คุณครูสุดที่รัก
ผมสิบเอก ศรศิลป์ สังกัดกองทหารม้าเคลื่อนที่เร็ว ปกติผมประจำการอยู่ที่สระบุรี แต่ตอนนี้ผมถูกส่งมาประจำการอยู่ที่ ปัตตานี อันเนื่องมาจากเหตุการณ์ไม่สงบ สามจังหวัดชายแดนภาคใต้นั่นเองและผมก็ถูกให้เป็นหน่วยคุ้มกันครู และที่นี่แหละที่ผมพบรักกับครูหนุ่มที่เป็นหนุ่มอิสลาม ชื่อว่า พงษ์
พงษ์เป็นครูสอนนักเรียนชั้นประถม๑ เขาดูหล่อมาก น่ารัก ร่าเริง คิ้วดกผิวค่อนข้างดำแต่ก็เป็นปกติของหนุ่มใต้
พงษ์หล่อและน่ารักมากในสายตาของผม ผมนั่งเฝ้ารักษาความปลอกภัยให้กับเขา จนแทบจะลืมรักษาความปลอดภัยให้กับตัวเอง สายตาที่คมคู่นั้นบ่อยครั้งที่มักจะประสานกับสายตาผม บางครั้งก็เล่นเอาผมสะดุ้งโหยงเมื่อโดนพงษ์จ้องเขม็ง
“ชะอุ้ย”
“เหม่ออะไรครับคุณทหาร จิตใจไม่อยู่กับตัวเลยนะครับ”
นานวันเข้าผมกับพงษ์ก็เป็นคู่รักกันโดยที่ไม่มีใครสงสัยในความสัมพันของเราทั้งสอง หลังจากเลิกสอนผมกับพงษ์จะไปเดินเล่นด้วยกันตามริมหาดทะเลเป็นประจำ พงษ์เก็บเปลือกหอยให้ผมหลายอันเขาบอกว่าให้ผมเก็บมันไว้ให้ดีมันคือตัวแทนของทะเลใต้ และที่ริมหาดยามเย็นแห่งนั้น ผมจะไมมีวันลืมกับจูบแรกที่ผมกับพงษ์มอบให้กันอย่างดูดดื่ม แสงตะวันยามเย็นคงจะรับรู้ว่าเราสองคนรักกัน
……………………………………………………………
แต่แล้วก็เกิดเหตุร้ายขึ้นเมือผู้ก่อความไม่สงบได้ลอบวางระเบิดรถนักเรียนและซุ่มจู่โจมรถชุดคุ้มครองครู
“ระยำเอ้ย !!”
รถนักเรียนโดนระเบิดเข้าอย่างจังแต่ชุดมอไซของชุดม้าเร็วกลุ่มผมได้โฉบเข้าข้างทาง และก็มีบางคันที่ต้องสังเวยต่อห่ากระสุนที่สาดมาจากป่าสวนยางข้างถนนเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
จากนั้นชุดของผมก็ตอบโต้อย่างรวดเร็วเช่นกัน แต่ผมสิหัวใจแทบหยุดเต้น เมื่อเห็นรถนักเรียนพลิกคว่ำหลายตลบเพราะมีนักเรียนอยู่เต็มคันรถ และที่เลวร้ายยิ่งไปกว่านั้นคือ ดวงใจของผมอยู่ที่นั่น พงษ์
ผมวิ่งไปที่ซากรถอย่างไม่กลัวตาย เมื่อวิ่งไปถึง หัวใจแทบสลายเมื่อพบร่างที่โชกเลือดของเหล่านักเรียน และร่างของพงษ์ เขาหลุดคำพูดประโยคสุดท้ายก่อนที่จะสิ้นใจในอ้อมแขนของผม
“พงษ์นายต้องไม่เป็นอะไรนะ”
“ผะ ผม ระ รักคุณ”
มันคือคำพูดที่ออกจากปากคนที่ผมรัก
“ไม่นะ…..พงษ์…..ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมโอบอุ้มร่างของเขาไว้ในอ้อมแขนปากก็พร่ำราวกับคนที่ไม่มีหัวใจ น้ำตาไม่รู้มาจากไหนนัก…...มันไหลอาบแก้มลงไปคละเคล้ากับเลือดที่ไหลชโลมร่างของคนที่ผมรัก
“ผมรักคุณนะอย่าจากผมไป”
กว่าที่จะนำตัวนักเรียนและช่วยกันนำตัวทหารที่ที่ได้รับบาดเจ็บจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็นานพอสมควร
พงษ์ นายแข็งใจนะ ใกล้จะถึงโรงบาลแล้วนะ นายสัญญาแล้วไงว่าจะอยู่เป็นกำลังใจให้เรา
ผมคงไม่รอดหรอก ผมเจ็บที่หน้าอกมาก
น้ำตาที่ไหลมาเรื้อยๆกลับยิ่งไหลออกมากมาย ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงอยากจะเจ็บและตายแทนเขาอย่างนี้ ผมกอดร่างของเขาแน่นมากเหมือนกับกลัวว่ามัจจุราชจะมาเอาตัวของเขาไป ปากก็พร่ำพูดกับเขามาตลอดทาง
นายอย่าหลับนะนายมีหน้าที่สอนเด็กนักเรียนนะพงษ์ นายต้องรอด นักเรียนยังรอนายอยู่ พงษ์นายอย่าหลับนะ
ตอนนี้ที่ทำได้ก็ขอให้เขารอดจะให้ผมทำอะไรผมก็ยอม เลือดสดๆไหลออกมาไม่หยุด ผมรู้ว่าเขาเจ็บมาก ผมเองก็แทบขาดใจเช่นกัน เขาเสียชีวิตขณะที่นำส่งโรงบาลเพราะเสียเลือดมาก ก่อนที่เขาจะขาดใจเขายิ้มให้ผมแล้วบอกว่า
พี่ครับฝากนักเรียนด้วยนะครับ ผมจะอยู่กับพี่ตลอดไป
แล้วเขาก็สิ้นใจในอ้อมแขนของผม ทุกวันนี้ผมยังคิดถึงเขาเสมอครูผู้อุทิศทั้งชีวิตให้กับนักเรียนและชุมชน ครูหนุ่มอิสลามของผม
ขอบคุณครับผม{:5_130:} ขอบครุนนะครับ ขอบคุณคับ เรื่องนี้เศร้ามากครับ
ขอบคุณครับ สุดยอดครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ
สุดยอดครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับผม ขอบคุณมากๆครับ ขอบคุณครับผม จากเรื่องเสียวกลายเป็นเศร้าซะงั้น ขอบคุณครับ{:5_119:}{:5_119:} ขอบคุณครับ สุดยอดมาก เศร้าจังครับ เส้าอ่า
หน้า:
[1]
2