บาปรัก โดยคุณเป้
(1) : ที่งานเลี้ยงของคณะเรื่องนี้คงจะไม่เกิดขึ้นถ้าผมไม่ได้ไปงานเลี้ยงรุ่นของคณะเมื่อ 3 ปีก่อน และถ้าผมมีพรวิเศษที่จะขอแก้ไขความผิดพลาดในอดีตของผมได้สักเรื่องหนึ่ง ผมคงเลือกขอแก้อดีตของผมไม่ให้ไปงานเลี้ยงในวันนั้นเป็นแน่
ร้อยวันพันปีผมไม่เคยสนใจที่จะไปงานเลี้ยงรุ่นของคณะเลย แต่พอไปเข้าครั้งเดียวมันก็ทำให้ชีวิตอีกหลายชีวิต รวมทั้งผมด้วย แทบต้องอับปางลง แม้จนบัดนี้ก็ยังบอบช้ำไปตามๆกันอย่างยากที่จะกลับฟื้นขึ้นมาให้เหมือนเดิม
จำได้ว่าปีนั้นผมมีอายุได้ 34 ปี หลังจากที่จบจากคณะมาได้ 12 ปี กลุ่มเพื่อนร่วมรุ่นที่ยังติดต่อกันอยู่ก็มาชวนให้ผมไปร่วมงานวันครบรอบ 20 ปีของการตั้งคณะ หรือจะเรียกว่างานวันคล้ายวันเกิดของคณะก็คงจะได้ ตั้งแต่จบมาผมเคยไปงานเลี้ยงประจำปีของคณะเพียงครั้งเดียวเท่านั้นคือปีถัดมาหลังจากที่จบ หลังจากนั้นก็ไม่ได้ไปอีกเลย คงไปร่วมงานแต่งานประจำปีของแผนกซึ่งเป็นเพื่อนๆที่เรียนมาในแผนกเดียวกันและรู้จักกันดีกว่า
ค่ำวันนั้น พวกเรานัดกันได้กลุ่มเล็กขนาดเล็ก ราว 7-8 คน ต่างคนต่างก็ไปพบกันในงาน พอผมเลิกงานก็ตรงไปที่งานเลย ที่ทำงานของผมค่อนข้างไกล ดังนั้นกว่าจะไปถึงงานก็เริ่มไปแล้ว คงต้องเดินหากันสักพักกว่าจะเจอเพื่อนๆได้
ขณะที่ผมเดินหาเพื่อนๆตามโต๊ะต่างๆนั่นเอง สายตาก็สอดส่ายดูแผงอาหารของร้านต่างๆที่นำมาออกงาน สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่ง ด้านหลังของเขาช่างคุ้นตาผมเหลือเกิน… พี่ยศนั่นเอง
เพียงแค่เห็นเงาหลังของพี่ยศ ความคิดของผมก็ล่องลอยไปเมื่อ 16 ปีก่อน พี่ยศเป็นพี่รหัสของผม ตอนผมอยู่ปีหนึ่ง พี่ยศก็อยู่ปีสี่แล้ว แม้เราห่างกันเพียง 3 รุ่น แต่พี่ยศอายุมากกว่าผม 4 ปีเพราะพี่ยศเรียนตามเกณฑ์ ส่วนผมเรียนเร็วไปหนึ่งปี พี่ยศเป็นพี่รหัสที่ดีมาก ใจดี ดูแลผมตลอดเวลาที่ผมอยู่ปีหนึ่ง มีอะไรก็จะช่วยเหลือผมตลอด แม้กระทั่งช่วยติววิชาบางวิชาที่ผมไม่ค่อยเข้าใจ บางครั้งพี่ยศยังดูตำราของตัวเองไม่เสร็จเลย แต่ก็ยังเป็นห่วงมาติวให้ผมก่อน นี่เองจึงทำให้ผมรักและเคารพ รวมทั้งสนิทกับพี่ยศมาก
เงาของพี่ยศ ลูกแหง่ประจำคณะ… ยังจำได้ว่าฉายานี้เป็นฉายาล้อที่เพื่อนๆชอบล้อ เพราะผมติดพี่ยศยิ่งกว่าน้องรหัสติดพี่รหัสคนไหนๆ ผมไม่ค่อยชอบฉายานี้เท่าไรนัก ส่วนพี่ยศเองไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจกับคำล้อเลียนเหล่านี้ กลับชอบเสียอีก
หลังจากพี่ยศจบ ในช่วงปิดภาคปลายของปี 1 ผมก็ยังติดต่อกับพี่ยศอยู่ แรกๆก็ติดต่อกันบ่อยๆ แต่พอผมเปิดเทอมใหม่และเริ่มเรียนปีสอง ผมเองก็ต้องกลายเป็นพี่รหัสบ้างแล้ว ก็เลยต้องแบ่งเวลาส่วนหนึ่งเพื่อดูแลน้องรหัส รวมทั้งการเรียนก็เริ่มแยกสาขา ทำให้ผมต้องตั้งใจกับการเรียนมากขึ้น ประกอบกับครอบครัวของพี่ยศย้ายไปต่างจังหวัด การติดต่อของเราก็ยากขึ้น เพราะต้องใช้การเขียนจดหมาย จึงทำให้เราค่อยๆห่างกัน แล้วก็ขาดการติดต่อกันในที่สุด
สิบกว่าปีแล้วสินะที่ผมไม่ได้พบกับพี่ชายที่แสนดีคนนี้ ผมคิดในใจ ผมถอนความคิดคำนึงกลับมาก่อนที่มันจะลอยไกลออกไปกว่านี้ แล้วเดินไปจับต้นแขนของพี่ยศเขย่าจากด้านหลัง แค่เห็นด้านหลังผมก็จำได้แล้ว ไม่ผิดคนแน่นอน
"พี่ครับ จำผมได้ไหม" ผมทักจากข้างหลัง พี่ยศพยายามเหลียวกลับมาดูว่าเป็นใคร แต่ผมตรึงแขนพี่ยศไว้ไม่ให้เหลียวกลับมาได้ "ทายก่อนครับว่าใคร อย่าเพิ่งหันมาดู"
"ไอ้เป้ ไอ้ลูกแหง่ รับรองว่าทายไม่พลาด" พี่ยศตอบกลับมาทั้งที่ไม่เหลียวหลัง
"โห พี่ เก่งจัง" อารามดีใจที่พี่ยศยังจำผมได้ ผมเผลอรวบตัวพี่ยศเข้ามากอด แต่ก็เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น เมื่อผมได้คิดผมก็รีบผละออกมา การกอดนั้นจึงไม่เป็นที่ผิดสังเกต ราวกับเพื่อนหยอกเย้ากันเท่านั้น
พี่ยศหันมาหาผม … พี่ยศยังเป็นคนเดิมอยู่ หน้าตาเปลี่ยนไปไม่มาก เพียงแต่เข้มขึ้น กร้านขึ้น ผิวหน้าที่เคยราบลื่นเป็นประกายของหนุ่มวัยยี่สิบกว่าก็กลายเป็นผิวหน้ากร้านของชายวัยเกือบสี่สิบ แต่มันก็ทำให้พี่ยศดูดีไปคนละแบบ จากหนุ่มน้อยสำอางกลายเป็นหนุ่มใหญ่ผู้คร่ำโลก แกร่ง และภูมิฐาน แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนคือรอยยิ้มที่นุ่มนวล พร้อมด้วยลักยิ้มที่สองข้างแก้ม ความคิดของผมเริ่มล่องลอยไปสู่อดีตอีกครั้ง
"เป้จริงๆด้วย" พี่ยศพูดเมื่อเห็นผม ทำท่ามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า "ไม่เปลี่ยนสักเท่าไรเลยนะเรา แต่ไม่ผอมเหมือนเมื่อก่อน ดูดีกว่าตอนสมัยเรียนอีก"
"พี่ก็ไม่เปลี่ยนนะครับ" ผมว่า
"เฮ่ย จะไม่เปลี่ยนได้ไง อายุจะสี่สิบแล้ว แถมทำงานกรำแดดอยู่บ่อยๆ ยังกลัวเพื่อนๆจะจำไม่ได้เลย ไม่นึกว่าเป้จะจำได้เพียงแค่เห็นหลังพี่" พี่ยศพูด ยิ้มจนลักยิ้มบุ๋ม
"พี่ไม่ค่อยเปลี่ยนเลยครับ จริงๆ" ผมแก้ไขคำพูดนิดหน่อย จะได้ไม่เว่อร์เกินไป "ไม่งั้นผมจะจำพี่ได้ยังไง แล้วทำไมพี่ทายถูกว่าเป็นผมละครับ"
"ก็เรามันชอบเล่นแบบนี้นี่น่า ตั้งนานนิสัยก็ยังไม่เปลี่ยนเลยนะ" พี่ยศยังจำได้ว่าสมัยเรียนผมชอบมาข้างหลังแล้วจับตัวพี่ไว้ไม่ให้หันกลับมา ทำอย่างนี้อยู่บ่อยๆ
หลังจากไต่ถามทุกข์สุขกันก็ได้ความว่าหลังจากครอบครัวของพี่ยศย้ายไปต่างจังหวัดแล้ว พี่ยศก็ใช้วิชาที่เรียนมาช่วยงานทางบ้านซึ่งเป็นกิจการรับเหมาก่อสร้าง โดยช่วยควบคุมดูแลงาน งานของพี่ยศไม่ได้จำกัดอยู่เพียงในจังหวัด แต่บางทีก็ยังรับงานข้ามจังหวัดด้วย ทำให้อยู่ไม่ค่อยติดบ้านนัก นับว่าเป็นงานที่หนักพอสมควร มิน่าเล่า พี่ยศจึงดูแกร่งขึ้น ส่วนผมเองก็แนะนำตัวไปว่าได้งานที่บริษัทที่ปรึกษาการก่อสร้าง โดยงานของผมมีทั้งงานออฟฟิศและออกไซต์ก่อสร้าง แต่ส่วนใหญ่งานที่ผมดูแลเป็นไซต์ในกรุงเทพฯ จึงไม่ต้องออกต่างจังหวัด แต่ต่อไปก็ไม่แน่เหมือนกัน
หลังจากที่เราทักทายกันได้สักครู่ เพื่อนๆของพี่ยศก็มาลากพี่ยศไปร่วมโต๊ะ พี่ยศจึงขอตัวไปชั่วคราว ทิ้งให้ผมยืนเคว้งอยู่ตรงนั้นเอง แต่เพียงชั่วครู่เดียว ผมก็ตั้งสติได้ หลังจากนั้นผมก็เริ่มเดินหาเพื่อนๆ งานเลี้ยงของคณะจัดที่สนามหญ้าใหญ่หน้าคณะ มีคนมาร่วมงานเป็นจำนวนมาก จะหาเพื่อนๆจึงไม่ง่ายนัก เพราะบางโต๊ะก็ซุ่มอยู่ในเงามืด
"เฮ้ย ไอ้เป้ ทางนี้" เสียงเพื่อนเรียก เป็นอันว่าผมไม่เคว้งแล้ว เจอเสียที
เพื่อนที่ส่งเสียงทักพาผมไปเข้ากลุ่มที่โต๊ะ ซึ่งตอนนี้ทุกคนต่างก็มานั่งกันหมดแล้ว
"เมื่อกี้มึงคุยกับใครวะ กูเห็นไกลๆ" ก้อง เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น
"พี่ยศไง อะไรกัน จำไม่ได้เหรอ" ผมตอบ
"ยศไหนวะ มีตั้งหลายยศ กูไม่เห็นหน้านี่หว่า" ก้องยังนึกไม่ออก
"ก็พี่ยศพี่รหัสกูไง"
"อ๋อ ไอ้ลูกแหง่เจอพี่ชายเข้าแล้วสิ มิน่า ถึงได้ยืนยิ้มอยู่คนเดียวตอนกูเจอมึง เป็นไง ลูกโตหรือยังก็ไม่รู้" ก้องว่า ผมสะอึก พี่ยศมีลูกมีเมียแล้วหรือนี่
"ไม่รู้โว้ย ยังไม่รู้เลยว่าแต่งงานหรือยัง เพิ่งคุยได้เดี๋ยวเดียวเองแล้วพี่เค้าก็แยกไป"
"โอ๊ย ลูกน่ะมีแล้ว ปัญหาคือมีอยู่กี่ลูกเท่านั้นเอง กูเคยเจอพี่ยศทีหนึ่งตอนไปเชียงใหม่ ยังอุ้มลูกจูงเมียเดินห้างเลย" ก้องสาธยาย ผมใจหายวูบ รู้สึกอ้างว้างอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ ทำไมผมถึงได้รู้สึกแบบนี้นะ เราห่างเหินกันมาตั้งสิบกว่าปีแล้ว จะไปกังวลสนใจทำไมว่าพี่ยศจะมีลูกเมียหรือเปล่า
"เฮ้ย ไอ้เป้ เป็นอะไรวะ เจอพี่ยศเข้าทีซึมเลยเหรอมึง เป็นอะไรไปน่ะ" ชิต เพื่อนอีกคนในกลุ่มเรียกผม ผมสะดุ้งตื่นจากความคิดคำนึง "เปล่า ไม่มีอะไร วันนี้งานเครียดน่ะ ที่ไซต์มีปัญหายังแก้ไม่ตก มึนมาตั้งแต่บ่ายแล้ว" ผมแกล้งพูด รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ต้องโกหกเพื่อนๆ เพราะที่จริงแล้วเรื่องงานของผมไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย แต่ชีวิตส่วนตัวของผมต่างหากที่มีปัญหา … มีปัญหามาหลายปีแล้วด้วย
"เออ มึงไม่ต้องเอามาคิดหรอก มากินเหล้าสนุกกันสักวัน มีปัญหาก็ให้นายมึงรับไปแก้ก็แล้วกัน ใครเงินเดือนเยอะก็ต้องรับผิดชอบเยอะ" ก้องพูดให้บรรยากาศผ่อนคลาย ผมได้คิดว่าคงเสียกิริยาไป จึงพยายามควบคุมตนเองให้เป็นปกติ หลังจากนั้นเราก็สั่งอาหารและเหล้าเบียร์มากินกัน เฮฮากันจนผมลืมเรื่องพี่ยศไปได้ชั่วขณะ
เราดื่มกินกันไปจนถึงประมาณ 5 ทุ่ม ผมเหลือบไปเห็นพี่ยศเดินไปมาตามโต๊ะอาหารหลายครั้ง ทักคนโน้นบ้าง ทักคนนี้บ้าง แต่ไม่ยักแวะมาทางโต๊ะด้านนี้สักที จนผมเห็นว่าสมควรแก่เวลาและชักจะมึนมากแล้วก็เลยขอตัวกลับ ส่วนพวกที่เหลือยังสมัครใจที่จะอยู่เฮฮากันต่อไปเพราะงานจะมีจนถึงตีหนึ่ง
ผมเดินเซนิดๆด้วยความมึนงง ไม่ได้กินเหล้าหนักอย่างนี้มานานแล้ว ยังแปลกใจตัวเองว่าวันนี้ทำไมกินเหล้าเข้าไปมาก… ก่อนกลับขอแวะเข้าห้องน้ำเสียหน่อย …
ในห้องน้ำที่มีแสงไฟไม่สว่างนัก ผมเห็นเงาตะคุ่มๆกำลังก้มหน้าล้างหน้าอยู่ที่อ่างล้างมือ … พี่ยศอีกแล้ว
"อ้าว พี่ยศ เจอกันอีกแล้ว" ผมทัก พี่ยศพอดีล้างหน้าเสร็จ หลังจากเช็ดหน้าแล้วก็เงยขึ้นมามองหน้าผม "กินเหล้าไปกี่ขวดวะนี่ ทำไมหน้าแดงก่ำขนาดนั้น เดี๋ยวนี้กินเหล้าหนักเลยเหรอ"
"เปล่าครับพี่ กินไม่มาก แต่ผมเมาง่ายครับ นานๆกินทีก็เป็นยังงี้แหละ เพื่อนๆมันช่วยมอมผมด้วย ผมไม่ได้ขี้เมานะครับพี่" ผมรีบอธิบาย
"แล้วขับรถไหวเหรอ สภาพแบบนี้ไม่ควรขับรถเลย" พี่ยศมองดูผมด้วยความเป็นห่วง ผมรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด ความรู้สึกดีๆที่ผมฝังมันไปนานแล้วในหัวใจอันแห้งแล้งของผมเริ่มกลับฟื้นคืนมา มันเหมือนเมล็ดพันธุ์ที่ฝังอยู่ในดินแดนอันแห้งแล้งเป็นเวลาแรมปี เมื่อใดที่มันได้รับหยาดฝนอันชุ่มฉ่ำ เมื่อนั้นมันก็เริ่มงอก …
สามปีมาแล้วสินะ ที่หัวใจผมกลับกลายเป็นเย็นชาและแห้งแล้ง หลังจากคนรักที่ผมทุ่มเทหัวใจให้เต็มที่จากผมไปมีคนอื่น ด้วยเหตุผลครอบจักรวาลคือ "เราเข้ากันไม่ได้" ใช่สิ เราเข้ากันไม่ได้ เพราะผมไม่มีนิสัยเจ้าชู้แบบเขา ความผิดหวังในความรักทำให้สามปีมานี้ผมจึงกลายเป็นคนเงียบและใจลอยอยู่บ่อยๆ ชอบคิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย
"เป้ เฮ้ย ยังงี้ไม่ไหวแล้วว่ะ พูดไม่รู้เรื่องแล้วเหรอ ขับรถกลับเองไม่ได้แล้วล่ะแบบนี้" พี่ยศพูดอีก คงนึกว่าผมเมามาก ที่จริงไม่ใช่หรอก ผมลืมตอบพี่ยศเพราะมัวหวนนึกเรื่องอันเจ็บปวดในอดีตอยู่ต่างหาก "ผมไม่ได้เอารถมาครับ วันนี้กะอยู่แล้วว่าคงเมา เตรียมมานั่งแท็กซี่อยู่แล้วครับพี่"
"เออ ค่อยยังชั่ว รอบคอบดี" พี่ยศว่า ผมเดินเซนิดๆไปยังโถปัสสาวะเพื่อจัดการกับธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนกลับ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ถามเลยว่าพี่ยศพักที่ไหน เพราะไม่มีบ้านที่กรุงเทพฯแล้ว "แล้วพี่ตอนนี้พักที่ไหนล่ะครับ" ผมถาม
พี่ยศไม่ตอบ เมื่อผมจัดการธุระเสร็จ พี่ยศจึงค่อยตอบผมว่า "พี่ก็อยู่บ้านพี่น่ะสิ เอายังงี้ บ้านเป้ยังอยู่ที่เดิมหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่า เห็นสภาพยังงี้แล้วพี่ไม่อยากให้กลับเองเลย ดีไม่ดีเจอแท็กซี่โจรอาจต้องไปนอนหมกในคูน้ำข้างทาง"
"ยังอยู่ที่เดิมครับ แต่ไม่ต้องหรอก เสียเวลาพี่เปล่าๆ พี่เองก็คงกินเหล้ามาเหมือนกัน ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมกลับเองได้…" ผมเงียบไปอึดใจหนึ่งแล้วก็โพล่งออกมาว่า "เดี๋ยวนี้ผมไม่ใช่ลูกแหง่แล้วนะพี่"
ไม่รู้สิ ไม่รู้ว่าผมพูดประโยคนี้ด้วยอารมณ์อะไร ฟังดูแล้วคล้ายทีเล่นทีจริง แต่ก็คล้ายตัดพ้อพี่ยศนิดๆ จะตัดพ้อเรื่องอะไรผมก็ไม่ทราบได้ มันโพล่งออกไปโดยที่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แปลกใจตัวเองเหลือเกิน
"อ้อ เดี๋ยวนี้คิดว่าตัวเองโตแล้วเหรอ ไม่หรอก เป้เป็นน้องสำหรับพี่วันยังค่ำนั่นแหละ พี่ยังมีหน้าที่ต้องดูแลเป้อยู่ดี ห้ามเถียง รู้จักซีเนียริตี้ใช่ไหม" พี่ยศพูดอย่างจริงจัง แต่ตอนยกซีเนียริตี้มา พี่ยศก็อดยิ้มไม่ได้ ลักยิ้มบุ๋มนั้นดูมีเสน่ห์อย่างที่ผมไม่เคยสังเกตมาก่อน พร้อมกันนั้น หัวใจที่เย็นชาของผมเริ่มอบอุ่นขึ้น...
ขอบคุณครับผม{:5_130:} ขอบคุณมากๆ นะครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ... ขอบคุณครับ รอติดตามเลยครับ แค่ตอนแรกก็ชวนติดตามซะละ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากเลยนะจ๊า ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ น่าอ่านดี ขอบคุณมากๆ นะครับ{:5_129:} เป็นเรื่องที่บรรยายความรู้สึกได้ดีเรื่องหนึ่งเลยนะครับ..สำหรับวัยทำงานที่ผ่านอะไรมามากมาย มีหลายสิ่งที่น่าจดจำฝังใจ และอีกหลายสิ่งที่น่าลบเลือน..แต่มันก็ยากจะลืม ว่าไหม?มีสุขก็ย่อมมีทุกข์.. เป็นกำลังใจให้ตัวเองและทุกคนครับ :) ตอนแรกก็น่าสนใจแล้วววว