บทเรียนนอกหลักสูตร ตอนที่ 6
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Pandora_love เมื่อ 2025-7-22 10:33บทที่ 6: บานปลาย
เช้าวันใหม่มาถึงอย่างรวดเร็ว พายุตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่เบาโล่งกว่าปกติเล็กน้อยเมื่อเทียบกับวันก่อน แต่กระนั้น ภาพเหตุการณ์ที่ร้านนวดเมื่อหลายวันก่อน และคืนที่ผ่านมาในห้องอาบน้ำรวมที่ฟิตเนส ก็ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิด ความอับอายที่เคยมีกลับถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนกว่านั้น — ความกระตุ้นเร้าที่เขาเองก็ไม่คิดว่าจะได้รับจาก วินนี่ และการปลดปล่อยในที่สาธารณะที่ได้มาด้วยความบังเอิญที่ ฟิตเนส (ซึ่งหลังจากนั้น ครูแดนก็แยกย้ายกลับบ้านไปโดยไม่มีได้พูดคุยอะไรกันมากนัก) ทำให้ร่างกายพายุผ่อนคลายอย่างน่าประหลาดวันนี้พายุเลือกหยิบ เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อน ที่รีดเรียบกริบมาสวมทับ พร้อมด้วย กางเกงสแล็คสีดำที่เข้ารูปพอดีตัว เน้นช่วงขาที่สมส่วน เขามองตัวเองในกระจก พยายามรวบรวมสมาธิให้กลับมาอยู่กับหน้าที่ครูอีกครั้ง เขาเชื่อว่าเขาควบคุมตัวเองได้ และสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้เป็นเพียงอุบัติเหตุทางอารมณ์ชั่วคราวเท่านั้น... หรือเปล่า? เขาเริ่มรู้สึกว่าการ "ปลดปล่อย" ในที่ปิดทึบอย่างห้องนวด หรือแม้แต่ในพื้นที่กึ่งสาธารณะอย่างห้องอาบน้ำรวม ก็อาจไม่ใช่เรื่องแย่เสมอไปอย่างที่เขาเคยคิดเสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น พายุเดินเข้าไปในห้อง ม.4/3 ด้วยท่าทางที่สงบและมั่นคงเช่นเคย เขากวาดสายตามองนักเรียนทุกคนช้าๆ โดยจงใจไม่หยุดสายตาที่โต๊ะของวินนี่และแชมป์นานเกินไป
เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น พายุเดินเข้าไปในห้อง ม.4/3 ด้วยท่าทางที่สงบและมั่นคงเช่นเคย เขากวาดสายตามองนักเรียนทุกคนช้าๆ โดยจงใจไม่หยุดสายตาที่โต๊ะของวินนี่และแชมป์นานเกินไป“สวัสดีครับทุกคน” พายุกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “วันนี้เราจะมาเรียนเรื่อง ‘สุขศึกษาในวัยรุ่น’ ซึ่งเป็นหัวข้อที่สำคัญอย่างยิ่งสำหรับพวกเราทุกคนในวัยที่กำลังเติบโต”ทันทีที่พูดจบ เสียงกระซิบกระซาบก็ดังอื้ออึงขึ้นมา นักเรียนบางคนมองหน้ากันอย่างเขินอาย บางคนก็ยิ้มกรุ่มกริ่ม และแน่นอนว่ามีเสียงหัวเราะคิกคักจากมุมห้อง“แต่ก่อนอื่น ครูมีการบ้านที่จะให้พวกเราทำเป็นกลุ่มนะครับ” พายุพูดต่อโดยไม่สนใจเสียงซุบซิบเหล่านั้น “ครูจะให้พวกเรา จับกลุ่มกันเอง กลุ่มละ 3 คน นะครับ แต่เนื่องจากห้องเรามีนักเรียน 29 คน จึงต้องมี หนึ่งกลุ่มที่มีสมาชิก 2 คนนะครับ ครูอยากให้แต่ละกลุ่มนำเสนอหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับ ‘การเปลี่ยนแปลงเมื่อเข้าสู่วัยรุ่น’ โดยพวกเราสามารถเลือกประเด็นย่อยได้ตามความสนใจของแต่ละกลุ่ม ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง เสียงที่แตกหนุ่ม, ภาวะอารมณ์ช่วงวัยรุ่น หรือ การเริ่มห่วงแหนพื้นที่ส่วนตัว ครูอยากให้พวกเราเปิดใจคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด รูปแบบการนำเสนอก็ฟรีสไตล์เลยนะครับ ครูเปิดรับทุกไอเดียของพวกเราเลย”เขาอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับการนำเสนอ “ส่วนสถานที่นำเสนอ เราจะย้ายไปนำเสนอที่ห้องโสตทัศนูปกรณ์ในสัปดาห์หน้านะครับ พวกเราจะได้นำเสนอได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องกังวลว่าเสียงจะเล็ดลอดออกไปรบกวนห้องอื่น”ห้องโสตฯ ซึ่งมีอุปกรณ์ครบครัน ทั้งโปรเจคเตอร์ เครื่องเสียง และที่สำคัญ มันเป็นห้องที่ปิดทึบและเก็บเสียงได้ดี วินนี่แอบลอบยิ้มอยู่เงียบๆ “หึหึ สนุกแน่งานนี้”พายุไม่ได้คิดอะไรซับซ้อนไปกว่าการจัดหาสถานที่ที่เหมาะสมกับการนำเสนอทางวิชาการ เขามองดูนักเรียนที่เริ่มจับกลุ่มกันเองอย่างวุ่นวาย แชมป์หันไปมองวินนี่ด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด “ไอวิน... มึงมีแผนชั่วร้ายอะไรอีกแล้วใช่ไหม” แชมป์กระซิบเบาๆวินนี่ที่ยังหัวเราะหึๆ ในลำคอ ดวงตาเป็นประกายวาววับ “อะไรเล่าไอ้แชมป์ นี่มันวิชาสุขศึกษาแท้ๆ เลยนะเว้ย แล้วอีกอย่าง เรากันมีแค่สองคน จะไปทำกันไหวได้ไง ต้องหาคนมาช่วยดิ” เขากระตุกยิ้มมุมปาก “แต่ก็นั่นแหละ... ห้องโสตฯ นี่แหละ โอกาสทองเลย!”
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป รวดเร็วดุจสายลม ครูพายุเลือกชุดที่ดูเนี้ยบกว่าปกติ เขาหยิบ เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีเทาอ่อน ที่รีดเรียบกริบมาสวมทับ พร้อมด้วย กางเกงสแล็คสีดำที่เข้ารูปพอดีตัว ซึ่งเนื้อผ้าทิ้งตัวเน้นช่วงขาที่สมส่วน และเผยให้เห็น ส่วนโค้งนูนที่ชัดเจนบริเวณเป้ากางเกง ที่ไม่อาจปกปิดรูปร่างที่สมบูรณ์แบบภายใต้เนื้อผ้าได้อย่างมิดชิด และสวม เสื้อสูทสีกรมเข้ารูปตัวเก่งทับอีกชั้น ซึ่งทำให้รูปร่างที่กำยำของเขาดูโดดเด่นและน่ามองยิ่งขึ้น เขามองตัวเองในกระจก พยายามรวบรวมสมาธิให้กลับมาอยู่กับหน้าที่ครูอีกครั้งเสียงออดคาบสุขศึกษาดังขึ้น พายุกำชับปกเสื้อสูทให้เข้าที่ ก่อนจะเดินนำนักเรียนไปยังห้องโสตทัศนูปกรณ์ที่อยู่สุดทางเดินของอาคารเรียนห้องโสตฯ เป็นห้องขนาดใหญ่ ผนังบุด้วยฉนวนเก็บเสียงอย่างดี บรรยากาศภายในค่อนข้างทึบและมืดสลัวกว่าห้องเรียนทั่วไป มีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากจอโปรเจคเตอร์ที่ส่องสว่างอยู่ด้านหน้า และแสงลอดจากผ้าม่านหนาที่ปิดบังหน้าต่างไว้มิดชิด พายุกวาดสายตาสำรวจความเรียบร้อยของอุปกรณ์ แชมป์กำลังง่วนอยู่กับการจัดเตรียมสไลด์ ส่วนวินนี่กำลังยืนยิ้มมุมปาก พิงขอบเวทีเล็กๆ ด้านหน้าอย่างสบายอารมณ์กลุ่มแรกเริ่มนำเสนอเรื่อง "เสียงที่แตกหนุ่ม" ตามด้วยกลุ่มที่สองที่พูดถึง "ภาวะอารมณ์ช่วงวัยรุ่น" ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเป็นระบบ พายุยืนสังเกตการณ์อยู่ด้านหลังห้อง โดยไม่ได้รู้สึกถึงภัยอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา
ในที่สุด ก็ถึงคิวของกลุ่มวินนี่และแชมป์ วินนี่เดินขึ้นไปยืนหน้าจอโปรเจคเตอร์ด้วยรอยยิ้มมั่นใจ แชมป์กดสไลด์ขึ้นจอ ภาพแรกเป็นหน้าปกหัวข้อ "กล้ามเนื้อสำคัญในวัยหนุ่ม...""สวัสดีครับคุณครูพายุ และสวัสดีเพื่อนๆ ทุกคน" วินนี่เริ่มต้นด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม แต่แฝงด้วยความตื่นเต้นบางอย่าง "วันนี้กลุ่มของผมจะมาพูดเรื่องการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายที่สำคัญของพวกเราผู้ชายในวัยรุ่นครับ อย่างที่ครูทราบ พวกเราเป็นกลุ่มเดียวที่มีสมาชิกสองคน ดังนั้นเพื่อความสมบูรณ์ของการนำเสนอ ผมจึงต้องขอความกรุณาจาก 'ผู้เชี่ยวชาญ' และ 'โมเดล'ที่อยู่ในห้องนี้มาร่วมสาธิตครับ"วินนี่หันไปทางพายุ ผายมือเชิญด้วยท่าทางสุภาพ แต่แววตาเป็นประกายวาววับ
"ขอรบกวน ครูพายุ เชิญมาด้านหน้าหน่อยครับ"
นักเรียนทั้งห้องหันไปมองพายุเป็นตาเดียว หลายคนเริ่มกระซิบกระซาบด้วยความสงสัยว่าวินนี่กำลังวางแผนอะไร แต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้ พายุอึ้งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าวินนี่จะให้เขาออกไปร่วมการนำเสนอด้วย แต่ด้วยความเป็นครูและเพื่อให้การนำเสนอของนักเรียนดำเนินต่อไป เขาก็พยักหน้าเล็กน้อย แล้วเดินออกมาจากด้านหลังห้องตรงไปที่หน้าเวที"เอาล่ะครับครูพายุ" วินนี่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม "เพื่อความเข้าใจที่ชัดเจน และการสาธิตที่สมจริง พวกผมรบกวนครูช่วยเป็นแบบให้พวกเราได้เห็น 'การเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย' ที่ชัดเจนยิ่งขึ้นได้ไหมครับ"แชมป์ที่อยู่หลังเครื่องฉายกำลังยิ้มเจื่อน ๆ แต่ก็ยังคงทำตามที่วินนี่สั่ง เขาเลื่อนสไลด์ต่อไป เป็นภาพไดอะแกรมของร่างกายชายพร้อมเน้นส่วนของกล้ามเนื้อต่าง ๆ ทั่วตัว"อย่างแรกเลยนะครับ กล้ามเนื้อส่วนบน" วินนี่เอ่ย พลางหันไปทางพายุ "เพื่อความสะดวกในการสาธิตและให้เห็นภาพชัดเจน ผมขอรบกวนครูพายุช่วย ถอดเสื้อสูท ออกก่อนได้ไหมครับ"พายุชะงักไปเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าจะมีการร้องขอแบบนี้ แต่เมื่อเห็นสายตานับสิบคู่จ้องมองมา เขาก็ถอนหายใจช้า ๆ "ได้สิ" เขาตอบเสียงเรียบ พลางปลดกระดุมสูทช้า ๆ ถอดมันออกจากไหล่แล้วพาดไว้บนเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างเวทีทันทีที่เสื้อสูทถูกถอดออก เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อนที่แนบไปกับลำตัวของครูพายุที่แข็งแรงและมีช่วงอกที่กว้างขวาง นักเรียนหลายคนเริ่มฮือฮาเบา ๆ สายตาของวินนี่ไล่สำรวจรูปร่างของครูพายุอย่างเปิดเผย แววตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง"ขอบคุณครับครู" วินนี่เอ่ย "ต่อไป... เพื่อให้เห็นกล้ามเนื้อช่วงแขนและไหล่ได้อย่างเต็มที่ ผมขอรบกวนครูพายุช่วย พับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น ด้วยครับ"พายุขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล แต่ก็ไม่อยากให้เสียบรรยากาศการเรียน เขาจึงค่อย ๆ ปลดกระดุมข้อมือเสื้อเชิ้ต แล้วพับแขนเสื้อขึ้นอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นต้นแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่กระชับและแข็งแรง เส้นเลือดบาง ๆ ที่ปูดโปนขึ้นมาอย่างชัดเจนจากการออกกำลังกายสม่ำเสมอในห้องที่แสงสลัว แสงจากโปรเจคเตอร์ส่องกระทบผิวกายของพายุ ทำให้มัดกล้ามเนื้อแต่ละส่วนดูคมชัดและมีมิติมากขึ้น ราวกับรูปปั้นเทพบุตรกรีก วินนี่ยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ เขาจะพาครูพายุไปไกลกว่านี้อีก..."อย่างที่เพื่อนๆ เห็นนะครับ" วินนี่เอ่ยเสียงใส แต่สายตาคมกริบของเขากลับจับจ้องไปที่ครูพายุที่ยืนอยู่เบื้องหน้า "เมื่อเข้าสู่วัยรุ่น ร่างกายของผู้ชายจะมีการพัฒนาของกล้ามเนื้อที่ชัดเจนขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กล้ามเนื้อบริเวณหัวไหล่และหน้าอกที่จะขยายตัวทำให้รูปร่างดูแข็งแรงขึ้นครับ"ขณะพูด วินนี่ขยับเข้าไปใกล้ครูพายุมากขึ้น เขาเอื้อมมือไปชี้ที่บริเวณหัวไหล่ของครูพายุอย่างเป็นธรรมชาติ “ลองสังเกตที่ไหล่ของครูพายุนะครับ จะเห็นว่ากว้างและเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อที่สวยงาม” ปลายนิ้วของเขาแอบคลึงวนเบาๆ ลงบนกล้ามเนื้อหัวไหล่ที่แข็งกระด้างของครูพายุอย่างแนบเนียน ราวกับกำลัง “สาธิต” ให้เห็นถึงความแข็งแรง พายุสะดุ้งเล็กน้อย หัวใจเต้นถี่รัวขึ้นทันตา ความรู้สึกคุ้นเคยจากสัมผัสนี้ทำให้เขารู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่าง แต่เขาก็พยายามยืนนิ่งไว้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น"ส่วนต่อไปคือ กล้ามเนื้อหน้าอก ครับ" วินนี่พูดต่อ พลางเลื่อนสายตาลงมายังแผงอกที่ดูกำยำของครูพายุ “สังเกตได้ว่าหน้าอกของครูพายุก็จะมีความแน่นและได้รูปทรงที่ชัดเจนขึ้น”"เพื่อความชัดเจนในการอธิบายกล้ามเนื้อส่วนนี้นะครับครู" วินนี่เอ่ยเสียงนุ่มนวล แต่ดวงตาเป็นประกายวาววับ "ผมขอรบกวนครูช่วย ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสองเม็ดบนสุด ก่อนได้ไหมครับ เพื่อให้เพื่อนๆ ได้เห็นมัดกล้ามเนื้อหน้าอกที่ชัดเจนยิ่งขึ้น"พายุกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขามองไปรอบห้อง นักเรียนทุกคนกำลังจ้องมองมาอย่างรอคอย ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำตาม เขาค่อยๆ เลื่อนมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนสุด ตามด้วยเม็ดที่สองอย่างช้าๆ เผยให้เห็นแผงอกส่วนบนที่แน่นกระชับและรอยบุ๋มของไหปลาร้า แสงไฟสลัวจากโปรเจคเตอร์ยิ่งเน้นให้เห็นเงาของมัดกล้ามเนื้อที่ชัดเจนวินนี่ไม่รอช้า ปลายนิ้วของวินนี่เลื่อนลงจากไหล่มาแตะลงบนอกเสื้อเชิ้ตของพายุอย่างแผ่วเบา แต่ก็เพียงพอที่จะให้เขาสัมผัสได้ถึงความร้อนจากแผงอกภายใต้เนื้อผ้า เขาแอบลากปลายนิ้วจากกลางอกไล่ออกด้านข้างช้าๆ และจงใจให้ปลายนิ้วหัวแม่มือเฉียดผ่านและสะกิดเข้าที่ยอดหัวนมของครูพายุอย่างแผ่วเบา พายุสะดุ้งเฮือกเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้างขึ้น เขาอ้าปากจะเอ่ยบางอย่างเพื่อหยุดการกระทำนั้นแต่ไม่ทันที่เสียงจะหลุดออกมา วินนี่ก็โน้มตัวลงไปเล็กน้อย ริมฝีปากของเขาเฉียดอยู่ที่ข้างใบหูของพายุ พร้อมกระซิบเสียงห้าวพร่าเบาๆ จนแทบไม่ได้ยินว่า "นิ่งๆสิครับครู... ไม่งั้นทุกคนจะได้รู้เรื่อง 'ส่วนตัว' ของเราสองคนนะครับ"คำขู่ที่แผ่วเบานั้นราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจพายุ ร่างกายของเขาแข็งทื่อไปชั่วขณะ ความอับอายและความโกรธแล่นปราดเข้าสู่สมอง แต่เขาก็จำต้องกลั้นเอาไว้ พยายามควบคุมสีหน้าและลมหายใจไม่ให้ผิดปกติไปจากเดิม เพราะเขารู้ดีว่าวินนี่กล้าที่จะทำจริงๆ และที่นี่คือห้องโสตฯ ที่เก็บเสียงได้ดีเยี่ยม!นักเรียนคนอื่น ๆ ยังคงตั้งใจฟังและจดบันทึก บางคนพยักหน้าหงึกหงักตามคำอธิบายของวินนี่ ไม่มีใครเอะใจถึงความจงใจเบื้องหลังสัมผัสเหล่านั้น เพราะท่าทางของวินนี่ดูเป็นธรรมชาติและเป็นมืออาชีพราวกับครูสอนกายวิภาคศาสตร์"และแน่นอนครับ" วินนี่เอ่ยเสียงหนักแน่น "เมื่อมีการพัฒนาของกล้ามเนื้อแขนอย่างที่ครูพายุได้โชว์ให้เราเห็นไปเมื่อครู่ ร่างกายเราก็จะแข็งแรงขึ้น สามารถทำกิจกรรมต่างๆ ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น" เขาหยุดพูดครู่หนึ่ง มองหน้าครูพายุด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม "ต่อไป... เป็นส่วนที่สำคัญไม่แพ้กันครับ นั่นคือ กล้ามเนื้อแกนกลางลำตัว หรือที่เราเรียกกันว่า 'Core Muscle'"แชมป์เลื่อนสไลด์ต่อไป เป็นภาพไดอะแกรมที่เน้นบริเวณหน้าท้องและสะโพก พายุเริ่มรู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งขึ้นมาที่ใบหน้าอีกครั้ง เขารู้ว่าวินนี่กำลังจะเล่นอะไร และเขาก็รู้สึกเหมือนถูกมัดมือชกให้ต้องยอม "สาธิต" ต่อไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้วินนี่ก้าวเข้ามาใกล้ครูพายุมากขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขากวาดมองไปที่กระดุมเสื้อเชิ้ตที่เหลืออย่างมีนัยยะ ก่อนจะเอื้อมมือเรียวไปที่เสื้อของครูพายุอย่างช้าๆ ปลายนิ้วของเขาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดที่สาม เม็ดที่สี่ และเม็ดสุดท้ายออกอย่างนุ่มนวลแต่เด็ดขาด เผยให้เห็นแผงอกกว้างที่แน่นกระชับ และกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เรียงตัวสวยงามคมชัดทั้งหมด แสงไฟสลัวจากโปรเจคเตอร์ยิ่งเน้นให้เห็นซิกแพ็กที่คมชัดและร่องวีที่ดูแข็งแรง เสื้อเชิ้ตยังคงสวมอยู่บนร่างของเขา แต่บัดนี้มันเปิดผายออก เผยส่วนบนของร่างกายเขาจนเกือบหมด วินนี่มองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่แทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่ แววตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจอย่างที่สุดพายุยืนนิ่งราวกับถูกสาป ดวงตาจ้องมองตรงไปข้างหน้า พยายามไม่สบตากับวินนี่ที่กำลังจ้องมองเขาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ แสงไฟสลัวจากโปรเจคเตอร์ทำให้เงาของกล้ามเนื้อบนร่างกายพยุงามเด่นขึ้นมาอย่างน่าหลงใหล"เอาล่ะครับเพื่อน ๆ" วินนี่เริ่มต้นด้วยเสียงที่นุ่มทุ้มกว่าเดิมเล็กน้อย แฝงความกระซิบกระซาบที่ราวกับจะสื่อสารกับพายุโดยตรง "อย่างที่เราเห็นกันแล้วว่ากล้ามเนื้อหน้าอกและไหล่ของครูพายุนั้นแข็งแรงและสมบูรณ์แบบแค่ไหน... ต่อไปเราจะมาดู กล้ามเนื้อแกนกลางลำตัว ซึ่งสำคัญมากในการทรงตัวและเสริมสร้างความแข็งแรงโดยรวมของร่างกายครับ"ขณะพูด วินนี่ก้าวเข้าไปใกล้ครูพายุอีกก้าว จนระยะห่างระหว่างทั้งสองคนแทบจะชิดกัน วินนี่เงยหน้าขึ้นสบตาครูพายุเพียงชั่ววินาที ก่อนจะเลื่อนสายตาลงมายังหน้าท้องที่เปลือยเปล่าของอีกฝ่ายอย่างเปิดเผย เขาเอื้อมมือออกไปช้าๆ แล้วค่อยๆ วางปลายนิ้วลงบนกล้ามเนื้อซิกแพ็กมัดบนสุดของครูพายุอย่างแผ่วเบา พายุสะดุ้งเฮือกเล็กน้อย กล้ามเนื้อหน้าท้องเกร็งตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ ความร้อนจากปลายนิ้วของวินนี่ที่สัมผัสกับผิวเนื้อของเขาโดยตรงนั้นแผ่ซ่านไปทั่วร่างวินนี่เริ่มขยับปลายนิ้ว ไล้ไปตามแนวกล้ามเนื้อหน้าท้องแต่ละมัดอย่างช้าๆ และจงใจ แกล้งทำเป็นกำลัง "สำรวจ" และ "อธิบาย" โครงสร้างของซิกแพ็กแต่ละลูกที่เรียงตัวสวยงาม ปลายนิ้วของเขาค่อย ๆ ลากลงต่ำลงเรื่อยๆ ผ่านสะดือที่บุ๋มลึกลงไปเล็กน้อย สัมผัสแต่ละครั้งของวินนี่นั้นเนิบนาบ แต่แฝงด้วยความกระตุ้นเร้าจนพายุแทบยืนไม่อยู่ เขาพยายามกัดฟันแน่นเพื่อสะกดเสียงครางที่จะเล็ดลอดออกมา พยายามควบคุมลมหายใจที่เริ่มหอบถี่ขึ้นนักเรียนคนอื่นๆ ยังคงตั้งใจฟังและจดบันทึก บางคนจดตามคำอธิบายของวินนี่อย่างขะมักเขม้น บางคนก็จับกลุ่มคุยกันเบาๆ เรื่องงานนำเสนอของตัวเอง ราวกับไม่ได้รับรู้ถึงสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย แต่สำหรับพายุแล้ว ทุกสัมผัสของวินนี่นั้นชัดเจนและสร้างความปั่นป่วนภายในร่างกายเขาอย่างรุนแรง"กล้ามเนื้อส่วนนี้... มีความแข็งแรงมากนะครับครู" วินนี่กระซิบเสียงพร่าอีกครั้งขณะที่ปลายนิ้วของเขาลากลงมาถึงบริเวณ ร่อง V-line ที่อยู่เหนือขอบกางเกงสแล็คขึ้นมาเล็กน้อย แสงไฟจากโปรเจคเตอร์ที่ส่องมา ทำให้เงาของวินนี่ทาบทับลงบนร่างของครูพายุ ดูคล้ายกับว่าทั้งคู่กำลังโอบกอดกันอยู่ ปลายนิ้วของวินนี่แอบเกี่ยวเข้ากับขอบกางเกงสแล็คของครูพายุอย่างแผ่วเบา ทำให้พายุรู้สึกเหมือนกางเกงกำลังจะถูกดึงลงพายุรู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง หน้าท้องของเขากระตุกเกร็งอย่างรุนแรง ความร้อนจากส่วนล่างของร่างกายพุ่งขึ้นมาจนรู้สึกอึดอัดไปหมด เขากำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อเพื่อระบายความปรารถนาที่กำลังปะทุขึ้น"และนี่คือกล้ามเนื้อส่วนที่หลายๆ คนอาจจะมองข้ามไปนะครับ" วินนี่เอ่ยเสียงดังขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้นักเรียนคนอื่นๆ ได้ยิน "แต่จริงๆ แล้ว มันเชื่อมโยงกับการเคลื่อนไหวและพละกำลังทั้งหมดของเราครับ"แชมป์เลื่อนสไลด์ต่อไป เป็นภาพไดอะแกรมที่เน้นบริเวณช่วงขาและเท้า วินนี่ลดระดับสายตาลงมายังเท้าของครูพายุ "ต่อไปนะครับ เราจะมาดูที่ กล้ามเนื้อส่วนขาและเท้า ครับ ซึ่งเป็นฐานรากสำคัญในการรองรับน้ำหนักและช่วยในการเคลื่อนไหวทั้งหมดของร่างกาย"พายุถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกหลายๆอย่างที่ตีกันอยู่ตอนนี้ ก่อนที่จะก้มมองเท้าตัวเองเล็กน้อย รองเท้าหนังขัดมันวาวดูเรียบร้อยอยู่บนพื้นวินนี่ทรุดตัวลงเล็กน้อย ประหนึ่งกำลังจะชี้อะไรบางอย่างที่เท้าของครูพายุ "อย่างที่เห็นนะครับเพื่อนๆ" เขากล่าวพลางเอื้อมมือไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ปลายนิ้วเรียวของวินนี่ค่อยๆ แตะลงบนปลายรองเท้าหนังของครูพายุอย่างแผ่วเบา "เท้าของเรามีกล้ามเนื้อและกระดูกที่ซับซ้อนมาก และมีบทบาทสำคัญในการทรงตัวและการเดิน" เขาแกล้งทำเป็นไล้นิ้วไปตามแนวรองเท้าจากปลายเท้าไปจนถึงส้นเท้าอย่างเนิบนาบ พลางแอบกดน้ำหนักปลายนิ้วที่หลังเท้าของครูพายุเบาๆพายุรู้สึกแปลกใจกับการกระทำของวินนี่ เขาไม่คิดว่าจะถูกจู่โจมจากส่วนนี้ด้วย ความรู้สึกเย็นเยือกปนแปลกใหม่แล่นขึ้นมาจากปลายเท้า ความคิดที่จะดึงเท้าหนีผุดขึ้นมา แต่เขาก็ต้องสะกดไว้ เพราะเกรงว่าท่าทางที่ผิดปกติอาจจะดึงดูดความสนใจจากนักเรียนคนอื่นได้"จากนั้นนะครับ" วินนี่เอ่ยต่อพลางยืดตัวขึ้นเล็กน้อย แต่ยังคงยืนอยู่ในระยะประชิดตัวกับพายุ "เราจะมาดู กล้ามเนื้อส่วนน่อง ซึ่งเป็นส่วนสำคัญในการยกตัวและช่วยในการวิ่งครับ"วินนี่เงยหน้าขึ้นสบตาพายุ แววตาเต็มไปด้วยประกายระยิบระยับ เขาก้าวเข้ามาใกล้พายุมากขึ้นอีกนิด มือของเขาค่อยๆ เลื่อนขึ้นจากข้อเท้าของครูพายุไปจับที่น่องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อที่แน่นกระชับของพายุอย่างแนบเนียน "เพื่อนๆ สังเกตได้ว่ากล้ามเนื้อน่องของครูพายุนั้นสวยงามและแข็งแรงมากครับ" วินนี่กล่าวพลาง ค่อยๆ บีบคลึงกล้ามเนื้อน่องของครูพายุผ่านเนื้อผ้ากางเกงสแล็คอย่างจงใจและเนิบนาบ ราวกับกำลังแสดงให้เห็นถึงความแน่นของมันพายุสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง ความรู้สึกอุ่นร้อนจากมือของวินนี่แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณน่อง เขาพยายามควบคุมลมหายใจไม่ให้เสียงดัง และเกร็งกล้ามเนื้อขาเพื่อต้านทานสัมผัสที่รุกเร้านั้น แต่ยิ่งเขาสะกดกลั้นมากเท่าไหร่ ความปรารถนาที่ถูกปลุกเร้าก็ยิ่งปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง"และแน่นอนครับ" วินนี่พูดต่อเสียงเรียบ แต่สายตานั้นเต็มไปด้วยความหมายที่เกินเลย "กล้ามเนื้อส่วนที่ใหญ่และทรงพลังที่สุดของร่างกาย นั่นคือ กล้ามเนื้อต้นขา ครับ"วินนี่ค่อยๆ ก้าวไปยืนด้านหลังของครูพายุอย่างช้าๆ ราวกับต้องการให้มุมมองที่ชัดเจนแก่เพื่อนๆในห้อง แชมป์ที่อยู่หลัง Computer ยังคงตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเอง พายุกำลังจะหันไปมอง แต่เสียงของวินนี่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง "กล้ามเนื้อต้นขาด้านในเป็นส่วนสำคัญในการเคลื่อนไหวที่ต้องใช้การหุบขาเข้าหากันนะครับครู"ขณะที่พูด วินนี่ได้ทิ้งตัวลงเล็กน้อย แล้วเอื้อมมือซ้ายอ้อมมาด้านหน้าของครูพายุอย่างแนบเนียน มือของเขาลอดผ่านช่องว่างระหว่างแขนและลำตัวของพายุ ปลายนิ้วของวินนี่สัมผัสกับเนื้อผ้ากางเกงสแล็คบริเวณต้นขาด้านในของพายุอย่างจงใจ เขาค่อยๆ ไล้ปลายนิ้วขึ้นไปช้าๆ ตามแนวต้นขาด้านใน แกล้งทำเป็น "อธิบาย" การทำงานของกล้ามเนื้อส่วนนั้น แต่ปลายนิ้วของเขานั้นกำลังคลึงและกดเบาๆ พายุสะดุ้งเฮือกทั้งตัว ความร้อนแล่นพล่านขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง เขารู้สึกได้ถึงความคับแน่นที่ปะทุขึ้นภายใต้สัมผัสของวินนี่ในส่วนที่เริ่มขยายตัว ทุกประสาทสัมผัสของเขามุ่งตรงไปที่จุดนั้น พายุเบือนหน้าหนีด้วยความอับอายและไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขากำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ และพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมร่างกายที่กำลังจะพยศของตัวเองเสียงกระซิบกระซาบของนักเรียนเริ่มดังขึ้นชัดเจนขึ้นเมื่อสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับครูพายุ สายตาหลายคู่เริ่มจ้องมองไปยังบริเวณเป้ากางเกงของพายุที่เริ่มเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ บางคนหันไปกระซิบกับเพื่อน บางคนเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ วินนี่ที่อยู่ด้านหลังของพายุ มองเห็นปฏิกิริยาของนักเรียนและรับรู้ถึงความตื่นตัวของพายุได้อย่างชัดเจน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาขยายกว้างขึ้นในเงามืด แววตาเป็นประกายแห่งชัยชนะอย่างชัดเจนวินนี่ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือ เขาเอนตัวเข้ามาใกล้แผ่นหลังของครูพายุอีกนิด จนลมหายใจอุ่นร้อนรินรดอยู่ที่ต้นคอของพายุ "เพื่อนๆ ครับ" วินนี่เอ่ยเสียงดังขึ้นเล็กน้อยเพื่อเรียกความสนใจจากทุกคนที่กำลังซุบซิบกัน "เรามาดูจุดที่สำคัญที่สุดของกล้ามเนื้อต้นขาด้านในกันนะครับ... ซึ่งเป็นกล้ามเนื้อที่ช่วยในการเคลื่อนไหวที่ต้องใช้ความมั่นคงและแข็งแรงเป็นพิเศษ"ขณะพูด มือของวินนี่ที่อยู่ด้านหน้าก็เลื่อนสูงขึ้นอีกนิด ปลายนิ้วของเขากดลงไปที่บริเวณกึ่งกลางของความนูนที่ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนภายใต้เนื้อผ้าสแล็ค พายุสะดุ้งเฮือกราวกับถูกไฟฟ้าช็อต เขาแทบจะทรงตัวไม่อยู่ ขาทั้งสองข้างสั่นระริก แรงกดจากปลายนิ้วของวินนี่นั้นจงใจและหนักแน่นพอที่จะทำให้เขารู้สึกได้ถึงแก่นกลางของความปรารถนาที่กำลังปะทุขึ้น ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างจนใบหน้าของพายุแดงก่ำเสียงฮือฮาของนักเรียนดังขึ้นชัดเจนขึ้นกว่าเดิม หลายคนเบิกตากว้างและหันมามองครูพายุกับวินนี่อย่างเปิดเผย บางคนเริ่มหัวเราะคิกคักด้วยความเขินอายปนขบขัน แชมป์ที่อยู่หลังโปรเจคเตอร์มองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยสีหน้าไม่สู้ดี แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ วินนี่ยิ้มกว้างอย่างผู้ชนะ เขาจงใจค้างมือไว้ที่จุดนั้นชั่วครู่ ราวกับต้องการให้ทุกคนได้เห็นและรับรู้ถึง "การสาธิต" ที่กำลังเกิดขึ้นอย่างชัดเจนที่สุด.........."พอแล้ว!"
เสียงตะโกนของพายุดังก้องขึ้นมาอย่างกะทันหันและรุนแรง ตัดบทคำพูดของวินนี่ขาดสะบั้น บรรยากาศในห้องที่เคยเต็มไปด้วยเสียงกระซิบกระซาบและเสียงหัวเราะคิกคักพลันเงียบสงัดลงในทันที ทุกสายตาจับจ้องไปที่ครูพายุที่ใบหน้าแดงก่ำ หอบหายใจถี่รัว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอับอายและความโกรธที่ระงับไว้ไม่อยู่
“วันนี้พอแค่นี้!… เลิกเรียนได้!" พายุออกคำสั่งเสียงแข็ง พลางสะบัดตัวออกจากวินนี่อย่างรุนแรงจนมือของวินนี่หลุดออกจากตัวเขาโดยสิ้นเชิง
ไม่รอให้ใครได้ตั้งตัวหรือตั้งคำถาม พายุรีบคว้าเสื้อสูทที่พาดอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาแนบตัวแล้ววิ่งพรวดพราดออกจากห้องโสตฯ ไปในทันที ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและความงุนงงของนักเรียนส่วนใหญ่ที่ยังคงนั่งมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แชมป์มองตามหลังครูพายุไปอย่างกังวลเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรความเงียบนั้นหนักอึ้งและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ไม่มีนักเรียนคนไหนกล้าส่งเสียงหรือแม้แต่ขยับตัวเมื่อเห็นท่าทางของครูพายุ ทุกคนต่างสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่รุนแรงและปฏิกิริยาที่เหนือความคาดหมายของครูที่ปกติใจเย็น การแสดงออกที่น่าตกใจนั้นทำให้ความตื่นเต้นก่อนหน้ามลายหายไป สัญญาณเตือนภัยดังขึ้นในใจของพวกเขา... ว่าครูพายุที่เพิ่งเห็นไปเมื่อครู่นั้นไม่ใช่ครูพายุคนเดิมที่พวกเขารู้จักอีกต่อไปมีเพียงวินนี่เท่านั้นที่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองตามหลังครูพายุด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก แววตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจและชัยชนะอย่างที่สุด เขาจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เล็กน้อย ก่อนจะเก็บของอย่างสบายๆ แล้วเดินตามครูพายุออกจากห้องไปอย่างไม่เร่งรีบ ราวกับรู้ดีว่าปลายทางของเขาอยู่ที่ไหน และเกมที่แท้จริงเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นต่างหาก..........พายุวิ่งมาถึงห้องน้ำครูด้วยสภาพที่แทบหมดแรง เขารีบล็อกประตูจากด้านในทันที เสียงหอบหายใจหนักๆ ปะปนกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวเหมือนกลองศึก ดวงตาเหลือบมองลงไปที่ส่วนที่กำลังขยายตัวจนตึงเปรี๊ยะไปหมด ความอับอายและความต้องการที่ผสมปนเปกันอยู่ภายในทำให้เขาแทบบ้าเขาหันไปทางอ่างล้างมือ เปิดก๊อกน้ำให้ไหลแรงๆ เพื่อหวังจะใช้เสียงน้ำกลบเกลื่อนความวุ่นวายภายในจิตใจ มือหนึ่งรวบปลายเสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมทั้งหมดขึ้นมาอีกนิด พายุเงยหน้าขึ้นมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ใบหน้าของเขาแดงซ่านด้วยเลือดฝาด เหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผากและแผ่นอก ดวงตาฉายแววปรารถนาและสับสนอย่างรุนแรง ลมหายใจหอบถี่จนหน้าอกกระเพื่อม กางเกงสแล็คที่รัดแน่นยิ่งขับเน้นส่วนที่เด่นชัดจนเขาไม่อาจหลบสายตาไปจากมันได้ เขาพยายามใช้มือลูบหน้าอกที่ร้อนผ่าว แต่ก็ไม่อาจลดความร้อนรุ่มภายในลงได้ เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ปลายนิ้วสัมผัสกับขอบกางเกงสแล็คที่ตึงแน่นอย่างทรมาน แต่ก็ยังไม่ได้ปลดมันออก ลังเลอยู่ว่าควรจะจัดการตัวเองตอนนี้อย่างไร ทันใดนั้นเอง!
ก๊อก... ก๊อก...ก๊อก...เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้นจากด้านนอกห้องน้ำ ทำให้พายุสะดุ้งเฮือกราวกับถูกไฟฟ้าช็อต หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น เขาแทบไม่ต้องเดาเลยว่าใครคือเจ้าของเสียงนั้น"ครูพายุครับ... ผมเอง วินนี่" เสียงนุ่มทุ้มของวินนี่ดังลอดประตูเข้ามาอย่างชัดเจน แฝงไว้ด้วยความเย้ายวนที่ยากจะต้านทาน "ผมขอเข้าไปคุยกับครูหน่อยได้ไหมครับ... เรื่องการนำเสนอเมื่อกี้"พายุกำหมัดแน่น เขาอยากจะตะโกนไล่ไปให้พ้นๆ อยากจะปฏิเสธ แต่เสียงของเขาติดอยู่ในลำคอ ความร้อนจากส่วนกลางลำตัวยังคงแผ่ซ่านอย่างรุนแรง เขาเดินโซซัดโซเซถอยห่างจากประตูไปเล็กน้อย พยายามรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิง"ครูครับ... ผมรู้สึกว่าครูคงกำลังไม่ค่อยสบายใจนัก" วินนี่เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง แต่แฝงด้วยความรู้เท่าทัน "บางที... ผมอาจจะพอช่วยให้ครู 'ผ่อนคลาย' ขึ้นได้บ้างนะครับ"คำพูดของวินนี่แทงทะลุเข้ามาในใจของพายุอย่างจัง ราวกับวินนี่อ่านใจเขาออกทุกอย่าง พายุรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้าและลำคอ ความปรารถนาที่ถูกกดทับมานานกำลังปะทุขึ้นจนยากจะควบคุม มันทรมานเหลือเกินที่จะต้องทนเก็บงำความรู้สึกเหล่านี้ไว้"ผมรู้ว่าครูกำลังอึดอัด... มันคงหนักอกนะครับ" เสียงของวินนี่เริ่มกระซิบชิดประตูมากขึ้น ราวกับกำลังกระตุ้นให้พายุเปิดใจ "ให้ผมเข้าไปนะครับ... ผมจะทำให้ครู 'สบาย' ขึ้น"พายุยืนนิ่ง มือของเขายกขึ้นแตะที่หน้าอกที่เต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้ เขากัดริมฝีปากแน่นจนได้กลิ่นคาวเลือด ปฏิกิริยาของร่างกายนั้นซื่อสัตย์เกินไป มันกำลังส่งสัญญาณอย่างชัดเจนว่าต้องการการปลดปล่อย ต้องการสัมผัสที่รุนแรงกว่านี้ เพื่อดับไฟที่กำลังแผดเผาเขาอยู่ในที่สุด ด้วยร่างกายที่กำลังประท้วง และสติที่เลือนรางจากความปรารถนาที่ครอบงำ พายุก็เอื้อมมือไปที่ลูกบิดประตู เขาค่อยๆ ปลดล็อกและดึงประตูเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นร่างสูงโปร่งของวินนี่ที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า แววตาของวินนี่เป็นประกายระยิบระยับเมื่อเห็นสภาพของครูพายุ เสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมทั้งหมดเผยให้เห็นแผงอกที่ชุ่มเหงื่อและหน้าท้องที่กระเพื่อมขึ้นลงตามลมหายใจ กางเกงสแล็คที่ยังคงรัดแน่นเผยให้เห็นความตึงเปรี๊ยะที่ไม่อาจปกปิดได้ และใบหน้าที่เต็มไปด้วยความปรารถนาอันรุนแรงวินนี่ก้าวเข้ามาในห้องน้ำทันที ประตูถูกปิดลงเบื้องหลังพวกเขาอย่างเงียบเชียบ แสงสลัวจากด้านนอกเล็ดลอดเข้ามาภายในห้องน้ำที่อบอ้าว ยิ่งเพิ่มบรรยากาศที่คลุมเครือและเร่าร้อนทันทีที่ประตูถูกปิดลง วินนี่ก็ก้าวเข้ามาใกล้ครูพายุในทันที ชนิดที่ว่าลมหายใจอุ่นร้อนของเขารินรดอยู่ข้างแก้มของครูพายุ พายุถอยหลังไปจนแผ่นหลังชนกับอ่างล้างมือเย็นเฉียบ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและตื่นเต้นระคนกันไป"ครูครับ... ครูไม่ต้องพูดอะไรเลยครับ" วินนี่กระซิบเสียงพร่า พลางเอื้อมมือขึ้นประคองใบหน้าของพายุอย่างแผ่วเบา สัมผัสจากปลายนิ้วเย็นๆ ของวินนี่ทำให้พายุขนลุกซู่ไปทั้งตัว "ผมรู้ว่าครูกำลังรู้สึกยังไง..."วินนี่เลื่อนสายตาลงต่ำ ชำเลืองมองไปยังส่วนที่กำลังขยายตัวอย่างชัดเจนภายใต้กางเกงสแล็คที่ตึงเปรี๊ยะของพายุ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปากของเขาอีกครั้ง เขาค่อยๆ เลื่อนมือลงจากใบหน้าของพายุ ผ่านแผงอกที่ชุ่มเหงื่อ ลงมายังหน้าท้องที่กระเพื่อมขึ้นลงตามลมหายใจที่รุนแรงของพายุ"นี่ไงครับ... สิ่งที่ครูต้องการ 'ระบาย' " วินนี่กระซิบเสียงต่ำ พลางใช้ปลายนิ้วลูบไล้ไปตามแนวกล้ามเนื้อหน้าท้องของพายุอย่างช้าๆ จงใจเหลือเกิน จากนั้น เขาก็เลื่อนมือลงต่ำไปที่บริเวณเป้ากางเกงที่คับแน่น ปลายนิ้วของวินนี่ค่อยๆ คลึงเบาๆ ลงบนส่วนที่แข็งขืนผ่านเนื้อผ้าสแล็ค พายุสะดุ้งเฮือก แรงสะท้านแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง เขากัดริมฝีปากแน่นจนเจ็บ พยายามกลั้นเสียงครางที่จะหลุดออกมาวินนี่จงใจกดน้ำหนักปลายนิ้วลงไปที่จุดนั้นอย่างแผ่วเบา แต่หนักแน่นพอที่จะส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อประสาทสัมผัสของพายุ พายุดิ้นรนอยู่ภายในใจ เขาอยากจะปฏิเสธ อยากจะผลักวินนี่ออกไป แต่ร่างกายของเขากลับทรยศอย่างสิ้นเชิง ขาอ่อนแรงจนแทบยืนไม่ไหว ใบหน้าแดงก่ำจนถึงใบหู และลมหายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ
"ครูครับ... ผมจะช่วยให้ครู 'สบายตัว' " วินนี่กระซิบชิดริมฝีปากของพายุ เสียงพร่าและแหบพร่าจากความปรารถนาที่เขากำลังก่อขึ้น "จะทำให้ครู 'ปลดปล่อย' จนลืมทุกอย่างไปเลย"ขณะพูด วินนี่เริ่มใช้ปลายนิ้วบีบคลึงส่วนที่แข็งขืนอย่างช้าๆ แต่สม่ำเสมอ กางเกงสแล็คที่รัดแน่นยิ่งเพิ่มความเสียดสีและความเร่าร้อนให้กับสัมผัส พายุแหงนหน้าขึ้นพิงกระจกห้องน้ำอย่างอ่อนแรง ดวงตาพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตาที่เอ่อขึ้นมา เขาไม่อาจทนเก็บกดความปรารถนาที่กำลังปะทุนี้ได้อีกต่อไปแล้ว...
วินนี่มองเข้าไปในดวงตาที่พร่าเลือนของครูพายุ ก่อนจะละมือออกจากส่วนนั้น แล้วค่อยๆ เลื่อนมือไปที่เข็มขัดของกางเกงสแล็คที่รัดแน่นจนเกือบขาด เขาใช้นิ้วเกี่ยวเข้ากับหัวเข็มขัดช้าๆ ราวกับจะทรมานพายุด้วยการรอคอย แล้ววินนี่ก็ปลดมันออกอย่างแผ่วเบา แต่เสียง "แคว๊ก" ของเข็มขัดที่ถูกปลดออกนั้นกลับดังก้องไปทั่วห้องน้ำที่เงียบสงัดวินนี่ยิ้มกว้างอย่างผู้ชนะ เมื่อเห็นพายุสะดุ้งเฮือกสุดตัว ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและยอมจำนน มือของวินนี่ค่อยๆ รูดซิปกางเกงลงช้าๆ เสียงซิปที่ดัง "ซวบ" เพียงน้อยนิดกลับดังลั่นอยู่ในความรู้สึกของพายุ จากนั้น เขาก็ใช้มือทั้งสองข้างจับขอบกางเกงสแล็คของครูพายุ แล้วค่อยๆ รูดมันลงมาที่พื้นอย่างช้าๆ กางเกงสแล็คกองอยู่รอบข้อเท้าของพายุ เผยให้เห็นบ็อกเซอร์สีเข้มที่รัดตึงอยู่ด้านใน และสิ่งที่กำลังคับแน่นจนบ็อกเซอร์แทบปริออกลมหายใจของพายุขาดห้วงไปทันที เมื่อวินนี่รูดกางเกงลงจนเผยให้เห็นความจริงที่ไม่อาจปกปิดได้อีกต่อไป ความร้อนรุ่มที่เคยอัดอั้นทะลักทลายออกมาเป็นความต้องการที่บ้าคลั่ง เขารู้สึกเหมือนเลือดสูบฉีดไปทั่วร่างจนแทบระเบิด และไม่อาจขยับตัวได้อีกต่อไปแล้ว...วินนี่ค่อยๆ ทรุดตัวลงเล็กน้อย สายตาจับจ้องไปยังส่วนที่กำลังพองโตจนคับแน่นอยู่ในเนื้อผ้าบ็อกเซอร์ เขาใช้นิ้วเรียวเกี่ยวเข้ากับขอบบ็อกเซอร์ของพายุอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ ดึงมันลงมาทีละนิด... ทีละนิด บ็อกเซอร์ค่อยๆ เลื่อนต่ำลง เผยให้เห็นผิวเนื้อที่ร้อนผ่าวและส่วนที่กำลังขยายตัวอย่างเต็มที่จนไม่อาจซ่อนเร้นได้อีกต่อไปเมื่อบ็อกเซอร์ถูกดึงลงจนพ้นส่วนปลาย สิ่งที่ถูกปลดปล่อยออกมาก็ผงาดขึ้นอย่างเต็มภาคภูมิ วินนี่มองมันด้วยแววตาที่ลุ่มหลง เขาใช้ปลายนิ้วสัมผัสเข้ากับผิวเนื้อที่ร้อนผ่าวของสิ่งนั้นอย่างแผ่วเบา พายุสะดุ้งเฮือก แรงสั่นสะท้านแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง เขาแทบจะทรุดตัวลงไปกองกับพื้น เสียงครางต่ำๆ เล็ดลอดออกมาจากลำคอของเขาอย่างควบคุมไม่ได้ สะโพกของเขาบิดเกร็งเข้าหาวินนี่โดยสัญชาตญาณวินนี่กระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาใช้มือทั้งสองข้างกอบกุมส่วนนั้นของพายุอย่างมั่นคงและอ่อนโยน "ครูพร้อมแล้วใช่ไหมครับ..." วินนี่กระซิบเสียงพร่า พลางเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ แล้วเริ่มขยับมือ... ขึ้น... ลง... ช้าๆ... แต่หนักแน่นและสม่ำเสมอ"อืมมมม...อืมมมม..."พายุแหงนหน้าขึ้นพิงกระจกห้องน้ำอย่างอ่อนแรง ดวงตาปิดสนิท เขาจิกปลายเท้าลงกับพื้น พยายามกลั้นทุกอย่างเอาไว้ แต่มันกลับยิ่งทำให้ความปรารถนาพลุ่งพล่านมากขึ้น แรงเสียดสีที่เกิดจากมือของวินนี่ที่ขยับขึ้นลงอย่างชำนาญ ทำให้พายุรู้สึกเหมือนกำลังถูกไฟแผดเผาจากภายในวินนี่ไม่รีบร้อน เขาจงใจทรมานพายุด้วยสัมผัสที่เนิบนาบแต่กระตุ้นเร้าที่สุด ประกายตาของวินนี่เต็มไปด้วยความลุ่มหลงเมื่อมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยแรงอารมณ์ของครูพายุ"อ๊า... อ๊าห์...!"
ทันใดนั้น วินนี่ก็หยุดมือที่กำลังขยับอย่างกะทันหัน ทำให้พายุสะดุ้งเฮือกและลืมตาขึ้นมองด้วยความงุนงงและไม่เข้าใจ แรงปรารถนาที่กำลังปะทุขึ้นมาถึงขีดสุดกลับถูกตัดขาดไปอย่างกะทันหัน ทำให้พายุรู้สึกทรมานยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าวินนี่ยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ แววตาเป็นประกายระยิบระยับ "เดี๋ยวก่อนครับครู" เขาเอ่ยเสียงพร่า "ผมช่วยครูขนาดนี้แล้ว... ครูจะไม่ช่วยผมบ้างหรอครับ"วินนี่เลื่อนมือออกจากส่วนนั้นของพายุอย่างช้าๆ ทำให้พายุรู้สึกโหวงเหวงและปรารถนาการสัมผัสกลับคืนมาอย่างรุนแรง พายุจ้องมองวินนี่ด้วยดวงตาที่พร่าเลือน เต็มไปด้วยความต้องการและความสับสนจากนั้น วินนี่ก็จับมือที่สั่นเทาของครูพายุไปวางลงบนเป้ากางเกงนักเรียนสีดำของเขาที่ตอนนี้ขยายจนเห็นเป็นรูปเป็นร่างชัดเจน เขากดมือของครูพายุลงไปเบาๆ เพื่อให้พายุสัมผัสได้ถึงความแข็งขืนที่ถูกกักเก็บอยู่ภายใน ซึ่งแม้จะไม่ใหญ่เท่าของพายุ แต่ก็มีความยาวประมาณ 7 นิ้ว และกำลังตึงเปรี๊ยะเต็มกำลัง"ถึงตาครูแล้วนะครับ... ที่จะทำให้ผม 'สบายตัว' บ้าง" วินนี่กระซิบเสียงต่ำ พลางมองลึกเข้าไปในดวงตาของพายุ "ผมรอครูมานานแล้ว..."พายุตัวแข็งทื่อ เขามองมือตัวเองที่ถูกกดทับอยู่บนเป้ากางเกงของวินนี่ สัมผัสถึงความร้อนระอุและความแข็งขืนที่ถูกกักเก็บอยู่ภายใต้เนื้อผ้าบางๆ ความสับสนและอับอายยังคงตีรวนอยู่ในใจ แต่ความปรารถนาที่วินนี่เพิ่งจุดชนวนให้ปะทุขึ้นมานั้นกลับรุนแรงจนบดบังทุกสิ่งวินนี่เห็นถึงความลังเลในดวงตาของพายุ เขาจึงขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด จนลมหายใจอุ่นร้อนของวินนี่รินรดอยู่ข้างแก้มของพายุ "อย่าเล่นตัวเลยครับครู... ครูเองก็กำลังต้องการใช่ไหมล่ะครับ" วินนี่กระซิบเสียงพร่า ปลายนิ้วเรียวของเขาค่อยๆ แตะลงบนปลายคางของพายุ แล้วเชยขึ้นเล็กน้อยให้ดวงตาของพายุสบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย้ายวนของวินนี่"แค่รูดซิป... แล้วก็ช่วยผมนะครับ" วินนี่กล่าวเสียงต่ำ พลางเลื่อนมืออีกข้างของเขาไปวางทับบนมือของครูพายุที่ยังคงอยู่บนเป้ากางเกงของเขา และค่อยๆ นำทางมือของพายุให้สัมผัสกับซิปที่กำลังตึงแน่นพายุรู้สึกราวกับถูกสะกด เขาไม่อาจขัดขืนวินนี่ได้อีกต่อไปแล้ว ร่างกายของเขาตอบสนองต่อทุกสัมผัสและทุกคำกระซิบของวินนี่อย่างสิ้นเชิง มือของพายุสั่นเล็กน้อยเมื่อนิ้วของเขาสัมผัสกับหัวซิปเย็นๆ ของกางเกงนักเรียนสีดำช้าๆ... พายุค่อยๆ รูดซิปกางเกงของวินนี่ลง เสียง "ซวบ" เบาๆ ดังขึ้นในความเงียบงัน และเมื่อซิปถูกรูดลงจนสุด บ็อกเซอร์สีขาวที่เปียกชื้นเล็กน้อยก็เผยให้เห็นสิ่งที่กำลังผงาดขึ้นมาท้าทายสายตาของครูพายุ วินนี่กัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย แววตาเป็นประกายด้วยความคาดหวัง"เห็นไหมครับครู... ผมก็ 'แข็ง' ไม่แพ้ครูเลยใช่ไหมล่ะครับ" วินนี่กระซิบ พลางใช้มืออีกข้างเชยคางของพายุขึ้นให้มองเห็นสิ่งที่เพิ่งถูกปลดปล่อยออกมาได้อย่างชัดเจน และครั้งนี้ วินนี่ก็ไม่ลังเลที่จะรูดบ็อกเซอร์ของตัวเองลงไปกองกับกางเกงนักเรียนอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นสิ่งที่กำลังร้อนผ่าวและแข็งขืนอย่างเต็มที่พายุมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ความร้อนรุ่มที่เคยอยู่ในตัวเขาเองเหมือนจะถูกส่งต่อมายังสิ่งที่อยู่ตรงหน้า และความปรารถนาที่ถูกกดไว้ตลอดเวลาก็พุ่งทะยานขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไปแล้วว่าเขากำลังต้องการวินนี่มากแค่ไหน...ในชั่วพริบตา พายุเอื้อมมือที่สั่นเทาของตัวเองไปกอบกุมสิ่งที่กำลังผงาดอยู่ตรงหน้า ขนาดที่ไม่ธรรมดาของวินนี่ที่พุ่งออกมาจากกางเกงนักเรียนทำให้ฝ่ามือของพายุเต็มแน่นไปด้วยความร้อนผ่าวและความแข็งแกร่ง ในขณะเดียวกัน วินนี่ก็ไม่รอช้า เขาจับมือของครูพายุที่ยังคงกอบกุมของเขาอยู่ แล้วเริ่มขยับขึ้นลงอย่างช้าๆ เพื่อเป็นผู้นำ"แบบนี้ไงครับครู..." วินนี่กระซิบเสียงต่ำ ลมหายใจอุ่นร้อนของเขารินรดอยู่ข้างหูของพายุ มือของวินนี่เริ่มขยับเร็วขึ้นบนส่วนของพายุที่เพิ่งถูกปลดปล่อยออกมาเช่นกันเสียง "อื้อออ" ต่ำๆ เล็ดลอดออกมาจากลำคอของพายุ เมื่อสัมผัสทั้งสองฝ่ายประสานกันอย่างลงตัว ความเร่าร้อนที่ถูกอัดอั้นมานานก็ปะทุขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ พายุกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาปิดสนิท เส้นเลือดที่ขมับปูดโปน มือที่กำลังรูดรั้งของวินนี่เริ่มสั่นเทาเล็กน้อยเมื่อร่างกายของเขาตอบสนองต่อสัมผัสของครูพายุ"อ่าห์... ครู..." วินนี่ครางเสียงพร่า เสียงครางของเขาทุ้มต่ำและแผ่วเบา ราวกับพยายามกลั้นเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจทำได้ทั้งหมด มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความสุขสมและปรารถนาที่กำลังปะทุขึ้นมาทั้งคู่ยืนอยู่ตรงนั้นในห้องน้ำที่อบอ้าว มือของพวกเขาขยับสอดประสานกันอย่างเป็นจังหวะ แต่ละการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความตั้งใจที่จะมอบความสุขสมให้อีกฝ่าย เสียงหอบหายใจหนักๆ เสียงเนื้อกระทบกันเบาๆ และเสียงครางต่ำๆ ที่ถูกกลั้นไว้ดังปะปนกันไปทั่วห้องน้ำ"อืมมมม..."
จังหวะการเคลื่อนไหวของมือทั้งคู่เริ่มเร่งความเร็วขึ้นอย่างพร้อมเพรียงและสอดคล้องกันอย่างน่าอัศจรรย์ แรงปรารถนาที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากทั้งสองคนกำลังพุ่งทะยานสู่จุดสูงสุด เสียงครางจากลำคอของพายุเริ่มดังขึ้นและหยาบกระด้างขึ้นเรื่อยๆ จนแทบกลายเป็นเสียงคำราม ส่วนวินนี่ก็ครางเสียงพร่าไม่แพ้กัน ดวงตาของเขากลับกลายเป็นสีดำสนิทด้วยแรงอารมณ์ที่ครอบงำ"อ๊ะ... ครู... อื้อออ..." เสียงของวินนี่ขาดห้วง เมื่อเขาเร่งมือรุนแรงขึ้นอีกนิด พายุก็เช่นกัน ร่างกายของทั้งคู่สั่นสะท้านไปพร้อมกัน ความรู้สึกที่กำลังจะทะลักทลายนั้นท่วมท้นจนแทบรับไม่ไหว
แล้วในที่สุด... ด้วยเสียงครางที่ดังระงมพร้อมกัน..."อาห์.... อ่าห์!..."
“เชี่ยยย…ฮึ่กก…อ๊าาาาา!” พายุปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรง น้ำสีขาวขุ่นพุ่งกระฉูดออกจากส่วนของเขา เปื้อนมือของวินนี่และเสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมของเขาเล็กน้อย พายุกระตุกเกร็งไปทั้งร่าง ก่อนจะทรุดตัวลงพิงอ่างล้างมืออย่างอ่อนแรง ลมหายใจหอบหนัก และดวงตาพร่ามัว“อ๊าา...ฮึ่กก... อ๊าาาาาา...!”
หลังจากนั้นไม่นาน... วินนี่ก็กระตุกเกร็งเช่นกัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาปิดสนิท เสียงครางสุดท้ายที่ยาวนาน ที่ออกมาเมื่อถึงจุดสุดยอด หลุดออกมาจากลำคอของเขา และวินนี่ก็ปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่เช่นกัน สัมผัสถึงความอุ่นร้อนที่พุ่งออกมาเปื้อนมือของครูพายุอย่างจังทั้งคู่ยืนหอบหายใจอย่างหนักในความเงียบที่เข้าปกคลุมห้องน้ำ ร่างกายอ่อนปวกเปียกแทบไร้เรี่ยวแรง ความตึงเครียดและความปรารถนาทั้งหมดได้ถูกปลดปล่อยออกไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงความโล่งโปร่งและความพึงพอใจที่ประหลาด... และความจริงที่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องน้ำครูแห่งนี้จะเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่ไปตลอดกาล
* คนมันยังหนุ่มยังแน่นอ่ะเนอะ เลือดลมสูบฉีดดีเหลือเกิน แตะนิดแตะหน่อยก็ขึ้นแล้ว ** ขอบคุณที่ติดตามนะครับ***แก้ไขที่ซ้ำกันเรียบร้อย ขอบคุณที่แจ้งมานะครับ {:1_1:}
สนุกมากครับผม สนุกมากครับ สนุกมากครับ {:5_123:}{:5_123:}{:5_123:}{:5_123:} ขอบคุณครับ ชอบมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณค่ะ อุ้ย พายุเริ่มติดใจเอาท์ดอร์แล้วมั้ยนะ
ตอนสอนนี่ก็ซื่อใช้ได้ ตามเกมวินนี่วางไว้หมด
อยากรู้ว่าถ้าเจอแผนครูแดนเข้าไปจะขนาดไหน
รอครูแดนมาทำแต้มแข่งกับวินนี่นะคับบ
//ในเรื่องจะมีบางจุดที่ก๊อปมาวางซ้ำกัน ทำให้ตอนอ่านเกิดความงงเล็กน้อย
ถ้าแก้ได้จะทำให้อ่านได้ลื่นกว่านี้คับ พายุเสียเหลี่ยมอีกแล้ว เสวดี ขอบคุณ รอตอนต่อไป ขอบคุณครับ สนุกดีครับน่าติดตามต่อไปครับ เสียวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
บรรยายดี เห็นภาพสุดๆ ตื่นเต้นทุกบรรทัด
วินนี่นำครูแมนไปอีกก้าวแล้ว แบบนี้มันจะยังไงกันละเนี่ย ลุ้นไปหมดเลยยยยย รอตอนต่อไป ขอบคุณครับ เนื้อเรื่องสนุกและเสียวมากครับ รออ่านตอนต่อไปเลยครับ
ขอบคุณมากครับ
{:5_120:}ขอบคุงมากคร้าบ{:5_132:} ครูพายุ ยอมทำให้วินนี่แล้วว ถึงจะแค่ชักก็นะ
เสียวมากครับอยากให้ครูยอมแบบเต็มใจจังง
หน้า:
[1]
2