บันทึก(ไม่)ลับ ทหารเกณฑ์ผลัด4 (ตอนที่ 25) กำลังใจ...
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Stroke_man เมื่อ 2025-7-24 08:49ตอนที่ ๒๕. กำลังใจ...
https://www.g4guys.com/data/attachment/album/202507/19/070311wbvipvb5vefpvbqv.jpg
๒๕ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๔๙
"ยามบ่าย วันเสาร์! อบอ้าว ได้ใจ!
พวกเรา ทหารใหม่! ยังไง ก็ต้องทน!
เช้าฟาด ฝัดฟัด! ฮ่าๆๆๆ โอ๊ยย พอๆๆ"
เสียงบทกวีที่ไม่มีบังคับสัมผัส หรือ 'กลอนเปล่า'ที่นักกวีจัตวาอย่างไอ้เจ๋ง ตะเบ็งเสียงขับขาน แข่งกับเสียงปรบมือตีเกราะเคาะขวด เพื่อสร้างความสนุกสนาน ถึงกับหัวเราะลั่น เมื่อรู้ว่าท่องมั่วๆแล้วไปต่อไม่ได้ ทำเอาเพื่อนๆที่นั่งพักอยู่แถวนั้นพลอยได้ยิ้มและหัวเราะตามไปด้วย....
การที่ครูฝึกปล่อยผีหรือปล่อยฟรีสไตล์ในวันหยุด จะเป็นช่วงเวลาที่เหล่าวัยรุ่นหัวเกรียนนั้นปรารถนา บ้างดูหนัง บ้างเล่นกีฬา เสียงปรบมือ เสียงโห่ร้องฮา เสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากดังมาไม่ขาด...
ผมยืนค้ำขอบหน้าต่างข้างห้อง PX เพื่อรอคิวใช้โทรศัพท์ สายตาผมก็เหลือบไปเห็นไอ้ศักดา นักร้องใหญ่ประจำกองร้อย ยืนจังก้าอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องตัดผม แต่แล้วก็ต้องขยับหลีกให้เพราะตอนชาติที่อยู่ในชุดกีฬา กางเกงขาสั้นยืนอยู่ด้านหลัง
"ไม่เป็นไร กระจกบานนี้เป็นของทุกคน แบ่งกันใช้ แบ่งกันส่อง" จับๆดึงๆกางเกงนิดหน่อย แล้วแกก็เดินจากไป
"ขอบคุณครับตอน" ไอ้นักร้องใหญ่ได้ที ก็เหล่ซ้ายเอียงขวา อวดกล้ามที่หลบซ่อนไว้ภายในสรีระที่อวบอั๋นนั้นต่อไป...
เสียงเฮดังมาจากมุมห้องโถงอีกฝั่ง ไอ้เปี๊ยกชูไม้ตีปิงปองขึ้นสูง โดยมีไอ้โยโอบกอดช่วงต้นขาอุ้มกระโดดเหยงๆ ดีอกดีใจอย่างกับได้แชมป์โลก ไอ้คิงยืนเหงื่อท่วมหัวเราะร่าอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ
เห็นแล้วผมก็อดยิ้มตามไม่ได้ ด้านนอกตรงศาลา ที่สายตาผมกำลังสอดส่อง ไอ้มัดเตรียมพร้อมอยู่แล้ว รีบขึ้นนั่งควบฝั่งหนึ่งของเก้าอี้หินอ่อนเร็วไว โดยมีไอ้เจ๋งเป็นพี่เลี้ยง ยืนโอบไหล่ยิ้มหรา
ฝั่งไอ้ยาก็กำลังตั้งท่า แล้วครู่ต่อมาก็ขึ้นนั่งควบที่ปลายอีกฝั่งของเก้าอี้ตัวเดียวกัน ประจันหน้าสู้เชาว์ปัญญา....
ถัดลงไปที่ลานดินเอนกประสงค์หลังห้องน้ำ ที่ใช้เป็นลานฝึกของหมวด ๒ บัดนี้ได้ถูกเนรมิตให้เป็นสนามตะกร้อ เหล่าพลทหารหัวเกรียนต่างก็ส่งเสียงเชียร์ดังลั่น โดยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมใดๆทั้งนั้น เพราะข้างสนามมีนายตอนคุมกองร้อย กำลังวอล์มร่างกายเตรียมจะลงสนาม...
อีกฝั่งเป็นทีมของครูกรกับพลทหารรูปร่างกำยำ ถอดเสื้อโชว์ลายขาวดำ ยืนประจันหน้าสู้กับแสงแห่งดวงทินกรตอนบ่ายสาม ต่างทำหน้าเหยเกเพราะเหมือนจะสู้ไม่ไหว ส่วนกองเชียร์ก็ไม่ได้สนใจ แหกปากเข้าไป สะใจเป็นพอ แล้ว....ไอ้แว่นล่ะ! ไปอยู่ไหนของมัน
"แทน.. แทน มี ๒๐ ป่ะ! กูไม่ได้เอาลงมา" ไอ้คิงเดินดุ่มๆเหงื่อท่วมตัวเดินเข้ามาหา ทำหน้าตาบ้องแบ๊ว
"นะๆๆๆๆ" ดูมันอ้อนดิ! ผมเลยยื่นแบงค์ ๒๐ ให้มันไป
"ขอบคุณคร้าบบบบ มั่วะ!" มันยังไม่วาย หันมาส่งจุ๊บให้ ก่อนจะหันไปสะดุดกับสายตาไอ้วิน หรือ น้องวินนี่ หนุ่มน้อยหน้าหวาน เจ้าหน้าที่ PX ที่หลิ่วตามองยิ้มๆ...
วันนี้ผมมีโอกาสได้คุยกับเอี้ยง หรือจ่อย จ่อยเป็นคนคุยสนุก อยากรู้อยากเห็น ถามนั่นถามนี่ตลอด บางทีก็เหมือนจะอายๆ พูดเสียงเบาๆ มิน่า ไอ้คิงถึงบอกว่าไอ้เปี๊ยกเหมือนน้องมัน ก็คงเพราะแบบนี้นี่เอง แต่ก็ไม่ได้เหมือนซะทีเดียว
ทุกครั้งที่พูดถึงไอ้ยักษ์เขียว เอี้ยงจะมีน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าภาคภูมิใจในตัวพี่ชายมาก ความห่วงใยที่ส่งผ่านน้ำเสียงมา ดูจะหวงพี่ชายคนนี้ของมันนิดๆ แล้วมันจะรู้มั้ย ว่าผมกำลังจีบพี่ชายของมันอยู่...
ก่อนวางสายผมกำชับกับเอี้ยงไปอีกรอบว่าอย่าบอกไอ้คิงว่าได้คุยกับผม และฝากบอกน้าน้อยให้ปิดเช่นกัน ซึ่งทั้งสองยังชวนผมไปเที่ยวบ้านอีก...
"ถ้ามีเวลา หรือผ่านมาทางนี้ ก็แวะเที่ยวหาน้ากับน้องบ้างนะลูกนะ"...
ผมกำลังจะเดินลงไปที่สำนักใต้ต้นประดู่ที่ประจำ เห็นไอ้ธงยืนคุยกับไอ้เปี๊ยกอยู่หน้าโรงอาบน้ำ ไอ้นี่ก็ยืนยิ้มอยู่นั่น ผมรีบเดินจ้ำเข้าไปทันที แต่ไอ้ธงมันเห็นก่อน เลยรีบผละออกไป...
"คุยอะไรกันอยู่หรือเปี๊ยก" ผมถามเสียงเรียบ อยากจะดุมันเหมือนกันแหละ เพราะสองสามวันมานี้ ไอ้ธงเข้าหามันบ่อยๆ
"ปล๊าววว! ก็คุยปกตินี่! แล้วเป็นอะไรมากป่ะเนี่ย! มองซะ! โอ้โห่... เร็วๆ ไอ้คิงให้มาตาม" มันหันมาทำหน้ามุ่ยใส่ พูดกับผมเบาๆเหมือนไม่ค่อยพอใจ ผมก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วก็เดินตามมันลงไปที่สำนัก
ไอ้คิงกับพลทหารหลายนาย บ้างยืนบ้างนั่ง รายล้อมไอ้เล็กอยู่ที่โคนต้นประดู่ นั่นมันร้องไห้ ไอ้เล็ก! หือ...นักวางแผนประจำทีมร้องไห้ เกิดอะไรขึ้น...
static/image/hrline/4.gif
ผมได้น้ำขวดกับขนมในงบ ๒๐ ตามที่พนันกับไอ้เปี๊ยกไว้ เนื่องจากผม (ยอม) แพ้ปิงปอง เพราะพนันกับไอ้โยอีกที ฮ่าๆๆ (การพนันเป็นสิ่งไม่ดีนะครับ)
"ไอ้แว่น! เป็นไรวะ ท้องอืดรึไงมึง..." ผมแซวมันทันทีที่มาถึง พลางยื่นขนมส่งให้ มันก็ยังเอาแต่ก้มหน้า
"กูขอโทษพวกมึงด้วยนะเมื่อเช้า กูพยายามแล้ว" มันเงยหน้าขึ้นมาบอกกับผมเสียงเครือๆตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้
"เฮ้ย! มึงเป็นอะไรไอ้เล็ก! มึงเป็นอะไร! ใครทำอะไรมึง! บอกกูมา!" ผมตกใจเมื่อเห็นสายตาหวั่นวิตกของเพื่อน ตาเริ่มแดงกำลังจะร้องไห้ของมัน เมื่อเช้า... เกิดอะไรขึ้นนะ....
*//..ย้อนกลับไปตอนฝึกเมื่อช่วงเช้า..//**
พวกผมก็แยกฝึกตามหมวดกับครูวัชที่เป็นครูฝึกประจำหมวดเช่นวันปกติ... แต่ด้วยสรีระที่ค่อนข้างอวบของมัน พอเริ่มเหนื่อยทำให้มันวิ่งช้า ก้าวขาไม่ทันเพื่อนบ้าง ยิ่งฝึกยิ่งเหนื่อย ยิ่งเหนื่อยก็ยิ่งช้า...
"ครูรู้ว่าพวกเอ็งทุกคนพยายามแล้ว แต่มันก็ยังไม่พร้อมกันอยู่ดี" ประโยคสุดท้ายทำเอาพวกผมเสียววาบ เพราะโดนแดกมาหลายยกแล้ว
"ถ้าพูดกันตามตรงก็มีแค่คนเดียว ที่ยังช้าอยู่ เพื่อนเลยต้องเหนื่อย" ครูวัชเดินเนิบๆ อ้อมจากด้านหน้าไปด้านหลัง จากด้านหลังมาด้านหน้าแถว เดินผ่านใครคนนั้นก็ตัวเกร็ง แล้วก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าไอ้เล็ก ที่อยู่เยื้องๆด้านหลังผม
"ครูรู้ว่าเอ็งน่ะพยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว ภาณุ แต่..." คำพูดของครูวัชหยุดค้างอยู่อย่างนั้นแล้วถอนหายใจยาว
*//...ตัดกลับมาตอนนี้...//*
มันคงรู้สึกผิดที่ตนเองเป็นสาเหตุที่ทำให้เพื่อนเดือดร้อน มันรู้ตัวมันดีว่าพยายามเต็มที่แล้วจริงๆ
"เพราะกูทำให้พวกมึงต้องเหนื่อย กูทำให้พวกมึงถูกทำโทษ! กูพยายามแล้ว อึ่ก!"...
"โถ่.. ไอ้เล็ก! เรื่องแค่นี้เอง พวกกูไม่ได้สนใจเรื่องนี้แล้ว เหนื่อยอ่ะนั่งพักกันแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หาย ไอ้ที่โดนแดกเกลือกกลิ้งกับพื้นเลอะเทอะ พวกกูก็ไปล้างตัวได้! ใช่มั้ยพวกมึง!" ผมพยายามพูดปลอบใจมัน เพราะตอนนี้มันก็คงรู้สึกเสียใจแหละ
"ฮึ! ฮืออ...ฮือ...." มันถอดแว่น ยกท่อนแขนขึ้นมาแนบเช็ดน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้น แล้วซุกหน้าลงกับท่อนแขนตัวเอง เสียงครางเครือเบาๆ คงจะไม่ไหวจริงๆ
"ไอ้เล็ก..." ผมขยับเข้าไปใกล้ เรียกมันเบาๆ เห็นแล้วก็อดที่จะสงสารเพื่อนไม่ได้ ผมเอื้อมไปดึงแว่นตาจากมือมันมา ส่งให้ไอ้เปี๊ยกที่ผมให้ไปตามไอ้แทนกลับมาแล้ว
"ไม่เป็นไรๆ มึงร้องออกมาเลย พวกกูอยู่กับมึงตรงนี้นะ" ผมยกแขนขึ้นโอบไหล่ ตบที่บ่าและพูดกับมันเบาๆ มันก็โผเข้ามากอดโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว แล้วปล่อยโฮออกมา...
น้ำตาลูกผู้ชายที่หลั่งไหล เพื่อระบายร้อยล้านความรู้สึก เจ้าตัวสะอื้นไห้จนตัวโยน ผมโอบกอดเพื่อนเอาไว้ พลางใช้มือลูบหลังขึ้นลงเบาๆ อีกมือลูบหัวเพื่อน ให้กำลังใจกันใยยามที่สภาพจิตใจย่ำแย่...
"ไม่เป็นไรเพื่อน เหนื่อยด้วยกัน สู้ด้วยกัน"
"แค่นี้เองเพื่อน... มาด้วยกัน โดนด้วยกันสนุกดีออก"
"กูรอโดนแดกพร้อมมึงอยู่นะเพื่อน"
"เร็ว! มาพุ่งหลังแข่งกันมั้ยเพื่อน"
"สู้ๆเด้อหมอ.."
"หรอยแล้วๆ" ฯลฯ
สารพัดคำปลอบใจ และให้กำลังจากเพื่อนๆพลทหารที่มาใช้ชีวิตกินอยู่หลับนอน ร่วมฝึกในหมวดเดียวกันกับพวกผมร่วมเดือน เกือบ ๒๐ นาย ต่างเข้ามาตบที่บ่าให้กำลังใจไอ้เล็กจนผมถึงกับน้ำตาซึม
ไม่นานมันก็สงบลง ผละตัวออกจากผม ค่อยๆกวาดสายตามองเพื่อนๆที่นั่งหน้าสลอนอยู่รายล้อม ต่างก็ยิ้มและพยักหน้าให้
"อึ่ก! ฮึ่! กูขอโทษ..." มันพูดออกมาทั้งน้ำตา ไอ้แทนเดินเข้ามายีๆหัวมันเป็นคนแรก จากนั้นก็เข้าสู่ช่วงชุลมุนวุ่นวาย
"มา! ไปล้างหน้าล้างตา เดี๋ยวกูกับไอ้มัดจะโดนแดกไปพร้อมกับมึงเอง" ไอ้เจ๋งกับไอ้มัดเดินเข้าไปกอดคอเพื่อนคนละฝั่ง ยีหัวเกรียนๆจนหัวโยก แล้วลากกันไปห้องน้ำ
"เดี๋ยวกูเทรนให้มันเอง" ไอ้แทนหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผม
"หมายถึง...มึงจะเป็นคนฝึกให้มันแบบที่พวกเราฝึกกันเนี่ยนะ!" ผมถามเพื่อความแน่ใจ ไม่ใช่ดูถูกมันนะ แต่ถ้าทำจริงๆ ผมก็จะร่วมด้วย เพราะจะได้ทวนฝึกไปพร้อมๆกับไอ้แว่น มันจะได้มีเพื่อน...
"มึงไว้ใจกูมั้ยล่ะ!" มันหันมายกยิ้มมุมปาก ยักคิ้วให้ แม่ง! มึงจะเท่ไปไหนวะ! ถึงว่า ทำไมไอ้เจ๋งถึงยกให้มึงเป็นไอดอล...
"ถ้ากูไม่ใว้ใจมึง กูไม่ยกลูกชายสุดที่รักของกูให้มึงหรอกเว่ยยย!" ผมกวนตันมันคืนบ้าง...
"สั่ส!" มันด่าผมเสียงดัง พากันหัวเราะแล้วเพื่อนๆก็ทยอยแยกย้ายพักผ่อน
static/image/hrline/4.gif
"ก่อนอื่น เรามาตกลงกันก่อน ใครทำผิดต้องถูกทำโทษ ๕ ที เลือกเอา จะลุกนั่งหรือวิดพื้น ตกลงมั้ย?" ผมถามลูกศิษย์รุ่นแรก และน่าจะเป็นรุ่นเดียวของผม ที่ยืนเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบอยู่ตรงหน้า
"พลทหารภาณุ! ตกลงมั้ย?"
"มึงงงง เรียกชื่อเล่นก็ได้ ไม่ต้องจัดเต็มขนาดนี้ กูเขิน" ไอ้เล็กบอกกับผมอย่างอายๆ
"แล้วมึงจะตกลงมั้ย!" ผมแกล้งทำเสียงดุ
"ตะตะ! ตกลง! ตกลงคับพ่ม!"
ลูกศิษย์รุนแรกของผมก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เดอะแก๊งนี่แหละครับ ไอ้คิง ไอ้โย ไอ้เปี๊ยก ทั้งไอ้มัดไอ้เจ๋ง ที่มาร่วมด้วยช่วยกัน ไอ้แว่นถึงกับยิ้มกว้างออกมา
และแล้ว...เสียงหัวเราะสลับกับเสียงนับเลขจากการสำเร็จโทษด้วยตัวเองสลับกันไปมา กลายเป็นที่สนุกสนานซะงั้น...
"ขออนุญาตคับ! มึงสั่งผิดคับโผมม!" เสียงไอ้คิงดังมาจากหัวแถว ทุกคนหยุดกึก หันมามองผมเป็นจุดเดียว
"เฮ่ย! ในข้อตกลงไม่มีเว่ย กูไม่..." ผมพูดได้แค่นั้นพวกมันก็พร่อมใจกันโห่ จนผมต้องยอมลงไปวิดพื้น
"ได้ไงวะ! ทีพวกกูทำผิดยังโดน มึงสั่งผิดก็ต้องโดนด้วยดิ! ฮ่าๆๆ"
จากที่สนุกสนานในตอนแรก กลายเป็นเริ่มจริงจังขึ้นเมื่อลูกศิษย์ผมเริ่มเยอะขึ้นจนเกือบครึ่งหมวด ก็เพื่อนๆที่นั่งล้อมไอ้เล็กอยู่นั่นแหละ คราวนี้ทั้งเสียงหัวเราะ เสียงนับเลขดังขึ้นถี่ๆ...
ตอนชาติที่เลิกเล่นตะกร้อแล้ว เดินมาล้างตัว เห็นเข้าถึงกับยกนิ้วให้ ผมยืนตรงทำความเคารพกลับไป เพราะไม่ได้ใส่หมวก เลยไม่ตะเบ๊ะ...
เสียงหัวเราะของเพื่อนๆพลทหารที่สร้างความสุข และสร้างกำลังใจให้แก่กันและกันในวันนี้ ถึงแม้จะเป็นเพียงเหตุการณ์เล็กๆ แต่ผมก็เชื่อว่า มันจะกลายเป็นเหตุการณ์ที่สุดแสนประทับใจพวกเราไปอีกนานแสนนานเลยล่ะ
🫡🫡
สี่โมงเย็นความวุ่นวายก็เกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อมีรถกระบะมาจอดที่ลานคอนกรีต ที่พวกผมกำลังเข้าแถวกันอยู่ เพราะถูกเรียกแถวรอบสี่โมงเย็น
พลทหารที่ตัวใหญ่ๆก็จะถูกเรียกไปใช้แรงงาน ยกกระสอบผ้าขนาดใหญ่ลงจากท้ายรถ ผมกับไอ้คิงก็ไม่รอด พอเห็นสิ่งที่ดันกระสอบผ้าขึ้นจนเป็นรูปทรงก็รู้ได้ทันที
"มันไม่หนักหรอกคิง!"
"มึงรู้ได้ไงว่ามันไม่หนัก"
"เออ! เชื่อกูเหอะ! นะๆ เชื่อกูนะ!" ผมลองทำเสียงแบบที่มันอ้อนตอนมันไม่สบาย มันถึงกับหลุดขำออกมา
"ขำทำแป๊ะอะไรของมึงวะ! กูอุตส่าห์อ้อน กูไม่เคยไปอ้อนใครเลยนะเว่ย" ผมพูดขนาดนี้ไอ้ยักษ์เขียวมันยังไม่หยุดขำอีก กลายเป็นผมที่เขินซะเอง...
"หึหึ! ไม่ใช่ว่ามันตลกหรอก แต่มัน..... น่ารัก" มันกวนตีนด้วยการทำให้ผมเขิน แล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"เฮ่ย! ไอ้สองตัวน่ะ! มึงจะขำกันอีกนานมั้ยห๊ะ! เพื่อนรออยู่!" เสียงตอนชาติแหวกอากาศมาซัดใส่หน้าจนสะดุ้ง หันไปเห็นเพื่อนๆนั่งหน้าสลอน...เลยต้องช่วยกันรีบยกลงจากท้ายรถอย่างไว....
พลทหารทุกนายดูจะตื่นเต้นกันใหญ่ หลังจากได้รับเครื่องแบบที่ส่งไปปรับแก้ให้ได้ขนาดของแต่ละคน ต่างก็สำรวจกันไปทีละชิ้น ตามที่ตอนชาติบอก ตั้งแต่หมวก ชุด ผ้าผูกคอสีดำ แพแถบสำหรับพลทหาร ป้ายชื่อ เผื่อใครตกหล่นจะได้จัดหามาให้ เสียงพูดคุยกันจ๊องแจ๊งๆ ลากยาวจนถึงเวลาอาบน้ำ ตอนชาติจึงสั่งให้เอาเครื่องแบบไปเก็บและเตรียมตัวอาบน้ำ
"นี่เราจะได้ปล่อยกลับบ้านจริงๆหรือวะ! ไหนเขาบอกว่าเป็นทหารต้องฝึก ๓ เดือน ถึงจะได้ปล่อยกลับบ้าน" ไอ้เจ๋งพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้นพลางเก็บเครื่องแบบเข้าตู้
"เขาไหนของมึงอีกวะเจ๋ง!" ผมตะโกนแหย่มันไป แข่งกับเสียงเปิดตู้เอี๊ยดอ๊าด
"โว๊ะ! มึงนี่ชอบขัดกูอยู่เรื่อยเลยว่ะ!" เสียงมันโอดครวญ
"เขาๆๆ อ้างไปเรื่อย! ระวังมันจะมาโผล่บนหัวมึงนะเว่ย ไอ้เจ๋ง! ฮ่าๆๆๆ" เสียงไอ้มัดดังขึ้นมาจากอีกฝั่งแล้วก็พากันหัวเราะลั่นกราบ เดินตามตูดกันลงไปอาบน้ำ...
🫡🫡
"ต้องทำแบบนี้ไม่ใช่หรือวะ! มือซ้ายต้องขึ้นมาหงายรอแบบนี้!"
"มึงอ่ะมั่วแล้วไอ้เจ๋ง! มือมันต้องขึ้นมาพร้อมกันทั้งสองข้างดิ!"
"ไหนมึงทำให้กูดูใหม่ดิ๊เจ๋ง! กูก็ว่าเหมือนไอ้มัด ขึ้นพร้อมกัน" เสียงไอ้สามเกลอถกเถียงกัน ดังแว่วมาจากหลังโรงอาบน้ำ
"แทนๆ ตกลงท่าถอดหมวกมันต้องหงายมือรอ หรือขึ้นมือพร้อมกันวะ! ไอ้เจ๋งบอกหงายรอก่อน แต่กูกับไอ้มัดว่ามันต้องขึ้นพร้อมกันทั้งข้างซ้ายที่หงายรอรับหมวก และข้างขวาที่จับปีกหมวก" ไอ้เล็กทันมาถามผมแบบเป็นจริงเป็นจังมาก...
ส่วนไอ้เจ๋งกับไอ้มัดต่างหันมาขยิบตาให้ ผมก็เลยอ๋ออออ โอเค.. ได้ๆ...
"ที่มึงทำอ่ะ ถูกแล้ว ไอ้เล็ก"
"นั่นไง! มึงน่ะมั่วไอ้เจ๋ง!" ไอ้เล็กหันไปต่อว่าเพื่อนด้วยท่าทีที่มีความมั่นใจมากขึ้น ผมเหลือบมองไอ้เจ๋งกับไอ้มัดแอบแตะมือกันยิ้มๆ
แผนการเรียกความมั่นใจให้เพื่อนแบบนี้ ผมให้เต็มสิบไม่หักเลย เยี่ยม! ไม่นาน ไอ้เปี๊ยกกับไอ้โยก็ลงมาสมทบ ครบทีมแล้วก็ยกโขยงลงสู่แผงทันที...
static/image/hrline/4.gif
"คิง! มึงไม่โทรบอกที่บ้านหน่อยหรือวะ! ว่าวันพุธจะได้กลับบ้านอ่ะ"..
"ไม่ดีกว่า" ผมตอบมันไปเบาๆเช่นกัน เพราะถ้าผมบอกนะ อาน้อยคงนอนไม่หลับแน่ๆ ไอ้สามเกลอมันก็คุยกันแต่เรื่องถอดหมวกใส่หมวกอะไรของมันนักหนาก็ไม่รู้ จนไอ้แทนต้องปรามจึงเงียบเสียงลง
"จะไม่ได้มาเจอน้องน้ำขิงตั้งหลายวัน กูคงจะคิดถึงเขาแย่เลย" ไอ้เจ๋งบ่นขึ้นมาเบาๆ
"ทำยังกับมึงมาเจอเขาทุกวันงั้นแหละไอ้ห่า! อาทิตย์นึงได้ลงมาแค่สามวัน จะหูดำไปถึงไหนวะ!" ไอ้มัดขัดขึ้นพร้อมกับโยกหัวมันไปทีนึง
"อะไรวะ! หูดำ! เหมือนไข่ดำๆของไอ้คิงป่ะ" มันยังทำหน้างงแต่ไม่วายจะหันมาแซะผม
"โว้ยยย! ไอ้หน้าหม้อ!" ไอ้มัดกับไอ้เล็ก ไอ้เปี๊ยกประสานเสียงกัน ไอ้เจ๋งถึงกับหน้าเหวอ
"นี่พวกมึงรวมหัวกันหลอกด่ากูอีกแล้วใช่มั้ย! แบบนี้ต้องโดน...!" แล้วกิจกรรมยามว่างของพวกมันก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง ผมกับไอ้โยไอ้แทนที่เดินตามหลังมาถึงกับอดหัวเราะไม่ได้
"วันนี้เรามีเวลาไม่เยอะนะ ครูเขาจะเรียกแถวเร็ว จะสอนลงเทียนกับผูกโบว์"
"ทำไมต้องลงเทียนวะแทน ผูกโบว์ โบว์อะไรวะ!" ไอ้เจ๋งเจ้าปัญหาก็ยังคงมีปัญหาตลอด
"ถามเยอะ! เดี๋ยวถึงเวลาก็รู้เองแหละ!" ไอ้มัดอีกเช่นเคยที่คอยขัดคอมัน...
"งั้นเราแยกกันตรงนี้นะ กูจะไปหาซื้อของฝาก คนก็เยอะด้วย เจอกันที่กองร้อยเลย ตามนี้นะ!" ไอ้โยหันมาบอกพวกผมแล้วเดินแยกไปกับไอ้เปี๊ยก ส่วนไอ้สามเกลอก็เดินมะรุมมะตุ้มพันแข้งพันขากันหายไป ผมก็เลยต้องไปกับไอ้แทนตามระเบียบ...
เดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย ไม่รู้จะซื้ออะไร ไม่มีตังค์ด้วย ไอ้แทนมันก็แวะซื้อโน่นซื้อนี่ของมันไป ผมก็อาศัยตอนที่มันซื้อของนี่แหละ แวะดูกับมันไปเรื่อย
"อ่ะ!" ผมกำลังเดินดูพวกของที่ระลึกต่างๆ ไอ้แทนก็ยื่นกระเป๋าถือซิปรอบมาให้ คงจะให้ช่วยถือ...
"กูซื้อให้.." มันเห็นผมยืนมองนาน ก็เลยพูดยิ้มๆ
"เฮ่ย! อะไรของมึงเนี่ย! ซื้อให้กูทำไม ไม่เอาๆ!" ผมรีบปฏิเสธทันที เพราะที่ผ่านมามันให้ผมเยอะแล้ว ผมยังไม่ได้คืนมันเลยสักบาท
"มึงอย่าเรื่องเยอะไอ้คิง! กูตั้งใจซื้อให้ หรือมึงจะแบกถุงทะเลกลับบ้าน!" คราวนี้มันพูดเสียงดุๆ ผมเลยต้องรับกระเป๋ามาถือไว้
"อะ! เอ่อ... ก็.. ก็กูเกรงใจมึงนี่หว่า"
"งั้นเดี๋ยวเงินเดือนออกค่อยคืนกูละกัน"
🫡🫡
๑๙:๒๕ น.
วันนี้เลิกแถวเร็ว พี่คมกับไอ้พี่ธงจะสอนลงเทียนกับผูกโบว์ จะได้แต่งกายได้ถถูกระเบียบ บรรดาทหารใหม่ทั้งหลายต่างก็ลนลานขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใส่สบายๆ
ในมือมีผ้าดำที่ถูกพันจนได้ขนาดความกว้างที่ต้องการ พับครึ่งและผูกเป็นจีบไว้ รีบเร่งเร็วไง ลงไปรวมตัวกันที่ห้องโถงใต้กราบ ผมกำลังจะตามไอ้สามเกลอลงไป แต่ไอ้แทนเดินมาขวางไว้...
"ไม่ต้องลงไปหรอก คนเยอะ ให้คนซาๆ ค่อยลงไปก็ได้ มีเวลาถึงสามทุ่มโน่น" เออ ใช่จริงด้วย.. ผมได้แต่ยิ้มให้มัน แล้วเอามาเก็บเข้าตู้ไปตามเดิม
"นี่! ทีหลังใครให้อะไรมาก็หัดดูซะบ้างนะมึง.." มันเดินมาเปิดตู้ผมอ้า แล้วคว้ากระเป๋าซิปรอบมาเปิดออก หยิบผ้าผูกคอแบบสำเร็จยื่นมาให้ แล้วไปก้มสำรวจตู้ผมต่อ...
ผมพยายามที่จะหักห้ามใจอย่างหนัก เวลาที่มันอยู่ใกล้ ยิ่งเวลานอน ที่มันเอื้อมมือมากอดแล้วนอนหลับไป เพราะผมต้องการมากกว่านั้น ร่างกายผมก็ตอบสนองออกมาให้มันเห็น มันบอกว่าขอเวลาให้มันหน่อย แต่มันก็ใช้มือให้บ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็แค่สองครั้งเอง แฮ่ๆ
ผมก็ไม่รู้หรอกว่า ผู้ชายกับผู้ชายเขาทำกันแบบไหน ที่เคยอ่านในหนังสือก็มีแต่ผู้ชายกับผู้หญิง และก็ไม่คิดว่าวันนี้ผมจะหันมาชอบผู้ชาย
อย่างที่ผมเคยบอกความรู้สึกไปแล้วว่าผมจะคึกคักแต่เฉพาะกับมัน กับคนอื่นผมก็เฉยๆ บางคนขยะแขยงด้วยซ้ำ เช่น อีตุ๊ดยักษ์...
บ่อยครั้งที่ผมเหนื่อย ท้อ จากการฝึก แค่มันเดินเข้ามาถาม มาคุยใกล้ๆ ได้สูดดมกลิ่นสาบหนุ่มของมัน ผมก็มีแรงฝึกต่อแล้ว ยิ่งช่วงหลังมานี่ ผมได้รับไออุ่นจากที่มันมานอนกอด เพียงเท่านี้ ผมก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว...
ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย ความสัมพันธ์อันลึกซึ้ง จะเกิดขึ้นไม่ได้เลยหากไม่ยินยอมพร้อมใจกันทั้งสองฝ่าย หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่เต็มใจ ก็จะเป็นการขืนใจ ข่มเหงรังแก
เพราะผมคิดแบบนี้หรือเปล่า ตอนนั้นอี๊ฟมันถึงเปลี่ยนไป แต่นั่นมันก็แค่อดีต เพราะตอนนี้ผมมีไอ้แทน แถมยังยกทั้งกายและใจให้มันไปหมดแล้ว ผมได้แต่รอ... รอ.. รอให้มันพร้อม ตามที่มันขอไว้...
แต่ตอนนี้... ร่างกายของผมมันกลับทำตรงกันข้ามมันเรียกร้องจนผมรู้สึกทรมาน เมื่อเห็นแผ่นหลังหนาๆของไอ้แทนยืนหันหน้าเข้าไปสำรวจในตู้ของผม แล้วบ่นอะไรอะไรไม่รู้...
ผมค่อยๆงัดไอ้ใบ้ที่มันดื้อจนปวดตุ่บๆ ขึ้นมาแนบลำตัว ให้ขอบกางเกงกดมันเอาไว้ และเสื้อยืดที่ใส่คลุมเอาไว้อีกทีเผื่อมีคนผ่านมา จะได้ไม่น่าเกลียด
ผมค่อยๆลุกขึ้น เดินไปซ้อนด้านหลัง บดบี้เสียดสีกายให้แนบชิดกับบั้นท้ายกลมๆแน่นๆของมัน ตามสัญชาตญาณโดยมีกางเกงกั้นไว้หลายชั้น
สองมือค่อยๆสอดลูบผ่านเอวคอดไปยังส่วนของลูกระนาดที่เรียงตัวกันสวยงาม ดึงเข้ามาให้แนบชิดกับส่วนที่บี้บดเข้าหา ใบหน้าแนบไปกับแผ่นหลังหนาอันอบอุ่น....
ซื้ดดดดดดดดดด! อ่าาาาาาา...
"แทน...กูจะทนไม่ไหวแล้วนะแทน....กูขอโทษ..." ผมพยายามพูดให้เต็มเสียง แต่กลับกลายเป็นเสียงอันแหบพร่าที่เอื้อนเอ่ยออกมาซะงั้น....
"เฮ่ย! ไอ้คิง! มึงจะทำอะไรวะ!" ไอ้แทนมันสะดุ้ง และพยายามดิ้น
"แทน... กูไม่ไหวแล้วแทน.... อึ่ก! มึงอยู่เฉยๆนะ"
ในขณะที่ผมเอาหน้าแนบกับร่องกลางหลัง ถูจมูกไปมา ทำเพื่ออะไรก็ไม่รู้ แต่ได้สูดกลิ่นสาบหนุ่มหอมๆของมัน ยิ่งทำให้ผมสติแตก...
สองมือดึงรั้งร่างหนาๆของมันเข้ามาจนแทบจะรวมร่าง ส่วนช่วงล่างก็เริ่มขยับตามสัญชาตญาณ ไม่ได้สนใจแล้วว่าใครจะมาเห็นหรือไม่
"คิง... ถ้ามึงไม่หยุด กูจะไม่พูดกับมึงแล้วนะ" ไอ้แทนเอียงหน้ามาพูดเสียงเรียบ ในขณะที่ผมโอบกอดมันจากทางด้านหลัง ช่วงล่างก็ยังขยับถูไถไม่หยุด ไอ้ใบ้ที่ถูกขอบกางเกงรูดรั้งก็สุดจะกลั้นแล้ว...
"อึ่ก! ถะ! แทน...."
ผมต้องงอตัวและเกร็งกระตุก เมื่อความเสียวซ่านวิ่งมารวมกันที่ท้องน้อยอีกครั้ง ตัวกระตุกเบาๆ และปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นออกมาใส่เสื้อที่คลุมไว้ จนไหลล้นหยดลงพื้น นั่นแหละ! สติผมถึงได้กลับมา....
ผลั่ก!
ไอ้แทนมันผลักผมออกแต่ไม่ได้แรง จนผมเซไปนั่งลงที่เตียง หอบหายใจเหนื่อยอ่อน ไอ้ใบ้ที่ถูกเสื้อคลุมไว้ก็ยังกระตุกไม่หยุด
"กูอุตส่าห์ไว้ใจมึงนะคิง..." แววตาผิดหวังของมันส่งผ่านมาพร้อมกับน้ำเสียงที่กดลงต่ำของมัน ผมถึงกับเย็นวาบไปทั้งตัว...
"ถะ! แทน! แทน กูขอโทษ กูห้ามตัวเองไม่ได้ กูต้องการมึงนะแทน กูขอโทษ" ผมลุกขึ้นประจันหน้า เอ่ยขอโทษอย่างแผ่วเบาด้วยความสำนึกผิด...
ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวๆ สายตาก็เริ่มเลือนลางเพราะถูกบดบังด้วยม่านน้ำใสๆที่เริ่มจะเอ่อล้นออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองได้กระทำลงไป ผมเห็นแก่ตัวมากเกินไปใช่มั้ย...
"ฮึ่ก! แทน.. กูขะ.. ขอโทษ แทน... มึงอย่านิ่งสิแทน กูรักมึงนะแทน มึงได้ยินมั้ยแทน... แทน....." ผมได้แต่ละล่ำละลักพูดออกไป น้ำตาไหลอาบหน้า แต่มันกลับเอาแต่จ้องหน้าผมขบกรามแน่น ผมพยายามมองตามัน จึงเห็นว่ามีน้ำตาคลอหน่วย...
"แทน... มึงจะไปไหนแทน... มึงพูดอะไรบ้างดิวะ!" ผมเรียกตามหลังมัน เมื่อมันเบือนหน้าหนีแล้วเดินผละจากไป....
ผมคิดทบทวนในสิ่งที่ผมได้ทำลงไป ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงเสียใจมากขนาดนั้น แต่มันเหมือนถูกควักดวงใจออกมากรีดแร่ แล้วเอาแช่น้ำเกลือ แต่ห่วงความรู้สึกของไอ้แทนมากกว่า...
ผมนอนเอามือก่ายหน้าผาก เผื่อว่าไอ้ยักษ์แดงของผมที่มันนอนหันหลังให้อยู่ข้างๆ จะหันมากอดผมเหมือนวันที่ผ่านๆมา...ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิด น้ำตาก็ยิ่งหลั่งไหล
แทน... กูรักมึงนะแทน... กูนอนไม่หลับ หันมากอดกูสิแทน.... อย่าทรมานกูแบบนี้เลยนะแทน...
static/image/hrline/3.gif
เฮ้อ.... อีกวันสองวันจะถึงวันทดสอบอยู่แล้ว นี่ผมทำอะไรลงไป... จะมีแรง มีสมาธิไปสอบมั้ย จะทำให้เพื่อนคนอื่นๆลำบากหรือเปล่า เพราะเหมือนกับผมจะไปทำร้ายหัวใจของตัวเองเข้าแล้ว หมดแล้วสิ กำลังใจของผม... ยักษ์แดงกูขอโทษ...
static/image/hrline/4.gif
เดี๋ยวดิ! อย่าเพิ่งจบ............โห่.. อะไรวะ!
"มึงเก็บกางเกงในพวกนี้ไว้ทำไมวะคิง ไม่ใส่ก็ทำไมไม่ทิ้งไปล่ะ" ผมเห็นมันเก็บกางเกงในขอบแข็งใส่ไว้ในถุงพลาสติกซุกอยู่มุมตู้ น่าจะเป็นของที่เขาแจก สงสัยไม่กล้าเอาไปทิ้ง...
ไม่มีเสียงตอบรับ ผมเลยถือวิสาสะสำรวจตู้มัน ว่ามีอะไรซ่อนไว้หรือเปล่า แต่พอผมยืนเต็มความสูง เท่านั้นแหละ
หมั่บบ!
"เฮ่ย! ไอ้คิง! มึงจะทำอะไรวะ!" มันบ่นอะไรพึมพำๆ ยังจะมากอดผมอีก แถมยังมายืนเบียดเอาไอ้ใบ้มาแนบก้นด้วย ไอ้เบื๊อกของผมก็ตื่นตามอ่ะดิ!
ขนาดว่าผมขู่จะไม่พูดด้วยมันยังไม่ยอมหยุด แล้วยังกอดแน่นกว่าเดิม ไอ้ห่า! ใครมาเห็นเข้าจะเอาหน้าไปไว้ไหน ดีนะพวกนั้นลงไปข้างล่างกันหมด
มีอย่างที่ไหนยักษ์สองตนมายืนซ้อนหลังเบียดกระเด้าใส่กันอยู่หน้าตู้ โอ้ยย! กูจะบ้าตายกับมึงไอ้คิง! ที่กูขอเวลาเคลียร์ตัวเองเนี่ย! มึงจำไม่ได้เลยใช่มั้ยวะ! ถึงได้ทำกับกูแบบนี้! ไอ้ห่า... กูก็คนนะเว้ยเฮ่ย! กูก็เงี่ยนเป็นนะมึง! ไม่ใช่พระอิฐพระปูน จะได้ไม่มีความรู้สึก
ในระหว่างที่ผมบ่นด่ามันในใจอยู่นั้น พลัน! มันก็กระเด้าแรงๆแล้วดึงผมให้แนบชิดจนรับรู้ได้ถึงการกระตุกรัวๆของไอ้ใบ้ที่ดันก้นผมอยู่ เฮ่ย! อะไรวะ! พอผมพลิกตัวกลับ มันถึงกับทรุดลงนั่งหอบแฮ่กๆ บนเตียง เย็นไว้แทนเย็นไว้...
ผมได้แต่ขบกรามแน่น ข่มอารมณ์เอาไว้ เพราะผมยังไม่แน่ใจนัก ว่าผมจะเคลียร์ตัวเองได้ขนาดไหน เลยต้องรักษาระยะห่างไว้ก่อน...
อยู่ๆมันก็ดันร้องไห้ขึ้นมาซะงั้น แถมยังมาบอกว่ารักผมอีก คิง! มึงรู้แล้วหรือว่ารักคืออะไร มึงคิดดีแล้วหรือ แน่ใจแล้วใช่มั้ยคิง...
เห็นสายตาที่อ้อนวอนขอร้องที่ซ่อนอยู่หลังม่านน้ำตาของมันแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ผมเลยต้องรีบหลบออกมา ก่อนที่จะร้องตามมันไปอีกคน
คำพูดของน้าน้อยก็ยังวนอยู่ในหัว ยิ่งมาเห็นสภาพของมันผมยิ่งจะไปกันใหญ่ ทั้งที่ก่อนนี้ผมก็ไม่เคยจะรู้สึกอะไรแบบนี้กับใครเลย...
ผมหลบลงมาอัดบุหรี่ แต่พอนึกถึงตอนที่ไอ้ใบ้มันกระตุกรัวๆ อารมณ์ผมก็กระเจิดกระเจิงอีกครั้ง จนต้องไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนกลับขึ้นไปนอน...
เห็นไอ้ยักษ์เขียวนอนมือก่ายหน้าผากแล้วอดสงสารไม่ได้.. มึงไม่ต้องคิดมากนะ ขอเวลากูอีกหน่อย ให้กูแน่ใจตัวเองมากกว่านี้....
ผมล้มตัวลงนอนหันหลังให้มัน เพราะได้ยินเสียงสะอื้นไห้เบาๆ ผมต้องทำใจให้แข็ง หากหันไปหามันตอนนี้มีหวังได้ร้องตามมันแน่ๆ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะ...
จากเสียงสะอื้นไห้ กลายเป็นเสียงลมหายใจเข้าออกยาวๆสม่ำเสมอ นี่มันร้องไห้จนหลับเลยหรือนี่! ผมค่อยๆขยับพลิกตัวหันหน้าไปหามัน ใจกระตุกวูบด้วยความสงสาร...
แสงไฟจากภายนอก ที่สะท้อนกับคราบน้ำตาที่หางตาของมันพอให้มองเห็นในความมืด ผมเอื้อมมือไปแตะๆเบาๆ กลัวมันตื่น กูขอโทษนะคิง... กูขอโทษ.... คราวนี้กลับกลายเป็นผมซะเองที่น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
ผมตะเเคงขยับไปใกล้มันเช่นวันก่อนๆ ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง เอื้อมมือไปจับมือซ้ายของมันที่วางไว้ข้างตัวขึ้นมาอย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้มันตื่น กำลังจะเอื้อมมือไปวางไว้ที่ท้องแต่....
"แทน.... มึงอย่าทิ้งกูไปไหนนะ....กูรักมึงนะแทน..."
เสียงอันแผ่วเบาที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหนาๆหยุ่นๆของมัน ทำให้ผมน้ำตาปริ่มอีกครั้ง ก่อนที่จะตัดสินใจยื่นหน้าไปใกล้ๆ แล้วประทับริมฝีปากของผมลงไปบนริมฝีปากหยุ่นๆของมันอย่างแผ่วเบา
"นี่ก็จูบแรกของกู... กูยกให้มึงแล้วนะ ไอ้ยักษ์หื่น..."
ผมคลี่ยิ้มน้อยๆ แล้วค่อยๆล้มตัวลงนอน วางมือขวาที่หน้าท้องกุมมือซ้ายของมันไว้...
ขอกูกุมมือมึงบ้างนะ ไอ้ยักษ์เขียวของกู....
----------------------๑ เม้น = ๑ กำลังใจกราบขอบพระคุณที่ไม่ทอดทิ้งกัน...❤️❤️------------------------เฉิงกง-
《《 ...โปรดติดตาม ตอนต่อไป... 》》
น่ารักมากครับ หวานเกิน'แต่ชอบนะ สนุกมากครับ แอบเชียร์สามเกลอ พอจะเป็นไปได้บ้างมั้ย ชอบ..
กวน teen ดีแต่แทนกับคิงก็จะหวานกันไปไหน
รวมๆสนุกครับ
มีแอบน้ำตาซึมหน่อยนึง..
ขอบคุณครับ ✌️ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับ สนุกสนานกันไป 🤣🤣 กำลังซึ้งอยู่ดีๆ ก็เลี่ยนซะงั้น
✌️✌️ เข้าโหมดคิตตี้ได้ยังไงหว่า....
หน้า:
[1]