++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 28
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกทีความเดิมตอนที่แล้วพีบอกได้แค่นั้นก่อนจะแยกตัวออกไปปล่อยให้ต่อนึกทบทวนในสิ่งที่เขาทำเขาจะไว้ใจตั้มได้แค่ไหนว่าเรื่องของเขาจะไม่ถึงหูแม่เขา ตั้มทำได้ถึงขนาดนี้เพราะความอ่อนแอของเขาเด็กหนุ่มนึกเสียใจที่เขาลืมคำสัญญาที่ให้ไว้กับเอ็มว่าพร้อมที่จะอดทนและมั่นคงในกันและกันแต่คำพูดของคนๆหนึ่งที่เขาไม่เคยที่จะคิดอะไรด้วยกลับทำให้เขาลืมคำสัญญาเหล่านั้น“กูทำมึงเสียใจอีกแล้วใช่มั๊ยเอ็ม” ต่อพึมพำกับตัวเองพอดีกับที่ตั้มเดินออกมาเรียก
“ต่อจะถึงคิวแล้วนะ”
“ขอโทษนะตั้มเรารู้แล้วล่ะว่าเราจะเลือกอะไร”
ตั้มใจเสียกับสิ่งที่ได้ยินแต่ก็รั้งอะไรต่อไว้ไม่ทัน เมื่อต่อรีบวิ่งไปตามเส้นทางย้อนกลับไปหาคนที่เขาอยากจะขอโทษและอธิบายเรื่องราวทุกอย่างก่อนที่จะสายเกินแก้“ทำไมไม่รับสายวะ” ต่อกระวนกระวายเมื่อมองหาเอ็มทั่วทั้งบริเวณหน้ามหาลัยเพราะคิดว่าเอ็มยังคงจะอยู่แต่ก็ไม่เห็นแม้เงา เขากดโทรศัพท์หาหลายครั้งแต่ก็ไม่มีคนรับทั้งๆที่มีสัญญาน
“หวังว่ามึงคงไม่โกรธกูถึงขนาดไม่รับสายกูนะ” ต่อกระวนกระวายไม่รู้จะติดต่อเอ็มยังไงจะไปหาที่บ้านแม่เองก็รอเขาอยู่ถ้าหากเขาไปหาเอ็มก็คงจะได้คุยกันยาวเพราะมีหลายอย่างที่เขาจะอธิบาย นั่นก็หมายถึงเขาอาจจะไม่ได้ไปส่งแม่ของเขาซึ่งเป็นสิ่งที่เขาอาจรู้สึกผิดไปอีกนานถ้าทำตัวเป็นลูกไม่เอาไหน
…….เอ็ม..กูมีเรื่องต้องคุยกะมึงเดี๋ยวคืนนี้กูไปหา…….ต่อตัดสินใจส่งข้อความไปหาเอ็มเมื่อติดต่อยังไงก็ไม่เป็นผล ก่อนที่จะรีบไปหาแม่เขากับพี่สาวที่รออยู่
“ทำอะไรอยู่มาจนป่านนี้เรียนเสร็จนานแล้วไม่ใช่เหรอ” เตยติงน้องชายทันทีที่กระหืดกระหอบเข้ามาในขณะที่ทุกคนเตรียมตัวกันหมดแล้ว
“แต่ก็ทันนี่ครับ” ต่อเถียงไม่ชอบใจที่พี่สาวชอบจับผิด
“แล้วตาตั้มล่ะต่อ” แม่ของตั้มเอ่ยถาม
“อ้าวยังไม่มาถึงอีกเหรอครับ แล้วนี่เห็นทุกคนเตรียมจะกลับแล้วนี่ครับ” ต่อสงสัย
“ก็ทุกคนจะกลับไงยกเว้นตาตั้มเขายังอยากเที่ยวต่อฝากน้องด้วยนะ” ต่อเซ็งกับสิ่งที่ได้ยินมองไปหาเตย แต่เตยกับเบือนหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่รับรู้กับการกระทำของตั้มครั้งนี้
“ตั้งใจเรียนนะต่อจะได้จบเร็วๆ ว่างๆก็กลับบ้านเรามั้ง” แม่บอกต่อด้วยรอยยิ้มไม่ได้มีรอยตาของความเครียดหรือวิตกตามที่ตั้มบอกเลยแม้แต่นิดจนต่อนึกสงสัยเด็กหนุ่มจึงลากแขนพี่สาวไปคุยเป็นการส่วนตัว
“อะไรของนายลากพี่มาทำไม” เตยว่าพลางสลัดมือออก
“พี่เตยบอกอะไรแม่หรือเปล่า”
“บอกอะไร”
“เกี่ยวกับผม”
“แล้วนายไปทำอะไรไว้”
“พี่ก็รู้ดีนี่ครับ”
“ถ้าเรื่องของนายกับนายเอ็มนั่นนะ พี่ไม่ได้โง่พอที่จะเอาเรื่องไปให้แม่นั่งเครียดหรอกนะ”
“แล้วคนอื่นล่ะ”
“ใครอีกล่ะ”
ต่อปรายสายตาไปทางอาผู้ชายของเขาที่อยู่ในเหตุการณ์คืนนั้นด้วย
“ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้นแหละ ถึงพูดแม่เราก็ไม่ใช่คนหูเบาว่าแต่นายเรียนๆให้จบเหอะเรื่องอื่นอย่าเพิ่งไปคิดเรียนจบเมื่อไหร่ค่อยมาเคลียร์”
“แสดงว่าพี่จะเลิกยุ่งกับชีวิตผมแล้วอ่ะดิ” ต่อบอกอย่างดีใจจนเตยเบ้ปากมอง
“น้อยๆหน่อยฉันไม่ได้เลิกยุ่ง ยังไงฉันก็จะคอยดูนานกะนายนั่นอยู่ห่างๆฉันกลัวว่าถ้าฉันไปยุ่งมากๆแล้วนายจะไม่มีสมาธิเรียน”
ถึงเตยจะบอกอย่างไว้เชิงแต่ต่อรู้สึกเหมือนตัวลอยๆด้วยหัวใจพองโต ทำไมเขาไม่มาคุยกับพี่สาวเขาก่อนก่อนที่จะหวาดระแวงอะไรไปเองให้ตั้มปั่นหัวได้
“พี่เตยผมขอบคุณพี่มากเลยครับ ผมสัญญาผมจะตั้งใจเรียนให้จบเร็วๆ พี่เชื่อใจผมนะว่าผมยังเป็นน้องชายพี่และก็เป็นลูกชายของแม่”
เตยรู้สึกดีที่เห็นรอยยิ้มที่มาจากหัวใจของน้องชายหญิงสาว นึกคิดว่าที่ผ่านมาเธอเคร่งครัดเกินไปหรือเปล่ากับน้องชายคนเดียวของเธอ
“เอาเหอะอย่าพูดมากยังไงเธอก็ยังอยู่ในสายตาพี่อยู่ดีแหละ เข้าไปลาแม่ได้แล้วเราสายแล้วนะ”
เตยเดินแยกไปรวมกลุ่มต่อรีบวิ่งเข้าไปกอดแม่พลางบอกลาทุกๆคน ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปตามหาหัวใจตัวเอง
“ไปใหนอ่ะต่อ” ตั้มที่เดินสวนเข้ามาร้องทักแต่ต่อไม่สนใจที่จะมองหรือตอบอะไรทั้งนั้นเขาต้องการที่จะไปหาคนที่เขาอยากจะบอกเรื่องดีๆหลังจากที่เขาเกือบจะทำให้มันเป็นเรื่องแย่
ต่อกดออดหน้าบ้านเอ็มอย่างไม่ลังเลเหมือนครั้งก่อนเด็กหนุ่มยืนรออย่างกระวนกระวายเมื่อเห็นอิมเดินออกมาเปิดประตู
“ไอ้เอ็มล่ะอิม” ต่อรีบถามพลางมองเข้าไปในบ้าน
“อ้าวไม่ได้เจอกันเหรอ” อิมถาม
“เจอตอนไหนล่ะ” ต่อสงสัย
“อ้าวไม่ได้ไปส่งกันหรอกเหรอ พี่เอ็มกลับกรุงเทพไปแล้ว” ต่อยืนนิ่งเมื่อได้ยินคำบอกเล่าของอิม
“นี่ไอ้เอ็มมันใช้อิมมาอำพี่ป่าวเนี่ย” ต่อบอกทั้งๆที่ใจเริ่มสั่น
“จะให้อำทำไมล่ะพี่ต่อ เนี่ยเพิ่งออกไปได้สักพักนี่เอง”
“เฮ้ยไม่เห็นมันจะบอกเลยว่ามันจะกลับวันนี้”
“อิมก็เพิ่งรู้เหมือนกัน ก็เขาบอกว่าเพื่อนที่กรุงเทพโทรมาตามมีกิจกรรมที่คณะที่จะให้พี่เอ็มทำ”
ต่อส่ายหัวถ้าเหตุผลที่อิมบอกมันเป็นจริงเขาจะไม่เสียใจเลยที่เอ็มไปไม่บอกแต่ถ้าทุกอย่างที่ได้ยินเป็นแค่ข้ออ้างของเอ็มเพื่อที่จะหนีเขาเพราะการกระทำที่เขาทำเมื่อช่วงบ่ายต่อรู้สึกผิดจนพูดอะไรไม่ออกนอกจากรีบวิ่งกลับไปในที่ๆที่เอ็มอาจจะไป
“พีไอ้เอ็มอยู่กะมึงหรือเปล่า” ต่อโทรถามพีอย่างร้อนลนเมื่อเขาคิดว่าเอ็มคงจะแวะไปหาเพื่อนอย่างพีก่อน
“อยู่” พีตอบห้วนๆแต่ก็ทำให้ต่อยิ้มได้อย่างมีความหวัง
“แล้วพวกมึงอยู่ไหนกันอยู่หอใช่ป่ะ บอกไอ้เอ็มรอกูเดี๋ยวดิกูกำลังจะไป”
“คงบอกไม่ได้แล้วว่ะ” พีบอก ต่อชะงักเท้าที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่ง
“ทำไมวะพี”
“มันคงไม่ได้ยินกูหรอก มันอยู่บนรถแล้ว”
พีพูดพลางแหงนมองและโบกมือให้เอ็มเมื่อรถกำลังเคลื่อนตัวออกไปแล้ว เอ็มเอนตัวพิงเบาะหลับตานิ่งก่อนจะลืมตาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาลบข้อความต่อทิ้งไปแล้วปิดเครื่องต่อทำให้เขาเสียใจและสับสนในความสัมพันธ์ถึงสองครั้งติดและมันคงจะไม่มีครั้งที่สามเด็กหนุ่มหลับตาลงไปอีกครั้งพร้อมๆกับที่ต่อรู้สึกเข่าอ่อนทรุดนั่งลงข้างทาง เมื่อทุกอย่างมันสายเกินไปสำหรับเขาเอ็มจากเขาไปด้วยความไม่เข้าใจรอยร้าวที่เกิดขึ้นครั้งนี้เขาจะใช้เวลานานเท่าไหร่กว่าที่จะผสานมันกลับมาเหมือนเดิมได้
“เอ็มกูขอโทษกูมันอ่อนแออีกแล้วใช่มั๊ย” ต่อนึกโทษตัวเองก่อนจะก้มหน้าซบกับเข่าเมื่อรู้สึกว่าขอบตาจะร้อนผ่าวขึ้นมาจากความเจ็บและแค้นตัวเองที่ทำให้ทุกอย่างพังลงมือที่เป็นแผลถูกบีบแน่นเข้าหากันด้วยอารมณ์ปวดร้าวข้างในจนผ้าสีขาวเริ่มซึมด้วยเลือดจนเป็นสีแดง
“ทำไมมึงไม่รอกูทำไมไอ้เอ็ม ทำไมมึงไม่รอฟังกูก่อน” ต่อเค้นเสียงพูดเมื่อน้ำใสๆมันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวจากในตาผู้ชายอย่างเขาที่นึกเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันและเธอเจอกัน
ตั้งแต่วันนั้นฉันมองแต่แสงดวงดาว
ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันและเธอคือเรา
ตั้งแต่วันนั้นเหงาหัวใจ
หากในวันนี้ฉันมีเธออยู่กับฉัน
หากในวันนี้ฉันมีเธอหนุนเอนกาย
จะบอกว่ารักๆเธอหมดทั้งหัวใจ
จะบอกว่าใจนี้มีเพียงเธอ
กดมันเอาไว้หัวใจที่เจียนจะขาด
ยิ่งคิดก็ยิ่งทรมาน
เก็บมันเอาไว้ทุกคำที่เตรียมมานาน
เก็บไว้ในวันที่ฉันมีเธอ
แต่ในวันนี้ไม่มีเธออยู่กับฉัน
แต่ในวันนี้ฉันมีแต่ฝันลางๆ
แต่ในวันนี้ฉันเป็นดั่งคนหลงทาง
โอบกอดกับความหวังว่ายังมีเธอ
กดมันเอาไว้หัวใจที่เจียนจะขาด
ยิ่งคิดก็ยิ่งทรมาน
เก็บมันเอาไว้ทุกคำที่เตรียมมานาน
เก็บไว้ในวันที่ฉันมีเธอ………..ภาพที่ต่อเอาแต่นั่งซึมในซุ้มข้างคณะทำให้พีต้องถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปหา
“กูอยากอยู่คนเดียว” ยังไม่ทันที่พีจะเอ่ยอะไรต่อก็บอกดักคอเอาไว้ก่อนเมื่อเห็นพีนั่งตรงข้าม
“นี่ขนาดกูมึงยังไล่เหรอต่อ เป็นเอามากนะมึง” พีว่าเข้าให้ก็ตั้งแต่เอ็มกลับกรุงเทพต่อก็ตกอยู่สภาพซึมเศร้าแบบนี้จนเกือบจะครบอาทิตย์
“ไอ้เอ็มมันยังไม่ยอมคุยกะกูเลย โทรไปกี่ครั้งมันก็ไม่ยอมรับสาย” ต่อเริ่มระบายในสิ่งที่เขากำลังเครียด พีได้ยินแล้วก็ถอนหายใจ
“พวกมึงนี่นะงอนกันเป็นเด็กๆ โตจนจะเป็นพ่อคนได้อยู่แล้ว”
“มึงก็ไปบอกเพื่อนมึงดิ มันจะใจแข็งอะไรกันนักหนากูก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกัน”
“ก็มึงไปทำอะไรกะมันไว้ล่ะ ที่กูฟังๆมึงระบายมาเนี่ยเป็นกู กูก็จะเอามึงให้หนักกว่าที่ไอ้เอ็มมันทำด้วยซ้ำ”
“มึงจะมาตอกย้ำกูให้มันได้อะไรขึ้นมาไอ้พี กูยิ่งเครียดอยู่นะมึง”
“กูไม่ได้ตอกย้ำแต่กูไม่อยากเห็นมึงเป็นแบบนี้ พวกมึงสองคนถึงจะรักกันให้ตายยังไงสุดท้ายมันก็เป็นไปไม่ได้เครียดอะไรกันนักกันหนาถ้ามึงเครียดกับผู้หญิงกูจะไม่ว่าสักคำ”
พีเดินส่ายหัวหนีไปต่อได้แต่นึกตามว่าถึงยังไงก็ช่างเขาก็อยากที่จะพูดกับเอ็มให้เข้าใจในตัวเขาและเขาก็จะไม่เลิกลาง่ายๆหากว่าฟ้าจะยังมีเวลาให้เขาได้เจอกับเอ็มอีกครั้ง
“เอ็มทานข้าวเหอะ” แก้วชวนเอ็มตอนหลังเลิกเรียนเมื่อเห็นเอ็มแยกตัวเดินออกไปคนเดียวเงียบๆ
“ไม่หิวอ่ะแก้วไปทานเหอะ” เอ็มปฎิเสธ
“เหรอแล้วนี่จะกลับห้องเลยป่ะ” แก้วถามรู้สึกเหมือนกันว่าเอ็มดูแปลกไปตั้งแต่ที่กลับมาจากบ้านที่เชียงใหม่
“ก็คงต้องกลับเลยไม่รู้จะไปไหน”
“มีอะไรหรือเปล่าดูเอ็มแปลกๆไปนะบอกแก้วหน่อยดิ”
“ไม่มีไรใกล้สอบก็เลยเครียดๆน่ะ”
“เหตุผลยอดฮิตเลยรู้ป่าว อย่างเนี่ยมันเหตุผลของคนที่มีอะไรในใจแน่ๆเลย”
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนค้าบ ขอบคุนคับ{:5_130:} แล้วก็เศร้าทั้งคู่ ขอบคุณมาก สุดท้ายก็ไม่ได้คุย และไม่เข้าใจกันต่อไป งืออ....เศร้าา
ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]