ภูผา ตอนที่ 7: ไฟในเงามืด
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย realman เมื่อ 2025-6-23 15:46ภูผา ตอนที่ 7: ไฟในเงามืด
แสงยามเย็นของป่าดงพญาเย็นค่อยๆ จางลง ปล่อยให้เงามืดของต้นไม้ใหญ่ทอดยาวราวกับมือที่โอบกอดศิราและภูผาไว้ ลำธารข้างๆ ส่งเสียงรินไหลแผ่วเบา กลิ่นดินและใบไม้เปียกชื้นลอยฟุ้งในอากาศ ศิรานั่งพิงโขดหิน มองภูผาที่กำลังล้างคราบเลือดจากแผลเล็กๆ บนแขน ร่างกายกำยำของชายหนุ่มนั้นยังเปียกชื้นจากเหงื่อและน้ำลำธาร ทำให้ผิวสีน้ำผึ้งส่องประกายราวกับถูกขัดเงา
“เอ็งแข็งแกร่งกว่าที่ข้าคิด” ศิรากล่าว เสียงแหบเล็กน้อยจากความเหนื่อยล้าและความตื่นเต้นที่ยังค้างในใจ “ข้าไม่นึกว่าเอ็งจะจัดการไอ้เงาเหี้ยๆ พวกนั้นได้”
ภูผาหันมามอง สายตาลึกล้ำของเขามีแววขบขัน “เอ็งก็ไม่เลว” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่แผลของเอ็งน่ะ ต้องจัดการ ไม่งั้นมันจะติดเชื้อ”
ศิรามองแผลขีดข่วนที่ต้นขา เลือดแห้งกรังเกาะรอบๆ “แค่ขีดนิดหน่อย เอ็งไม่ต้องห่วง” เขากล่าว แต่ในใจตื่นเต้นเมื่อเห็นภูผาเขยิบเข้ามาใกล้
“ห่วงหรือไม่ เอ็งจะรู้เอง” ภูผากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่แฝงด้วยความท้าทาย เขาคุกเข่าข้างศิรา มือใหญ่ลูบไล้ต้นขาของศิรา นิ้วหยาบกระด้างสัมผัสผิวเปียกชื้นด้วยความระมัดระวัง แต่แฝงด้วยความเร่าร้อนที่ทำให้ศิราสะดุ้ง
เปลวไฟแห่งการสัมผัส
“เอ็งจะทำอะไร?” ศิราถาม เสียงสั่นเมื่อภูผาก้มลงใกล้แผลที่ต้นขา ลมหายใจอุ่นของชายหนุ่มพัดผ่านผิว ทำให้ขนลุกซู่
“รักษาแผลให้เอ็ง” ภูผาตอบสั้นๆ ก่อนที่ลิ้นของเขาแตะลงบนแผลอย่างนุ่มนวล การเลียนั้นช้าและหนักแน่น ลิ้นอุ่นชื้นลากผ่านผิวของศิรา ทำความสะอาดคราบเลือดแห้งด้วยความดิบเถื่อนที่ทำให้หัวใจศิราเต้นรัว
“ไอ้บ้า... เอ็ง...” ศิราสูดหายใจเฮือก ความเสียวซ่านแผ่จากจุดที่ลิ้นภูผาสัมผัส เขากัดฟัน พยายามควบคุมร่างกายที่ตอบสนองรุนแรง “เอ็งจะทำให้ข้าเสียสติ สัสๆ”
ภูผาหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มเร่าร้อนราวกับไฟลุกไหม้ “เสียสติก็ดี” เขากล่าว ก่อนที่ลิ้นของเขาลากสูงขึ้น เกือบถึงขอบผ้าคลุมที่ปกปิดส่วนล่างของศิรา “ข้าอยากเห็นเอ็งเป็นบ้าเพราะข้า”
ศิราเกร็งตัว มือจิกพื้นดินแน่นเมื่อภูผาดึงผ้าคลุมของเขาออก เผยร่างกายตึงแน่นและเปียกชื้นจากเหงื่อ ภูผามองศิราด้วยสายตาหิวกระหายราวกับเสือจ้องเหยื่อ “เอ็ง... สวยเหี้ยๆ” เขากระซิบ ก่อนที่ลิ้นของเขาลากลงไปต่ำกว่าแผล ใกล้ควยที่ร้อนผ่าวและตึงแน่นของศิรา
“ไอ้เหี้ย... เอ็งหยุด...” ศิราพูดไม่จบ เพราะความรู้สึกที่ลิ้นของภูผานำพามารุนแรงเกินต้านทาน เขาครางดังเมื่อลิ้นของภูผาเลียวนรอบควยที่แข็งขึง การเคลื่อนไหวของลิ้นนั้นช้าและหนักแน่น ดิบเถื่อนแต่แฝงด้วยความนุ่มนวลที่ทำให้ศิรารู้สึกเหมือนกำลังละลาย
“เอ็งเสียวใช่ไหม?” ภูผากล่าวหยอกล้อ ขณะที่มือลูบไล้ต้นขาด้านในของศิรา นิ้วกดลงบนผิวอย่างจงใจ สร้างความเสียวที่ลึกซึ้งยิ่งกว่า
ศิราไม่อาจตอบด้วยคำพูด เขายื่นมือจับผมยาวของภูผา ดึงให้เขาเข้ามาใกล้ “เอ็ง... ทำให้ข้าแตกเลย สัสๆ” เขากระซิบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
ภูผายิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ลิ้นของเขาเคลื่อนไหวเร็วขึ้น การเลียนั้นเปียกชื้นและร้อนแรง ศิรารู้สึกถึงน้ำคาวอุ่นที่แผ่ออกมา เขาครางดังเมื่อถึงจุดสูงสุดครั้งแรก ร่างกายสั่นสะท้าน น้ำคาวข้นและเหนียวไหลลงตามต้นขา
แต่ภูผาไม่หยุด เขานำน้ำคาวนั้นชโลมลงบนผิวของศิรา ลูบไล้ด้วยนิ้วหยาบกระด้าง การสัมผัสนั้นทำให้ศิรารู้สึกถึงความเสียวที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน “เอ็งยังไม่จบ” ภูผากล่าว ก่อนที่มือของเขาจับควยที่ยังตึงแน่นของศิรา ขยับขึ้นลงช้าๆ แต่หนักแน่น
“ไอ้สัส... เอ็งจะฆ่าข้าเหรอ!” ศิราสบถ แต่ร่างกายยอมจำนนต่อการสัมผัสของภูผา มือของเขาจับไหล่กว้างของชายหนุ่มไว้แน่น ขณะที่ภูผาใช้ทั้งมือและลิ้นกระตุ้นต่อ ความรู้สึกนั้นรุนแรงและลึกซึ้งเกินควบคุม
ทั้งสองเคลื่อนไหวในจังหวะเร่าร้อนและต่อเนื่อง น้ำคาวไหลออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ศิราแทบลืมไปว่าพวกเขาอยู่ในป่าดงพญาเย็น เสียงครางของเขาดังก้องผสมกับเสียงลำธารและลม ภูผาครางเมื่อศิรายื่นมือไปสัมผัสควยของเขา ตอบสนองด้วยการขยับมืออย่างดิบเถื่อน
เมื่อถึงจุดสูงสุดครั้งที่สามหรือสี่—ศิรานับไม่ไหว—ทั้งสองนอนลงบนพื้นหญ้าข้างลำธาร หอบหายใจ ร่างกายเปียกชุ่มด้วยเหงื่อและน้ำคาว ศิราหันมองภูผา ดวงตาเต็มไปด้วยความรักและความเหนื่อยล้า “เอ็ง... ทำให้ข้าตายได้เลย สัสๆ” เขากล่าวพร้อมรอยยิ้ม
ภูผาหัวเราะเบาๆ มือลูบผมเปียกของศิรา “เอ็งแข็งแกร่งกว่านั้น” เขากล่าว “และข้าจะทำให้เอ็งแข็งแกร่งยิ่งกว่า”
สู่หมู่บ้าน
เมื่อฟื้นกำลัง พวกเขาเก็บข้าวของและเดินทางต่อไปยังหมู่บ้านของศิรา โสมหิมพานต์ยังอยู่ในย่าม แต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือความผูกพันที่ทั้งสองสร้างขึ้นในป่า ความรู้สึกดิบเถื่อนและลึกซึ้งนั้นทำให้ศิรารู้ว่าเขาไม่อาจจากภูผาได้อีก
เมื่อถึงชายป่า ศิราหันมองภูผา “เอ็งจะรอข้าใช่ไหม?” เขาถาม เสียงแฝงด้วยความหวัง
ภูผายื่นมือจับใบหน้าของศิรา ดวงตาลึกล้ำราวกับบึงน้ำศักดิ์สิทธิ์ “ป่าแห่งนี้เป็นของข้า” เขากล่าว “และหัวใจของข้า... เป็นของเอ็ง”
ศิราทรุดตัวในอ้อมกอดของภูผา รู้สึกถึงความอบอุ่นและความแข็งแกร่งที่โอบล้อม “ข้าจะกลับมา” เขากล่าว “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
เงามืดที่ยังคงรอ
เมื่อศิราก้าวออกจากชายป่า เขาหันมองเป็นครั้งสุดท้าย ภูผายังยืนอยู่ เงาของเขาทอดยาวในแสงยามเย็น แต่ในความมืดของป่า ศิราสัมผัสได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่จ้องจากระยะไกล เงาแห่งอดีตอาจพ่ายแพ้ แต่ป่าดงพญาเย็นยังซ่อนความลับที่รอการเปิดเผย
ศิรารู้ว่าการเดินทางของเขายังไม่จบ และครั้งหน้าเมื่อเขากลับมา ความผูกพันของเขากับภูผาจะถูกทดสอบยิ่งกว่าที่ผ่านมา
โปรดติดตามตอนต่อไป
อ่านจบตอนแล้ว อย่าลืมช่วยคอมเม้นเป็นกำลังใจให้เขียนบทต่อไปนะครับ ขอบคุณครับรักผู้อ่าน
สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ชอบมากครับ แต๊งกิ้ว ยิ่งอ่านยิ่งสนุกไปกับความรักท้วมท้นไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดคือความรักคือความผูกพัน สื่อความรู้สึกดียิ้มไปกับศิรา ภูผาคับขอบคุนคับ ขอบคุงมากคร้าบ เสวสุดๆ
หน้า:
[1]