++ สานฝันนิรันดร ++ # 29
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกทีความเดิมตอนที่แล้ว
“เชื่อผมนะ” สเตฟานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ภูริทัตคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพยักหน้ายอารับในสิ่งที่สเตฟานกระซิบบอกสเตฟานจึงดึงมือของตัวเองออกมา แล้วเดินตรงไปยังประตูทางออกอย่างรวดเร็ว
**** Hidden Message *****
พูดจบ รังสรรค์ก็ลุกขึ้นเดินนำภูริทัตพากันกลับเข้าไปในห้องเลี้ยงอาหารซึ่งกำลังมีการกล่าวขอบคุณพนักงานของบริษัท ที่ร่วมมือร่วมใจกันทำงานให้กับบริษัทในช่วง ๑ ปีที่ผ่านมา ภูริทัตนั่งฟังอย่างเงียบๆแต่ในใจกลับคิดถึงเรื่องเก่าๆในวัยเด็ก ช่วงที่เขาตัดสินใจหนีออกจากบ้านโดยมีเพียงเสื้อผ้าเพียงชุดเดียวที่สวมใส่อยู่ กับเงินในกระเป๋าอีกไม่กี่บาทด้วยสาเหตุเพียงเพราะเขาไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ
“แค่สเก็ตบอร์ดอันเดียว ทำไมพ่อซื้อให้ผมไม่ได้แต่ทีเมียใหม่ของพ่ออยากได้อะไร ก็ควักเงินให้เค้าทันที” ตอนนั้นภูริทัตไม่พอใจจริงๆเพราะพอแม่บังเกิดเกล้าของเขาเสียชีวิตไปได้เพียงปีกว่าๆ พ่อก็แต่งงานใหม่
ขอบคุณครับ ขอบคุนคราฟ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]