ลิขิตฟ้า บัญชาใจ... (3.ครอบครัว...)

3009

3.ครอบครัว...

! J5 M, O7 E- U' C
; {% N! `9 F4 D7 q- P- P( k5 q9 v8 k


4 a# m' T' `: Q! r

(ฝากe bookใ ฉบับRewrite ใหม่ ในmeb กับrr กับธัญวลัย ด้วยเน้อ...search ลิขิตฟ้า บัญชาใจ ... (มี ... ด้วยนะพร้อมกับปกใหม่ตามรูป )

& ?6 D9 S6 p+ T  X# C% C! l



: y* m4 s( k' P; T

"ฮะโหลจ่ะ…..ย่า"

"ไอ้เจ้าไพน์!!!อยู่ไหน นี่จะหกโมงแล้วหน่าบ้านช่องไม่กลับเหรอ รู้มั้ยย่าเป็นห่วง"

ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือ...ย่าทำเอาระหว่างพากันทิ้งตัวนอนหอบหายใจเป็นบ้าพร้อมผ่อนคลายส่วนน่าอายที่ถูกตะบี้ตะบันทั้งกระหน่ำทั้งตอบรับจนจุกหน่วงแถมเจ็บแปลบไม่น้อย แต่ยังไง เรา ก็ต้องรีบกดรับ

"จะกลับพอดีเลยจ่ะย่าจ๋า...งานเพิ่งเสร็จ"

0 B' \( h/ V$ e
# Z6 Y/ X6 V, n$ L' L( M1 }

หลานคนโปรดตอบกลับปลายสายอย่างคนที่รักที่เอ็นดูตั้งแต่เกิดแล้วยิ่งหลังพ่อแม่เสีย ย่า ก็ยิ่งเอาใจใส่มากกว่าเดิมจนไม่ต้องบอกตรงๆก็ดูออกว่าทั้งรัก ทั้งตามใจหลานชายคนนี้ที่สุดในบรรดาญาติพี่น้องตระกูลอรุณแรกและหลานอย่างไอ้เจ้าไพน์ก็เพิ่งตอบไปอย่างไม่ต้องโกหกด้วยซ้ำ

เพราะเพิ่งเสร็จจริงๆ ...

"เออๆขับมอเตอร์ไซค์ระวังๆด้วยค่ำมืดละ...มื้อเย็นปู่ กับ ย่ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับเอ็งละก็พี่เอ็งด้วย…"

"เรื่องอะไรจ๊ะย่า…." เอ่ยทันทีอย่างสงสัย

"ทุกทีเลยนะ ไม่ต้องรีบอยากรู้ไปหรอกเจ้าไพน์เดี๋ยวมาถึงก็รู้เอง...เเค่นี้นะ"

2 @$ I) }- F4 r. c# s& M

และก็ถูกเอ่ยกลับทันทีด้วยความรู้นิสัยหลานชายที่ถูกเลี้ยงดูมาจนติดเป็นนิสัยตั้งแต่สมัยพ่อแม่ยังอยู่แล้วว่าอยากรู้อะไรต้องรู้ อยากได้อะไรต้องได้มาตลอดทั้งชีวิตแล้วยังรู้ดีอีกว่า...ถ้าไม่ปรามล่วงหน้าว่าไม่ต้องรีบป่านนี้คงได้รีบบิดมอเตอร์ไซค์กลับบ้านเต็มที่แล้ว

9 U5 B" G  ^1 l7 Z
; d( X* c/ K0 [) m# L

"รีบไปล้างตัวกันไพน์...แล้วให้พี่ขับรถไปส่งที่บ้านเลยมั้ยมอไซเราก็เอามาจอดไว้ที่หอพี่ก่อน"

"ไม่เอา!!!พี่หมอกไม่กลัวพี่พันธุ์ศรจับได้เหรอ"

ได้ยินชื่อโค้ชเข้าหน่อย ลูกศิษย์ถึงกับออกสีหน้าเกรงๆในความเฮี๊ยบ ความโหด เหมือนที่น้องชายเคยแอบด้อมๆ มองๆช่วงที่พี่ชายมาช่วยเป็นโค้ชพิเศษสอนทีมฟุตบอลโรงเรียน

& L4 X" i7 n! {* Z" b# Y2 }+ U

..."ก็สมควรจะกลัวแค่ปกติไอ้พี่หนวดก็หน้าเอาเรื่องอยู่แล้วยิ่งตอนเข้าโหมดจริงจัง...ยิ่งน่ากลัวสุดๆ"...

..."แต่ทำไมไม่รู้...ยิ่งเข้ม...ยิ่งได้ใจ"...

คิดไปหัวใจเด็กน้อยฟูฟ่องไปเรื่อยเปื่อย

..."ว่าแต่ ปู่ กับย่ามีเรื่องอะไรจะคุยกับพวกเราสองคนพี่น้อง???"...

8 q( \* h8 Q. m! `6 U2 f2 O
2 x' U) B0 t5 b8 b: m

) y( Q3 G: |# n6 k0 E1 q
' i+ S* r' }: T( J$ _/ b% ~

"เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่นะไอ้เจ้าไพน์เอ๊ย..."

จอดมอเตอร์ไซค์ ถอดหมวกกันน็อค บนชานหน้าบ้านปุ๊บ ย่าตะโกนบ่นออกมาเสียงดังถึงข้างนอกปั๊บ

"เอาน่า หลานมันก็บอกแล้วเพิ่งเสร็จงาน...มามะมานั่งเร็วเจ้าไพน์ จะได้รีบคุยให้มันจบๆ"

ปู่ รีบว่าขัด ย่าทั้งที่ปกติจะเป็นย่าที่คอยเข้าข้างหลานชายคนนี้มากกว่า จนเด็กน้อยในชุดนักเรียนยับยู่ยี่ไม่น้อยหลังเพิ่งเสร็จงานรีบลงนั่งบนชุดรับแขกไม้สักถัดจากประตูทางเข้าบ้านทันที

3 \# a" g, k# V* g( ], ?& i5 ~

"ไอ้พันธุ์ศร ดู ...ดูน้องมึงโตขึ้นทุกวันมึงน่ะยังจะกล้าเมาเป็นหมาให้น้องมันเอาไปเป็นตัวอย่างเหรอว่ะ"

ชายชราไว้หนวดไว้เคราขาวโพลนที่ยังมีเรี่ยวมีแรงทั้งที่เกินครึ่งค่อนชีวิตได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากินส่งเสียเลี้ยงดูลูกสาวลูกชายนับสิบเริ่มว่ากล่าวอย่างไม่สบอารมณ์นักใส่หลานชายอีกคนที่กำลังนั่งหน้านิ่งคอยรับฟัง

"กูไม่ได้อยากจะบ่นอะไรมึงมากไอ้พันธุ์ศรแค่อยากให้มึงทำตัวเป็นพี่ที่ดีให้เจ้าไพน์มันบ้าง แล้วตามจริงมึงก็เป็นผู้ปกครองมัน...หัดทำตัวให้ดีกว่านี้หน่อย"

ย่ารีบว่าเสริม โดยที่พี่ชายก็ยังก้มหน้าก้มตาทำหน้าสลดแต่มีแอบเหลือบตาค้อนใส่น้องชายที่นั่งด้วยกันข้างๆ

"ปู่ ย่า ที่ผ่านมาผมยังทำได้ไม่ดีอีกเหรอ...ที่ทำงานเก็บเงิน...ให้ใครล่ะ ถ้าไม่ใช่ไอ้ไพน์มัน"

ค้อนเสร็จ หันกลับไปทำหน้าเข้มตอบกลับผู้เป็นดั่งเสาหลักของตระกูลด้วยประโยคน้ำเสียงหงุดหงิดไม่น้อยแต่ก็มีความเกรงใจอยู่ในนั้นด้วยไม่น้อยเช่นกัน จนคนฟังที่ยังคงโทนเสียงนิ่งๆน่าจะพอรับรู้ได้เลยเอ่ยต่อทันควัน

"เอาว่าพวกกูอยากให้มึงเพลาๆ หน่อยได้มั้ย เรื่องเหล้ายาปลาปิ้งน่ะกูไม่ถืออยู่แล้ว...แต่นี่เล่นกินจนเมาเละทุกวัน ร่างกายจะไม่ไหวเอาน๊าพันธุ์ศรเอ๊ย...อย่าลืมบ้านเรากรรมพันธุ์มะเร็งนะ"

เพราะย่า รู้ดีว่าหลานชายคนโตต้องรับภาระหนักกว่าลูกหลานคนอื่นในตระกูลไม่น้อยทั้งงานในสวนที่ต้องสืบต่อจากพ่อแม่ที่เสียไปด้วยโรคมะเร็งทั้งคู่กับยังต้องคอยรับภาระดูแลน้องชายตัวเองเหมือนเป็นพ่อแม่อีกประโยคที่ว่ามาจึงเป็นดั่งคำขอร้องมากกว่าดุด่า

. }$ k" G3 Z# i0 _8 a+ O2 ~+ r
: u; u3 s- K! S6 Q5 o! _4 e$ u7 ?

"ไอ้พันธุ์ศร กูรู้ มึงยังทำใจไม่ได้เรื่องแฟนเเต่ก็อย่าให้มันมากเกิน...กู๊กับย่ามึงเนี่ยเป็นห่วงแล้วยิ่งสองพี่น้องไม่มีพ่อมีแม่คอยดูแล พวกกูก็ยิ่งเป็นห่วงนะเว๊ยเฮ๊ย"

"มึงเหมือนกันไอ้เจ้าไพน์... ถึงจะยังเรียนอยู่แต่ตอนนี้พี่มึงก็เหลือเเค่มึงคนเดียว อะไรช่วยได้ก็หัดทำบ้าง เสาร์ อาทิตย์หัดซักพ้งซักผ้า หยิบจับบ้าง ไม้กวาดไม้ถูน่ะ"

พอปู่เอ่ยต่อจากย่าเตือนสติพี่พันธุ์ศร ที่ยังทำหน้านิ่งคอยรับฟังแล้วหันกลับว่ามาทางหลานอย่างเราบ้างแต่ไม่ได้มีน้ำเสียงของความดุด่าจริงจังออกแนวเป็นการเตือนสติเช่นเดียวกัน

"จ๊ะปู่ ต่อไปหนูจะหัดทำงานบ้านมากกว่านี้ละก็จะเป็นหลานที่ดีของปู่กับย่า….ละก็...เป็น........น้อง.......ที่ดี"

+ h, S5 J. H+ C

มันก็เรื่องจริงอย่างที่ปู่ว่าเพราะตั้งเเต่เกิดลูกชายคนเล็กอย่างเราก็มีพ่อแม่ คอยเอาใจใส่เรื่องพวกนี้ตลอด แต่พอทั้งคู่เสียช่วงเวลาไล่เลี่ยกันภาระทั้งหมดก็ตกเป็นของ พี่พันธุ์ศร โดยมีปู่ย่าคอยช่วยอีกแรง

พี่ชายผู้เหมือนจะวางแผนอนาคตตัวเองไว้อย่างเป็นขั้นเป็นตอนอย่างดี ตั้งแต่ตัดสินใจเข้าโรงเรียนกีฬาจนถึงการเรียนต่อระดับปริญญาตรีด้านวิทยาศาสตร์การกีฬาจากมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศแต่คนหนุ่มอนาคตสดใสอีกยาวไกลกลับต้องทิ้งหน้าที่การงานที่กำลังไปได้ดีที่กรุงเทพเพื่อกลับมาดูแลพ่อแม่รวมถึงธุรกิจสวนผลไม้ส่วนที่เป็นของบ้านเรา

$ W& I# g8 \! \" c* T' G& t

$ R' p9 ?+ z( {

..."ก็เห็นใจพี่พันธุ์ศรนะที่ต้องมาแบกรับภาระขนาดนี้"...

; q+ `/ g) G9 K% z% c

แต่ตอนนี้ ขอความเห็นใจตัวเองก่อนเจ้าไพน์

วินาทีนี้ คือช่วงน่าอายที่สุดของตัวเองเพราะกับปู่ย่าไม่เท่าไหร่ เเต่กับไอ้พี่หนวดนี่สิเจอหน้าทีไรมีแต่โดนหาเรื่องทะเลาะ ไม่งั้นก็คอยสรรหาคำมาด่า มากัด มาจิกแทบทุกครั้งทุกครั้งจริงๆ ตั้งแต่จำความได้ทุกครั้งตั้งแต่ไหนแต่ไรจนไม่เคยจะได้พูดอะไรเป็นจริงเป็นจังแบบนี้หรอก

2 G; g" [3 e' t

"ผมจะพยายามปรับปรุงตัวไม่ทำให้ปู่กับย่าเป็นห่วง"

เจ้าของเสียงทุ้มโทนต่ำอย่างนอบน้อมทำราวกระอักกระอ่วนใจไม่น้อยที่จะเอ่ยอะไรต่อจากประโยคก่อนหน้ากับผู้เป็นดั่งพ่อแม่อีกคนแล้วเอี้ยวใบหน้าหาเด็กตัวน้อยที่นั่งเคียงข้าง... พันธุ์ศรนิ่งอยู่อย่างนั้นจนจังหวะขยับลูกกระเดือกใหญ่กลางลำคอหนาพร้อมด้วยสายตาที่ส่งมา สายตาดุดันราวกับโกรธเคืองน้องชายอย่างพันธุ์อภัยทุกครั้งที่ได้พบกันและสายตาคู่นั้นฉายแววแผ่วลงแต่ยังยากจะคาดเดาความรู้สึก

3 |% z7 ?# ^3 y* ?+ }

"...เเล้วก็...จะเป็นตัวอย่างเป็นผู้ปกครองที่ดีให้ไอ้ไพน์ "

4 E$ r/ y8 M* @

เสียงแผ่วแต่ได้ยินชัดเจนพร้อมมือใหญ่สีน้ำผึ้งเข้าลูบเส้นผมบนศีรษะเล็กกว่าฝ่ามือนั้นด้วยซ้ำของเด็กตัวน้อยที่ยังหลงเหลือในฐานะ...ครอบครัว

ขยับริมฝีปากอิ่ม เอ่ยอีกครั้ง ด้วยสีหน้าเรียบเฉยสองตายากจะเดาว่าคิดอะไรในนั้น

"ถึง...มัน ...จะเป็นอะไรก็ช่าง…."

- v; Z8 y. ~* y: L; R' n5 E3 y

อาการยากจะเดาออกหากประโยคที่ฟังแล้วคนพูดเหมือนอึดอัดไม่น้อยที่เอ่ยหากแต่มวลของความรู้สึกไม่ได้ชวนให้วูบๆ วาบๆ แบบเรื่องอย่างว่า เเต่คือห้วงความรู้สึกที่ทำให้หัวใจน้องชายคนนี้อุ่นขึ้นเพราะสิ่งที่พี่ชายร่วมสายเลือดพูดออกมาเหมือน

เปิดใจให้สิ่งที่เราเป็น...

9 f: r& i' K% ]5 n/ U  B) g

! `" H! W1 S6 i- r

วันที่น้องเหนื่อย พี่ชายไม่ได้เหนื่อยด้วย

วันที่น้องเจ็บ พี่ชายไม่ได้เจ็บด้วย

วันที่น้องต้องการใครสักคนที่จะรับฟัง พี่ชายไม่ฟัง

พี่ชายคนนี้หัวเราะและด่าด้วยซ้ำ ในวันแย่ๆ ของน้อง

- G  G$ U  g- }3 T' n3 I+ Y
: F0 P& Z; }9 |% K/ @7 F

ทั้งหมดคือความรู้สึกทั้งชีวิตที่ผ่านมากับพี่ชายที่ชื่อพันธุ์ศร ยิ่งช่วงปฐมบทของบททดสอบแรกอันเคว้งคว้าง ทุกข์ทน สับสนจนแทบขาดใจเกือบจะ2 ปีตั้งแต่พ่อเสียตามติดด้วยแม่...ขนาดวันเผา พี่ ยังปล่อยให้น้องคนนี้ยืนร้องไห้ไม่หยุดหน้าเมรุอย่างไม่คิดจะเข้ามาปลอบด้วยซ้ำ

, r- {) A4 K6 i( R, ~: x) ^2 W  y2 Z
/ X5 O6 `) M# U% o, N. |7 m
# p- P  c$ @" T9 D

"เออ!!!... ให้มันได้อย่างงี้ซิวะกูกับย่ามึงจะได้หมดห่วง"

สองอาวุโสที่สุดในตระกูลอรุณแรกที่คอยทำหน้าที่เป็นดั่งไม้ใหญ่คอยให้ร่มเงาแก่เหล่าไม้ที่กำลังเติบโตถึงกับยิ้มร่าเก็บอาการไม่อยู่ จนปู่รีบตบเข่าฉาดอย่างดีใจ

"เออ!!! ให้มันได้อย่างงี้ซิวะหลานกู"

"ไอ้พันธุ์ศร ดีแล้วที่คิดได้แบบนี้...นี่ถ้าพ่อแม่พวกมึงยังอยู่ ก็คงจะเหมือนกู กับย่ามึงนี่แหละ"

ส่วนย่าก็ไม่น้อยหน้าเหมือนกันจนรีบเอ่ยต่อจากที่ปู่ว่าทันที

5 }+ F# }  @$ C3 ^9 c. }

"น้องน่ะมันเลี้ยงได้เเต่ตัว ไอ้เรื่องหัวใจใครจะสั่งจะไปห้ามมันได้ขนาดตอนพ่อแม่มึงอยู่ยังห้ามไม่ได้ ...ไอ้ไพน์มันอยากจะเป็นอะไรก็ปล่อยๆไปเถอะ...ให้เป็นเด็กดีตั้งใจเรียนก็พอ"

ส่งรอยยิ้มแต้มรอยหยักแห่งวันเวลาแล้วหันหาคู่ชีวิตที่ปรากฏร่องรอยไม่ต่างกันบนใบหน้า

7 @# d$ k, {; I  ?- C

"ดีๆๆป่ะไปกินข้าวกัน วันนี้กูโคตรมีความสุขเลย...มื้อนี้ข้าวหมดหม้อแน่แม่มึง"

ชายชราผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเกือบสุดทางทั้งยิ้มทั้งหัวเราะสลับหยอกล้อหญิงสูงวัยพอๆกันที่คอยจับมือเดินเคียงข้างมาด้วยกันไม่เคยห่าง

$ u  n- A4 p9 H  P% h1 g
! l: x% r5 }0 X
# \8 N4 ^+ _. f( x  b
2 W; j4 P' N2 o

"...ไปกินข้าว"

พี่พันธุ์ศรพูดออกมานิ่งๆด้วยน้ำเสียงออกคำสั่งอย่างเคยแต่ไม่ตะคอกเกรี้ยวกราดเหมือนทุกครั้งแล้วตามมาด้วยจังหวะฝ่ามือแผ่นใหญ่ เนื้อสัมสัมผัสหยาบ สาก ตะปบความหนาหนักคว้าอุ้งมือขาวนวลคนละเฉดคนละขนาดที่บอบบางราวปุยนุ่น

& R8 h7 y0 h# L0 m  T  U( E1 _

วิธีที่พี่ชายส่งสายตานิ่งๆ วิธีที่พี่ชายจับมือ...สิ่งที่อยากได้แล้วไม่ได้

..."แค่มองลงมาแค่พูดด้วย แค่จับมือ...นี่พี่พันธุ์ศรขยับทำอะไรนิดหน่อยก็กลายเป็นยั่วไปหมดแล้วไอ้เจ้าไพน์...อะไรจะหมกมุ่นได้ขนาดนี้!!!"...

# j( Z( k5 O$ Z/ u

"จ๊ะ....…."

ผิวขาวนวลเปล่งปลั่งผุดจ้ำแดงวาบทั่วทั้งตัวในแค่เศษเสี้ยววินาทีต่อจากการต้องสัมผัสฝ่ามือเมื่อแผงนิ้วยาวเรียวสีน้ำผึ้งเข้มทั้งห้างอพับเข้าคล้องจับนิ้วน้อยๆเหมือนแท่งเทียนสีขาว เด็กน้อยถึงกับสะดุ้งเฮือกทั้งตัวยังดีที่ประคองสติทันลุกขึ้นตามจังหวะรั้งและโชคดีที่พี่ชายเพิ่งหันหน้ากลับไปจนไม่ทันได้สังเกตเห็นอาการน้องตัวเอง

..."ให้ตายเถอะเท่าที่จำได้นี่ครั้งแรกเลยนะที่พี่พันธุ์ศรจับมือ..."...."อั้นไว้อั้นไว้อย่ายิ้ม...อย่ายิ้มไอ้เจ้าไพน์"...

ค่ำคืนที่โต๊ะอาหารเรียงรายด้วยสำรับพื้นถิ่นง่ายๆกับครอบครัวที่ถึงจะไม่สมบูรณ์แบบแต่กลับพากันขับขานความสุขผ่านรอยยิ้มเสียงหัวเราะ ตลอดค่อนคืน

& n( L/ x) E+ C# X2 i

อรุณแรกวันเสาร์ ...หลังค่ำคืนวันศุกร์ สุข กับคำว่า ครอบครัว สุขจากความรู้สึกเป็นครอบครัวได้อีกครั้งหลังการสูญเสียพ่อแม่

วันนี้ เรามีนัดทำงานกลุ่มกับเพื่อนที่โรงเรียนก็เลยจะไปขออนุญาตปู่กับย่าเหมือนทุกครั้งเวลาจะไปไหนในวันที่ไม่ต้องไปโรงเรียนแต่ระหว่างกำลังเดินออกจากบริเวณบ้านตัวเองเพื่อไปบ้านใหญ่

  p7 |8 O7 @* [* `+ G# o/ N
/ R1 P- u( r: X/ G6 W

ภาพไอ้พี่หนวดตรงหน้า รุมทึ้งฟีลแฮปปี้แฟมมิลี่ครอบครัวสุขสันต์อย่างเหลือร้าย

ก้อนเนื้อน้อยๆเยื้องอกซ้ายเหมือนหลุดพุ่งออกหากำแพงเนื้อสีน้ำผึ้งเข้ม กับใบหน้าประดับคิ้วหนาตากว้างคมส่วนปลาย จมูกใหญ่ปีกกว้าง สองปากบนล่างอิ่มไม่เท่ากันหนวดเคราเลอะเทอะไล่ตามโครงหน้าเป็นเหลี่ยมบนร่างกายที่กำลังยืนเต็มความสูงให้เห็นความอุดมสมบูรณ์ของทุกกล้ามเนื้อด้วยแผงอกขึ้นลูกกลมชัดตัดหัวนมป้านคล้ำกว่าส่วนอื่น ลอนหน้าท้องขึ้นลูกเต็ม เหยาะสะดือลามไรขน

5 Z6 H/ A0 d! g- l, [+ U, S! ]$ K
6 h- Z3 t  }" Z+ K2 l8 `' }  u

ทุกความสวยงามที่ใช่...ใช่ ...ในแบบของตัวเอง

..."นี่เหรอ...คนขี้เมา ไปเอาเวลาที่ไหนมาดูแลตัวเองจนกล้ามฟูท้ังตัวนะเนี่ยไอ้พี่หนวดเรา"...

2 k5 {) o! G& R- M) }
$ H8 q6 N1 W" P+ L

ยิ่งตอนนี้พื้นที่ผิวช่วงลำตัวด้านบนกำลังชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อและทั้งๆที่เกล็ดของเหลวผุดออกจากพื้นที่สีน้ำผึ้งเข้มนั่นควรจะเป็นของสกปรกไม่น่าอภิรมย์แต่เมื่อมาเคลือบตามบนเนื้อตัวฟูๆ เหมือนก้อนขนมปังแน่นๆก็ทำเอานึกอยากกินขนมปังเคลือบเกล็ดน้ำตาลใสๆ ขึ้นมาทันที

หิว ทั้งที่เพิ่งกินข้าวเช้าพร้อมขนมปังมาหมาดๆ

* m$ u! M- X- |! G& z: R4 q
9 S& \2 d( T$ S. I/ K  T

ร่างกายที่อาจไม่สมบูรณ์แบบสำหรับใครคนอื่นแต่กลับสวยงามสมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับสองตากลมโตคู่นี้และร่างเปลือยท่อนบนตรงหน้ากำลังยื่นมัดลำแขนขึ้นๆ ลงๆเผยแผงขนเรียงตัวใต้วงแขนขณะคอยจัดการไม้กระถางที่แขวนประดับไว้ตามแนวกันสาดหน้าบ้าน

ความอุดมสมบูรณ์ที่แสดงออกให้ประจักษ์แก่สายตาว่าตะลึงแล้ว

แต่พอได้ไล่สายตาลงต่ำ ต่ำลงไปตามแนวไรขนอ่อนๆที่หลบหายเข้าขอบกางเกงสีฟ้าเข้มขนาดไม่พอดีตัวที่พี่พันธุ์ศรใส่อยู่ด้วยเนื้อผ้ามันวาวของชุดอดีตนักฟุตบอลทีมภาคตะวันออกแปะหมายเลข 9 ไว้ตรงมุมขวา

4 n1 s) U$ W9 e, ^1 U7 c

ไม่พอดีตัวที่จะต้องโทษว่า เก่า หรือ หด??? ...

$ D; W' k- @5 ~

แต่เด็กน้อยรู้แค่กางเกงบอลกำลังถูกอัดด้วยเนื้อต้นขาแน่นๆขึ้นมัดเอ็นเป็นท่อนชัดทำตะเข็บเกือบปริเพราะความแน่นของขาท่อนบน แน่นปริจนเผลอไปบีบบังคับจุดสำคัญกลางลำตัวบีบอัดให้ล้นออกมาเป็นร่องรอยตั้งลำชัดแจ่มเต็มสองตากลมโต ลุกวาวแล้ววาวอีก

หัวอกหัวใจไอ้เจ้าไพน์ เต้นรั่วนับได้รวมๆจะเป็นร้อยครั้งเห็นจะได้ในแค่ไม่กี่วินาทีไปกับส่วนนูนเด่นแห่งแรงปรารถนาเอียงขวาเล็กน้อยตรงหน้า

) R! d9 J/ C# r( A
* E+ e1 @: n) y: g* Q
, }4 U% ]/ v' o* v2 N

9 คูณ 2.54 จะเท่ากับกี่เซนติเมตร???

3 w: ?# h* j- E" A2 a! S5 N5 \) P

"เห๊ย!!!...ไอ้เชี่ยไพน์!!!ไอ้ห่านี่เป็นเชี่ยไรเห็นยืนเอียงหัวดูอะไรพักหนึ่งละ"

เสียงเอ็ดดังลั่นปลุกเหยื่อโดนของขลังพุ่งพลังทำลายล้างเข้าใส่เต็มสองตา ปลุกเพื่อประกอบตัวเองขึ้นมาใหม่ เพื่อโดนทำร้ายอีกซ้ำๆ วนไปอย่างไม่ต้องนับว่าครั้งที่เท่าไหร่พอตั้งสติได้ก็รีบเอียงศีรษะกลับคืน

"ป….ปะ….เปล่าจ่ะพี่ แล้ววันนี้พี่พันธุ์ศรไม่เข้าสวนเหรอจ๊ะเห็นทุกวันไปแต่เช้า"ยังดีที่หัวไวหาเรื่องถามไปตะกุกตะกักหน่อยๆ ทันการ

"เนี่ยนะโดนตามใจจนเคยตัว วันๆไม่เคยสนใจจะเข้าสวนไปดูว่าคนอื่นเค้าลำบากทำมาหากินคอยหาเลี้ยงเอ็งแค่ไหน...เสาร์อาทิตย์ช่วงนี้ให้คนงานหยุดพักเว๊ย"

8 I0 C: _9 M9 B3 k6 M

ไอ้พี่หนวด ...เสมอต้นเสมอปลายสุดๆทั้งที่เพิ่งรับปากจะเป็นพี่ที่ดี เป็นผู้ปกครองที่ดีเมื่อคืน...แดกน้องไปหนึ่งยก

แต่ว่าตามจริงแล้ว ลูกชายคนสุดท้องที่ถูกเลี้ยงดูมาแบบตามใจทุกอย่างจนแทบไม่เคยต้องย่างกรายเข้าสวนผลไม้ร้อนๆยุงเยอะๆ แดดแรงๆตั้งแต่สมัยพ่อแม่ยังอยู่... ไอ้เจ้าไพน์ก็ไม่รู้จริงๆ แหละว่าช่วงไหนคนงานพักช่วงไหนต้องควงงานบ้าง ตามจังหวะออกดอก ออกผลของบรรดาผลไม้ในสวน

, \9 Q) W1 `/ `7 H
* D  U; p- h; f. e6 a

"แล้วนี่จะไปไหน"

ทำเสียงดุ พูดออกมาห้วนๆสั้นๆเหมือนเคย เหมือนไม่เค๊ยไม่เคยรับปากปู่ย่าอะไรทั้งนั้นเมื่อคืน...หรือที่เคยพูดไป แค่พูดไปเรื่อย ให้มันจบๆ???...ช่างเถอะ!!!

"วันนี้หนูมีนัดทำงานกลุ่มที่โรงเรียนกับเพื่อน ว่าจะไปขอปู่กับย่าก่อนจ่ะ"

"เออๆ ...เอาเถอะเรื่องของเอ็งแต่ก็ขี่รถให้มันระวังๆ กูไม่อยากไปเก็บศพข้างถนน"ปากผู้ปกครอง แย่ไม่เคยแผ่วจริงๆ

- r" c7 B: Z& D# u8 X$ l/ f" s) q

"งั้น...หนูไปก่อนนะ"

น้องชายยังไม่ทันพูดตัดรำคาญจบ พี่ชายถอนหายใจยาวหนึ่งรอบสะบัดหน้านิ่งๆ หันกลับจัดการกับต้นไม้บนระแนง และเป็นอันว่าอรุณแรกของเช้านี้

...รอดจากแม่เหล็กแรงดูดสูงเพราะปากแย่ๆ แบบนั้น

- M- i9 r2 w% F! }9 I

- [. L- q, x$ j; _9 F
+ j1 A  _. Y  M

หลังเสร็จจากงาน กับบรรดาชาวแก๊งหญิงแท้ ชายแท้หญิงไม่แท้ ชายไม่แท้ ครบทุกเพศที่เกิดจะมาตกลงกันไม่ได้ขึ้นมาดื้อๆว่าจะพากันไปไหนต่ออย่างเคย วันนี้เลยปิดจบด้วยการแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน

"ไอ้เจ้าไพน์ช่วยเอาปิ่นโตข้าวเที่ยงไปให้พี่เอ็งที่โรงปุ๋ยหน่อย ...ไม่รู้วันนี้มันไปทำไมแทนที่จะพักอยู่บ้าน ...ดีนะย่าพกโทรศัพท์มาด้วยเลยโทรไปถาม...ไม่งั้นได้เดินหาพี่เอ็งให้ทั่วละ"

"จ๊ะย่า"

หลานชายกระตือรือร้นทำตามคำสั่งย่าอย่างเต็มอกเต็มใจที่สุดเพราะระหว่างขี่มอเตอร์ไซค์กินลมชมวิวไปเรื่อยตอนขากลับความเรื่อยเปื่อยในห้วงความคิดกลับยังสลัดภาพของขลังใต้ร่มผ้าพี่ชายเสี้ยวเขมรไม่หยุดพอๆ กับทุกความคิดเรื่องเดิมระหว่างปั่นจักรยานไปตามถนนคอนกรีตเลนเดียวที่ลาดผ่านหน้าบ้านมุ่งตรงเข้าอาณาเขตสวนผลไม้ในส่วนที่ครอบครัวเรารับผิดชอบ

..."แปลกจัง...ทำไมช่วงนี้ถึงเพ้อกับพี่พันธุ์ศรหนักขนาดนี้ไอ้เจ้าไพน์"... ..."...ก็ตั้งจะเกือบสองปีแล้ว อยู่ดีๆทำไมเป็นหนักขึ้นขนาดนี้"...

..."หรือพอพี่หมอกเริ่มหายหน้าหายตาไปก็เลย...ใช่เหรอ??? ถ้าพี่หมอกไม่ขอ...ก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้นนะ"...

8 y1 }* D8 a# M1 d

& C* \9 E: e7 ~- U9 E
' H9 O, I; @0 a9 d. _

โรงปุ๋ย...

ชื่อเรียกบ้านชั้นเดียวริมสระน้ำที่พี่พันธุ์ศรตั้งใจเตรียมไว้เป็นเรือนหอกับพี่ซายน์ตั้งแต่เริ่มรู้ตัวว่าต้องกลับมาดูแลพ่อแม่ที่เริ่มสลับกันป่วยหนักขึ้นทุกวันจนต่อมาหลังเหตุไม่คาดฝันกับคนตายคาบ้านคนที่ 3... ว่าที่รังรักได้ถูกปรับเปลี่ยนพื้นที่แทบทั้งหมดโดยเฉพาะเฉลียงโดยรอบให้เป็นที่เก็บปุ๋ยใช้เฉพาะต้นทุเรียนแปลงใหม่แถบนั้น

ทั้งที่ตลอดทางร้อนอบอ้าวเพราะแทบไม่มีลมพัดจู่ๆขณะกำลังลงจากอานรถหยุดยืนมองโรงปุ๋ยเพื่อหาที่จอดจักรยานกลับมีสายลมสาดเข้ามาจังๆจนพันธุ์อภัยรีบยกมือปิดหน้าปิดตากันฝุ่นผงกับพวกเศษใบไม้ปลิวว่อนไปทั่วเข้าหูเข้าตาตามสัญชาติญาณการป้องกันตัว

* b* _# K  V3 v  t8 ]5 V( {

"เอ๊ะ!!!...นี่มอไซเจ๊ซอล ร้านทำผม...มาทำไม???"

% ?4 c" H- c. V' R

Yud6565

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

guyinbkk2510

ขอบคุณนะครับสำหรับผลงาน