เมื่อหนุ่มหล่อติดหนี้เจ้าของสวนสัตว์ep.1!!!

ตอนที่ 1 — เกมล่าเพื่อชดใช้หนี้

เสียงกุญแจโลหะกระทบกันดังแกร๊ง ๆ ในห้องเก็บอุปกรณ์หลังสวนสัตว์ ราวกับเป็นสัญญาณว่าชีวิตของ “ธีร์” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวกับนายแบบ กำลังถูกชะตากรรมเล่นตลกอีกครั้ง

เขาเพิ่งตกงาน ถูกโกงเงินก้อนใหญ่ และสุดท้ายต้องกู้เงินจากคนที่ไม่ควรกู้—
“เกริก” เจ้าของสวนสัตว์ผู้มีนิสัยประหลาดจนใคร ๆ ต่างกระซิบว่าคนคนนี้…หาความตื่นเต้นแบบมนุษย์ทั่วไปไม่ได้แล้ว

เกริกยืนยิ้มบาง ๆ ขณะมองธีร์ในชุดลำลอง
“หนี้ของนาย… ไม่มากหรอก” เขาพูดช้า ๆ “ชดใช้ด้วยการ แสดง ก็พอ”

ธีร์ขมวดคิ้ว “แสดง? ให้ผมทำอะไรครับ”

“บทบาทง่ายมาก” เกริกเอ่ยเสียงเรียบ “นาย…จะต้องหนี”

เงียบไปหนึ่งวินาที ก่อนเจ้าของสวนสัตว์จะชี้ไปยังลานจัดแสดงขนาดมหึมาหลังตึก
ในนั้นมีกรงเหล็กสูงเท่าตึกสองชั้น และในเงามืด—
เครื่องจักรอันใหญ่โตค่อย ๆ ก้าวออกมา

หุ่นยนต์ไดโนเสาร์จำลอง
ขนาดเกือบสิบเมตร ตาเรืองแสงแดงก่ำ ขากลไกหนักหน่วง และฟันโลหะเรียงกันเป็นแถวสำหรับ “งับแสดง” ในโชว์พิเศษของสวนสัตว์

“ผม…ต้องหนีนั่น?” ธีร์เสียงสั่นเล็กน้อย

“ก็ใช่ มันถูกตั้งค่าให้ไล่ตามผู้เล่นตามเส้นทาง”
เกริกกดปุ่มในแท็บเล็ต “ผู้ชมจะลุ้นว่า นายจะรอดหรือไม่ในแต่ละรอบ”

ธีร์เงียบ…
เขารู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่น หนี้ก้อนนั้นมากจนไม่มีใครยื่นมือช่วย

“รอบละสิบห้านาที” เกริกพูด “หากนายหลบมันได้ครบเวลา…ก็ถือว่าใช้หนี้ไปทีละส่วน”

ประตูเหล็กเปิดออกพร้อมเสียงกึกก้อง
ลานทดสอบเหมือนป่าหญ้าสูง มีโขดหินจำลอง และเสียงไดโนเสาร์คำรามถูกเปิดผ่านลำโพงรอบสนาม

เกริกส่งเครื่องติดตามรูปกำไลให้
“สวมสิ จะได้เริ่มเกม”

ธีร์กลืนน้ำลาย หายใจเข้าลึกแล้วสวมมัน
เสียงนับถอยหลังดังจากลำโพงรอบสนาม

3
เสียงเครื่องจักรเริ่มคำราม

2
ไฟแดงในตาไดโนเสาร์สว่างขึ้น

1
มอเตอร์ขาข้างหนึ่งขยับ—เหมือนสัตว์กำลังเตรียมกระโจน

เริ่ม!

ธีร์ออกวิ่งสุดแรง
หุ่นยนต์ไดโนเสาร์คำรามลั่นก่อนพุ่งตามหลังเขา
พื้นสั่นสะเทือนทุกครั้งที่มันก้าว

ผู้ชมหลังกระจกนิรภัยโห่ร้องลุ้นระทึก
สายตาทุกคู่จับจ้อง
และชีวิตของธีร์—
กำลังแขวนอยู่บนเส้นด้ายบาง ๆ
ระหว่าง อิสระ
กับ การถูกจับได้โดยสัตว์ร้ายจำลองที่เขาไม่แน่ใจเลยว่า…มันปลอดภัยจริงหรือไม่

-------------------------------------------------------

ตอนต่อ — ในท้องไดโนเสาร์จำลอง

เสียงคำรามกลไกของไดโนเสาร์ดังก้องไปทั่วลานแสดง ขณะที่ธีร์ยืนนิ่งอยู่กลางสนาม หายใจแรงจากการวิ่งหนีมาเกือบสิบห้านาทีเต็ม

ไฟสปอร์ตไลต์จับไปที่เขา
ผู้ชมหลังกระจกนิรภัยส่งเสียงตะโกนลุ้นระทึกไม่หยุด

ธีร์รู้ว่า “ฉากไคลแม็กซ์” ของรอบนี้กำลังเริ่มขึ้น
และตามบท…เขาต้องทำให้คนดูประทับใจที่สุด

เขาสูดลมหายใจลึก
แล้วค่อย ๆ ถอดเสื้อออก เพื่อใช้เป็นท่าประกาศว่า “ผมพร้อมแล้ว” ตามที่ทีมสแตนท์เคยฝึกไว้
ท่วงท่าสง่างามและรูปร่างที่ดูแข็งแรง ทำให้ผู้ชม—โดยเฉพาะกลุ่มสาว ๆ—ส่งเสียงกรี๊ดดังกระหึ่มขึ้นในอัฒจันทร์

เจ้าของสวนสัตว์ยืนดูอยู่บนห้องควบคุม
ดวงตาเป็นประกายอย่างคนที่หลงใหลโชว์แปลกประหลาดนี้ยิ่งกว่าใคร

ทันใดนั้น—

หุ่นยนต์ไดโนเสาร์จำลองคำรามอีกครั้ง
ชิ้นส่วนคอไฮดรอลิกขยับ
ปากเหล็กขนาดมหึมาอ้าออกจนเกิดเสียงลมดูดดัง “วูมมมม!”

ธึร์ยืนนิ่งตามคำสั่งโชว์
ไม่หนี
ไม่ต่อต้าน
เหมือนกำลังท้าทายสัตว์ยักษ์ตรงหน้า

จากนั้นศีรษะยักษ์ก็ลดลงมา—

ฟึ่บ!

ปากของมัน “งับ” เข้าหาเขาแบบควบคุมอย่างแม่นยำ
ฟันโลหะไม่ได้แตะต้องตัวเขาเลย เพราะมีช่องว่างสำหรับนักแสดงโดยเฉพาะ
ระบบภายในสร้างฟองโฟมน้ำลายจำลองสีใสที่ไหลออกมาตามมุมปาก ทำให้ฉากดูสมจริงจนผู้ชมหลายคนร้องกรี๊ดด้วยความลุ้นระทึก

ร่างของธีร์ถูกดูดเข้าไปในช่องทางลื่นที่บุด้วยวัสดุนุ่ม
เหมือนสไลด์ยักษ์ในสวนสนุก
เขาหล่นลงไปถึง “ห้องท้อง” ซึ่งเป็นโครงสร้างกลม ๆ ภายในตัวไดโนเสาร์ที่บุด้วยเบาะกันกระแทกเต็มรอบด้าน

เสียงผู้ชมด้านนอกดังอื้ออึงเหมือนกำลังฉลองชัยให้กับฉากจบอันน่าตื่นเต้น
ไฟในห้องท้องสว่างขึ้นเล็กน้อย—สีฟ้าอ่อน เพื่อให้นักแสดงมองเห็นทางออก

ธีร์ถอนหายใจแรง
นั่งลงพิงผนังเบาะนุ่มอย่างหมดแรง
แม้จะรู้ว่ามันเป็นเพียง “ท้องจำลอง” ของหุ่นยนต์
แต่ความตื่นเต้นและแรงกดดันจากสายตาคนดูจริง ๆ นั้นกลับทำให้หัวใจของเขายังคงเต้นแรงไม่หยุด

“รอบที่หนึ่ง…ผ่านไปแล้วสินะ”
เขาพึมพำกับตัวเอง

แต่เขารู้ดี—
เกมนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น
และภายในท้องหุ่นยนต์นี้…เขายังไม่รู้เลยว่า เจ้าของสวนสัตว์กำลังวางแผนอะไรต่อไปให้เขาเจอ

-------------------------------------------------------------

ตอนต่อ — ศึกไกรทองบนแพไม้ไผ่

แสงแดดอ่อนของยามบ่ายสะท้อนลงบนผิวน้ำของบ่อโชว์ขนาดใหญ่ เสียงเพลงพื้นบ้านจังหวะเร้าใจดังขึ้นทั่วลานแสดง ผู้ชมหลายร้อยคนเบียดตัวกันนั่งอยู่บนอัฒจันทร์ รอคอยฉากพิเศษในธีม “ไกรทองปราบชาละวัน” ที่ถูกดัดแปลงให้เป็นโชว์สุดตื่นเต้นประจำวัน

ธีร์ยืนอยู่กลางแพไม้ไผ่
ร่างกายมีเพียง ผ้าเตี่ยวสีแดง คาดเอวแน่น และ ผ้าผูกศีรษะสีแดง ที่ปลิวไสวไปตามลม
กล้ามเนื้อที่ผ่านการฝึกซ้อมจากการทำงานหนักหลายเดือนเด่นชัดท่ามกลางแสงไฟสปอตไลต์

เสียงกรี๊ดจากกลุ่มผู้ชมสาว ๆ ดังขึ้นทันทีที่ภาพของเขาปรากฏบนจอโปรเจ็กเตอร์ยักษ์

“นั่นแหละไกรทองของแท้เลย!”
“หล่อมากกกก!”
“สู้ๆๆๆ!”

ธีร์สูดลมหายใจยาว พยายามตั้งสติ
เพราะใต้แพไม้ไผ่ที่เขายืนอยู่…

มีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ใต้น้ำ

ผิวน้ำแตกออกเป็นระลอกคลื่น
ก่อนจะมีเงาดำขนาดมหึมาว่ายวนเป็นวงกว้างใต้แพ ราวกับกำลังกวาดตาไล่หาตัวเหยื่อ

หุ่นยนต์จระเข้จำลอง—
หรือที่ทีมงานเรียกกันว่า “ชาละวันเวอร์ชันไฮดรอลิก”—
ยาวกว่า 8 เมตร มีกลไกทำให้สามารถดำดิ่ง ว่ายน้ำ และโผล่ขึ้นงับได้อย่างสมจริง

ธีร์กำหอกโลหะในมือแน่น
มันไม่คมพอจะฆ่าสัตว์ใด ๆ ได้ แต่แข็งแรงพอให้เขาทำท่าต่อสู้ได้อย่างปลอดภัย

เสียงผู้บรรยายดังผ่านลำโพง
“และนี่คือช่วงการประลองของไกรทองผู้กล้า—เพื่อต่อกรกับชาละวันแห่งแม่น้ำลึก!”

ผู้ชมปรบมือดังสนั่น

ทันใดนั้น—

ซ่าาาา!

ผิวน้ำข้างแพพุ่งกระจาย
ศีรษะมหึมาของหุ่นยนต์จระเข้โผล่ขึ้นมาพร้อมเสียงคำรามกลไกก้องราวกับสายฟ้าฟาด

ธีร์ถอยกรูดหนึ่งก้าว
แต่ก็ยกหอกขึ้นตั้งท่าอย่างสง่างามตามที่ซ้อมมา

ผู้ชมส่งเสียงเชียร์รัว ๆ
ภาพของชายหนุ่มผู้กล้าบนแพไม้ไผ่กับจระเข้ยักษ์ใต้แสงไฟ ทำให้ทุกคนลุ้นแทบไม่หายใจ

หุ่นยนต์ขยับกรามดัง “กึก กึก กึก”
ก่อนจะพุ่งหัวขึ้นสูง—
อ้าปากกว้างเตรียมงับแพทั้งแผ่น!

ธีร์กระโดดหลบฉิวเฉียด
แพสั่นสะเทือนจนเกือบคว่ำ
เสียงกรี๊ดจากผู้ชมดังขึ้นทั่วทั้งลาน

แต่ในขณะเดียวกัน…
เสียงกรี๊ดก็ผสมไปด้วยความตื่นเต้นที่เห็นสรีระของเขาขณะกระโดด—
ความคล่องตัว ความแข็งแรง ความกล้า
ทั้งหมดทำให้เขาเป็นดาวของโชว์โดยไม่ต้องพยายาม

ธีร์ตั้งหลักใหม่บนปลายแพ
หอกอยู่ในมือ
สายตาจับจ้องไปที่คลื่นน้ำซึ่งค่อย ๆ แหวกออกอีกครั้ง

เขาพึมพำเบา ๆ
“…เอาล่ะ เจ้าชาละวัน มารอบสองก็มาเลย”

และรอบต่อไปนี้—
จะเป็นรอบที่ผู้ชมไม่ลืมไปอีกนาน

---------------------------------------------------

ตอนต่อ — ไกรทองสละตัวเข้าท้องชาละวัน

ผิวน้ำในบ่อโชว์สั่นเป็นระลอกใหญ่
ก่อนที่ศีรษะมหึมาของหุ่นยนต์จระเข้ยักษ์จะค่อย ๆ โผล่ขึ้นมาจากความลึก แสงไฟส่องกระทบเกล็ดโลหะที่ถูกออกแบบให้ดูเหมือนจริงจนน่าขนลุก

มันอ้าปากกว้าง—
กว้างเสียจนผู้ชมรู้ทันทีว่า ฉากไคลแม็กซ์ มาถึงแล้ว

เสียงผู้ชมเงียบกริบ
ราวกับทุกคนพร้อมใจกันหยุดหายใจ

ธีร์ยืนอยู่บนแพไม้ไผ่
เหงื่อบนตัวเขาแวววาวเมื่อกระทบแสงไฟ
ลมอ่อน ๆ พัดผ้าคาดศีรษะสีแดงให้ปลิวขึ้นก่อนจะค่อย ๆ เสื่อมแรง

เขารู้…ว่าช่วงเวลานี้แหละ
คือ “จุดขาย” ของโชว์รอบนี้
และเป็นฉากที่เจ้าของสวนสัตว์คาดหวังมากที่สุด

ธีร์ค่อย ๆ วางหอกโลหะลง
ปล่อยให้มันตกกระแทกผิวน้ำด้วยเสียง “ต๋อม” ที่ก้องไปทั่วเวที

เสียงกรี๊ดจากฝั่งผู้ชมดังแว่ว—
ไม่ใช่กรี๊ดด้วยความกลัว
แต่เป็นกรี๊ดด้วยความตื่นเต้นเร่งเร้า

จากนั้นธีร์ถอดผ้าคาดศีรษะสีแดงออก
ยกขึ้นหมุนเล็กน้อยให้เล่นกับแสง
ก่อนจะปล่อยให้มันปลิวลงแพ แล้วตกลงสู่ผิวน้ำล่าง

ภาพนั้นถูกจับขึ้นบนจอโปรเจ็กเตอร์ยักษ์—
ทำให้เสียงปรบมือจากกลุ่มผู้ชมสาว ๆ ระเบิดขึ้นดังสนั่น

“ไกรทองจะสละตัวแล้ว!”
“ฉากนี้แหละที่รอคอย!”

ธีร์ไม่พูดสักคำ
แต่สายตาของเขาแน่วแน่
เต็มไปด้วยความกล้าแบบตัวละครเอกที่ถูกสร้างให้ยิ่งใหญ่กว่าคนธรรมดา

หุ่นยนต์จระเข้ขยับกรามดัง “ครืด…ครืด…”
เป็นสัญญาณเริ่มฉากสำคัญที่ทีมควบคุมเตรียมไว้

ธีร์สูดลมหายใจหนึ่งครั้ง
ก้าวถอย
แล้ว—

พุ่งกระโดดไปข้างหน้า!

ร่างของเขาโผเข้าไปในปากจระเข้ยักษ์อย่างแม่นยำ
กลไกภายในใช้พื้นผิวลื่นพิเศษที่ออกแบบให้เขา “ไหล” ลงไปได้โดยปลอดภัย
ร่างของเขาหายเข้าไปในเงามืดภายในปากสัตว์ยักษ์
ประตูปากโลหะค่อย ๆ ปิดลงทีละนิดจนสนิทพอดี

ตึง!

ทันใดนั้นจระเข้ก็เริ่มดำน้ำ
สาดน้ำกระจายไปทั่วรอบบ่อ
ทำให้ผู้ชมส่งเสียงกรี๊ดพร้อมเสียงปรบมือที่ระเบิดขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

“ว้าววว!”
“สุดยอดมาก!”
“ไกรทองของจริง!”

เสียงประกาศดังขึ้นทันที
“ขอเสียงปรบมือให้กับความกล้าของนักแสดงของเรา!”

ธีร์ขดตัวอย่างระมัดระวังใน “ห้องท้องจำลอง” ที่บุด้วยเบาะนุ่มภายใน
เขาหายใจแรงด้วยความเหนื่อย…แต่ก็ยิ้มบาง ๆ

เพราะเขารู้—
ฉากนี้แหละคือฉากที่ทำให้ผู้ชมรักเขามากขึ้น
และทำให้เจ้าของสวนสัตว์ยิ่งพอใจในตัวเขา

แต่ในความมืดภายในตัวจระเข้…
ไฟสัญญาณสีแดงเล็ก ๆ บนผนังเริ่มกระพริบ
เป็นสัญญาณที่ธีร์ไม่เคยเห็นในรอบซ้อมมาก่อน

บางอย่าง…กำลังจะเกิดขึ้น
บางอย่างที่ ไม่ได้อยู่ในสคริปต์

---------------------------------------------------

ตอนต่อ — เมื่อระบบโชว์ผิดพลาด

ธีร์นั่งพิงผนังเบาะนุ่มภายใน “ห้องท้องจำลอง” ของชาละวัน
หอบหายใจให้จังหวะหัวใจสงบลง หลังจากฉากใหญ่ที่เพิ่งผ่านมา

ทุกอย่างควรจะเป็นไปตามสคริปต์
เขาควรจะรอจนสัญญาณไฟสีเขียวติดขึ้น แล้วพนักงานจะเปิดประตูลับให้เขาออกไปพักด้านหลังเวที

แต่แล้ว—
ฟ่อ…
เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นเหนือศีรษะ

ธีร์เงยหน้า
ช่องลมฝังในผนังห้องท้องเริ่มปล่อยไอสีขาวอ่อน ๆ ออกมา
คล้ายหมอกบาง ๆ จากเครื่องทำควันบนเวที…แต่กลิ่นไม่เหมือนเดิม

เขาขมวดคิ้ว
“นี่มันไม่อยู่ในสคริปต์…”

ไอสีขาวเริ่มหนาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ
ราวกับระบบเอฟเฟ็กต์กำลังทำงานผิดพลาด

ธีร์รีบเอามือปิดจมูก
พยายามกลั้นหายใจ
แต่เขาเหนื่อยเกินกว่าจะถือได้นาน
ตาเริ่มพร่า
แขนขาเริ่มไร้แรง

“ระบบ…เสียหรอ…”

ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือไฟสัญญาณสีแดงที่กระพริบถี่ขึ้น
ก่อนที่สติจะดับวูบลงไป

…ธีร์ลืมตาอีกครั้ง

แสงไฟเหนือศีรษะจ้าเกินไปจนต้องหรี่ตา
กลิ่นของอาหารปรุงสุกลอยมาแตะจมูก
เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ เสียงแก้วกระทบโต๊ะดังรอบตัวเขา

ธีร์ขยับตัวเล็กน้อย
รู้สึกถึงพื้นผิวไม้แข็งใต้หลัง
ก่อนจะรู้ตัวว่า—

เขานอนอยู่บน “โต๊ะยาว” ขนาดใหญ่
คล้ายกับโต๊ะเลี้ยงอาหารค่ำของแขก VIP

บนตัวเขามีเพียงผ้าเตี่ยวสีแดงจากฉากไกรทอง
ไม่มีเสื้อผ้าอื่นใด
ร่างกายของเขาถูกจัดวางบนผืนผ้าใบสีขาวสะอาดเหมือนพร็อพโชว์

และรอบตัวเขา—

คือแขกกลุ่มหนึ่งแต่งตัวหรูหรา
กำลังกินอาหารในจานของตัวเอง
พูดคุย กระซิบหัวเราะกันอย่างเพลิดเพลิน
ในขณะที่สายตาหลายคู่…จับจ้องที่ธีร์เหมือนกำลังมองผลงานจัดแสดงชิ้นหนึ่ง

ไม่มีใครสัมผัสเขา
แต่ทุกคน “ดู” เขา
เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของธีมงานเลี้ยงประหลาดนี้

ธีร์หายใจแรง
งุนงง
พยายามยันตัวขึ้นนั่ง
แต่แขนขายังอ่อนแรงจากอาการวิงเวียนหลังฟื้น

“ผม…ถูกพามาที่นี่ได้ยังไง…?”

ไม่มีคำตอบ
มีเพียงเสียงหัวเราะของแขก
เสียงช้อนส้อมกระทบจาน
และแววตาประหลาดของคนที่กำลังกินอาหาร…ขณะจ้องเขาเหมือนกำลังรอ “โชว์รอบต่อไป”

บางอย่างผิดปกติอย่างร้ายแรง
และธีร์เริ่มรู้สึกได้ว่า—
สิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ได้อยู่ในสคริปต์ของสวนสัตว์อีกต่อไปแล้ว

------------------------------------------------------

ตอนต่อ — พิธีการคัดเลือกประหลาด

เสียงฮือฮาในห้องโถงดังขึ้นกะทันหัน
ก่อนที่ประตูด้านข้างจะเปิดออกพร้อมเสียงฝีเท้าหนักแน่นเป็นจังหวะ

กลุ่มคนแต่งชุดเหมือนเจ้าหน้าที่ความปลอดภัยของสวนสัตว์—ใส่ชุดลายพรางคล้ายทหาร—เดินเรียงแถวเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ
ไม่ใช่ท่าทางรุนแรง
แต่เป็นท่าทาง “ตามพิธีการ” คล้ายกำลังจะเริ่มโชว์อีกรอบ

พวกเขามาหยุดอยู่ข้างโต๊ะยาว
หนึ่งในนั้นพูดเสียงชัดเจน:

“เตรียมทำการตรวจร่างกายผู้แสดงหลัก”

ธีร์ยังมึนงง
แต่ก่อนที่เขาจะทันถามอะไร พวกเจ้าหน้าที่ก็ช่วยพยุงตัวเขาลงจากท่านอน ให้ยืนบนแท่นไม้กลางห้อง
จากนั้นพวกเขาใช้เชือกที่เป็นส่วนประกอบของ “เฟรมตรวจร่างกาย” คล้ายอุปกรณ์ในโชว์กายกรรม—กางออกไปตามแขนและขาของเขา
ไม่ใช่มัดแน่นจนเจ็บ
แต่เป็นการตรึงท่าให้ยืน “กางแขน–กางขา” เพื่อให้ทุกคนรอบตัว “มองเห็นชัดเจน” เหมือนนายแบบยืนโพสท่าโชว์ร่างกาย

เสียงปรบมือดังลั่นจากแขกทั้งห้อง
ไม่ใช่ปรบมือเยาะเย้ย
แต่ปรบมือเหมือนกำลังชมศิลปินบนเวที

ธีร์รู้สึกประหลาดและไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่สติก็เริ่มกลับมาเรื่อย ๆ

แขกผู้หญิงคนหนึ่ง—แต่งตัวหรูหรา—เดินเข้ามาด้านหน้า
เธอเพียงเอามือแตะเบา ๆ ที่ไหล่ของธีร์
เหมือนตรวจความตึงของกล้ามเนื้อ
มากกว่าเป็นการคุกคาม

อีกคน—ชายในชุดสูท—แตะปลายนิ้วบนหน้าท้องของธีร์เพียงครู่เดียว
เหมือนเช็กการหายใจหรือสภาพร่างกายหลังจากสลบไป

ทุกอย่างดูเหมือน “พิธีการประเมินนักแสดง” มากกว่าสิ่งที่ธีร์กลัวในตอนแรก

เสียงกระซิบดังรอบตัว—

“หุ่นดีมากจริง ๆ”
“สัดส่วนสมบูรณ์แบบสำหรับโชว์ชุดต่อไป”
“ไม่น่าเชื่อว่าเป็นนักแสดงหน้าใหม่”

และในที่สุด—
เจ้าของสวนสัตว์ก็ปรากฏตัว

เขาเดินเข้ามาช้า ๆ
นัยน์ตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจแบบคนที่กำลังมองดู “ผลงานศิลปะราคาแพง”

เขายกมือแตะที่แก้มของธีร์เบา ๆ
เป็นการเช็กอุณหภูมิและสภาพผิว…ไม่ใช่การล่วงเกิน

“ดีมาก ธีร์”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงพอใจ
“นายผ่านการทดสอบของโชว์เมื่อวานได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า…นายโดดเด่นที่สุดเท่าที่เราเคยมีมา”

เสียงปรบมือดังขึ้นอีกรอบ—ดังกว่าเดิม

ธีร์ยืนนิ่ง
แม้จะแอบงง
แต่เริ่มรู้สึกแล้วว่า…

สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด
ไม่ใช่การล้อเล่น
และไม่ใช่โชว์ธรรมดา

มีบางอย่างใหญ่กว่ารอเขาอยู่ข้างหน้า
บางอย่างที่กลุ่มแขกพิเศษเหล่านี้…มองเขาเพื่อใช้ตัดสิน

----------------------------------------------------------

ตอนต่อ — ภาพหลอนในภวังค์

เสียงพูดคุยในห้องเงียบลงทันที
เมื่อชายร่างสูงสวมชุดกาวน์สีขาวก้าวออกมาจากเงา
ดวงตาเยือกเย็นและมั่นคงของเขาบอกชัดว่า—
นี่ไม่ใช่แขกธรรมดา

“ขอทางให้ด้วยครับ”

เขาแนะนำตัวสั้น ๆ
“ผมเป็นจิตแพทย์ ผู้รับผิดชอบการทดสอบภวังค์ของนักแสดงพิเศษ”

มือของเขาถือ เหรียญเงินผูกเชือกเส้นเล็ก
เหรียญสะท้อนแสงไฟเป็นประกายวูบวาบ

ธีร์ซึ่งถูกตรึงด้วยเฟรมยืนกางแขน–กางขา
ยังมีแรงอยู่ แต่สภาพร่างกายอ่อนเพลียจากแก๊สยาสลบก่อนหน้านี้
ทำให้สายตาของเขาเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย

จิตแพทย์ยืนตรงหน้า
ชูเหรียญขึ้น และเริ่มแกว่งเบา ๆ

ฉับ…ฉับ…ฉับ…
เสียงเหรียญสวิงผ่านอากาศเป็นจังหวะ
สม่ำเสมอ
นุ่มลึก
กดทับความคิดของธีร์ทีละน้อย

“ธีร์…ฟังเสียงผม”
เสียงจิตแพทย์นุ่ม ทรงพลัง
“ผ่อนลมหายใจ…ปล่อยร่างกายให้สบาย…ปล่อยความคิดให้เบา…”

ธีร์พยายามจะขยับ แต่รู้สึกเหมือนร่างเองกำลังจมลงในโคลนอุ่น
ปลายนิ้วเท้าชาหนึบ
สายตาเริ่มพร่า
เสียงรอบข้างจางหายราวกับใต้น้ำ

จิตแพทย์พูดต่อ
เสียงเขานุ่มจนเหมือนเสียงที่ดังอยู่ในใจ

“เมื่อฉันนับหนึ่งถึงสาม…เธอจะทำตามคำสั่งของฉันโดยไม่ลังเล”

หนึ่ง…
ธีร์รู้สึกว่าโลกกำลังหมุนช้า ๆ

สอง…
เสียงผู้ชมรอบตัวเลือนหาย เหลือเพียงจิตแพทย์

สาม

ธีร์ยืนนิ่งเหมือนหุ่น
ดวงตาไร้แวว
ถูกสะกดจนจิตตกเข้าสู่ภวังค์ลึก

จิตแพทย์ออกคำสั่งสั้น ๆ
“ธีร์…ไปหาเจ้าของสวนสัตว์”

ธีร์ก้าวลงจากแท่นราวกับเป็นคนละคน
ก้าวช้า แต่มั่นคง
เดินตรงไปหาเจ้าของสวนสัตว์ที่ยืนรออยู่ปลายห้อง

ผู้ชมพากันซุบซิบด้วยความลุ้นระทึก
ไม่มีใครรู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น

เจ้าของสวนสัตว์ยิ้มช้า ๆ
ราวกับรอคอยช่วงเวลานี้มานาน

และทันใดนั้น—

ภาพไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น

ธีร์—ภายใต้ภวังค์ลึก—เห็นภาพตรงหน้าบิดเบี้ยว
เจ้าของสวนสัตว์ “อ้า” ปากกว้าง
กว้างเกินมนุษย์
จนเกินจริง
ราวกับกลายเป็นเงาดำขนาดใหญ่ที่ดูดกลืนแสงไฟในห้อง

ธีร์ไม่มีความกลัว
เพราะในภวังค์
คำสั่งคือทุกสิ่ง
เขา “เชื่อ” ว่าต้องเดินเข้าไป

เขาก้าวเข้าไปในเงามืดนั้น
และทันใดนั้น—

ทุกอย่างดับสนิท

ไม่มีความเจ็บ
ไม่มีเสียง
ไม่มีลมหายใจ
มีเพียงความมืดสนิท—อุ่นและว่างเปล่า

และกลางความมืดนั้น
ธีร์รู้สึกเหมือนกำลังกำลังจมลงไป
ในที่ที่เหมือน “ท้อง” ของบางสิ่ง
แต่ก็รู้ดีว่า…
มันเป็นเพียง ภาพหลอนในภวังค์
ที่จิตแพทย์สร้างขึ้นเพื่อทดสอบขีดจำกัดของการสะกดจิตเขา

------------------------------------------------------------

ตอนต่อ — ท้องที่ไม่ใช่ท้องของมนุษย์

ในความมืดลึก
ธีร์รู้สึกตัวเองร่วงลงอย่างช้า ๆ ราวกับกำลังตกลงไปในห้วงน้ำอุ่น
เสียงรอบข้างเบาบางเหมือนก้องอยู่ในโพรงกะโหลกตัวเอง

เขาไม่รู้ว่าตัวเองยืน หรือนั่ง
แต่รู้สึกถึงผนังนุ่ม ๆ รอบตัว
ขยับตามจังหวะคล้ายการหายใจของสิ่งมีชีวิตยักษ์

“นี่มัน…ที่ไหนกันแน่”

ธีร์เอามือดันผนัง มันยวบลงเหมือนยางลม
ไม่แข็งเหมือนโลหะของหุ่นยนต์
ไม่เหมือนห้องอะไรที่เคยอยู่
ทุกอย่างเหมือน “อวัยวะของสัตว์มหึมา”
แต่ก็เหมือนอยู่ในฝันเสียยิ่งกว่า

เขาหันซ้าย–ขวา
ไม่มีประตู ไม่มีแสง
สภาพไร้ทางออกจนน่าหวาดหวั่น

ธีร์เริ่มดิ้น
ทุบ กด ดัน
แต่ยิ่งทำ ผนังรอบตัวก็ยิ่งสั่นคล้ายตอบสนอง
เหมือนสิ่งมีชีวิตที่เขาอยู่ภายใน “รับรู้” การเคลื่อนไหวของเขา

“ต้องออกไปให้ได้… ต้อง—”

บางอย่างเคลื่อนไหว

เสียง “ซู่ว…” แผ่วเบาดังขึ้น
พื้นผิวใต้อุ้งเท้าสั่นไหว
บางอย่างกำลังโผล่ขึ้นมาจากหลืบด้านในสุดของโพรง

ธีร์ชะงัก
จ้องไปในความมืดเบื้องหน้า

เงาแรกปรากฏเป็นเส้นเล็ก ๆ ก่อนจะค่อย ๆ คลี่ออก
เหมือนกลีบดอกไม้
แต่เป็นดอกไม้ที่ไม่เคยมีบนโลกใบนี้

มันมีสีเรืองแสงอ่อน ๆ
เหมือนชีพจรเต้นในกลีบ
กลีบแต่ละชั้นสั่นไหวเหมือนมีลมหายใจ

ธีร์กลืนน้ำลาย
ถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว

ดอกไม้…เปิดออก

กลีบค่อย ๆ เบ่งบาน
เผยให้เห็น “ช่องว่าง” ด้านในที่คล้ายปาก
ไม่ใช่ปากมนุษย์
ไม่ใช่ปากสัตว์
แต่เป็น “ปากของสัญลักษณ์บางอย่างในจิตใต้สำนึก”
ที่จิตแพทย์อาจออกแบบให้ธีร์เผชิญ

จากกลีบกลาง
เถาวัลย์ เลื้อยออกมาอย่างรวดเร็ว ราวกับสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของธีร์

มันพุ่งเข้าใกล้
พันรอบแขนเขา
แล้วดึงเข้าหาอย่างไม่ปรานี

ธีร์พยายามดึงออก
แต่เถาวัลย์มีแรงเหมือนกล้ามเนื้อ
ทั้งยังเย็นจนทำให้ผิวเขาชา

“ปล่อยฉัน—!”

เสียงของเขาสะท้อนในโพรงเหมือนอยู่ในห้องโถงว่างเปล่า
ไม่มีใครได้ยิน
ไม่มีใครตอบ

ดอกไม้ประหลาดอ้า “ปาก” ของมันกว้างขึ้น
ภายในเป็นเพียงแสงหมุนวน
เหมือนพายุหมอกที่ไม่มีรูปร่าง

มันดึงธีร์เข้าหา
ใกล้ขึ้น
ใกล้ขึ้น—

จนร่างของธีร์ทั้งร่างถูก “ความว่างเปล่าในดอกไม้” กลืนหายไปในชั่วพริบตา

ไม่มีความเจ็บ
ไม่มีการกระแทก
มีเพียง—

ความเงียบ

แล้วโลกทั้งใบ…ก็เปลี่ยนอีกครั้ง