วันหยุดของผม ของคนชอบแก้ผ้า (ตอนที่ 1)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Alaskan เมื่อ 2025-10-25 02:05ผมทำงานเป็นผู้แทนบริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ มาหลายปี ช่วงแรกทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดี ยอดขายเติบโตต่อเนื่อง จนกระทั่งวิกฤติ COVID-19 เข้ามาเปลี่ยนชีวิตของใครหลายคน รวมถึงผมด้วย ลูกค้าหลายรายเริ่มระมัดระวังในการใช้จ่ายมากขึ้น ยอดสั่งซื้อที่เคยแน่นกลับลดลงอย่างเห็นได้ชัด ผมต้องเผชิญกับแรงกดดันทั้งจากตัวเลขยอดขายที่ไม่ถึงเป้า และความคาดหวังจากบริษัทที่ไม่เคยลดลงตามสถานการณ์นั้นเลย ช่วงเวลานั้นรู้สึกเหมือนหายใจไม่ทั่วท้อง ทำงานไปวันต่อวันโดยแทบไม่มีความสุข.จนวันหนึ่ง ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองต้องหยุดพักบ้าง จึงตัดสินใจขอลาพักงานช่วงปลายฝนต้นหนาว เพื่อหลบหนีจากความวุ่นวายในเมืองใหญ่ ไปพักใจและชาร์จพลังให้กับชีวิตอีกครั้ง ปลายทางที่ผมเลือกคือ “จังหวัดเชียงราย” เมืองเหนือที่เพื่อนคนหนึ่งเคยเล่าให้ฟังว่ามีทั้งความสงบและเสน่ห์ของธรรมชาติบริสุทธิ์ จากนั้นผมจึงเริ่มแผนการเดินทางเพื่อปลดเปลื้องพันธนาการของผม.ผมเลือกเดินทางด้วยรถโดยสารสาธารณะ เพราะอยากซึมซับบรรยากาศตลอดเส้นทางโดยไม่ต้องเร่งรีบ รถค่อยๆ เคลื่อนผ่านถนนสายเล็กที่คดเคี้ยวตัดผ่านหมู่บ้านเล็กๆ และทุ่งนาเขียวขจี พอรถเริ่มไต่ระดับขึ้นเขา อากาศก็เย็นลงทีละน้อยจนรู้สึกได้ ท้องฟ้าสีฟ้าใส สะอาดตา ต่างจากฟ้าเทาที่ผมเห็นทุกวันในกรุงเทพฯ ผมนั่งติดหน้าต่าง มองออกไปเห็นแนวภูเขาผีปันน้ำทอดตัวยาวสุดสายตา ยอดเขาหลายลูกถูกปกคลุมด้วยหมอกบางๆ ที่ลอยเอื่อยอยู่เหนือแนวสนสูงใหญ่ ซึ่งดูคล้ายยามเฝ้าป่าที่เงียบสงัดและมั่นคง.ระหว่างทาง ผมรู้สึกเหมือนได้ค่อยๆ วางภาระความเหนื่อยล้าลงทีละน้อย ทุกลมหายใจที่สูดเข้าเต็มปอดทำให้ใจสงบลงอย่างประหลาด ผมคิดถึงคำของเพื่อนที่เคยบอกว่า “ถ้าอยากเจอความเงียบที่แท้จริง ให้ไปดอยช้าง” และวันนี้ผมกำลังจะได้สัมผัสสิ่งนั้นด้วยตัวเอง.หลังจากนั่งรถมาหลายชั่วโมงจนแดดบ่ายเริ่มอ่อนแสง ทิวทัศน์สองข้างทางเริ่มเปลี่ยนเป็นไร่กาแฟเรียงรายและบ้านไม้หลังเล็กๆ ท่ามกลางหุบเขา ผมก็เดินทางมาถึง “ดอยช้าง” จุดหมายที่ผมรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ที่นี่ไม่ใช่เพียงปลายทางของการเดินทางเท่านั้น แต่ยังเป็นจุดเริ่มต้นของการพักผ่อนจากความวุ่นวายทั้งปวง ที่ผมตั้งใจจะใช้เพื่อค้นหาความสงบที่หายไปในใจตัวเองอีกครั้ง..รถจอดตรงปากทางเข้าโฮมสเตย์เล็กๆ ที่มีเจ้าของเป็นชาวเขาท้องถิ่น บรรยากาศรอบตัวเปิดกว้างสุดสายตา พื้นที่ลาดเอียงตามแนวไหล่เขาไล่ลงไปจนถึงลำธารสายเล็กที่ไหลผ่านตีนเขา เสียงน้ำกระทบหินดังแผ่วเบาเข้ากับกลิ่นดินชื้นหลังฝนหยุดใหม่ๆ ชาวบ้านในละแวกนี้ใช้ชีวิตเรียบง่าย พวกเขาเลี้ยงแกะไว้ต้อนรับนักท่องเที่ยว ทำผลิตภัณฑ์จากธรรมชาติขาย เช่น สบู่สมุนไพรหรือชาร้อนจากใบไม้ป่าที่ปลูกเอง อีกทั้งยังมีนาขั้นบันไดเขียวขจีที่ลดหลั่นกันไปตามแนวเขา สวนดอกไม้หลากสีที่เบ่งบานตามฤดูกาล และสวนหินขนาดย่อมที่จัดไว้อย่างกลมกลืนกับธรรมชาติ เป็นมุมเงียบๆ ที่สามารถเข้าไปนั่งหลับตาฟังเสียงน้ำ ลม และนกป่าขับขานได้อย่างไม่มีวันเบื่อ.ผมสะพายเป้ใบใหญ่ เดินตามทางลูกรังเข้าไปยังโฮมสเตย์ไม้ชั้นครึ่งที่ตั้งอยู่บนเนินเขา รอบๆ มีบ้านไม้หลังเล็กๆ กระจายตัวอยู่ท่ามกลางดอกไม้ป่าและทุ่งหญ้า ลำธารสายเล็กไหลผ่านหน้าบ้านเพิ่มความสดชื่นให้กับบรรยากาศทุกย่างก้าวที่เดินเข้าไป พอถึงตัวบ้าน ผมก็ได้พบกับลุงเปี๊ยะ เจ้าของโฮมสเตย์ที่ออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มอบอุ่นพร้อมกล่าวคำพูดที่ผมไม่ทางลืมได้เลย “ยินดีต้อนรับครับ ที่นี่ลมมันพัดพาความกังวลออกไปได้” แกพูดพร้อมยื่นแก้วน้ำสมุนไพรเย็นๆ ให้ ผมยืนจิบอยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง แล้วก็รู้สึกได้ทันทีว่าที่นี่เงียบจริงๆ ไม่มีเสียงเครื่องยนต์ ไม่มีเสียงผู้คน มีเพียงเสียงนกป่ากับลมที่พัดผ่านยอดสนเท่านั้น.หลังจากนั้น ลุงเปี๊ยะพาผมเดินชมภายในบ้านอย่างใจดี แนะนำห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว และสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆ บ้านที่ผมพักเป็นบ้านหลังเดียวบนเนินแห่งนี้ ด้านข้างมีลานซักล้างกับโอ่งน้ำขนาดใหญ่ที่เตรียมไว้เผื่อเวลาน้ำประปาไม่ไหล ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ ถึงแม้จะอยู่กลางเขา แต่โฮมสเตย์แห่งนี้กลับมีระบบสาธารณูปโภคครบถ้วน ทั้งไฟฟ้า น้ำอุ่น น้ำเย็นและเครื่องใช้ฟ้าที่จัดวางไว้อย่างกลมกลื่นไปกับตัวบ้าน.ลุงเปี๊ยะยังได้ยื่นวิทยุสื่อสารเครื่องเล็กให้ผม พร้อมอธิบายว่า ถ้ามีอะไรอยากได้หรือมีปัญหาสามารถเรียกหาแกได้ตลอด คลื่นนี้ใช้เฉพาะกับบ้านนี้เท่านั้น เพราะบ้านของลุงอยู่ด้านล่างเนิน ไม่ไกลจากตรงนี้ ขับมอเตอร์ไซค์ขึ้นมาเพียงไม่กี่นาทีก็ถึง ระหว่างที่เดินชมบ้าน ลุงเปี๊ยะเล่าให้ฟังอย่างภูมิใจว่า ที่ตัดสินใจสร้างบ้านไว้เพียงหลังเดียวบนเนินนี้ ก็เพราะอยากให้นักท่องเที่ยวได้สัมผัสธรรมชาติและวิถีชีวิตชาวเขาอย่างแท้จริงโดยไม่มีสิ่งใดมารบกวน “บางทีความสงบมันก็มีค่าเหมือนอากาศดีๆ นั่นแหละ” ลุงพูดพลางยิ้ม.ผมฟังแล้วก็รู้สึกประทับใจในแนวคิดของแกทันที บ้านหลังนี้ไม่ได้เป็นแค่ที่พัก แต่มันคือสถานที่ที่เปิดโอกาสให้คนเมืองอย่างผมได้กลับมาเชื่อมต่อกับธรรมชาติอีกครั้ง ได้อยู่กับความเงียบ ความเรียบง่าย และเสียงลมหายใจของป่าเขาอย่างแท้จริง
รออ่านต่อนะ รอตอนที่ 2 ค่าบบบ 😊❤️ ขอบคุณครับ รออ่านต่อออ ติดตามครับ รออ่านตอนต่อไปนะครับ {:5_119:} รอติดตามเลยครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณ ช่างกล้าหาญ ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปครับ สนุกมากครับ เกริ่นได้น่าติดตามมากครับ ขอบคุณครับ รอตอนต่อไป ดีครบ้บ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ อ๊ะ ยังไม่แก้ผ้า รอตอนหน้า แก้ให้ไว...