รักผมที่หัวใจ ../5
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกทีตอนที่ 5
ผมเดินออกมาจากห้อง พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เพราะผมขนทุกอย่่างออกมาจริงๆผมโบกแท็กซี่
หน้าหอ ไม่ถึงชั่วโมง ผมก็ถึงบ้าน
"อ้าว .." แม่ผมเดินออกมา คงจะสงสัยว่าผมมาทำไม
"ผมอาจจะมาอยู่บ้านสักพักนะแม่"
"จ้ะ มาเหนื่อยๆ มากินน้ำก่อนเถอะเดี๋ยวกระเป๋าให้เจ้านิดมาช่วย"
"ไม่ต้องแม่ เดี๋ยวพัดถือเอง เข้าบ้านกันแม่"
ผมวางกระเป๋าลง และเดินไปนอนที่โซฟาพรางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ทุกอย่างมันรวดเร็วมาก เร็วอย่างไม่ทันคาดคิด
"ติ๊ดๆ" เสียงข้อความดังขึ้น
เป็นข้อความของพีร์
'กลับมาเหอะพัด กูขาดเมิงไม่ได้ กูต้องการเมิง'
ผมอ่านข้อความเสร็จ ผมก็วางโทรศัพท์เลย ไม่อยากคิดมาก
"อ่ะลูก กินน้ำ"
"ขอบคุณมากครับแม่"
แม่เดินมานั่งข้างๆผม
"แล้วนึกไงมานอนบ้านละ"
"ก็คิดถึงแม่ไง ;))"
"แหมๆ"
"แล้วพ่อละแม่"
"ยังไม่กลับจากที่ทำงานเลย"
"อ๋อ ตลอดเลย 555 งั้นเดี๋ยวผมขึ้นอาบน้ำก่อนนะครับ"
ตอนแรกก็ว่าจะอาบน้ำ แต่พอถึงห้องจริงๆ ก็เผลอล้มตัวลงนอนบนเตียงเฉยเลยคิดนึกถึงเรื่องของพีร์แล้วก็เสียใจ ที่ไม่น่าปล่อยให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อยู่ๆผมก็เผลอหลับไป จนกระทั่งมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ก็เป็นเสียงโทรศัพท์ของพีร์ผมตัดสินใจที่จะไม่รับสาย เหตุผลนะหรอ คงเป็นเพราะ ยังไม่อยากรับรู้อะไรไปมากกว่านี้
เช้าวันต่อมา
วันนี้ไปโรงเรียนคนเดียว รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน แต่เดี๋ยวก็คงชินวันนี้ผมมาสายหน่อย เพราะไม่มีคนปลุกเหมือนแต่ก่อน .. ;((
"อ้าว ไม่ได้มาพร้อมกับไอ้พีร์หรอ"แบทถาม
"ป่าว กูไปนอนบ้านมา"
"อ้าวเหรอ ป่านนี้ ไอ้พีร์ยังไม่มาเลย"
"จริงดิ?"
"เออดิ สงสัยตื่นสายตามเคย 555"
"เออ คงงั้น555"ผมเลยต้องแกล้งหัวเราะเพื่อให้ทุกอย่างปกติที่สุด
ผมตัดสินใจโดดเรียนไปหาพีร์ โดยแอบออกจากโรงเรียนตอนยามเผลอไม่นานผมก็มาอยู่ที่หน้าหอ ผมใจเต้นแรงมาก มีลางสังหรณ์อะไรบางอย่างผมพาร่างของตัวเองอยู่ในลิฟท์ จนกระทั่งถึงชั้น5 ชั้นของผมเอง
ผมเดินมาถึงหน้าห้อง 504 ในขณะที่ผมกำลังจะง้ามือเคาะผมก็ได้ยินเสียง ชายกับหญิงกำลังเล่นกัน
"มาให้จับตัวซะดีๆ"เสียงนี้ผมจำแม่น เสียงของพีร์
"ไม่ให้จับหรอก"
เสียงค่อยๆชัดขึ้นๆ ใจผมก็เต้นแรงขึ้น ในจังหวะนั้นประตูก็เปิดออก
"พัด"พีร์และเมย์อุทานขึ้นพร้อมกัน
"เราเห็นว่าสายแล้ว ยังไม่ไปเรียน เลยเป็นห่วง แต่ถ้าสบายดีก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปก่อนนะ"
ผมเบี่ยงตังเดินออกมา
"เดี๋ยวก่อนพัด"
ผมไม่คิดจะหันหลังกลับแน่นอน เพราะน้ำตาของผมไหลออกมาหนักมาผมตัดสินใจไปห้องซ้อมดนตรี
เพราะผมไม่มีที่ไปแล้ว.ถ้าให้กลับไปโรงเรียนก็คงไม่ได้ กลับไปบ้านก็คงจะไม่ดี
"ไงไอ้พัด"
"เออพี่ พอดีขี้เกียจเรียน มาลี้ภับหน่อย"
"เออตามสบายเลย" ผมค่อนข้่างซี้กับเจ้าของร้าน
ผมตัดสินใจนั่งเขียนเพลง และพลางนึกถึงเรื่องเก่าๆ
- ย้อนอดีต -
การขึ้น ม.ปลายเป็นเรื่องที่ตื่นเต้นไม่ใช่น้อย เพราะต้องมาเจอเพื่อนกลุ่มใหม่บรรยากาศใหม่ๆ ผมเดินมานั่งในห้อง ถ้าถามว่าเคยเห็นหน้าไหมก็เคยแต่ก็ไม่รู้จักอยู่ดี ก็มีคนยิ้มให้บ้าง ที่นั่งเป็นที่นั่งคู่กันส่วนใหญ่ก็มีคู่กันหมด ผมเห็นที่ว่างที่หนึ่งจึงรีบไปนั่งซึ่งข้างๆก็มีพีร์นั่งอยู่ ผมรู้จักพีร์ แต่พีร์ไม่รู้จักผมหรอกเพราะพีร์เป็นที่โด่งในโรงเรียน ใครๆก็รู้จัก
"กูพีร์ เมิงชื่อไรวะ" ทันทีที่ผมนั่งพีร์ก็ทักอย่างเป็นกันเอง
"พัด"
"เคๆ"
"เมิงเล็งสาวไว้บ้างยังวะ"อยู่ๆพีร์ก็ทักเรื่องนี่เฉยผมก็ไม่กล้าตอบ แต่จริงๆเล็งไว้คนนึง
"แหน่ะ ไม่ตอบ มีอะดิ55"
"ก็มีนะ"
"ใครวะ?"
"เอ่ออ .."
"บอกมาเหอะน่า "
"อะเอ่อ .."
"ไว้ใจกูดิ กูสัญญา กูจะเป็นเพื่อนที่ดีกับเมิงจะไม่เอาเรื่องของเมิงไปบอกใคร"โหยไอ้พีร์ เว่อร์จริง
"เออ กูชอบหญิง"
"อ๋อ"
"แล้วเมิงอะ?"ผมเลยย้อนถามกลับ
"กูก็ชอบหญิง"
"อ้าว งี้ก็ ..." ผมอึ้งเลย
"เห้ย อย่าคิดมาก จริงๆกูมีแฟนแล้ว แต่กูก็รู้สึกดีกับหญิงถ้าเมิงจีบ กูเชียร์เลย"
"อ้าวแล้วแฟนเมิง ใครวะ?"
"เมย์.."
"ห้อง 4ปะ?"
"อืมใช่"
ผ่านไปได้สองเดือน ผมกังพีร์ก็สนิทขึ้นเรื่อยๆ
"กูว่าจะหาหอใกล้โรงเรียนอยู่วะ"ผมพูดขึ้น
"เออดี กูไปอยู่ด้วยดิ"
"เออมาดิ กูหาเพื่อนหาร 555"
อาทิตย์ต่อมาเราก็หาหอได้และย้่ายเข้าผมและพีร์ต่างคนก็ต่างจัดห้องให้ถูกใจ และขนเสื้อผ้ามาเก็บในตู้
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น เป็นหญิงโทรมา
"เยดเข้ เพื่อนกู"
"อย่าแซว555 เดี๋ยวกูมา"
ผมก็คุยกับหญิงได้สักพัก ผมก็เลยขอวางสายกลับมาจัดห้องต่อ
"ไงละ?"พีร์แซว
"ไรละ จัดห้องต่อ"
ผ่านไปอีก 1 เดือน ผมจำได้ว่า วันนั้นเป็นวันเสาร์ พีร์ไปเที่ยวกับเมย์ วันนั้นผมใช้ชีวิตในห้องนอนคนเดียวเลยตอนแรกก็คิดว่า พีร์จะกลับมาเย็น แต่นี่เพิ่งจะเที่ยง พีร์กลับมาแล้ว
"ไมกลับมาเร็วจังวะ?"
"..." พีร์ก้มหน้าไม่ตอบ
"มีอะไรป่าววะ" ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ
"..."
"บอกกู เกิดอะไรขีี้น?" พีร์คว้าตัวผมไปกอด
"เมย์บอกเลิกกู ฮือๆ"พีร์พูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา
"ไม่เป็นไรนะเว้ย ยังไงเมิงก็มีกู"
"ขอบใจนะเว้ยพัด เมิงดีกับกูมาก"
"เมิงไปนั่งก่อนๆ"
"เดี๋ยวไปเที่ยวกะกู เอาปะ? เดี๋ยวกูพาไป"
"เมิงจะพากูไปไหน"
"เออน่า"
และในที่สัด ผมก็พาพีร์มาที่วัดใกล้ๆหอ
"วัด?"
"อืมใช่ เวลากูไม่สบายใจ กูจะเข้ามานั่งสมาธิที่วัดตลอด"
ผมพาพีร์เข้ามาในโบสถ์ และสอนพีร์นั่งสมาธิเราทั้งคู่นั่งกันได้เกือบครึ่งชั่วโมงก็ออกจากสมาธิ
"เป็นไงมั่งพีร์"
"ดีขึ้นเยอะเลย ใจกูสงบขึ้นมา"
"กูดีใจนะเว้ย ที่เมิงดีขึ้น"
"กูก็ขอบใจเมิงมานะพัด เมิงดีกะกูมากๆ"
"เลิกขอบคุณกูได้แล้ว 555"
"ก็จริงอะ"
"แม้วันนี้กูจะถูกบอกเลิก แต่กูก็ดีใจนะ ที่ทำให้กูรู้ว่ากูมีเพื่อนที่ดีอย่างเมิงคอยเคียงข้างเสมอ"
-ปัจจุบัน-
เหตุการณ์ดีๆเหล่านั้น มันย้อนกลับมาทำร้ายผม ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่พีร์พูด ที่บอกว่า รักผม พีร์พูดจริงหรือป่าว ที่ผ่านมาผมก็เชื่อแต่พอเจอเหตุการณ์วันนี้ ผมอดไม่ได้เลย ที่จะคิดมาก
สักพักพีร์ก็โทรเข้ามา ผมตัดสินใจรับ
"เห้ย เมิงอยู่ไหน กูหาเมิงไม่เจอ"
"นี่เมิงอยู่ รร เหรอ?"
"เออดิ เมิงอยู่ไหน"
"กูอยู่ที่ อะเอ่อ."
ผมไม่รู้ว่าควรจะบอกดีไหม ว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน
"เห้ย บอกกูหน่อย กูเป็นห่วง"
"กูปลอดภัยน่า"
"อยู่ไหน"
"งั้น บ่าย 3 เจอกันสยามเคไหม"ผมนัดพีร์เพราะผมอยากคุยให้รู้เรื่อง ผมจะได้ไม่ต้อคาดหวังอะไรไปมากกว่านี้
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ
หน้า:
[1]