หลังจากโดนปล่อยตัว หลังจาก 10 วันแล้ว ที่ร้านซักรีด
เกือบ 10 วันที่พี่ลือโดนขัง วันที่พี่ลือถูกปล่อยตัว ผมแทบจะถลาไปหาเมื่อเค้าเดินลงจากรถ แววตาพี่ลือหงอยเหงา แต่ยังหันมายิ้มให้ผม มันยิ่งทำให้ผมตื้นตัน ว่าขนาดผมมีส่วนเกี่ยวข้องให้เค้าเจอเรื่องไม่ดี เค้ายังไม่เคยพูด หรือโกรธเคือง เมื่ออยู่ด้วยกันผมกอดพี่ลือไว้แน่น หอมไปทั่วหน้าพี่ลืออย่างคิดถึง"อั้มถามจริงๆนะครับ วันนั้นเกิดเรื่องไรขึ้น"
"พี่ไม่อยากพูดถึงหรอกอั้ม พี่เสียใจที่เพื่อนมันทำเพื่อนได้" พี่ลือแววตาเศร้าลงอีก แล้วค่อยๆ เล่าเรื่องราวให้ฟัง วันนั้นเมื่อนัดกันและพี่ลือไป ก็มีเพื่อนราวๆ 5 คน รวมพี่รบรออยู่ก่อนแล้ว ทุกคนล้อมกันอยู่ในวงเหล้า พี่ลือไม่คิดอะไรก็ร่วมวงด้วย ไม่นานเพื่อนก็ทยอยออกไป อ้างไปห้องน้ำบ้าง ไปนอนบ้าง ไปซื้อน้ำแข็งบ้าง ในที่สุดก็เหลือแค่พี่รบกับพี่ลือ พี่รบไม่ค่อยดื่มนัก ส่วนพี่ลือดื่มเต็มที่ จนรู้สึกเคลิ้มและหลับไป รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อทหารยามมาคุมตัวไว้ พี่ลือพยายามบอกว่ามีคนร่วมวงแต่ไม่มีประโยชน์ เพราะ คนที่เหลือเป็นพยานให้แก่กันและกันว่าแวะมาดูพี่ลือเท่านั้น
ผมฟังแล้วทั้งเกลียด และแค้นพี่รบมาก ไม่ต้องสงสัยเลยมันชัวร์อยุ่แล้วว่าพี่รบทำแน่นอน โดยตอนนี้เจ้าตัวลากลับบ้าน คงไม่อยากเผชิญหน้าพี่ลือแน่
"พี่คิดถึงผมมั้ยครับ" ผมเงยหน้าถามพี่ลือ สายตาเราจ้องกันอยู่นาน พี่ลือยิ้มละมุนแล้วตอบเสียงแผ่ว "ที่สุดเลยรู้มั้ย" ผมก้มหน้าอย่างสะเทิ้นอาย พี่ลือคงตัดสินใจอยู่นานก่อนกระซิบที่หูของผมว่า
"ไปหาพี่ที่ห้องซักรีดได้มั้ย" พูดเสร็จเจ้าตัวก็อายหน้าแดง ผมนึกขันแต่ก็พยักหน้ารับ คงถึงเวลาแล้วหล่ะครับที่ผมกับพี่ลือจะเป็นแฟนกันอย่างสมบูรณ์สักที
ห้องซักรีดที่ว่า เป็นห้องที่กว้างพอสมควรนะครับ ภายในมีเครื่องซักผ้ารวมทั้งกองผ้าที่ตั้งไว้ เตรียมแจกจ่ายให้ นนส. ผมไปถึงห้องราวๆ 3 ทุ่มครึ่ง ไม่มีคนอยู่ภายในเลย ผมปิดสวิชท์ไฟทุกดวง เปิดไว้แต่โคมดวงเล็กๆ เท่านั้น เปล่าสร้างบรรยากาศนะครับ แต่ยอมรับว่าเขินจริงๆ
เสียงเปิดประตูค่อยๆ กรีดร้องในความเงียบ ผมรีบลงไปนั่งที่มุมห้องมีกองผ้าพะเนินตั้งพอจะปิดบังเงาได้ พี่ลือเดินเข้ามาแผ่วเบา ใบหน้าตื่นเต้นจนเห็นชัด
"พี่ลือครับทางนี้ครับ" ผมเรียกพี่ลือหันขวับมา แล้วเดินยิ้มกรุ้มกริ่ม แววตาเคลือบไว้ด้วยแววปรารถนา ผมยิ้มตอบใจดีสู้เสือ น่าแปลกนักที่ผมประหม่ากว่าทุกครั้งที่จะมีเซ็กส์กับใคร พี่ลือนั่งลงข้างผม แล้วโน้มไหล่ผมไปกอดแนบตัว ผมซบหน้าลงไปอย่างแสนรัก
"ผมขอโทษที่ทำให้พี่ลำบาก"
ยังไม่ทันจบประโยค นิ้วเรียวยาวพี่ลือก็ปิดที่ริมฝีปากผม
"ไม่ต้องพูดหรอกพี่เข้าใจ ไม่เคยเลยที่พี่จะโกรธเรา"
ผมยิ้มแล้วค่อยๆพรมจูบนิ้วเรียวนั่น ไล่ขึ้นไปตามท่อนแขน แล้วไปหยุดลงที่ริมฝีปากพี่ลือ ร่างล่ำสันนั้นสะท้านเล็กน้อยแล้วก้มลงบดริมฝีปากกับผมแผ่วเบา แต่ร้อนรุ่ม มือผมลูบไปทั่วร่างพี่ลือ แล้วมาหยุดที่เป้ากางเกงกีฬาเนื้อเบา สิ่งที่อยู่ภายในทั้งตุงและร้อนแทบทะลัก ผมไล้คลึงปลายนิ้วอยู่ภายนอกท่อนล่างพี่ลือบิดไปมาอย่างเสียวสะท้าน ในขณะที่ริมฝีปากบดแน่นกับผม ลิ้นของเราพันกันไปมาจนแทบละลาย ผมไซร้ไปตามซอกคอ แล้วดึงเสื้อกีฬาขึ้น หัวนมพี่ลือแข็งเป็นไตสู้กับปลายลิ้นที่ผมทั้งรัด ทั้งขบ ผมไซร้ลงมาที่หน้าท้อง แล้วไปหยุดลงที่เจ้ามังกรน้อย พี่ลือหลับตาลงแต่เอื้อมมือมาจับเจ้าหนูของผมบ้าง ผมใช้ริมฝีปากดึงกางเกงบอลลงมาพร้อมกับกางเกงในสีขาว ท่อนเนื้อพี่ลือขนาดไม่ใหญ่มาก แต่ส่วนหัวที่เยิ้มไปด้วยน้ำใสๆ ยังสีชมพูสด ประกาศความบริสุทธิ์ของเจ้าของ ผมครอบปากลงไปแผ่วเบาตั้งใจที่สุดเท่าที่เคยทำมา ปลายลิ้นตวัดไปมาที่ส่วนบนเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากหยดน้ำนั่น มือข้างซ้ายผมไล้ไปมาที่ลูกบอล มือข้างขวาผมแหย่ลงไปที่ช่องสวรรค์ของพี่ลือ พี่ลือเองก็ถอดกางเกงผมจนได้และเอานิ้วมาบี้ไปมาที่หัวบานของผมจนมันเสียว ทรมานมาก ผมบิดร่อนไปมาและจัดการน้องชายพี่ลือในปากไปพร้อมกัน พี่เค้าคงสงสารเลยหยุดบี้และใช้มือชักขึ้นลงแทนผมมีความสุขที่สุดเลยครับ ใครที่เคยมีเซ็กส์กับคนที่เรารักจะรู้ว่ามันสุขแค่ไหน และผมจะตอบแทนพี่ลืออย่างที่สุดเลยครับ
ผมละออกจากมังกรน้อยนั่น พี่ลือหันมองอย่างสงสัย แต่พอเห็นผมควักเอากระปุกครีมทาผิวออกมา พี่เค้าก็ยิ้มที่มุมปาก "พี่ยังไม่เคยนะครับอั้ม ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง" ผมยิ้มตอบและค่อยๆทาครีมลงบนส่วนหัวของพี่ลือ และที่ประตูหลังของผม พี่ลือเอนหลังนอนลงไปหลับตาพริ้ม ผมจัดการทั่งลงทับลงไปช้าๆ ความเสียดแน่นเริ่มขึ้น และความเจ็บปวดก็ค่อยตามมา พี่ลือเองก็คงเจ็บไม่น้อย แต่เราต่างอดทน ในที่สุดร่างผมกับพี่ลือก็เหมือนผสานเป็นหนึ่งเดียว
"สุดยอดเลยอั้ม พี่มีความสุขจังครับ" พี่ลือบอกพร้อมกับกระเด้งบั้นเอวช้า ๆ ตอนนี้ผมถูกดันให้ลงมานอนที่พื้นแล้ว ความเสียวซ่านเริ่มประดังเข้ามา พี่ลือร้องซีดตลอดอย่างสมใจ ผมเองยังอดครางไม่ได้ ทุกครั้งที่พี่ลือ ร่อนส่ายบั้นเอวไปมา ผมเอื้อมมือจะช่วยตัวเอง พี่ลือปัดมือออก และทำให้แถมยังก้มตัวมาดูดหัวนมผมอีก นานพอสมควรครับ ผมหลั่งใส่มือพี่ลืออย่างสุดกลั้น พร้อมๆกับที่พี่ลือปล่อยทุกหยาดหยดลงในตัวผม
รอยยิ้มของพี่ลือในวัน นั้น บ่งบอกความสุขมากแค่ไหน รอยยิ้มที่เหมือนจะบอกผมว่า จะไม่จากผมไป ผมคิดทั้งๆที่รู้ว่าความจริงกับความฝันบางครั้งสวนทางกันอย่างที่สุด
บทที่ 9 ความจริงที่ต้องฟัง
ในที่สุดเทอมแรกก็ผ่านไป ความสัมพันธ์ผมกับพี่ลือยังสม่ำเสมอ พี่เค้าสัญญาเสมอว่า พักกลับบ้านเมื่อไหร่ เค้าจะพาผมไปบ้านเค้าที่จังหวัดแถบภาคอีสานตอนล่าง ค่อนข้างเป็นชนบทเล็กๆเพื่อให้รู้จักกับพ่อแม่ ส่วนปัญหาเรื่องนั้นพี่ลือบอกว่าไม่มีเพราะที่ต่างจังหวัด พ่อแม่มักจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับลูกชายคนโตมากนัก ผมยอมรับเลยครับว่าคาดหวังมากกับผู้ชายคนนี้
จนกระทั่งการปิดเริ่ม ขึ้น แผนการที่เราจะไปบ้านพี่ลือมีปัญหาเล็กน้อย คือพ่อแม่ผมเซอร์ไพรส์มารับที่นี่จากเดิมที่ผมต้องกลับเอง ผมเลยต้องใช้วิธีกลับบ้านก่อนและตามไปทีหลัง พี่ลือเข้าใจและบอกว่าจะรอ
3 วันถัดมาผมนั่งรถไปที่บ้านพี่ลือ ตามแผนที่และวิธีการที่พี่ลือบอก ในที่สุดผมก็มายืนอยู่หน้าบ้านไม้สองชั้น พื้นที่ไม่กว้างมาก มีคอกวัวควายตามแบบบ้านชนบททั่วไป
"มาหาใครน่ะ" เสียงผู้หญิงวัยกลางคนดังทักทาย
"หาพี่ลือกิจครับ" ผมพนมมือไหว้ คนนี้ไม่น่าจะใช่แม่พี่ลือเพราะพี่ลือบอกแม่แก่แล้ว
"มางานเหรอ ไอ้ลือกับพ่อเฒ่าแม่เฒ่าอยู่บ้านงาน เดี๋ยวพาไป" แกตอบกลับเสียงเหน่อตามภาษาถิ่น
"งานอะไรครับ" ผมสงสัยเพราะพี่ลือไม่บอกเลย
"งานขอสมาลาโทษ กับงานแต่งน่ะ อ้าวนี่บ่ฮู้เรื่องเหรอ"
แก พูดเสียงซื่อๆ ผมสิครับ ตะลึงงันอย่างคาดไม่ถึง "ก็ไอ้ลือมันพาลูกสาวเค้าไปนอนนำ พ่อแม่เขาเอาเรื่องเลยให้ไปขอสมากับจัดงานแต่งเลย" ผมฟังไม่ออกทุกคำแต่ถอดใจความได้แค่นี้ แต่ก็พอแล้วล่ะครับกับความรู้สึกมืดมนที่ผมได้รับในวันนั้น
ไปถึงงานก็เจอเพื่อนสนิทของพี่ลือ ทำให้ได้รับฟังรายละเอียดเพิ่มขึ้น
"ไอ้ลือกิจมันพลาด มันกินเหล้าหนักวันที่กลับมา แล้วเด็กผู้หญิงมันชอบไอ้ลืออยู่แล้ว เลยยั่วจนมันหลง พอได้กันไอ้ลือมันคงติดใจเลยพาหนีไปที่อื่น เค้าพึ่งตามกลับมาได้วันนี้ เลยต้องขอขมาลาโทษและจัดงานซะ อั้มน้องต้องเข้าใจนะลือกิจมันไม่เคยได้ผู้หญิงมาก่อน พอมันได้มันเลยหลง อย่าโกรธนะพี่นะถ้าพี่จะว่ายังไงผู้ชายมันก็ต้องชอบเอาผู้หญิงกว่าอยู่แล้ว อย่าคิดมากนะ แต่มันก็ชอบอั้มมาก มันยังบอกพี่เลยว่าน้องเป็นคนแรกของมัน"
จากวันนั้นถึงทุกวันนี้ คำพูดและทุกเรื่องยังตรึงอยู่ในความทรงจำของผม เหมือนที่ผมเคยบอกไงครับว่าความจริง ความฝันไม่ได้ไปด้วยกันเสมอ พวกเราสิครับต้องยอมรับตามกฏเกณฑ์ธรรมชาติ ทุกวันนี้ผมยังไม่เกลียดหรือกลัวความรัก แต่ผมพยายามจะออกแบบมันให้ได้อย่างที่มันน่าจะเป็น แม้บางครั้งรักจะออกแบบไม่ได้ก็ตามเถอะครับ
ขอบคุณครับ{:5_119:} ขอบคุนคร๊าบผม ขอบคุณคับ ขอบใจจ้า สุดยอด ขอบคุณมากครับ{:5_136:} ชอบมากเสียวดี ขอบคุณนะคับ ขอบคุณคับ ขอบคุณคับ สุดยอดครับผม ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนคับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ