ขอโทษนะคะ เฮียผิดไปแล้ว ( ตอนจบ )
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Jabjab40 เมื่อ 2025-11-10 14:49เวลา 07.00 น. บรรยากาศยามเช้าของวันใหม่ ความวุ่นวายในกรุงเทพฯ กับภาพที่ทุกคนชินตาดี แสงแดดอ่อนๆ กระทบม่าน ลอดแสงเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยของน้องหมู เช้านี้คนน้องอาการดีขึ้นกว่าเมื่อวาน หมูค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา พบชายร่างหนาหนึ่งคนนอนข้างๆ เตียงของตัวเอง หมูยังจำภาพความโหดร้ายได้ทุกเรื่อง ทั้งเสียใจ ปวดใจกับสิ่งที่ต้องเจอ ยิ่งกับรุ่นพี่คนนี้ก็ยิ่งทำให้เสียใจ ไม่คิดว่าคนที่เขาแอบมองกลับทำร้ายเขาได้ลงคอ พานคิดได้ก็เผลอร้องไห้ออกมา
" ฮือ ฮึก ฮึก "
ภูมิที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของน้องก็รีบตื่นขึ้นมาทันที
" หนูเป็นอะไรคะ อย่าร้อง ไม่ร้องนะ "
" ฮือ ฮึก ฮืออ "
ตายแล้ว น้องร้องหนักกว่าเดิม ภูมิดึงน้องเข้าไปกอด โอ๋น้องอย่างไว
" เฮียขอโทษนะคะ เฮียผิดไปแล้ว เฮียไม่มีอะไรพูด เฮียรับผิดทุกอย่าง"
" ฮึก น้องเจ็บไปหมดเลย ฮืออออ"
" โอ๋ๆๆๆ ไม่เจ็บนะคะ เฮียจะไม่ทำหนูอีกแล้ว ไม่ทำแล้ว "
ภูมิกอดน้องแน่นกว่าเดิม เขาไม่ได้หวังว่าน้องจะให้อภัย ขอแค่น้องให้เวลาเขาได้ไถ่โทษกับน้องก็พอแล้ว ตั้งนานแสนนาน กว่าน้องจะหยุดร้องไห้ จนถึงเวลาอาหารเช้า พยาบาลเข็นอาหารมาให้ผู้ป่วย
" อาหารเช้ามาแล้วค่ะ ญาติคนไข้จะป้อนอาหารให้น้องมั้ยคะ "
" เดี๋ยวผมป้อนน้องเองครับ "
" ได้ค่ะ ญาติคนไข้ดูแลน้องดีขนาดนี้ ดิฉันนึกว่าเป็นแฟนกันนะคะ"
หมูได้ยินแบบนั้น ก็ถึงกับออกอาการเขินอาย แก้มแดงระเรื่อขึ้นมา พยาบาลเดินออกไป หมูแก้มป่องงอนภูมิ ภูมิถึงกับอมยิ้มออกมา จับมือน้องไว้ แล้วเอ่ยปากพูดกับน้อง
" เฮียไม่ขอให้หนูให้อภัยเฮียหรอกค่ะ แต่ขอให้หนูให้โอกาสเฮีย ได้แก้ไขในสิ่งที่เฮียทำลงไป เฮียสัญญาค่ะ เฮียขอโอกาสได้มั้ยคะ "
" น้องขอคิดก่อนได้มั้ย "
" ได้ค่ะ เฮียรอได้เสมอ"
หลังจากพูดคุยกัน ภูมิป้อนข้าวต้มน้อง เช้านี้พยาบาลเอาข้าวต้มมาให้คนป่วย หมูค่อยๆ ทานข้าวต้มอย่างอร่อย สำหรับข้าวต้มนั้น มันก็อร่อยดีนะ
สักพักเฮียภัทรก็เดินเข้ามา พร้อมกับกระเช้าผลไม้หลากสี หมูมองกระเช้าผลไม้ตาใสแป๋วเชียว
" สวัสดี เฮียชื่อภัทรนะ เป็นพี่ชายเจ้าภูมิอ่ะ "
" สวัสดีฮะ เฮียภัทร "
" เป็นไงบ้างเรา ดีขึ้นบ้างมั้ย"
" ดีขึ้นมากแล้วฮะ ขอบคุณเฮียภัทรมากๆ ที่ช่วยน้องไว้ "
" ไม่เป็นไร หมูดีขึ้นก็ดีแล้ว คราวหลังถ้าเจ้าภูมิมันรังแกหมู บอกเฮียได้ เฮียจะเอาไม้ขัดส้วมตีหัวมันเอง ไอ้นี่มันยิ่งเจ้าชู้อยู่ "
" อ้าว เฮีย พูดงี้ได้ไงอ่ะ ผมยิ่งมีคดีเยอะอยู่นะเฮีย จะแก้หมดมั้ยเนี่ย "
ภูมิเอามือขยี้หัว เพราะถูกพี่ชายปั่นหัวเอา ภัทรหัวเราะชอบใจ ที่ได้แกล้งน้องชายตัวเอง
" เฮ้ยยย อดทนดิวะ ลูกผู้ชายอ่ะ กล้าทำกล้ารับ เนาะหมู " หมูได้แต่ยิ้มแห้งๆ ภูมิยิ่งหัวเสียหนักอีก เฮ้อ พี่ชายนะพี่ชาย แกล้งกันได้ลงคอ
" เดี๋ยวเฮียไปก่อนนะ วันหลังมากินข้าวที่บ้านเฮียก็แล้วกัน แกพาน้องไปด้วยนะ เจ้าภูมิ"
" ค้าบบบ เฮีย"
จากนั้นเฮียภัทรก็เดินออกจากห้องไป ภูมิหันมามองหมูที่ตอนนี้หน้าตาดูดีกว่าเมื่อวาน ทำไมนะ ยิ่งมองเท่าไหร่ น้องแม่งโคตรน่ารักชิบหาย ไม่น่าไปทำน้องช้ำเลย
" หมู เฮียขอโอกาสอีกครั้งนะคะ เฮียขอดูแลหนูสักครั้ง ไม่ต้องให้อภัยเฮียก็ได้ แต่เฮียขอเวลาสักหน่อย ขอเฮียได้พิสูจน์หน่อยนะคะ ได้มั้ย "
" น้องไม่อาจให้อภัยได้ แต่จะให้โอกาสเฮียสักครั้ง ทำให้ได้ก็แล้วกัน"
" ขอบคุณนะคะ ที่ให้โอกาสเฮีย ขอบคุณจริงๆ "
ภูมิล้วงกระเป๋าเสื้อช็อปวิศวะ พร้อมกับของในมือ นั่นก็คือ เกียร์นั่นเอง
" เฮียมอบให้หนูนะคะ ถือซะว่าเป็นของขวัญสำหรับคำขอโทษ " ภูมิใส่สร้อยเกียร์ที่คอน้องหมู พร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
" ดูแลมันดีๆ นะ เฮียฝากมันด้วย "
" ฮะ น้องจะดูแลมันดีๆ " ภูมิยิ้ม ยกมือลูบหัวอย่างเอ็นดู
วันต่อมา หลังจากที่หมูออกจากโรงพยาบาลมา ก็มาเรียนตามปกติ พี่ๆ และเพื่อนของหมูต่างวิ่งมากอดด้วยความคิดถึง หมูเองก็คิดถึงเพื่อนๆ ในคณะ เฮียซันว่าจะพาหมูไปคณะวิศวะ เพราะพวกคณะวิศวะอยากขอโทษหมู ทีแรกหมูไม่อยากไป แต่เพราะคณะวิศวะเขาขอร้องมา อยากเจอน้อง อยากขอโทษน้อง สุดท้ายหมูก็ไปเหมือนเดิม
ที่คณะวิศวะ อาจารย์แม่ประจำคณะ พาทุกคนมาขอโทษน้อง กับเรื่องที่เข้าใจผิดไป
" อาจารย์แม่ต้องขอโทษแทนพี่ๆ เค้าด้วยนะลูก ที่พวกพี่เค้าเข้าใจหนูผิดไป "
" ไม่เป็นไรฮะ อาจารย์แม่ หนูไม่โกรธหรอกฮะ "
" แม่ต้องขอบใจหนูมากๆ เลยนะจ๊ะ "
หมูยิ้มให้กับอาจารย์แม่ เฮียบอม รุ่นพี่คณะวิศวะ ปี 3 เดินเข้ามาหาหมู
" น้องหมู เฮียชื่อบอมนะ เฮียขอโทษแทนน้องๆ ในคณะเฮียด้วยนะ หากหนูอยากให้พวกเค้าทำอะไร เค้าก็ยินดีนะ เพื่อเป็นการขอโทษหนู "
" ไม่ฮะเฮียบอม น้องไม่โกรธฮะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว น้องอยากเริ่มใหม่ฮะ ใช้ชีวิตที่เหลือดีกว่าฮะ"
ทุกคนอึ้ง กรรมการอึ้ง เพราะไม่คิดว่าน้องจะมีทัศนคติที่ดีมาก ทำให้ทุกคนในคณะวิศวะตกหลุมรักน้องหมูเข้าให้แล้ว
" น้องหมู มาเป็นน้องเฮียมั้ย เฮียสัญญาว่า เฮียจะดูแลและปกป้องหนูเอง "
" จะดีหรอฮะ "
" อื้อออ ดีสิ"
" ถ้างั้นก็ได้ฮะ " เฮียบอมยิ้มชอบใจ ใช้มือลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู
" ไอ้สัสบอม นี่น้องคณะกูเว้ย ไม่มีทาง น้องหมูกู กูดูแลได้เว้ยยย" เฮียปูนพูดแทรกขึ้นมา
" ไอ้เหี้ยปูน น้องเขาบอกแล้วว่าจะเป็นน้องกู อย่ายุ่งมึงอ่ะ"
" ไอ้สัส "
" ไอเหี้ยยย"
" หยาบคาย เด็กพวกนี้"
" อาจารย์แม่ หนูเปล่านะคะ" ทุกคนถึงกับหัวเราะ ไม่คิดว่า ผู้ชายตัวโตๆอย่างบอมและปูน จะพูดคะขากับอาจารย์แม่
" เอ๊ะ น้องหมูจ๊ะ ใครเอาสร้อยเกียร์ให้หนูจ๊ะ "
" อ๋ออออ เฮียภูมิให้น้องมาฮะ บอกว่าเป็นของแทนใจเพื่อสำหรับขอโทษฮะ "
กรรมการอึ้งรอบสอง ทุกคนมองหน้ากันอีกครั้ง เพราะธรรมเนียมแล้ว หากคนในคณะวิศวะมอบเกียร์ให้กับใคร คนๆ นั้นจะถือว่าเป็นแฟนวิศวะไปแล้ว
" หนอยยยย เจ้าภูมิ หลอกเด็กอีกแล้ว กล้ามากนะที่หลอกน้อง"
สักพักภูมิเดินเข้ามาเพราะเห็นน้อง ด้วยความคิดถึง จึงเดินเข้ามา
" อาจารย์แม่ สวัสดีครับ"
" เจ้าภูมิ หลอกเด็กอีกแล้วนะ"
" ผมหลอกอะไรหรอคับ" จู่ๆ ภูมิก็ตกใจ ลืมนึกขึ้นได้ว่า หากมอบเกียร์ให้น้องแล้ว ถ้ารุ่นพี่คณะยัยหมูจับได้ มีหวังเค้าโดนพี่ๆยัยหมูกระทืบแน่
" ทุกคนรู้แล้วหรอครับ"
" รู้หมดแล้วเว้ยยย"
" ไอ้ภูมิ มึงกล่าแต๊ะอั๋งน้องกู ยังหลอกน้องกูอีก มึงตาย"
" เฮ้ยยยย เฮียบอม ช่วยผมด้วย " ภูมิวิ่งรอบตัวบอม เพราะถูกปูนไล่เตะเอา
" ไอ้ปูน ใจเย็นๆ มึง น้องกูนะเว้ย"
" ไม่เย็นเว้ย กูจะเตะน้องมึง"
" น้องหมู ช่วยเฮียด้วย" ภูมิวิ่งมาหลบหลังยัยหมู
" นี่มันอะไรกันแน่เฮีย"
" น้องหมู เจ้บิวคนสวยจะบอกนะจ๊ะ ถ้าคนใดคนหนึ่งในคณะวิศวะ มอบเกียร์ให้กับคนๆ นั้น หมายความว่า เขามีใจให้กับคนนั้น นะคะ"
หมูตกใจเบิกตากว้าง ภูมิยิ้มแห้งๆ ให้กับน้อง
" เฮียยยยย หลอกน้องอ่ะ"
" เฮียไม่ได้หลอกนะ ขอเวลาหน่อยนะคะ เฮียจะทำให้เห็นว่าเฮียน่ะ รักหนูมาก จุ๊บ" ภูมิเผลอหอมแก้วน้ำ
" ฮิ้วววว คณะเราจะมีน้องสะใภ้แล้วเว้ยยย 5555"
" เฮียอย่าหนีนะ"
" ไอ้ภูมิมึงตาย "
รุ่นพี่คณะยัยหมูหมูวิ่งไล่เตะภูมิ ขณะเดียวกันรุ่นพี่คณะวิศวะพยายามช่วยภูมิไม่ให้โดนเตะ
" ใจเย็นๆ มึง ใจเย็นๆ มึง " ภูมิใช้จังหวะคนเผลอ อุ้มยัยน้องหนีไป
" เฮียยย ปล่อยหนูนะ "
" ไม่ปล่อย จนกว่าหนูจะยอมเป็นแฟนกับเฮีย"
'ฝ" ทุกคน คนนี้ว่าที่เมียผม ช่วยผมหน่อย ผมอยากให้น้องมาเป็นเมียผม"
" ฮิ้วววว สุดจัดอ่ะ"
ยัยหมูได้แต่เขิน หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศเลย ภูมิรู้แล้วว่า จากนี้ไป เขาจะเดินหน้าจีบน้องอย่างเต็มกำลัง และจะทำให้น้องมาเป็นแฟนเขาให้ได้
ต้องสานต่อยาวๆละแบบนี้ {:5_132:}{:5_132:}
หน้า:
[1]