หอพัก รักชาย (5ดุ้น) 2 /ครึ่งแรก
หอพัก(รัก)ชาย(2) ครึ่งแรกตอนนี้ผมกำลังนั่งเล่นอ่านหนังสืออยู่ในชมรมห้องสมุดของมหาวิทยาลัยเสียงเข็มนาฬิกาดังชัดเจนท่ามกลางความเงียบตรงข้ามผมเป็นรุ่นน้องชื่อเปอร์ซึ่งพวก 5 คนนั้นเหมารวมกันเอาเองว่าแอบชอบผมทั้งๆที่กลับกลายเป็นว่ามันแอบเหล่เพื่อนมันที่ชื่อน๊อบต่างหากน๊อบเป็นคนน่ารักดีอยู่ข้างๆห้องกับผมน้องเขาไม่ค่อยได้คุยกับผมเท่าไหร่พยายามเลี่ยงๆตลอดสงสัยคงกลัวจะโดนเจ้าเด็ก 5 คนนั่นจ้องด้วยสายตาอาฆาตแค้นอีก
ผลเดือนของมหาวิทยาลัยปีนี้เป็นไปตามคาดเมื่อฝิ่นได้รับตำแหน่งไปครองโดยมีเอิร์ธเข้ามาแสดงความยินดีในฐานะที่เป็นรุ่นพี่ปีก่อนส่วนเดือนรุ่นผมน่ะเหรอ?แน่นอนว่าไม่ใช่ผมล่ะผมผอมบางขนาดนี้เป็นเดือนสงสัยจะไม่รอดโดนเขี่ยทิ้งตั้งแต่แรกเห็น
ตั้งแต่วันที่ผมมีเซ็กซ์กับเด็ก 5 คนนั้นเป็นครั้งแรกร่างกายของผมก็แทบจะพังอยู่เหมือนกันเพราะความที่ชอบหมกตัวอยู่กับห้องสมุดไม่ชอบออกกำลังกายร่างกายจึงไม่แข็งแรงเท่าไหร่นักพักหลังมานี้ผมเลยพยายามหลบหน้าเจ้าพวกนั้นแอบไปออกกำลังกายในฟิตเนสหลังเลิกชมรมทุกเย็นแต่พอกลับถึงหอพักก็โดนเจ้าพวกนั้นผลัดกันเข้ามาออดอ้อนถึงไม่ได้มีเซ็กซ์กันอีกแต่ผมรู้ดีว่าเจ้าพวกนั้นต้องการมากแค่ไหน
ทุกครั้งที่พวกนั้นเข้าห้องน้ำไปผมมักจะรู้สึกได้ว่ามีเสียงครางลอดออกมาแอบช่วยตัวเองเวลาอาบน้ำกันโดยพยายามไม่ให้ผมรู้เพื่อที่ผมจะได้สบายใจ
“เอ็กซ์เป็นอะไรปวดหัวเหรอ?”ผมเงยหน้าไปมองกานต์เดือนของมหาวิทยาลัยรุ่นเดียวกับผมหมอนั่นเองไม่ได้อยู่ชมรมห้องสมุดซะหน่อยนี่นา
“ไม่เป็นอะไรหรอกว่าแต่กานต์มีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่า...ดูเอ็กซ์เครียดๆ เราเลยเข้ามาทักดูไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะนะ”รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้ผมผมเองก็ยิ้มตอบกลับไปโดยไม่ได้คิดอะไรแต่สักพักมือใหญ่นั่นก็เข้ามาตบบ่าผมเบาๆ
“อย่าเครียดให้มากแค่นี้ก็เรียนเป็นที่หนึ่งของคณะแล้วเกียรตินิยมอันดับหนึ่งไม่รอดมือนายหรอก”
“เป็นอย่างนั้นก็ดีน่ะสิขอบใจมากนะนายเองก็พยายามเข้าล่ะจ้องแย่งเกียรตินิยมเราอยู่เรื่อย”ผมเอ่ยแซวไปตามประสาคนรู้จักกานต์เองเป็นผู้ชายที่มีผู้หญิงมารุมไม่เว้นแม้วันหยุดราชการแต่เจ้าตัวกลับยิ้มรับอยู่ตลอดไม่เคยมีท่าทีจะตกลงปลงใจคบกับใครเลยสักคนไม่เจ้าชู้อยู่ในกฎระเบียบเป็นทั้งนักศึกษาและเดือนตัวอย่างของมหาวิทยาลัย
“โธ่! ดูพูดเข้าสิเราขอเกียรตินิยมอันดับสองแล้วกันอย่าใจร้ายไปหน่อยเลย”ผมหลุดขำออกมาเมื่อเห็นกานต์ทำหน้ามุ่ยเจ้าชายที่หลายคนใฝ่ฝันมายืนทำหน้าตาตลกเห็นแล้วก็อดรู้สึกว่าน่ารักไม่ได้
“นายนี่น่ารักแฮะฮ่าๆๆ”ผมพยายามกลั้นเสียงหัวเราะให้เบาที่สุดเพราะตอนนี้คนรอบๆ เริ่มหันมามองผมสองคนกันแล้ว
“น่ารักแต่เอ็กซ์ก็ไม่ได้รักเรานี่”คำพูดของกานต์ทำให้ผมหยุดหัวเราะทันทีใบหน้านั้นดูหมองลงจนผมอดใจหายไม่ได้เพราะผมทำให้กานต์ต้องกลายเป็นคนเงียบขรึมไปพักใหญ่
“ขอโทษนะ...เรา....”
“เฮ้ย!เราล้อเล่นไม่เป็นไรหรอกเราเข้าใจความรักบังคับกันไม่ได้”คงเพราะกานต์ยังคงเป็นกานต์คนเดิมอยู่เสมอแม้ว่าผมจะเคยปฏิเสธไปแล้วว่าผมกับเขาคบกันอย่างคนรักไม่ได้แต่กานต์เองก็ยังทำตัวเสมอต้นเสมอปลายดีกับผมยังไงก็ยังคงเป็นอย่างนั้นอยู่เสมอแม้ว่าช่วงแรกจะพยายามหลบหน้าผมซึ่งเหตุการณ์มันก็เกิดตั้งแต่ช่วงผมอยู่ปี 1 นั่นหมายความว่าเจ้าพวก 5 คนนั้นไม่ได้รับรู้เรื่องราวเหล่านี้
“พี่เอ็กซ์ครับเปอร์กลับก่อนนะครับวันนี้เปอร์มีนัดกับน๊อบ”เจ้าเปอร์พูดขึ้นมาผมถึงได้เหลือบมองดูนาฬิกาข้อมือ
“อ๊ะ! ขอโทษทีนะเปอร์ กลับได้เลยนี่มันก็ถึงเวลาเลิกแล้วด้วย”
“ไม่ต้องขอโทษผมหรอกพี่ผมกลับนะพี่อ่อ! สวัสดีครับพี่กานต์”เปอร์ยกมือไหว้ผมกับกานต์ก่อนจะวิ่งออกไป
“เปอร์น่ารักดีนะ”อยู่ๆ กานต์ก็พูดออกมา
“เสียใจด้วยคนนั้นมีเจ้าของแล้วกานต์เองก็น่าจะหาใครสักคนได้แล้วนะ”ผมลุกขึ้นเก็บหนังสือเข้าชั้นให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายเตรียมจะกลับหอพัก
“ให้เราเดินไปส่งที่หอพักนะ”กานต์ไม่ตอบรับกับคำพูดของผมมีเพียงรอยยิ้มซึ่งผมรู้ดีว่ามันไม่เหมือนเดิม
“อืม...ได้สิไม่มีปัญหา”ผมยิ้มแล้วเดินนำกานต์ออกไปจากห้องสมุดของมหาวิทยาลัย
ระหว่างทางนั้นมีแต่พวกสาวๆ มากมายเข้ามารุมล้อมกานต์แต่เขากลับทำหน้าตาเฉยเมยใส่ไปเสียทุกคนทั้งที่ปกติจะยิ้มแย้มไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นแท้ๆ
“กานต์...เรามีคนรักแล้วนะ”ผมพูดออกไปโดยหวังว่าคนข้างๆ ผมจะเข้าใจและตัดใจจากผมได้เสียที
“เรารู้เอ็กซ์...แต่เราอยากดูแล อยากเป็นห่วงแค่เพื่อนก็ได้”ผมเจ็บกับคำพูดของเขาผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้ลงมือทำร้ายผู้ชายแสนดีคนหนึ่งลงไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“กานต์เราถามอะไรหน่อยสิเราเองก็ไม่ได้มีอะไรสะดุดตาแบบคนอื่นหุ่นเราเองก็ไม่ได้ดีแบบนายผิวเราก็ขาวซีดๆแถมเรายังเป็นพวกชอบเก็บตัวอีกแม้หน้าตาเราพอไปวัดไปวากับเขาได้ก็เถอะแต่ทำไมกานต์ถึง...”
“รักเอ็กซ์...”ผมนิ่งไปกับคำพูดซึ่งผมพูดไม่จบแล้วกานต์เติมมันให้สมบูรณ์
“ใช่...ทำไมต้องเป็นเราด้วยล่ะ”
“เอ็กซ์ไม่เคยรู้ตัวเลยเหรอว่าตัวเองเป็นคนใจดีน่ะถึงเอ็กซ์จะไม่ค่อยพูดกับคนอื่นมากนักแต่เอ็กซ์ก็จริงใจเสมอเวลาที่จะคบกับใครสักคนไม่ว่าฐานะไหนเวลาใครไม่สบายใจเอ็กซ์เป็นคนแรกที่รู้แล้วเข้าไปปลอบใจเวลาใครมีปัญหาเอ็กซ์ก็ยินดีจะรับฟังและช่วยแบ่งเบาเรื่องเหล่านั้นเวลาที่เอ็กซ์ยิ้มนั่นก็ทำให้เราตกหลุมรักอย่างห้ามใจตัวเองไม่ได้เอ็กซ์ถ่อมตัวไม่เคยชมตัวเองแต่รู้หรือเปล่าว่าเอ็กซ์เป็นผู้ชายที่หน้าสวยมากแต่นั่นไม่ใช่ที่เรารักเอ็กซ์เราแค่รักที่เอ็กซ์เป็นเอ็กซ์ไม่ใช่คนอื่น...”
กานต์เงียบไปสักพักผมหันไปมองหน้าก็เห็นรอยยิ้มที่สดใสนั่นกลับคืนมาเหมือนเดิมอีกครั้งหัวใจผมไม่ได้เต้นแรงไปกับคำพูดของเขามันเพียงแค่อิ่มเอิบที่รู้ว่ายังมีใครอีกคนคอยเฝ้ามองดูผมอยู่ไม่ไกลนักและผมเชื่อว่าต่อจากนี้ผมกับเขาจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้
“ขอบคุณนะกานต์”
“ไม่ต้องหรอก...เราต่างหากต้องขอบคุณเอ็กซ์ที่ให้โอกาสเราได้พูดสิ่งที่เราอยากพูดมานานออกมาตอนนี้เรามั่นใจขึ้นแล้วว่าเราจะเป็นเพื่อนกับเอ็กซ์ได้อย่างแน่นอน”กานต์ยิ้มผมเองก็ยิ้มให้กับเขารู้สึกเหมือนเรื่องราวต่างๆกำลังดำเนินไปทิศทางที่ดีและวันนี้ผมเองก็ตัดสินใจจะทำบางอย่างผมจะไม่เห็นแก่ตัวอีกต่อไป
“ถึงแล้วล่ะขอบคุณที่เดินมาส่งเรานะกานต์”
“ไม่เป็นไรๆไว้เจอกันพรุ่งนี้”กานต์โบกมือลาผมก่อนเดินกลับไปทางมหาวิทยาลัยเพราะรถของกานต์จอดเอาไว้ที่นั่นแต่หอพักของผมไม่ได้ไกลจากมหาวิทยาลัยนักผมเองชอบที่จะเดินกานต์จึงเลือกจะเดินมาเป็นเพื่อนผม
ผมมองดูกานต์เดินหายไปจนลับสายตาก่อนจะเดินขึ้นหอพักตามปกติพอเปิดประตูห้องเข้าไปผมก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นฝิ่นนั่งอยู่ตรงโต๊ะเขียนหนังสือมีสีหน้าเคร่งเครียดผิดปกติเวฟเองก็นั่งเงียบอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องสองฝาแฝดโฟมกับฟิวส์นั่งอยู่บนเตียงใบหน้านั้นมีร่องรอยของคราบน้ำตาอยู่ส่วนมิกซ์ที่ปกติต้องวิ่งเข้ามากอดผมเป็นคนแรกกลับนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ข้างๆกับสองฝาแฝด
“เกิดอะไรขึ้นทำไมทำท่าทางกันแบบนั้น”ผมตรงเข้าไปดึงมิกซ์เข้ามากอดก่อนจะลูบหัวโอ๋อย่างเคยแต่กลับถูกเจ้าตัวสะบัดตัวออกไม่ยอมให้ผมกอด
“พี่เอ็กซ์เลิกทำดีกับพวกเราซะทีทั้งๆที่รังเกียจพวกเราแล้วจะมาทนทำไม!”อยู่ๆมิกซ์ก็ตะโกนใส่หน้าผมแบบนั้นทำให้ผมถึงกับผงะไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้ไม่พอใจเข้า
“อะไรกันอยู่ๆก็ทำท่าทางแบบนั้นใครอธิบายให้พี่เข้าใจที”ผมถามอย่างใจเย็นพลางหันไปมองใบหน้าของฝิ่นซึ่งแม้จะดูเครียดก็ยังพอจะมีสติมากที่สุดในหมู่เจ้าเด็กทั้ง 5 คน
“พี่เดินกลับมากับพี่กานต์ใช่ไหม?”ฝิ่นไม่ยอมเงยหน้าแต่กลับย้อนถามผมด้วยคำถามที่ผมไม่คิดว่าจะเป็นปัญหาตรงไหน
“ใช่...มีอะไรหรือเปล่า?”ผมเดินเข้าไปหาฝิ่นจับหน้าของเขาให้หันมามองสบตากับผม แต่เจ้าตัวกลับพยายามก้มหน้าหลบสายตาของผมไม่ยอมจ้องหน้ากันตรงๆ
“ถ...ถ้าพี่รักพี่กานต์พ...พวกผมจะยอมถอยให้ ข...ขอ...ค...แค่ให้พี่มีความสุขก็...ด...ดีใจ”ฝิ่นพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักแต่หยดน้ำอุ่นๆที่ไหลเปียกมือของผมซึ่งจับใบหน้าของฝิ่นเอาไว้ทำให้รู้ว่าคนตรงหน้าของผมกำลังร้องไห้ไหล่กว้างที่สั่นน้อยๆ ดูก็รู้ว่ากำลังพยายามฝืนกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้
“ใช่...พี่รักกานต์”ผมพูดเพียงเท่านั้นน้ำตาของฝิ่นก็ยิ่งไหลออกมามากขึ้น
ผมพยายามดันหน้าของฝิ่นให้เงยขึ้นมาสบสายตาของผมใบหน้าคมนั่นกำลังร้องไห้ออกมาอย่างหมดท่าความคิดและคำพูดที่ว่าจะฆ่าทุกคนที่มายุ่งกับผมมันหายไปไหนกันเด็กดื้อที่เอาแต่ใจตัวเองทำไมถึงได้ยอมผมได้ขนาดนี้ผมจะเข้าข้างตัวเองได้หรือเปล่าว่าเพราะเขารักผมมากจริงๆ
ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยเหมือนผมจะได้รับรู้ถึงความรักความห่วงใยจากเด็กพวกนี้มามากแล้วบางทีคงถึงคราวที่ผมต้องพยายามแสดงออกว่ารักเด็กพวกนี้มากกว่าคนอื่นๆผมดูเป็นคนที่จะดีไปกับทุกคนทั้งที่จริงผมแค่อยากให้ทุกอย่างสงบสุขไม่อยากมีปัญหาทะเลาะวิวาทกับใครๆแต่กลายเป็นว่าทำให้คนที่รักผมต้องไม่สบายใจแบบนี้
ผมก้มลงไปประคองหน้าของฝิ่นก่อนจะกดจูบเบาๆ บนริมฝีปากนั่นฝิ่นจ้องมองผมด้วยแววตาที่ไม่เข้าใจในการกระทำของผมไม่ใช่แค่ฝิ่นแต่รวมถึงเด็กดื้ออีก 4 คนนั่นด้วย
“วันนี้จะยอมให้เป็นพิเศษแต่ขอร้องให้เข้าทีละคนนะ”ผมซึ่งกึ่งนั่งกึ่งยืนอยู่ตรงตักของฝิ่นก้มหน้าพูดประโยคแปลกๆ ด้วยความเขินอาย
“หมายความว่ายังไง ก็พี่รักพี่กานต์ไม่ใช่เหรอ?อย่ามาล้อเล่นกับพวกผมนะ!”โฟมตะโกนออกมาทั้งน้ำตาซึ่งดูเหมือนจะไหลตอนผมบอกว่ารักกานต์
“ล้อเล่นแบบนี้ไม่เห็นใจพวกผมหรือไงกัน”เวฟพูดด้วยน้ำเสียงแฝงความเจ็บปวดเอาไว้
“ก็รักกานต์....แบบเพื่อนแต่ว่าคนแถวนี้ไม่ใช่เพื่อนนี่”ผมพูดขนาดนี้ถ้ายังไม่เข้าใจผมเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกันแต่ผมเห็นแล้วว่าฝิ่นน่ะหยุดร้องไห้กลับมายิ้มเจ้าเล่ห์แทน
“แล้วรักพวกเราแบบไหนกันล่ะครับ”
“อ๊า....ฝิ่น...อ...อย่าแกล้งกันสิ”ผมครางอย่างลืมตัวเมื่อถูกฝิ่นรวบตัวเข้าไปนั่งบนตักแล้วซุกไซ้ซอกคอของผมอย่างหื่นกระหาย
“ทีละคน...งั้นผมขอก่อนแบบจัดเต็มแล้วกันนะครับ”ฝิ่นถอดเสื้อของผมและของตัวเองออกเพียงแป๊บเดียวร่างเปลือยเปล่าของผมก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ซึ่งมีฝิ่นซึ่งเปลือยอยู่นั่งเป็นเบาะให้กับผม
สายตาของฝิ่นที่จ้องมองมาทำเอาผมแทบละลายผมเองไม่เก่งเกมรักเท่าไหร่นักแต่ช่วงเวลาที่ขาดหายไปนั้นผมเองก็แอบไปศึกษาจากพวกอินเตอร์เน็ตมาบ้างเป็นครั้งคราวรวมถึงศึกษาเรื่องสรีระร่างกายกับจุดรวมของปลายประสาทบนร่างกายมา
ฝิ่นยังคงนั่งนิ่งไม่ทำอะไรคล้ายกับรอให้ผมเป็นฝ่ายเริ่มผมจับมือของฝิ่นขึ้นมาก่อนจะเริ่มดูดเลียบริเวณปลายนิ้วทีละนิ้วจนชุ่มไปด้วยน้ำลายของผมเห็นสีหน้าของฝิ่นเองก็เริ่มดูจะมีอารมณ์ซ้ำแท่งร้อนด้านล่างซึ่งแนบชิดอยู่กับรูสวาทของผมเองก็เริ่มจะแข็งตัวขึ้นมาผมยิ้มอย่างเขินๆก่อนจะเริ่มกดน้ำหนักให้ส่วนนั้นของฝิ่นแนบชิดกับผมมากขึ้นมือของผมเอื้อมไปลูบไล้หน้าอกของฝิ่นลงไปจนถึงหน้าท้องแกร่งซึ่งเกร็งทันทีที่มือของผมไปสัมผัส
“อา...อือ....เลียหน่อยนะครับเอ็กซ์...”ฝิ่นครางออกมา
ผมเหลือบไปมองเด็กอีก 4 คนซึ่งนั่งหนีบข่มอารมณ์แล้วก็นึกขำคงเพราะคำพูดของผมว่าขอแค่ทีละคนถึงได้นั่งอดทนกันอยู่แบบนั้นพอเห็นแบบนั้นนิสัยเสียๆของผมก็เริ่มออกลายจนได้ผมก้มหน้าลงไปเลียเม็ดสีชมพูข้างหนึ่งของฝิ่นอย่างแผ่วเบาเพียงแค่ลากลิ้นผ่านเบาๆแต่ทุกครั้งที่ลิ้นของผมไปสัมผัสร่างกายของฝิ่นก็จะสะดุ้งน้อยๆผมเงยหน้าขึ้นมองฝิ่นที่พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองอย่างเต็มที่แต่ท่อนเนื้อด้านล่างลำตัวของเขามันขยายใหญ่จนผมสัมผัสได้ชัดเจน
ติดตามต่อ ครึ่งหลัง ครับ ***
ขอบคุณครับ ขอบคุนคับ{:5_133:} ขอบคุนคับ{:5_133:} ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับ{:4_82:} ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ thanks ชอบมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ;P กําลังจะเสียวทีเดียวเชียวครับ ขอบคุนคับ ขอบคุนคับ ขอบคุณครับบ ขอบคุณครับ{:5_136:} ขอบคุณครับ