับ

GuN009

โอ ถ้าเปิดศึกกันเอง จะเชียร์ใครดีนะ
ขอบคุณนะครับ

lekthai

เลิฟเลิฟ

Nukinho

งานนี้ จะหมู่ เพื่อเคลียร์ใจหรือเปล่านะ