…เขานั่งนิ่งอยู่บนเตียง เสื้อยูนิฟอร์มถูกถอดออกครึ่งหนึ่ง เผยแผ่นอกแน่นที่สั่นตามจังหวะหายใจ
มือข้างหนึ่งกุมเป้าแน่นไว้ ราวกับพยายามจะสะกดความร้อนที่กำลังไหลวนอยู่ข้างใน
“คิดถึงเมียชิบหาย…” เขาครางแผ่ว
ปลายนิ้วไล่จากหน้าท้องลงมาช้าๆ ผ่านแนวเอ็นที่ตึงแน่น กล้ามเนื้อสั่นกระตุกตามแรงใจ
ทันทีที่นิ้วมือเผลอเลื่อนไปใกล้บริเวณรอยแยกหลังสะโพก...
เขากลับชะงัก
สัมผัสที่ได้รับ มันไม่ใช่เพียงผิวหนัง
แต่มัน ลื่น
อุ่น
และ... เต้นตุบๆ
เขาชะงักอยู่อย่างนั้น มือยังวางแนบอยู่ตรงนั้น
ความรู้สึกบางอย่างแทรกซึมจากจุดเล็กๆ นั้น ส่งไหวสะเทือนมาถึงอก
ก่อนที่เขาจะรู้ตัว สะโพกเขาค่อยๆ แอ่นขึ้น
ขาแยกออกจากกันโดยไม่รู้ตัว
ปลายนิ้วเริ่มสั่นไหว และ แทรกเข้าไป ทีละน้อย ทีละนิด
“...อะไรวะ” เขากระซิบเหงื่อแตก
แต่มือเขายังขยับ
ร่างกายเขาเริ่มสั่นไหวแรงขึ้น
อารมณ์เหมือนถูกดูดลงหลุมลึกที่เขาไม่เคยตกมาก่อน
ความร้อนจากภายในปะทุขึ้นเหมือนไฟลาม
จนในที่สุด—
เขาก็ปลดปล่อย
ด้วยร่างกายที่โค้งงอ
ใบหน้าฝังกับหมอน
เงียบ
และเปลือยเปล่า
เขานอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ก่อนจะกัดฟันแน่น
และพูดเสียงแหบ
“...ไอ้เหี้ย... ไอ้เหี้ยเอ๊ย...”
“อะไรวะกู... กูเป็นอะไรวะ…”
..........................................................
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านช่องหน้าต่างเข้ามากระทบร่างเปลือยเปล่าของแบงค์ที่นอนคว่ำอยู่บนเตียง
ผ้าห่มบาง ๆ ถูกเหวี่ยงหลุดจากร่าง เหงื่อชื้นบางจุดยังติดอยู่ตามแผ่นหลังกับต้นคอ ที่นอนมีรอยยับและรอยเปื้อนจาง ๆ ที่เจ้าตัวไม่ได้อยากมองซ้ำ
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น เขาลุกพรวดขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ หน้าแดงเห่อเหมือนยังฝังอยู่ในความฝันเมื่อคืน — แต่เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่ความฝัน
"เหี้ย..." เขาพึมพำเบา ๆ ก่อนจะรีบคว้าผ้าขนหนูแล้วตรงเข้าห้องน้ำ
ร่างกายของเขายังอ่อนแรงแปลก ๆ โดยเฉพาะสะโพก และร่องก้นขาวเนียน ที่เขาไม่อยากจะคิดถึง
แต่ในหัว มันกลับวนเวียนไม่หยุด
...ร่างกายของเขาเองนั่นแหละ ที่ยกสะโพกขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อคืน
...ของเหลวใสที่ไหลออกจากตัวเอง ทั้งที่ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนั้นมาก่อน
หลังอาบน้ำ เขาสวมเครื่องแบบเต็มยศ ชุดตำรวจฟิตพอดีตัวแนบกับกล้ามเนื้อพอเหมาะ
เสื้อเชิ้ตเก็บชายเนี้ยบ เข็มขัดแน่น รองเท้าขัดจนเงาวับ
แม้หน้าจะยังแดงน้อย ๆ จากความร้อนอาบน้ำ แต่แววตาก็มีความลังเลจาง ๆ แทรกอยู่
สิบตำรวจโทแบงค์ ไม่แน่ใจว่าแค่เขาเหนื่อย... หรือเขากำลังเปลี่ยนไป
เมื่อมาถึงโรงพักในอำเภอเล็ก ๆ แห่งนี้
แบงค์ยกมือทำความเคารพก่อนจะเดินไปนั่งประจำโต๊ะตามปกติ
ในห้องพักเจ้าหน้าที่ บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงคุยกันเรื่องคดีนู่นนี่
แต่แบงค์กลับเงียบ เขากำลังว้าวุ่น หูอื้อ ลมหายใจยังติดขัด
เหมือนกลิ่นในตัวเขายังไม่จางไป
ทันใดนั้น เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้น "ต๊อก...ต๊อก...ต๊อก"
ชัดเจน หนักแน่น และมีจังหวะ
ทุกคนลุกขึ้นแทบพร้อมกัน
"ทำความเคารพครับ!"
เสียงตำรวจในห้องเอ่ยพร้อมกัน ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามา ร้อยตำรวจโทธาม
สูงกว่าแบงค์หนึ่งช่วงหัว ไหล่กว้าง ผิวเข้มคมตามกรอบหน้า
ดวงตาดูสงบนิ่งแต่ลึกจนเหมือนมองทะลุ
เขาเดินผ่านแถวตำรวจ พยักหน้ารับไหว้ทีละคน ก่อนจะหยุดที่หน้าโต๊ะแบงค์
"ได้ยินว่าตั้งแต่ประจำการ ยังไม่ออกพื้นที่เลยนี่หว่า " เขายิ้มมุมปากเล็ก ๆ แล้ววางแก้วกาแฟเจ้าอร่อย
ลงข้างหน้าตำรวจรุ่นน้อง
"เก็บแรงไว้นะ สิบโมงออกพื้นที่กับพี่"
แบงค์รีบลุกขึ้น โค้งศีรษะเล็กน้อย
"ครับ ขอบคุณครับพี่ธาม" รุ่นพี่ที่แบงค์รู้จักตั้งแต่สมัยเรียนประถม นับถือกันตามประสาพี่น้อง
ตอนที่ร่างสูงเดินผ่านหลังไป
กลิ่นบางอย่าง ลอยเฉียดปลายจมูกแบงค์อย่างรวดเร็ว
หอม เย็น และกระตุ้นอย่างประหลาด
เป็นกลิ่นที่ทำให้หัวใจเขาสะดุด
และก่อนที่สมองจะคิดทัน
กล้ามเนื้อด้านหลังบริเวณรูชมพูภายในกางเกงสีกากีที่ฟิตกับทรงก้นกลมของเขากระตุก เบา ๆ
เขาเบิกตากว้างเล็กน้อย กำมือตัวเองแน่นขณะนั่งลง
รู้สึกว่าท้องล่างร้อนวาบ
ความรู้สึกนั้นมันไม่ใช่ความเคารพ
แต่มัน...ใกล้เคียงกับความปรารถนา
แบบที่ไม่ควรเกิดขึ้นเลยในสถานที่แบบนี้
และเหนือสิ่งอื่นใด กลิ่นนั้น
มันไม่ใช่กลิ่นกาแฟ...
...................................
แบงค์นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเองในห้องสืบสวนเล็กๆ ของโรงพักประจำอำเภอ กาแฟเจ้าอร่อยในมือแม้จะอุ่น แต่ความรู้สึกบางอย่างกลับทำให้เขารู้สึกอุ่นวาบยิ่งกว่า มันไม่ใช่เพราะกาแฟแน่ๆ แต่เป็นกลิ่นที่โชยมาเมื่อตอนร้อยตำรวจโทธามเดินผ่านตอนเช้า... กลิ่นนั้น มันไม่ใช่กลิ่นกาแฟ มันติดใต้จมูกบอกไม่ถูก
ภายในสน. บรรยากาศยังเงียบเช้า เจ้าหน้าที่บางคนกำลังนั่งเช็กสำนวนคดี บ้างเปิดแฟ้มรายงานเหตุประจำวัน บ้างกำลังคุยเรื่องสายตรวจในชุมชน
งานที่วนเวียนของสถานีเล็กในต่างจังหวัด
แต่ไม่ทันไร เสียงเปิดประตูรถกระบะสีขาวหน้าสน.ก็ดังขึ้น
“แบงค์ ไปกับกู ดูคอกวัวหน่อย” ธามเดินกลับมาพร้อมกุญแจรถในมือ เขายิ้มบางๆ แล้วส่งสัญญาณให้เดินตาม
“ครับพี่” แบงค์ลุกขึ้น หิ้วกาแฟตัวเองเดินตามไปโดยไม่ลืมเก็บปืนประจำกายใส่ซองแนบเอว
ขึ้นรถยังไม่ทันจะนั่งดี ธามก็ก้มลงย้ายของที่กองไว้บนเบาะข้างๆ แบบรีบร้อน เอกสาร กองแฟ้ม เสื้อกันฝน และ—กล่องทิชชู่ที่มีเศษกระดาษขยำวางอยู่
“รกหน่อยเว้ย รถกู เหมือนบ้านอีกหลัง” ตำรวจหนุ่มรุ่นพี่เขาหัวเราะแห้งๆ
“ไม่เป็นไรพี่ ให้ผมช่วย...”
มือของแบงค์คว้าไปยังแฟ้มบางแฟ้มเพื่อจะวางไว้เบาะหลัง แต่จังหวะนั้นเอง มือเขากลับสัมผัสกับกระดาษทิชชู่ที่เปียกอุ่นนิดๆ พร้อมกลิ่นบางอย่างที่คุ้น... กลิ่นที่ไม่ใช่กาแฟ ไม่ใช่น้ำหอม... แต่เป็นกลิ่นที่เขาเคยได้กลิ่นเมื่อคืน... บนที่นอน... จากร่างกายตัวเอง
“เฮ้ยๆๆ ไอ้นั่นไม่ต้องจับ!” ธามรีบคว้ามันกลับไปขว้างหลังรถแบบหน้าตาย
“ขอโทษว่ะพอดี... เอ่อ... รถกูนี่มัน...”
แบงค์หัวเราะเบาๆ กลบเกลื่อน กล้ามเนื้อด้านหลังของเขากระตุกวูบอีกครั้งหนึ่ง โดยไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรกันแน่...
เขาหันหน้าออกหน้าต่าง มองเส้นทางที่ไปพื้นที่สืบสวน พร้อมกับรู้สึกว่าร่างกายตัวเองไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-5-4 20:13:02
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-5-4 22:28:38
โพสต์ 2025-5-4 22:44:29
โพสต์ 2025-5-7 16:28:34
โพสต์ 2025-5-7 22:31:29