หอพักท้ายซอย บทที่ 1 (ฟิวส์) ตอนที่ 1.1 : ย้ายเข้าหอวันแรก
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย AMFUSE เมื่อ 2025-9-11 01:50โครงเรื่องนี้จะคล้ายๆ เหตุเกิดที่หอใหม่ ผมรู้สึกชอบ ก็เลยแต่งมาให้อ่านกันครับ
บทนำเรื่อง
หอพักเก่า ๆ ที่ปลายซอยเปลี่ยวเหมือนจะธรรมดา แต่กลับซ่อนเรื่องลับดำมืดที่ใครไม่เคยรู้…
สองพี่น้อง “ฟิวส์–ฟาร์ม” เพิ่งย้ายเข้ามาใช้ชีวิตใหม่ หวังจะแค่เรียนและทำงานไปตามปกติ ทว่าเส้นทางชีวิตกลับถูกพันธนาการด้วย “เจ้าของหอ” ที่ไม่ธรรมดา—ชายวัยกลางคนที่ทุกคนเรียกว่า “ลุงโบ้” หรือบางคนลับหลังเรียก “เจ๊โบ้”
จากกางเกงในในตะกร้าที่หายไปทีละตัว กลายเป็นการซื้อ–ขายแปลกประหลาดที่ค่อย ๆ ล้ำเส้น และเมื่อเงินกับเล่ห์เหลี่ยมถูกใช้เป็นเครื่องมือล่อ ความสัมพันธ์ที่ควรจะปกติจึงบิดเบี้ยวจนกลายเป็นเกมที่ไม่มีทางถอยหลัง
นี่คือเรื่องราวที่ทั้งเร่าร้อน ดิบเถื่อน และเต็มไปด้วยกับดักทางใจ—ระหว่างพี่ชายผู้ปกป้อง, น้องชายผู้ไม่รู้เรื่อง และเจ้าของหอเจ้าเล่ห์ที่วางหมากทุกก้าว
⸻
ตัวละครหลัก
ฟิวส์ (พี่ชาย)
• อายุ : 24–25 ปี
• บุคลิก : จริงจัง รับผิดชอบ ทำงานพิเศษเพื่อจ่ายค่าหอและค่าเรียนให้น้องชาย มีนิสัยหวงน้องมาก แต่บางครั้งใจอ่อนง่ายกับการถูกกดดัน
• จุดเด่น : ร่างสูงใหญ่ หน้าเข้ม ผิวสองสี ใส่กางเกงในโทนเข้ม J-Press, Rosso, Adder
• บทบาท : ตัวละครหลักสาย “มุมมองหลัก” ที่เห็นเหตุการณ์ต่าง ๆ และพยายามควบคุมสถานการณ์ แต่กลับค่อย ๆ ถูกดูดกลืนเข้าสู่วงจรของเจ้าของหอ
⸻
ฟาร์ม (น้องชาย)
• อายุ : 19–20 ปี
• บุคลิก : วัยรุ่นเลือดร้อน ชอบบอล ชอบกินเหล้า นิสัยตรงไปตรงมา ไม่คิดมาก พอเมาแล้วไม่ค่อยรู้เรื่อง
• จุดเด่น : หน้าตาหล่อใสกว่า เหมือนพระเอกวัยรุ่น ตัวหอมง่ายเพราะออกกำลังเล่นบอล กางเกงในชอบยี่ห้อ Rosso และ S.Sent
• บทบาท : ตัวละครที่ “ง่ายต่อการเข้าถึง” สำหรับลุงโบ้ เพราะขาดเงินเรียน ขี้เกรงใจ และไม่รู้ว่าตัวเองถูกล่อไปทีละขั้น จนกลายเป็นเป้าหมายที่ถูกเล่นซ้ำโดยไม่รู้สึกตัว
⸻
ลุงโบ้ / เจ๊โบ้ (เจ้าของหอ)
• อายุ : 45–50 ปี
• บุคลิก : ผู้ชายวัยกลางคน รูปร่างเจ้าเนื้อเล็กน้อย พูดเก่ง วางตัวดีเหมือนคนใจดีมีน้ำใจ แต่จริง ๆ เจ้าเล่ห์และคุมเกมเก่ง
• เวลาพูดกับคนทั่วไป : ใช้น้ำเสียงเหมือนผู้ชายใจดี ใจเย็น ดูเป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพ
• เวลาพูดกับเหยื่อ (ฟิวส์/ฟาร์ม) : ใช้คำเรียก “หนุ่ม, สุดหล่อ” แทนตัวเองว่า “พี่” หรือ “ลุง” เวลาอยากอ้อนออกสาวนิด ๆ แต่ไม่มากจนโป๊ะแตก
• จุดเด่น : เล่นบทน่าสงสาร หลอกล่อด้วยเงิน ค่าหอ ของใช้ และความใจดี เพื่อให้พี่น้องค่อย ๆ ลดเกราะป้องกัน จนสุดท้ายติดกับหมดทั้งคู่
• บทบาท : ตัวร้ายหลัก แต่เป็นตัวเดินเกมสำคัญ ทุกเหตุการณ์ดิบเร่าร้อนมีลุงโบ้เป็นต้นเหตุ
ตอนที่ 1.1 : ย้ายเข้าหอวันแรก
แดดบ่ายสาดจนปูนหน้าหอร้อนระอุ ผมกับฟาร์มหอบข้าวของจนเหงื่อไหลโชก สองพี่น้องยกตะกร้าเสื้อผ้า กระเป๋าเดินทาง และกล่องของกินของใช้เดินขึ้นบันไดปูนแคบ ๆ ที่เสียงฝีเท้าก้อง ก๊อกแก๊ก ก้องไปทั่วตึก
หอพักท้ายซอยเป็นตึกเก่าสามชั้น สีผนังซีดจนเห็นรอยลอก โต๊ะไม้ในห้องเป็นรอยแตก ๆ ฟูกเก่าปูทิ้งไว้กับพื้นเหมือนผ่านศึกมาไม่รู้กี่รุ่น พัดลมตั้งพื้นหมุนเอื่อยเหมือนจะหยุดได้ทุกเมื่อ แต่ด้วยค่าเช่าถูกกว่าที่อื่นครึ่งหนึ่ง มันก็เป็นทางเลือกเดียวที่พอจ่ายไหว
“พี่ฟิวส์…ของโคตรเยอะเลยว่ะ” ฟาร์มบ่นพลางวางตะกร้าเสื้อผ้าลงตรงกลางห้อง เหงื่อไหลเต็มแผงอก
“ทนหน่อย เดี๋ยวก็เสร็จ” ผมว่า พลางหยิบของออกมาจัด
ตะกร้าเสื้อผ้าถูกเปิดออก ข้างในมีทั้ง Rosso สีน้ำเงินเข้ม, J-Press สีเทาเข้ม, Adder สีแดงเข้ม, S.Sent สีกรม ตัวละไม่กี่ร้อยจากตลาดนัด แต่ก็เป็นของใช้ที่ผมกับฟาร์มใส่กันประจำ
พอหยิบเช็กทีละตัว ผมชะงัก “เฮ้ย…กางเกงในกูหายว่ะ”
ฟาร์มเงยหน้ามามอง พลางหัวเราะหึ ๆ “หอแบบนี้แม่งชอบมีของหายนะพี่ โดยเฉพาะกางเกงใน โดนกันมาหมดแหละ”
“เชี่ยเอ๊ย วันแรกก็โดนละ” ผมสบถอย่างหัวเสีย
หลังจากเก็บของเรียบร้อย สองพี่น้องก็ออกไปกินข้าวข้างนอก กว่าจะกลับมาก็มืด ฟาร์มบอกจะไปหาเพื่อนต่อ ทิ้งให้ผมกลับเข้าห้องคนเดียว
ประตูห้องถูกบิดออก กลิ่นอับของพัดลมเก่าโชยเข้ามา แต่สิ่งที่เห็นตรงมุมห้องทำให้ผมชะงักทันที—ร่างผู้ชายวัยกลางคนท้วม ๆ นั่งยองอยู่ข้างตะกร้าผ้า มือหนึ่งกำกางเกงใน J-Press สีเทาเข้มขึ้นแนบจมูก สูดแรง ๆ ราวกับของล้ำค่า
“เฮ้ยยย!!! ใครวะ!” ผมตะโกนสุดเสียง
ร่างนั้นสะดุ้ง หันขวับมาทางผม ตาเบิกกว้างแต่รีบเปลี่ยนเป็นยิ้มเก้อ ๆ
“สัด!! เข้ามาทำเหี้ยอะไรในห้องกู!” เสียงผมดังลั่นจนสะท้อนทั้งห้อง
เขายกมือเหมือนจะขอให้ใจเย็น “ใจเย็นหนุ่ม…ลุงแค่เข้ามาดูห้อง ไม่ได้คิดร้ายหรอก”
“ไม่คิดร้ายเหี้ยไร มึงดมกางเกงในกูนี่นะ!” ผมชี้นิ้วใส่อย่างเดือดดาล
แทนที่จะรีบหนี เขากลับหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดนิ่ง ๆ “งั้นขายลุงก็ได้ ตัวนี้…ลุงให้สามร้อย”
ผมชะงักไปวูบหนึ่ง ตาจับไปที่กางเกงในในมือมัน คราบวงเปียกใส ๆ ตรงเป้าทำให้สีเข้มขึ้นกว่าเดิม ลุงจ้องตรงนั้นเหมือนของสะสมราคาแพง
“ไอ้โรคจิต!” ผมสบถ
แต่ลุงยังยิ้มบาง “สามร้อยนะหนุ่ม ผ้าผืนเดียวเอง ลุงจริงจัง”
ผมกัดฟันกรอด สุดท้ายก็ปัดมือหงุดหงิด “เออ! เอาไป!”
เขารีบยื่นธนบัตรสีแดงให้ ยิ้มกว้างเหมือนชนะเกม จากนั้นหันไปหยิบอีกตัวในตะกร้า “แล้วตัวนี้ล่ะ Rosso สีน้ำเงินเข้ม…ลุงให้เพิ่มอีก”
“แม่งเอ๊ย…” ผมสบถแต่ก็หยิบเงินมาเก็บ เพราะรู้สึกว่ามันจะไม่หยุดง่าย ๆ
เขาค่อย ๆ หยิบทีละตัว ทั้ง J-Press, Adder, S.Sent เหลือบมองแล้วเสนอราคาทีละใบ ผมด่าตลอด แต่เงินที่ยื่นมาก็ทำให้มือผมยื่นรับทุกที
จนสุดท้ายเขาหยุด หันมายิ้มบาง ๆ “งั้นลุงออกไปเอาเงินมาเพิ่มก่อน…เดี๋ยวมาใหม่”
ผมจ้องตามตาขวาง มันลุกขึ้นเดินออกจากห้อง ปิดประตูแกร๊ก ทิ้งผมไว้กับตะกร้าที่เบากว่าตอนแรกไปหลายตัว
อยากอ่านต่อสามารถติดตามได้ที่ > ธัญ พิมพ์ชื่อเรื่อง
Today 11-09-2025 you use ruffle!
ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณมากครับ ย้ายมาอยู่วันแรกก็เจอดีเลยนะครับ ตามต่อๆ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ เปิดมาได้น่าติดตามมากครับ ตัวละครแต่ละคนน่าลุ้น น่าติดตามสุดๆๆๆ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ เปิดมา ลุ้นว่าตัวเอกจะถลำไปถึงไหนกัน ลุงงงงง ทำไมไม่เอาทีละตัวเนี่ย ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]
2