เสียงหัวใจในสนามเชียร์ ตอนที่ 5
ตอนที่ 5 : ความวุ่นวายในทีมเชียร์ และหัวใจที่เริ่มไม่เป็นของตัวเองเสียงนกหวีดดังขึ้นกลางสนามเชียร์อีกครั้ง เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของนักเรียนกว่า 40 ชีวิตดังกลบทุกอย่างไปหมด บางคนกำลังซ้อมสแตนด์ บางคนจัดแถวธง แต่สายตาของ “นัท” กลับเผลอเหลือบไปหาคนเดียวอยู่เรื่อย — พาย รุ่นพี่ ม.6 หัวหน้าทีมเชียร์ที่กำลังยืนคุยกับ “ฝน” รุ่นพี่หญิงจากแผนกศิลป์
พายหัวเราะกับฝนอย่างเป็นกันเอง เสียงหัวเราะนั้นดังพอให้ได้ยินจากตรงที่นัทยืนอยู่
หัวใจของเขาแปลกๆ ทั้งที่ไม่มีเหตุผลเลยแท้ๆ
“เฮ้ นัท! อย่ายืนเหม่อสิ!”
เสียงของ “กล้า” เพื่อนสนิทในทีมเรียกขึ้น “พี่พายให้ช่วยถือธงฝั่งซ้ายเพิ่มอีกผืนนะ เดี๋ยวขาดสมดุล”
“อะ เออ ได้ ๆ” นัทตอบรีบ ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบธง แต่ในหัวกลับวนเวียนอยู่กับภาพเมื่อครู่
ตอนซ้อมต่อไป ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ เสียงกลองดัง เสียงตะโกนเชียร์ก้องทั่วสนาม พายคอยเดินตรวจดูทุกคนทีละแถว บางจังหวะเขาก็ยกนิ้วโป้งให้กำลังใจ
จนถึงตอนพัก พายเดินมาหากลุ่มของนัทพร้อมรอยยิ้ม
“วันนี้ดีมากเลยนะ กล้า นัท แล้วก็ฟ้า แถวพวกเราจังหวะเป๊ะสุด ๆ แล้ว”
“ขอบคุณค้าบพี่!” กล้าตอบเสียงดัง
“แต่พี่ครับ…” นัทพูดขึ้นเบา ๆ “ผมว่าผมยังยกธงไม่ค่อยตรงเลย”
“ตรงแล้ว พี่ดูอยู่เมื่อกี้” พายตอบพลางเอื้อมมือมาจัดผ้าธงให้เล็กน้อย มือของเขาแตะหลังมือของนัทแค่เสี้ยววินาที แต่กลับทำให้หัวใจของนัทเต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ
“เออ พาย!” เสียงฝนดังขึ้นจากอีกฟากสนาม “ตอนเย็นช่วยดูโชว์ของสีฟ้าหน่อยสิ เราซ้อมไม่ค่อยลงตัวเลย”
“ได้ เดี๋ยวพี่ไปนะ” พายตอบกลับไปอย่างเป็นมิตร
นัทแอบมองตามแผ่นหลังของพายที่เดินไปอีกฝั่ง ความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามาในใจจนเขาไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร — แต่เหมือนมันเจ็บนิดๆ
“อืม…” กล้าที่สังเกตอยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “นายนี่แปลกนะ เดี๋ยวนี้พอพี่พายคุยกับใครทีไร ทำหน้าเหมือนหมาโดนขโมยของเล่นทุกทีเลย”
“บ้า! พูดอะไรของนาย”
“อืม ก็ดูรู้หมดแล้วมั้ง” กล้าหัวเราะ “แต่ก็ไม่แปลกนะ พี่พายใครๆ ก็ชอบ”
นัทไม่ได้ตอบอะไร แค่ยิ้มแห้ง ๆ แล้วหันไปมองสนามอีกครั้ง
พอซ้อมเสร็จใกล้ค่ำ พายเดินกลับมาหาเขา
“ขอโทษนะ วันนี้พี่ไม่ได้ช่วยดูแถวธงตอนท้ายเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”
“แต่พรุ่งนี้พี่จะอยู่กับพวกเราเต็มวันเลย เตรียมใจไว้ได้เลยนะ นัทคนเก่ง”
คำพูดนั้นทำให้นัทเงยหน้าขึ้นมอง แววตาของพายสะท้อนแสงไฟสนาม สีส้มอบอุ่นคล้ายอาทิตย์ตกที่กำลังจะลับขอบตึกเรียน
“ครับ พรุ่งนี้ผมจะตั้งใจซ้อมให้มากกว่าเดิม”
ระหว่างที่เดินกลับห้องพักทีมเชียร์ นัทได้ยินเสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ ดังอยู่รอบตัว บางคนแซว บางคนแหย่กัน แต่ใจของเขากลับจมอยู่ในความรู้สึกประหลาดที่เรียกว่า — คิดถึง ทั้งที่ยังอยู่ใกล้กัน
และเขาไม่รู้เลยว่า พายเอง… ก็แอบมองเขาอยู่จากอีกมุมสนามเหมือนกัน 💫
สนุกมากครับ ขอบคุณมากๆนะครับ
หน้า:
[1]