หม้ายสาวเหงาหูย 02 cop

jor686868

เช้าวันใหม่ แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องลอดม่านบางสีครีมเข้ามาในห้องอาหาร กลิ่นขนมปังปิ้งและกาแฟลอยอบอวลทั่วโต๊ะทานอาหารหรูหราสไตล์คลาสสิก คุณนายลัดดาในชุดเสื้อคลุมไหมเบา ๆ สีไข่มุก ปกปิดร่างเพียงพอให้ดูสง่างาม แต่หากใครมองใกล้ ๆ จะเห็นความบางจนแทบจะมองทะลุเข้าไปถึงชุดนอนด้านในที่ยังไม่ได้เปลี่ยนตั้งแต่เมื่อคืน ใบหน้ายังแต่งเบา ๆ แต่สวยสง่า แม้เพิ่งผ่านค่ำคืนที่เร่าร้อนกับ "ลุงมา" มาหมาด ๆ ทว่าดูสดใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
     "มุก ทานกาแฟหน่อยไหม เดี่ยวแม่เทให้ หน้าซีดเลยเมื่อคืนเข้าเวรดึกเหรอ" ลัดดาถามอย่างเอาใจลูกสาวคนเล็ก
มุกดาในชุดเสื้อยืดพอดีตัวบางเบาสีขาวกับกางเกงขาสั้นมากจนเผยต้นขาเนียนทั้งสองข้าง ผมยังไม่ได้รวบหลังเวรยาว แววตาเต็มไปด้วยความง่วง พยักหน้าเบา ๆ ขณะกำลังหั่นขนมปังเข้าปาก
     "ค่ะ แต่ก็พอไหวค่ะ แม่คะ หนูคิดว่า...บ้านเราควรมีแม่บ้านสักคนไหมคะ?"
ลัดดาหันมามองลูกสาวด้วยความสนใจ
     "ทำไมล่ะลูก?"
     "คือ...แม่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยตื่นมาทำอาหารเองทุกวัน แล้วบางทีแม่ก็ต้องคอยประสานกับบริษัทแม่บ้านจ้างรายวัน มันวุ่นวายนะคะแม่" มุกดาพูดเสียงอ่อนแต่อย่างตั้งใจ
     "จริงของมุกนะคะแม่" วิภา ลูกสาวคนโตที่นั่งตรงข้ามชุดทำงานสุดเซ็กซี่ เสื้อเชิ้ตสีขาวรัดรูปแนบอก กระโปรงทรงเอรัดสะโพกสั้นเหนือเข่า ผ่าข้างขึ้นมาจนเกือบถึงต้นขา ผมยาวสลวยถูกรวบขึ้นครึ่งหัวเผยคอระหงอย่างสง่างาม
     "เราน่าจะมีแม่บ้านประจำสักคน จะได้ดูแลบ้านต่อเนื่อง แม่จะได้พักผ่อนมากขึ้น"
ลัดดาพยักหน้าเบา ๆ ดวงตาแอบมองไปนอกหน้าต่าง ซึ่งเห็นสวนหลังบ้านที่ศาลายังตั้งอยู่ในมุมเงียบ สถานที่ที่เมื่อคืนเพิ่งเปียกโชกด้วยรสสวาท
     "แม่ไม่ขัดหรอกจ้ะ เดี่ยวแม่จะหาดูหละกัน แม่มีเพื่อนอยู่กลุ่มนึง เดี๋ยวจะลองถามดูว่ามีใครรู้จักคนไว้ใจได้ไหม"
     "ดีเลยแม่" วิภายิ้มก่อนจะวางช้อนลงแล้วพูดต่อ
     "แล้วอีกเรื่องค่ะ แม่...วิว่า เราน่าจะจ้างคนสวนเพิ่มอีกสักคนไหม?"
ลัดดาขมวดคิ้วเล็กน้อย
    "ทำไมเหรอลูก? ลุงมาก็ทำดีอยู่แล้วนี่..."
    "ก็ใช่ค่ะ แต่ลุงมาแก่แล้วนะ แถมแม่ก็เริ่มให้เขาช่วยงานในบ้านมากขึ้น...วิว่า ถ้ามีคนเพิ่มอีกสักคน จะได้แบ่งกันชัดเจน แล้ววิก็อยากทำบ่อปลาหลังบ้านค่ะ ตอนนี้ตรงนั้นปล่อยร้างไว้นาน อยากทำที่พักผ่อนนั่งเล่นแบบจริงจังหน่อย จะได้มีมุมสงบให้พักสมอง"
มุกดาเสริมขึ้นมา
    "หนูเห็นด้วยเลยค่ะ หลังบ้านบรรยากาศดี น่าเสียดายมากถ้าไม่ใช้ให้เต็มที่"
คุณนายลัดดายิ้มพยักหน้า
    "ก็จริงของลูกทั้งสองคนนะ เอาอย่างนี้ เดี๋ยวแม่จะลองถามเพื่อน ๆ ดู เผื่อมีใครรู้จักคนสวนหรือแม่บ้านที่ไว้ใจได้"
          บรรยากาศในห้องอาหารยังคงอบอุ่น รื่นรมย์ แต่ในใจของคุณนายลัดดา...ยังคงรู้สึกร้อนวูบวาบใต้ชุดคลุมนั่น...เมื่อสายตาเธอเหลือบไปเห็นรอยแดงจาง ๆ บนต้นขาตัวเองที่ยังไม่จางจาก "เมื่อคืนนี้"
         หลังทานอาหารเช้ากันเสร็จ คุณนายลัดดาก็ลุกขึ้นเก็บจานและแก้วอย่างแช่มช้า กลิ่นกาแฟและกลิ่นตัวหอมอ่อน ๆ ลอยเคล้าในอากาศ เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินหน้าบ้าน
     "แม่... หนูไปทำงานก่อนนะคะ" — วิภาเอ่ยเสียงใส ขณะก้าวออกจากประตูบ้าน
ทันใดนั้น วิภาก็หยุดเดิน นึกขึ้นได้บางอย่าง
     "อ้อ... มุก!"
     "ว่าไงพี่?" เสียงใสจากอีกมุมของบ้านตอบกลับมา มุกดาสะลึมสะลือเนื่องจากเวรเมื่อคืน
     "เพื่อนพี่ที่ออฟฟิศ อยากได้ต้นไม้ที่มันฮิตในติ๊กต็อกน่ะ... ต้นที่เราเคยปลูกหลังบ้านใช่มั้ย?"
     "อ๋อ... ต้นบอนอะไรสักอย่างนั่นน่ะเหรอ ใช่เลย ไปดูมั้ย เดี๋ยวช่วยขุด"
สองพี่น้องเดินลัดเลาะไปหลังบ้าน หัวเราะเบา ๆ ท่ามกลางแดดเช้า ผิวขาวเนียนตัดกับแสงแดดระยิบ

     "มันอยู่ตรงไหนนะ?" วิภาถามพลางย่อตัวลงดู
     "หลังรั้วนู่นเลย มุกลืมดูแล มันน่าจะยังอยู่มั้ง" — มุกพูดพร้อมเดินนำไป ก้ม ๆ เงย ๆ จนชายเสื้อยืดลอยขึ้นเผยให้เห็นช่วงหลังเนียน
ขณะที่พวกเธอกำลังพยายามใช้พลั่วขุดแต่ไม่ถนัดนัก เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นทางด้านข้าง
     "เอ้า... คุณหนูจะขุดเองเหรอครับ ต้นอะไรนั่นน่ะ?" — เสียงลุงมาเอ่ยขึ้น พร้อมรอยยิ้มเงียบ ๆ ประจำตัว
     "เพื่อนหนูเค้าอยากได้อะค่ะลุง ลุงช่วยขุดให้หน่อยได้มั้ยค่ะ?" — วิภาหันไปพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ
     "ได้สิครับ เดี๋ยวลุงจัดให้"
         ลุงมาคุกเข่าลงใช้พลั่วขุดอย่างชำนาญ กล้ามแขนแน่นขยับไปมาท่ามกลางเหงื่อที่เริ่มผุดขึ้นตามตัว เสื้อกล้ามตัวเก่าเปียกบางจนแนบกับร่างกาย แต่ลุงมามิได้ใส่ใจแค่ต้นไม้...สายตาเขาเหลือบมองเรือนร่างของคุณหนูทั้งสองขณะก้ม ๆ เงย ๆ โดยเฉพาะมุกดาที่นั่งยอง ๆ กางเกงขาสั้นรั้งขึ้น เผยต้นขาแน่นขาวสะอาดตา ตรงเป้ารัดจนนูน และวิภาที่โน้มตัวลงมองดิน จนเนินอกใต้เชิ๊ตรัดรูปดันเนื้อผ้าจนแน่นตึงมองผ่านรังดุมเห็นเต้าขาวๆ แวบๆ เลือดชายวัย 60 เริ่มไหลเวียนแรงกว่าปกติ...กางเกงผ้าบางเก่าที่เขาใส่ มันไม่สามารถปกปิดสิ่งที่กำลังขยายตัวอยู่ภายในได้ ปลายหัวค่อย ๆ ดุนดันออกมาที่ขอบขากางเกงและไม่นาน... ก็โผล่ออกมานอกชายกางเกงที่ลุงถลกขึ้นตอนนั่งเล็กน้อย
วิภา... ที่เงยหน้าขึ้นมามองพอดี ถึงกับเบิกตาเล็กน้อย เธอเงียบ... ไม่พูดอะไร แต่อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองซ้ำอีกครั้ง ใหญ่... ดำ... เต็มไปด้วยเส้นเลือด หน้าเธอขึ้นสีแดงระเรื่อทันที
     "เสร็จแล้วครับคุณหนู เดี๋ยวลุงใส่กระถางให้มั้ย?" — ลุงมาเอ่ยขึ้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
     "ไม่ต้องหรอกค่ะ... แค่นี้ก็พอ ขอบคุณมากนะคะ หนุกลัวไปสาย" — วิภาตอบสั้น ๆ
     "มุก... พี่ไปทำงานก่อนนะจ๊ะ"
     "โอเค พี่ระวังรถด้วยนะ เดี๋ยวมุกขึ้นไปนอนต่อ ง่วงมาก"
         พอมุกดาเดินกลับขึ้นบ้าน วิภาก็รีบก้าวเร็ว ๆ ออกจากสวน แต่หัวใจเธอเต้นแรงกว่าทุกวัน...ภาพนั้นยังติดตา...ความรู้สึกร้อนวูบวาบยังไม่จาง ลุงมา... ยืนมองแผ่นหลังของคุณหนูทั้งสองเดินจากไป สายตาเขามืดเข้มเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย ริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อย
     "เด็กมันโตกันหมดแล้วนี่นะ..." เขาพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับไปพร้อมกับความคิดบางอย่างที่ถูกปลุกขึ้นในเช้าวันนั้น



เสียงส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนบริเวณลานจอดรถดังเป็นจังหวะ วิภาถือกระถางต้นไม้ไว้แนบอก ชุดทำงานวันนี้ของเธอคือ เสื้อเชิ้ตสีขาวรัดรูปติดกระดุมจนแน่นตึง เผยให้เห็นทรวดทรงของหน้าอกที่ดันผ้าจนเกือบปริ กับ กระโปรงทรงเอสั้นผ่าข้าง ที่ยามเดินเหมือนนางแบบ เผยเรียวขาเนียนสว่างในแสงแดดยามสาย
ใบหน้าเธอยังคงแดงนิด ๆ จากเหตุการณ์เมื่อครู่ ภาพนั้นยังไม่หายไปจากหัวเลยแม้แต่น้อย..."ของลุงมา... ทำไมมันใหญ่ขนาดนั้น..." เธอเดินใจลอยโดยไม่ทันมองทาง ขณะเดินเลี้ยวเข้ามาทางโรงรถ พลัน...ตุ้บ!
      "อุ๊ย...!" — วิภาร้องเบา ๆ ขณะร่างเกือบล้มเพราะชนเข้ากับร่างผู้ชายที่เดินสวนออกมา
      "โอ๊ย...คุณหนู! ระวังครับ!" — เสียงลุงมี คนขับรถวัย 50 ปี ร้องตกใจ ก่อนจะรีบคว้าตัวเธอไว้ทัน
มือของเขาสัมผัสเข้ากับเอวบางของเธอเต็ม ๆ อีกข้างจับแขนแน่นไม่ให้เธอล้มลงพื้น กระถางต้นไม้ถูกหนีบไว้ตรงกลางร่างกายทั้งสองคนอย่างพอดิบพอดี ใบหน้าใกล้จนแทบได้กลิ่นหอมจากผิวกายของเธอ... กลิ่นน้ำหอมบาง ๆ ผสมกลิ่นสาวเต็มวัย...อกแน่นขนาดพอดีมือของวิภาเบียดเข้ากับต้นแขนของลุงมี กลิ่นหอมจากน้ำหอมราคาแพงผสมกับกลิ่นกายของหญิงสาวทำให้หัวใจของลุงมีเต้นแรงผิดปกติ หน้าอกของวิภาถูกดันแนบกับขอบกระถาง ดวงตาเขาลอบมองผ่านคอเสื้อเชิ้ตสีขาวที่กระดุมเหมือนจะปริ...เนินอกล้นออกมาจนเห็นร่องลึกชัดเจน เส้นผมยาวสลวยแตะปลายจมูกเขาพอดี...เขายืนนิ่งไปชั่วอึดใจ
      "ละ...ลุงปล่อยได้แล้วค่ะ หนูไม่ล้มแล้ว" — วิภาพูดเสียงเบา ใบหน้าแดงจัด
      "อะ...ขะ ขอโทษครับคุณหนู ลุงไม่ได้ตั้งใจ... ลุงกลัวคุณหนูจะหกล้ม" ลุงมีรีบชักมือกลับ ใจเต้นระรัวราวกับเด็กหนุ่ม
      "ไม่เป็นไรค่ะ หนูผิดเอง เดินใจลอย..."
      "จริงสิ ลุง... วันนี้แม่จะออกไปข้างนอกตอนสาย ๆ ไม่ต้องไปส่งหนูนะคะ เดี๋ยวหนูขับเอง"
      "ครับ... ได้เลยคุณหนู" — ลุงมีพยักหน้า แต่เสียงดูติดขัดเล็กน้อย
               วิภายิ้มบาง ๆ ให้ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถ ชายกระโปรงผ่าข้างแหวกออกเผยต้นขาขาวละมุนอย่างไม่ได้ตั้งใจ เสียงเครื่องยนต์เบา ๆ ดังขึ้น วิภาขึ้นรถแล้วขับออกจากโรงรถไปอย่างสง่างาม...ทิ้งให้ลุงมียืนอยู่เพียงลำพัง ใบหน้าเขายังแดงอยู่ครึ่งซีก ดวงตาเขามองตามร่างคุณหนูที่ขับรถออกไปช้า ๆ มือข้างหนึ่งกำแน่นจนเส้นเลือดปูด ในหัวเต็มไปด้วยภาพเมื่อครู่ที่หน้าอกของวิภาแนบกับกระถาง และกลิ่นกายที่แทบทำให้เขาทำแทบขาดใจ เขาพึมพำกับตัวเอง
      "แม่คุณเอ๊ย... คุณหนูโตขนาดนี้แล้ว แถมยังน่าฟัดชะมัด"
เขาพึมพำเบาๆ กับตัวเอง พลางกลืนน้ำลาย แววตาหื่นกามฉายชัดขณะยกมือขึ้นลูบเบา ๆ ที่เป้าตัวเอง ราวกับอยากให้มันสัมผัสความอ่อนนุ่มเมื่อครู่แทนปลายนิ้ว

               ออฟฟิศชั้น 27 ย่านอโศก วิวเมืองทอดยาวสุดสายตา เสียงแป้นพิมพ์ เสียงโทรศัพท์ เสียงพนักงานคุยกันเบา ๆ มีให้ได้ยินตลอดเวลา แต่สำหรับวิภา... ไม่มีเสียงไหนเข้าหูเธอเลย เธอนั่งพิงพนักเก้าอี้ ทำเป็นอ่านรายงานบนหน้าจอ แต่สมองกลับไม่ได้จดจ่อกับงานแม้แต่นิดเดียว
      "บ้าเอ๊ย... จะคิดถึงทำไมอีกนะ..." — เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ พลางขยับตัวบนเก้าอี้เธอขยับขาไขว้ไปมาเบา ๆ ใต้โต๊ะ ความรู้สึก ร้อนวูบวาบ จากต้นขาขึ้นมาจนถึงอกยังไม่จางลง โดยเฉพาะตอนที่ลุงมีคว้าเธอไว้... หน้าอกเธอแนบกับกระถางต้นไม้ แรงกดดันตอนนั้นทำให้หน้าอกล้นแนบเสื้อจนเจ็บจี้ด แต่สิ่งที่ชัดยิ่งกว่ากลับเป็น สายตาของลุงมี ที่มองเธอราวกับจะกลืนกินทั้งตัว...
      "ทำไม...มันถึงได้รู้สึกแบบนี้นะ..." — เธอหลับตา กลืนน้ำลายลงคอ ภาพที่ลุงมามุดก้มขุดดิน เผยกางเกงที่แนบเนื้อ... และสิ่งที่ โผล่พ้นชายกางเกง ออกมา มันชัด... มันใหญ่... และมันติดตาเธอเกินจะลืมได้จริง ๆ
      "ของจริงเหรอนั่น...? หรือแค่เราตาฝาด..." — มือเธอยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ หัวใจเต้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอลุกจากเก้าอี้ ค่อย ๆ เดินไปที่ห้องน้ำพนักงานชั้นเดียวกัน ล็อกประตูแน่นหนา แล้วพิงหลังกับผนังห้อง ห้องน้ำเงียบ... มีเพียงเสียงแอร์เบา ๆ กับเสียงลมหายใจของเธอเอง มือข้างหนึ่งลูบต้นคอตัวเอง... แล้วไหลต่ำลงมาจนถึงหน้าอก
      "เมื่อเช้า... มันแนบกับกระถาง... ตอนลุงมีจับเอวเราไว้... แล้วมองตรงนี้..." เธอเบียดต้นขาเข้าหากันแน่น... สูดลมหายใจยาวพยายามกลั้นเสียงครางที่กำลังจะหลุดออกมา เสื้อเชิ้ตแนบเนื้อของเธอเริ่มชื้นเล็กน้อยจากเหงื่อซึม เมื่อนึกถึงดวงตาของลุงมาที่มองผ่านคอเสื้อเข้ามาหรือของลุงมาที่... "โผล่" ออกมาอย่างท้าทายแดดเช้า
      "โอ๊ย...พอแล้ว... เราเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ..." — เธอหลับตาแน่น พึมพำกับตัวเอง แต่ใจกลับเต้นแรงขึ้นทุกที
มือเลื่อนไปวางไว้ตรงหน้าท้องแบนราบ... แล้วค่อย ๆ ลูบต่ำลง ทันใดนั้น — เสียงไลน์เตือนจากโทรศัพท์ทำให้เธอสะดุ้ง
      ติ๊ง — กลุ่มไลน์ "แผนกมาร์เก็ตติ้ง" แจ้งนัดประชุมด่วนอีก 10 นาที
      "โถ่เอ๊ย..." — เธอสบถเบา ๆ แล้วจัดชุดให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว เมื่อเดินกลับไปที่โต๊ะ หัวใจเธอยังเต้นแรงอยู่ไม่หยุด ร่างกายเธอถูกปลุก แต่ยังไม่ได้ถูกปลดปล่อย


กลับมาที่บ้านหลังจาก วิภาออกไปทำงาน และนิดาขึ้นไปนอนด้วยความง่วง คุณนายลัดดาหลังจากล้างจานและแก้วเสร็จเรียบร้อย คุณนายลัดดาก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำ กลิ่นน้ำหอมกลิ่นดอกไม้สีขาวผสมวานิลลาแตะปลายจมูกบางๆ เธอเลือกใส่เดรสไหมพรมรัดรูปสีดำที่สั้นเหนือเข่า เว้าหลังลึกเผยแผ่นหลังขาวเนียน ผ่าข้างขึ้นมาเกือบถึงสะโพก เผยเรียวขาเพรียวได้รูปและความโค้งเว้าของร่างที่แม้อายุ 45 แล้วก็ยังเย้ายวนจนใครก็ต้องหันมอง เธอลงมาด้วยท่าทีเรียบนิ่งแต่ภายในกลับเร่าร้อน หวังจะเจอลุงมาเพื่อจะยั่วนิดหน่อยแต่ก็ไร้วี่แววคนสวนเก่าแก่คนนั้น ที่กระแทกเธอจนเพลียคาศาลากลางสวน เธอเลยเดินมุ่งหน้าไปยังโรงจอดรถ และนั่นเอง...ลุงมี คนขับรถวัย 50 ปี รูปร่างแน่นบึกในชุดเสื้อโปโลกับกางเกงผ้า ท่าทางขึงขังตลอดเวลา แต่เมื่อเห็นลัดดาในชุดนั้น สายตาก็เปลี่ยนไปทันที
          "คุณนายจะออกไปข้างนอกเหรอครับ? เห็นคุณหนูวิบอก" ลุงมีเอ่ย ขณะกำลังเปิดฝาถังน้ำมันเพื่อตรวจเช็กรถ
          "ใช่จ้ะ... พอดีนัดเพื่อนไว้ที่ห้าง จะคุยเรื่องแม่บ้านกับคนสวนที่จะจ้างเพิ่มนิดหน่อย" ลัดดายิ้มบางๆ เดินเข้ามาใกล้
เสียงส้นสูงกระทบพื้นซีเมนต์เบาๆ จังหวะช้าแต่ชัดเจน สายตาของลุงมีกวาดมองตั้งแต่เรียวขาขาวเนียนขึ้นมาจนถึงอกที่ดันแนบแน่นใต้ผ้าบางเบา เขากลืนน้ำลายเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกระซิบ
          "วันนี้คุณนายแต่งตัว...สวยจังเลยครับ"
          "แก่จะตายแล้ว ใครจะมอง" ลัดดาหัวเราะเบาๆ
          "ใครไม่มอง ผมมองนะครับ" ลุงมีตอบกลับเสียงต่ำ ดวงตาแฝงความหมายมากกว่าคำพูด
                    สายตาของทั้งสองสบกันอยู่ครู่หนึ่ง อะไรบางอย่างในอากาศเหมือนเริ่มหนาแน่นขึ้น... ลัดดารู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ แล่นผ่านหลังเธอในทุกคำพูดของลุงมี เธอยิ้มหยอกเบาๆ ก่อนเอ่ย
          "งั้นรีบเอารถออกให้ฉันเร็วเถอะจ๊ะ เดี๋ยวเพื่อนฉันจะรอนาน"
                    ลุงมีพยักหน้าแต่ยังไม่ละสายตาจากเรียวขานั้น เขาเดินไปเปิดประตูรถ แล้วเธอก็ก้าวขึ้นรถ โดยไม่รู้เลยว่า... สายตาของลุงมียังคงจับจ้องมาที่เรือนร่างนั้น และความคิดบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้นในหัวของเขา...เสียงเครื่องยนต์เบาๆ ดังขึ้น ลุงมีประจำที่คนขับ ขณะคุณนายลัดดานั่งไขว่ห้างเบาๆ ที่เบาะหลัง เดรสสีดำรัดรูปสั้นเกินเข่า พอเธอก้าวขึ้นรถ ตัวผ้าก็ร่นขึ้นจนเผยผิวขาขาวสะอาด และเส้นสายสะโพกนุ่มโค้งอย่างชัดเจน ลุงมีเหลือบมองกระจกมองหลัง ก่อนจะเอื้อมมือ "ปรับ" มุมกระจกอย่างจงใจ เขาแสร้งขยับเล็กน้อย จนภาพที่สะท้อนตรงกลางเห็นเรียวขาขาว และ... เงาสีเนื้อจางๆ จากกางเกงในลูกไม้ของคุณนาย ใจเต้นแรงขึ้นแบบห้ามไม่ได้... ควยของลุงมีเริ่มพองตัวแน่นเป้า กางเกงผ้าธรรมดาที่ใส่อยู่แนบจนเห็นเป็นลำ คุณนายลัดดายังไม่ทันรู้ตัว... เธอเผลอมองออกนอกหน้าต่าง ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับเรื่องราวต่างๆ จนลืมว่าเธอนั่งยังไง เดรสเลิกสูงขึ้นอีกนิด และความหลวมของผ้าไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรเลย ลุงมีแอบกลืนน้ำลาย แล้วถามเสียงแหบต่ำ
          "คุณนาย...จะจ้างคนสวนกับแม่บ้านเพิ่มหรอครับ"
          "อ๋อ... ใช่จ๊ะ พอดีหนูวิเค้าอยากทำบ่อปลาหลังบ้านใหม่นะ เห็นบอกอยากทำไว้พักผ่อน และก็แม่บ้านมาทำความสะอาด ทำอาหารด้วย" เธอตอบพลางยิ้มบางๆ ยังไม่ทันรู้ตัวถึงสายตาและจินตนาการของลุงมีที่ไหลทะลัก
          "อ่อครับ...ดีเหมือนกันครับไอ้มาจะได้มีคนช่วย" ลุงมีพูดขึ้น
          "เดี่ยวจะหาแม่บ้านสาวๆให้นะ ลุงมีจะได้สบายตา" ลัดดาหัวเราะเบาๆ
          "ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมมองคุณนายก็พอแล้ว" ลุงมีพูดเสียงเบากว่าเดิม คำพูดนั้นทำให้ลัดดาหันมาสบตาเขาผ่านกระจก เธอสังเกตเห็นแววตาหนักแน่น และลมหายใจของเขาที่ถี่ขึ้น เธอเงียบไปอึดใจ ก่อนยิ้มอย่างรู้ทัน จากนั้นก็ขยับขา เปลี่ยนท่านั่งจากไขว่ห้างเป็นหุบขาเฉียงเบาๆ ให้เดรสร่นสูงอีกนิด พร้อมเสียงกระซิบแผ่วเบา
          "ลุงมี...ตั้งใจขับนะ อย่ามัวแต่มองกระจก" เสียงหัวเราะของเธอเบา แฝงด้วยความยั่วยวนจนลุงมีรู้สึกเลือดสูบฉีดทั่วทั้งร่าง รถแล่นต่อไปจนถึงห้าง ลุงมีจอดรถแล้วรีบลงมาเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ คุณนายลัดดาค่อยๆ ขยับตัวลงจากรถ ขาขาวยาวเหยียดค่อยๆ ก้าวลงอย่างตั้งใจ... ดวงตาของลุงมียังคงจับจ้องไม่วาง และแน่นอน... เป้าของเขายังคงตึงแน่นกว่าเดิม ลัดดาหันมาหาเขา พูดเสียงเบาใกล้ใบหู
          "ถ้าจะมอง... มองให้มันเบาหน่อยสิ และก็รอฉันในรถหรือไปหาที่ระบายออกก็ได้นะถ้าทนไม่ไหว.." จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ เดินแยกออกไปอย่างมั่นใจ ปล่อยให้ลุงมียืนนิ่ง หัวใจเต้นแรง ควยแข็งตุงเต็มกางเกง...ในหัวมีแต่คำถามว่า...
          "เมื่อเช้าก็ลูก ยามสายก็แม่ ใจคออยากให้คนขับรถหัวใจวายตายละมั้ง"

lekthai

เสวพูดี

nuangnut1996

สนุกมากครับ

cha1

armokung

จัดมันทั้งบ้านเลยลุงมา

wiput

ขอบคุณครับ

risingmoons

ขอบคุณครับ

dkh3ad

สนุกมากครับ ขอบคุณครับ

ckoop

สนุกมากๆเลยล่ะ