บันทึกริมทะเล : ความรัก ความทรงจำ และการปล่อยวาง
สวัสดีครับ ผมชื่อโอ อายุ 25 ปีครับ ขณะที่ผมกำลังพิมพ์กระทู้นี้ ผมกำลังอยู่ที่เกาะแห่งหนึ่งทางใต้ มันเป็นช่วงเวลาที่ผมสับสนและงงกับตัวเอง สิ่งที่ผมงง ก็คือ ผมมาชอบผู้ชายได้ยังไง เพราะที่ผมสงสัยแบบนี้ก็เพราะว่าก่อนหน้านี้ผมเองก็ชอบผู้หญิง จนมาตอนอยู่มหาวิทยาลัย อยู่ ๆ ผมก็เป็นแฟนกับบัดดี้ในสาขา (บัดดี้ผมก็มีแฟนหญิง ผมกับมันคบตอนอยู่มหาวิทยาลัย พอเรียนจบกันก็แยกย้าย) หลังจากเรียนจบบัดดี้ผมไอบูม ก็กลับบ้านไปทำงานที่บ้านมัน ส่วนผมก็ยังทำงานอยู่ กรุงเทพฯ ตอนนี้ก็ 3 ปีแล้วครับหลังจากเรียนจบผมก็ได้คบกับผู้หญิงคนหนึ่งเธอน่ารัก เอาแต่ใจนิด ๆ ชอบดูบอล เล่นเกม ขี้อ้อนเก่ง เธอชื่อปุ้ย เราคบกันได้สองปีกว่า ๆ ตอนนี้เลิกกันแล้วครับ เลิกกันได้ 1 เดือนแล้ว สาเหตุก็เพราะปุ้ย แอบเห็นผมร้องไห้ ใช่ครับร้องไห้ ผมร้องไห้ที่บูมมันจะแต่งงาน มันไม่ใช่ร้องไห้แบบแสดงความยินดี แต่มันเป็นการร้องไห้แบบบ้าคลั่ง และรำพึงรำพัน ทั้งเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ และฤทธิ์ความรู้สึกของผม ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้ว่าปุ้ย อยู่บ้าน เลยกลายเป็นว่าปุ้ยรู้เห็นทุกอย่าง ก่อนทุกอย่างมันจะจบ เพราะปุ้ยบอกว่ารับไม่ได้ จิตใจผมตอนนั้น คือชามากเลยครับ ไอบูมก็จะแต่งงานแล้ว ส่วนปุ้ยก็ไปแล้ว ตอนนั้นผมได้ยื้อเธอ แต่คำพูดของเธอมันแรงจนผมรับไม่ได้จริง ๆ จึงปล่อยเธอไป
นั่นแหละครับเรื่องที่เกิดขึ้น มันทำให้ผมเลือกจะถอยออกมาจากบริษัท และกลับมาหาอะไรทำที่บ้าน ซึ่งตอนนี้ผมก็นั่งอยู่ที่ร้านเหล้า ร้านเล็ก ๆ ริมทะเล ธุรกิจของที่บ้าน ซึ่งผมเลือกจะนอนที่ร้าน (ชั้นบนเป็นห้องนอน) แสงสีที่ผมเห็นเมื่อกี้นี้ มันทำให้ผม ปลงเหลือเกิน เพราะหลังจากปิดไฟ ปิดเครื่องเสียง พื้นที่ตรงนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับบ้านร้าง ทั้งรก และเงียบ
และที่ผมมานั่งพิมพ์ก็เพราะอยากจะหาพื้นที่ ได้ระบายอะไร อะไร ในใจออกไปบ้าง มันคงไม่เสียว คงไม่เร้าใจ แต่คงพอจะเป็นอีกสีสันให้กับทุกคน ถ้างั้นผมก็ขอเล่าเรื่องที่ผมกับไอบูมเป็นแฟนกัน ก็แล้วกัน
ปี 1 (2562)
ผม กับบูม รู้จักกันตอนเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ที่กรุงเทพฯ บูมเป็นคนเมืองเหนือ ส่วนผมเป็นคนภาคกลาง+ใต้ตอนแรกที่เรียนก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไร จนได้ทำกิจกรรมจับบัดดี้ และผมกับมันก็รู้จักกัน จนสนิทกันเลยก็ว่าได้ ตอนนั้นเป็นการคบแบบเพื่อนผู้ชายทั่วไป เตะบอล กินเหล้า ผมกับมันต่างรู้ว่าต่างมีแฟน แถมสนิทและเคยคุยกับแฟนของกันและกันด้วย ไอบูมมันมักจะขอยืมเงินผม เพราะที่บ้านหามาส่งไม่ทัน แต่มันก็คืนตลอด เร็วบ้างช้าบ้าง ซึ่งเหตุการณ์มันก็ปกติ เหมือนจะไม่มีอะไร จนกระทั่งขึ้นปี 2
ปี 2 (2563)
ในปีนี้ เกิดโรคโควิด ตั้งแต่ต้นปี ตอนนั้นพวกผมออกไปไหนไม่ได้เลย ไอบูมเองตอนนั้นทำงานพิเศษ ก็ไปทำไม่ได้เลย ที่บ้านก็ตกงานเพราะบริษัทเจ้ง ไอบูมตอนนั้นก็เครียด แถมแฟนมันก็เลิกกับมันอีก ตอนนั้นดีว่าผมไปเที่ยวห้องมันเลยรู้ว่ามันกำลังกลับบ้าน เพราะเจ้าของหอให้ออก และมันจะเลิกเรียนแล้ว ผมเลยช่วยมันด้วยการพาไปอยู่ห้องและหาทางออก ในตอนนั้นผมให้มันเอารถมอเตอร์ไซค์ของผมไปขับแกร๊บ เพื่อหารายได้ซึ่งมันก็ทำเป็นบ้าเป็นหลังเลยครับ ได้เงินมาก็ช่วยค่าห้องผมบ้าง ตอนแรกจะไม่เอา แต่มันบังคับ และก็เข้าใจมันครับ ก็เลยรับมา พวกเราอยู่กันแบบนั้นจนจบ ปี 4 เลยครับ เอาเป็นว่าช่วงนั้น ถ้าต้องเรียนออนไลน์มันก็จะขับรถกลางคืน กลางวันเรียน ชั่วโมงไหนว่างก็จะเปิดระบบตลอด คืนไหนว่างก็กินเบียร์ เล่นเกม ดีดกีต้ากัน จนเราใกล้ชิด ๆ และเริ่มห่วงกันเกินเพื่อน เช่นเวลามันเหนื่อย ๆ มันชอบเอาคางมาเกยบ่า มันทายาสีฟันที่แปรงให้ผม เวลาผมทำกับข้าวมันชอบมาดมกับข้าวใกล้ ๆ เวลาไปซื้อของที่ Top มันจะเข็นรถแล้วให้ผมเลือกของ เวลาผมป่วยมันจะคอยเช็ดตัวและนั่งเฝ้า ซึ่งเหตุการณ์เหล่านี้ มันจะไม่มีปัญหาอะไรเลย ถ้าตอนปีใหม่มันไม่พูดอะไรบางอย่าง มันบอกว่า อยู่กับมึงสบายใจดีว่ะ อยากอยู่แบบนี้ไปตลอดไม่อยากเรียนจบเลย ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เอะใจ และเริ่มสังเกตพฤติกรรมมัน ว่ามันจะคอยเทคแคร์ผมเสมอ ตอนแรกก็คิดแค่ว่า มันคงตอบแทนบุญคุณ จนคืนหนึ่งผมนอน แล้วผมรู้สึกว่ามือของมันมากอดผม และไม่ใช่คืนเดียวมันเป็นแบบนี้เสมอ
ปี 3 (2564)
ปีนี้ยังมีปัญหาโควิดบ้างเป็นระยะ ๆ แต่ก็ยังโอเค มันยังอยู่กับผม เริ่มสกินชิบผมหนักขึ้น กอดผมมากขึ้น และเริ่มกอดตอนตื่นแล้วด้วย บางทีแมเลนเกมอยู่มันก็มากอด ตัวผมเองก็ยอมรับครับว่ารู้สึกดี แต่ก็ไม่ได้ปล่อยใจปล่อยกายครับ จนเพื่อนหลายคนเริ่มแซว มันก็ไม่อายนะครับ มันกลับหันมามองผมตลอด ส่วนผมก็เขินครับบอกตรง ๆ จนคืนหนึ่งนอนกันมันก้ถามผมนะครับ ว่ารู้สึกยังไง บ้างเวลาที่มันจับมือ สกินชิบ มันถามว่าผมโกรธไหม ผมก็ตอบว่าเฉย ๆ แล้วมันก็ถามหลายเรื่องครับ แต่เอาเป็นว่าเป็นคำถามเกี่ยวกับความรู้สึกทั้งนั้น และสุดท้ายมันก็ขอผมเป็นแฟนครับ ตอนแรกผมก็ตกใจนะครับ แต่ไม่ได้รังเกียจอะไร เพราะมันก็บอกชัดเจาว่า เป็นแฟนแบบเพื่อนอยู่ด้วยกัน ให้กำลังใจ ดูแลกัน ซึ่งผมก็เห็นด้วยนะครับ ผมก็บอกมันนะว่า ขอให้ทำแบบที่ทำกันมาก่อนหน้านี้ ขอไม่เกินกว่านี้ เพราะผมรับได้เท่านี้จริง ๆ ซึ่งมันก็โอเค ก่อนนอนมันเลยขอหอมแก้มผม ส่วนผมก็เขกหัวมันไป 1 ที
นั่น แหละครับผมคบกันแบบนี้ ไม่เคยมีอะไรเกินเลยนะครับ No sex อาจมีอาบน้ำด้วยกัน ถูสบู่ กอด จูบ แต่ไม่เกินกว่านี้เลยจริง ๆ จนกระทั่ง
ปี 4 (2565)
เราได้เริ่มเซ็กครั้งแรกด้วยการชักว่าวให้กัน ขณะอาบน้ำ ตอนนั้นมันเป็นการอาบน้ำที่ยาวนานมากครับ ก่อนที่จะมีแบบนั้นทุกวัน เช้า เย็น และก่อนนอน โดยช่วงแรก ๆ คือแทบไม่ได้พัก แต่จบแค่ภายนอกเท่านั้น ไม่มีการอม และสอดใส่ เวลาไปไหนมาไหนมันก้จะคอยอยู่ใกล้ผม และคอยเทคแคร์ โดยไม่สนใจผู้คนที่มอง ซึ่งผมก็เขิน แต่ถ้ามันก็ผมก็กล้า
(2566)
จนกระทั่งวันที่พวกเราเรียนจบกัน ตอนนั้นที่บ้านมันขายที่แล้วเปิดคาเฟ่ ให้มันไปดูแล เขาเลยเรียกตัวมันกลับ ผมยังจำเดือนสุดท้ายที่อยู่ด้วยกัน ตอนนั้นเราแต่งตัวจัดเต็มแล้วลากกระเป๋าไปทำทีถ่ายภาพที่สุวรรณภูมิ แล้วก็กลับ ไปกินของที่อยากกิน ไปทำในสิ่งที่อยากทำด้วยกันมาตลอด แล้วก็จัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ชวนแค่เพื่อสนิทที่รู้เรื่องของเรามากินเหล้า ออกแนวเลี้ยงส่งกัน จนสัปดาห์สุดท้ายที่ต้องลากันตอนนั้นไม่มีคำพูดอะไรเลย ตอนนั้นผมตัดสินใจย้ายห้องให้ใกล้ที่ทำงาน เพราะได้ทำงานที่ที่ฝึกงาน ซึ่งมันก็ช่วยย้าย ส่วนของมันก็อยู่ห้องเก่า มันก็คงรู้แหละว่าผมทำใจไม่ได้ เพราะความทรงจำในนั้นเยอะเหลือเกิน สามวันสุดท้ายของผมกับมันเป็นสามวันที่มีแต่น้ำตา และจบด้วยเซ็กรุนแรงของผมกับมัน เรามีอะไรกันแบบที่ชายหญิงเขามีกัน โดยผมกับมันสลับบทบาท ถึงจะเจ็บแต่ก็ทนเพื่อทิ่งร่องรอยความรักและความทรงจำ จนไข้ขึ้นทั้งสองคน และแน่นอนว่าพอวันสุดท้าย น้ำตามันไม่ไหลแล้วครับ มันมีแต่ยิ้มแห้ง ๆ วันนั้นพี่ชายของมันขับรถมาขนของ ผมช่วยมันขนขึ้นรถ ก่อนที่พี่ชายของมันจะไปส่งผมที่ห้องใหม่ ก่อนจะขับรถออกไป ผมยังจำวันนั้นได้ ผมยังถ่ายรูปเอาไว้ วันที่รถของคนที่เรารักขับออกไปจากชีวิต วันนั้นโคตรของโคตรเจ็บเลย จบแล้วเรื่องของเรา
แต่หลังจากนั้นได้ประมาณ 6 เดือน ช่วงสิ้นปี ผมก็รู้จักกับพี่ที่ทำงานเราห่างกัน 1 ปี เขาออกแนวน่ารัก เอาแต่ใจนิด ๆ ชอบดูบอล เล่นเกม ขี้อ้อนเก่ง เรารู้จักเพราะต้องทำงาน ประสานกัน จนคุยถูกคอและได้คบกันเป็นแฟน (ผมลืมบอกว่า ผมกับแฟนหญิงเลิกกันตอนปี 2 ปลาย ๆ ครับ อยู่ดีดีก็เงียบกันไป) เราคบกันมาจนปีนี้ 2568 มีเซ็กกันตลอด ผมพาไปไหว้แม่แล้ว ตอนแรกผมว่าผมทำใจ และลืมบูมมันได้แล้ว จนวันนั้นที่มันตั้งใจมากรุงเทพฯ เพื่อมาหาผมมันพาแฟน (หญิง) มันมาด้วย เพื่อมาแจกการ์ดผม และเพื่อน ๆ หลายคน คืนนั้นเราเลยมีปาร์ตี้กันฉลองตามประสาหนุ่ม ๆ ก่อนที่จะแยกย้ายไปส่งมันที่โรงแรม ก่อนที่จะลงเราได้มองตากัน แล้วผมก็ดึงมันมาจูบ ซึ่งตอนแรกมันก็จูบครับแต่แล้วมันก็ผลักออก แล้วยิ้ม ๆ ผมยังจำคำมันได้ มันบอกว่า "เฮ้ย โตได้แล้ว เอาไว้เจอกันงานแต่งนะเพื่อน" หลังจากนั้นผมไม่รู้มาถึงบ้านตอนไหน ผมเข้าห้องได้ก็ร้องไห้หนักเลยครับ อาละวาด เลย ผมเองที่ไม่ระวังเพราะปุ้ย ก็อยู่ในห้องเธอมารอผมกลับเธอเลยได้ยินทุกอย่าง ก่อนจะช๊อคเหมือนกัน แล้วทุกอย่างก็จบคืนนั้นครับ
วันรุ่งขึ้น ผมตัดสินใจเขียนหนังสือลาออก 1 สิงหาคม ก็ลงใต้มาช่วยงานร้านของที่บ้านทันที ตอนนี้ก็เดือนนิด ๆ อีก 2 เดือนก็งานแต่งมันแล้วผมก็คงต้องไปแหละครับ แล้วก้ไม่รู้ว่าอาการของผมจะเป็นไง แต่ตอนนี้ ผมปลงทุกอย่าง อาจเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่เอาเถอะไม่ว่าอะไรก็ช่าง อีก 2 เดือน ผมต้องพาตัวเองไปงานแต่งมันอย่างแน่นอน
สุดท้ายนี้ขอเป็นกำลังใจ ให้กับทุกคนนะครับ ไม่รู้ผมจะลืมรหัสไหม เพราะตอนนี้นึกไม่ออกแล้ว แต่เอาเป็นว่าขอกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ เรื่องของผมมันอาจไม่ช่วยกระตุ้นความตื่นตัวให้เท่าไร แต่มันคือเรื่องราวและประสบการณ์ดีดีที่ผมอยากให้ทุกคนได้ฟังครับ
ขอบคุณที่ฟังผมนะครับ
สนุกมากครับ คุณจะผ่านมันไปได้ครับ เวลาจะช่วยได้ครับ เวลาช่วยได้ สุดท้ายจะเป็นความทรงจำที่มีค่าเลยครับ มานั่งรับฟังเป็นเพื่อนแล้วนะครับ
พอฟังแล้ว ใจนึงก็เจ็บนะที่คนที่เริ่มความสัมพันธ์ก่อนกลับเป็นคนที่มูฟออนได้ก่อน
แต่อีกใจนึงก็อดจะยินดีกับการเห็นคนที่เรารักมีความสุขไปด้วยไม่ได้
ขอให้เอาใจอันหลังพร้อมกับรอยยิ้มไปแสดงความยินดีกับเค้านะครับ
ส่วนใจอันหน้าขอให้เวลาช่วยชะล้างเอาความเศร้าออกไปจนเหลือแต่ภาพความทรงจำดีๆไว้กับตัวเราได้ไวๆนะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ ข อ บ คุ ณ ค รั บ
หน้า:
[1]