บันทึก...ผู้ชายขี้อ่อย 2
ใต้แสงไฟสลัว ท่ามกลางความวุ่นวาย รักของทั้งสองคนเริ่มต้นขึ้นอย่างเงียบงันแต่มั่นคงราวกับภูเขาชายแดนที่ภาคินจากมาและอบอุ่นเหมือนไฟในดวงใจของนทีหลังคืนที่ภาคินโอบกอดนทีไว้กลางความวุ่นวาย ทุกอย่างเหมือนสงบลงชั่วคราว แต่ความสงบนั้นไม่ได้หมายความว่าปลอดภัย ภาคินถูกย้ายมาประจำการใกล้พื้นที่ชุมนุมมากขึ้น พร้อมคำเตือนจากผู้บังคับบัญชา“ระวังตัวด้วย อย่าเข้าไปยุ่งกับผู้ชุมนุมมากเกินความจำเป็น”
คำพูดเหมือนเจาะใจเขาโดยตรงแต่ภาคินไม่ตอบโต้ เขารู้ว่าเขายังต้องอยู่ในกฎระเบียบของทหารเพียงแต่…หัวใจไม่เคยเชื่อฟังใครง่ายขนาดนั้น
ด้านนทีเอง ชีวิตในมหาวิทยาลัยกลับกลายเป็นศูนย์กลางของข่าวลือเพื่อนบางคนเริ่มสงสัยว่าทำไมเขาชอบแอบหายออกจากลานชุมนุมช่วงหลัง ๆและสิ่งที่ทำให้นทีหนักใจที่สุด คือแววตากังวลของ “กันต์” — เพื่อนสนิทตั้งแต่ปีหนึ่งกันต์เป็นคนเรียบร้อย พูดน้อย แต่เรียนเก่งจนได้ทุนตลอดและเขา…แอบรักนทีมาตลอดสองปีมีเพียงทุกคนรู้ แต่คนเดียวที่ไม่รู้ คือ นทีเอง
เย็นวันหนึ่ง ภาคินทำหน้าที่เฝ้าพื้นที่หลังมหาวิทยาลัยเหมือนเดิม พื้นที่ที่นทีมักจะแอบเดินมาหาพอเห็นร่างผอมสูงเดินถือแก้วชาเย็นมาสองแก้ว เขาก็ใจอ่อนก่อนทันทีที่อีกฝ่ายเปิดปาก“วันนี้ผมซื้อของหวานมาให้ด้วยนะครับ กลัวว่าคุณจะเครียด” แต่ไม่รู้ว่าคุณเจอผมแล้วคุณจะเครียดมากขึ้นหรือเปล่า ภาคินถอนหายใจ “ทำไมต้องทำขนาดนี้”นทีอมยิ้ม “เพราะผมชอบคุณไงครับ”
คำง่าย ๆ แต่ทำหัวใจทหารหนุ่มสั่นทุกครั้งแต่วันนี้มีบางอย่างผิดปกติ ภาคินสังเกตได้ว่านทีมีรอยแดงตรงข้อมือ “ไปโดนอะไรมา” นทีชะงัก “เอ่อ…เพื่อนผมดึงไว้ตอนผมจะออกมา เขาไม่อยากให้ผมมาหาคุณ”
“เพื่อน?”“ก็…กันต์น่ะครับ”ชื่อที่ภาคินไม่เคยได้ยิน แต่กลับทำให้ขมในปากอย่างประหลาด เขาไม่ทันถามต่อ เพราะเสียงวิทยุเรียกกำลังเสริมดังขึ้น นทีรีบยัดถุงขนมใส่มือเขา “งั้นไว้เจอกันนะครับคุณทหาร”
ภาคินมองรอยยิ้มของเด็กคนนั้นที่เริ่มบางลง บางกว่าทุกครั้งที่เคยเห็น และหัวใจเขาก็เริ่มรู้ว่าดราม่าไม่ใช่สิ่งที่หลีกเลี่ยงได้อีกแล้ว
หลังเหตุการณ์วันนั้น กันต์เริ่มทำตัวแปลกขึ้นเรื่อย ๆ เขาตามนาทีไปเกือบทุกที่ พยายามกันไม่ให้นทีไปที่ชุมนุม “ที เราคุยกันหน่อยได้ไหม” “ไว้ก่อนนะกันต์ เราต้องเตรียมงานหน้าเสาธง…”“ไม่ใช่เรื่องงาน! เรื่องนายกับ…ทหารคนนั้น”
นทีชะงัก “นายรู้ได้ไง” “คนทั้งคณะก็เริ่มรู้แล้ว ข่าวลือไปทั่วว่า ‘เดือนคณะนิติฯ ไปเล่นกับทหารหล่อ’ ”น้ำเสียงกันต์สั่น “ที นายรู้ไหมว่าถ้ามีใครถ่ายรูปขึ้นมา นายจะซวยแค่ไหน”
นทีอึ้งไป เขาไม่เคยคิดถึงผลลัพธ์เลย เขาแค่…คิดถึงภาคิน กันต์มองหน้าเขา แล้วพูดเบา ๆ“ที…ฉันไม่อยากให้นายเจ็บ” นทีมองเพื่อนสนิท “ขอบใจนะ แต่เรื่องนี้มัน…เป็นเรื่องของฉัน”และตอนนั้นเอง ที่กันต์รู้ว่าความรู้สึกของเขา…ไม่มีทางชนะได้ง่าย ๆ
อีกด้านหนึ่ง ภาคินถูกเรียกไปพบผู้บังคับบัญชา “ภาคิน ช่วงนี้มีคนถ่ายรูปนายอยู่ใกล้ผู้ชุมนุมบ่อยไปหรือเปล่า?” หัวใจเขาเย็นวาบ “ผมแค่ปฏิบัติหน้าที่ครับ” “ดี เพราะมีข่าวลือว่าทหารบางคน ‘รู้จัก’ กับนักศึกษา ถ้าพบว่าเป็นนาย ต้องย้ายกลับชายแดนทันที”
หลังประชุม ภาคินพิงกำแพง สูดลมหายใจยาว เขาไม่อยากกลับชายแดนตอนนี้ เพราะเขารู้ว่า นทีจะ…อยู่โดยไม่มีเขา แต่เขามีข้อจำกัดที่นทีก็ไม่เคยเข้าใจ เขากลัวว่าสิ่งที่เกิดขึ้น จะทำร้ายนทีโดยที่เขาปกป้องไม่ได้
คืนนั้น นทีมาหาเขาตามปกติ แต่สีหน้าภาคินดูเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด “เกิดอะไรขึ้นครับ?”ภาคินไม่ตอบ เขาเพียงดึงนทีเข้าไปในมุมมืดหลังตึก “ที เราต้องคุยกัน” เสียงเขาแผ่ว แต่หนักนทีเงยหน้ามอง “หรือคุณ…ไม่ชอบผมแล้วครับ?”
ภาคินตกใจ “ไม่ใช่แบบนั้น” “งั้นทำไมคุณทำหน้ากลัวผมงั้นล่ะครับ” ภาคินเม้มปาก“เพราะถ้ามีใครถ่ายรูปเราเข้า…นายจะเดือดร้อน เด็กคณะนายเริ่มสงสัยแล้วใช่ไหม?”
นทีไม่ตอบ เพราะมันคือความจริง
ภาคินพูดต่อ “ผมเป็นทหาร ผมมีหน้าที่ ผมถูกมองทุกฝีก้าว แต่คุณ…คุณยังมีอนาคตอีกไกล”นทีกลั้นใจถาม “แล้วคุณล่ะ…คุณไม่อยากมีผมในอนาคตนั้นเหรอครับ?”
คำถามที่ทำเอาภาคินพูดไม่ออก เพราะอยาก…แต่ไม่กล้าพอจะทำให้เขาเจ็บไปด้วย
ความเงียบระหว่างสองคนยืดยาว และทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังเข้ามา “ที!” เป็นกันต์
นทีหันกลับ กันต์ยืนหน้าซีด—แต่ตาเต็มไปด้วยโกรธ“นายอยู่กับเขาจริง ๆ …นายโกหกฉันทุกอย่างเลยใช่ไหม”นทีรีบเดินเข้าไปหากันต์ “กันต์ ใจเย็น—” แต่กันต์กลับผลักเขาออกเบา ๆ
และหันมามองภาคินด้วยสายตาที่เกลียดชังที่สุด“นายรู้ไหมว่านายกำลังทำอะไรอยู่? นายเป็นทหาร แต่กลับมาแตะต้องนักศึกษาแบบนี้!”
ภาคินไม่ตอบ เขาแค่ยืนนิ่ง เพราะรู้ว่าทุกคำที่กันต์พูด…คือสิ่งที่เขากลัวที่สุด
นทีพยายามห้าม “ไม่ใช่แบบนั้น—”
“ไม่ใช่แบบนั้นตรงไหน ที? นายไม่เห็นเลยเหรอว่าคนแบบเขาจะทำให้นายพังแค่ไหน?”เสียงกันต์สั่น “ฉัน…ฉันรักนายมาตลอด นายไม่เคยเห็นเลยเหรอ ที”
นทีเงียบสนิท ภาคินค่อย ๆ หันหลัง เดินหลบให้ทั้งสองได้คุยกันแต่กันต์ตะโกนไล่หลังเขา “อย่ากลับมาเจอทีอีก ถ้านายเห็นแก่คนที่นายบอกว่าห่วงจริง ๆ!”
คำพูดนั้นเหมือนมีดแทงกลางอกภาคิน และทำให้นทีหลุด “กันต์! นายไม่มีสิทธิ์สั่งเขา!”
แต่ความเจ็บในแววตากันต์กลับทำให้นทีใจหาย เพราะเขาเพิ่งรู้…เขาทำร้ายเพื่อนรักไปโดยไม่รู้ตัว
หลังเหตุการณ์นั้น ภาคินหลีกเลี่ยงไม่เจอนทีหลายวัน เขาขอเปลี่ยนรอบเวร ผลัดกะกับเพื่อนเหตุผลเดียวคือ…เขากลัวว่าถ้าเห็นหน้าเด็กคนนั้นอีก จะไม่สามารถถอยออกมาตามที่คิดได้
นทีเองก็พยายามหา แต่ไม่เจอสักครั้ง เขาเริ่มกินไม่ลง เพื่อน ๆ ในคณะเริ่มหันมามองด้วยสายตาแปลก ๆและกันต์…ไม่มาพูดกับเขาอีกเลย
ค่ำคืนหนึ่ง นทีตัดสินใจฝ่าแนวกั้นทหารมาทางด้านหลังตึก และเขาเห็น…ภาคินยืนพิงกำแพงอยู่คนเดียว หน้าตาอิดโรย เหมือนคนแบกโลกทั้งใบไว้
“คุณภาคิน” ภาคินชะงัก เขาหันมา—แล้วสายตาก็ไหววูบ “ที…นายไม่ควรมาที่นี่”
นทีเดินเข้าไปใกล้ “เพราะผมจะทำให้คุณเดือดร้อนงั้นเหรอครับ?”ภาคินไม่ตอบ
นทีพูดต่อ “แล้วที่ผมเจ็บอยู่ตอนนี้…มันไม่สำคัญเหรอ” เสียงเขาสั่น“คุณหายไปหลายวัน ผมกังวลจนจะบ้าอยู่แล้ว คุณคิดว่าผมจะทิ้งคุณง่าย ๆ เหรอครับ?”หัวใจของภาคินแทบแตก
ภาคินยื่นมือไปแตะไหล่นที “ที…ผมไม่อยากให้นายต้องเจ็บเพราะผม เรื่องเพื่อนนาย…ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น” นทีกัดริมฝีปาก “ผมรู้ว่ากันต์ชอบผม แต่ผมไม่เคยให้เขาหวัง ผมแค่…ไม่รู้วิธีปฏิเสธที่ถูกต้อง”
ภาคินหลับตา “เขาเจ็บเพราะผม” “ไม่ใช่ครับ เขาเจ็บเพราะเขารักผม แต่ผมไม่รักเขา”
คำพูดนทีทำให้ภาคินตาเบิก นทีพูดช้า ๆ ชัด ๆ “ผมรักคุณ” นทีพูดพร้อมเดินเข้าหาภาคินและกอดชายหนุ่มอย่างแน่น เหมือนกลัวจะเสียเขาไปตลอดกาล
ภาคินใจสั่นเหมือนจะร่วงลงพื้น “ที…อย่าพูดแบบนี้” “ทำไมครับ? เพราะคุณกลัวเหรอ”
ภาคินไม่ตอบ ใช่…เขากลัว กลัวเสียตำแหน่ง กลัวทำให้นทีเรียนไม่จบ กลัวถูกจับตามองกลัวทุกอย่าง—ยกเว้นอย่างเดียว เขาไม่กลัว รัก นที แต่รักนั้นอาจทำร้ายทั้งสองคน
นทีเข้ามาใกล้จนลมหายใจแตะแก้ม“ผมไม่กลัวคุณนะครับ ต่อให้ทั้งโลกมองว่าคุณเป็นทหารที่เข้มงวด ผมก็รู้ว่าคุณใจดี”—เขาวางมือบนหน้าอกภาคิน—“และผมรู้ว่าคุณรู้สึกกับผมเหมือนกัน”
ภาคินหมดแรงจะปฏิเสธ เขากดหน้าผากกับหน้าผากนที “ที…ถ้าผมยอมรักนาย เราจะเจอเรื่องหนักมาก”นทีตอบทันที “ก็เจอด้วยกันไงครับ”
ความเงียบล้อมรอบทั้งคู่ เหมือนเวลาหยุด และภาคินกอดนทีแน่นเป็นครั้งที่สอง กอดที่อ่อนแรง แต่เต็มไปด้วยความต้องการปกป้อง และยอมรับ “ผม…ผมรักนาย”
นทีหลุดยิ้มทั้งน้ำตา เสียงหัวใจทั้งสองดังผสานกันท่ามกลางความมืด แต่ทว่าความหวานชั่วครู่นั้น ต้องถูกตัดด้วยเสียงย้ำเท้าของใครบางคน กันต์ยืนอยู่ไม่ไกล แววตาเขาแตกสลาย—ไม่ใช่เพราะเห็นทั้งคู่กอดกัน แต่เพราะเขาตระหนักว่า… เขาแพ้ตั้งแต่วันที่ภาคินมองนทีครั้งแรก
กันต์หลบตาแล้วพูดเบา ๆ “งั้น…ฉันคงต้องถอยเองใช่ไหม” นทีอึ้ง “กันต์ ฉัน—”“ไม่ต้องพูดอะไร ที ฉันไม่อยากได้คำปลอบใจ” เขาหัวเราะทั้งน้ำตา“ฉันแค่หวังว่าทหารคนนั้น…จะไม่ทำให้นายร้องไห้ก็พอ”
แล้วกันต์ก็เดินจากไป ทิ้งความปวดร้าวไว้ทั้งสองฝั่ง ภาคินหลบสายตานทีจับมือเขาแน่น “ผมเสียเพื่อนไปแล้ว อย่าทำให้ผมเสียคุณไปอีกคนนะครับ”
คืนผ่านไปอย่างเงียบงัน แต่พายุเพิ่งเริ่มก่อตัว ข่าวลือต่าง ๆ เริ่มหนักขึ้นในโซเชียลมีภาพเบลอ ๆ คล้ายชายในชุดทหารยืนคุยกับนักศึกษาผู้ชายแพร่กระจาย และไม่ต้องเดา…ทุกคนรู้ว่าเป็นใคร
ผู้บังคับบัญชาของภาคินเรียกประชุมด่วน ส่วนนที…ถูกสโมสรนักศึกษาตั้งคำถาม ภาคินและนทีต่างรู้ ฤดูของความรักอาจเพิ่งเริ่ม แต่ ฤดูของความวุ่นวาย กำลังจะมาเยือนอย่างเต็มกำลัง
สนุกมากครับ
หน้า:
[1]