Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม ep.3
Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม
/3/
บ่ายวันศุกร์อากาศร้อนอบอ้าว ไฟสีเหลืองกลางโถง Creative Zone สว่างจ้าเกินกว่าจะมีใครหลบมุมได้ พนักงานป้ายม่วงสิบกว่าคนยืนล้อมวงมองตรงกลางเหมือนดูโชว์เรียลไทม์ เสียงหัวเราะประปรายกับกล้องมือถือที่กดชัตเตอร์รัว ๆ ตอกย้ำว่าไม่มีอะไรเป็นส่วนตัวอีกแล้ว
พีทนั่งเกร็งอยู่ปลายโซฟายาว ตัวเขาชื้นเหงื่อตั้งแต่โดนเรียกให้มายืนต่อหน้า รุ่นพี่ป้ายม่วงกวาดสายตาหยุดที่เขากับดิว ดิวถอนหายใจเบาๆ เหมือนรู้ว่าอะไรจะตามมา
หัวหน้าทีม Creative โยนประโยคสั้น ๆ
“วันนี้ทีมพี่ไม่มีอารมณ์คิดงานกันเลย ขอฉากเด็ดๆ มาเป็นแรงบันดาลใจให้หน่อย สด ๆ เลยนะ จะได้ฟีลจริง”
เสียงหัวเราะของใครบางคนในวงล้อมดังแทรก “เอ้า พีทกับดิวมาเลย จับคู่กัน”
พีทหันไปสบตาดิวอีกที แววตาดิวไม่ได้บอกว่าปฏิเสธได้ แค่พยักหน้าน้อย ๆ เหมือนบอกว่า “อดทน”
พีทยกมือปาดเหงื่อ ก่อนจะโดนดิวจับแขนลากให้ลุกขึ้นมายืนตรงกลาง เสียงกรี๊ดจากสาวป้ายม่วงท้ายวงดังขึ้นทันที บางคนควักมือถือขึ้นมาแนบตาเหมือนถ่ายแฟนมีตไอดอล
“โอ๊ย จ้องตากันด้วย พี่อยากได้ Mood จริง”
ไฟสปอตกลางโถงสะท้อนเหงื่อบนแนวขากรรไกรพีท มือดิวโอบบ่าเขาแล้วดึงรั้งให้ยืนประชิด กล้ามแขนเปลือยตรงรอยพับข้อศอกเกร็งจนเห็นเส้นเอ็น
พีทหลุบตาหนีแต่เจอเสียงสั่ง
“มองตาด้วยดิ จ้องกันแบบซีรีส์วายหน่อย”
ใครบางคนตะโกนชื่อเรื่องในกระแส
“เหมือนฉากเรื่องนั้นในห้องน้ำมหาลัยไง”
ดิวหัวเราะแห้ง จับปลายคางพีทให้เงยขึ้นจนปลายจมูกแทบชนกัน ลมหายใจพีทเป่ากระทบปลายคางอีกฝ่าย สองมือพีทลอยค้าง ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน
“พูดประโยคหยอดหน่อยดิ” ป้ายม่วงอีกคนขยับเข้ามาใกล้จนเหมือนจะถือไมค์สัมภาษณ์
ดิวก้มกระซิบจนได้ยินกันสองคน “มึงพูดก็ได้ กูตาม”
พีทกลืนน้ำลาย หัวใจดังตึกตัก มือเย็นทั้งที่เหงื่อซึมแผ่นหลัง สุดท้ายเขาหลุดประโยคประหลาด ๆ ออกมาเบา ๆ “รู้ตัวมั้ย ว่าเวลามึงยิ้มแล้วมันทำให้กูอยาก…อยู่ใกล้”
เสียงกรี๊ดรอบวงดังกว่าคำพูดที่หายไปแล้วครึ่งประโยค มือถือหลายเครื่องกดแชะพร้อมกันเหมือนปืนกล
ดิวหลุดขำเบา ๆ ก่อนดึงพีทเข้ามากอดแน่น แขนพีทกระตุกเพราะแรงกอด ไฟสปอร์ตไลท์สะท้อนเงากล้ามเนื้อชัดขึ้นอีก
“กูขอหยอดคืนได้ป่ะ?” ดิวพูดเบา ๆ ข้างหูโดยไม่ผละตัว
พีทยังไม่ทันตอบ ดิวก็งับหูพีทแล้วต่อบท “ถ้ามึงหนี กูจะลากมึงเข้าห้องน้ำ”
เสียงหัวเราะกึ่งกรี๊ดกึ่งโห่ตามมา มือถือสาดไฟแฟลชใส่หน้าพีทอีกระลอก
ดิวกระซิบข้างหูพีทเร็วๆ
“กล้าๆ หน่อย ถ้าเล่นไม่แรงจริง กลุ่มนี้ไม่พอใจง่ายๆ หรอก”
พีทกัดฟัน จะเอาแรงๆ ใช่ไหม งั้นเขาขอเป็นรุกแล้วกัน พีทกลืนน้ำลาย เหงื่อซึมที่ไรผม มืออีกข้างค่อย ๆ เลื่อนสอดเข้าใต้สาบเสื้อเชิ้ตตรงหน้าแล้วรูดมันขึ้นทีละนิด เสียงกระดุมหลุดปลดดังเบา ๆ จนเห็นแนวกล้ามหน้าอกขาวสะอาดของดิวชัดเต็มตา
พีทสูดหายใจ ฝืนขยับตัวเข้าไปใกล้กว่าเดิม ก้มหน้าซุกปลายจมูกกับไหปลาร้าของดิว ก่อนจะลากปลายจมูกขึ้นไล้แนวอก อากาศร้อนจนลมหายใจเปียกชื้นเปื้อนผิว
เสียงใครสักคนในกลุ่มป้ายม่วงข้างโต๊ะประชุมหลุดหัวเราะคิก
“เอ้า เป็นรุกเฉย…”
พีทขยับมือเกร็ง จับเอวดิวไว้หลวม ๆ เหมือนกลัวอีกฝ่ายจะถอยหนี ทั้งที่รู้ดีว่าดิวไม่มีทางถอยเพราะไม่มีใครหนีออกจากตรงนี้ได้
พอปลายจมูกแตะยอดอก ดิวแค่หายใจแรงขึ้นนิดเดียว แต่ไม่เอ่ยอะไร พีทขบกรามต่ำ ฝืนหลับตาแล้วกดปากลงไปครอบเม้มที่หัวนมของดิวทีเดียวชัด ๆ — ความชื้นอุ่น ๆ ของปลายลิ้นกับเสียงซุบซิบรอบห้องบีบให้เขาหลุดจากตัวเองไม่ได้เลย
เสียงชัตเตอร์มือถือ แชะ แชะ กดบันทึกภาพซ้ำเหมือนตอกซ้ำว่าที่นี่… ป้ายแดงก็คือของโชว์ ไม่ว่าทำอะไรกับใคร — ก็ไม่มีสิทธิ์บอกว่า พอแล้ว ได้เลย
มีเสียงกระซิบชัด ๆ จากปลายวง
“เหมือนฉาก OnlyFans ว่ะ ฮ่าๆ”
ไม่มีใครพูดห้าม ไม่มีใครปกป้อง ไม่มีใครดับไฟ
พีทยืนตัวแข็ง ใบหน้ายังฝังอยู่กลางอกดิว เสียงหัวใจตึกตักดังกลืนเสียงรอบวง เหงื่อไหลตามแนวข้างลำคอหยดเปื้อนสายคล้องคอสีแดงที่แกว่งเหมือนเครื่องหมายว่าร่างกายเขาคือสิทธิ์ของใครก็ได้
หลังจากหลุดมาจากห้องโถงที่กลายเป็นกองถ่ายซีรีย์วายมาได้พีทก็เริ่มเก็บของเตรียมกลับบ้าน ถึงจะต้องทนฝืนใจเหมือนเป็นตัวตลกแต่วันนี้ยังดีที่ไม่ต้องเป็นฝ่ายถอดเสื้อผ้าให้ใครดู แต่พอจะเลิกงาน ฝ่ายบุคคลเอาถ้วยพลาสติกใสมาแจกพนักงานป้ายแดงทุกคนในชั้นที่พีททำงานอยู่ พีทกับป้ายแดงอีกสามคนถูกเรียกให้ออกมายืนโถงหน้าลิฟท์
พนักงานป้ายม่วงจากฝ่ายบุคคลแจ้งตรงหน้ากลุ่มป้ายแดง
“วันนี้ขอสุ่มตรวจปัสสาวะนะ บริษัทเราเป็นองค์กรปลอดยาเสพติด ต้องคุมดีๆ”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังตามทางเดิน บริเวณนั้นรายรอบไปด้วยพนักงานป้ายม่วงที่กำลังจะกลับบ้าน แต่เมื่อได้ยินประกาศนี้เลยตั้งใจรอดดู
ภายใต้สายตากดดัน มือพีทสั่นจนเกือบรูดซิปกางเกงสแลคลงไม่สำเร็จ เขาหลับตาแน่น หายใจลึก ความร้อนอายกดหน้าอกกับแก้มจนร้อนวูบ
“ตรงนี้ เดี๋ยวนี้”ฝ่ายบุคคลกำชับเสียงเข้ม
ท่อนเนื้ออวบถูกควักออกมาด้านหลังมือที่ถือแก้วเพื่อจะบดบังสายตาทุกคนแต่ไม่ช่วยอะไรนัก ไม่ขาวมากแต่ดูยังมีความใสของวัยรุ่นเหลืออยู่ พีทยังหลับตา ในใจท่องว่ากูไม่เห็นใคร ใครก็ไม่เห็นกู เสียงฉี่หยดแรกดังแผ่วกระทบก้นแก้ว กลิ่นเฉพาะกระจายออกมาในบริเวณใกล้ๆ เขาทำตามขั้นตอนการเก็บตัวอย่างที่ ”โปร่งใส” ตามที่ฝ่าย HR บอก
เสียงหัวเราะของคนรอบข้างหลุดมาเบา ๆ
“เออดีว่ะ โปร่งใสจริง ฮ่าๆ”
“เฮ้ย ของน้องใหญ่กว่าที่คิด!”
“จู๋น้องให้ความร่วมมือดีมาก เป็นกูเยี่ยวไม่ออกว่ะ”
พีทกลั้นใจจนฉี่จบ มีมือป้ายม่วงมาขยับถ้วยตรวจฉี่ในมือพีทแล้วเอียงดูเหมือนของเล่น
สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]