พักร้อน พักใจ (เรื่องยาว) P 14.
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกทีความเดิมตอนที่แล้ว
“เสร็จแล้ว...”พี่ตะโกนร้องออกมาก่อนจะทิ้งตัวลงมานอนข้างๆผม พลางดึงผมนอนลงไปด้วย
“เหนื่อยมากมั้ย...”ผมตะแคงตัวไปถามพี่ปัน
“นิดหน่อย...ไปป์ละเหนื่อยมั้ย”พี่ปันถามผมกลับ แต่ผมก็ส่ายหน้าไปเป็นคำตอบพลางหันไปดูนาฬิกานี่ก็เกือบจะบ่ายสามโมงแล้ว ท้องก็ร้องหิวทันที
“ไปป์หิวแล้ว...ไปหาอะไรกินดีมั้ย...”ผมบอกพี่ปัน
“อื้มเอาซิ...ไปกินข้างนอกกันมั้ย...ไปป์จะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำอีก...”พี่เสนอความคิดขึ้น ผมเองก็พยักหน้าตกลงไป พลางจะลุกไปอาบน้ำแต่โดนพี่ปันฉุดตัวเอาไว้
“หืม...มีอะไรเหรอ...”ผมมองหน้าพี่ปันอย่างสงสัย
“วันนี้เราอาบน้ำด้วยกัน...ดีมั้ย”พี่ปันพูดพลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ผม เล่นเอาผมค้างงงเลยเพราะรู้อยู่แล้วว่าคงจะไม่ได้อาบอย่างเดียวหรอก
“ก็ได้...แต่ว่าอาบน้ำอย่างเดียวนะ...ห้ามทำอย่างอื่น...”ผมตอบไป พี่ปันที่ได้ยินคำตอบก็ยิ้มน่าระรื่นเลยทีเดียว
“โอเคครับ...เดี๋ยวพี่จะอาบน้ำให้ไปป์สะอาดในทุกซอกทุกมุมเลย 555”พี่ปันพูดด้วยน้ำเสียงหื่นกามสุดๆก่อนจะอุ้มผมวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที ผมนี่ตกใจมากๆ
“เฮ้ย...พี่ปันปล่อยนะไปป์จะอาบน้ำเอง ไม่ต้องมายุ่งเลย...”ผมแหวใส่ทันทีที่พี่ปันปล่อยผมลง
“ไม่ทันแล้วหละไปป์...มาขัดหลังให้พี่หน่อยนะครับที่รัก...”พี่ปันพุดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ถึงได้รู้ว่าหลงกลพี่ปันอีกแล้วไงเรา
“ก็ได้...แต่ว่าอาบน้ำอย่างเดียวนะ...ห้ามทำอย่างอื่น...”ผมตอบไป พี่ปันที่ได้ยินคำตอบก็ยิ้มน่าระรื่นเลยทีเดียว
แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรแล้วเพราะรู้ว่ายังไงก็สู้แรงพี่ปันไม่ได้ พี่ปันจึงจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนเปลือยเปล่า หุ่นที่ดูสมส่วน ผิวก็ดี ทำเอาผมนี่ไม่กล้ามองเลย อายมากๆ
“อ้าวไปป์...ไม่ถอดเสื้อผ้าหละ”พี่ปันถามผม
“เดี๋ยวไปป์ถอดเอง...”ผมตอบไปอย่างอายๆ แต่ก็หันหลังถอดเสื้อผ้าออก
“555...อายทำไมไปป์...เห็นกันจนชินแล้ว”พี่ปันหัวเราะเยาะผม ยิ่งทำให้ผมเขินเข้าไปใหญ่
“ก็ไปป์ไม่ได้หน้าหนาเหมือนพี่นิ...”ผมประชดพี่ปันไปหนึ่งดอก เรียกเสียงหัวเราะจากพี่ปันได้เป็นอย่างดี
“โอเคๆ...พี่ยอมก็ได้...”พี่พูดดูจะติดตลก พร้อมกับเดินไปเปิดฝักบัว ดึงผมให้เข้ามาอาบน้ำด้วย
“อ่า...สดชื่นจังเลย”ผมร้องออกไป เพราะวันนี้ทำงานหนักจนเหนื่อยออก เหนียวตัว
“ไปป์ถูหลังให้พี่หน่อยซิ...”พี่ปันพูดพลางยื่นที่ขัดมาให้ ผมก็เทสบู่ลงไปแล้วก็ค่อยๆถูค่อยๆขัดลงไปที่หลังอันกว้างของพี่ปันผมคอยระมัดระวังตัวตลอดไม่อยากไปปลุกเร้าอารมณ์ของพี่ปัน
“อะ...เสร็จแล้ว...”ผมพูดพลางยื่นที่ขัดคืนให้พี่ปัน
“ขอบคุณครับ...มาๆเดี๋ยวพี่ขัดหลังให้นะ”พี่ปันพูดเองเออเอง ผมก็งงๆเพราะพี่ปันก็จับผมให้หลังพลางเอาที่ขัดมาถูที่หลังผมอย่างเบามือจนผมไม่คิดว่าเป็นการถูเหมือนลูบมากกว่า...แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกไปแต่สักพักพี่ปันก็ค่อยๆเลื่อนที่ขัดลงมาจนถึงร่องก้นผม ผมถึงกับร้องออกมาเพราะรู้สึกเสียว
“อ๊ะ...พี่ปันอย่าเล่นแบบนี้ซิ...”ผมดิ้นทันที แต่ก็โดนพี่ปันรวบกอดเอาไว้
“พี่ไม่ได้แกล้งสักหน่อย...ก็กำลังจะทำความสะอาดอยู่ไง...”พี่ปันกระซิบอย่างเจ้าเล่ห์
“ไปป์จัดการเองได้...ปล่อยเลยนะ”ผมก็ยังคงดิ้นอยู่ แต่เพราะความลื่นของสบู่ทำเอาผมแทบจะล้มลงไปแต่เพราะพี่ปันจับเอาไว้จึงไม่ได้เป็นอะไร พี่ปันยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเปิดน้ำฝักบัวเพื่อชำระล้างสบู่ออกจนหมด กว่าจะอาบกันเสร็จเล่นเอาเหนื่อยเลยดีนะที่ไม่ได้ทำอย่างอื่นกัน...พอผมกับพี่ปันอาบน้ำเสร็จก็ออกกันมาแต่งตัวผมที่แต่งตัวเสร็จแล้วก็มานั่งเช็ดผมที่เตียง
“มานี่มา...เดี๋ยวพี่เช็ดให้...”พี่ปันคว้าผ้าจากมือผม แล้วจับผมให้นั่งซ้อนพิงตัวพี่ปันกับพี่เค้าพี่ปันก็ค่อยๆบรรจงเช็ดผมอย่างเบามือทุกสัมผัสที่พี่ปันมอบให้มีแต่ความอ่อนโยนจริงๆ
“ขอบคุณครับ”ผมกล่าวขอบคุณทันทีที่พี่ปันเช็ดผมจนแห้ง
“เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้มั้ย...”พี่ปันพูดแบบอ้อมๆ พลางพองลมแก้ม ก่อนจะชี้นิ้วที่แก้มของพี่เค้าซึ่งผมก็พอจะรู้แล้วว่าคืออะไร ผมจึงยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่ปันทีนึงซึ่งก็ทำให้พี่ปันยิ้มแก้มปริเลย
“มา...พี่หอมคืนบ้าง...ฟอด...”พี่ปันหอมแก้มผม ทั้งสองข้าง
“ตัวไปป์หอมจังเลยนะ...”พี่ปันเอ่ยออกมาลอยๆ
“ก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จเนอะ...”ผมก็ตอบออกไป
“ไม่ใช่...ต่อให้ไม่อาบน้ำตัวไปป์ก็ทั้งหอมทั้งหวาน แล้วก็....”พี่ปันพูดอย่างเล้าโลมจนผมต้องเอามือปิดปากพี่ปันไว้ทันที
“พอแล้วๆ...ไปป์หิวแล้วนะ...ไปหาไรกินกันดีกว่า...”ผมพูดขึ้น ทั้งๆที่ยังปิดปากพี่ปันเอาไว้ ก่อนจะค่อยเอามือออก
“555...ไปซิ”พี่ปันพูดปนขำ ก่อนจะฉุดมือผมให้ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง...
“ว่าแต่เราจะกินอะไรกันดีหละ...”พี่ปันถามผม ขณะที่รถติดไฟแดง
“อืม...อะไรดีน่า...”ผมก็คิดตาม ก็ไม่รู้จะกินอะไรดีนี่นา
“งั้นไปร้านนี้กันดีกว่านะ...”พี่ปันตัดสินใจ พร้อมกับไฟเขียวที่รถแล่นออกไป ผมก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรอยากจะรู้เหมือนกันว่าจะไปกินที่ไหนจนถึงที่หมายผมก็งงเล็กน้อยว่าทำไมพี่ปันถึงพามาที่นี่
“ที่นี่มัน...”ผมเอ่ยขึ้นอย่างเบาๆ ก็เพราะที่นี่คือร้านอาหารที่เคยมานัดเจอกับพี่แม็คแล้วเรื่องทุกอย่างก็จบจากตรงนี้
“ร้านนี้แหละ...เฮ้ย...”พี่ปันเอ่ยตอบผม แต่อยู่ดีๆพี่ปันก็สบถอุทานออกมา จนผมตกใจ
“เป็นอะไรพี่ปัน...”ผมถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่าๆ...พี่ขอโทษนะไปป์พี่ลืมไปเลยว่าไม่น่าพาไปป์มาที่นี่ เราไปกินที่อื่นกันดีกว่านะ”พี่ปันหันมากุมมือผม แล้วก็พร่ำแต่ขอโทษ
“ช่างมันเถอะพี่...เรื่องนั้นไปป์ทำใจได้นานแล้ว...”ผมตอบ พร้อมกับกระชับมือพี่ปันเพื่อบอกว่า ผมไม่เป็นอะไรพี่ปันดูจะหน้าเสียเล็กน้อย
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิ...ไปป์หิวแล้วไปกันเถอะครับ”ผมยิ้มไปให้พี่ปัน ซึ่งพี่ปันก็ยิ้มตอบกลับก่อนที่พวกผมจะลงจากรถเพื่อเข้าไปในร้าน
ประมาณ 3 – 4 เดือน หลังจากที่เกิดเรื่องพี่แม็คขึ้นผมก็ไม่เคยที่จะมากินอาหารกันที่นี่เลย พี่ปันเองก็ไม่เคยพามาอีกเลยแต่วันนี้สงสัยจะลืมจริงๆ ผมเองก็ลืมเรื่องนั้นไปนานแล้ว แต่เพราะมาเห็นที่นี่ภาพเก่าๆมันก็ย้อนมาทันทีแต่ก็ไม่เป็นไรแล้ว ก็มีพี่ปันอยู่ข้างๆนี่นา
“ไปป์...”พี่ปันเรียกระหว่างที่ผมดูเมนูอยู่
“หืม...จะกินอะไรดีหละพี่ปัน”ผมก็ไม่รู้ว่าพี่ปันเรียกทำไม จะถามออกไปแบบนั้น
“จะกินที่นี่จริงๆเหรอ...เราเปลี่ยนร้านกันก็ได้นะ”พี่ปันพูดขึ้น ดูท่าทางจะเครียดๆ
“ไม่เอาแล้ว...ไปป์หิวมากๆแล้ว”ผมก็ตอบไปพลางลูบท้องตัวเอง พี่ปันดูสีหน้าจะดีขึ้นเล็กน้อย
“พี่ปัน...ไปป์ไม่เป็นอะไรแล้ว...ตอนนี้ไปป์ไม่ได้นึกเรื่องนั้นแล้วครับก็เพราะไปป์มีพี่อยู่ข้างๆไปป์เสมอไง”ผมพูดออกมาอย่างจริงใจแล้วส่งยิ้มไปให้พี่ปัน ซึ่งพี่ปันก็พยักหน้าตอบอย่างเข้าใจพลางส่งยิ้มตอบกลับมาให้ผมบ้าง
ผมกับพี่ปันก็ดูเมนูสั่งอาหารกันไปซักพัก...หลังจากที่อาหารถูกวางไว้ที่โต๊ะผมกับพี่ปันก็กินกันไปคุยกันไปเรื่อยเปื่อย
“วันนี้เราเข้านอนกันเร็วๆหน่อยเนอะ...”พี่ปันบอกผม
“ทำไมหละ...”ผมถามอย่างสงสัย
“ก็พรุ่งนี้เราต้องไปหัวหินกันแล้วนะ...ไปป์จำไม่ได้หรอ”พี่ปันตอบคำถามผม ผมนี่ถึงกับอ๋อเลย
“อ่า...ลืมไปซะสนิท...ยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลย...”ผมร้องออกไปอย่างหงอยๆ
“เดี๋ยวกลับไปช่วยกันจัดก็ได้...”พี่ปันเอ่ยอย่างยิ้ม ผมกับพี่ปันนั่งทานอาหารกันซักพักก็ออกมาจากร้าน
“จะไปไหนต่อมั้ยไปป์...”พี่ปันถามผม
“ไม่อ่า...กลับห้องกันดีกว่า...”ผมส่ายหน้าตอบไป พี่ปันก็เดินไปเปิดประตูรถให้ผม
“เชิญครับ...คุณชาย...”พี่ปันเอ่ยอย่างหยอกๆ จนผมหัวเราะออกมา
“ขอบคุณ...”ผมก็รับมุขตอบบ้าง เรียกเสียงหัวเราะจากพี่ปันได้เป็นอย่างดีว่าแต่พรุ่งนี้แล้วซินะ...เฮ้อ...กลัวจังเลย เครียดๆ
“ก็พรุ่งนี้เราต้องไปหัวหินกันแล้วนะ...ไปป์จำไม่ได้เหรอ”พี่ปันตอบคำถามผม ผมนี่ถึงกับอ๋อเลย
พี่ปันกับผมก็ขับรถกลับมาที่ห้อง ไม่ถึง 30นาที ก็ถึงห้องแล้วทันทีที่ถึงห้องพี่ปันก็ล้มตัวลงมานั่งที่โซฟาอย่างสบายอารมณ์ แต่ผมนี่ซิรีบเดินไปจัดข้าวของเครื่องใช้ ลงในเป้ทันที ผมก็เดินไปหานู้นหานี่ที
“ไปป์...”พี่ปันจับมือผมไว้
“หืม...มีอะไรหรอ”ผมถามพี่ปันอย่างสงสัยพี่ปันยื่นโทรศัพท์มาให้ผม ผมก็ยังงงๆอยู่
“แม่พี่อยากคุยด้วย...”พี่ปันบอกผมผมนี่เลยรีบรับโทรศัพท์มา (ก็จะปล่อยให้ผู้ใหญ่ถือสายรอนานๆได้ยังไง)
“สวัสดีครับ...เอ่อ...คุณแม่”ผมก็พูดออกไปอย่างตะกุก
(ไปป์เป็นไงบ้างลูก สบายดีมั้ย) แม่พี่ปันถามผม
“ครับ สบายดีครับ คุณแม่หละครับ”ผมถามกลับบ้าง
(ดีมากๆเลยจ๊ะ...นี่แม่ก็เพิ่งถึงไทยเองเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เจอกันแล้วนะ) แม่พี่ปันพูดออกมาน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้น
“อ่า...ครับพรุ่งนี้ผมก็จะได้เจอกับคุณพ่อคุณแม่แล้ว ดีใจจัง”ผมพูดออกไปตามความรู้สึกแต่ก็มีความตื่นเต้นปนไปด้วย ผมกับแม่พี่ปันคุยสักพักก็วางสายไปผมก็ถอนหายใจไปแรงๆหนึ่งที จนพี่ปันที่นั่งอยู่ข้างๆหันมามองด้วยความสงสัย
“ไปป์เป็นอะไรครับ...”พี่ปันจับตัวผมให้มานั่งบนตักแล้วถามผม
“เปล่าครับ แค่คิดเรื่องพรุ่งนี้เฉยๆ...”ผมตอบออกไป ยอมรับเลยว่า ตอนนั้นเครียดมากๆ กลัวพ่อแม่พี่จะไม่ชอบเรายิ่งเราเป็นผู้ชายอีก ไม่อยากจะคิดเลย
“ไม่ต้องคิดมากนะครับพ่อแม่พี่จะต้องชอบไปป์แน่ๆ เชื่อพี่ซิ”พี่ปันปลอบประโลมผมพลางดึงผมเข้ามาประกบริมฝีปาก ไม่ได้มีการลุกล้ำใดๆ ผมนี่หน้าแดงทันทีที่พี่ปันถอยริมฝีปากออก
“เราไปจัดของกันดีกว่าเนอะ...”พี่ปันพูดพลางจูงผมเดินเข้าไปในห้อง ผมก็เดินตามไปอย่างง่ายดาย
“ก็ไปป์ไม่รู้นี่นา ว่าจะต้องเอาอะไรไปบ้าง”ผมตอบออกไปแบบเครียด พี่ปันเห็นแบบนั้นจึงจูบที่ขมับผมไปที
“ก็จัดเหมือนที่เราไปกระบี่กันไงครับแต่ว่ารอบนี้เราไปกัน 5 วัน 4 คืนไงครับ”พี่ปันพูดอย่างอ่อนโยน เพื่อให้ผมสบายใจผมกับพี่ปันก็ต่างคนต่างหยิบเสื้อผ้าตนเองออกมาพับทำไปทำมาผมก็ต้องมานั่งพับชุดให้พี่ปันด้วย ก็พี่ปันพับที เหมือนยัดลงไปเฉยๆจนเสื้อผ้ายับหมด ใช้เวลากันเป็นชั่วโมงในการจัดข้าวของลงเป๋ทั้ง 2 ใบ ผมเองก็ไม่ลืมที่จะหยิบของฝากของพ่อแม่พี่ปันไปด้วย
“เฮ้ย...เสร็จจนได้ เมื่อยตัวจริงๆ”ผมล้มตัวนอนบนเตียง อย่างเมื่อยล้า
“เมื่อยมากปะ มาๆเดี๋ยวพี่นวดให้นะ”พี่ปันไม่พูดเปล่า จับผมให้นอนคว่ำแล้วก็ค่อยนวดที่หลังผมผมนี่รู้สึกสบายตัวมากๆ จนผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็ เป็นเวลาตี 5ครึ่งของอีกวันผมหันไปมองข้างพี่ปันยังคงหลับตาพริ้มอย่างสบายอารมณ์ ผมนี่เผลอยิ้มออกมาเลยก็ภาพตรงหน้ามันน่ารักมากๆนี่นา
“พี่ปัน”ผมเรียกพี่ปันที่หลับอยู่พลางเอานิ้วจิ้มไปที่จมูกที่สันโด่ง
“อืม...”พี่ปันครางออกมาเบาๆแถมยังดึงผมมาซุกที่อกพี่ปันอีก
“ไหนใครบอก วันนี้ต้องตื่นแต่เช้าไง”ผมร้องออกไปอย่างอู้อี้ เพราะโดนกอดจนแทบหายใจไม่ออกซึ่งก็เป็นผลพี่ปันค่อยลืมตามาอย่างงัวเงีย
http://www.g4guys.com/data/attachment/forum/201403/24/102925gziypisjurrsrupr.gif
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]