เสียงหัวใจในสนามเชียร์ ตอน2
ตอนที่ 2 : จังหวะหัวใจเดียวกัน
แดดยามเย็นกลับมาอีกครั้ง พร้อมเสียงกลอง “ตุ้ม! ตุ้ม! แชะ!” ที่คุ้นเคย นัทมาถึงสนามเชียร์ก่อนเวลานัดเล็กน้อย วันนี้เขาเป็นคนอาสามาช่วยพี่พายตั้งอุปกรณ์ก่อนซ้อม เพราะถูกขอไว้เมื่อวาน — ถึงพายจะพูดเหมือนเรื่องเล็ก แต่สำหรับนัท มันคือเรื่องใหญ่พอให้ใจเต้นแรงตั้งแต่เมื่อคืน
เขาเดินไปเก็บธงกับผ้าพลิ้วๆ ที่ใช้ในขบวน แล้วก็เห็นร่างคุ้นตาเดินถือขวดน้ำสองขวดมาทางนี้
“มาถึงก่อนอีกแล้วนะเรา”
เสียงพายดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มแบบเดิม — ยิ้มที่ทำให้นัทแทบจะลืมตอบ
“เอ่อ… ผมแค่กลัวมาสายครับ”
“ตั้งใจจังเลย พี่ว่าพี่ต้องให้เรามาเป็นผู้ช่วยพี่ซะแล้ว”
นัทหัวเราะเบาๆ มือที่ถือธงสั่นนิดๆ เพราะเขาไม่แน่ใจว่าที่รู้สึกอยู่คือความเหนื่อย หรือเพราะอีกคนเข้ามาใกล้เกินไปกันแน่
พายเดินเข้ามาช่วยผูกผ้าธงตรงเสา สายลมพัดผ่าน เส้นผมของทั้งคู่ปลิวจนแทบชนกัน กลิ่นเหงื่อผสมกับกลิ่นสบู่อ่อนๆ ของพายลอยมาแตะปลายจมูกของนัท — แล้วโลกทั้งใบก็ดูเหมือนจะเงียบลงชั่วครู่
“จับตรงนี้ให้แน่นหน่อย เดี๋ยวมันหลุด”
“ตรงนี้เหรอครับ?”
“ใช่ ใกล้มือพี่นั่นแหละ”
ปลายนิ้วของทั้งคู่แตะกันแผ่วๆ แค่เสี้ยววินาที แต่นัทกลับรู้สึกเหมือนหัวใจจะเต้นหลุดออกมาจากอก พายเงยหน้าขึ้นสบตา แล้วหัวเราะเบาๆ
“ตกใจอะไรขนาดนั้น พี่ไม่ได้กัดนะ”
“ผม… เปล่าครับ” นัทตอบเสียงเบา แก้มขึ้นสีโดยไม่รู้ตัว
หลังจากนั้นเสียงนกตอนเย็นก็ดังแทรกอยู่ระหว่างเสียงพูดคุยเบาๆ ของทั้งสองคน บางช่วงพายก็เล่าเรื่องรุ่นพี่ในทีม บางช่วงเขาก็แอบแซวนัทบ้างเล็กน้อย
“รู้มั้ย ตอนพี่อยู่ปีสอง พี่ซ้อมเชียร์จนเสียงหายเลยนะ”
“จริงเหรอครับ”
“อืม แต่ตอนนั้นไม่มีใครช่วยเหมือนเรานี่แหละ… พี่เลยต้องทำคนเดียว”
นัทเงียบไปชั่วครู่ ก่อนพูดเสียงเบา
“ถ้างั้น… จากนี้ผมจะช่วยพี่เองครับ”
คำพูดนั้นทำให้พายหยุดนิ่งเล็กน้อย ก่อนยิ้มออกมาช้าๆ
“งั้นก็ฝากด้วยนะ คนเก่งของพี่”
พายพูดพร้อมยีผมนัทเบาๆ นัทแทบไม่กล้าหายใจในจังหวะนั้น เขาได้แต่ยืนนิ่ง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
เมื่อการซ้อมเริ่มขึ้นจริง เด็กๆ ในชมรมเริ่มเข้ามาเต็มสนาม พายยืนอยู่ด้านหน้า คอยนับจังหวะและให้กำลังใจ ส่วนสายตาของนัท กลับเผลอมองแต่พายแทบจะตลอดเวลา
“หนึ่ง! สอง! สาม! ยิ้มไว้ อย่าลืมว่ายิ้มคือพลัง!”
คำพูดเดิมจากวันก่อนยังคงดังก้อง แต่ครั้งนี้นัทไม่ต้องพยายามเลย เพราะแค่เห็นรอยยิ้มของพาย เขาก็ยิ้มออกมาได้เองโดยไม่ต้องฝืน
เมื่อซ้อมจบ พายหันมามองแล้วยกมือให้ “วันนี้ทำดีมากนะนัท”
“ขอบคุณครับ”
“เห็นมั้ย พอเรายิ้มจริงๆ โลกมันก็สดใสขึ้นเลย”
นัทหัวเราะเบาๆ แล้วตอบว่า
“ผมว่ามันสดใสเพราะพี่มากกว่า…”
พายชะงักเล็กน้อย ก่อนหัวเราะเบาๆ
“พูดแบบนี้ ระวังพี่จะเขินนะ”
นัทก้มหน้าหนี แต่ในใจกลับยิ้มกว้างกว่าทุกครั้งที่เคยผ่านมา
และในขณะที่ฟ้ากำลังเปลี่ยนสีเป็นส้มอมชมพู เขาเริ่มรู้แล้วว่า —
เสียงกลองเชียร์ในสนาม อาจไม่ดังเท่าเสียงหัวใจของเขาที่เต้นอยู่ในตอนนี้เลย 💓 สนุกมากครับ ขอขอบคุณมากๆนะครับ พอมันเป็นนิยายเรื่องยาวหลายตอน แล้วดำเนินมาถึงตอนที่ 2 แล้ว
แต่ไม่มีตัวละครอื่นเลย เช่น เพื่อน หรือคนรอบข้าง...มีแค่ พระเอก นายเอก
เรื่องมันก็แอบดูโหวงๆ อ้างว้าง เคว้งคว้าง เหงาๆ แปลกๆ ดีนะครับ
หน้า:
[1]