เวลาผ่านไปถึงวันที่บริษัทผมมีการจัดงานเลี้ยง ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ จนกระทั้ง ถึงเวลา ที่ผมเคยนัดคุณพ่อน้องเอาไว้ เพื่อให้มาเตรียมตัวแสดง (ตอนคุยงาน) ผมมองเห็นรถคันหนึ่งที่ขับเข้ามาจอดที่หน้าบริษัท อยู่ไกลๆ ซักพักก่อนจะตรงมายังทางสถานที่จัดงาน ในใจผมรู้สึกแปลกๆกับรถคันนั้น แต่ก็คิดว่า คงเป็นแขกที่ถูกเชิญให้มาร่วมงานตามปกติ แต่ทว่า ยิ่งรถคันนั้นเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกกังวลมากขึ้นเท่านั้น เพราะป้ายทะเบียนรถคันนั้น มันเป็นจังหวัดเดียวกับที่น้องอยู่ แถมเหมือนเห็นเงาล่างๆว่า ในรถมจะมีอย่างน้อย 2 คน ผมพยายามเอาตัวออกจากจุดลงทะเบียน เพราะตอนนี้ผมเริ่มร้อนใจ กลัวสิ่งที่ผมคิดเอาไว้จะเป็นจริง ผมรีบเดินออกจุดลงทะเบียน ก่อนจะหยิบโทรศัพย์ ออกมาดูว่า มีการติดต่อจากคุณพ่อไหม และแล้วผมต้องหยุดนิ่งลง เพราะวันนั้นทั้งวัน เริ่มลืมเปิดเน็ตโทรศัพย์ ผมชั่งใจอยู่พักหนึ่งว่า ควรจะเปิดอินเตอร์เน็ตดีไหม แต่เพิ่อความชัดเจน ผมจึงตัดสินใจเปิดอินเตอร์เน็ต และรออยู่พักหนึ่ง ก็ไม่มีข้อความอะไรแจ้งเตือนเข้ามา ขณะที่กำลังจะเก็บโทรศัพย์ และเดินกลับไปที่โต๊ะลงทะเบียน ก็สายโทรเข้ามา และต้องสืบว่าใครโทรมา… คุณพ่อน้องนั้นเอง !!!
“สวัสดีครับ”
“ครับ พอดีว่าตอนนี้อยู่ในงานแล้วนะครับ น้องก็อยู่ด้วย” [0.0!!] (ผมหันไปมองจุดลงทะเบียน)
“ครับ ?? ตอนนี้อยู่ตรงไหนหรอครับ”
“หลังเวทีครับ”
“หลังเวที ?? เอ่อออ ได้ครับ เดียวผมเดินไปหาครับ”
ทำไมถึงไปอยู่ตรงนั้นได้ ผมรีบเดินไปที่โต๊ะลงทะเบียน เพื่อถามข้อมูลจากเพื่อนร่วมงานทันที สรุปก็คือ ทุกคนคิดว่า เป็นหนึ่งในนักดนตรี ตอนที่คุณพ่อแจ้ง ทุกคนอาจจะจับใจความไปว่า มากับนักดนตรี จะเรียกว่า ชะตาผมยังไม่ขาดก็ว่าได้ ผมรีบเดินไปยังข้างหลังเวที โดย ลืมคิดวิธีรับมือ ว่า ถ้าเจอน้องกับคุณพ่อจะต้องทำยังไงต่อ ทันทีที่เดินไปหลังเวที ก็เจอกับคุณพ่อและน้องกำลังยืนมอง วงดนตรีที่กำลังเตรียมตัวอยู่ และด้วยที่คุณพ่อกำลังรอผมอยู่แล้ว จึงรู้สึกตัวได้ทันทีเมื่อผมไปถึง (ประมาณว่ามีคนกำลังมองอยู่อะไรแบบนั้น [มั้งนะ ผมคิดเอง] ) แต่ถึงอย่างนั้น คุณพ่อยังคงนิ่งอยู่ อาจจะด้วยไม่รู้ว่า ใช่ผมหรือป่าว (หมายถึงคนที่คุยด้วย)
ผม : สวัสดีครับ ผมชื่อ กระป๋องนะครับ ใช่คุณพ่อน้องไทด์ หรือป่าวครับ
พ่อ : ใช่ครับ น้องกระป๋องที่คุยด้วบกันเมื่อกี้ ใช่ไหม
ผม : ใช่ แล้วครับ
น้องไทด์หันมามอง ผมส่งสายตามองน้องไทด์ คุณพ่อเหมือนจะสังเกตุเห็นจึงหันกลับไป และดึงน้องไทด์ มาข้างหน้า เพื่อให้เข้าร่วมวงสนทนา น้องไทด์ยกมือไหว้ผม ผมรับไหว์โดยอัตโนมัติ ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับน้องไทด์ดี จึงหันไปคุยกับทางคุณพ่อและใช้สายตามองเชิงถามไปยังน้องไทด์แทน
ผม : คุณพ่อมายังไงครับ (ผมพูดตามบทสนทนาที่ซ้อมไว้ [ตอนวางแผน])
[รถยนต์นะสิเห็นอยู่กับตาอยู่แล้ว ถามไปได้ -.-” ]
พ่อ : ขับรถมา พอดีน้องมีอัดเสียงแถวนี้เลยแวะมาหา
ผม : ตอนนี้เสร็จแล้วหรอครับ หรือว่า เดียวต้องรีบไป
พ่อ : อ่อ เสร็จแล้ว
ผม : ถ้างั้นคุณพ่อกับน้องจะอยู่ร่วมงานด้วยกันไหมครับ ผมสำรองที่นั่งเอาไว้ แต่ว่าจะได้นั่งร่วมกับแผนกผมนะครับ (ผมหันไปมองน้องไทด์)
โอ้ ลืมบอกไป น้องไทด์ สูงกว่าที่ผมคิดไว้ อาจจะด้วยผมติดตามน้องมานั่งแต่เด็ก แต่ก็ไม่ได้สูงมากเท่าไหร่ ให้ราวๆ 14-150 (ที่คิดไว้ประมาณ 120-130) เป็นคนสมส่วน ผิวสีขาวเหลือง หรืออาจจะเข็มกว่านั้นเล็กน้อย ไว้ผมยาว จากข้อมูลที่ทราบมาเหมือนจะทำเรื่องขอกับทางโรงเรียนเอาไว้ เพราะต้องใช้ในการทำงานจึงไม่ต้องตัดทรงนักเรียน น้องสวมเสื้อแขนยาวสีดำ กางเกงขายาวสีเขียวประมาณรด.แต่อ่อนกว่า รองเท้าสีขาวสลับน้ำตาล พร้อมกับสะพายกระเป๋ากีต้าประจำตัว (เข้าเรื่องต่อ)
พ่อ : ไม่เป็นไร พาน้องมาเจอเฉยๆ
ผม : โอ้ ขอบคุณครับ ลำบากแย่เลย แทนทีน้องจะได้กลับไปพัก (ผมเหลือบไปเห็นโต๊ะที่ยังว่างอยู่)
ผม : งั้น ไปนั่งตรงนั้นก่อนไหมครับ กลัวว่าผมจะชวนคุยนาน ฮ่าๆ (ผมกันมองน้องไทด์เหมือนเดิม คุณพ่อหันไปมองตามโต๊ะที่ผมบอก)
พ่อ : อือ ก็ดีครับ (จากนั้น ผมจึงเดินนำไปที่โต๊ะก่อน)
ผม : เอ่อ เดียวน้องไทด์ กับ คุณพ่อรอผม ซักครู่นะครับ ผมขอไปจัดการงานแปบหนึ่ง
พ่อ : อ้อ หรอติดงานอยู่หรอ งั้นเดียวเรากลับเลยดีกว่า (คุณพ่อหันไปมองน้องไทด์ และเตรียมตัวลุกขึ้น)
ผม : ไม่เป็นไรครับ แค่ไปบอกคนในทีมเฉยๆครับ เดียวผมรีบกลับมาครับ [จะยื้อไว้ทำไมก่อน สงสัยตัวเอง]
ผมรีบเดินออกมา เพราะกลัวว่า คุณพ่อจะพูดอะไรต่อ ก่อนจะหันกลับไปมอง อีกครั้ง เพื่อเช็คให้แน่ใจว่า คุณพ่อกับน้องไทด์ไม่ได้ลุกขึ้นเดินออกมา ผมเดินไปบอกคนในทีมว่า ต้องรับแขกซักแปบ เดียวกลับมาช่วย หรือถ้ามีอะไรด่วนก็โทรตาม จากนั้นจึงรีบเดินกลับมาที่โต๊ะ ตอนนี้อาหารและแขกร่วมถึงพนักงานเริ่มเข้ามามากขึ้นแล้ว เมื่อผมกลับมาทั้ง 2 คนยังนั่งอยู่ที่เดิม ผมสบายใจเล็กน้อยที่ทั้ง 2 คนยังไม่ไป
ผม : อาหารสามารถทานได้นะครับ โต๊ะนี้เป็นโต๊ะสำรองอยู่แล้วครับ
พ่อ : ได้ครับ ไทด์กินอะไรซักหน่อยก็ได้นะ (คิดวาน้องน่าจะยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่อัดเสียงเสร็จ)
ไทด์ : ไม่เป็นไรครับ
ผม : ขอถามได้ไหมครับ (คุณพ่อหันมองผม ผมมองไปยังน้องไทด์ที่ข้างๆมีกระเป๋ากีต้าอยู่)
ผม : กีต้าใช่ไหมครับ (คุณพ่อ กับน้องไทด์ สงสัยสิ่งที่ผมถาม)
พ่อ : ทำไมหรอ
ผม : ป่าวครับ แค่สงสัยว่า ทำไมถึง… เอา-พก-มา-ด้วย (ผมถามด้วยความลังเล เพราะไม่รู้ว่า ควรถามไหม)
พ่อ : อ่อ จริงๆแล้วน้องเป็นคนบอกให้ พ่อพามาหา เพราะกลัวว่าจะไม่ได้เจอวันเปิดหมวก (ผมทำหน้าสงสัย และมองน้องไทด์)
ผม : ทำไมหรอครับ (ที่จริงสิ่งที่อยากถามคือ ทำไมอยากเจอหรอ)
พ่อ : พ่อบอกน้องไปแล้วว่า วันพรุ่งนี้ น้อง(ผม)ต้องไปต่างจังหวัด น้อง(ไทด์)เลยให้พามาหาวันนี้ จะได้เจอและร้องเพลงให้ฟัง
ผม : หือ ??!!!!! (ปู๊ม!!!!! สมอมผมระเบิดและดับไปในทันที ไม่สามารถคิดอะไรออกอีกแม้กระทั้งคำพูด)
ทั้งน้องไทด์และคุณพ่อเหมือนเห็นว่าผมจะพูดอะไร จึงเงียบรอ ผมตัดสินใจพูดไปตามตรง
ผม : ขอโทษทีครับ ตอนนี้ผมสมองพังไปแล้วครับ คิดอะไรไม่ออกเลยครับ (คุณพ่อกับน้องไทด์ หัวเราะออกมา)
ผม : เดียว แปบนะครับ ขอเวลาหน่อย
ผมหันมองไปรอบๆ ไร้จุดหมายและจุดโฟกัส พร้อมกับใช้มือกดบริเวณหัวเบาๆ ในหัวพยายามคิดว่า ต้องตอบกลับ หรือต้องทำอะไรยังไงตลอดเวลา
คือต้องบอกว่า ผมกับน้องเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย ผมทำเพียงแต่ ทักไปคุยเล่นกับน้องอยู่ช่วงหนึ่ง และให้คำแนะนำด้านดนตรีนิดๆหน่อยๆ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แถมคำแนะนำพวกนั้น เรียกได้ว่า เป็นแนวเพลงที่ชอบซะมากกว่าด้วยซ้ำ และเพราะการแนะนำน้องไปในตอนนั้น มันทำให้ความสัมพันธ์เราหยุดลง เรียกว่าแแย่ลงก็ว่าได้ เพราะผมรู้ได้เลยว่า น้องน่าจะบล๊อกหรือไม่ก็ปิดแจ้งเตือนผมทันที เพราะขนาดต่อต่องานกับน้องช่วงแรก ยังเหมือนต้องวัดดวงเลยว่า น้องจะอ่านข้อความไหม ซึ่งใช้เวลา 2 วัน เกือบ 3 วัน (ถ้านับเวลาจริงๆอ่ะนะ) กว่าน้องจะเห็นข้อความขอผม และตลอดระยะเวลาที่คุยเรื่องงานกับน้อง น้องก็ยังไม่เปิดแจ้งเตือนของผมด้วยซ้ำ ถ้าจะเปิดแจ้งเตือน ก็คงตอนที่ตกลงจ้างงานไปแล้ว และตอนยกเลิกงานไม่รู้ว่าน้องกลับมปิดเหมือนเดิมด้วยหรือป่าว [ถ้าให้พูดตอนนี้ คือคิดไปเองทันนั้น]
แต่พอมาตอนนี้ กลับมาได้ยินวา น้องไทด์เป็นคนที่อยากมาเจอ และร้องเพลงให้ผมฟัง มันเหมือนสิ่งที่ผมคิดและการกระทำก่อนหน้าของน้องไทด์ มันคือคนละคนกัน (แต่พอมาคิดตอนนี้มันก็อาจจะเป็นแบบนั้นได้ หมายถึงเรื่องทั้งหมดที่ผมได้ยิน เป็นเพียงสิ่งที่คุณพ่อพูดขึ้นเองทั้งหมด ก็เท่านั้น)
ผมใช้เวลาไม่นานก็พาตัวเองกลับมาได้
ผม : ขอโทษด้วยครับ สมองน่าจะกลับมาแล้ว ผมขอถามได้ไหม ขอให้น้องด้วยตอบด้วยตัวเองนะครับ
ผม : น้องไทด์เป็นคนอยากมาเจอพี่ ร่วมไปถึงอยากร้องเพลงให้พี่ฟังจริงๆหรอครับ
ผม : ขอโทษนะครับ คุณพ่อผมขอได้ยินจากปากของน้องเอง (ผมยกมือไหว้คุณพ่อ)
พ่อ : อือ เอาสิ (คุณพ่อหันมองหน้าน้องไทด์ ผมเองก็เช่นกัน)
ไทด์ : … (น้องไทด์ลังเลที่จะตอบ ก่อนจะมองไปยังคุณพ่อ)
ผม : โอเค !! ผมว่า ผมน่าจะพอเดาคำตอบได้แล้ว ไม่เป็นไรครับ (คุณพ่อมองผม) ผมว่า ผมคงต้องกลับไปทำงานแล้วล่ะ ขอบคุณนะครับที่ช่วยพาน้องมาหาผม ไว้มีโอกาสผมจะฟังน้องร้องเพลงนะครับ
พ่อ : ไว้น้องไปเปิดหมวก จะแจ้งไปนะ
ผม : ได้ครับ..ยังไงเดียวผมขอตัวก่อน (ผมลุกขึ้น) ถ้าคุณพ่อกับน้องจะอยู่งานเลี้ยงต่อสามารถอยู่ได้นะครับ หรือจะกินอะไรกันก่อนแล้วค่อยกลับก็ได้ครับ สวัสดีครับ(ผมหันไปสบตากับน้องไทด์ที่มองผมอยู่ [ไม่รู้คิดไปเองไหม แต่เหมือนน้องไทด์มีอะไรบางอย่างที่อยากจะพูด] จากนั้นผมจึงเดินออกมา และกลับไปที่ของผม)
ผม : คงจบจริงๆแล้วล่ะ (ผมพุดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะถอยหายใจออกมาแรงๆเพื่อทิ้งความรู้สึกนั้นอกไป)
จากนั้นไม่นาน คุณพ่อและน้องไทด์ก็ออกจากงานไป และดูเหมือนว่า ทั้ง 2 คนไม่ได้ทานอะไรด้วยเช่นกัน...
ขอน้ำใจ
+ เงิน 
เล็กๆน้อยๆ ด้วยนะครับขอบคุณครับ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-2-2 22:54:32
(มีแล้ว ตอน 1)
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-2-3 00:02:05
โพสต์ 2025-2-2 23:30:05
โพสต์ 2025-2-3 07:46:51
