Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม ep.1
Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม/1/
พีท หนุ่มชนบทวัยต้นยี่สิบ เพิ่งจบใหม่จากมหาลัยภูธร เกรดกลาง ๆ หน้าตาหล่อแบบช้างเผือก ดูซื่อ ๆ ผิวขาวแทนแดดนิด ๆ มีไรหนวดอ่อนที่โกนไม่เกลี้ยงนัก ยิ่งทำให้ดูธรรมดาแต่ชวนมอง ไหล่กว้าง แขนขาได้รูปเพราะเคยเป็นนักกีฬามัธยม
เขาถูกชวนมาสมัครงานด้วยตำแหน่ง “Assistant Creative” ฟังดูดี งานสบาย เงินเดือนไม่เลว สวัสดิการก็ค่อนข้างดี
เขาเซ็นสัญญาไปด้วยความดีใจ เพราะบ้านทางเหนืออยากให้เขามีงานมั่นคง
วันแรกที่ก้าวเข้าตึก พีทยืนหน้าโถง Reception มือถือถ่ายรูปตึกส่งไปให้แม่ที่บ้าน
แต่ระหว่างรอคนมารับ เขาเห็นผู้ชายร่างสูงอีกคนเดินออกมาจากห้องน้ำข้าง Lobby ห้อยป้ายชื่อสีแดง
สิ่งที่สะดุดตาคือ ชายคนนั้นใส่แค่เชิ้ตตัวบางสุด ๆ เปิดกระดุม 3 เม็ด ไม่มีเสื้อใน สาบเสื้อแยกจนเห็นรอยกล้ามอกชัด
เขาเดินยิ้มใส่กลุ่มพนักงานป้ายห้อยคอสีม่วงที่ยืนสูบบุหรี่ตรงมุมตึก — พนักงานป้ายม่วงหัวเราะแล้วใช้มือดึงสาบเสื้อให้แง้มกว่าเดิมแล้วสอดเข้าไปลูบไล้ออกแน่นๆ ก่อนปล่อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พีทเบือนหน้า แต่เงาในหัวเริ่มกระซิบ
“นี่มันปกติปะวะ?”
ที่ข้างบนตึก พี่อ้อย — Senior HR ที่คอยดูแลเด็กใหม่ — ยื่นแฟ้มสัญญาให้พีทพลางยิ้มละมุน
“เปิดหน้าแรกเลยจ้ะน้องพีท ตรงนี้จะมีข้อมูลตำแหน่งกับป้ายชื่อ…เห็นมั้ย? ของเราป้ายแดงเนอะ — Red Tag”
พีทยิ้มเกร็ง มองสายคล้องคอสีแดงสดที่วางพาดอยู่ข้างแฟ้มสลับกับป้ายสีม่วงที่พี่อ้อยห้อยคออยู่
“แล้ว…ป้ายสีนี้มันต่างจากคนอื่นยังไงครับพี่?”
พี่อ้อยหัวเราะเบา ๆ เหมือนพูดเรื่องกฎบ้านทั่วไป มือชี้ไปที่หน้าสัญญา สะกิดประโยคบางบรรทัด
“อ๋อ Red Tag ก็จะเป็นตำแหน่ง Support หลัก ๆ ช่วยดูแลออฟฟิศ ดูแลพี่ ๆ Talent ฝ่ายอื่นด้วย…นึกง่าย ๆ ก็คือ ใครมีป้ายม่วง จะขอให้ Red Tag ช่วยอะไรก็ได้”
พีทขมวดคิ้วนิด ๆ มองคำว่า “Always assist as requested” ในแฟ้ม
พี่อ้อยเสริม
“ก็เท่าที่เค้าขอจ้ะ ฮ่าๆเราเป็นวัฒนธรรมองค์กร Spirit…ให้รุ่นพี่รู้สึกอบอุ่นกับน้อง Support ไง”
พี่อ้อยหยิบป้ายแดงมาคล้องคอพีทเบา ๆ มือเคาะสายคล้องคอตรงโลโก้บริษัทหนึ่งที
พีทหัวเราะฝืด มือกำชายป้ายชื่อแน่น
เสียงในหัวมันก้องคำสั้น ๆ “Always assist…”
พอเดินตาม Staff ขึ้นมาชั้น 6 — โซนที่เขาต้องประจำโต๊ะ พีทเห็นผู้ชายอีกคนกำลังก้มจัดเอกสารให้พนักงานป้ายม่วง
เขาใส่กางเกงขาสั้นจนเห็นแนวขนขาดำ ๆ ตัดกับผิวขาแน่น ๆ ขอบบ็อกเซอร์โผล่เหนือขอบกางเกงนิดหน่อยเหมือนจงใจ
พนักงานหญิงรุ่นพี่วัยสามสิบปลาย ๆ เดินผ่านยังเผลอสบตากับเขาแล้วหลุดยิ้มเบา ๆ
พีทถูก Staff พาไปดูห้องน้ำที่ป้ายชื่อแดงต้องใช้ที่นี่เท่านั้น
ป้ายหน้าประตูเขียน “Red Tag Zone” — ข้างในแบ่งครึ่งเป็นโถฉี่เรียงกันกับห้องอาบน้ำฝักบัว
สิ่งที่ทำให้พีทขนลุกไม่ใช่คราบน้ำบนพื้น แต่คือ “ไม่มีประตูปิด”
ฝักบัวแต่ละหัวมีผนังกั้นแค่ครึ่งตัว ล้างตัวได้แต่ปิดร่างไม่ได้
พีทยืนงง แต่พนักงานป้ายม่วงสองคนเดินเข้ามาทัก Staff พอดี
ระหว่างคุย สายตาคนนึงเหลือบมองพีทขึ้นลง — มุมปากกระตุกยิ้มเหมือนเห็นเด็กเห็นลูกอม
Staff พามาส่งยังพื้นที่ทำงานของพีทแล้วจากไป ไม่มีใครแนะนำอะไรต่อ เขายืนข้างโต๊ะส่วนกลาง มือกอดแฟ้มเปล่าแนบอกเหมือนเกราะเล็ก ๆ
ป้ายชื่อสีแดงบนคอแกว่งเบา ๆ ทุกทีที่เขาขยับ
เสียงฝีเท้ารุ่นพี่ป้ายม่วง ฝ่ายดีไซน์ เดินมาหยุดข้างหลังแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
มือใหญ่ตบหัวหัวพีทเบาๆ
“น้องใหม่? ขอดูหน่อยดิ… สะอาดดีมั้ย?”
ปลายนิ้วรุ่นพี่แหวกคอเสื้อเชิ้ต สูดลมหายใจดมช่วงไหปลาร้าที่เปียกเหงื่อ
“หืม…กลิ่นเด็กบ้านนอกมันชัดไปหน่อย แต่ก็สะอาดอยู่แหละ ฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังลอดจมูก ก่อนเจ้าตัวจะปล่อยมือแล้วผละไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พีทยืนตัวแข็ง มือกำแฟ้มจนมุมกระดาษยับ
เขายังไม่ทันตั้งหลัก พนักงานป้ายแดงรุ่นพี่เดินเข้ามาข้าง ๆ หัวเราะหึ
“วันแรกก็โดนแล้วเหรอวะ ฮ่าๆ ไอ้พี่สันต์แม่งชอบลองเด็กใหม่”
พีทเงยหน้าขึ้น เหงื่อยังซึมตามไรผม
“มัน…ต้องเป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอพี่?”
ดิวยักไหล่ ยื่นมือมาตบบ่า
“เออ มึงห้อยป้ายอะไรอยู่ — แดง ไง ก็ต้องยอมหน่อย ป้ายม่วงขออะไร…ก็ต้องทำ”
ดิวหัวเราะสั้น ยื่นมือมาเช็กป้ายชื่อพีทเบา ๆ แล้วแนะนำตัวเอง
“กูดิว รุ่นพี่ Support ป้ายแดงเหมือนกัน…อยู่มาเป็นปีละ รอดได้ก็ด้วยกฏนี้แหละ พวกป้ายม่วงเขาเป็นคนทำเงินให้บริษัท แต่งานก็โคตรเครียด เลยต้องมีพวกเราไว้ระบายหน่อย ไม่งั้นคงหนีไปที่อื่นกันหมด จำไว้นะ — Red Tag : Always assist as requested”
เขาตบบ่าอีกที เดินแยกไปคว้าแฟ้มบนโต๊ะ
พีทยืนอยู่เดิม ป้ายแดงบนคอรัดแน่นกว่าที่ตาเห็นจนเหมือนปลอกคอสัตว์เลี้ยง
สนุกมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ น่าติดตาม ขอบคุงมากคร้าบ{:5_119:} น่าติดตามมากครับ สุดยอด ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ เปิดมาก็ตื่นเต้นแล้ว ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ มันเลยทีนี้ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]