Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม ep.6
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย insomniac เมื่อ 2025-7-11 01:05Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม
/6/
โถงทางเดินชั้น 7
กล้องวงจรปิดในจับภาพเด็กใหม่ป้ายแดงเดินพนักงานป้ายม่วงเข้าไปในห้องประชุมย่อย ภายในห้องเล็กนั้นไฟบนเพดานสว่างจ้าเหมือนเป็นเวทีที่รอการแสดง
เสียงประตูปิดดังเบา ๆ แต่เสียงล็อกกุญแจแหลมจนพีทได้ยินชัด เขายืนก้มหน้าใกล้กระดานไวท์บอร์ด มือกำป้ายชื่อสีแดงที่ห้อยคอแน่น
พนักงานป้ายม่วงเดินมายืนพิงขอบโต๊ะประชุมข้างใน มือหนึ่งถือกล้องตัวค่อนข้างใหญ่อีกมือกวักเรียกพีทให้ขยับเข้าไปใกล้
“ถ่ายรูปโปรไฟล์เวอร์ชั่นใหม่ เดี๋ยวพี่ต้องอัปส่ง HR”
เสียงเขาพูดราบ ๆ รอยยิ้มกึ่งจริงกึ่งล้อ พีทไม่เข้าใจ ทาง HR ก็ได้รูปถ่ายล่าสุดของเขาไปแล้วตอนเซ็นเอกสารจ้างงาน แต่ก็ได้แต่พยักหน้าช้า ๆ เพราะไม่มีทางจะกล้าปฏิเสธต่อหน้าพนักงานป้ายม่วงที่ HR สั่งให้ทำตามทุกอย่างตามกฎ Always Assisted as Requested
ไฟสปอร์ตเล็กที่โต๊ะประชุมถูกเปิดเพิ่ม อีกฝ่ายวางกล้องลงบนขาตั้งชั่วคราว
เขาชี้ไปที่ป้ายชื่อแดงบนอกพีท
“ถอดสูทออกด้วยดิ จะได้เห็นชื่อชัด ๆ”
พีทลังเลก่อนปลดกระดุมสูท แขนสั่นเล็กน้อยเพราะห้องเย็นกว่าที่คิด เสื้อลินินบางเกินกว่าที่เขาจะรู้สึกปลอดภัย
“ลองถอดเนกไทออกด้วย”
เสียงพูดเหมือนลมเย็นรอบข้าง พีททำตามเหมือนหุ่นยนต์ ทุกการปลดกระดุมเหมือนเสียงกุญแจล่าม
เสียงชัตเตอร์ดังชัดในห้องเงียบ แฟลชกล้องกระพริบครั้งแรก แสงไฟตัดเงาขอบคอเสื้อ ขอบป้ายชื่อแดง และขอบเข็มขัดที่ดูเหมือนจะรัดแน่นเกินไปจนเป้านูนเด่นล่อสายตา
เสียงหัวเราะเบา ๆ “ดูเหมือนปิดบังอะไรไว้นะ อย่างนี้ใครจะเชื่อว่าพนักงานเราโปร่งใสจริง”
มือหนาขยับใกล้ขอบเข็มขัดพีท รอยยิ้มยังติดริมฝีปากแต่สายตาคมขึ้น
พีทเผลอก้าวถอยครึ่งก้าว มือกำขอบเข็มขัดแน่น เสียงในหัวก้อง ไม่ทำแล้วได้ไหม บริษัทนี้…
แต่ในหัวก็ซ้อนเสียงแม่ที่โทรมาตอนเช้าว่า “เดือนนี้ช่วยโอนให้แม่หน่อยนะลูก…ค่าห้อง ค่ารักษา”
พี่กานต์ก้มยิ้ม ดันมือถือเข้าใกล้จนเลนส์ตัวใหญ่เกือบชิดแนวขนหน้าท้องพีทที่ชื้นเหงื่อ
“จะขัดก็ได้ แต่วันไหนโดนเรียกเข้า Spirit Room มึงก็โดนอยู่ดี เชื่อปะ?”
พีทก้มหน้าหลับตา เศษเสียงหัวเราะของพี่อีกฝั่งกับไฟแฟลชเล็กกระพริบซ้ำเป็นคำตอบ
มือเขาคลายขอบเข็มขัดช้า ๆ เหมือนปลดโซ่ตัวเองออกทีละล็อก
เสียงหัวเข็มขัดโลหะกระทบกันเบา ๆ ในห้องประชุมเล็กนั้นดังกว่าทุกเสียงในหัวพีท
เขาลืมตาช้า ๆ เห็นเงาสะท้อนตัวเองบนผิวโต๊ะประชุมขัดมัน
ร่างสูงโปร่งของเขาในเสื้อลินินหลวม ๆ ที่แหวกออกจนเห็นขนหน้าท้องเส้นบาง ลากลงไปจนถึงแนวขอบกางเกงที่กำลังจะถูกปลด
พนักงานป้ายม่วงยิ้ม ยืนกดมือถือเหมือนกำกับการถ่าย
แฟลชกล้องกะพริบอีกครั้ง จับภาพพีทที่กำลังดันขอบกางเกงลงจนเห็นขอบบ็อกเซอร์สีซีด รอยขอบยับเพราะความอับชื้นจากเหงื่อ
“ถอดลงมาอีกหน่อย… เออ ก้มลงนิดให้ป้ายชื่อที่ห้อยคอมึงอยู่เข้ามาในเฟรมด้วย”
เสียงสั่งนุ่มเหมือนปลอบ แต่ตัดขาดทุกทางหนี
พีทหายใจเข้าลึก กัดฟันข่มมือที่สั่น
ปลายนิ้วเกี่ยวขอบยางยืดบ็อกเซอร์ดึงต่ำจนร่องกระดูกเชิงกรานขาวโพลนกับแนวขนอ่อนใต้สะดือโผล่ชัด
หัวลำที่ยังไม่แข็งตัวแต่โดนความเย็นและแรงกดจนพาดร่วงข้างต้นขา ทำให้กล้องถ่ายติดทั้งหมด
แฟลชกะพริบอีกที
เสียงหัวเราะห้วนของพนักงานป้ายม่วงดังขึ้นเหมือนลมร้อนพัดผ่านห้องเย็น
“เดี๋ยว HR เค้าจะได้เห็นว่าพนักงานใหม่พร้อมแค่ไหน โชว์ของดีหน่อยดิ น้อง Support ต้องพร้อมถูกใช้ทุกเมื่อเข้าใจไหม?”
มืออีกข้างของอีกฝ่ายไม่แตะตรง ๆ แต่เลื่อนใกล้เหมือนจะช่วยรูดลงอีก
พีทรู้ดีว่าขัดไม่ได้ — เขาเลยปล่อยให้กางเกงกับบ็อกเซอร์หล่นคาใต้ตะโพก
เขายืนตรงกลางห้องประชุมในสภาพเกือบเปลือย
มีแค่ป้ายชื่อสีแดงห้อยตรงคอ กระดุมเสื้อเปิดอ้าเหมือนกับความอับอายที่ราดลงบนร่าง
เสียงชัตเตอร์ยังรัวไม่หยุด
ภาพที่ถูกกดบันทึกไปทีละช็อตคือใบหน้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนเปลือยท่อนล่าง
สายตาก้มต่ำ ร่างกายเกร็งแข็งในห้องประชุมที่เดิมทีควรจะมีแต่เสียงสไลด์งาน
“โอเค… พอแค่นี้ก่อน วันนี้ไฟล์โปรไฟล์ทั้งส่วนบนและส่วนล่างพร้อมใช้แล้ว…”
พนักงานป้ายม่วงก้มเช็กรูปหลังกล้องหัวเราะเบา ๆ
พีทถามอย่างอดสงสัยไม่ได้
“พี่เป็นช่างภาพของบริษัทเหรอครับ หรือว่าอยู่ HR”ฃ
“กูอยู่การเงิน”
ก่อนเดินออกปล่อยให้พีทยืนตัวเปลือยอยู่คนเดียว มือกำขอบกางเกงที่ร่วงลงพื้น
พีทก้มหน้าหอบหายใจ
ในหัวเขาก้องแต่ว่า เงินเดือนสิ้นเดือน กับ แม่ที่รออยู่บ้าน
มันคือโซ่เส้นสุดท้ายที่ยังรัดเขาให้ยืนแก้ผ้าในห้องประชุมนี้
อีกมุมในห้องน้ำชั้น 5
อีกหนึ่งป้ายแดง — กำลังยืนตัวเกร็งใกล้โถฉี่ข้างพนักงานป้ายม่วงอีกราย
เสียงน้ำไหลผ่านท่อดังผสมเสียงหัวเราะหยัน
“Spirit โว้ย Spirit…เดี๋ยวถ่ายส่งพี่ HR ว่าเรามีจริงรึเปล่า”
มือมือถือเครื่องเล็กถูกยกขึ้นกดถ่ายภาพเงาสะท้อนบนผนังสแตนเลส
เขาหันไปเหมือนจะเถียง แต่แววตาของพนักงานป้ายม่วงส่งสัญญาณบอกว่า มึงไม่มีสิทธิ์จริง ๆ
โถงพักสูบบุหรี่ชั้นล่าง
พนักงานป้ายแดงรุ่นเดียวกับดิว ยืนข้างหัวกะทิป้ายม่วงในเงากำแพงกระจก
ไฟบุหรี่สว่างวาบในมือเขาก่อนชี้ไปที่ท่อนล่างที่เปล่าเปลือยของอีกฝ่าย
เสียงสั่งเหมือนขำ “ปลุกมันหน่อยสิ จะถ่ายไว้เล่น Spirit Night”
ฝ่ายรับคำสั่งยิ้มฝืด รอยยิ้มที่กัดฟันเพราะค่าห้องเช่าอีกสามเดือนยังติดอยู่ในสายตา
กล้องมือถือกระพริบแฟลช เขามองเงาเปลือยเปล่าของตัวเองสะท้อนบนหน้าต่างกระจก — เงาที่ห้อยป้ายชื่อสีแดงข้างอก เหมือนโซ่เหล็กเส้นใหญ่นักอึ้งที่ล่ามคอนักโทษ
ห้อง Spirit Room ที่หลายคนขยาด
ไฟโทนอุ่นคืนนี้สว่างกว่าทุกครั้ง
เสียงประตูเลื่อนปิดช้า ๆ หลังแถวป้ายแดง 5 คนเดินเข้าไปยืนเรียงข้างผนังกระจก ฝ่าเท้าเปล่าสัมผัสพื้นหินเย็นเหมือนย้ำให้รู้ว่าคืนนี้พวกเขาไม่มีที่ให้หนี
ดิวยืนอยู่หัวแถว เหงื่อซึมตรงไรผมแม้แอร์ในห้องจะหนาว หัวหน้า HR ยืนพิงโต๊ะประชุมไม้จริงตรงกลาง เธอไม่ได้ถือแฟ้มเอกสาร แต่ถือมือถือเครื่องเล็ก ๆ ในมือ เหมือนบันทึกชื่อไฟล์ใหม่สำหรับคลิปคืนนี้
พนักงานป้ายม่วงหุ่นล่ำเดินวนรอบกลุ่มเหมือนสิงโตเดินล้อมเหยื่อ เขาหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ มือเคาะหลังเก้าอี้เป็นจังหวะ
“Spirit รอบนี้ ใครยังไปไม่สุด ใครยังอยากโกง บอกเลยว่ามึงรอดไม่ได้แล้ว”
เขาหยุดยืนตรงหน้าดิว ก้มหน้าเข้าชิด จนดิวต้องเหลือบตาเลี่ยง
“อยากได้โบนัสปลายปีมั้ย? อยากอยู่อีกปีมั้ย?”
ดิวพยักหน้าช้า ๆ เสียงหัวเราะจากฝั่งป้ายม่วงที่ยืนกอดอกอยู่มุมห้องดังขึ้นทันที
“งั้นก็โชว์ Spirit ให้กูดู — ดึงกางเกงลงมาหน่อยสิ”
ดิวตั้งสติเพื่อฝืนตัวเอง เขาเป็นรุ่นพี่สุดของป้ายแดงในห้องนี้ น้องๆ จะเสียขวัญได้ถ้าเขาไม่เด็ดขาด
เสียงกางเกงในตาข่ายเสียดสีกับต้นขาเบา ๆ ดังพร้อมกับเสียงหายใจหนักของผู้ร่วมชะตากรรมที่ยืนข้าง ๆ
แสงไฟตกลงตรงแนวหน้าท้องของดิว เส้นขนหน้าท้องที่ลู่เหงื่อขยับตามจังหวะมือ ดิวกัดฟันเหมือนจะบอกตัวเองว่า ไม่เป็นไร มันก็แค่กล้อง มันก็แค่รอบนี้
อีกฝั่งกระตุกยิ้ม ดันเก้าอี้ไปข้างหลังเหมือนเว้นที่ให้ โชว์
“Spirit รอบนี้ ไม่มีใครช่วยมึงได้ มึงต้องช่วยตัวเองให้กูเห็นเอง — ชัด ๆ”
เสียงหัวเราะป้ายม่วงดังอื้อ สายตาทุกคู่จ้องตรงแนวสะโพกที่ขอบผ้าตาข่ายร่นต่ำ ดิวกำมือแน่น ลมหายใจร้อนขึ้นเพราะรู้ว่ากล้องมือถือในมุมผนังกระจกบันทึกหมด แผ่นหลังชื้นเพราะเหงื่อมือ ขนรักแร้ชุ่มจนติดวงแขน
เสียงหันมาสั่งเหมือนเป็นเรื่องปกติ “พวกที่เหลือก็ด้วย ยืนเฉย ๆ ไม่ได้หรอก Spirit ต้องโชว์ให้พร้อม”
เสียงรูดเนื้อผ้าดังอีกครั้ง เหงื่อบนแนวหน้าท้องไหลซึมตามแนวขนหมอย ดิวหลับตา กัดฟัน ปากหอบ เสียงหัวเราะเบา ๆ จากแถวป้ายม่วงกับ HR แทรกมาเป็นแบ็กกราวด์
ป้ายม่วงผู้คุมกระซิบเสียงขำ
“อย่ามัวแต่หลบตา กูอยากเห็นตาด้วย Spirit แม่งของจริงต้องเห็นแววตาตอนมึงไม่มีอีโก้โง่ๆ เหลือแล้ว”
ทุกจังหวะที่ดิวขยับมือเหมือนเขาจะกลืนคำด่าไว้ในลำคอ พีทพยายามหลบสายตาแต่เสียงหัวเราะจากคนข้างหลังยิ่งกดหัวเขาให้ต้องก้มต่ำกว่าเดิม
มืออีกข้างของดิวกำป้ายชื่อสีแดงแน่นจนเส้นเลือดปูด เขาไม่ได้พูดอะไร นอกจากเสียงลมหายใจที่ตัดกับเสียงแฟลชมือถือดังแชะเบา ๆ
ไฟดับลงทีละจุด แต่เงาร่างกายบนผนังกระจกยังไม่หาย ดิวหอบยืนนิ่ง รู้ดีว่าขอบกางเกงในที่ร่นต่ำจะไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิม — และ “มือ” ที่ใช้ยืนยันความซื่อสัตย์คืนนี้ คือ Spirit ที่จะล่ามพวกเขาไว้กับบริษัทไปอีกนาน
สนุกมากครับ ขอบคุณ ขอบคุณครับ ขอขอบคุณมากๆนะครับ
หน้า:
[1]