บันทึก(ไม่)ลับ ทหารเกณฑ์ผลัด4 (ตอนที่ 26) คำเตือนของรุ่นพี่
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Stroke_man เมื่อ 2025-7-24 08:49ตอนที่ ๒๖. คำเตือนของรุ่นพี่
static/image/hrline/3.gif
๒๘ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๔๙
ผมชื่อนะโม 'พลทหารวันชัย สานสุข' หรือที่ใครๆชอบเรียกผมว่า 'ไอ้เปี๊ยก' มาตั้งแต่เด็ก เพราะผมตัวเล็ก สูงแค่ ๑๖๑ ซึ่งผมไม่ชอบเอาเสียเลย ดันมาถูกเรียกที่นี่อีก เฮ้อ... แต่ผมบอกใครต่อใครว่าสูง ๑๖๕ แฮ่ๆ...
ผมเคยมีพี่ชายที่สนิทกันมากคนนึง บ้านเรารั้วติดกัน พี่เขาใจดีมาก ชื่อพี่ใหญ่ ตัวใหญ่สมชื่อ แต่ผมจะชอบเรียกว่า 'เฮียใหญ่' แกจะชอบพาผมไปไหนมาไหนด้วยบ่อยๆและจะชอบเรียกผมว่า 'ตี๋น้อย'...
วันนึงผมแอบแม่ไปเล่นน้ำที่สระน้ำส่วนกลางในหมู่บ้าน แล้วจมน้ำ ภาพในความทรงจำของผมคือเฮียใหญ่มาช้อนเอาร่างผมไปกอดเอาไว้ ผมรู้สึกอบอุ่นมากๆ ผมจำได้แค่นั้น...
ผมนอนไม่รู้สึกตัวอยู่เป็นเดือน พอฟื้นขึ้นมาผมก็จำอะไรไม่ได้ ใช้เวลาเป็นปีกว่าจะฟื้นความจำกลับมา แต่ก็ไม่ทั้งหมด
ผมพยายามนึกใบหน้าของเฮียใหญ่เท่าไหร่ก็นึกไม่ออก จำได้แต่ว่าตัวใหญ่ๆและไข่ไม่เท่ากัน ข้างขวาจะใหญ่กว่ามาก แกชอบกอดผมแนบอกแล้วเอามือลูบท้ายทอยเบาๆ ซึ่งนั่นก็เป็นเพียงความทรงจำเดียวที่ผมมี...
ช่วงที่ผมยังไม่ฟื้น ครอบครัวของเฮียใหญ่ได้ย้ายไปอยู่สมุทรปราการ เคยมาเยี่ยมผมอยู่สองครั้ง แล้วครอบครัวของผมก็ย้ายไปเชียงใหม่ตามพ่อ เพราะพ่อรับราชการ ก่อนที่จะย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพถาวร ตอนผมอายุ ๑๒ ทีนี้ก็ไม่รู้ว่าเฮียใหญ่อยู่ไหนแล้ว....
ผมมักจะมีอาการกลัวการลงน้ำ ยิ่งเวลาเห็นสระน้ำหรือทะเลที่กว้างๆจะมีอาการกลัว ไม่กล้าลง จนขึ้น ม.ปลาย แม่จึงส่งผมไปเรียนว่ายน้ำ อาการกลัวน้ำของผมจึงค่อยๆดีขึ้น...
เมื่อปีที่แล้วผมสมัครใจเป็นทหาร และด้วยความที่ผมเพิ่งเรียนจบ ปวส. และอายุแค่ ๑๙ พอสมัครเลยได้เป็นแค่ ๖ เดือน...
ผมเลือกลงทหารเรือตามความเข้าใจว่า ทหารเรือจะต้องอยู่กับน้ำ กับทะเล น่าจะช่วยบำบัดอาการกลัวน้ำของผมได้ ซึ่งที่บ้านก็ไม่ได้คัดค้านต่างก็สนับสนุนเต็มที่ ถึงขนาดวันที่มารายงานตัว พากันขับรถมาส่งถึงที่ แต่เขาให้ส่งแค่ปากทางเข้าเอง....
https://www.g4guys.com/data/attachment/album/202507/20/161142htiiyiyc6bo155e5.png
ณ ลานกระทะทองแดง..
วันนี้สภาพอากาศก็ช่างเป็นใจเสียเหลือเกิน เมื่อหมู่มวลเมฆหลั่งไหล มาช่วยบดบังอำพรางแสงที่ทิวากรสาดส่องเลยไม่ค่อยร้อนเหมือนทุกวัน
"ฝึกอย่างไรก็ให้ทำอย่างนั้น ไม่ต้องตื่นเต้นให้คิดว่าเรากำลังฝึก ตั้งสติให้มั่น ฟังคำสั่งให้ชัดเจน ทุกคนรับทราบบ!"
"ทราบบ!"...
จ่าเอกวัชรินทร์ หรือครูวัช ครูฝึกประจำหมวด เดินสำรวจความพร้อมของเครื่องแต่งกายมาเรื่อยๆ จนมาหยุดยืนตรงหน้า...
"เต็มที่นะวันชัย อย่าให้ครูผิดหวัง" แกพูดให้กำลังใจในขณะที่จัดปีกหมวกของผมขยับไปมานิดหน่อย แล้วลดมือลงมาตบที่บ่าผม ที่อยู่โซนท้ายของขบวนแถวเบาๆ ก่อนส่งพวกผมลงสนามทดสอบ
"ครับครู" ผมตอบกลับไปเบาๆและฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี
"เก็บอาการหน่อย อย่าตื่นเต้น" คราวนี้แกยิ้มน้อยๆ และตบที่บ่าผมอีกครั้ง....
เสียงปรบมือเกรียวกราว เมื่อพวกผม ที่เป็นหมวดสุดท้ายของกองร้อยเดินออกจากสนามทดสอบด้วยความภาคภูมิใจ ความตั้งใจและความมุ่งมั่น สามัคคีกันในวันนี้ ทำให้ผลงานออกมาเป็นที่น่าพอใจอย่างมาก
ไอ้เล็กที่อยู่ท่ามกลางวงล้อมของเพื่อนๆถึงกับถอดแว่นปาดน้ำตาด้วยความตื้นตัน ที่เพื่อนๆต่างมาแสดงความยินดีและให้กำลังใจ วันนี้มันทำได้ดีมาก...
"เห็นมั้ยมึงทำได้แล้วๆ ไอ้หมูแว่น ไอ้หมูแว่น!" ผมที่ตัวเล็กกว่า กระโดดเข้ากอดเอว ทั้งๆที่ต่างก็เหงื่อท่วม เขย่าพุงมันจนกระเพื่อมดึ๋งๆ
..."พวกเรา ทหารเรือ เชื้อชาติไทย...
ศูนย์ฝึก ทหารใหม่ ใจมั่นคงงงง
เกียรติศักดิ์ รักชาติ ทั้งอาจอง
หมายดำรง เอกราช ของชาติไทย..."...
เสียงเพลงมาร์ชศูนย์ฝึกทหารใหม่ที่พวกผมช่วยกันขับร้อง ดังกึกก้องไปตามถนน มุ่งหน้าขึ้นเขากลับเข้ากองร้อย เพราะช่วงบ่ายจะมีการแจ้งกำหนดการกิจกรรมในคืนนี้ และตารางเวลาในการเดินทางของรถรับส่ง ที่จะนำพาพลทหารกองประจำการกลับภูมิลำเนา และรับกลับมายังศูนย์ฝึกฯ
ใช่ครับ! คืนนี้มีงานรื่นเริง จัดขึ้นที่สนามข้างอาคารฝึกอบรม มีร้านค้าร้านขายของ เหมือนหนังกลางแปลงนั่นแหละ แต่.... จะเป็นดนตรีมาเล่นแทน...
หลังมื้อกลางวัน ครู่เต่าสั่งให้พวกผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดกีฬา แสดงว่าจะปล่อยผีอีกหรือนี่...
"เฮ่ย! ตัวเล็ก!" เสียงพี่ธงเรียกจากด้านหลัง ผมหันซ้ายหันขวาไม่มีพวกพี่คิงอยู่แถวนี้ ก็เลยหันกลับไปหา เห็นพี่ธงกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าวิตกกังวล หันมองซ้ายขวาแล้วย่อตัวลงพูดกับผมเบาๆ
"มึงจำไว้นะ! ถ้าไม่ใช่พวกไอ้คิง! ใครชวนไปไหนมึงอย่าไปกับเขาเด็ดขาด!!" ท่าทางพี่ธงจริงจังมาก ผมก็ได้แต่ทำหน้างงๆ พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนที่แกจะผละจากไป...
"อะไรวะ! มาบอกซ้ำๆทุกครั้งที่เจอ พี่ธงนี่ก็แปลกๆ" ผมบ่นพึมพำ เกาหัวแกร่กๆจนไปชนพี่คมที่เดินสวนออกมาจากโรงอาบน้ำ
"โอ๊ยย! เหี้ย!.." ผมถึงกับแหกปากลั่น ก็พี่แกตัวใหญ่ผมก็กระเด็นสิครับแต่ยังดีที่พี่แกคว้าไว้ทัน...
"กูไม่ใช่เหี้ย! ขอโทษนะ! มึงไม่เป็นไรใช่มั้ย!" พี่คมถามรัวๆเหมือนจะรีบไปไหน พอผมพยักหน้าแกก็ปล่อยและรีบเดินจ้ำไปทางที่พี่ธงเดินไปก่อนหน้านี้... อะไรอีกวะ!
"ไอ้เปี๊ยก! ทำไมมึงมาอยู่ตรงนี้ ไหนไอ้โยบอกมึงไปขี้!" ไอ้เล็กเดินอาดๆเข้ามา ไอ้มัดก็เดินตามมาติดๆ
"ทำไมวันนี้พวกมึงดูวุ่นวายกันจังเลยวะ!" ผมถึงกับบ่นออกมาเสียงดังในขณะที่เดินตามหลังพวกมันลงมาที่สำนัก อ่อ.. นัดรวมพลกันอยู่ตรงนี้นี่เอง ถึงว่า....
static/image/hrline/4.gif
ปรี๊ดดดดดดด! แถววววว
"ถึงเวลาแล้วหรือวะ!" ผมหันไปถามพวกไอ้โยที่นั่งอยู่ด้วยกัน ส่วนไอ้แทนมันเอาแต่นั่งก้มหน้า พอดีที่ไอ้เปี๊ยกเดินเข้ามา นกหวีดเจ้าปัญหาก็แผดเสียงสะท้านทรวง
"มาพร้อมเสียงนกหวีดเลยนะมึง!" ไอ้เจ๋งหันไปแซะเพื่อนตัวน้อยที่เดินต้อยๆทำหน้าหงอยๆงงๆ
เสียงฝีเท้าเกือบสามร้อยข้างกระทบพื้นดังพึ่บพั่บๆเพราะต่างคนต่างรีบวิ่งเร็วไว ไปเข้าแถวให้ทัน ไม่งั้นจะโดนแดก ก็นี่มันบ่ายโมงแล้ว...
"อย่างที่ทุกคนทราบกันแล้ว จะมีงานรื่นเริง ส่วนพรุ่งนี้ ทุกคนจะได้กลับไปสู่อ้อมกอดของครอบครัวกันแล้ว กลับไปจัดการเอกสารขอลดสิทธิ์ การรับราชการสำหรับคนที่เป็น ๖ เดือน กับ ๑ ปี ส่วนคนที่เป็น ๒ ปี ให้แจ้งย้ายรายชื่อเข้ากรมให้เรียบร้อย..."
สรุปก็คือจะให้พวกผมทำความสะอาดก่อนปล่อยกลับบ้านนั่นแหละครับ ครูเต่าแกก็พูดให้พวกผมรู้สึกดีไปงั้น แต่ก็รู้สึกดีจริงๆนะ ว่าไป...
พี่คมกับไอ้พี่ธง ช่วยครูเตรียมอุปกรณ์ไว้ให้แล้ว อ่อ ถึงว่า ทำไมวันนี้มันดูลุกลี้ลุกลนกันทั้งคู่ เฮ้อ... โล่งอกไปทีนะคิง...
ผมเหลือบมองไอ้แทนที่เอาแต่ทำหน้านิ่ง เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่วันเสาร์ที่ผมได้กระทำชำเรามัน มันก็ไม่พูดกับผมเหมือนที่มันขู่จริงๆ แต่มันก็ไม่ได้แสดงอาการโกรธอะไร เวลานอน ก็ยังเอามือมาวางที่หน้าท้องผมเหมือนเดิม แค่ไม่พูดด้วย ตั้งหลายวัน
"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยดิ! ไอ้ยักษ์หื่น!" ประโยคแรกที่ผมได้ยินเมื่อเช้า ทำให้โลกใบเล็กๆของผมมีสีสันขึ้นมาอีกครั้ง
"ไอ้แทน...." ผมฉีกยิ้มกว้างจนแก้มแทบแตก
"ทีหลังกูบอกอะไรก็ให้ฟัง.." มันเอียงหน้ามาพูดเบาๆ แต่ยังเก๊กหน้านิ่ง
"จ่ะ!" ผมตอบมันไปด้วยจิตใจที่เบิกบาน แล้วเอามือไปตีก้นมันทีนึง
"เฮ่ย! ไอ้คิง! ไอ้เหี้ย!" มันสะดุ้งนิดหน่อย หันมามองผมตาขวาง จนผมเย็นวาบไปทั้งตัว แต่ก็มีใจฟู เมื่อเห็นมันหันไปแอบยิ้ม...
๑๗:๔๐ น.
ช่วงเวลาที่พวกผมรอคอยก็มาถึง หลังจากกลับจากโรงเลี้ยง ที่วันนี้พวกผมจะกินข้าวกันเร็วกว่าทุกวัน โต๊ะขนาดกลางถูกยกมาวางหน้าแถว นั่งตามหมวดเหมือนปกติ...
นอกจากค่าซักรีด ผมกับไอ้สามเกลอก็ไม่โดนหักอะไรเพิ่ม เพราะได้รับอานิสงส์จากไอ้แทน ไอ้เปี๊ยก กับไอ้โย สำหรับเงินเดือนทหารเดือนแรกของผม...
"เปี๊ยก... อ่ะ! กูคืน" ผมยื่นธนบัตรสีม่วงให้ไอ้เปี๊ยกที่เอาแต่ยืนมอง และทำหน้างง
"ค่าอะไร"
"เอ้า! ก็ค่า.. เอ่อ... ค่าอะไรวะ วันแรกที่เรามาอ่ะ"
"อือ... จำไม่ได้แล้วอ่ะ! พี่เก็บไว้เหอะ!"
"ไอ้เปี๊ยกกกก...." ผมเรียกมันอีกครั้งด้วยเสียงราบเรียบลากยาว
"เฮ้ออออ!" มันถอนหายใจ หันซ้ายแลขวา ไม่มีใครอยู่ มันเลยขยับมาใกล้ ดันผมจนติดหน้าตู้
"ผมขอเปลี่ยนเป็นกอดได้มั้ย.. พี่ชาย" มันแหงนหน้ามามอง แววตาใสซื่อสดใสกลับมาอีกครั้ง ก่อนที่มันจะมุดหน้าซุกเข้าที่ร่องอกผมพอดี แล้วโอบกอดแน่นเป็นลูกลิง
"เฮ้อ... เปี๊ยกเอ๊ยย...ขอบใจนะ ไอ้น้องชายตัวแสบ" ผมก้มหน้าลงพูดกับมันเบาๆพลาง โอบมันไว้ในอ้อมกอด มือลูบหัวเบาๆด้วยความเอ็นดู....
"อ่ะแฮ่ม" เสียงไอ้แทนกะแอมไอ ไอ้เปี๊ยกเลยผละออก
"ไม่ต้องมาทำเป็นกระแอมใส่ กูไม่ลืมหรอก" มันมองหน้าผมยิ้มๆ
"กูทำแบบไอ้เปี๊ยกได้ป่ะ!" มันก้มหน้าเม้มปากแต่เหลือบตามอง ทางไอ้เปี๊ยกก็ยืนเก้ๆกังๆ เม้มปากเหลือบตาขึ้นมองผมกับไอ้แทนสลับกันไปมา แล้วยกมือขึ้นมาปิดตา
"เร็วๆนะ! อ่ะผมไม่รู้ อ่ะผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น" ไอ้ห่านี่ก็ทั้งพูดทั้งยิ้ม
"ไอ้เปี๊ยก!" ผมดุมันแก้เขินเบาๆ ไอ้แทนเลยยื่นมือมากุมมือผมไว้
"เอาเก็บไว้ จะได้มีตังค์ติดตัวกลับบ้าน นะ!" น้ำเสียงที่อ่อนโยนนุ่มนวลของมันทำเอาผมเกิดอาการประหม่า หน้าร้อนผ่าว เม้มปากแน่น...
"โห่!...นึกว่าจะได้ดูยักษ์กอดกันให้เป็นบุญตาสักหน่อย! วุ้ยยย! วัยรุ่นเซ็ง!" แล้วมันก็กระฟัดกระเฟียด เดินแหวกแทรกออกไป ผมกับไอ้แทนได้แต่มองหน้ากันไปมา เอ้า! ก็มันเขินนี่หว่า
"ตกลง... กูทำแบบไอ้เปี๊ยกได้หรือเปล่า..." อีกแล้ว น้ำเสียงแบบนี้มาอีกแล้ว...
"อือ" ผมพยักหน้าตอบเบาๆ แล้วยักษ์สองตนก็ยืนกอดกันกลมอยู่หน้าตู้ อ่าา... อบอุ่นชิบหาย
"แทน... กูรู้สึกดีชิบหายเลยว่ะ" มันยังไม่ทันจะได้พูดอะไร เสียงไอ้สามเกลอก็คุยกันโช้งเช้งใกล้เข้ามา เลยต้องผละออกจากกัน..
static/image/hrline/4.gif
เสียงดนตรีเล่นสดที่บรรเลงบทเพลงร่วมสมัย เอาใจวัยรุ่นหัวเกรียนที่อยู่ในชุดจับหมู ต่างก็โยกย้ายส่ายก้น ออกสเต็ปอวดลีลากันอยู่ด้านหน้าเวที
"เปี๊ยก! มาเต้นอยู่ซะไกล มันจะสนุกอะไรวะ!" เสียงไอ้เจ๋งที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาผมที่เต้นเหยงๆอยู่ห่างจากเวทีไม่มากนัก โดยมีพี่โย ยืนผงกหัวโยกเบาๆอยู่ใกล้ๆ ไอ้มัดกับไอ้เล็กก็กระเตงกันออกมาจากหน้าเวทีมานั่งหอบแฮ่กๆ...
เสียงอินโทรเพลงลูกทุ่งอินดี้อีสานที่กำลังฮิตดังขึ้น ไอ้สองคนที่เพิ่งจะหย่อนตูดลงแตะพื้นก็ดีดตัว ชูมือขึ้นสูง เดินโยกตามจังหวะเข้าไปร่วมกับกลุ่มใหญ่ที่ออกันอยู่เต็มหน้าเวที...
ผมเหลือบตาไปมองหน้าพี่โยแล้วทำหน้าแบบว่า ขอกูไปหน้าเวทีได้มั้ยพี่ เพลงนึง! พี่โยเหมือนจะเข้าใจ เลยยิ้มๆและพยักหน้าให้ ไอ้เจ๋งที่ยืนโยกอยู่ข้างๆจึงมาจับไหล่ผมแล้วดันหลัง ให้ผมเดินแทรกไปหน้าเวที...
หนึ่งจาก เป็นสอง และสามบทเพลงผ่านไป ไอ้สามเกลอยังไม่มีวีแววว่าจะหมดแรง แต่ผมนี่สิ หมดแรงไม่เท่าไหร่ แต่จะขาดอากาศหายใจนี่สิ! โห... ก็ผมตัวเตี้ยกว่าเขาไง หืม...ไม่ต้องบรรยานะ ว่าสถานการณ์จะเป็นยังไง... อึ๊ยยยย!... ขมคอ
ผมหันซ้ายหันขวา มองหาทางว่าจะแทรกออกไปทางไหนได้บ้าง ถึงจะไกล้พี่โยที่สุด กระโดดก็แล้ว เขย่งก็แล้ว ไอ้สามเกลอก็ดิ้นเด้งมุดหายเข้าไปอีก เลาะไปตามขอบเวทีละกัน
หมั่บบ!
ข้อมือซ้ายถูกคว้าเอาไว้โดยใครก็ไม่รู้ ยังไม่ทันจะได้ตกใจ ผมก็ต้องยิ้มกว้างด้วยความโล่งใจ เมื่อคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาในชุดจับหมูนั่นเอง ที่คว้าข้อมือผมเอาไว้ แล้วพาผมแหวกแทรกฝ่าดงขี้เต่าออกมาด้านข้างเวที
ผมรีบโกยอากาศเข้าให้เต็มปอดก่อนที่จะถอนหายใจยาว ถึงตรงนี้อากาศจะไม่บริสุทธิ์นัก แต่ก็ดีกว่าเมื่อกี้เยอะ
"เพื่อนไปไหนหมด"
"อยู่หน้าเวทีคับ ส่วนพวกไอ้ยักษ์อยู่ต้นมะขามข้างเวทีฝั่งโน้น แฮ่ก.... แฮ่ก" พี่อาคมนั่นเอง ที่เป็นคนดึงออกมาจากดงขี้เต่า
"ตรงโน้นใช่มั้ย" แกชี้มือไปอีกฟาก ผมทำได้แค่ชะเง้อ เอ้า... ก็คนมันสูงไม่เท่าคนอื่นนี่หว่า
"ผมไม่เห็น พี่ช่วยยกผมขึ้นได้มั้ย" ผมบอกให้พี่คมช่วยยกผมขึ้นสูง พี่แกก็ยิ้มกว้างอย่างใจดี แล้วจับผมหันหลัง ใช้สองมือช้อนใต้รักแร้ แล้วยกผมขึ้น
ผมชะเง้อตาแล ชะแง้หา เห็นพี่โยยืนโยกอยู่กับพี่คิงห่างกันเล็กน้อย พี่แทนยืนคุยกับใครอีกคน.. อ่อ พี่ธงนั่นเอง ที่ชี้ไม้ชี้มือตีอกชกร่างตัวเอง ทำไมพี่ธงใส่กางเกงขายาวพี่คมถึงใส่ขาสั้นเหมือนพวกผมล่ะ
"เห็นแล้วพี่คม ปล่อยผมลงได้แล้ว ขอบคุณคับ" ผมก้มลงไปบอกพี่คม ที่เหลือบตามองขึ้นมาแสยะยิ้มเล็กน้อย แต่ทำไมผมรู้สึกเสียวสันหลังยังไงชอบกล...
"พี่จะไปเปลี่ยนกางเกงที่กองร้อย เพราะใส่ลงผาผิด พวกพี่ต้องใส่ขายาว จะกลับไปเข้าห้องน้ำด้วย..." พี่คมพูดยังไม่ทันจบ พอได้ยินคำว่าห้องน้ำผมก็หูผึ่งทันที ก็อั้นมาสักพักแล้วนี่หว่า ห้องน้ำที่นี่ก็..นะ
"ผมไปด้วยนะพี่ ผมปวดท้อง แต่เดี๋ยวผมไปบอกพะ! เอ่อ ไอ้โยก่อนนะ พี่รอผมก่อน"
"ไม่ต้อง! พี่บอกแล้ว กำลังจะบอกเอ็งว่าพี่บอกพวกนั้นแล้วว่าจะให้เอ็งขึ้นไปเป็นเพื่อน แต่เอ็งก็พูดแทรกก่อน" ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ
🫡🫡
ห้องน้ำสะอาดเอี่ยมเพราะเพิ่งจะผ่านการขัดสีฉวีวรรณเมื่อช่วงบ่าย ผมก็นั่งปลดทุกข์ของผมไปอย่างสบายใจแล้วก็เดินกลับออกมา
แต่ก็ต้องงง เมื่อเห็นพี่คมในชุดเสื้อกีฬาสีเข้มมีเบอร์ ๓ ติดที่หน้าอกและด้านหลัง ใส่กางเกงบอลนั่งอยู่ที่ศาลา ไหนว่ามาเปลี่ยนกางเกง...
"มา เดี๋ยวลงไปส่ง พี่ง่วง พี่จะได้กลับมานอน"
"อ้าว! ถ้าพี่ง่วง งั้นผมลงไปเองก็ได้คับ พี่นอนเถอะ"
"ให้พี่ลงไปส่งแหละดีแล้ว เดินคนเดียว... มันอันตราย" พี่คมเว้นจังหวะการพูดแล้วแสยะยิ้มเล็กน้อยมองผม ผมถึงกับใจหายวาบ....
"มึงจำไว้นะ! ถ้าไม่ใช่พวกไอ้คิง! ใครชวนไปไหนมึงอย่าไปกับเขาเด็ดขาด!!"...
แต่นี่พี่คม ทหารรุ่นพี่ที่เป็นผู้ช่วยครูฝึก และพักอยู่ที่กองร้อยด้วย ผมเลยอุ่นใจขึ้นมาบ้าง แกให้ผมเดินออกหน้า ลัดเลาะลงมาหลังโรงอาบน้ำจนพ้นเขตกองร้อยถึงดงกระถิน ถิ่นอาถรรพ์...
"เฮ่ย! ตัวเล็ก! เดี๋ยว!" พี่คมเรียกผมให้หยุด พอผมหันกลับมา ก็เหมือนรถพ่วงสิบแปดล้อพุ่งเข้าชนจนจุกเสียดบริเวณลิ้นปี่จนตัวงอ จุดแน่นจนหายใจไม่ออก ไม่มีแม้แตเสียงที่จะร้องออกมา
"อย่าเสียงดังนะมึง ไม่งั้นมึงได้เจ็บตัวแน่" เสียงแหบดุดันเหมือนอสูรกายในหนังที่กำลังข่มขู่เหยื่อ ดังอยู่ข้างหูก่อนที่จะรู้สึกเหมือนตัวผมลอยขึ้นแล้วถูกโยนพาดขึ้นบ่า
"ผะ! พี่! พี่ขะ! อึ่ก!" ผมพยายสมจะเปล่งเสียงแต่ก็ไม่มีเสียงใดๆแม้แต่แอะเดียว ความจุกเสียดแน่นเหมือนมีถุงลมขนาดใหญ่มากดเครื่องในไปกองอยู่ฝั่งเดียว หายใจไม่ออก
ความกลัวก็ประดังเข้ามา น้ำตาก็เริ่มหลั่งไหล ผมไม่รู้ไอ้พี่คมมันแบกผมไปไหน แต่เสียงเหมือนเดินแหวกพงหญ้าฝ่าดงไม้เข้าไปสักหน่อย
ท่อนแขนแกร่งล็อคขาผมไว้ มือหนาใหญ่ก็วนเวียนและฟาดลงที่ก้น ยังไม่หนำใจไอ้เหี้ยใจหมาสัปดน ยังบีบขยี้ขยำจนสุดแสนจะทัดทาน
ความจุกแน่นเริ่มคลายเล็กน้อยจนพอหายใจได้บ้าง ทันทีที่เท้าแตะถึงพื้นผมก็ตั้งท่าจะวิ่ฝหนี แต่ด้วยความที่ไอ้สัตว์นรกมันตัวใหญ่พอๆกับพี่แทน มีหรือที่ผมจะสู้แรงมันไหว
ความจุกแน่นถูกกระแทกเข้ามาอีก คราวนี้ผมถึงกับแน่นิ่งไม่มีแม้แต่เสียงร้อง มันผลักผมจนกระเด็นไปยังฟูกเก่าๆที่มีแต่ฝุ่น ผมพยายามถลึงตาจ้องหน้ามันด้วยความโกรธแค้น
สองแขนถูกจับยกขึ้นเหนือหัว ผ้าดำของผมกูกปลดออกมามัดข้อมือผูกไว้กับอะไรก็ไม่รู้ ผมกลัวมาก พยายามตั้งสติ! แต่สู้กับความจุกแน่นจนไม่สามารถขยับตัวได้นั้นไม่ได้ ไม่มีแรงแม้แต่จะร้อง
กางเกงผมถูกถอดออกไปพร้อมกางเกงใน ผมพยายามจะฝืนขืนขัด แต่มือที่ถูกมัด กับขาที่ถูกกดไว้ ผมทำอะไรไม่ได้เลย ผมเจ็บแปล๊บที่หน้าอก เมื่อถูกมันขบกัด เจ็บจนน้ำตาไหล...
แล้วความเจ็บแปล๊บนั้นก็ย้ายไปรวมกันที่ช่องทางด้านหลังเมื่อถูกลุกล้ำด้วยนิ้วมือขนาดใหญ่ สอดแทรกแหวกดันเข้ามาภายใน เจ็บปวดร้าวรานทั้งกายใจ เฮียใหญ่.. เฮียอยู่ที่ไหนมาช่วยผมที...
ผมค่อยๆหลับตาลง ในเมื่อยิ่งขัดขืนก็ยิ่งเจ็บปวด ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงในการป้องกันตัว จนต้องยอมจำนนแต่โดยดี....
static/image/hrline/4.gif
ผมกับไอ้แทนสูบบุหรี่เสร็จก็เดินกลับเข้าไปหาไอ้โย เห็นไอ้เปี๊ยกกับไอ้เจ๋ง พากันเดินโยกตัวไปยังหน้าเวที ไอ้โยที่ยืนโยกเบาๆ ก็พยักพเยิดหน้าให้ ผมกับไอ้แทนเลยไปร่วมโยกตามเสียงเพลงอยู่กับมัน...
"พวกมันไม่เหนื่อยกันรึไงวะ คนแม่งก็ออกันอยู่เต็ม กระโดดเหยงๆมาสี่ห้าเพลงแล้วนะ" ไอ้แทนตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงดนดี
"ปล่อยมันเหอะ เดี๋ยวเหนื่อยพวกมันก็พากันออกมาเองแหละ ให้กูมุดไปด้วยก็คงไหม่ไหวว่ะ " ไอ้โยก็พูดไปโยกไป จนผ่านไปพักใหญ่ ไอ้พี่ธงก็วิ่งตาเหลือกเหงื่อท่วมกายเข้ามาหาพวกผม
"เฮ้ย! ไอ้ตัวเล็กอยู่ไหน แฮ่ก แฮ่ก.." มาถึงมันก็ถามหาไอ้เปี๊ยกทั้งที่ยังหอบแฮ่กๆ
"ทำไม มึงมีอะไร!" ไอ้แทนทำเสียงดุๆกลับไป ส่วนไอ้โย รีบเดินเข้าไปหน้าเวทีตั้งแต่ไอ้พี่ธงถามคำแรกแล้ว
"แฮ่ก แฮ่ก.. มันยังอยู่รึเปล่า แฮ่ก.." ผมกับไอ้แทนถึงกับหัมมองหน้ากันไปมา
สักพักไอ้โยก็วิ่งหน้าตื่นกลับออกมา ตามด้วยไอ้สามเกลอที่มีสีหน้าไม่ต่างกัน แต่ไอ้เปี๊ยก... ไม่มี
"กูมัวแต่เต้น หันมาอีกทีก็ไม่เห็นมันแล้ว โยกูขอโทษ " ไอ้เจ๋งละล่ำละลักพูดพลางขอโทษเพื่อนที่ยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ตรงหน้า....
"มึงรู้ได้ไงว่ามันไม่อยู่!" ไอ้แทนหันไปตะคอกเสียงใส่ไอ้พี่ธง
"กูวิ่งหาไอ้เหี้ยคมทั่วงาน ไอ้เหี้ยนี่มันตัวอันตราย! กูพยายามจะบอกพวกมึงหลายครั้งแล้ว แต่พวกมึงก็ไม่สนใจ พอกูเตือนไอ้ตัวเล็กให้ระวังตัว พวกมึงก็ไม่พอใจกู" ไอ้พี่ธงได้ทีก็พ่นไฟใส่หน้าไอ้แทน ทำเอาพวกผมถึงกับเอ๋อแดก..อะไรกันวะเนี่ย กูงง...
"ไอ้คม ไอ้คมทำไมวะ! พูด!" ไอ้แทนตะคอกใส่ไอ้พี่ธงอีกครั้ง
"กูไม่มีเวลาอธิบายอะไรแล้ว ถ้าพวกมึงจะช่วยเพื่อนก็ตามกูมา เร็วๆ! ยังไม่ต้อวถามอะไรทั้งนั้น" แล้วไอ้พี่ธงก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไป พวกผมได้แต่มองหน้ากันไปมา จนไอ้พี่ธงวิ่งกลับมาอีกครั้ง
"พวกมึงก็ไว้ใจกูบ้าง.... สักครั้ง" ไอ้พี่ธงเว้นช่วงแล้วพูดต่อ เหมือนเห็นท่าทางลังเลของพวกผม เอาจริงๆก็ไม่ใว้ใจมันนั่นแหละ
static/image/hrline/4.gif
ผมหันไปมองไอ้คิงกับพวกไอ้โย ที่ตอนนี้ต่างจ้องมาที่ผม เหมือนรอให้ผมตัดสินใจว่าจะเชื่อที่ไอ้ธงมันพูดหรือไม่ แต่เมื่อผมหันไปสบตา สายตาของมันที่สื่อออกมา ผมเลยพยักหน้าทันที
พวกผมหกคนตั้งแถวอย่างเร็ว ให้ไอ้ธงเดินคุมแถว ไป นี่มันพาพวกผมกลับมากองร้อยทำไม ผมเลยหันไปมองหน้ามัน มันเลยเดินนำพวกผมหลบเข้าไปในดงกระถิน แต่เป็นอีกทางที่ผมกับไอ้คงเข้ามาวันนั้น ไม่นานก็มาโผล่ที่โรงอาบน้ำของอาคารร้างนั่นเอง
เงาตะคุ่มๆของใครสักคนกำลังทำอะไรบางอย่าง แต่เหมือนมีขาอีกข้างชี้ขึ้นฟ้า ไอ้ธงทำมือจุ๊ปาก ผมเลยกระซิบบอกทุกคนว่า จะเป็นคนเข้าชาร์ตเอง
"โยมึงใจเย็นๆ" ผมหันไปพูดกังไอ้โยเบาๆ เมื่อเห็นท่าทีที่ร้อนรนของมันจนไอ้คิงเอื้อมมือไปลูบหลังมันเบาๆ ผมค่อยๆย่องไปด้านหลัง เสื้อเบอร์ ๓ นั้น กะตำแหน่งให้แม่นยำ กะให้ทีเดียวจอด
ผลั่วะ!!!
ร่างใหญ่ที่คล่อมอยู่ด้านบนล้มตัวลงด้านข้าง เผยให้เห็นอีกร่างที่นอนเปลือยท่อนล่างหายใจรวยริน สองมือถูกมัดไว้กับต้นกระถิน สะท้อนแสงไฟจากข้างนอกที่ส่องเข้ามา
"ตี๋! ตี๋น้อย! ตี๋น้อย! เฮียขอโทษ ตี๋! เฮียขอโทษ!" ไอ้โยโผเข้าช้อนเอาร่างที่นอนหายใจรวยรินขึ้นมากอดแนบออกไว้แล้วลูบหัวเบาๆ พลางเอ่ยปากพร่ำเรียกใครก็ไม่รู้เบาๆ มือควานหาอะไรสักอย่างรอบๆตัว พลันก็ถอดเสื้อน็อตของตัวเองออก มาปิดช่วงล่างของร่างที่อยู่ในอ้อมกอด
"เจ๋ง พวกมึงไปเอาผ้าขนหนูในตู้ เอาขันใส่น้ำมาด้วย เอาผ้าขาวม้าหน้าตู้กูมาด้วย ของไอ้เปี๊ยกมัน เดินตามทางนี่ไปจะไปโผล่ตรงที่เรานั่ง รีบไปรีบมา... เออ! ถ้ามีกระแป๋งก็เอาใส่น้ำหิ้วมาด้วยนะ" ไอ้คิงยื่นกุญแจตู้ให้ไอ้เจ๋ง แล้วไอ้สามเกลอก็เดินตามกันไป ผมหันไปตบบ่าไอ้โยที่ยังกอดร่างเล็กๆไว้แนบอกเบาๆ...
ผม ไอ้คิง ไอ้ธง ช่วยกันลากร่างที่ยังไม่ได้สติของไอ้คมมายังลานที่ไม่กว้างนัก อีกฟากของผนังโรงอาบน้ำ ห่างจากจุดที่ไอ้โยอยู่กับไอ้เปี๊ยกไม่มาก
ตุ่บ! ผลั่วะ! ตุ่บ!
"เฮ้ยยย! พอ..." ผมรีบเข้ามาดึงไอ้ธงที่กำลังเตะเข้าที่ท้องของไอ้คมนี่ยังนอนแน่นิ่ง
"อึ่ก! ไอ้เหี้ย! มึงนี่มันไม่รู้จักพอ! อึ่ก! ทำไมวะ! มึงจะไปยุ่งกับใครกูไม่เคยว่า! อึ่ก! ฮือ.. แต่กับไอ้ตัวเล็กกูขอ! ทำไมมึงไม่ฟังกู! อึ่ก! ไอ้เหี้ย! ฮือ.. ไอ้เหี้ยยย!" ไอ้ธงทรุดลงนั่งร้องไห้บ่นพึมพำแต่ได้ยินชัดเจน ผมกับไอ้คิงได้แต่หันมองหน้ากันไปมา
"มึงไปยุ่งกับพวกไอ้ราม พวกอีช้างกูไม่เคยห้าม! แต่คนนี้กูขอให้มึงเว้นไว้ ! ให้มึงปล่อยน้องมันไป ฮึ่ก! ทำไมมึงไม่ฟังกู..." ไอ้ธงยังคงนั่งระบายความในใจออกมาเรื่อยๆ ไม่นานไอ้สามเกลอก็เดินกลับมาพร้อมของที่ไอ้คิงสั่ง แล้วเดินเข้าไปหาไอ้โย...
"กูว่า... ต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่" ไอ้คิงหันมาพูดกับผมเบาๆ พอเงียบเสียง ไอ้ธงก็เดินมานั่งลงข้างๆที่ผมกับไอ้คิงนั่งอยู่
"กูขอโทษพวกมึงด้วยนะ อย่างที่พวกมึงได้ยินนั่นแหละ กูยอมรับว่ากูรักมัน แต่มันไม่รู้จักพอ รักมันมาก จนกูทนไม่ไหว กูเลยขอย้ายกลับไปพักที่อาคารส่วนกลางเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเห็น ไม่ต้องรับรู้เวลาที่มันทำระยำส้นตีนกับทหารใหม่..." มันหยุดพักถอนหายใจ มองหน้าผมแล้วพูดต่อ...
"จนวันนั้นที่มึงมาถึงค่ำๆ มันมาบอกกูว่ามึงชอบกู มึงมาขอกูกับมัน" มันหยุดพูดเพราะผมเบ้ปากเลิกคิ้วสูง
"กูเลยต้องกร่างใส่เพื่อไม่ให้มึงมายุ่งกับกู แต่มันไม่ใช่ กูมารู้ทีหลังว่ามันจ้องจะเก็บไอ้ตัวเล็ก ด้วยความที่กู... กูรักมัน กูก็หวงของกู กูเลยแอบสังเกตว่าไอ้ตัวเล็กยังอยู่กับพวกมึงมั้ย กูดูตลอด" ผมหันไปมองหน้าไอ้คิง ไอ้คิงก็เอื้อมมือมาบีบมือผมเบาๆ
"จนกูได้ยินมันคุยกับพวกอีช้างว่าจะช่วยกันหลอกล่อไอ้ตัวเล็กออกมา กูทนไม่ได้... อึ่ก! กูรักของกู" ไอ้ธงทำท่าจะสะอื้นไห้ ผมเลยเอื้อมมือไปตบไหล่มันเบาๆ..
"กูพยายามหาจังหวะเข้าไปบอกไอ้ตัวเล็กเอง แต่ก็เหมือนพวกมึงจะคอยกันไม่ให้กูเข้าใกล้ จนเมื่อบ่าย กูได้บอกกับมันว่า วันนี้อย่าไปไหนมาไหนกับใคร ถ้าไม่ใช่พวกมึง แต่กูไม่รู้ ไอ้เหี้ยนี่มันไปหลอกอีท่าไหน ถึงได้...."
"พอ... ไม่ต้องเล่าแล้ว.. กูเข้าใจ" ผมรีบพูดสวนก่อนที่มันจะดราม่าไปกว่านี้...
"แล้วมึงจะเอาไงต่อ" ผมถามมันกลับไป พอดีกับที่ไอ้สามเกลอเดินออกมา น่าจะให้ไอ้โยเช็ดล้างตัวไอ้เปี๊ยกอยู่ตรงนั้นก่อน
"ไหนๆก็ไหนๆ.. กูขอแรงพวกมึงอีกทีได้มั้ยวะ.... ช่วยลากไอ้เหี้ยนี่มาที่ฟูกนี่หน่อยได้มั้ย มันจะได้รู้ว่าสิ่งที่มันทำ สร้างความทรมานให้กับคนอื่นมากขนาดไหน" ไอ้ธงหันมาขอแรงและแสยะยิ้มในความมืดอย่างน่ากลัว
"พวกมึงอยากลองเป็นยอดมั้ยล่ะ แต่ขอกูก่อน" ไอ้ธงหันไปถามไอ้สามเกลอที่ตอนนี้ต่างก็ยืนเป้าตุงมองหน้ากันไปมา ก่อนที่ไอ้เจ๋งจะพยักหน้ารับเป็นคนแรก แล้วอีกสองคนก็เอามั่ง
"ผมลองสักครั้ง นะพี่ อยากรู้มันเป็นยังไง" มันหันไปยิ้มหราให้ไอ้ธง ผมกับไอ้คิงเลยเดินเลี่ยงออกมา
"แล้วมึงไม่อยากลองกับพวกนั้นบ้างหรือวะ!" ผมหันไปถามไอ้คิงบ้าง
"ไม่! ถ้าจะลอง กูขอลองกับมึง... "
"เฮ่ย!" ผมอุทานเบาๆเพราะไอ้ยักษ์หื่นมันไม่พูดเปล่า มันคว้ามือผมไปจับไอ้ใบ้ของมันที่พองตัวรออยู่แล้ว
"ไอ้คิง! ไอ้สัส! ไม่เอา! เก็บไปเลย"
"แต่มือมึงไม่ยอมปล่อยเลยนะ แทน...กูอยาก.. ทำให้กูหน่อยนะ นะแทนนะ แทน....."
"เฮ้อ.... มึงนี่นะ! หื่นชิบหาย ทำเองดิ!"
แต่ผมจัดการกับไอ้ใบ้จนมันอ้วกแตกอ้วกแตน อาศัยจังหวะที่ไอ้ยักษ์หื่นมันเผลอ หันมาจัดการไอ้เบื๊อกอย่างรวดเร็ว แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วออกมานั่งสูบบุหรี่
"อ๊ากกกกก! ไอ้เหี้ย! เอาออกไป๊! กูเจ็บ!" เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ดังแว่วออกมากับสายลม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงครวญคราง ดังแว่วออกมาเป็นระยะๆ...
"อ๊าาาา อ๊าาา อ๊าาาา"....
..........................
เวลาที่รู้ธาตุแท้ ของคนๆนึง แล้วพูดไม่ได้นี่... มันโอ้โห้!!! ได้แต่ภาวนา...ให้คนอื่นเห็น แบบที่เราเห็นบ้าง ถ้าพูดไป...ก็หาว่าใส่ร้ายไง เลยไม่พูดดีกว่า...
----------------------๑ เม้น = ๑ กำลังใจกราบขอบพระคุณที่ไม่ทอดทิ้งกัน------------------------เฉิงกง-
《《 ...โปรดติดตาม ตอนต่อไป... 》》
ทั้งสงสาร ทั้งสมน้ำหน้า
สงสารเปี๊ยก ก็คนไม่เคยคิดร้ายกับใครนี่
และสมน้ำหน้าอาคม โดนเองซะบ้าง
ฝากไอ้สามเกลอจัดหนักให้หน่อยนะ เอ๋า... คิดเอาไว้ว่าใช่ ต้องใช่แน่ๆ
แต่ดันไม่ใช่...✌️ สนุกมากครับ สาวกระโปรงเหี่ยน มื้อนี่ไปเรียน แล้วบ้อ...
คิดถึงๆๆ ขอบคุณหลายๆ ที่หยิบยกเอางานรื่นเริง
มาให้คิดฮอด กับสาวกระโปรงเหี่ยน
ต้องไปเปิดฟังอีกครั้ง
คิดฮอดเด้อเพื่อน บุญรักษา อยากเห็นภาพ คมโดนยังไง แต่สงสารเปียกน่ะ
หน้า:
[1]