"แนวสะกดจิตเรื่องใหม่:แค้นวิปริต จิตสั่งกาม"" X) I$ [/ j. S
) S/ k* t' z) ^& s/ l5 sโดย โทรจิตคุง Palm-Plaza.com Forum4 E7 N7 A3 y- h% L, f
ตอนที่ 8 ปัญหาครอบครัว) o' N9 x+ \ p* A/ q
, ]" K" \; P1 f“ทั้งหมดห้าร้อยสิบห้าบาทครับ”2 p- H6 {/ k% H5 `) r: j7 a
พนักงาน คิดเงินยื่นถุงใส่หนังสือและชีทสรุปเรียนส่งให้ผม เพียงเห็นปริมาณก็น่าถอนหายใจ ผมอาจต้องใช้เวลากับมันพอสมควรถ้าต้องการรักษาเกรดเฉลี่ยไว้ 8 x8 W: N: ?* W) H
วันนี้ ทั้งวันผมต้องแบ่งสมองจากเรื่องล่าเหยื่อเอามาใช้กับการเข้าฟังบรรยายวิชา สำคัญในช่วงปลายภาค แวะซื้อตำราสำคัญและชีทสรุปที่วางขายหน้ามหาวิทยาลัยบำรุงราษฎร์ มหาวิทยาลัยเปิดที่ไม่มีการบังคับให้นักศึกษาเข้าเรียนตามเวลา เป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับคนที่เรียนและทำงานไปพร้อมกัน ข้อดีอีกประการหนึ่งคือ นักศึกษามหาวิทยาลัยบำรุงราษฎร์มีจำนวนมหาศาลทั้งกลุ่มที่เข้าเรียนประจำและ ปรากฏตัวเฉพาะช่วงใกล้สอบ หากฝากชีวิตวัยนักศึกษาไว้กับสถาบันนี้ แฝงตัวปะปนไปกับฝูงชนมากหน้าหลายตาเดินเข้าออกวันละเป็นร้อยเป็นพันคน ย่อมปลอดภัยกว่าเลือกศึกษาในมหาวิทยาลัยระบบปิดที่มีวงสังคมแคบกว่า เพราะผมไม่ต้องการให้ใครทราบว่ามีตัวตนอยู่ในสถานที่อันสะดวกต่อการสืบค้น เพื่อให้เข้าถึงตัวได้ 0 Y, a( a( a( z: @( {& e
บริเวณ ป้ายรถเมล์คลาคล่ำด้วยผู้คนและนักศึกษาเหมือนเคย ควันจากท่อไอเสียรถยนต์ ทัศนนียภาพเบื้องไกลบิดเบี้ยวด้วยไอร้อนระเหยราวกับอยู่ในทะเลทราย แถมพ่วงด้วยมลพิษทางเสียง ทำให้ผมนึกอยากหายตัวหนีไปจากที่นี่ดื้อ ๆ แต่ถึงอย่างไรก็คงต้องกัดฟันทนแล้วรีบเดินทางกลับน่าจะดีกว่ามัวคิดเพ้อเจ้อ เพราะเกียจคร้าน ผมตั้งท่าจะข้ามถนนย้อนกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยเพื่อไปยังลานจอดรถ $ H4 @% b7 ^8 N0 \
ระหว่างกำลังจะก้าวขาข้ามถนน ผมก็ถูกขัดจังหวะด้วยฝ่ามือใครสักคนที่ตรงมาจับไหล่ไม่ให้ซุ่มเสียง 2 @3 V8 Y1 p4 x8 R2 o4 a
“เต๋อ!! เต๋อ!! มาทำอะไรแถวนี้” ชายคนหนึ่งทักขึ้น แต่พอผมหันกลับไปมองก็เหมือนว่าเขาจะลังเลไปทันที ; `1 a' H8 T) ]! L0 L
“เอ่อ. . . ขอโทษครับ ทักคนผิดครับ นึกว่าเพื่อน แหะ ๆ” เขายิ้มแหยโค้งหัวประหลก ๆ อย่างกับว่าการทักผิดถือเป็นโทษมหันต์ ส่วนผมกำลังคิดต่อว่าจะเอายังไงกับหมอนี่ดี เขาทักไม่ผิดคนหรอก แต่ผมนี่สิจะอยากสานต่อหรือเปล่า / X/ `3 }) C$ s! |) u; S) |
ชาย คนดังกล่าวโค้งแทนคำขอโทษอีกครั้งแล้วรีบหันกลับแทรกตัวไปในฝูงชนอย่างเขิน อาย เอายังไงดี บ้าชิบ ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนว่าจะมาเจอหมอนี่ในที่แบบนี้ จะเข้าไปแสดงตัวหรือปล่อยไปอย่างนี้ดี ผมต้องรีบตัดสินใจแม้จะมีเวลาไตร่ตรองน้อยก็ตาม
' R3 F& t2 ~* W8 I( `# c; Wและแล้วในที่สุดก็ไม่ทราบว่าสิ่งใดดลใจให้ผมวิ่งเข้าไปคว้าแขนเขาไว้ 8 _, S7 I% R9 n
“ภูมิ! ใช่นายจริง ๆ ด้วย!!” หวังว่าการที่ผมแสร้งทำหน้าดีใจสุดขีดนี้คงช่วยให้เขาหายจากความประหม่าที่คิดว่าตนหน้าแตก$ W+ D5 c, M; [/ |
.
' L% K( f R; V' K.1 @( C1 N4 R. }1 ?0 j" ]
.. d$ E2 {8 `6 T8 \$ F
.
! N9 d5 G& e3 T" Q2 P! y) eหนุ่ม ตาตี่ ลักยิ้มหวาน ผิวขาวเหลือง ท่าทางหน้าเป็นตลอดเวลาคนนี้คือ ภูมิรักษ์ หรือ “ภูมิ” เพื่อนเก่าร่วมชั้นรุ่นเดียวกันอีกคนหนึ่ง เขาค่อนข้างพิเศษกว่าคนอื่น คือเป็นหนึ่งในสองเพื่อนร่วมรุ่นที่ไม่เข้าข่ายลูกหนี้แค้น หรือพูดอีกอย่างก็คือคนที่ไม่เคยมีปัญหากับผมนั่นเอง กระนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าผมต้องการเจอเขาเวลานี้ สิ่งที่ทำให้ผมตัดสินใจแสดงตัวคงเป็นเพราะสิ่งที่อาจเรียกนับว่าเป็นบุญคุณ ซึ่งเขาเคยมอบให้ผมเมื่อวันวาน .
8 R$ v: ~% K \& Y.( q& x. @' `& Z' ]
. h' I1 C( q9 B
ด้วย บุคลิกยิ้มง่ายและหน้าตาชวนโกรธไม่ลง ทำให้สมัยเรียนภูมิเป็นคนที่ไม่มีศัตรูเลยแม้แต่คนเดียว หลายครั้งที่ผมถูกรุมกลั่นแกล้ง เขาจะออกตัวปกป้องผมในแบบฉบับเขาเอง คำพูด “อย่าทำเต๋อเลย อย่าทำเต๋อเลย” เป็นสไตล์การขอร้องแข็งทื่อที่เขายกมาใช้เป็นประจำเมื่อต้องช่วยผม บางครั้งถูกลูกหลงไปด้วยจนถึงกับหัวร้างข้างแตกก็มี แล้วพวกเพื่อน ๆ ก็จะกรูกันล้อมหน้าล้อมหลังพยาบาลพร้อมคว่ำบาตรคนที่ทำให้เขาเจ็บตัว ภูมิอาจเปรียบได้กับตุ๊กตาสัตว์มาสคอตของห้องสาม ใครจะมาทำให้เลือดตกยางออกไม่ได้ แม้แต่ผู้ชายด้วยกันยังเอ็นดู ราวกับทั่วกายลงสาริกาให้คุณด้านเมตตามหานิยม ช่างตรงกันข้ามกับผมอย่างสิ้นเชิง นอกจากนี้เขายังอุดหนุนรถเข็นขายเครื่องดื่มของแม่ผมเป็นประจำ ภูมิเป็นเพื่อนคนเดียวในห้องที่ไหว้แม่ผมแม้จะรู้ว่าเป็นแม่ค้าขายของหน้า โรงเรียน7 z$ U+ Q0 r% O$ m$ |
.
" p+ q/ i/ [! s- s.1 \8 ] o K m* P" e
. s1 a. R! C4 y: Q9 h
มาถึงตรงนี้คุณอาจจะมองว่าเขาเป็นพวกเอ๋อเร๋อ แต่แท้จริงแล้วสติปัญญาจัดอยู่ในขั้นเฉียบคม เขาสนใจอ่านหนังสือทุกประเภท ยึดถือปรัชญาการเรียนรู้ตลอดชีวิต วิสัยทัศน์แซงหน้าครูฝ่ายวิชาการบางท่านเสียอีก ความจริงน่าจะได้อยู่ห้องหนึ่งด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนช่วงนั้นภูมิมัวแต่สนใจการค้นคว้าส่วนตัวนอกห้องเรียนจึงทำให้ เกรดตกลงมาอยู่ห้องสาม วีรกรรมครั้งแรกที่เขาแจ้งเกิดก็คือไปพูดท่าไหนไม่รู้ทำให้อาจารย์ทรงเดชที่ กำลังโกรธจัดเลิกล้มความคิดที่จะลงหวายเด็กทั้งห้องลงได้ราวปาฏิหารย์ ภูมิจึงเอาชนะใจพวกหัวโจกได้ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา คุณสมบัติที่เป็นที่รักของทุกคนและหัวดีนี้เองทำให้ภูมิเคยได้รับการเสนอ ชื่อให้ดำรงตำแหน่ง “โพดำ” ของรุ่น ด้วยคะแนนสนับสนุนล้นหลาม แต่เขาปฏิเสธด้วยเหตุผลว่าตนไม่เหมาะกับการเป็นผู้นำ โดยเฉพาะจตุรเทพอีกสามคนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนหากผู้นำสูงสุดเป็นคนช่างประนี ประนอมและไม่สู้คน
% j! t- l% d, M, i# a.# m5 p0 l9 Q1 l T% I
.
3 O5 g* Z5 V! E7 I. M.: F) T/ P- n, {3 Z1 l/ K
“เกรงใจจังที่ให้ติดรถด้วย” เขายิ้มจนตาตี่ ลักยิ้มหวานชวนให้นึกถึงเด็กวัยใสไร้เดียงสาแม้จะอายุเจ้าตัวเริ่มขึ้นต้น เลขสองเท่าผมก็ตาม
3 m! u3 X$ }; e/ t“ไม่เป็นไรน่า เพื่อนกัน” ผมยิ้มให้ตามมารยาท
% |& G3 N) K" w: C“เต๋อ ไปทำอะไรมา หล่อขึ้นเป็นกองเลย แล้วยังรถบีเอ็มอีก ได้มาไง” เขายิงคำถามรัว หันขวับซ้ายขวายังกับเด็กเล็กที่สนใจของรอบตัว หมอนี่จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งเลยทีเดียว ติดตรงท่าทางลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่สุขนี่แหละที่ทำให้เสียบุคลิกเอามาก ๆ ใครไม่รู้จักจะพาลเข้าใจว่าสติไม่เต็มเต็ง
% O! V7 G7 Q, B“เรื่องมันยาวน่ะ จะว่าไงดี...ผมมีรายได้จากธุรกิจขายตรงพอสมควรน่ะ ก็เลยใช้เพื่อตัวเองไปบ้าง”
, J2 x8 s5 v s! V. N1 k& x“คาด เข็มขัดด้วยนะภูมิ ผมไม่อยากใช้พลัง...เอ่อ...มีปัญหากับตำรวจ” บ้าชะมัด เสียสมาธิจนเผลอพูดอะไรรั่ว ๆ ออกไปแล้ว นี่ผมตัดสินใจผิดหรือเปล่า ไม่น่าไปเอาเจ้านี่ติดรถมาด้วยเลย ในหัวผมมัวแต่กังวลว่าเขาจะเอาเรื่องที่ผมเรียนอยู่ ม.บำรุงราษฎร์ไปเล่าให้คนอื่นฟัง
8 i& b n% `: Y4 x
“ไม่ คิดเลยว่าเราจะเรียนอยู่ที่เดียวกัน ภูมิเรียนเทคโนฯศึกษา แล้วเต๋อเรียนเอกอะไรเหรอ” โชคดีที่ภูมิไม่ติดใจที่ผมหลุดปากเมื่อครู่ เขาคาดเข็มขัดอย่างว่าง่าย , j' k( N$ U3 N1 i6 p
“จิตฯสังคม โทปรัชญา”
7 F5 x4 [3 ^( ]7 {“โห . . .” เขาเบิกตาอ้าปากค้างอย่างกับทั่วโลกมีคนเลือกเรียนสองสาขานี้ไม่เกินสิบคน
1 |9 d; i1 M9 v“แปลกเรอะ”
8 d M5 P4 ]6 X
“น่า สนใจมากเลย แบบนี้เต๋อก็เป็นพวกนีโอฟรอยด์เดียนใช่เปล่า? งั้นชอบใครเป็นพิเศษ คาร์ลจุง? อีริคสัน? เดี๋ยวนะ ๆ เมื่อกี้บอกว่าเรียนโทปรัชญานี่นา คิดว่าจะประยุกต์ใช้กับสาขาจิตวิทยาสังคมยังไง? ในแง่ญาณวิทยารึเปล่า? เมต้าฟิสิกส์ล่ะชอบไหม?” ภูมิจ้อขึ้นเรื่อย ๆ
. y4 G9 b8 g4 N) S1 ]- C5 F8 i% yผมรู้ว่าหมอนี่ไม่ได้ถามเพื่อลองภูมิแต่เป็นนิสัยของเขาอยู่แล้ว จึงชวนเขาคุยพลางคิดไปด้วยว่าจะทำอย่างไรต่อ จริงอยู่เจ้านี่เคยมีบุญคุณกับผมแต่มันเร็วเกินไปที่จะมานั่งคุยฝอยเจื้อย แจ้วขณะที่ชนักติดหลังอีกด้านของผมคือผู้สะกดจิตตามล้างแค้นเพื่อนร่วมรุ่น ไปทั่วอย่างนี้ มันกระอักกระอ่วนเหมือนผมฆ่าแมวไว้หลายสิบตัวแล้วจู่ ๆ ต้องมาร่วมโต๊ะอาหารกับประธานชมรมคนรักแมวอย่างไรอย่างนั้น ทำไงดี จับลบความทรงจำแล้วถีบลงจากรถตอนนี้เลยดีไหม
& s0 ]7 m9 O/ r1 Q) m0 w
“น้าทิพย์เป็นยังไงบ้าง” คำถามนี้ทำให้ผมชะงักเรื่องลบความจำไว้ชั่วคราว ส่วนเรื่องถีบลงรถแค่คิดเล่น ๆ นะ
+ a; Z' H# E' d' R, k$ z1 O' f“เสียแล้ว แม่เป็นมะเร็ง” ผมตอบหน้าตาย มันผ่านไปนานพอที่จะทำใจเก็บซ่อนความอ่อนไหวไว้ได้เมื่อต้องตอบคำถามประเภทนี้
7 j5 A7 [' ]- Q8 T- m2 f, G5 @) U“ภูมิขอโทษนะ. . .” เขายิ้มแห้ง ๆ มือไม้งกเงิ่นเหมือนจะเข้ามาตบไหล่ปลอบแต่ก็ลังเลจนทำอะไรไม่ถูก
7 y o N( l/ Y“ช่างเถอะ แล้วนายล่ะ ทำไมเรียนที่นี่ อย่างนายน่าจะสอบติดมหา’ลัยที่แข่งขันกันสูง ๆ นะ”
' Q0 ~* Q: g; [* O9 Y1 r. c- ~“เรื่อง มันยาวเหมือนกัน. . . แหะ ๆ ภูมิต้องเลี้ยงลูกน่ะ ถ้าเรียนเต็มเวลาก็จะไม่มีเวลาทำงานหาเงินให้ลูก” สิ่งที่ได้ยินทำเอาผมเกือบเหยียบเบรค คนอย่างภูมินี่นะมีลูกแล้ว ถ้าบอกว่ามีลูกศิษย์ก็ว่าไปอย่าง
! ^% `8 D Z1 ?# U) n9 B3 V“ถึงท่ารถแล้ว ผมลงตรงนี้แหละ ขอบคุณนะที่มาส่ง” ภูมิจัดแจงสะพายเป้เตรียมเปิดประตูรถ
% \0 b. D3 G/ x' C2 W“เดี๋ยว ก่อน!” งี่เง่าที่สุด เจ้านี่กำลังจะไปอยู่แล้ว แถมยังซื่อบื้อ เบอร์โทรอีเมล์ก็ลืมขอไว้ทุกอย่างซึ่งมันก็ดีกับผมแล้วนี่ จะรั้งตัวไว้ทำไมกัน สงสัยต่อมสอดรู้ของผมเริ่มทำงานได้ที่
6 b8 r/ @ M8 E, X, X
“ผมจะไปส่งนายถึงบ้าน อยากคุยต่อน่ะ ติดลมซะแล้ว” - o' @+ C! D: D( }5 `0 @
“ไม่ต้องหรอก ภูมิอยู่ไกลนะ นิคมอุตสาหกรรมต่างจังหวัดนู่นแน่ะ ลำบากเต๋อเปล่า ๆ”
7 v1 I( U% J! c) Q+ V! ?8 |“เอาน่า อย่าเกรงใจเลย” ผมคะยั้นคะยออยู่ไม่นาน ภูมิก็ใจอ่อนยอมเดินทางไปด้วยกัน
' H& z- i, w+ Z$ k- ~
จากการสนทนาระหว่าง ทางบวกกับการวิเคราะห์เพิ่มด้วยตัวผมเองทำให้ทราบว่า ชีวิตของภูมิหลังจบมัธยมต้นก็ไม่ต่างจากบทละครโทรทัศน์เรื่องหนึ่งดี ๆ นี่เอง ละครเรื่องนี้มีมูลเหตุจากคนสามคนคือ ภูมิ กันย์ และ พลอย 6 z7 X7 R% E* f3 v3 g" x" J
ภูมิ เด็กกำพร้าที่หญิงชราผู้หนึ่งรับอุปการะเป็นลูกบุญธรรมจากสถานสงเคราะห์ เนื่องจากลูกหลานแท้ ๆ ของเธอทอดทิ้งให้อยู่โดดเดี่ยว เนื่องจากหญิงชรามีฐานะมั่นคง ภูมิจึงได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีตามพัฒนาการช่วงวัย
7 T. c* p5 k0 ^1 \, u3 _( x) oกันย์ ทายาทผู้ดีเก่าสกุลโบราณ คือหนึ่งในลูกหนี้ที่ผมยังไม่ได้ชำระความ ซึ่งจะกล่าวเพิ่มเติมต่อไป
& k& l& b" `; \4 u2 H4 H7 U
และ พลอย ลูกสาวคนเดียวของนักธุรกิจนำเข้าสินค้าต่างประเทศรายใหญ่ เป็นอีกคนหนึ่งนอกจากภูมิที่ไม่เข้าข่ายลูกหนี้ ซึ่งทั้งห้องมีเพียงสองคนนี้เท่านั้น
0 y6 w+ b+ x& T5 c2 V* oเหตุ ที่พลอยไม่เคยรังแกผม ไม่ใช่มาจากใจจริงเสียทีเดียว แต่เพราะเธอเข้าใจดีว่าภูมิเป็นคนไม่ชอบความรุนแรง จึงอ่อนโยนต่อผมเพื่อเอาใจภูมิ เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพื่อว่าภูมิจะได้ช่วยเธอทำการบ้านและรายงานไง ด้วยเหตุนี้ภูมิจึงเข้าใจว่าพลอยคือแม่พระท่ามกลางหมู่มาร เขาหลงรักพลอยโดยบริสุทธิ์ใจ ขณะที่เบื้องหลังแล้วพลอยแอบคบหากับกันย์ ทุกคนมองออกว่าภูมิถูกหลอกใช้ บางครั้งพลอยยังถือดีเอางานส่วนของกันย์มาให้ภูมิทำด้วยซ้ำไป แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครกล้าเตือนเพราะมันเป็นเรื่องพูดลำบาก เธอบอกให้ภูมิเลิกยุ่งกับเธอช่วงใกล้จบการศึกษาเพราะภูมิใกล้หมดประโยชน์ เข้าทุกที
: _1 Q' S( t+ R7 E& E7 Eต่อ มาพลอยท้องกับกันย์หลังจบการศึกษาไม่นาน กันย์บังคับให้พลอยทำแท้งแต่เธอปฏิเสธเพราะเธอรักกันย์สุดหัวใจและมองว่า เด็กในท้องสมควรได้เกิดมาเป็นพยานรัก เธอวาดหวังว่าจะได้แต่งงานกัน
" K2 ^" P: P, a7 \5 B* cทว่า โชคไม่ดีที่เธอคิดไปเองฝ่ายเดียว กันย์ปฏิเสธทุกอย่างและหนีหายออกจากชีวิตเธอไป แต่ถึงอย่างนั้นพลอยก็ยังเลือกที่จะเก็บเด็กเอาไว้ ด้วยหวังว่าหากเด็กเติบโตสักหน่อยแล้วพาไปพบกันย์อาจทำให้ใจอ่อนลง แต่ไม่ทันถึงเวลานั้น พ่อและแม่พลอยก็รับไม่ได้ พลอยถูกพ่อตบตีโทษฐานทำให้เสื่อมเสียถึงวงศ์ตระกูล พลอยซึ่งอยู่ในภาวะถูกกดดันจากรอบข้างรู้สึกไม่เหลือใคร จึงตัดสินใจหนีออกจากบ้านบากหน้าไปหาภูมิ ซึ่งขณะนั้นภูมิเองก็กำลังลำบาก หลังหญิงชราล้มป่วยและเสียชีวิตลง เหล่าลูกหลานแท้ ๆ ก็ต่างกลับมาแย่งชิงสมบัติและยึดบ้านที่ภูมิอาศัย ทั้งภูมิและพลอยจึงกลายเป็นเทวดาตกสวรรค์ในเวลาไล่เลี่ยกัน
0 @) q* d- P: y- zแต่ ภูมิก็พิสูจน์รักแท้ด้วยการยอมเป็นที่พึ่งทางกายและทางใจให้พลอย เขานำเงินก้อนสุดท้ายที่ติดตัวให้พลอยเป็นค่าทำคลอด ทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำ ทั้งเป็นเด็กเสิร์ฟ ทำงานร้านสะดวกซื้อเพื่อหาเลี้ยงพลอยและเต็มใจเลี้ยงลูกที่เกิดจากกันย์โดย ไม่รังเกียจเดียดฉันท์ ภูมิเรียน กศน. จนจบและเข้าศึกษาต่อที่ม.บำรุงราษฎร์ เพื่อเรียนและทำงานพร้อมกันเช่นเดียวกับผม ปัจจุบันเขาเป็นหนุ่มโรงงานย่านนิคมอุตสาหกรรมแห่งหนึ่งในภาคตะวันออก วันนี้เขาลางานมาเพื่อทำธุระทะเบียนนักศึกษา เราจึงบังเอิญได้พบกันนั่นเอง
. Y7 x$ l/ I$ a F.( g# Z% d: ^ |1 M- V7 ~
.
$ @$ u! F; Q+ C6 L.# W" R" s, n( P& @' S% K$ Z
ใน ที่สุดผมก็เดินทางมาถึงที่พักของภูมิ ซึ่งเป็นห้องเช่าตึกแถวสามชั้นโทรม ๆ ไม่มีระบบรักษาความปลอดภัย สะท้อนถึงรายได้โดยประมาณและความเป็นอยู่ของเขา ดูเหมือนการที่ผมเอารถยนต์ราคาแพงมาจอดแถวนี้จะทำให้กลายเป็นจุดรวมสายตาของ ผู้พบเห็นจนผมรู้สึกประดักประเดิด
1 X" S r: {/ c
ระหว่างขึ้นตึกมีสาวโรงงานวัยราวยี่สิบปลาย ๆ คนหนึ่งเดินสวนกับเรา ผมได้ยินคำพูดในหัวเธอที่แสดงถึงความร่านเงียบ เธอจ้องจะหาโอกาสงาบภูมิอยู่เหมือนกัน ติดแต่ตรงที่มีเมียมีลูกแล้ว แม้ภูมิจะดูไม่เต็มบาทอยู่บ้าง แต่โดยรวมแล้วรูปร่างหน้าตาและความหนุ่มก็ถือว่าทำให้เป็นขวัญใจสาวโรงงาน ย่านนี้ได้ไม่ยากนัก อย่างไรก็ตามเป้าหมายของเธอคงเป็นได้เพียงฝันกลางวันเพราะภูมิไม่ใช่คนเจ้า ชู้
/ r1 ^' Y& m7 W% b8 k0 M7 K“พลอย เปิดประตูหน่อย” ภูมิเคาะประตู
# s1 ?4 g/ c' H. V1 {
ผม ได้ยินเสียงลูกบิดหมุนดังแกร๊ก เป็นการสื่อว่าจัดการให้เรียบร้อยแล้วแต่ต้องเปิดเข้ามาเอง ภูมิถอดรองเท้าและผลักประตูเข้าไปเบา ๆ ส่วนผมยืนรอเชิงด้านนอก ยังไม่กล้าเข้าไปจนกว่าเจ้าของห้องจะเอ่ยปากเชิญ 5 K% R! @$ f& r C; b y9 X
“มี เพื่อนมาเยี่ยมแน่ะ จำได้ไหมว่าใคร” ภูมิยิ้ม ขณะที่พลอยกำลังนั่งสอนให้ลูกน้อยวาดรูปด้วยสีเทียนอยู่เพลิน ๆ เธอหันมาทางผมด้วยสีหน้าไม่แน่ใจ เพราะผมเปลี่ยนไปเยอะทีเดียว
, _+ ^9 V1 u; p6 ?" b“เต๋อรึเปล่าน่ะ” เธอเผยอปากด้วยความแปลกใจเล็กน้อย
: [8 L* b# X! K. m“ถูก ต้องแล้ว คุณวิหค อรุณทอแสง หล่อจนจำแทบไม่ได้ใช่ป่ะล่ะ” ภูมิพูดเฉลยยังไม่ทันจบประโยคดี พลอยก็ลุกพรวดวิ่งกรี๊ดกร๊าดเข้ามาจับมือผมด้วยความดีใจออกนอกหน้า
6 _2 i# G: h6 c! k( F“ไป ไงมาไงเนี่ย! เจอกันที่ไหน!” พลอยจูงมือให้ผมเข้ามาในห้อง เธอถามถึงที่มาอย่างสนอกสนใจ ขณะที่ผมให้ความสนใจกับตัวเธอและข้าวของภายในห้องมากกว่า พลอยแต่งตัวสวยเกินความจำเป็นในย่านที่พักแถบนี้ และถึงแม้สภาพห้องเช่าจะคับแคบ เครื่องใช้ไฟฟ้าก็มีเพียงโทรทัศน์เครื่องเล็กกับพัดลมเก่า ๆ แต่เครื่องสำอางบนโต๊ะเครื่องแป้งกลับตรงกันข้ามกับภาพรวมของห้อง มันล้วนแต่เป็นสินค้าราคาแพงเกินไปสำหรับหนุ่มสาวโรงงาน
4 d$ D0 F6 K9 H0 T
“นี่น้องเก่ง ไหว้คุณอาสองคนรึยัง คุณอาอีกคนชื่ออาเต๋อนะ” พลอยหันไปหาลูกชาย
3 w2 g/ q' E* A# h“สะ หวัดดีคับ อาภูมิ อาเต๋อ” เด็กชายวัยห้าขวบก้มหัวไหว้อย่างอ่อนน้อม แสดงว่าผู้ปกครองปลูกฝังมารยาทและอบรมบ่มนิสัยมาเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตาม มันน่าแปลกตรงคำว่า “อาภูมิ” ผมหันไปสบตากับภูมิ แต่ดูเหมือนเขาจะเซ่อจนตีความไม่ออกว่าผมต้องการสื่ออะไร น้องเก่งเอารูปวาดสีเทียนโชว์ให้ภูมิดูตามประสาเด็ก
% p% ?4 M; @8 ^) l! `
“วาดเก่งนะ” ผมชมเพื่อเสริมบรรยากาศอันดี แต่ดูเหมือนจะคิดผิด
) g! T) [4 C0 y- A# O) Q“เหมือนพ่อเขาแหละ” คำตอบจากพลอยทำให้ภูมิเงียบไปชั่วขณะ ผมสังเกตได้ว่าภูมิกำลังปิดซ่อนอารมณ์บางอย่าง
% q T5 x4 B1 ~$ T. ?6 |+ n' a0 a" Gชักได้กลิ่นบางอย่างที่ไม่สู้ดีนัก บางทีอาจมีเรื่องทำให้ผมต้องเข้าไปก้าวก่ายเข้าจนได้' K8 c# v; r$ W1 Y0 a
. _9 M9 L4 x" }, J1 }7 @1 m
.! v6 N6 M$ G1 `6 [% _6 ]
.% V% q, {' M. i- B1 \* G6 r0 w
พลอย อาจไม่ใช่คนที่จริงใจกับใครเต็มร้อยตั้งแต่ไหนแต่ไรทั้งกับผมและภูมิ แต่อย่างน้อยความจริงใจก็น่าจะเกินร้อยละเจ็ดสิบ เห็นได้จากที่เธอสั่งอาหารอีสานชุดใหญ่มาเลี้ยงและต้อนรับขับสู้ผมเป็นอย่าง ดี ซึ่งเป็นการให้เกียรติแฟนทางอ้อม นับว่าน่ายกย่องทีเดียว เราสามคนต่างพูดคุยถึงวันวานอันหวานชื่นสมัยเป็นนักเรียนนุ่งขาสั้นอย่างออก รสชาติ ภูมิเป็นคนฉลาดที่เลือกยกแต่หัวข้อที่พอจะคุยกันได้เพราะเข้าใจว่าผมมี ประสบการณ์ในรั้วโรงเรียนที่น่าจดจำน้อยกว่าใครเพื่อน ส่วนพลอยพอติดลมบนก็ขุดขึ้นมาเล่าได้ร้อยแปด ตั้งแต่นินทาครูบาอาจารย์ยันถึงเรื่องตำนานผีสางภายในโรงเรียน ประเด็นสนทนาลุกลามไปเรื่อยและไม่มีทีท่าจะสิ้นสุดลงง่าย ๆ เรียกได้ว่าเพลินจนลืมเวลา
8 e' M5 z2 y% y- K. R/ ]" \- i
“สามทุ่มแล้วนะ น้องเก่งต้องนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน” พลอยหันไปมองนาฬิกา
% @( H/ a# j0 V. N, Y6 g1 a3 ?" A* A“ผมควรจะกลับแล้วละ ขอโทษนะที่รบกวนนานไปหน่อย” ผมชิงพูดขึ้นมาเองเป็นการแสดงถึงความรู้จักกาลเทศะ
" T* R; F. I+ q Y* ?1 o* V5 F
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ค้างที่นี่สักคืนก็ได้” พลอยพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี อาจเป็นเพราะรสเสวนาที่ผ่านมาทำให้หัวใจอิ่มเอม
% _& y' C: @8 e6 F. C“แต่. . .” แน่ละ ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
1 o( F; M2 |) w- M“นั่ง ดื่มกับภูมิสักหน่อยสิ แหม. . . นาน ๆ ทีเพื่อนผู้ชายคุยกัน เอาอย่างนี้ เดี๋ยวเรากับน้องเก่งจะไปขอนอนห้องเพื่อนข้าง ๆ สักคืน จะได้คุยกันตามประสาผู้ชาย”
) j' H* ?7 j% ~. w* z5 I
“ไม่ดีกว่า แค่นี้ก็รบกวนมากแล้ว” ผมแบ่งรับแบ่งสู้ 6 g r1 Q$ R4 B% F( J! Z
“ค้าง ที่นี่เถอะเต๋อ นานทีปีหนนะ พรุ่งนี้ภูมิเข้าสายได้ ถ้าพลาดก็ไม่รู้จะได้เจอกันอย่างนี้อีกเมื่อไหร่” ภูมิตอกย้ำอีกเสียงหวังให้ผมสบายใจยิ่งขึ้น - E; ]3 E( @& s: K
ใน ที่สุดผมก็ตอบรับด้วยความเกรงใจ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากหาโอกาสอยู่กับภูมิตามลำพัง เผื่อจะได้ความคืบหน้าเกี่ยวกับพวกจตุรเทพ รวมถึงมีเรื่องที่ผมอยากถามภูมิ ซึ่งคงไม่สะดวกใจหากพลอยยังอยู่ในห้องเดียวกัน แต่ไม่น่าเชื่อว่าพลอยจะเป็นฝ่ายเชื้อเชิญผมเอง ใจกว้างกับแฟนเพื่อนอย่างคาดไม่ถึง ซึ่งนับว่าหาได้ยากในผู้หญิงทั่วไป นิสัยนี้เป็นข้อดีที่ชูจุดขายของพลอยได้อย่างโดดเด่นกว่าใคร + k/ {' s3 z, }
“เดี๋ยวเราลงไปซื้อเบียร์ให้นะ” พลอยตั้งท่าหยิบกระเป๋าเงิน ( C6 q- @( W- i: ^3 U0 W7 `
“ไม่ต้องหรอก พลอยเลี้ยงผมตั้งเยอะ เดี๋ยวผมลงไปซื้อเอง จะได้ซื้อโฟมล้างหน้ากับครีมอาบน้ำด้วย ไม่ได้เตรียมมาเลย”
8 z: |2 S. B* o, V2 S) v“งั้นก็แล้วแต่เต๋อแล้วกัน. . .ตามสบายนะสองคน น้องเก่งคะไปนอนกันดีกว่าค่ะ” เธออุ้มลูกออกจากห้องไปพร้อมส่งยิ้มให้ผมกับภูมิ) h% y/ E6 h: u p7 ^; h6 O
.- v+ h3 o9 U" a, G
.
9 v3 ~6 g6 L$ x+ ~.
3 v$ H. Q' P9 h8 F.& C8 G: ]2 J- N' ~+ I, h0 P/ l
.
* j% U! k( _% S0 W2 Y7 P6 Lขณะ ผมกำลังหยิบเบียร์และเลือกอุปกรณ์สำหรับอาบน้ำในร้านของชำหน้าห้องเช่า ก็ต้องสะดุดหูเมื่อได้ยินเสียงคุยกระซิบกระซาบตรงโต๊ะม้าหินหน้าร้าน คลับคล้ายคลับคลาว่ามีชื่อภูมิอยู่ในประโยค ผมจึงใช้โทรจิตขยายกำลังเสียงให้รับรู้ได้สะดวกขึ้น
- `) v8 k0 `' e8 S" U" {
“เนี่ย วัน ๆ เมียก็ไม่ทำอะไร เกาะผัวแดก” ป้าเพิ้งวัยราวหกสิบนุ่งผ้าถุงท่าทางเป็นเจ้าของร้านพูดพลางหยิบถั่วลิสงทอด เคี้ยวอย่างเพลินปาก ; j+ ~ p; D9 U& P$ Q9 Y
“อี ตาภูมิอะไรเนี่ยก็โง๊โง่เนอะป้า เอาลูกเขามาเลี้ยง เมี่ยงเขามาอมแท้ ๆ อายุยังน้อยหน้าตาก็ดี ทำไมมาเอาแม่ม่ายเด็กใจแตกลูกติด” คู่สนทนาสาวโรงงานวัยกลางคนเสริม ช่างเข้ากับกับขาเม้าธ์ผู้พี่ได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย
U7 l' f Z$ V“แหมเอ็ง ผู้ชายโง่จะเพราะอะไรซะอีกละ ถ้าไม่ใช่ติดหอย” ป้าเพิ้งสรุป ทั้งสองหัวเราะคิกคัก ๆ
% x! L! L* \/ m# i; t“โอย เม้าธ์มากคอแห้ง หาอะไรเย็น ๆ ดื่มกันหน่อย โค้กสักขวดไหม ป้าเลี้ยงเอง” เธอลุกขึ้นเดินไปยังตู้แช่เครื่องดื่ม
6 y( d% z/ y! W6 G8 [: e) R“ป้าคะ ตักบาตรอย่าถามพระสิ เร็ว ๆ นะป้าเดี๋ยวหนูลืม กำลังมันส์” สาวโรงงานสนองอย่างไม่เกรงใจ
- ~ n$ i* H. P5 ^1 {* @
“เอ้านี่ คนละขวด” ป้าเพิ้งวางขวดเครื่องดื่มสองขวดลงบนโต๊ะ
$ m* a( z% H9 m/ W* B# P“เดี๋ยวสิป้า ป้าเอาน้ำส้มสายชูมาทำไม”
" e _4 n% ]5 D8 \“. . .ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะเอ็ง” ป้าเพิ้งงงกับตัวเองแต่มือก็เปิดขวดไปแล้ว
, ]7 X+ x4 P8 f5 x% [9 i“แล้ว ทำไมหนูต้องหยิบขึ้นมาด้วย อะไรกันเนี่ย!!” ทั้งสาวโรงงานและป้าเพิ้งซดน้ำส้มสายชูไปครึ่งขวดก็เกิดอาการสำลัก แสบคอจนทนไม่ไหว จากนั้นก็อาเจียนพุ่งพรวดออกมาใส่หน้ากันและกัน5 { X2 R. ~- t+ {( y* s/ C
.
, @$ N! p# F3 M/ b4 _.
“หวังว่าได้กลั้วคอแล้วลมปากคงจะสะอาดขึ้นนะครับ” ผมวางเงินค่าของทิ้งไว้แล้วเดินออกจากร้าน
% H: J* _7 P- M. G' i
$ f2 b- \$ `# U5 a& L( pผมกลับเข้ามาในห้อง อีกครั้ง จัดการอาบน้ำเรียกความสดชื่นสบายตัวกลับคืนมา ภูมิเปิดโทรทัศน์ให้ผมดูฆ่าเวลาขณะให้รอเขาอาบน้ำต่อ แต่ผมไม่อยากดูรายการช่วงดึกเท่าไหร่ สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่าคืออนุสรณ์รุ่นฝุ่นจับที่วางไว้ชั้นล่างสุดของชั้น วางของ ผมหยิบมันขึ้นมาปัดฝุ่นและพลิกไปยังหน้าของม.3/3 รุ่น 40 ตั้งใจจะเปิดผ่านลวก ๆ เพราะคิดว่าก็คงไม่ต่างกับเล่มที่ได้มาด้วยการสะกดจิตนายทะเบียนและเล่มของ คนอื่น ๆ แต่เล่มที่ภูมิมีอยู่นั้นผมเชื่อว่าไม่เหมือนของเพื่อนคนอื่นแน่นอน
$ I7 B" N/ h9 \3 m.4 i0 Z: Z9 W& s3 | P
.
, G4 S4 E* P8 e& ^5 W" p5 t.
/ K, H; b5 L3 R6 k( j) P3 ~* Tภูมิแปะรูปผมเพิ่มเข้าไป เขาเขียนข้อความเพิ่มไว้ว่า
) t7 E: u" W D2 Z“รุ่น 40 มี 36 คน นับเต๋อ วิหค อรุณทอแสง เข้าไปด้วย”# D2 f% ?$ W' E4 l. O' I% i( }
.
* ~4 K+ d+ M/ i! z4 E3 x/ l3 P0 u.
9 y& m4 Q9 B: q5 w) Z- |9 C$ Z) T.
! Y4 K) B6 O8 p6 x. Z, ~ผม ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกในตอนนี้ได้ มันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยรู้สึกมานานจนจำไม่ได้แล้ว ละอายใจที่บ่ายนี้มัวแต่คิดถึงตัวเองจนเกือบละเลยเจตนาดีของภูมิ, P7 d4 P0 z' L
.
! f* k% X7 E1 [! H) r% ~8 L.
3 E3 v" N+ `- [/ ^; g. I |) C9 Y7 t
“หนาว จังเต๋อ” ภูมิออกมาจากห้องน้ำ ผมรีบปิดหนังสือรุ่นเก็บเพราะเพิ่งรู้สึกได้ว่าไม่เป็นการสมควรถือวิสาสะแม้ มันจะไม่ใช่ไดอารี่ก็ตาม
+ q% L: }( T8 o* y8 H9 c; n5 ]; c“อยากดูก็ดูไปสิ ฮะ ๆ รอภูมิใส่เสื้อก่อนนะ เดี๋ยวนั่งดื่มกัน”
1 K/ k8 w6 P/ w
ภูมิ นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ทำให้ผมเพิ่งสังเกตว่าเขาเป็นคนซ่อนรูป หุ่นเรียบแบนแต่กล้ามเนื้อแข็งแรงต่างจากสมัยเรียนด้วยกัน นั่นคงสะท้อนให้เห็นว่าห้าปีที่ไม่เจอกันเขาต้องอาบเหงื่อต่างน้ำทำงานหนัก แค่ไหน เขายอมทิ้งอนาคตที่จะเอาดีสายวิชาการซึ่งพรั่งพร้อมด้วยเกียรติยศทางสังคม ทรัพย์สินที่ผมบันดาลขึ้นได้ด้วยอาศัยพลังพิเศษไม่สามารถเทียบได้กับความ อุตสาหะเสียสละอันเปี่ยมล้นที่ภูมิมอบให้สองแม่ลูก เราคงมีอะไรต้องคุยกันเยอะทีเดียว7 w1 @* B* A1 R6 d3 ]" p& f
.
. \0 V: b% t$ Q3 r.# V! C5 u% W. d: u6 ^$ u$ L
.9 ~' G& \2 y% {; ?
“ดูน้ำหวานสิ เปลี่ยนชื่อเป็นไอช่าแล้ว สวยเช้งเลยเต๋อว่าไหม” ภูมิพูดชวนให้ผมมองไปยังรายการโทรทัศน์ที่ไอช่าเป็นพิธีกร 5 X' |4 s; [ k3 y
“อ๊ะ. . . ขอโทษนะเต๋อ ภูมิลืมนึกไป เปลี่ยนช่อง ๆ” ดูเหมือนเขาจะเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าแม่โพแดงจอมแสบนี้ผูกพันกับผมด้านติดลบ แต่ผมไม่ติดใจอะไร 7 e8 g$ w T6 y" V0 l2 a" M* \5 _# M
“ช่างเถอะภูมิ ว่าแต่นายจำกลอนจตุรเทพได้ไหม”
, a- O) b4 e) e ~- }“คุ้น ๆ อยู่นะ แต่นึกไม่ออกอ่ะ” เขาเกาศีรษะ
9 x3 P5 [/ a& L: @# t
“โพ ดำฤทธิ์ร้อนแรง...ต่อซิ” ผมขึ้นต้นให้ พลางขอชนแก้วเพื่อเร่งเร้าให้เขาคิดว่าเรื่องที่พูดคุยต่อไปนี้เป็นเพียง เรื่องสนุก ๆ ปิดบังวัตถุประสงค์ที่ซ่อนไว้
5 R. u: L# L, c6 v$ X! @8 [, H“อีกโพแดงแฝงคมหนาม...ท่อนนี้ของน้ำหวานใช่ไหม!” เขายิ้มร่าเหมือนได้เล่นเกมปัญญานิ่ม
, Q- o( Z6 O: x8 U' z. R! a6 A“ข้าวหลามตัดสัตว์สงคราม ดอกจิกนามมารคราบคน” เราต่อกลอนพร้อมกันจนจบและระเบิดหัวเราะออกมา
8 B% |1 Y- s: ^8 }
“ไม่ น่าเชื่อเลยเนอะว่าตอนนั้นเราจะทำเท่กันไร้สาระแต่เป็นตุเป็นตะได้ขนาดนี้” ผมสรุปเกมอารัมภบทสั้น ๆ ก่อนเข้าสู่ประเด็นคำถามที่แท้จริง
0 @: ~3 E! Y3 Y8 M) ]( V% d" X“ว่าแต่. . .นายพอจะรู้ไหมว่าจตุรเทพของเราทำอะไรกันอยู่ นอกจากไอช่า”
7 B/ M" `( H2 k' K“ไม่รู้หรอกนะ เต๋ออยากเจอพวกเขาเหรอ” ภูมิถาม
f( U, o% P# g- M) P- a
“ก็ทำขายตรงนี่ เลยอยากตามหาเพื่อนเก่า ๆ เผื่อใครรวยจะได้ให้ช่วยซื้อของเพิ่มยอดขายซะหน่อย”
/ ?9 O, W ?4 i _8 K8 ^( ~2 {; a“และ ตอนนี้ทุกคนน่าจะเรียนมหา’ลัยกันแล้ว แต่ผมลองเสิร์ชตามอินเตอร์เน็ตแล้ว ไม่พบข้อมูลของพวกผู้ชายในมหา’ลัยไหนเลย” ผมนำร่องให้อีกนิด อยากฟังความเห็นจากผู้รอบรู้อย่างภูมิ
# A" S. `3 b% Z
“ภูมิว่าเต๋อคิดอย่างนั้นมันแคบไปนะ” เขาทำหน้าจริงจัง
! ^$ ~" K i9 t* g2 \“การ ศึกษามันมีตั้งหลายแบบ จบม.ปลาย ก็ต่อปวส.สายอาชีพเป็นอนุปริญญาได้ หรือไม่ก็อาจเรียนในระดับวิทยาลัยเน้นหนักวิชาชีพ เรียนแผนพิเศษอะไรทำนองนี้ มันมีตั้งหลายแบบนะ”
( F: l# Q, X& h% ^( v* }/ v/ }; g“แต่ ก็อย่าลืมว่า สุดท้ายแล้วเขาอาจจะไม่ได้สังกัดสถาบันใดเลยก็ได้ บางคนอาจเลือกเส้นทางชีวิตฝ่ากระแสหลักที่ทุกคนต้องทำตาม” เขาสรุปทิ้งท้าย
! g' z- X: l. w |! o- S4 N
ช่าง สมกับเป็นผู้มีวิสัยทัศน์ทางการศึกษากว้างไกลจริง ๆ จริงสินะ ผมอยู่ในกรอบคำว่ามหาวิทยาลัยมากเกินไปจนลืมนึกถึงตรงนี้ การได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับภูมิช่วยลับคมความคิดผมให้เฉียบขึ้น มากทีเดียว อย่างไรก็ตามนาทีทองย่อมมีจำกัด เพราะผมเพิ่งรู้วันนี้ว่าภูมิเป็นค่อนข้างคออ่อนกว่าที่คิด พอเมามากเข้า คำพูดกับความคิดเริ่มไม่ปะติดปะต่อกัน เข้าเริ่มวิพากษ์จุดอ่อนของระบบการศึกษาไทย โยงไปถึงระดับนานาชาติ แถมยังลากเข้าหัวข้ออภิปรัชญาและความจริงแท้ของจักรวาลได้เป็นต่อยหอย ขั้นสุดท้ายเขาพูดกับผมเป็นภาษาอังกฤษล้วน พฤติกรรมดังกล่าวชี้ให้เห็นว่าผมควรจะเก็บขวดที่เหลือและหยุดการดื่มเพียง เท่านี้ก่อนที่เขาอาจจะคิดสมการล้างโลกขึ้นมา
8 w3 {$ V$ e8 r$ d# h.
# \ E; m# @5 C; o.
7 Z; M- k! c+ _ r4 v. ผม จัดการพาเขาไปอาเจียนลงคอห่านเพื่อให้รู้สึกดีขึ้น เห็นผลทันตาเพราะเมื่อถึงเตียงเขาก็กลับมาสื่อสารด้วยภาษาไทยได้เสียที ปัญหาของผมกระจ่างไปแล้ว คราวนี้ก็ได้เวลาไขปัญหาของเจ้าตัว ; ^' S2 N0 |, y% _6 W- o
ท่ามกลางความมืดมิดหลังจากปิดไฟ ผมตัดสินใจเปิดประเด็นคำถามแรกขึ้นมา
" B1 @1 i' s5 p! a/ k }“ภูมิ ถามอะไรหน่อยสิ”
' r3 {, K' l# k0 H“. . . . . . . .” ภูมิไม่ตอบสนอง ไม่ใช่เพราะหลับแต่น่าจะเพราะฤทธิ์น้ำเมาทำให้เลอะเลือนมากกว่า
( W9 B1 E- }. X* t$ S
“ตอนนี้พลอยทำงานอะไรเหรอ”
9 y3 ?7 D6 k. h" X" K' s& ]“. . . . . . . . . . .”
5 _( q! j2 a# z0 z H! ?“นายเลี้ยงพลอยกับเก่งด้วยตัวคนเดียวใช่รึเปล่า”
6 k, X6 F/ j4 V0 l, z“. . . . . . .พลอย เขาต้องเลี้ยงลูก ไม่งั้นใครจะเลี้ยง” ภูมิตอบด้วยเสียงแผ่วเบา
8 ]# ~! ^8 E+ }$ v1 x d9 ]1 p, ?“ถ้างั้น เครื่องสำอางแพง ๆ นั่นหมายความว่ายังไง” ผมถามต่อ
# {" r# b" X6 B
“. . . .ผู้หญิง. . .ก็รักสวยรักงาม. . . .เรื่องธรรมชาติ”
# v C9 t& ^9 O+ U5 ]; `. A“เฮ้ย! ตอบให้สมเหตุสมผลเหมือนตอนถามเรื่องจตุรเทพสิ! นายกำลังหลงทางหรือเปล่า” ผมลุกขึ้นมาครึ่งตัวและเขย่าตัวภูมิเพื่อให้รู้สึกว่านี่เป็นคำถามที่ไม่ ต้องการคำตอบขอไปที
% E" y: G4 W+ S2 X: P- j: }“. . . .หลงทาง. . . ยังไง”
# }' v% |4 G* h; z7 p6 W8 x9 D
“เหมือน สมัยเรียนไง พลอยใช้นายเป็นเครื่องมือ อย่าหลอกตัวเองอีกเลยภูมิ นายเอาตัวเองมาผูกพันกับผู้หญิงคนนี้นานเกินไปจนอนาคตมืดมัวแล้วรู้ไหม ทำไมคนอย่างนายต้องมาเป็นหนุ่มโรงงานในวัยเรียนอย่างนี้ด้วย ใช้ศักยภาพตัวเองให้คุ้มค่ากับที่มีอยู่หน่อยสิ”
) w0 p" H7 j( W) E“เต๋อ...อย่าพูดแบบนี้ ภูมิไม่ชอบ” ภูมิตอบเชื่องช้าแต่น้ำเสียงหนักแน่นขึ้น
, v1 f! W* F9 J, A2 k/ V
“งั้นขอถามอีกอย่างเดียว” % g" _1 z1 B$ _( S
“. . . . . . . . . . . . . .” ภูมิเงียบเหมือนกับตั้งใจรอฟัง
( b$ ^# \3 a) p8 W% g# f.
- N1 o% p$ [# ?% D! e" T" {/ J.( @6 j% i1 c: G4 C- \6 _% q( F
.
5 B" j o1 d* A2 i& `5 R“ทำไมพลอยให้น้องเก่งเรียกนายว่าอาภูมิ ทั้งที่เลี้ยงมาตั้งแต่เกิด”3 b/ p' d- y$ U/ r' i! o. C! ?
." q, `1 p% [! }& j2 y. p' S
.
5 J" ^, r# b+ S.
4 H# f! V9 p. Kดูเหมือนคำถามนี้จะจี้ใจดำเขาจนได้ ในที่สุดภูมิก็ลุกขึ้นจากที่นอนเล่าให้ผมฟังหมดเปลือก
' y; ]7 Y4 V7 q0 Q \3 hพลอย ยังลืมกันย์ไม่ได้ ยังเฝ้ารอวันที่จะได้พบกับกันย์อย่างสมศักดิ์ศรี ถึงได้ซื้อเสื้อผ้าเครื่องสำอางแต่งตัวสวย ๆ หลอกตัวเองหลายปีว่ายังคงมีความหวัง ขณะเดียวกันก็ทำใจไม่ได้ที่เคยอยู่ในครอบครัวเศรษฐีกินดีอยู่ดี แต่ต้องมาตกระกำลำบากเช่นนี้ อายที่จะต้องประกอบอาชีพชนชั้นแรงงานทุกชนิด เธอจึงอ้างว่าไม่อยากทำงานเพราะต้องการดูแลลูกอย่างใกล้ชิด ตั้งแต่คบกันมาเกือบห้าปี ภูมิไม่เคยมีอะไรกับพลอยแม้แต่ครั้งเดียว ในสายตาพลอยนั้น ภูมิคงเป็นได้แค่เพียงหลักตั้งมั่นชั่วคราว หากวันใดโอกาสเป็นใจ เธอคงพร้อมตีจากภูมิได้ทุกเมื่อเพื่อไปอยู่กับกันย์ ซึ่งเธอคิดว่าคู่ควรกับคำว่าพ่อมากกว่าภูมิ เธอจึงสอนให้ลูกเรียกว่า “อาภูมิ” นั่นเอง
. a9 z# t# }" w" |& }& C+ T( b“ตอบให้หมดแล้วนะ คราวนี้. . .ภูมิจะถามเต๋อบ้าง” ภูมิมองหน้าผมด้วยสติเลอะเลือน
( e% E9 C5 Z6 { c% W" ]* o
“ได้สิ ว่ามา” ผมผายมือเชิญให้พูดออกมา
, V6 }& @+ G. ^( D3 R) o“ทุกวันนี้ภูมิยังดีไม่พอใช่ไหม”
7 j( Y; s) K$ a6 S2 E: Y/ I
“นายต้องถามพลอย ไม่ใช่ผม” 7 G+ \% K3 q7 H" s4 e& J+ O1 U
คำ ตอบของผมคงแทงลึกตัดขั้วหัวใจเจ้าตัว ภูมิระเบิดน้ำตาออกมาราวกับภูเขาไฟปะทุ แย่จริง ผมที่เป็นฝ่ายมีสติมากกว่าไม่น่าจะใช้คำพูดแบบนี้กับคนเมาเลย รู้ ๆ อยู่ว่ามันเป็นสภาพต่างจากตอนมีสติ + \9 X6 d2 Z* r: n7 d
ไม่ รู้จะปลอบใจภูมิอย่างไรนอกจากสวมกอดโดยปราศจากคำพูด ผมอยากให้เขาร้องไห้สุดพลัง ปลดปล่อยความเครียดพรั่งพรูออกมาให้หมด หลังจากต้องสวมบทบาทพ่อพระยิ้มสู้ทุกปัญหาผิดมนุษย์มนาเป็นเวลานาน" l7 q$ \/ |& ?
.
- H6 Y* v) r9 G0 B+ q0 C! K9 S8 x.' b, d l) q4 N* j' t3 _
.
4 K4 i0 b- N6 D. _ผมปล่อยตัวอยู่อย่างนั้นสักพัก ก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น9 \9 |* H3 p9 n$ [2 f& ?. K- T6 O
., n/ s, c; _; P/ _
.* A. N1 {' z/ P! D, O6 Q
.
6 i+ N4 i) T8 ?ผมสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่เข้าจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว2 x, Y+ q* L. |: f
.' S, j! O# W; e/ g! }8 x( W
.
, I4 _2 Q: n: L; B" ^ R.
0 z6 ]/ t6 S4 x5 n2 M.4 m# q) W% s# G8 G
ภูมิจูบผม!
% P$ v# e% p; I, Q4 k/ D$ A; ?$ L$ E) \.% j7 v5 i8 {' S/ b) l0 S
.7 f+ N; I& g* N
.
6 I! o2 n" t2 t5 r( r- h.8 V" u( C+ {( ~* e
“เฮ้ย! ทำอะไร!” ผมดิ้นขัดขืน แต่อีกฝ่ายไม่พูดอะไรเลย ภูมิจับผมกดคร่อมกับที่นอนและยังคงไม่ยอมปล่อยริมปากที่ประกบแน่นด้วยกัน แรงจากคนที่ทำงานหนักอย่างเขาเยอะกว่าผมจนยากเกินรับมือไหว
# k% R6 g( k4 Q; U$ c% g J$ mระดับ แอลกอฮอล์ในเลือดข้างในตัวผมทำให้การโอนถ่ายจิตเข้ายึดครองสติไม่ใช่เรื่อง ง่ายในเวลานี้ ก็ใครจะไปรู้ว่าต้องเจอเหตุการณ์เช่นนี้ ผมจึงดื่มเข้าไปซะเยอะ d, F: A* y& B) N- T
“ตั้งสติหน่อยภูมิ!” ปากที่ประคบกันอยู่ทำให้ผมส่งเสียงได้แค่อู้อี้ ๆ ขณะที่ภูมิยังไม่ลดละ พยายามสอดลิ้นเข้ามาให้ได้ ผมรวบรวมพลังสุดลมหายใจ ผลักหน้าเขาออกไปเพื่อให้ปากผมสามารถเปล่งเสียงได้
" x* ]& J- T( R' R. m" v.% s( ]2 k# C# y, @( r1 ~- D
.
E% j: V5 X l& s& ]. Q1 u, X6 h.! ?, r' d6 x6 J
“ภูมิ! นายทำกับผมไม่ต่างจากคนอื่นเลยนะ!!”
$ V& W' E; U* e% |8 K.
4 }0 }8 w. ~! O. }% O8 v' K.
/ ?# U' m9 b" D, q9 g* _.7 i, d# }& I5 P# s/ Y j+ P' Q) U
ภูมิชะงักลงเมื่อได้ยิน ปล่อยตัวผมให้คลายจากการกดรัด9 _# k: d6 w0 h7 x' f
. U: i% Z8 ], X
.+ i' }; r q8 k4 Z# S% N
เขาเอ่ยคำว่า “ขอโทษ” เบา ๆ และล้มตัวลงนอน
" W0 ~3 {* m m6 i.
8 d/ Q0 b# d0 {! x' e." C3 d0 X% ]% @
.
7 w) j0 x: G. t: ?8 Pคืนนั้นเรานอนหันหลังให้กัน เป็นความรู้สึกที่อึดอัดทรมานจนอยากให้มันผ่านไปโดยไว, F8 ~, H w: s+ F
." v, h. I$ v4 c/ l/ \4 z9 s/ C
.
n) {4 G1 ~. d5 g& }& K.
4 ~1 f- P$ G" Z5 B/ C.9 O& N1 h; A: ?/ H1 }2 [2 w# ^
ผมคงต้องรีบทำอะไรสักอย่างเพื่อภูมิ อยากให้เขาหลุดพ้นจากวงจรอันแสนกล้ำกลืนฝืนทนที่เป็นอยู่นี้( M% r& r( x7 x
4 k ~* y. l8 H
รุ่งเช้า ผมตื่นก่อนภูมิและตัดสินใจออกเดินทาง โดยทิ้งโน้ตบอกเขาไว้ว่าจะกลับมาอีกครั้งตอนเย็น ผมลัดคิวล้างแค้นโดยหมายหัวกันย์ขึ้นก่อนรายอื่นเพื่อจัดการปัญหาระหว่างสาม คนนี้ให้เสร็จสิ้น ข้อมูลที่ได้จากเฟสบุ๊คของวีช่วยให้ผมรู้ว่าตอนนี้มันเรียนที่ไหนอยู่คณะ อะไร ใช้เวลาเพียงสามชั่วโมงผมก็ถึงที่หมาย: `2 X& l4 h+ Z% i( P: K2 R* X
.! c. ^. ~( C, p7 g, j: K+ X- L
.
9 M4 k) m( Y a" d2 M3 N$ }.& T. m$ u9 n% k1 R: q# H& O
“พี่กันย์ อยู่นี่ครับ” เด็กที่ถูกผมสะกดจิตให้พามาถึงตัวกันย์เปิดประตูให้และโค้งขอตัวลา ที่นี่คือห้องวาดรูปห้องหนึ่งในคณะศิลปกรรมศาสตร์ที่เต็มไปด้วยฉากขึงผ้าใบ กระป๋องสี และรูปปั้นประติมากรรมเรียงรายทั่วห้อง กลิ่นสีและสารเคมีฉุนเตะจมูก
4 Q% h+ j t+ N3 c+ t; L1 s.$ K* b ^7 U" s& u5 [# q
.1 A& D5 k9 @ g' l) V- e
.. G0 F- w, H- a0 h# ?: {
“ใครเข้ามาน่ะ ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว” กันย์หันหลังพูด เรียวนิ้วจับพู่กันบรรเลงลายเส้นพริ้วไหวไปมาบนผืนผ้าใบอย่างไม่ยี่หระ* I- V( F" C- a; M$ {6 J, z
“ผมมาเยี่ยมนายน่ะกันย์ ได้ข่าวว่าฝีมือวาดรูปแนวแอบสแทรคโดดเด่นจนคว้ารางวัลระดับประเทศเลยนี่”
& }6 v0 y; R4 V1 \! F3 N: P“นาย เป็นใคร” กันย์หันมาทางผม เขาเปลี่ยนไปเยอะทีเดียว ทว่าไฝใต้ตาก็ยังคงเป็นเอกลักษณ์ โครงหน้าหวานละมุนคล้ายผู้หญิง โครงร่างสูงโปร่ง ผิวขาวเกลี้ยงเกลาตามแบบฉบับผู้ดีมีสกุลรุ่นชาติ เขาไว้ผมยาวและรวบไว้ด้านหลังสะท้อนถึงบุคลิกตามสาขาที่ร่ำเรียน
e" o' K9 g9 d/ \“ลืมเพื่อนเก่าแล้วรึ” ผมกระตุ้นให้เขานึกออกด้วยตัวเอง
( u# ]' \. M7 ]7 S
“ฉัน ไม่นิยมจำชื่อคนนอกวรรณะ” เขาหันไปวาดรูปสีน้ำมันต่อ แต่ผมเดินเข้าไปขวางระหว่างผืนผ้าใบ เป็นการบังคับกลาย ๆ ว่าเขาต้องฟังผมเท่านั้น 1 W; O/ l( X9 i. S, D
“นาย คงไม่ลืมสิ่งที่ทำกับผมไว้หรอกนะ?” ผมหมายถึงหลายครั้งหลายคราวที่เขานั่งสเก็ตซ์รูปภาพตอนที่ผมถูกเพื่อนรุม บังคับให้เปลือยกายล่อนจ้อน บางครั้งก็เป็นคนบงการให้เพื่อนคนอื่นเหยียบย่ำผม โดยอ้างว่าทำเพื่อศิลปะ แต่อย่างไรก็ตามต้องยอมรับว่ากันย์คืออัจฉริยะด้านศิลปะชนิดหาตัวจับยาก กวาดรางวัลทั้งระดับจังหวัดและประเทศจนประกาศนียบัตรและโล่เกียรติคุณสะสม ไว้เต็มบ้าน ~* X5 \; m/ |
“ลาโง่เอ๋ย มันคือศิลปะ นายควรแซ่ซ้องสรรเสริญมากกว่าก่นประณามด้วยความขลาดเขลา” ( i5 d" B7 A3 ^1 O! _: }6 @
“ศิลปะบ้านแกสิ!?” ผมเริ่มของขึ้น ผลักฉากขึงผ้าใบล้มตึง ความโกรธปะทุเสียยิ่งกว่าตอนได้รับจดหมายแบล็คเมล์ ( z1 ^ F( ?0 d- c e; F8 S3 V
“ไม่แปลกที่นายจะไม่เข้าใจ เพราะศิลปะคือสุนทรียรสที่มีไว้สนองอุดมการณ์ของคนชั้นสูงเท่านั้น” เขาพูดต่ออย่างหน้าตาย
' E9 }. z' ^5 r“ความ คิดผูกขาดวัฒนธรรมสงวนไว้เฉพาะแวดวงชนชั้นสูง มันพังพินาศไปนานแล้วตั้งแต่มีเทคโนโลยีเข้ามา ฉันหรือใครก็มีสิทธิ์ซื้อซีดีโมสาร์ทมาฟัง หรือจะพอใจชื่นชมภาพโมนาลิซ่าในกุ๊กเกิ้ลเอาก็ได้ ดูท่าแกจะยึดติดกรอบความคิดคร่ำครึว่าวิชาจำพวกศิลปะ วรรณคดี ประวัติศาสตร์ มีแต่คนชั้นสูงที่เรียนด้วยรสนิยมเพราะไม่ขัดสนเรื่องปากท้อง แกลำพองเกินไป! ลืมตาดูโลกซะมั่งว่าตอนนี้มันเปลี่ยนแปลงมากไปเท่าไหร่ เลิกอ้างนามสกุลกินบุญเก่าหลอกให้ชาวบ้านยกย่องไปวัน ๆ ซะที! ยุคสมัยที่แกฝันมันจบไปนานแล้ว!! หัดอ่านหนังสือหลากหลายบ้างนะจะโลกทัศน์จะได้กว้างเกินกะลาครอบ!” ผมร่ายยาว ดึงดันเอาชนะความดื้นด้านไม่เข้าท่าของไอ้ผู้ดีแปดสาแหรกที่นั่งเต๊ะไม่รู้ ร้อนรู้หนาวตรงหน้า
& }, h+ H% Z# U; H
“อย่า คิดว่าการศึกษาหรือการยกทฤษฎีสวยหรูขึ้นมาอ้างจะสร้างความชอบธรรมให้กับตน เองได้ สายโลหิตยังคงเป็นเครื่องยืนยันถึงฐานะในสังคม ต่อให้นายจบปริญญาเอกและรวยล้นฟ้าก็ไม่ต่างจากสามล้อถูกหวยในมุมมองของพวก เราหรอก” นับว่ากันย์เป็นลูกหนี้คนแรกที่ได้ต่อปากต่อคำกับผมได้อย่างมีชั้นเชิง - O9 D7 ~! r8 R% V, V; o8 W
“ถ้า จะพูดให้เข้าใจง่าย ๆ เทพก็คือเทพ มารก็คือมาร แม้จะแตกต่างกันในรายละเอียดแค่ไหน แต่โอปปาติกะเหล่านี้ก็ไม่มีทางย้ายจากภพภูมิที่เป็นกำพืดเดิมของตนได้” กันย์เริ่มโยงไปถึงปรัชญาเชิงศาสนา
! e6 t6 R1 k# ]- w) K/ l6 f5 p“งั้น เทพอย่างพวกแกมีค่านิยมทำผู้หญิงท้องแล้วทิ้งรึไง รู้ไหมว่าลูกโตจนเข้าอนุบาลแล้ว!! ภูมิกับพลอยต้องมาแบกรับปัญหาที่แกไม่เคยแม้แต่จะเหลียวแล เคยคิดจะส่งเสียเลี้ยงดูลูกในไส้บ้างรึเปล่า!!” ผมหยิบรูปน้องเก่งที่ได้มาจากห้องภูมิ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อร่อนไปยังกันย์ เขาใช้สองนิ้วคีบสู่ฝ่ามืออย่างลงจังหวะ
7 l9 w0 ^4 Y; N5 d' M- ^.$ E! z3 j4 ?. `! K( L( b
.
5 H+ ?$ M6 [4 O1 r5 H. E7 Hกันย์ใช้เวลาเพ่ง พินิจรูปน้องเก่งอยู่สักพัก ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ในที่สุดเขาก็ลุกจากเก้าอี้ ขึ้นมาอยู่แนวสายตาในระดับเดียวกัน
; V# t4 ~+ L; |" [9 S3 H.
1 m/ x; k1 X5 z4 e( z.( D7 I: C& y8 N% u. i/ W z; C# z1 p
.
r/ L4 t# t7 R8 Q: O# C& Aกันย์ฉีกรูปน้องเก่งแยกเป็นสองส่วนแล้วส่งคืนให้ผม
4 T7 r ?" m; S: {.3 ~, D ~' u4 N$ R1 p" Q
.& Q- I7 I v6 L5 |* J; h
.
4 j2 v! z9 k5 i- g“หญิง อ่อนต่อโลกนางนั้นเลือกที่จะเก็บเด็กคนนี้ไว้เอง ฉันไม่สามารถรับผิดชอบได้ แม้ฐานะทางบ้านเธอจะร่ำรวย แต่ก็อย่างที่บอกไปว่า ในมุมมองของพวกฉัน ครอบครัวหล่อนก็ไม่ต่างจากเศรษฐีใหม่ที่ตั้งตัวได้จากการถูกหวยรวยหุ้น เราไม่เหมาะสมกันด้วยชาติตระกูล”
0 {1 y& V% ^: X4 l“ไม่ เหมาะแล้วแกไปทำเค้าท้องทำไม!! เลิกแถข้าง ๆ คู ๆ ได้แล้วไอ้ผู้ดีสติแตก!!” ผมเริ่มจับจิตของกันย์ได้คร่าว ๆ มันต่างจากกระแสจิตของคนทั่วไป และจากประสบการณ์ที่สะกดจิตคนมาหลายร้อยราย ทำให้ผมรู้ว่านี่เป็นลักษณะคุณภาพจิตของผู้เสพย์ยาเสพติด นั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้มันพูดละเมอเพ้อพกด้วยสำนวนเพี้ยน ๆ
9 C% g3 f9 B4 J7 T
“เจ้า หล่อนก็มีคู่ครองปัจจุบันแล้วนี่ ฐานะก็เหมาะสมกันดี คงมีความสุขตามอัตภาพ แล้วนายจะเดือดร้อนไปทำไมกัน” กันย์ลอยหน้าลอยตายียวนด้วยมาดสงบนิ่ง ( k- t' Y0 }1 U' P0 r
“ภูมิ กับแกอาจจะพูดไม่รู้เรื่องทั้งคู่ แต่ความเป็นคนของแก มันเทียบกับภูมิไม่ได้แม้ปลายเท้า เขาเป็นลูกผู้ชายมากกว่าแกอีก จำไว้ด้วย!” ผมชักเหลืออดกับเจ้านี่ทุกที ยิ่งเห็นมันวางตัวได้นิ่งเฉยไม่ไหลไปตามเกมยิ่งนึกหมั่นไส้ แต่มันกำลังจะจบลงแล้ว จากที่โต้ตอบเฉือนวาทะกันไปมาทำให้ผมเริ่มจับทางวิเคราะห์บุคลิกของมันได้ และผมจะกำลังจะเล่นกับวิธีพูดที่ใช้โจมตีจุดอ่อนของคนบุคลิกแบบมัน
+ a; I% R) l) Q/ e& Q- |.
7 f# t) P' l+ e- h& j' K& g3 e.
. g k2 r6 N$ u6 B7 d) H. “จะ บอกอะไรให้อย่างนึงนะ พลอยเล่าให้ฉันฟังว่าเครื่องเคราของภูมิขนาดเร้าใจมาก เทียบกับแกแล้วเหมือนไม้แคะหูแคะฟัน แถมภูมิมีกล้าม มีกล้ามหน้าท้องหกลอน จับพลอยเอากันท่าอุ้มแตงจนถึงสวรรค์ ลีลาเด็ด ๆ แบบนี้ผู้ชายระหงบอบบางอย่างแกทำไม่ไหวหรอก พลอยฝากทิ้งท้ายมาบอกว่าสงสัยลูกชายตระกูลคงนี้มีแต่พวกขี้โรคบ่มิไก๊ ข้างในไร้น้ำยา” ผมมั่นใจว่ามันต้องสะอึกเมื่อได้ยิน* N) w) k' D1 {0 T$ ^1 ~
.
0 J: A- P2 K' o.. y' i! W& p! W# w1 B, S' D/ G6 \
. “บังอาจนัก! พวกไพร่!” ได้ผลเกินคาด กันย์หน้าแดงก่ำ พุ่งตรงเข้ามาบีบคอผม 8 k+ @" O. @/ {: ]6 A0 @( q" f3 J
“คน สกุล “จิรวรกาล” ล้วนสูงส่งด้วยเกียรติภูมิที่สืบทอดมาหลายชั่วคน!! จะมาถูกไพร่อย่างแกลบหลู่ไม่ได้!!” ผมหายใจติดขัดเล็กน้อยจากแรงบีบ แต่มันก็คุ้มเมื่อเทียบกับความสะใจที่ได้กระชากหน้ากากเจ้าผู้ดีจอมปลอมออก มาได้ ในที่สุดมันก็ลดตัวลงมาเป็นทาสแห่งโทสะระดับเดียวกับผม ; R$ O0 T% w, S& N) ^
“ถอน คำพูดบัดเดี๋ยวนี้ไอ้ไพร่เลว!!” เขาเริ่มหนักมือขึ้น แต่ก็ถือว่าไม่เกินขอบเขตที่ผมจะออกแรงต้าน พลกำลังของพวกขี้ยาร่างบางจะมาสู้กับคนปกติได้อย่างไร ไม่งั้นพวกนี้มันไม่เล่นปืนผาหน้าไม้กันหรอก 0 ~: r3 a& f* g( L5 {6 L
ผม ผลักอกกันย์จนเซถลาไปชนชั้นวางของ ถังบรรจุสีเขียวที่วางไว้หมิ่นเหม่หตกลงมาราดตัวเขาจนท่อนบนเขียวปี๋เหมือน เนื้อตัวเปื้อนเลือดมนุษย์ต่างดาว เขานั่งกองอยู่กับพื้น มึนงงศีรษะจากแรงกระแทกถังสีที่ทำด้วยโลหะ " d1 R6 ~) E& }$ X; C4 H2 E$ t
“แกเปรียบเปรยว่าตัวเองเป็นฝ่ายเทพ และฉันเป็นฝ่ายมารใช่ไหมกันย์?” ผมย่างเท้าเข้าใกล้เขาทีละน้อย / W" C$ t. Q) Z9 b4 [4 \3 f
ส่วน กันย์ยังคงไม่มีสติเข้มแข็งพอที่จะโต้ตอบ ม่านตาผมขยายกว้างขึ้นเมื่อได้สบตากับเหยื่อรายนี้ โทษทัณฑ์ที่มันได้รับคือต้องจัดนิทรรศการศิลปะประจานด้านมืดของตนสู่สาธารณะ _# Z7 h! E2 p. e! @
.$ v4 S9 d5 O' W# k( c9 h( Y2 Q5 w
.
% H& F; E3 `0 G6 ~.
( t0 j, R5 ~3 M+ u4 M1 n.
5 E# H* J- E0 V9 @, k+ c [8 _.* K6 e( K/ y3 t7 |& c
“ฟังไว้ให้ดีไอ้เทพชั้นต่ำ พญามารตนนี้จะดึงแกลงมาสู่ภพภูมินรกเอง”- g+ R8 L; e- A; E. k0 n' C: Y# {) p" ]
.* o1 K A. r$ Y' @
.+ N, _% H n9 f6 W, h
.3 ~2 { t4 A! X$ R f
.
# t; F. M( I3 p, o0 e+ T- r. m) ^.
) V# P+ {' _8 x% ~. t( y# O8 `" j1 \จบตอนที่ 8 ปัญหาครอบครัว
! Q# C9 I5 H7 S! J, i( Pเรื่องอื่นๆ http://www.g4guys.com/home.php?m ... w=me&from=space5 ^$ P, r+ y8 b) {* Q/ ?& _
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2015-12-26 17:13:34
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2015-12-27 00:53:35
โพสต์ 2016-1-6 01:48:54
โพสต์ 2016-1-9 07:37:49
