ผมกับหลาน ตอนที่ 0
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย clipboard164 เมื่อ 2025-11-14 22:23ผมชื่อปาล์ม อายุสิบห้า เรียนม.๓ โรงเรียนรัตนสิทธิ์ สูงแค่ร้อยเจ็ดสิบเป๊ะ มีกล้ามนิดหน่อย เพราะซ้อมบาสทุกวัน เสื้อยืดขาวตัวเก่าตัวนี้ยังตึงๆ ใส่สบายเหมือนเดิม
วันนั้นผมนั่งซ่อมลูกบาสเก่าใต้ถุนบ้าน เหงาๆ อยู่ รถทัวร์คันสีส้มก็จอดหน้าบ้านพอดี ย่าบอกว่าหลานชายจากกรุงเทพฯ จะมาอยู่ด้วยทั้งปิดเทอม ผมก็ “อ๋อ” แล้วก้มหน้าซ่อมต่อ แต่พอเห็นหน้าเด็กที่ก้าวลงจากรถ ผมก็ยิ้มกว้างเลย
ไอ้โก๊ะนี่หว่า! ลูกชายพี่สาวผมเอง ตัวเล็กจิ๋วเหมือนเดิม อายุสิบขวบพอดี ผิวขาวเนียนเพราะอยู่กรุงเทพฯ ไม่ค่อยตากแดด ผมสั้นดำสนิท ตัดทรงนักเรียนเรียบร้อย หน้าตาจิ้มลิ้มแบบเด็กโฆษณานมผงเลย ตาโตกลมแป้น คิ้วเข้มๆ ขนตายาวฟูๆ ปากแดงๆ เหมือนทาลิปมันนิดๆ แก้มป่องๆ ยังมีเหนียงเด็กอ้วนๆ ติดอยู่ ตัวเตี้ยแค่เอวผม ใส่เสื้อยืดลายการ์ตูนกับกางเกงขาสั้นสีเทา ขาเล็กๆ ขาวจั๊วะ แต่เท้าใหญ่ไปนิดเพราะชอบใส่รองเท้าแตะฟองน้ำ
มันยกมือโบก “พี่ปาล์มมม!” เสียงใสแจ๋ว ผมยกมือโบกตอบ “เฮ้ ไอ้โก๊ะ โตขึ้นนิดเดียวเองว่ะ” มันยิ้มกว้าง ฟันขาวจั๊วะแต่ยังมีฟันซี่เล็กๆ หลุดไปซี่นึง กระเป๋าเป้ใบเดียวโยนลงพื้น แล้ววิ่งพุ่งเข้ามากอดขาผมทันที ตัวเบาๆ นุ่มๆ กลิ่นสบู่เด็กฟุ้งเลย ผมหัวเราะ “เออๆ อย่ามากอดแรง เดี๋ยวพี่ล้ม”
ย่าบอกให้ผมพาไปเก็บของในห้องข้างๆ ห้องผม ผมเลยเดินนำหน้าไปหยิบน้ำเย็นให้สักขวด ระหว่างเดิน ไอ้โก๊ะเดินตามต้อยๆ ขาเล็กๆ ก้าวเร็วๆ เหมือนลูกเป็ด ผมแอบมองลงไปเห็นมันเงยหน้ามองผมตาแป๋ว “พี่ปาล์มยังเล่นบาสอยู่เหรอ” มันถาม ผมพยักหน้า “ยังดิ เดี๋ยวพาไปซ้อมด้วย”
ผมยิ้มในใจ “นานๆ เจอที ไอ้หมอนี่น่ารักขึ้นเยอะเลย” แก้มป่องๆ นี่อยากบีบเล่น แต่ก็กลั้นไว้ ปิดเทอมนี้คงมีน้องชายตัวเล็กตามติดแน่ล่ะ
ผมเดินนำหน้าไอ้โก๊ะออกไปหลังบ้าน ห่วงบาสเก่าๆ ยังอยู่ตรงนั้น พ่อทำไว้ให้ผมซ้อมตั้งแต่เด็ก ผมหยิบลูกบาสโยนให้มัน “ลองจับดู”
ไอ้โก๊ะรับลูก มือเล็กๆ จับแทบไม่รอบ มันยกขึ้นเหนือหัวแล้วโยนใส่ห่วงแบบมั่วๆ ลูกปลิวไปชนกำแพงบ้านโครม ผมหัวเราะ “เออๆ ยังไม่ต้องโยนแรงขนาดนั้น มาพี่สอนก่อน”
ผมยืนข้างหลังมัน แขนโอบไหล่เล็กๆ ไว้ มือจับข้อมือมันยกขึ้น “ท่านี้เรียกว่า Triple Threat น้ำหนักเท่ากันทั้งสองเท้า เข่าก้มนิด พร้อมเลี้ยบ พร้อมยิง พร้อมจ่าย” ผมก้มลงใกล้หูมัน “อย่ากลัวลูกบาส มันไม่กัด”
มันหัวเราะคิก ตัวเกร็งนิดๆ เพราะผมโอบใกล้ แก้มป่องๆ แดงขึ้น “พี่ปาล์มอุ่นจัง” ผมยิ้มแล้วปล่อย “ต่อไป Dribble ลูกต้องติดพื้น ใช้ปลายนิ้วดัน ไม่ตบฝ่ามือ” ผมสาธิตให้ดู ตุ๊บ ตุ๊บ เสียงเป็นจังหวะ
มันลองตาม มือเล็กตบแรงเกิน ลูกปลิว ผมวิ่งเก็บกลับมา “ช้าๆ ก่อน เดี๋ยวพี่จับมือให้” ผมย่อตัวนั่งยองๆ ข้างๆ มือวางทับมือมัน ช่วยดันลูกช้าๆ “แบบนี้… ตุ๊บ… ตุ๊บ…” มันเงยหน้ามอง ตาแป๋ว “พี่ปาล์ม ทำไมมือพี่ใหญ่จัง” ผมหัวเราะ “เพราะพี่กินข้าวเยอะไง”
แล้วผมสอน Lay-up “วิ่งสามก้าว… หนึ่ง สอง สาม… แล้วยกตัว” ผมอุ้มมันขึ้นให้แตะห่วงเบาๆ มันหัวเราะลั่น “สูงจัง!” ตัวเบาๆ นุ่มๆ ผมอุ้มข้างเดียวก็สบาย เห็นมันยิ้มกว้าง ฟันขาวจั๊วะ แก้มป่องสั่นตามจังหวะ
พักเหนื่อย ผมนั่งพิงเสาห่วง ไอ้โก๊ะมานั่งข้างๆ ตัวติดผม หัวพิงแขน “พี่ปาล์มเหงื่อออกเยอะเลย” มันยกมือเล็กๆ ซับหน้าให้ ผมแกล้งทำหน้าเหนื่อย “เล่นกับน้องนี่เหนื่อยกว่าแข่งจริง” มันยิ้มเจ้าเล่ห์ “เดี๋ยวโก๊ะเป่าให้” แล้ว “ฟู่ววว” เป่าหน้าผมเบาๆ ผมหัวเราะจนตัวโยก
แดดยามบ่ายส่องลงมา ผมมองหน้ามันที่ยิ้มแป้น เหงื่อเม็ดเล็กเกาะจมูก ผมแอบคิด “น่ารักชิบหาย” แต่พูดออกไปแค่ว่า “พรุ่งนี้มาให้พี่สอนต่อนะ ไอ้ตัวเล็ก” มันพยักหน้าดุ๊กดิ๊ก “ครับพี่ปาล์ม”
เย็นนี้แม่ทำกับข้าวมาเยอะเลย มีต้มจืดฟักหมูสับ ผัดผักบุ้งไฟแดง ไก่ทอดเกลือกรอบๆ กลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งบ้าน ผมกับโก๊ะช่วยกันยกโต๊ะไม้เก่ามาตั้งใต้ถุนบ้าน แม่ยิ้ม “วันแรกที่ต่างจังหวัดเป็นไงบ้างลูก” แล้วตักข้าวสวยร้อนๆ ให้โก๊ะก่อน
ไอ้โก๊ะนั่งตัวตรง ตักข้าวเข้าปากคำแรกก็ร้อง “อร่อยยย!” แก้มป่องตุ่ยๆ ยัดเต็มปาก แม่หัวเราะ “กินช้าๆ สิ เดี๋ยวติดคอ” ผมแอบมองมันเคี้ยวๆ กลืนลงคอ แล้วมันก็หันมาหาแม่ตาแป๋ว
“แม่รู้ป่ะ วันนี้พี่ปาล์มพาโก๊ะไปเล่นบาส!” มันเริ่มเล่าตัวเกร็งด้วยความตื่นเต้น “พี่ปาล์มสอนท่า Triple Threat ก่อน แล้วจับมือโก๊ะดริบเบิ้ลลูกบาส ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ!” มันยกมือเล็กๆ ทำท่าดันลูกบาสในอากาศ แม่หัวเราะ “จริงเหรอลูก”
“จริงดิ! แล้วพี่ปาล์มอุ้มโก๊ะขึ้นไปแตะห่วงด้วย!” มันยืดตัวสูงเท่าที่จะสูงได้ “สูงมากเลยแม่ เกือบถึงดาวอังคาร!” ผมแอบหัวเราะในคอ แม่หันมามองผม “ขอบใจนะปาล์ม ที่ดูแลน้อง”
ผมยกมือไหว้ “ครับแม่” แล้วแอบหยิกแก้มโก๊ะเบาๆ “เล่าซะเกินจริง ไอ้ตัวเล็ก” มันหันมาทำตาโต “ไม่เกิน! พี่ปาล์มตัวสูงจริงๆ นะ!” แม่ยิ้มกว้าง “งั้นพรุ่งนี้แม่ขอไปดูด้วยละกัน”
โก๊ะพยักหน้าดุ๊กดิ๊ก “ได้เลยครับแม่! พรุ่งนี้พี่ปาล์มจะสอน Lay-up ต่อ!” ผมยกช้อนข้าวขึ้นปิดปากยิ้ม “กินข้าวก่อนเถอะ ไอ้ตัวเล็ก เดี๋ยวข้าวเย็นหมด”
คืนนั้นบ้านเงียบกริบ มีแต่เสียงจิ้งหรีดร้องกับลมพัดใบมะม่วงกระทบกันเบาๆ ผมอาบน้ำเสร็จ นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเสื่อในห้องตัวเอง ห้องเล็กๆ ผนังไม้เก่า มีหน้าต่างบานเกล็ดเปิดไว้รับลม
จู่ๆ ประตูห้องผมก็เปิดแง้มเบาๆ “พี่ปาล์ม…” เสียงเล็กๆ ดังขึ้น ไอ้โก๊ะยืนโผล่หน้าออกมา ใส่ชุดนอนลายหมีสีฟ้า ผมยุ่งๆ เพราะเพิ่งอาบน้ำ มือกอดหมอนใบใหญ่ใบเดียว ตาแป๋วแต่แดงๆ นิดหน่อย
“ทำไมวะ ไ ตัวเล็ก” ผมถาม มันเดินตื้อนเข้ามาในห้อง ขาเล็กๆ ลากเท้า “โก๊ะกลัวผีครับ…” มันพูดเสียงสั่น “ได้ยินเสียงแปลกๆ ในห้อง เหมือนมีคนเดิน…”
ผมหัวเราะเบาๆ “บ้านย่านี่ผีไม่มีหรอก มีแต่จิ้งจก” มันทำหน้าจ๋อย “แต่โก๊ะกลัวจริงๆ นะ ขอนอนกับพี่ได้มั้ย” แล้วยกหมอนกอดแน่น ตัวขยับเข้ามานั่งข้างเสื่อผมเลย
ผมถอนหายใจยิ้มๆ “เออ มาๆ” แล้วเลื้อยตัวไปเปิดทางให้ มันรีบวางหมอนลงข้างๆ ตัวผมทันที แล้วนอนลง ตัวเล็กๆ ตัวอุ่นๆ กลิ่นสบู่เด็กยังติดตัว “ขอบคุณครับพี่ปาล์ม” มันพูดเบาๆ แล้วขยับตัวมาแนบข้างผม หัวพิงแขนผมเหมือนตอนเล่นบาส
ผมยกแขนโอบไหล่มันเบาๆ “นอนเถอะ ผีมา พี่เตะให้” มันหัวเราะคิก “พี่ปาล์มเก่งจัง” แล้วหลับตาลง ไม่กี่นาทีก็ได้ยินเสียงหายใจแผ่วๆ ตัวมันเกร็งตอนแรก แต่พอรู้สึกปลอดภัยก็คลายลง
ผมมองหน้ามันตอนหลับ แก้มป่องๆ ยังตุ่ยอยู่ ปากเล็กๆ อ้าพอให้เห็นฟันซี่เล็กๆ ผมแอบคิดในใจ “กลัวผีแต่กล้ามานอนห้องพี่เลยนะ ไอ้ตัวเล็ก” แล้วค่อยๆ ลดแสงโทรศัพท์ ปิดไฟห้อง ปล่อยให้มีแต่แสงจันทร์ลอดหน้าต่างเข้ามา
ก่อนหลับ ผมได้ยินมันพึมพำในฝัน “พี่ปาล์ม… อย่าทิ้งโก๊ะนะ…” ผมยิ้มแล้วกระซิบ “ไม่ทิ้งหรอก ไอ้ตัวเล็ก” แล้วหลับไปพร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้องชายตัวเล็กที่แนบข้างกาย
ผมยังนอนกอดไอ้โก๊ะแน่นเหมือนเดิม หัวใจมันเต้นแรงจนผมรู้สึกได้ผ่านอกบางๆ ที่แนบกันอยู่
ผมค่อยๆ เอามือที่ลูบหลังมันอยู่ ลากลงต่ำลงไปช้าๆ จนถึงขอบกางเกงขาสั้นสีฟ้าที่มันใส่นอน มือผมสั่นนิดๆ แต่ก็ดันเข้าไปข้างในเบาๆ ผ่านเนื้อผ้าบางๆ จนสัมผัสได้ถึงก้นกลมๆ นุ่มๆ ของมัน
ไอ้โก๊ะขยับตัวนิดหน่อย แต่ยังหลับสนิท ผมเลยกล้าขึ้นอีกนิด ค่อยๆ เลื่อนมือมาด้านหน้า แตะตรงเป้ากางเกงมันเบาๆ ก่อน แล้วค่อยๆ ลูบผ่านเนื้อผ้าที่นิ่มมาก
ผมรู้สึกถึงของเล็กๆ ของมันทันที มันยังไม่ตื่นตัว แต่นุ่มจนผมแทบคลั่ง ผมค่อยๆ ใช้นิ้วกลางลูบวนเบาๆ ผ่านเนื้อผ้าซ้ำไปซ้ำมา ช้าๆ แบบไม่ให้มันตื่น
มันสะดุ้งเบาๆ แล้วพึมพำ “อืม… พี่ปาล์ม…” เสียงงัวเงีย ผมชะงักนิดนึง แต่พอเห็นมันยังหลับอยู่ ผมเลยกล้าขึ้นอีกนิด ดันมือเข้าไปในกางเกงจริงๆ จับจู๋เล็กๆ นุ่มๆ ของมันไว้ในฝ่ามือเต็มๆ
มันอุ่นมาก ผิวเนียนจนผมขนลุก ผมค่อยๆ บีบเบาๆ แล้วลูบขึ้นลูบลงช้าๆ นิ้วโป้งวนที่หัวเล็กๆ นิดเดียว มันก็เริ่มแข็งขึ้นในมือผมทันที
ผมหายใจหอบๆ หน้าผมร้อนผ่าว กัดปากแน่น ไม่ให้ตัวเองครางออกมา แต่ใจนึงก็รู้ว่าผมกำลังข้ามเส้นที่ไม่ควรข้ามแล้ว… และผมหยุดตัวเองไม่ได้แล้วจริงๆ มือขวายังจับจู๋เล็กๆ ของมันไว้ ลูบช้าๆ วนไปวนมา จนมันแข็งเต็มที่ในฝ่ามือ
อีกมือผมค่อยๆ ล้วงเข้าไปในกางเกงบาสเก่าๆ ของตัวเอง ผมจับของตัวเองที่แข็งจนปวดจี๊ดมาตั้งนานแล้ว เริ่มชักขึ้นชักลงช้าๆ ตามจังหวะที่มือขวาลูบจู๋น้อง
ผมหายใจหอบติดคอ หน้าเกือบจะฝังลงที่คอมัน กลิ่นตัวเด็กๆ ผสมกลิ่นสบู่ทำให้ผมยิ่งคลั่ง ผมชักเร็วขึ้นนิดนึง มือขวายังลูบวนเบาๆ ที่จู๋น้องไม่หยุด
ไม่ถึงสองนาที ความรู้สึกมันก็พุ่งขึ้นมาจนสุด ผมกัดฟันแน่น กดจมูกกับไหล่มันไว้ น้ำแตกพุ่งใส่ท้องตัวเองเป็นช็อตๆ ร้อนๆ เหนียวๆ เต็มฝ่ามือ
ผมตัวเกร็งนิ่งไปพักนึง หายใจหอบๆ เบาๆ
พอตั้งสติได้ ผมค่อยๆ ปล่อยมือจากจู๋น้อง มันยังแข็งค้างอยู่ แต่ไอ้โก๊ะยังหลับสนิทเหมือนเดิม
ผมล้วงผ้าเช็ดหน้าจากหัวเตียง ซับน้ำของตัวเองที่ท้องกับมือให้แห้ง แล้วค่อยๆ ดึงกางเกงน้องขึ้นให้เข้าที่เหมือนเดิม เบามือมาก ไม่ให้มันตื่น
ทำเสร็จ ผมทิ้งผ้าลงพื้นข้างเสื่อ แล้วดึงตัวมันเข้ามากอดใหม่อีกครั้ง ตัวมันยังอุ่นนุ่มเหมือนเดิม
ผมหลับตาลง หัวใจยังเต้นแรงอยู่ แต่ความรู้สึกผิดมันค่อยๆ กลบด้วยความเหนื่อย
ผมกระซิบเบาๆ ข้างหูมัน “ขอโทษนะ… ไอ้ตัวเล็ก”
แล้วก็หลับไปพร้อมกอดน้องแน่นจนเช้า
ภาพเพื่อประกอบการเล่าเรื่องเฉยๆนะครับ
ชอบไม่ชอบยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ
สนุกมากครับ สนุกสุดๆ เลยครับ มาต่ออีกนะครับ เป็นไรไม่รู้อ่านไปยิ้มไปชื่อๆใสกับหลานตัวน่ารักรอตอนต่อไปขอบคุนคับ เสวมากครับ ขอบคุณครับมาต่ออีกนะ ขอบคุณครับผม หลานน่ารัก ขอบคุณครับ รอคับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ เริ่มได้ดีย์แล้ววว ชอบครับ รอติดตามนะ รอติตาม ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ รอต่อนะครับ ถ้าสัก 12 ขวบล่ะก็กำลังดีเลย