ผมชื่อตั้มครับ อายุ 20 ครอบครัวผมก็เป็นชนชั้นกลางทั่วไป รายได้ปานกลาง ต้องประหยัดอดออม แต่ก็ไม่ถึงกับอดมื้อกินมื้อ เรื่องเงินๆทองๆปกติพ่อแม่ผมไม่ค่อยเล่าหรอกครับ แต่ผมก็รู้อยู่ โชคดีหน่อยที่หลังจากพ่อได้ทำงานที่บริษัทฝรั่ง แล้วทำงานเข้าตาเจ้านาย ได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่ง ครอบครัวเราถึงค่อยสบายขึ้นมาหน่อย มีเงินส่งผมเรียนพิเศษ แต่ผมดันหัวไม่ค่อยดี สอบสู้เค้าไม่ได้ต้องมาเรียนมหาลัยเอกชน ตอนแรกผมก็กลัวว่าพ่อแม่จะส่งผมไม่ไหว จะถามก็ไม่กล้า พ่อผมไม่ได้พูดอะไรแต่หลังจากนั้นผมเห็นพ่อยิ่งทำงานหนัก กลับดึก ไม่ค่อยได้เจอ จนเคยได้ยินแม่บ่นว่าช่วงนี้พ่อดูห่างเหิน แต่ก็ต้องให้กำลังใจพ่อนะ พ่อเคยพูดกับผมว่าการศึกษาสำคัญที่สุด ขอให้ตั้งใจเรียนก็พอ พ่อผมเคยเล่าให้ฟังว่าตอนผมยังเด็ก พ่อเข้าไปทำงานที่บริษัทนี้เป็นแค่พนักงานกิ๊กก๊อกมีแต่คนดูถูก เพราะไม่ได้จบมหาลัยดังเหมือนเพื่อนร่วมงาน แต่พอมีเจ้านายฝรั่งมาเป็นผู้บริหาร เค้าไม่สนใจมหาลัย แต่โฟกัสที่เนื้องาน พ่อเลยฮึดสู้ พ่อใช้สมองกับสองแขนสู้จนได้ไต่เต้าขึ้นมาจนเป็นถึงผู้อำนวยการฝ่ายการตลาด คุมโปรเจกต์เป็นพันล้าน และกลายเป็นมือขวาที่มิสเตอร์จอห์น บอสใหญ่ชาวอเมริกันไว้วางใจที่สุด ผมเคยเจอมิสเตอร์จอห์นอยู่สองสามครั้งเวลาไปที่ออฟฟิศพ่อกับอีกครั้งที่เคยชวนมาทานเข้าที่บ้าน มิสเตอร์จอห์นเป็นอเมริกันตัวโต มีพุงหน่อยๆแต่บุคลกสมาร์ทสมเป็นผู้บริหาร และดูใจดีมาก แต่ก็พอนึกออกเลยว่าถ้าในที่ทำงานเวลาดุ ต้องดุมากแน่ๆ

ผมโคตรภูมิใจในตัวพ่อ แต่อีกมุมนึงผมก็สงสารพ่อ แล้วก็ทุเรศตัวเองที่ไม่เอาไหนเลย ในขณะที่พ่อทำให้ผมขนาดนี้ จนเมื่อเดือนที่ผ่านมาผมต้องหาที่ฝึกงาน พ่อก็ช่วยผมฝากเข้ามาฝึกงานที่บริษัทที่พ่อผมทำงาน พ่อบอกว่าพ่อไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องมาทำงานบริษัทนี้นะ แต่อย่างน้อยจะได้มีเครดิตไปสมัครงานที่อื่น บริษัทเพื่อนๆมิสเตอร์จอห์นก็มมีเยอะ แต่ถ้าถูกใจก็จะได้ทำเป็นพนักงานประจำที่นี่เลย เดือนนึงที่ผ่านมาผมเลยตั้งใจทำงานมากๆ ไม่ส่างานเล็กงานน้อย ฝากซื้อน้ำซื้อกาแฟผมทำด้วยความตั้งใจทั้งหม เพื่อไม่ให้เสียแรง เสียชื่อพ่อ แต่สัปดาห์ก่อนนี้เองครับ มันมีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆไป ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือความรู้สึกอะไร หรือจริงๆแล้วผมควรจะรู้สึกยังไง และต้องทำยังไงต่อไป