Episode 1: แอบชอบ
ในย่านชานเมืองกรุงเทพฯ ที่ซึ่งแสงไฟนีออนจากป้ายร้านสะดวกซื้อสาดส่องสลับกับความมืดของตรอกซอยแคบๆโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง ยืนตระหง่านราวกับปราสาทเก่าแก่ที่ปกปิดความลับมากมาย ต้นจามจุรีเรียงรายตามทางเดินหินอ่อน สร้างร่มเงาที่ปกคลุมความทรงจำวัยเยาว์ ทั้งหวานชื่นและขมขื่นธันน์ : เด็กชายวัย 15 ปี ชั้น ม.4 ใบหน้าใสตาคมกริบแต่แฝงด้วยความเงียบงันที่ไม่เข้ากับวัย
ก้าวเท้าเข้าโรงเรียนนี่ครั้งแรกเมื่อสองปีก่อน ไม่ใช่เพราะคะแนนสอบสูงลิ่วหรือชื่อเสียงของโรงเรียน แต่เพราะผู้ชายคนเดียวที่ทำให้หัวใจเขาสั่นคลอนตั้งแต่สมัยประถม"พี่วิน..." ชื่อนั้นวนเวียนในหัวธันน์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเห็นพี่วินยืนเล่นฟุตบอลในสนามโรงเรียนเก่า
พี่วิน : รุ่นพี่ชั้น ม.6 สูง 180 เซน ร่างกายกำยำจากกีฬาและฟิตเนสหลังเลิกเรียน ผมดำขลับตัดสั้นแบบนักกีฬา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่ยิ้มแล้วทำให้โลกทั้งใบสว่างขึ้น เขาคือกัปตันทีมฟุตบอล ดาวเด่นที่สาวๆ (และเกย์บางคน) ถอนใจทุกครั้งที่เดินผ่าน พี่วินไม่ใช่แค่หล่อ แต่มีเสน่ห์แบบอบอุ่น ชอบแซวรุ่นน้อง ยิ้มกว้างเวลาชนะแมตช์ และช่วยเหลือเพื่อนโดยไม่คิดอะไร ธันน์ย้ายบ้านตามพ่อแม่ที่ได้งานใหม่ในกรุงเทพฯ และเลือกโรงเรียนนี้เพราะรู้ว่าพี่วินเรียนอยู่ที่นี่ เขายอมทิ้งเพื่อนสนิทในโรงเรียนเก่า ยอมนั่งรถเมล์ตีห้าทุกเช้า แค่เพื่อได้มองเห็นรอยยิ้มนั้นจากระยะไกลสองปีผ่านไปอย่างช้าๆ สำหรับธันน์ เขาไม่ใช่เด็กกิจกรรม ไม่ชอบปาร์ตี้หรือเล่นกีฬาแบบเพื่อนๆ ชั้น ม.4 แต่ชอบนั่งอ่านหนังสือในมุมเงียบๆ ของหอประชุมเก่า มองพี่วินซ้อมฟุตบอลจากหน้าต่างกระจกฝ้า กลิ่นเหงื่อผสมน้ำหอมอ่อนๆ ที่ลอยมากับลมหลังฝนตก ทำให้ธันน์หน้าแดงก่ำทุกครั้ง พี่วินเคยสังเกตเห็นเขาเพราะธันน์เป็นเด็กใหม่ที่ดูโดดเด่นด้วยใบหน้าละเอียดอ่อนเกินเด็กผู้ชาย "น้องธันน์ใช่ไหม? ทำไมชอบมานั่งคนเดียวแบบนี้วะ ชวนเพื่อนมานั่งด้วยสิ" พี่วินเคยเดินมาทักตอนพักกลางวันวันหนึ่ง มือใหญ่ลูบหัวธันน์เบาๆ แบบรุ่นพี่แซวน้อง กลิ่นตัวที่อบอุ่นลอยมากับลม ทำให้ธันน์หัวใจเต้นแรงจนแทบจะได้ยินเสียง "พี่วินครับ... ผมชอบอ่านหนังสือคนเดียวมากกว่า" ธันน์ตอบเสียงสั่น พี่วินหัวเราะทุ้มนุ่ม "เออ เก่งว่ะ แต่บางทีต้องลองออกไปเล่นกับเพื่อนบ้างนะ ชีวิตมันสั้นเกินกว่าจะนั่งอ่านแต่หนังสือ" คำพูดนั้นกลายเป็นสมบัติล้ำค่าที่ธันน์เก็บไว้ ในคืนที่เขานอนไม่หลับ มือลูบไล้ตัวเองใต้ผ้าห่ม หลับตานึกภาพมือใหญ่ของพี่วินที่ลูบหัวเขาแบบนั้นแต่ธันน์ทำได้แค่นั้น คุยเล่นๆ แบบรุ่นน้องรุ่นพี่ พี่วินชอบแซวธันน์เรื่องผมฟูๆ ที่ชอบตั้งยาวเกินระเบียบโรงเรียน หรือการที่ธันน์ชอบแต่งตัวเรียบร้อยเกินไป "น้องธันน์นี่ดูเป็นเกย์เลยว่ะ 555" เพื่อนพี่วิน—ไอ้ตั้ม รองกัปตันทีม— เคยล้อเล่นตอนที่ธันน์เดินผ่านกลุ่มพวกเขาในห้องกีฬา พี่วินแค่หัวเราะกลบเกลื่อน "อย่าล้อสิวะ น้องมันน่ารักดีออก" แต่ไม่เคยพูดอะไรจริงจัง ธันน์ยิ้มรับทุกครั้ง แต่ในใจ เขากลัว... กลัวคำว่า "ผิดปกติ" ที่สังคมชอบเอาไว้ตีตราคนอย่างเขา ผู้ชายที่ชอบผู้ชายอีกคน ครอบครัวเขาก็ไม่รู้เรื่อง พ่อแม่ต่างก็ทำงานหาเงินทุกคืน ไม่เคยสนใจลูกชายคนเล็กที่ชอบนั่งเหม่อคนเดียว ธันน์มีพี่ชายชื่อพี่แบงค์ที่คอยดูแลธันน์ แต่พี่แบงค์ยุ่งกับมหาวิทยาลัยและรุ่นน้องที่สนิทอย่างตั้ม จนแทบไม่มีเวลาถามไถ่ว่าทำไมธันน์ถึงยิ้มน้อยลงทุกวัน
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเพียงพริบตาก็ถึงเวลาที่จะจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยม
โรงเรียนเต็มไปด้วยป้ายโปสเตอร์ยินดี บอลลูนสีน้ำเงิน-ขาวลอยฟุ้ง และเสียงเพลง EDM จากงานเลี้ยงรุ่นในหอประชุม วันประกาศผลจบ ม.6 มาถึงเร็วกว่าที่ธันน์คิด หัวใจเขาเต้นแรงราวกับจะทะลุอกตั้งแต่เช้า เขารู้ว่านี่คือโอกาสสุดท้ายเพราะหลังจากนี้ พี่วินจะไปเรียนมหาวิทยาลัย อาจจะหายไปจากชีวิตเขาแบบถาวร ธันน์แต่งตัวเรียบร้อย เสื้อนักเรียนรีดตรง กางเกงขายาวที่ปกปิดขาที่สั่นเทา เดินเข้าไปในงานเลี้ยงด้วยรอยยิ้มฝืนๆ หอประชุมเต็มไปด้วยเสียงเพลงดังกระหึ่ม แสงไฟหลากสีสาดส่อง โต๊ะอาหารวางแก้วน้ำอัดลม ขนมขบเคี้ยว และเค้กช็อกโกแลตที่เขียนว่า "Congrats Graduands!" พี่วินยืนอยู่กลางวงเพื่อนๆ ถือแก้วโค้ก ยิ้มกว้างให้ทุกคนที่มาร่วมยินดี เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินแขนสั้นเปิดกระดุมสองเม็ดบนสุด เผยให้เห็นเนินอกกำยำที่ธันน์เคยแอบมองจนใจสั่น "เฮ้ย คืนนี้เมาให้สุด! กูจะไม่ลืมพวกมึงนะเว้ย!" พี่วินตะโกน หัวเราะดังกับตั้มและเพื่อนทีมฟุตบอลธันน์ยืนมองจากมุมห้อง หัวใจเต้นแรงจนเจ็บ เขารอจังหวะ รอจนพี่วินแยกตัวมาหยิบของจากโต๊ะข้างๆ จังหวะที่เพื่อนๆ กำลังถ่ายรูปหมู่แล้วก้าวเข้าไปใกล้ ลมหายใจสั่นเครือ "พี่วิน... ผมมีเรื่องอยากบอก" ธันน์พูดเสียงเบา พี่วินหันมามอง ยิ้มแบบรุ่นพี่ "อะไรเหรอวะน้อง? พูดมาเลย" ธันน์กลืนน้ำลาย กำหมัดแน่น "ผม... ผมชอบพี่นะ ชอบมานานแล้ว ชอบแบบ... ชอบแบบผู้ชายชอบผู้ชาย ผมเข้าโรงเรียนนี้เพราะพี่เลย"พี่วินชะงัก มองธันน์ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปในพริบตา จากอบอุ่นกลายเป็นเย็นชาและรังเกียจ ดวงตาคู่สวยนั้นหรี่ลงราวกับมองขยะ "ห๊ะ? มึงพูดอะไรของมึงวะ ธันน์!" เสียงทุ้มของพี่วินดังขึ้น ไม่สนใจว่าคนรอบข้างจะได้ยิน เขาหันขวับมามองธันน์เต็มตา ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ "ชอบกู? แบบนั้นเหรอวะ? มึงบ้าไปแล้วเหรอไอ้บ้านี่! ผิดเพศชัดๆ ว่ะ! มึงมันเกย์เหี้ยๆ ที่ชอบมองกูมาตลอด เพราะแบบนี้ใช่ไหม? กูเกลียดพวกแบบมึง! มึงน่าจะไปตายซะ อย่ามาใกล้กูอีก ไม่งั้นกูตีให้หัวแตกเลยนะเว้ย! เอาให้ความคิดแบบนั้นของมึงออกจาหัวเลย!" คำด่าทอรุนแรงดังก้องในหูธันน์ เพื่อนๆ ที่อยู่ใกล้ๆ หันมามอง บางคนหัวเราะคิกคัก "เอ็งบ้าเหรอวะ" "ฮ่าๆ เกย์จริงด้วย" เสียงล้อเลียนดังขึ้นราวกับมีดกรีดใจ พี่วินหันหลังเดินจากไป ทิ้งธันน์ยืนตัวแข็งทื่อ น้ำตาร้อนผ่าวไหลลงแก้มโดยไม่รู้ตัว "ทำไม... ทำไมต้องพูดแรงแบบนี้ด้วย พี่...วิน!" เขาพึมพำ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากงานเลี้ยง ฝนที่เริ่มตกหนักราวกับฟ้าสวรรค์ร้องไห้แทนเขาคืนนั้น ธันน์นั่งกอดเข่าบนพื้นห้องนอนเล็กๆ ในคอนโดที่แบ่งกับพี่แบงค์ คำพูดของพี่วินวนเวียนในหัวราวกับคำสาป "ผิดเพศ... เกย์เหี้ยๆ... ไปตายซะ" ความเจ็บปวดผสมความโกรธกลายเป็นความแค้นเล็กๆ ที่เริ่มก่อตัวในใจ เขาเปิดโทรศัพท์ ค้นหา "ยานอนหลับ" บนเน็ตแบบลับๆ แล้วกดสั่งซื้อออนไลน์จากร้านมืดๆ ที่ไม่ต้องใช้บัตรเครดิต "ถ้าพี่เกลียดกูขนาดนี้... กูจะทำให้พี่รักกูเอง" ธันน์พึมพำกับตัวเองในกระจก ดวงตาที่เคยใสเดี๋ยวนี้เริ่มหมองมืด
น่าติดตาม ขอบคุณครับ หนุกฮะ ต้องตามต่อว่าจะเอาคืนอย่างไรให้สาสม เอ้า สนุกมากครับ ขอบคุณครับ เปิดเรื่องก่น่าลุ้นแล้วคับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ น่ารักคนรับผม น่าติดตามมาก ขอบคุณครับ ขอบคุนคับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ. ขอบคุณมากๆนะครับรอติดตามตอนต่อไป
หน้า:
[1]
2