ผม มีเพื่อนสนิทที่อาศัยอยู่ละแวกบ้านใกล้ๆกันคนหนึ่งชื่อไอ้วิทย์ พ่อแม่ของไอ้วิทย์แยกทางกัน ผมไม่ได้รู้รายละเอียดมากไปกว่าเห็นแต่ไอ้วิทย์อยู่กับพ่อมันสองคนมาตลอด พ่อไอ้วิทย์ ที่ผมเรียกชื่อแกสั้นๆว่า น้ากิจ แกเปิดอู่ซ่อมรถไม่ไกลจากบ้านที่แกพักอยู่ ผมไม่ค่อยชอบพ่อไอ้วิทย์นี่สักเท่าไหร่ แม้ว่าแกจะตัวใหญ่หนา ผิวสีดำแดงเข้มจัด หน้าอกใหญ่หนาแบบคนเคยออกกำลัง แขนขาใหญ่ล่ำ (เวลานุ่งกางเกงยีนส์ที เห็นต้นขาใหญ่เบียดอัดในเนื้อกางเกงยีนส์ซีดๆแล้วใจไม่สงบเอาเลยผม) ตามแบบที่ผมชอบทุกอย่าง แต่ดูแกเป็นคนกระด้าง เถื่อนและมารยาทต่ำแบบพวกกุ๊ยซึ่งก็สมกับที่ได้ยินมาว่าสมัยหนุ่มๆแกเคยเป็น อันธพาลมาก่อน เวลาเจอผมทีไรแกมักจะมองหน้าผมแบบเงียบๆเหมือนจะจับผิดว่าผมเป็นเกย์หรือ เปล่าอยู่เสมอๆ และก็เพราะเหตุนี้แหละที่ทำให้ผมพยายามห่างแกมากเท่าที่จะทำได้ เจอหน้าเวลาไปเที่ยวบ้านไอ้วิทย์ก็จะยกมือสวัสดีเท่านั้น พยายามที่จะไม่ต่อความมากไปกว่านั้น
แม้จะไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้อง แต่แล้วมันก็มีเรื่องเข้าไปเกี่ยวเข้าจนได้ เมื่อวันหนึ่งผมมีความจำเป็นต้องใช้ของที่ไอ้วิทย์มันยืมไปนานมากอย่าง กะทันหันขึ้นมา ไอ้วิทย์ซึ่งเวลานั้นจีบสาวรุ่นน้องอยู่ (พวกผมตอนนั้นอยู่ ม.6) และอยากจะไปส่งน้องเค้าที่บ้าน (และก็คงเลยเถิดนั่งคุยจนดึกดื่น) แต่ความที่ผมจำเป็นต้องใช้ของ มันเลยให้กุญแจบ้านมันกับผมแล้วบอกว่าให้เข้าไปหยิบในบ้านมันเองเลย กว่ามันจะกลับถึงบ้าน พ่อมันคงกลับมาเปิดบ้านแล้ว พรุ่งนี้ผมค่อยคืนกุญแจมันตอนเช้า ผมไม่มีทางเลือกอื่นใด และก็ไม่ได้คิดว่ามันลำบากมากมายอะไร เพราะยังไงก็เป็นทางผ่านกลับบ้านอยู่ดี ก็เลยรับกุญแจบ้านมันแล้วล่วงหน้ากลับบ้านไปก่อน