ช่วยผมด้วย..ผมโดนมาเฟียรุมข่มขืน!? Chapter 19
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย NOOFONG เมื่อ 2025-6-25 13:57Chapter 19ความวายป่วงแบบยกกำลังx3
8:15 AM | คฤหาสน์เสี่ยวไป๋ – เขตผู่ตง, เซี่ยงไฮ้
เป็นช่วงสายของอีกวัน เจบีขยับตัวเล็กน้อย ความรู้สึกตึง ๆ จากบาดแผลทำให้เขาขมวดคิ้วเบาๆ พอเหลือบลงมองก็เห็นว่าผ้าพันแผลมีรอยเลือดซึมออกมานิดหน่อย
ค่อย ๆ เลื่อนมือดึงผ้าห่มออก พยายามพยุงตัวขึ้นจากเตียง แม้ร่างกายจะยังอ่อนเพลียแต่เขาเริ่มเบื่อเต็มที จะให้นอนซมไปทั้งวันแบบนี้อีกนานแค่ไหนกัน
เจบีมาพักฟื้นอยู่ที่บ้านของเสี่ยวไป๋ได้สองวันแล้ว อาการโดยรวมดีขึ้นมาก แม้แผลจะยังไม่สมานดี แต่ก็ไม่ได้หนักหนาถึงขั้นต้องให้น้ำเกลืออีกต่อไป เขาไม่ได้ทำอะไรนอกจากกิน นอน และถูกบังคับให้พักผ่อนอย่างเดียว
เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นจากด้านนอกประตู ทำให้เขาชะงัก
ไม่กี่วินาทีต่อมา ประตูก็ถูกเปิดออกโดยไม่เคาะก่อน
“ลุกขึ้นมาทำอะไร?”
น้ำเสียงเรียบเฉียบดังขึ้นทันทีที่ร่างของเสี่ยวไป๋ก้าวเข้ามา เขายืนอยู่ตรงนั้น มองเจบีที่เพิ่งพยุงตัวลงจากเตียง สายตาไม่ได้ฉายแววโกรธ แต่ก็ไม่ใช่ความพอใจนัก
เจบีเงยหน้ามองเขาก่อนจะตอบกลับเสียงเรียบ “ผมแค่จะเดินออกไปข้างนอก”
เสี่ยวไป๋พ่นลมหายใจออกเบา ๆ ก่อนจะเดินตรงมาหาเขา ไม่พูดพร่ำทำเพลง มือเรียวยื่นไปจับข้อมือของเจบี ก่อนจะลากกลับไปที่เตียงแล้วกดไหล่ให้นั่งลงตามเดิม
"นายนี่มัน" เสี่ยวไป๋ถอนหายใจอีกครั้ง มือข้างหนึ่งยกขึ้นกอดอก "ฉันบอกให้พักไง จำไม่ได้หรือไง?"
“แต่ว่า”
"ไม่มีแต่"
เจบีกลอกตาอย่างหงุดหงิด แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสี่ยวไป๋ก็หยิบกล่องปฐมพยาบาลขึ้นมาแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ เขา มือเรียวแกะผ้าพันแผลที่มีเลือดซึมออกมาอย่างระมัดระวัง ก่อนจะดึงสำลีชุบแอลกอฮอล์ออกมาแตะลงบนแผล
เจบีสะดุ้งเล็กน้อย “เบาหน่อย...”
“ถ้านายไม่อยากเจ็บก็อย่าทำให้แผลมันเปิด” เสี่ยวไป๋ตอบเสียงเรียบ แต่กลับลงมืออย่างเบามือกว่าก่อนหน้านี้ ราวกับเป็นคำขอโทษกลาย ๆ
เจบีเงียบไป สายตาจับจ้องคนตรงหน้าที่กำลังพันแผลให้เขาใหม่อย่างตั้งใจ
สองวันมานี้ เสี่ยวไป๋ดูแลเขาดีมาก ดีเสียจนเขาไม่ชิน ดีเสียจนเขารู้สึกเหมือนกำลังถูก "ตามใจ" โดยไม่รู้ตัว
"คุณดูแลผมดีจังนะ" เจบีเอ่ยขึ้นเบา ๆ เสียงไม่ได้ฟังดูประชดประชัน แต่ก็ไม่ใช่การชมเสียทีเดียว
เสี่ยวไป๋เงยหน้าขึ้นสบตา ดวงตาของเขาไม่แสดงความรู้สึกอะไรนัก ก่อนจะตอบกลับมาสั้น ๆ “เพราะนายดื้อ”
“ผมไม่ได้ดื้อ”
"อืม?" เสี่ยวไป๋เลิกคิ้ว ก่อนจะกดนิ้วลงบนแผลของเจบีเบา ๆ เป็นเชิงหยอก
เจบีสะดุ้ง “โอ๊ย! ผมเจ็บนะ!”
“แล้วรู้ยัง ว่าต้องพัก?”
"...ก็รู้" เจบีพึมพำเบา ๆ
เสี่ยวไป๋กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเก็บอุปกรณ์ทำแผลเข้าที่ เจบีมองท่าทางนั้นเงียบ ๆ พลางคิดว่า... เขาเริ่มชินกับการถูกดูแลแบบนี้ไปแล้วงั้นเหรอ?
เขาควรจะรู้สึกขอบคุณที่อีกฝ่ายเอาใจใส่ขนาดนี้ แต่ลึก ๆ แล้ว มันกลับทำให้เขาอึดอัด
เสี่ยวไป๋ปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นสิ่งสำคัญอะไรสักอย่าง ทั้งที่พวกเขาแทบจะไม่ได้รู้จักกันจริง ๆ ด้วยซ้ำ หรือบางที… มันอาจจะเป็นเพราะเขาเป็นคนของแคสเปอร์? นั่นคงเป็นเหตุผลเดียวที่เสี่ยวไป๋ช่วยเขาออกมาจากทะเล
…ทะเล
แค่คิดถึงมัน ความรู้สึกบางอย่างก็เอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง
ตอนที่ร่างของเขาจมลงไป ทุกอย่างเงียบสนิท ไม่มีเสียงปืน ไม่มีความวุ่นวาย ไม่มีแผนการ ไม่มีการหลอกลวง มีเพียงแค่น้ำทะเลที่โอบรอบตัวเขาไว้ ความเย็นเยียบซึมลึกเข้าไปถึงกระดูก แต่มันกลับไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด
ตรงกันข้าม มันให้ความรู้สึกเหมือนได้ปล่อยวางทุกอย่าง ราวกับว่ากำลังจะถูกกลืนหายไปจากโลกที่เขาไม่มีตัวตนอยู่แล้วตั้งแต่แรก
แล้วทำไมกันนะ… ทำไมถึงมีใครบางคนดึงเขากลับขึ้นมา?
เขาควรจะหายไปตั้งแต่ตอนนั้นหรือเปล่า?
เขามาที่นี่เพื่อทำอะไร? เป้าหมายของเขาคืออะไร?
เขาควรจะเข้าถึงข้อมูลที่คิมบอมต้องการ แล้วรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ยิ่งเวลาผ่านไป เขากลับรู้สึกว่าตัวเองยิ่งถูกดึงลึกเข้าไปพัวพันกับคนกลุ่มนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ
และที่น่ากลัวที่สุดคือ... เขากำลังชินกับมัน
ชินกับความอบอุ่นที่ได้รับ ชินกับการมีใครบางคนคอยดูแลโดยที่เขาไม่ต้องร้องขอ
มันแปลกดี... เพราะเขาไม่เคยได้รับความห่วงใยแบบนี้มาก่อน
และสิ่งที่ทำให้เขากลัวที่สุดคือ... ถ้าเขาเคยชินกับมันมากเกินไปล่ะ?
ถ้าหากวันหนึ่งเรื่องทั้งหมดถูกเปิดเผยออกมา ถ้าหากเสี่ยวไป๋หรือพวกของเขารู้ว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นใคร
เขาจะยังได้รับการปฏิบัติแบบนี้อยู่ไหม? หรือสุดท้ายแล้ว สิ่งที่รอเขาอยู่จะมีเพียงกระสุนกับความตาย?
แล้วเขาจะยังกลับไปเป็น "เจบี" คนเดิมได้จริง ๆ หรือ...?
เจบีเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง ปล่อยให้ความคิดไหลเวียนไปโดยไม่มีจุดหมาย เสี่ยวไป๋สังเกตเขาอยู่เงียบ ๆ ไม่ได้เร่งเร้าอะไร ปล่อยให้เขาได้อยู่กับตัวเอง
ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะแทรกเข้ามาทำลายความเงียบ ตามมาด้วยประตูที่ถูกผลักเปิดออกอย่างถือวิสาสะ
เรนเดินเข้ามาพร้อมกับข้าวต้มร้อน ๆ ในมือ กลิ่นหอมลอยอวลไปทั่วห้อง ก่อนที่เจ้าตัวจะพูดขึ้นหน้าตาเฉย
“ถอยไป ฉันจะป้อนข้าวเจบี”
เสี่ยวไป๋เหลือบมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ อย่างไม่สบอารมณ์นัก
“นายมีหน้าที่ดูแลเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?” น้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่มองดูจริงจังผิดปกติ
เรนยักไหล่ ราวกับไม่ได้ใส่ใจสายตาของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
“ทำไม? ทีนายยังทำได้เลย”
“ก็ฉันเป็นเจ้านายหมอนี่” เสี่ยวไป๋ตอบกลับทันที “มันคือความรับผิดชอบของฉัน”
เรนหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะข้างเตียง แล้วหันไปสบตากับเสี่ยวไป๋
"แต่ฉันอยากดูแลเขาด้วยใจของฉัน นายจะทำไม?"
เรนยิ้มกวน ๆ ดวงตาทอประกายขี้เล่น ทว่าแฝงไปด้วยเจตนาท้าทาย เสี่ยวไป๋หรี่ตาลงเล็กน้อย ราวกับกำลังชั่งใจบางอย่าง
ขณะที่เจบี ผู้เป็นต้นเหตุของบทสนทนา ได้แต่นั่งนิ่ง หันมองสลับระหว่างทั้งสองคนที่ดูเหมือนจะหาเรื่องกัน มากกว่าจะหาทางป้อนข้าวให้เขาจริง ๆ
“...”
เจบีไม่รู้จะพูดอะไรดี รู้แค่ว่าบรรยากาศตรงหน้านี้อึดอัดพอ ๆ กับน่าปวดหัว
สุดท้าย เสี่ยวไป๋ก็เป็นฝ่ายถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะขยับออก ปล่อยให้เรนเข้ามาแทนที่
เรนยกยิ้มกว้างทันทีราวกับเป็นผู้ชนะ เขาก้าวเข้ามานั่งแทนที่เสี่ยวไป๋อย่างไม่รีบร้อน หยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวต้ม ก่อนจะเป่าเบา ๆ แล้วจ่อไปที่ปากเจบี
"あーん (Aaan~) อ้ามม~"
เจบีขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะปรายตาไปมองเรนอย่างไม่ไว้ใจ
"ผมกินเองได้"
เรนหัวเราะเบา ๆ ดวงตาพราวระยับ "でも、僕が食べさせたい (Demo, boku ga tabesasetai) เดโม่, โบคุ งะ ทาเบะซาเซะไต - แต่ฉันอยากเป็นคนป้อน"
เขายิ้มทะเล้น ก่อนจะกระดิกช้อนไปมาเป็นเชิงเร่งให้เจบีอ้าปาก
"ほら、かわいい子は言うことを聞く (Hora, kawaii ko wa iu koto o kiku) โฮระ, คาวาอี้ โคะ วะ อิอุ โคะโตะ โอะ คิคุ - เอ้า~ เด็กดีต้องเชื่อฟังนะ"
เจบีถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในขณะที่เสี่ยวไป๋ที่นั่งอยู่บนโซฟาไม่ไกล เริ่มจ้องเรนด้วยสายตานิ่ง ๆ ราวกับกำลังพิจารณาว่าควรจะหาวิธีกำจัดเจ้าเด็กนี่ดีไหม
เรนแกล้งเหลือบมองเสี่ยวไป๋ ก่อนจะยักคิ้วให้เป็นเชิงยั่วยุ "ほら、いい子~ (Hora, ii ko~) โฮระ, อี้ โคะ~ - อ่ะ เด็กดี"
เจบีขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม เขาไม่แน่ใจว่าระหว่างกินข้าวต้มกับทนนั่งฟังเรนพูดภาษาญี่ปุ่นใส่ อะไรจะน่าหนักใจกว่ากัน
สุดท้าย…
เจบีอ้าปากรับช้อนอาหารไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนที่เสียงหัวเราะเบา ๆ จะดังขึ้นจากเรน
"いい子~ えらいね (Ii ko~ erai ne) อี้ โคะ~ เอะไร เนะ - เก่งมาก~ เด็กดี" เรนเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มกวนประสาท ขยับช้อนขึ้นลงเบา ๆ อย่างกับกำลังป้อนขนมให้ลูกแมว
เสี่ยวไป๋กลอกตาขึ้นฟ้า ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง มองภาพตรงหน้าอย่างเบื่อหน่ายเต็มทน
"เรน…" เสียงทุ้มเรียบเอ่ยขึ้นอย่างอดกลั้น "นายจะเล่นอีกนานไหม?"
เรนเงยหน้าขึ้นจากเจบี ก่อนจะยักไหล่แล้วยิ้มกวน ๆ ให้เสี่ยวไป๋ ท่าทางสบาย ๆ อย่างกับไม่ได้รู้สึกถึงแรงกดดันจากคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
เจบีที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสองคนทำหน้าเหมือนอยากจะหายตัวไปจากห้องนี้โดยเร็วที่สุด
เสี่ยวไป๋มองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเย็นเยียบเต็มไปด้วยความหงุดหงิดจาง ๆ ราวกับอยากจะปัดช้อนออกจากมือเรนให้รู้แล้วรู้รอด แต่สุดท้ายก็แค่ถอนหายใจออกมาอย่างอดกลั้น
เรนหัวเราะเบา ๆ อย่างพอใจ ก่อนจะตักข้าวขึ้นมาอีกคำแล้วจ่อไปที่ปากของเจบี
เจบียอมอ้าปากรับคำข้าวโดยไม่พูดอะไร จะว่าอร่อยไหมก็ไม่แน่ใจนัก เพราะบรรยากาศรอบตัวทำให้กินยังไงก็ไม่ค่อยรู้รสอยู่ดี
"อิ่มยัง?"
เจบีพยักหน้าเป็นเชิงว่าอิ่มแล้ว ก่อนที่เรนจะหยิบแก้วน้ำยื่นให้เป็นการปิดท้ายมื้อแรกของวัน แต่แทนที่เขาจะลุกออกไป เรนกลับขยับขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างเจบีหน้าตาเฉย ราวกับเป็นที่ของตัวเอง
"แผลเป็นไงบ้าง เจ็บอยู่หรือเปล่า?" น้ำเสียงเขาฟังดูสบาย ๆ แต่สายตากลับจับจ้องเจบีไม่วาง "อยากอาบน้ำมั้ย?"
ด้วยความที่เจบียังไม่ค่อยคุ้นกับเรนเท่าไหร่ จึงไม่กล้าพูดอะไรนัก เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนยังไง คงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย
"ทำไมเงียบล่ะ?" เรนทำเสียงอ้อน เท้าคางมองเจบีด้วยแววตาเหมือนลูกหมาขี้อ้อน "เย็นชากับฉันจังเลยน้าา~"
เสี่ยวไป๋ที่นั่งดูอยู่หลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ
เรนหันขวับมาทันที "นายขำอะไร?"
เสี่ยวไป๋ไหวไหล่ ไม่ตอบตรง ๆ แต่ดวงตาฉายแววสมเพชแบบที่ทำให้เรนหงุดหงิดกว่าเดิม "ปล่อยให้เขาพักผ่อนเถอะ นายไปซ้อมยิงปืนกับฉันดีกว่า"
"ว้าา ไม่สนุกเลย" เรนทำเสียงขึ้นจมูก ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเจบีอย่างไม่เกรงใจ "ทำไมฉันถึงต้องโดนเมินตลอดเลยนะ น้อยใจชะมัด"
"ก็เพราะนายมันน่ารำคาญ" เสี่ยวไป๋เอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะคว้าคอเสื้อเรนแล้วดึงให้ลุกขึ้น "ไปได้แล้ว ก่อนที่ฉันจะใช้ให้นายเป็นเป้าซ้อมแทน"
เรนหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะปล่อยให้ตัวเองถูกลากออกไปง่าย ๆ แต่ไม่วายหันมากระพริบตาใส่เจบีเหมือนจะบอกว่า "ฉันจะกลับมาอีกแน่~"
เสียงโต้เถียงของทั้งสองค่อย ๆ ห่างออกไป เจบีที่เหลืออยู่เพียงลำพังบนเตียงได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองประตูที่เพิ่งปิดลงแล้วคิดในใจ ‘อยู่กับพวกนี้นาน ๆ ฉันต้องปวดหัวตายแน่…’
| ลอนดอน ประเทศอังกฤษ
แคสเปอร์เอนตัวพิงพนักโซฟา ขณะที่กายกำลังรินกาแฟให้ตัวเองในห้องพักแพทย์ ดวงตาสีฟ้าอ่อนของเขายังคงจับจ้องหน้าจอโทรศัพท์ ข้อความจากเสี่ยวไป๋ยังคงไม่มีอะไรเพิ่มเติมนอกจากคำตอบสั้น ๆ ที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการบ่ายเบี่ยงเสียมากกว่า
"ไม่มีอะไร"
"แค่นายคิดมากไปเอง"
แคสเปอร์คลี่ยิ้มบาง ๆ ขณะไล่อ่านมันอีกครั้ง เขาไม่โกรธ... ไม่เลยสักนิด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ชอบใจที่เสี่ยวไป๋เลือกจะปิดบังอะไรบางอย่างจากเขา
"เฮ้อ... นายทำหน้าเหมือนอยากซัดใครสักคน" กายเอ่ยขึ้นพลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ
"เปล่า" แคสเปอร์ตอบเรียบ ๆ วางโทรศัพท์ลงข้างตัวแล้วเหยียดขาออกไปข้างหน้า "แค่กำลังคิดว่าทำไมเสี่ยวไป๋ถึงไม่บอกฉันตรง ๆ มากกว่า"
กายเลิกคิ้ว "นายก็รู้นิสัยของเขาดี ถ้าเลือกจะไม่พูด ก็แปลว่าเขาตัดสินใจแล้วว่านายไม่จำเป็นต้องรู้"
"ใช่ แต่คราวนี้มันเกี่ยวกับเจบี" แคสเปอร์พูดพลางเหยียดมือไปหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมาถือไว้ กายกระพริบตาเล็กน้อย
"เด็กคนนั้น...?" เขาพึมพำ "ฉันไม่รู้รายละเอียดมากนักหรอกนะ แต่ดูเหมือนว่านายจะเป็นห่วงเขามากกว่าที่ฉันคิดไว้"
แคสเปอร์ไม่ได้ตอบในทันที เพียงแค่หมุนแก้วกาแฟในมือไปมา ราวกับกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง
"ไม่พูดไม่บอกแล้วคิดว่าฉันจะไม่เป็นห่วง?" แคสเปอร์หัวเราะเบา ๆ "วิธีของเสี่ยวไป๋ไม่ได้ผลกับฉันหรอก"
กายมองเขาเงียบ ๆ สักพัก ก่อนจะถอนหายใจยาว พลางทิ้งตัวลงนั่งตรงข้าม "ฉันคิดว่าเขาก็แค่ไม่อยากให้นายเป็นห่วงมากเกินไป"
"คิดว่าไม่บอกแล้วฉันจะเลิกสนใจงั้นเหรอ?" แคสเปอร์หัวเราะในลำคอ แต่ไม่ได้มีแววขบขันอยู่เลย
กายทำท่าจะเปลี่ยนเรื่อง แต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ "พูดถึงเจบี... ฉันมีเพื่อนที่ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลกวางตุ้งนะ"
แคสเปอร์ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะละสายตาจากแก้วในมือแล้วมองตรงไปที่กายแทน "แล้ว?"
"เพื่อนฉันบอกว่าเห็นเสี่ยวไป๋ที่โรงพยาบาลเมื่อสองวันก่อน" กายพูดช้า ๆ เหมือนจงใจให้แคสเปอร์ประมวลผล "แล้วนายคิดว่าเขาจะไปที่นั่นทำไม?"
แคสเปอร์กำโทรศัพท์แน่นขึ้น พลางกดดูข้อความที่เคยส่งหาเจบีซ้ำ ๆ ไม่มีการอ่าน ไม่มีการตอบกลับ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเสี่ยวไป๋ปิดช่องทางติดต่อทั้งหมดไว้
"ฉันไม่ได้คิดไปเองสินะ"
"อืม" กายตอบเสียงเรียบ
แคสเปอร์ไม่จำเป็นต้องถามว่าคนเจ็บคือใคร มันชัดเจนตั้งแต่ที่เสี่ยวไป๋เลือกจะไม่พูดอะไรเลย
เจบีคือคนที่เขาส่งไปอยู่กับเสี่ยวไป๋ และหมอนั่น ‘สัญญา’ ว่าจะปกป้องเจบี... แล้วทำไมตอนนี้เขาต้องมาตามหาความจริงเอาเอง?
"แล้วนายจะเอายังไง?" กายถาม
แคสเปอร์วางแก้วลงกับโต๊ะเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้น หยิบเสื้อสูทขึ้นพาดบ่า "ก็ไปดูให้เห็นกับตาไง"
กายพยักหน้าอย่างเข้าใจ "แต่ช่วยอย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ล่ะ"
แคสเปอร์หัวเราะเบา ๆ "ฉันไม่ใช่พวกใช้อารมณ์นะ กาย"
กายเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเชื่องช้า คล้ายจะยอมรับคำพูดนั้น แต่สีหน้ากลับบอกชัดว่าเขาไม่ได้เชื่อสนิทใจนัก
"อืม... หวังว่านะ" เขาพูดขึ้นมาเบา ๆ ก่อนจะถอนหายใจอย่างคนที่ไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง "แต่ถ้ามันจบด้วยการระเบิดบ้านใครสักคนขึ้นมา ฉันขอไว้ก่อนเลยนะ แคสเปอร์"
"เฮ้ ฉันดูเป็นคนแบบนั้นหรือไง?" แคสเปอร์ยกมือขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มยังประดับอยู่บนใบหน้า แต่สายตานั้นคมกริบ
"ไม่หรอก" กายยกไหล่ตอบ น้ำเสียงฟังดูสบาย ๆ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธไปเสียทีเดียว
แคสเปอร์หัวเราะอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนเขาจะเริ่มหมดความอดทนกับการเสียเวลามากขึ้นเรื่อย ๆ
"ภาวนาไว้ให้ดีละกันกาย ว่าฉันจะยังอารมณ์ดีอยู่ตอนที่ได้คุยกับเสี่ยวไป๋"
กายพยักหน้าเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรต่อ แต่ในใจได้แต่หวังว่าเรื่องนี้จะไม่บานปลายไปมากกว่านี้…
| เซี่ยงไฮ้ ประเทศจีน
แคสเปอร์ใช้เวลาหลายชั่วโมงในการเดินทางมาถึงเซี่ยงไฮ้ หลังจากลงจากเครื่อง เขาก็ตรงมาที่บ้านของเสี่ยวไป๋ทันทีโดยไม่คิดจะแวะพัก แม้จะรู้ว่ามันเป็นการกระทำที่เร่งรีบไปหน่อย แต่เขาไม่สนใจ ตราบใดที่เรื่องของเจบียังไม่มีคำตอบที่ชัดเจน
รถแล่นเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์หรู แคสเปอร์ก้าวลงจากรถ สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะเดินเข้าไป เสี่ยวไป๋ไม่ได้มีท่าทางตกใจที่เห็นเขา แต่ก็ไม่ได้ยินดีต้อนรับเป็นพิเศษ สีหน้าของอีกฝ่ายยังคงเรียบนิ่งตามแบบฉบับของตัวเอง
"โย่~ มาถึงเร็วกว่าที่คิดนะ"
แคสเปอร์ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเรนนั่งไขว่ห้างอยู่ไม่ไกลจากเสี่ยวไป๋ เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเจอเรนที่นี่ด้วย
"เรน?" แคสเปอร์เลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ "นี่นายมาทำอะไรที่จีน? เมื่อวานเรายังคุยกันอยู่ที่ญี่ปุ่นไม่ใช่หรือไง?"
เรนที่พิงพนักเก้าอี้ยกมือขึ้นไหว้เบา ๆ อย่างกวน ๆ "サプライズ~ (ซัปปุราอิซุ~ เซอร์ไพรส์~) " เขาพูดภาษาญี่ปุ่นก่อนจะยิ้มกว้าง
แคสเปอร์รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายกวนประสาทเขา แต่ก็เลือกจะเมินไปก่อน ตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจไม่ใช่เรน แต่เป็นเจบี
"นายมีอะไรจะบอกฉันมั้ย?" แคสเปอร์เปิดประเด็นทันทีโดยไม่มีการเกริ่นนำใด ๆ
เสี่ยวไป๋ถอนหายใจเบา ๆ ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรือพยายามหลบเลี่ยง เขาเพียงเดินไปนั่งลงบนโซฟาอย่างไม่เร่งรีบ เท้าศอกกับที่วางแขนข้างหนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเรียบ
"เจบีโดนยิงเฉียดที่แขน เสียเลือดมากจนหมดสติไป" เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนจะเอียงหน้ามองแคสเปอร์โดยตรง "หมอนั่นผลักฉันออกจากวิถีกระสุนตอนที่พวกเวรนั่นมันซุ่มยิงจากระยะไกล"
แคสเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาคมจับจ้องเสี่ยวไป๋อย่างประเมิน "แล้ว?"
"ฉันพาเขาส่งโรงพยาบาลทันที ตอนนี้ก็ปลอดภัยแล้ว" เสี่ยวไป๋ตอบเรียบ ๆ น้ำเสียงมั่นคงแต่ฟังดูไม่เร่งรีบ ราวกับเป็นแค่เรื่องธุรกิจทั่วไป
"ปลอดภัยแล้วงั้นเหรอ?" แคสเปอร์แค่นหัวเราะในลำคอ สายตาของเขายังคงนิ่ง แต่ลึกลงไปมีประกายบางอย่างแฝงอยู่ "งั้นนายคงไม่ลืมสินะ ว่าฉันให้เจบีอยู่กับนายเพื่อให้เขาปลอดภัย ไม่ใช่ให้เขาต้องเสี่ยงชีวิตแทนนายแบบนี้"
เสี่ยวไป๋เงียบไปชั่วอึดใจ ดวงตาไม่ได้หลบหลีกหรือแสดงความรู้สึกผิด แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านอะไร
"ฉันยอมรับว่าฉันพลาด" เขาเอ่ยเสียงเรียบ "เพราะฉันไม่รอบคอบพอ เลยทำให้เจบีต้องมาเสี่ยงอันตราย แต่ฉันก็จัดการเรื่องที่จำเป็นไปหมดแล้ว"
"จัดการ?" แคสเปอร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "จัดการยังไง?"
ก่อนที่เสี่ยวไป๋จะได้ตอบ เรนก็พูดแทรกขึ้นมา พร้อมกับรอยยิ้มขี้เล่น "ก็แค่ทำให้พวกมันเป็นผีเฝ้าทะเลแค่นั้นเอง"
แคสเปอร์ปรายตามองเรน ก่อนจะถอนหายใจ "ฉันพอจะเดาได้ เพราะนายอยู่ที่นี่" เขาพูดขึ้นเสียงเรียบ ก่อนจะเบนสายตามองเสี่ยวไป๋อีกครั้ง "แต่ฉันไม่โกรธที่นายพลาด ฉันไม่ชอบแค่ที่นายปิดบังฉัน"
เสี่ยวไป๋พยักหน้า "ฉันรู้"
"แต่ยังไงก็ตาม" แคสเปอร์พูดต่อ "ฉันมาที่นี่แล้ว เพราะงั้น... พาฉันไปเจอเจบีหน่อย"
เสี่ยวไป๋ลุกขึ้นทันที ก่อนจะพยักหน้า "อืม ไปสิ"
เรนลุกขึ้นตามพลางยิ้มกวน ๆ "ว่าแต่... นายไม่ได้จะต่อยใครก่อนใช่ไหม?"
แคสเปอร์มองหน้าเรนอย่างจับผิด ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ "ไม่... แต่อย่าทำให้ฉันต้องคิดใหม่ล่ะ"
เรนหัวเราะเบา ๆ "เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว~"
พวกเขาทั้งหมดเดินออกจากห้อง ปล่อยให้บรรยากาศตึงเครียดเมื่อครู่ค่อย ๆ จางลงไป แต่สิ่งที่ยังคงอยู่คือความรู้สึกที่ยังไม่ได้พูดออกมาเต็ม ๆ ...
TBC.
ฝากติดตามเป็นกำลังใจหน่อยน้าา
โดนแคสเปอร์บ่นชุดใหญ่เลย
คนของเค้าอ่าเนาะ
รักคนอ่าน♥️
สนุกมากครับ ขอบคุณนะครับ สามคนละนะ เจบีจะรับมือได้หมดไหมนะ
ขอบคุณนะครับสนุกกก มาก
หน้า:
[1]