++ สานฝันนิรันดร ++ # 22
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกทีความเดิมตอนที่แล้ว
“สเตฟาน” ภูริทัตเรียกเบาๆแต่เหมือนผู้ที่ยืนอยู่ห่างไปหลายเมตรนั้นจะได้ยิน จึงหันหน้าจากคู่สนทนามาทางเขาและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“พี่ทัตจะไปไหน” กรกฎเรียกเมื่อเห็นภูริทัตเดินออกไปจากกลุ่มเมื่อมองตามไปก็เห็นคนที่เป็นจุดหมายของภูริทัต
“อ้อ คุณสเตฟานน่ะเอง เข้าไปหากันเถอะ” รังสรรค์พูดแล้วก็เดินตามภูริทัตโดยมีปรีชาและกรกฏเดินตามไปด้วย
**** Hidden Message *****
“อ้าว ก็ไม่มีใครถามนี่นา พี่ไม่ใช่พวกปากโป้งรู้อะไรมาก็เที่ยวมาบอก มาขยายความ นี่เห็นว่าพูดเรื่องนี้กันขึ้นมาก็เลยเล่าให้ฟังว่า ของชิ้นนี้น่ะเป็นของสำคัญของเค้าเชียวนะได้มาจากญาติผู้ใหญ่อีกทีนึง เอ็งก็ต้องรักษาไว้ดีๆล่ะ” หลายประโยคหลังหันไปพูดกับภูริทัต
“ถึงไม่รู้ก็รักษาอย่างดีอยู่แล้วเว๊ย” ภูริทัตยิ้มจนแก้มแทบปริ
รังสรรค์มองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มของภูริทัตแล้วเหลือบไปมองสีหน้าที่บูดบึ้งของกรกฏมองเลยไปยังสายตาที่หวานเชื่อมของปรีชาที่จ้องมองกรกฏแล้วคิดถึงความวุ่นวายของสายสัมพันธ์ของพวกตนทั้งสี่ ที่ดูจะยุ่งเหยิงขึ้นทุกขณะจะเป็นอย่างไรกันต่อไป ถ้าอีกสามคนได้รู้ว่าอัญมณีชิ้นนั้น เป็นสิ่งใดกันแน่
ขอบคุณครับ ขอบคุนคราฟ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนค๊าฟ ^^ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]