เมื่อผมโดนลวนลาม บทที่ 1.14 โดนเพื่อนสนิทลวนลามตอนไปกีฬามหาลัย (จบ)
ปอนด์เริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งเพราะสัมผัสที่กำลังเกิดขึ้นกับร่างกายของเขา ปลายนิ้วเรียวยาวเลื่อนรูดช้าๆ ตามความยาวของควย เนื้อเปลือยที่ยังคงเปียกหมาดจากเมื่อคืน แต่ตอนนี้กำลังแข็งตัวขึ้นอีกครั้งโดยไม่มีคำเตือนปอนด์หรี่ตามองเพียงเล็กน้อย ไม่กล้ามองเต็มตา แสงสลัวพอให้เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาราวเช้ามืด ท้องฟ้านอกหน้าต่างยังคล้ำ แสงจางๆ เริ่มเผยขึ้นริบหรี่และเขาคงยังเปลือยทั้งตัว ไม่มีผ้าห่ม ไม่มีเสื้อผ้า มีเพียงผิวเนื้อเปล่าเปลือยกลางเบาะแคบของรถภายใต้สายตาของสองคนข้างเขา
มือหนึ่งรูดลำควยเขาขึ้นลงในจังหวะคงที่ ในขณะที่อีกมือหนึ่งวนแตะที่หัวนมข้างหนึ่ง กดนิ้วเบาๆ แล้วค่อยๆ ขยี้วนช้าๆ อีกฟาก มืออีกข้างแตะหัวนมอีกข้างพร้อมกับลมหายใจร้อนจากแม็กซ์ที่โน้มตัวอยู่ใกล้จนรู้สึกได้
ปอนด์หลับตาแน่นอีกครั้ง เขาไม่กล้าขยับ แม้หัวใจจะเต้นแรง แม้เนื้อในจะกระตุกทุกครั้งที่ถูกขยี้ยอดอกและแม้ลำตัวจะเกร็งจนแทบสะกด ก่อนที่เขาจะรู้สึกได้ถึงแรงมือจากทั้งสองข้างที่ค่อยๆ สอดเข้ามาใต้แผ่นหลังและข้อศอกของเขาพร้อมกับการยกประคองอย่างช้าๆ
ปอนด์แทบกลั้นลมหายใจเมื่อรู้ตัวว่ากำลังถูกพยุงขึ้นจากเบาะ ความเย็นจากอากาศในรถพุ่งกระแทกทั่วร่างเปลือยทุกตารางนิ้ว ตั้งแต่หัวไหล่ ช่วงอก หน้าท้อง ไปจนถึงต้นขาและกลางลำตัว โดยเฉพาะลำควยที่ยังแข็งตึงชี้โด่อยู่กลางหว่างขาโดยไม่มีอะไรปิดบังเลยแม้แต่นิดเดียว กล้ามเนื้อเขาเกร็งหนึบเพราะแรงอายปนเสียว แต่อีกด้านกลับเหมือนร่างกายยอมจำนน ปล่อยให้ใครก็ไม่รู้ลากตัวขึ้นยืนบนทางเดินกลางรถโดยไม่ขัดขืน แรงยกจากสองมือฉุดเขาจากเบาะช้าๆ ก่อนจะจับเขาให้ยืนกลางทางเดินแคบๆ
พื้นรถดัง ครืด... ครืด… ตามแรงขยับ รองเท้าแตะของใครบางคนขูดเบาะเบาๆ ข้างหลัง แต่ไม่มีใครตื่น ไม่มีใครหันมา ทั้งคันรถยังเงียบงันในความมืด
แบงค์ยืนอยู่ข้างซ้าย แม็กซ์ขนาบขวา ทั้งสองประคองตัวปอนด์ไว้แน่นราวกับจับหุ่นโชว์กลางร้านเสื้อ มือหนึ่งจับไหล่ อีกมือแตะเอวค้ำยันให้ร่างสูงใหญ่ในสภาพเปลือยเปล่าเต็มตัวยืนตรงอยู่กลางแสงสลัว ท่ามกลางความเงียบที่ชวนให้ทุกเสียงในร่างกายดังก้อง หัวใจของปอนด์เต้นกระหน่ำจนแทบทะลุออกจากอก ไม่ใช่แค่เพราะความเปลือย ไม่ใช่แค่เพราะความเงี่ยนที่ยังค้างคาอยู่ในลำตัว แต่เพราะเขายืนอยู่กลางทางเดินของรถบัส ในสภาพที่ไม่มีอะไรป้องกัน ไม่มีอะไรปิด ไม่มีโอกาสอธิบาย และไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ยืนให้เพื่อนทั้งสองคนจับตั้งขึ้นอย่างเปิดเผยทุกอณู
“เหี้ย มึงดูดิ ควยแม่งแข็งโด่ไม่ยอมลงเลย นี่ขนาดมันน้ำแตกไปเมื่อคืนอีกทีแล้วนะ” เสียงแม็กซ์กระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงต่ำพร่า
แบงค์หัวเราะตาม ก่อนช้ฝ่ามือลูบแผ่นท้องแน่นๆ ของเพื่อนลงมาตามกล้ามหน้าท้อง จนถึงแนวเส้นขนหยิกเหนียวกลางลำตัว “กูว่าแล้วแม่งต้องขี้เงี่ยน หล่อควยใหญ่แถมยังอารมณ์ขึ้นง่ายแบบนี้ ร่างกายมึงนี่ของดีจริงๆ ว่ะ”
มือของทั้งสองเลื่อนลงมาแนบแน่นที่กลางลำตัว ลูบผ่านต้นขา แล้วกลับขึ้นมาที่ควยของปอนด์ซึ่งกำลังเต้นตุบๆ เหมือนหัวใจแยกส่วนอยู่ในมือเพื่อน หนึ่งคนจับโคนลำ อีกคนรูดขึ้น รูดลง เสียงน้ำเงี่ยนจากรอบก่อนที่ยังคงเปียกทำให้เสียงเสียดสีดังไม่หยุด รูดลงสุด โหนกนิ้วลากผ่านใต้หัวถอกแล้วบีบสลับจังหวะทุกทีจนสะโพกของปอนด์กระตุกวูบ
“เอาให้แม่งยืนไม่ไหวเลยไอ้เหี้ย กูอยากเห็นมันเสร็จทั้งที่ยังยืนอยู่แบบนี้”
ปอนด์สั่นไปทั้งตัว ไม่กล้าลืมตา ไม่กล้าพูด ได้แต่กำมือแน่นจนเส้นเอ็นขึ้น ลำตัวเอนไปข้างหน้าทีละนิดอย่างควบคุมไม่อยู่ เข่าทั้งสองข้างสั่นรัวจนเกือบทรุด โชคดีที่สองมือเพื่อนก็ค้ำร่างเขาไว้แน่น บังคับให้ยืนรับแรงรูดโดยไม่มีทางเลือก ลมหายใจเขาเริ่มติดขัด เสียวจนเหมือนอากาศรอบตัวไม่มีพอจะหายใจ มือที่รูดก็ยิ่งเร่งเร็วขึ้น แรงขึ้น ทุกจังหวะเน้นเส้นเสียวใต้หัวถอกแบบไม่ปรานี ปลายนิ้วกดขยี้เนื้อไวตรงใต้คอหยักจนสะโพกเขากระตุกทุกจังหวะ
เสียงมือรูดกระแทกเนื้อดังไม่หยุด จนในที่สุด แรงสั่นสะท้านสุดท้ายก็พุ่งขึ้นจากกลางท้องอย่างรุนแรงเหมือนระเบิดใส่เส้นประสาท ปอนด์กัดฟันแน่น มือสั่นเกร็ง ร่างทั้งร่างกระตุกแรงสุดชีวิตก่อนที่น้ำว่าวจะพุ่งออกมารวดเดียวแบบที่เขาไม่สามารถห้ามได้อีก
เสียงกระฉูดของน้ำข้นขาวดังฟุ้งในอากาศราวกับฉีดน้ำแรงสูง กระแทกพุ่งขึ้นสูงชนแผ่นอก แล้วสายที่สอง สาม สี่ก็พุ่งตามออกมาแบบไม่มีหยุด ความร้อนที่ปะทะออกไปด้านหน้าทำให้เขารู้สึกได้ชัดเจนว่าแต่ละสายมันพุ่งแรงแค่ไหน ได้ยินแม้กระทั่งเสียง ของน้ำควยที่ตกกระทบอะไรบางอย่างรอบแล้วรอบเล่าราวกับไม่มีวันจบสิ้น
“เหี้ย น้ำแม่งพุ่งเกินไปแล้ว พุ่งไปถึงหน้ารถเลยว่ะ แรงฉีดไอ้ปอนด์แม่งเยอะฉิบหาย”
“แม่งฉีดแรงไม่พอ เสือกน้ำเยอะอีก กูนับได้อย่างต่ำๆ สิบรอบ ขนาดเมื่อคืนแม่งก็แตกไปตั้งเยอะแล้วนะ ควยแม่งผลิตน้ำว่าวทันใช้ได้ไงวะเนี่ย”
กล้ามเนื้อที่เคยตึงแน่นคลายลงทันทีในจังหวะเดียวกับที่สติของเขาแทบดับวูบ ความรู้สึกทั้งร้อน ทั้งอับอาย ทั้งหมดไหลรวมกันปะทะเข้าใส่กลางอกราวกับมีระเบิดแตกในใจ ร่างสูงใหญ่เปลือยเปล่าของเขายืนอยู่กลางทางเดินในสภาพที่ไม่มีอะไรป้องกัน มีแต่มือของเพื่อนที่ยังจับเขาไว้แน่น และน้ำว่าวของตัวเองที่ไหลหยดลงพื้นทีละหยด… ทีละหยด
เพื่อนทั้งสองประคองร่างเขาไว้ก่อนจะค่อยๆ พาเขากลับไปที่เบาะ จัดท่าให้นอนอย่างแนบเนียน ปล่อยให้ร่างกายของเขานอนแน่นิ่งอยู่ใต้แสงสลัวในรถที่ยังเงียบสนิท ปอนด์หลับตาแน่น ร่างกายหมดแรงแต่ในใจงยังเต้นแรงไม่หยุด
แม็กซ์โน้มตัวไปหยิบอะไรชุดวอร์มของปอนด์ที่กองอยู่บนพื้นออกมา ก่อนที่เขาจะก้มลงเช็ด ร่องรอยชื้น บนพื้นทางเดิน คราบที่ยังอุ่นอยู่จากสิ่งที่ปอนด์ปลดปล่อยไปเมื่อครู่ ผืนผ้าสีเข้มซับความเปียกไว้เงียบๆ ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครรู้ แต่เสื้อวอร์มนั้นไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
หลังจัดการร่องรอยเรียบร้อย แม็กซ์กลับมานั่งที่เดิม สายตาเหลือบมองปอนด์ที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเบาะ ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปจับมือของเขาไว้ พร้อมกับที่แบงค์ขยับตัวเข้ามาอีกฝั่ง จับมืออีกข้างของปอนด์ไว้แน่น แล้วทั้งคู่ก็วางมือของปอนด์ลงบนลำควยของตัวเอง
พวกเขาเริ่มขยับ รูดมือของเขาขึ้นลงตามจังหวะของตัวเอง เหมือนใช้มือของปอนด์เป็นเครื่องมือ แม้ปอนด์จะยังหลับตาแน่น แม้จะยังไม่ขยับ แต่ร่างของเขาอยู่ในทุกการกระทำของพวกเขาอย่างเต็มตัว
เสียงหอบเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง กล้ามเนื้อของแบงค์และแม็กซ์ตึงขึ้น มือที่กำอยู่กับมือของปอนด์เริ่มร้อน เริ่มแน่นและเริ่มสั่น จนในที่สุด น้ำว่าวระลอกใหญ่ก็พุ่งออกมาจากร่างของทั้งคู่กระแทกลงบนผืนผ้าชุดวอร์มในมือแม็กซ์จนเนื้อผ้านั้นเปียกแนบไปกับฝ่ามือ
กลิ่นเฉพาะตัวปะทะขึ้นทันที อบอวลในช่องแคบของเบาะรถ แต่ไม่มีใครพูดอะไร ไม่มีใครแม้แต่จะหายใจแรง พวกเขาค่อยๆ ปล่อยมือของปอนด์ลงอย่างเงียบเชียบ คลี่ชุดวอร์มพับไว้ เก็บคราบทุกอย่างไว้ข้างใน
ส่วนปอนด์ยังคงนอนนิ่ง ใต้เปลือกตาที่สั่นเล็กน้อย หัวใจของเขายังเต้นไม่หยุด
หลังจากที่คราบสุดท้ายหยดลงบนผืนผ้านั้น ทั้งแม็กซ์และแบงค์ต่างเงียบ ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีคำพูดแซว มีเพียงดวงตาที่สบกันสั้นๆ ก่อนที่ทั้งสองจะค่อยๆ จัดการกับร่างของปอนด์อีกครั้ง แม็กซ์หยิบชุดวอร์มที่เปียกชุ่ม กางออกเบาๆ และเลื่อนแขนเสื้อสอดเข้าแขนของปอนด์ แบงค์ช่วยอีกข้าง ยกตัวเขาขึ้นนิดหนึ่งแล้วดึงเสื้อลงไปตามแผ่นหลังเปลือย จนเมื่อผ้าแนบกับผิว ปอนด์ถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยในใจเมื่อสัมผัสได้ถึงคราบน้ำว่าวอุ่นๆ แต่ก็ยังไม่ขยับ
เสื้อถูกสวมครบ ก่อนที่ทั้งสองคนจะหยิบกางเกงวอร์มที่เปียกแฉะไม่แพ้กันมาคลี่ออกตรงหน้าเขา แม็กซ์จับปลายเท้าข้างหนึ่งของปอนด์ แบงค์จับอีกข้างแล้วค่อยๆ สอดขาเขาเข้ากางเกงทีละข้างและเมื่อดึงขึ้นถึงสะโพก ทั้งสองคนก็ต้องออกแรงกดเบาๆ ให้กางเกงแนบเนื้อจนชุ่มอีกครั้ง เนื้อผ้าที่แนบกับสะโพกเปลือยโดยไม่มีชั้นในกั้น เพราะตอนนี้จ๊อกแสตร็ปของปอนด์ถูกเก็บไว้เรียบร้อยแล้ว แบงค์พับมันเก็บใส่ในกระเป๋าตัวเองเงียบๆ ไม่มีใครพูดถึงมันและร่างของปอนด์ก็ถูกแต่งตัวให้เรียบร้อยแต่กลับไม่มีอะไรอยู่ข้างในเลย
ผ่านไปอีกพักใหญ่ เสียงเบรกของรถดังขึ้นช้าๆ ตามด้วยแรงสั่นสะเทือนเบาๆ ที่สะท้อนขึ้นมาจากพื้นรถ เสียงพนักงานเรียก เสียงคนขยับตัว เสียงหาวและเสียงยืดเส้นยืดสาย
ตอนนี้รถบัสเข้ามาจอดที่มหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว ปอนด์ลืมตาช้าๆ แสงอ่อนๆ จากเช้าใหม่ส่องลอดม่านเข้ามาทางหน้าต่างงนั้นสว่างพอจะให้เขามองเห็นทุกอย่างรอบตัว เขาเห็นคนในทีมเริ่มตื่น เริ่มหยิบกระเป๋า พูดคุยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีใครสังเกต ไม่มีใครรู้ แต่สำหรับปอนด์ ในใจเขากำลังปั่นป่วนหนักยิ่งกว่าใครทั้งหมด
ปอนด์ลุกขึ้นจากเบาะอย่างระมัดระวัง รู้สึกถึงความชื้นและเหนียวในเนื้อผ้าที่แนบอยู่กับสะโพก ขาหนีบ และหน้าท้องของตัวเอง และเมื่อขยับนั่งเต็มตัว สัมผัสที่ไม่มีจ๊อกแสตร็ปนั้นมันก็ยิ่งเด่นชัด ไม่มีอะไรใต้กางเกงวอร์ม มีแค่เนื้อผ้าบางๆ ที่แนบชุ่มไปกับผิว และภายในผ้านั้นเต็มไปด้วย คราบน้ำจากเมื่อคืน คราบที่เขารู้ดีว่าไม่ได้มาจากเขาเพียงคนเดียว
ปอนด์ทำอะไรไม่ได้นอกจากลุกขึ้น หิ้วกระเป๋าแล้วเดินลงจากรถไปพร้อมเพื่อนๆ ทั้งที่รู้ว่าความลับทั้งหมด ยังแนบชิดอยู่กับตัวเขา แนบสนิทในผืนผ้าตัวนี้ก่อนจะเดินตามคนอื่นลงรถไป
ทันทีที่ปอนด์ก้าวลงจากรถ แสงแดดยามเช้าแรกกระทบใบหน้าเขาเต็มแรง ราวกับเปิดโปงทุกอย่างในเสี้ยววินาทีและเขาก็รู้สึกได้ทันทีว่าทุกสายตากำลังมองมา
“เฮ้ย มึงๆ ดูปอนด์ดิ” เสียงเพื่อนในทีมเอ่ยขึ้นอย่างสนุกพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ดังตามมา
“เฮ้ยไอ้ปอนด์ แก้มมึงมีคราบอะไรขาวๆ วะ ฮ่าๆๆ”
“แล้วเสื้อนี่คืออะไร เปียกอะไรขนาดนี้”
เสียงแซวมาเป็นระลอก ไม่ได้ร้ายแรง ไม่ได้หยาบ แต่มันดังพอจะทำให้หัวใจของปอนด์เต้นโครมคราม เขายกมือแตะหน้าตัวเองเบาๆ ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงความตึงของผิวเหมือนยังมีอะไรบางอย่างแห้งกรังติดอยู่ตรงแก้ม และเมื่อก้มมองเสื้อวอร์ม เขาก็เห็นรอยเปียกตรงกลางยังเห็นชัด แม้จะพยายามรูดให้เรียบแค่ไหน กลิ่นอ่อนๆ ก็ยังอยู่ติดปลายจมูก
“เออ กูไม่รู้ว่ะ” ปอนด์ตอบเบาๆ พร้อมกับก้มหน้าไม่สบตาใคร มือข้างหนึ่งดึงชายเสื้อลงหวังจะบังรอยเปียกตรงเป้า อีกมือถือกระเป๋าแน่นเดินตามเพื่อนเงียบๆ โดยไม่กล้าหันไปมองแม็กซ์กับแบงค์เลย
และในใจเขาตอนนี้มีแต่คำถามที่ยังวนอยู่เงียบๆ
‘นี่กูปล่อยให้พวกเขาทำกับกูขนาดนี้แล้วยังเงียบอยู่ทำไมวะ’
แต่สุดท้ายปอนด์ก็ยังเดินเงียบๆ ต่อไป ฝืนยิ้มนิดเดียว แล้วแยกย้ายกับเพื่อนเพื่อกลับหอ
เนื้อหาเรื่องนี้ยังไม่จบนะครับ ผมเขียนไว้ทั้งหมด 75 พาร์ทลงไว้ที่เว็บรี้ดอะไรท์ในชื่อเดียวกัน ยังไงถ้าใครชอบก็ฝากไปติดตามด้วยนะครับ
และสำหรับบางคนในนี้ที่ไม่มีความสามารถในการคิดแล้วก๊อปเรื่องของผมไปให้เอไอแก้ไขแล้วเอามาลงเป็นของตัวเองก็หัดคิดเองบ้างนะครับ
ขอบคุณมากครับชอบมากเลยเรื่องนี้ สนุกมากครับ สนุกมากครับ อยากอ่านภาคสองต่อ กำลังสนุกเลย ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย T69T เมื่อ 2025-7-22 04:50
ขอขอบคุณ,ปอนด์ต้องได้คุมเกมส์บ้างแล้วครับบบบ สงสารจัง ,ติดตามอยู่นะมาต่อเรื่อยๆนะครัย ขอบคุณนะครับ ชอบมากครับ ขอบคุณครับ ข อ บ คุ ณ ค รั บ ชอบมากๆครับ อยากตามไปอุดหนุนครับ ให้ตามไปที่ไหนดีเอ่ย? ขอบคุณมากๆๆครับ ตอนต่อไปจะเป็นไงนะ ใจจ้า
หน้า:
[1]