เมื่อหนุ่มหล่อติดหนี้เจ้าของสวนสัตว์ ep.2!!!

ตอนต่อ — ในกระท่อมของแม่มดทั้งสาม

กลิ่นเครื่องเทศฉุนแรงตีขึ้นจมูก
ผสมกับควันบาง ๆ ที่ลอยจากหม้อเหล็กขนาดยักษ์กลางห้อง
ธีร์นอนแน่นิ่งบนถาดเหล็ก ร่างกายขยับไม่ได้แม้แต่นิ้วเดียว
หัวใจเต้นรัวด้วยความหวาดหวั่น

แม่มดทั้งสามเดินวนไปมากับอุปกรณ์ทำอาหารในมือ
เสียงหัวเราะของพวกนางแผ่วต่ำ แห้งแล้ง และฟังแล้วขนลุก

“หน้าตาดีจริง ๆ นะเจ้าเด็กมนุษย์คนนี้…”
แม่มดคนแรกพูดพร้อมแตะคางธีร์เบา ๆ

แม่มดคนที่สองยิ้มจนเห็นเหงือกสีคล้ำ
“กล้ามเนื้อก็ดี… เนื้อแน่น น่าจะอร่อยไม่เบา”

แม่มดคนที่สามที่กำลังหั่นหัวหอมอยู่หัวเราะแผ่ว
“วันนี้พวกเราจะได้กินมื้อใหญ่แล้วล่ะ ฮิฮิ…”

ธีร์พยายามจะขยับ แต่ร่างยังถูกสะกดเหมือนถูกมัดด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น
ความกลัวเริ่มกัดกินความคิดของเขาทีละนิด

แม่มดคนแรกหยิบทัพพีไม้ยาวขึ้นมา
เคาะถาดเหล็กเบา ๆ คล้ายกำลังตรวจสภาพ “วัตถุดิบ”

“พร้อมหรือยัง… เด็กน้อย”
น้ำเสียงนุ่ม แต่ฟังแล้วเย็นยะเยือก

แม่มดอีกคนเดินไปเปิดฝาหม้อใหญ่
ไอร้อนลอยฟุ้งไปทั่วห้อง
เสียงฟู่ดังขึ้นเหมือนหม้อกำลังหิว

ทันใดนั้นเอง—
เปลวไฟใต้หม้อกลับกระพริบแปลก ๆ
เหมือนมีลมพัดสวนทิศเข้ามาในกระท่อมทั้งที่ประตูปิดอยู่

แม่มดทั้งสามหยุดขยับทันที
สีหน้าของพวกนางเปลี่ยนไป
จากความหิว…
กลายเป็นความระแวง

“เกิดอะไรขึ้น…”
หนึ่งในแม่มดพึมพำ

กระท่อมเริ่มสั่นเบา ๆ
พื้นไม้ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดราวกับมีบางอย่างเดินอยู่ใต้ดิน
แสงไฟในตะเกียงสั่นระริกเหมือนกำลังถูกดูดกลืน

แล้วเสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นจากทุกมุมห้อง
ไม่ใช่เสียงมนุษย์
ไม่ใช่เสียงแม่มด

แต่เป็นเสียงที่ธีร์เคยได้ยินมาก่อน—
ในโพรงมืด… ก่อนจะถูกกลืนเข้ามา

เสียงนั้นเอ่ยช้า ๆ
เหมือนลมหายใจของสิ่งมีชีวิตยักษ์ที่อยู่ไกลแสนไกล

“เขา… ยังไม่ถึงเวลาที่จะถูกพวกเจ้าแตะต้อง”

แม่มดทั้งสามสะดุ้งพร้อมกัน
สีหน้าเปลี่ยนเป็นตระหนกในทันที

“ไม่นะ… ไม่ใช่ตอนนี้…”
แม่มดคนหนึ่งพึมพำด้วยน้ำเสียงปนหวาดกลัว

ถาดเหล็กที่ธีร์นอนอยู่เริ่มส่องแสงจาง ๆ
เถาวัลย์สีดำที่ดูเหมือนควันเริ่มปกคลุมร่างของเขา
ยกตัวของเขาลอยขึ้นอย่างช้า ๆ
ราวกับมือที่มองไม่เห็นกำลังมาช่วยพาเขาออกจากที่นี่

ธีร์ยังขยับร่างไม่ได้
แต่ความเย็นสบายแผ่วบางเริ่มไหลเข้ามาแทนที่ความกลัว

แม่มดทั้งสามรีบถอยหลัง
เหมือนกำลังเผชิญสิ่งที่พวกนางไม่กล้าท้าทาย

“เขาเป็นของเรา…”

เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง
ลึก… หนัก…
จนผนังไม้ของกระท่อมสั่นสะเทือน

แม่มดทั้งสามร้องออกมาพร้อมกัน
บางคนทรุดเข่า
บางคนยกมือปิดหู
เหมือนเสียงนั้นกรีดผ่านเข้าไปในหัวของพวกนางโดยตรง

ในขณะที่ธีร์—
ลอยสูงขึ้นเรื่อย ๆ
แสงรอบตัวเริ่มบิดเป็นวง

และโลก…
ก็เตรียมจะเปลี่ยนอีกครั้ง

ตอนต่อ — เวทมนต์แห่งแม่มด

เสียงร่ายมนต์ของแม่มดทั้งสามดังประสานกัน
แหลมสูง ต่ำ ทุ้ม สลับกันไปมาเหมือนสามเสียงซ้อนทับในห้วงอากาศ
ลมในกระท่อมหมุนวนจนควันจากหม้อซุปพุ่งขึ้นเป็นเกลียวหมุน

แสงเงาดำที่กำลังดึงตัวธีร์ออกจากถาดเหล็ก
เริ่มสั่นไหว…
ก่อนจะถูก “บางสิ่ง” สมานกลับเข้าดังเดิม
เสมือนรอยแผลที่ถูกเย็บปิดอย่างรวดเร็ว

ร่างของธีร์ตกกลับลงสู่ถาดเหล็กเดิม
เสียงโลหะกระทบเบา ๆ ดังขึ้น

เขายังขยับไม่ได้
หายใจแรงขึ้นด้วยความตกใจ
หัวใจเต้นรัวจนรู้สึกเหมือนจะทะลุออกจากอก

แม่มดทั้งสามหอบหายใจราวกับใช้พลังไปมหาศาล
แต่ทันทีที่ควันหมอกจางลง—
รอยยิ้มชั่วร้ายก็กลับปรากฏบนใบหน้าของพวกนางอีกครั้ง

แม่มดคนแรกหัวเราะคิกคักเสียงแห้ง
แล้วก้มหน้าใกล้ธีร์จนเกือบแตะจมูกเขา

“คิดหรือว่ามีใคร… จะช่วยเจ้าได้”
นางลากเสียงยาว
ดวงตาสีดำสนิทสะท้อนภาพร่างธีร์ในผ้าเตี่ยวสีแดงเพียงชิ้นเดียว
“เจ้าหนุ่มรูปงามเอ๋ย… เจ้าหนีไม่รอดหรอก”

แม่มดคนที่สองยืนเท้าเอว
มองธีร์ตั้งแต่ศีรษะลงถึงปลายเท้า
เหมือนกำลังประเมิน “คุณภาพเนื้อ”

“คืนนี้…”
นางเอ่ยพลางเลียริมฝีปาก
“…เหล่าเพื่อนแม่มดทั้งผืนป่าจะมารวมตัวกันที่นี่”

แม่มดคนที่สามซึ่งกำลังคนหม้ออยู่หัวเราะเสียงต่ำ
“และเจ้าจะเป็นเมนูสุดพิเศษ… ในงานเลี้ยงใหญ่ของพวกเรา”

เสียงหัวเราะดังก้องรอบกระท่อม
ทั้งสามต่างหัวเราะสลับกันเหมือนวงประสานเสียงนรก

ธีร์พยายามขยับ
กล้ามเนื้อสั่นแต่ไม่ตอบสนอง
แขนขาเหมือนถูกตรึงด้วยโซ่ล่องหน

“ไม่นะ… หยุด…”
เขาพยายามพูด
แต่เสียงที่ออกมาเบามากราวกระซิบ

แม่มดทั้งสามเข้าใกล้
ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความดีใจ

“พักผ่อนให้เต็มที่เถิด… เด็กมนุษย์”
แม่มดคนหนึ่งกระซิบข้างหูเขา
ลมหายใจของนางเย็นเฉียบจนขนลุกซู่

“คืนยังอีกยาวนัก”
อีกคนเสริม

“และเรามีเวลารอ…”
คนสุดท้ายพูดช้า ๆ
“เนื้ออร่อย ๆ แบบเจ้าน่ะ— ไม่ควรรีบทำให้สุกเกินไป”

แล้วพวกนางก็หัวเราะพร้อมกันอีกครั้ง
เสียงหัวเราะดังจนเหมือนผนังไม้ทั้งหลังสั่นสะเทือน

ธีร์นอนนิ่ง
เหงื่อซึมเต็มหน้าผาก
หัวใจเต้นแรง
และความสิ้นหวังก็เริ่มแทรกซึมเข้ามาในความคิด—

แต่ในห้วงลึกของความมืด…
บางสิ่งที่เงียบอยู่ก่อนหน้านี้
เหมือนกำลัง “ตื่น” อีกครั้ง

ตอนต่อ — งานชุมนุมแม่มดกลางป่า

เสียงฮือฮาเหมือนฝูงอีกาแตกตื่นดังระงมรอบตัว
ธีร์ลืมตาขึ้นช้า ๆ
ลมหายใจสะดุดทันทีเมื่อเห็นว่า—

เขายังนอนอยู่บน ถาดเหล็กเดิม
แต่โต๊ะนั้นถูกยกออกมาไว้ กลางลานกว้างของป่า
ท่ามกลางต้นไม้บิดเบี้ยวและหมอกสีม่วงที่ลอยวนต่ำระดับพื้นดิน

รอบตัวเขา—
แม่มด นับร้อย
แต่งกายประหลาด บ้างใส่ผ้าขาดรุ่ย บ้างสวมหมวกแหลมสูง บ้างไม่มีหน้า มีแต่เงาดำ พลังลึกลับไหลวนรอบร่างพวกนาง

ทุกร่างเบียดเสียดเข้ามาใกล้
จ้องมองธีร์ที่สวมเพียง ผ้าเตี่ยวสีแดงผืนเดียวแบบไกรทอง
เหมือนกำลังดูสิ่งของต้องประสงค์อันล้ำค่า

เสียงซุบซิบดังไปทั่วชายป่า

“สามแม่มดนั่นเก่งจริง จับมนุษย์รูปงามได้…”
แม่มดตนหนึ่งพูดด้วยเสียงคดเคี้ยว

“ช่างหน้าตาดีอะไรอย่างนี้…”
แม่มดอีกตนเพ่งมองธีร์ราวกับจะดูดภาพเข้าตา

“รูปร่างก็ดี… น่ารับประทานที่สุด!”
แม่มดอีกตนน้ำลายไหลเป็นทาง

ธีร์พยายามจะลุก แต่ร่างกลับไร้น้ำหนัก
เหมือนถูกผูกไว้ด้วยมนต์สะกดที่มองไม่เห็น
ลมหายใจถี่ขึ้น…
หัวใจเต้นแรงจนแทบได้ยินเอง

จู่ ๆ
เสียงทุกเสียงเงียบลง
ราวกับลมทั้งป่าถูกดูดหายไปในชั่วเสี้ยวลมหายใจ

แม่มดทั้งหลายถอยออกเป็นวง
เปิดทางให้ผู้หนึ่งเดินออกจากเงามืดของหมอก

ราชินีแม่มด

ร่างสูงเพรียวในชุดผ้าสีดำสนิทห่อหุ้มรูปร่างอย่างสง่างาม
ดวงตาคู่สีมรกตสว่างในความมืด
แต่รอยยิ้มของเธอนั้น—งดงามและอันตรายในเวลาเดียวกัน

เมื่อเธอก้าวเข้าใกล้ธีร์
เสียงกระซิบของแม่มดทั้งป่าดังระลอกเหมือนคลื่น

ราชินีแม่มดก้มลงมองร่างของธีร์บนถาด
สายตาของเธอทั้ง พิจารณา และ พอใจ

“มนุษย์หนุ่มผ้าเตี่ยวแดง…”
เสียงเธอนุ่มแต่ทรงพลังจนป่าทั้งป่าสะท้อนตาม
“ช่างหล่อเหลา และดู…น่ารับประทานเหลือเกิน”

แม่มดทั้งหลายเงียบทันที
ไม่กล้าขัด
ไม่กล้าแม้หายใจแรง

ราชินีแม่มดชูมือขึ้นสูง
ประกาศด้วยน้ำเสียงก้องกังวาน:

“ค่ำคืนนี้—
ผู้ที่ได้ลิ้มรสเขา…
จะเป็นข้าเพียงผู้เดียว!”

เสียงโห่ร้องของเหล่าแม่มดสะท้อนก้องไปทั่วป่า
ทั้งชื่นชม ทั้งหวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน

ราชินีแม่มดชี้นิ้วไปที่ธีร์
ปลายนิ้วของเธอเรืองแสงสีเขียวพิษ

ฟึ่บ!
แสงสีเขียวพุ่งออกมาเบา ๆ ไม่มีการระเบิดหรือคลื่นแรง
แต่พลังมันเหมือนกระชากพื้นที่ใต้ร่างธีร์หดเข้าหาจุดเดียว

ร่างของธีร์สั่นวูบ—
แล้ว หดเล็กลง อย่างรวดเร็ว
เล็กลง
เล็กลง
เล็กลง…

จนกระทั่งเขามีขนาดเพียงเท่า ฝ่ามือของราชินีแม่มด

เขายังนอนนิ่งบนถาด
ยังสะดุ้งหายใจ
แต่ ไม่สามารถขยับร่างกายได้แม้แต่น้อย

ราชินีแม่มดก้าวเข้ามาใกล้
มือเรียวยกขึ้นราวกับจะหยิบเขา
ดวงตาเปล่งประกายราวกับได้ของล้ำค่า

“น่ารักขึ้นอีก… เมื่ออยู่ในอุ้งมือข้า”
เธอกระซิบเบา ๆ
รอยยิ้มผุดขึ้นช้า ๆ ที่มุมปาก

เหล่าแม่มดรอบวงเฝ้ามองด้วยความอยากรู้อยากเห็น
บางตนขยับเข้ามาใกล้
บางตนกลืนน้ำลาย
บางตนหัวเราะคิกคักอย่างมีความหมาย

ธีร์จ้องขึ้นไป
ทั้งหวาดกลัว
ทั้งสับสน
ทั้งไม่รู้ว่าพลังลึกลับใดพาเขามาถึงสถานการณ์นี้—

และราชินีแม่มด
ก็เอื้อมมือเข้ามา
ใกล้…
เข้าใกล้เรื่อย ๆ…

ตอนต่อ — ในอุ้งมือของราชินีแม่มด

ปลายนิ้วของราชินีแม่มดแตะลงบนถาดเหล็กเบา ๆ
เพียงสัมผัสเดียว—ร่างของธีร์ก็ถูกยกขึ้นจากพื้นโลหะอย่างไร้น้ำหนัก
เหมือนตุ๊กตาเล็กในอากาศ

โลกพลันสั่นไหวไปหมดเมื่อร่างของเขา
ถูกยกผ่านระดับสายตาของเหล่าแม่มดนับร้อย
ลมหายใจของพวกนางพุ่งแรงขึ้นพร้อมกัน
ดวงตาแต่ละคู่จ้องเขาอย่างไม่ปิดบังความอยาก

ธีร์รู้สึกได้ถึง แรงกดอันนุ่ม จากนิ้วมือของราชินีแม่มด
ที่จับตัวเขาไว้เพียงเบา ๆ
แต่ก็แน่นหนาพอจะรู้ว่า—
เขาไม่มีทางดิ้นหลุดได้แม้เพียงนิดเดียว

ร่างเล็กเท่าฝ่ามือของเขา
ถูกวางลงบน ฝ่ามืออุ่นประหลาด ของราชินีแม่มด
ผิวของเธอเย็นนุ่มเหมือนหินอ่อนมีชีวิต
แผ่วไหวเล็กน้อยตามจังหวะชีพจรที่หนาวเยือก

ธีร์หายใจถี่
ร่างกายยังถูกมนต์สะกดตรึง
แต่ดวงตายังคงมองเห็นทุกอย่าง

ราชินีแม่มดหรี่ตาลง
มองเขาจากใกล้จนลมหายใจของเธอพัดผ่านทั้งตัวเขา

“ช่างน่ารักยิ่งนัก… เมื่ออยู่ในอุ้งมือของข้า”
เธอพูดช้า ๆ
น้ำเสียงลึก…จนรู้สึกสะท้านไปทั่วอก

แม่มดรอบวงเริ่มส่งเสียงดังขึ้นอีกครั้ง
ประสานกันเหมือนเสียงลมพัดผ่านหลุมศพ

“ฝ่าบาท… ทรงงามนัก!”
“พระนางโชคดีนักที่ได้เขามา…”
“มนุษย์หนุ่มเช่นนี้ หายากยิ่งนัก…”

ราชินีแม่มดยกมือขึ้นสูง
ธีร์พบว่าตัวเองถูกยกขึ้นระดับใบหน้าเธอพอดี

เธอกระตุกนิ้วอีกข้างหนึ่ง
มนต์บางอย่างเคลื่อนไหวผ่านอากาศเหมือนเส้นสายสีมรกต

“บอกความจริงให้พวกเจ้า…”
ราชินีแม่มดเอ่ย
ดวงตาสีมรกตวาววับ
จ้องธีร์นิ่งราวกับเจอกุญแจดอกสำคัญ

“ข้าตามหาเขามานานแล้ว
นาน…จนแม้แต่ป่าแห่งนี้ก็ลืมไปว่าข้าเคยเริ่มต้นเพราะอะไร”

แม่มดทั้งสามผู้จับธีร์ได้
รีบคุกเข่าก้มต่ำด้วยความภาคภูมิใจ

ธีร์ถูกยกขึ้นจนใกล้ใบหน้าของราชินี
เธอยื่นนิ้วเรียวอีกข้างแตะเบา ๆ ที่หน้าอกเล็ก ๆ ของเขา
สัมผัสนั้นเย็นวาบเหมือนไอหมอกยามตีสาม

“เจ้าหนุ่มผ้าเตี่ยวแดงของข้า…”
เธอพูดเสียงแผ่ว
แต่ทุกแม่มดได้ยินชัดเจนราวกับเธอกระซิบใส่หูทุกคนพร้อมกัน

“เจ้ามีบางสิ่งที่ข้าต้องการ
มากกว่า ‘รสชาติ’ ของเจ้าเสียอีก”

แม่มดรอบวงนิ่งสนิท
แม้แต่ลมในป่าก็หยุดเคลื่อนไหว

รอยยิ้มของราชินีแม่มด
ช้า…
ลึก…
และเต็มไปด้วยความลับ

“และค่ำคืนนี้—ข้าจะเปิดเผยทั้งหมด
เมื่อพิธีเริ่มขึ้น”

เธอห่อมือราวกับกำลังปกป้องสิ่งล้ำค่า
แล้วค่อย ๆ นำธีร์เข้าใกล้ลำตัว
เหมือนเก็บของมีค่าที่สุดในโลกไว้แนบอก

ธีร์ได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้น
ช้า…หนัก…และไม่ใช่หัวใจของมนุษย์

ฉากต่อ — การส่งตัวธีร์เข้าสู่มิติของเกริก

แม่มดตนหนึ่งยก จานสีขาว ขึ้นมา
พื้นผิวของมันเรียบจนสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกายฟ้า

ราชินีแม่มดค่อย ๆ
วางร่างของธีร์ที่ถูกย่อส่วนลงกลางจานนั้น
อย่างระมัดระวังราวกับกำลังจัดวัตถุล้ำค่าบนแท่นบูชา

ธีร์ยังคงนอนนิ่ง
ขยับไม่ได้
มองเห็นทุกอย่างจากมุมต่ำราวกับเป็นสิ่งมีชีวิตตัวจิ๋วในโลกยักษ์

เมื่อวางเสร็จ
ราชินีแม่มดพยักหน้าให้แม่มดอีกตนหนึ่ง

แม่มดผู้นั้นยกไม้เท้าขึ้น
ร่ายคาถาเป็นภาษาโบราณ
เสียงสั่นสะท้านเหมือนสายลมผ่านกระดูกแห้ง

พื้นป่ากลางวงประชุมแม่มด
เริ่มแตกเป็นเส้นเรืองแสงสีเขียว
ก่อนจะกว้างออกเป็น ประตูมิติรูปวงรี

ภายในมีเพียงเงาดำหมุนวน
ลึก…
มืด…
เหมือนช่องว่างทางจิตที่ไม่ควรถูกเปิด

จากภายในมิตินั้น
เกริก — เจ้าของสวนสัตว์
ค่อย ๆ ก้าวออกมาเหมือนเงาที่แยกตัวจากความมืด

เขาไม่ได้ดูเป็นมนุษย์ธรรมดาอีกต่อไป
แววตาของเขาเหมือนสิ่งที่ “ตื่น” หลังจากเฝ้าดูนานแสนนาน
ผิวของเขามีประกายหมอกบาง ๆ คลุมอยู่
ราวกับตัวเขาเองก็ไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในโลกนี้มาตั้งแต่แรก

สายตาเกริกจับจ้องธีร์ที่อยู่บนจานสีขาว
ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจแบบแปลกประหลาด
ลึก…
สงบนิ่ง…
แต่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่ไม่ใช่ของมนุษย์

“ธีร์…”
เขาพูดเสียงเบา แต่ดังก้องเหมือนสะท้อนทั่วป่า
“…เจ้า ช่างงดงามกว่าที่ข้าจำได้เสียอีก”

ราชินีแม่มดยื่นจานให้เขา
ราวกับมอบของเซ่นสำคัญในการทำสัญญามิติ

เกริกก็รับจานนั้นด้วยมือทั้งสอง
อุ้มมันอย่างทะนุถนอม
เหมือนกำลังถือศูนย์กลางของพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์

เขามองธีร์อีกครั้ง
รอยยิ้มบนใบหน้าไม่ใช่รอยยิ้มทั่วไป
แต่เป็นรอยยิ้มของผู้ที่ “ได้ของที่ตามหา”
มานานมาก…นานเกินความเข้าใจของโลกมนุษย์

“เจ้า…จะกลับไปอยู่ในมิติของข้า”
เขากล่าว
“ที่ซึ่งไม่มีผู้ใดแตะต้องเจ้าได้อีก
และที่ซึ่งความจริงของเจ้า…จะถูกเปิดเผย”

โดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม
เกริกหันหลังกลับ
ก้าวเข้าสู่ประตูมิติ
พร้อมกับถือจานสีขาวที่มีร่างของธีร์บนมัน

หมอกสีดำโหมเข้าปิดตามหลังเขา
และทันทีที่เขาหายเข้าไป—

ประตูมิติก็ปิดลงอย่างฉับพลัน

เหลือไว้เพียงความเงียบ
และแม่มดหลายร้อยตนที่ยืนนิ่ง
เหมือนเหตุการณ์ทั้งหมด
คือจุดเริ่มต้นของเรื่องที่ใหญ่กว่าพวกนางจะเข้าใจ