ผมอายุ30 ปีเป็นตำรวจภูธร อำเภอบ้านอกคอกนาแถวภาคอีสาน แต่ตัวผมเป็นคนสุพรรณ แต่งงานกับคนที่นี่เลยตั้งรกรากที่นี่ ผมมีลูกกำลังน่ารัก อายุสองขวบ ถือได้ว่าเป็นครอบครัวที่น่าอิจฉาได้เลยในสังคมชนบทแบบเรา ผัวตำรวจหนุ่มหล่อ เมียเป็นหมอสาวสวย และผมก็รักเมียมากๆเป็นแฟมิลี่แมน จนกระทั่ง..

จริงแล้วผมก็พอจะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นเสือไบมาตั้งแต่สมัย เรียน ม.4 แล้ว ช่วงนั้นผมเป็นเสือผู้หญิงเลย ผมฟันดะทั้งเพื่อนนักเรียน หรือพวกรุ่นพี่ระดับมหาลัย จนถึงพวกสาวเล็กสาวใหญ่ ผม เป็นนักกีฬาโรงเรียนและ จังหวัด แม้จะผิวคล้ำดำแดงแบบคนสุพรรณ ผมหยักโศกขนดกดำ แต่หุ่นนักกีฬา หน้าตาพูดได้เต็มปากว่าหล่อคมเข้ม โดยเฉพาะคิ้วที่เข้มเป็นปื้นต่อกัน อำเภอที่ผมอยู่ก็เป็นอำเภอเล็กๆในสุพรรณ บ้านผมก็พอมีหน้าตา เป็นหมอทั้งบ้าน ผมเลยดูไฮโซนิดๆ แต่ผมจะดูเซอร์(ปนซกมก) เลยมีแฟนคลับเยอะทีเดียว แต่ที่ผมรู้ว่าตัวเองเป็นเสือไบ ก็ตอนที่จะต้องไปเรียนเตรียม นี่แหละ คือผมสอบได้ แล้ว จะไม่ได้เรียนม 5 ต่อ ตอนนั้นผมมีเพื่อนสนิท คนนึง สนิทกันตั้งแต่ป.5 มันชื่อ แต้ เป็นลูกเสี้ยว ญี่ปุ่น ตัวเล็กๆขาวๆ เงียบๆ เป็นคนละขั้วกับผมเลยในด้านนิสัย แต่ด้วยความที่เราเรียนเก่งกันทั้งคู่ เลยสนิทกัน ผมชอบพามันแหกคอก มันจะชอบตามผมไปโน่นนี่ตลอดแม้แต่ไปล่อหญิง จริงๆก็มีคนมาชอบมันเยอะ มันก็หม้อและขี้เอา เพียงแต่น้อยกว่าผม(อิๆ)เพราะมันน่าตาดี เพียงแต่ตัวเล็กหน่อย และที่มันเหมือนผมก็คือ มันเป็นอาตี๋ที่ตาคมและคิ้วดกมากๆ ผมและมันเลยค่อนข้างเป็นคู่ที่เด่นของโรงเรียน ตอนที่ผมจะต้องไปเรียนต่อ เพื่อนๆก็พากันไปเลี้ยง กินเหล้าต้มกัน ไปกันเกือบทั้งห้องแอบกินที่กระท่อมปลายนา (ก็พวกผมยังเด็กนี่เลยต้องแอบ) เสร็จงานเลี้ยงประมาณสองทุ่มกว่าๆก็ต้องรีบแยกย้ายกันกลับบ้าน ไอ้แต้นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซผมกลับบ้าน มันชวนผมไปนอนบ้านมัน ระหว่างทาง มันก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า ผมจะคิดถึงมันมั้ย ตอนแรกไม่ได้สนใจ มันก็ถามซ้ำและต่อด้วยว่า กูกับมึงอาจจะไม่ได้เจอกันอีกนานหรือไม่เจอกันเลยนะโว้ย ความเป็นเพื่อนเราอาจจะแน่นแฟ้นที่สุดวันนี้ หลังจากนี้มันอาจจางลงๆ จนไม่เหลือเลยก็ได้ แล้วมันก็เงียบ ผมก็อึ้งกับคำพูดมันพอนึกตามแล้วก็รู้สึกโหวงๆขึ้นมา ผมขับรถช้าลงกินลมทุ่งยามค่ำไปเรื่อยๆ มันกับผมต่างเงียบ แล้วสักพักมันก็พูดเบาๆ ว่า กูดีใจว่ะที่รู้จักมึง กูเมา กูกลัวตกรถว่ะ แล้วมันก็กอดเอวผม แล้วหลับซบหลังผม ตอนนั้นพอมันกอดผมผมก็รู้สึกหวิววาบ รู้สึกดี มันเป็นความรู้สึก กึ่งหวานกึ่งเศร้า บอกไม่ถูก เพราะผมรู้สึกอบอุ่น ผ่อนคลาย แต่ก็เศร้าอาลัยที่ต้องจากกัน ผมขับรถไปเรื่อย ๆ แล้วผมก็รู้ว่ามันไม่ได้หลับเพราะผมรู้สึกถึงความอุ่นวาบที่หัวใหล่... มันร้องให้ .... ผมก็ร้องให้
ผมขับรถไปนอนที่บ้านมันตามที่มันชวน สวัสดีพ่อแม่มันแล้วขออนุญาตใช้โทรศัพน์โทรกลับไปบอกพ่อแม่ผม พอขึ้นเตียงมันก็หลับเลยโดยที่เราไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ ผมก็นอนลืมตาโพลง นึกถึงคำพูดไอ้แต้แล้วก็ใจหาย น้ำตารื้นขึ้นมาอีก แอบหันไปดูมัน รู้สึกแปลกๆ ผมกับมันสนิทกันมาก คิดว่ารู้ใจกันทุกอย่าง เหมือนพี่น้องด้วยซ้ำเพราะเราไม่มีพี่น้องทั้งคู่ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเราต่างไม่รู้จักกันจริงๆทั้งที่เรานั้นรู้ใจกันที่ สุด เพียงแต่ไม่เคยที่จะคิด หรือว่าเพราะผมมองมันในมุมที่แปลกขึ้น ผมไม่หลับอยู่นานใจหวิวๆ ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าทำไม แต่มันดันนอนกรนฟี้ๆ ผมหมั่นไส้ เลยถีบมันแรงมันก็ยังนอนกรนต่อ ไม่รุ้ทำไมผมก็ตัดสินใจลุกขึ้นไปนั่งจ้องหน้ามันใกล้ๆสักพัก แล้วโดยไม่รู้ตัว(รึเปล่า) ผมก็โน้มตัวลงไปหอมแก้มมัน ผมใจเต้นโครม กลัวมันรู้ตัว แต่ใจนึงก็แปลกใจ ใจนึงก็มีความสุข ผมนั่งนิ่งอยู่นาน แล้วตัดสินใจโน้มตัวลงไปใหม่ แต่คราวนี้ ผม.. จูบ จูบเบาๆที่ปากมันตอนแรกผมกะจะแค่ริมฝีปากแตะๆ แต่ผมกลับจูบปากมันเต็มๆผม หวิวๆอย่างไม่เคยเป็นทั้งๆที่เคยจูบผู้หญิงมามากต่อมาก แล้วผมก็ถอนปากออกใจเต้นโครมๆ ผมมีอารมณ์ทันที แต่ก็กลัวว่าความรู้สึกดีจะหายไปหากผมจะทำอะไรลงไป ผมจึงตัดสินใจนอนลงหันหลังให้มัน นึกในใจ เราทำอะไร วะ เป็นอะไรไปนี่ พักใหญ่ๆ ไอ้แต้ ก็พลิกตัวมากอดผมเอาขาก่ายผมหลวมๆ เหมือนเพื่อนนอนกอดกัน แล้ว งึมงัมให้เหมือนคนงัวเงีย ว่า เป็นไรวะ .. นอนได้แล้วไอ้ห่า... เสียงมันเหมือนสะอื้นหน่อยๆ แล้วมันก็เงียบไป ผมนอนเกร็งไม่กระดิกนึกว่ามันจะด่าผม ที่ไปจูบมัน มันนอนกอดผมนิ่ง ผมเรียกมันเบาๆ มันก็เฉย สักพักผมเลิกเกร็ง รู้สึกมีความสุขมากที่มันกอด แล้วเราก็ผล็อยหลับกันไปจนเช้า.....