เรือเมล์เร่รัก ตอนที่ 1 by สุรัMนาวี_CP
วันนั้นผมอารามรีบจะกลับบ้านเพราะว่ากลัวจะติดฝนกลางทาง เห็นเรือข้ามฟากกำลังจะออกอยู่พอดี ก็เลยโดดขึ้นไปเบียดกับเขาเลย เรือแล่นออกไปได้ไม่เท่าไหร่ ฝนก็กระหน่ำลงมาจริงๆ พวกผู้โดยสารแห่มาออกันตรงกลางลำจนแน่นจังหวะนี้เองที่ผมไม่รู้ตัวเลยว่า Trumb drive สุดที่รักที่ห้อยคออยู่ทุกวี่วันจะไปเกี่ยวกันกับกระเป๋าของยายคนงานที่ยืนเบียดอยู่หน้าผมจนมันหลุด ผมได้ยินเสียงดังแกร๊กแต่ไม่ทันได้เอะใจ พอเรือจอดพวกผู้โดยสารก็กรูกันวิ่งขึ้นไปหลบฝนบนท่าเรือ ผมเองก็รีบไปต่อรถกลับบ้านเหมือนกัน
ทีนี้พอถึงบ้านผมก็รีบถอดเสื้อผ้าออก แต่ปรากฏว่าสร้อยคอผมมันเหลือแต่ปลอกเท่านั้นที่ติดอยู่ เท่านั้นแหละผมตาแหกเลย งานเขียนผมเป็นสิบๆ เรื่องแล้วไหนจะภาพอีก ตายแหงๆ เลย
ผมนึกถึงตอนที่ได้ยินเสียงอะไรหล่นในเรือ เลยปักใจเชื่อว่ามันจะต้องตกที่นั่น แต่ผมก็ลองเดินไปหาตลอดทางที่ผ่านมานะครับ ก็ไม่เจออะไรเลย Trumb drive ผมมันหน้าตาแปลกๆ ครับ เป็นแบบที่ทำเลียนแบบหมากฝรั่งยี่ห้อดังเพราะทรงมันคล้ายๆ กัน แต่ว่ามันจะหนากว่าหน่อยแถมยังสกรีนลายเหมือนกันอีกด้วย
แต่การที่จุกมันหลุดออกมาทำให้คนมองดูรู้ว่ามันคือ Trumb drive 8 GB ราคาก็ตั้งแพง ไอ้เงินไม่เสียดายหรอกครับ แต่งานที่เขียนเอาไว้ แล้วกับรูปภาพประกอบนี่สิ
กว่าผมจะไปถึงท่าเรือเมล์ก็ค่ำ ความหวังผมจะหมดอยู่รอมร่อแล้ว จำก็จำไม่ได้ด้วยว่าขึ้นลำไหนมา ดูๆ ไปก็เหมือนกันหมดแถมตอนนั้นผมเองก็รีบด้วย
ผมเห็นเงาหนุ่มรุ่นๆ สามคนนั่งดูดบุหรี่กันอยู่บนท่าข้างๆ คนหนึ่งใส่แต่กางเกงยีนส์เข่าขาดตัวเดียว หุ่นเพรียวแกร่ง ที่เอวห้อยตะกรุดและปลัดขิกอันใหญ่ เขานั่งเอาขาราน้ำอยู่ อีกคนใส่กางเกงขาสั้นสีกากีเหมือนเป็นเด็กนักเรียนตัวเดียวแถมตัดผมสกินเฮด หุ่นผอมๆ บางๆ เหมือนกัน ส่วนคนสุดท้ายตัวใหญ่สุดตัวดำๆ ล่ำสันใส่ชุดเครื่องแบบคนขับเรือ เอาเสื้อพาดบ่าไว้ ใส่แต่เสื้อกล้ามสีขาวข้างใน กล้ามเนื้อต้นแขนและหัวไหล่จรดแผ่นหลังสักยันต์พรึ่บ
ในความมืดนั้น ผมก็มองเห็นหน้าเขาไม่ชัดเท่าไหร่ ผมมองไปที่พนักงานเก็บตังค์ก็ไม่อยู่แล้ว และถึงถามไปก็คงไม่รู้อะไรอยู่ดี ผมเลยตัดสินใจเดินไปหาสามหนุ่มนั้น
"พี่ครับๆ มีใครเก็บ Trumb drive ได้ไหม?"
พี่คนขับเรือหันมามอง หน้าตาเขาก็โอเคอยู่แต่ไว้เคราสั้นๆ ที่คางดูแล้วน่ากลัว หุ่นก็ล่ำบึ้กแถมยังสักยันต์ด้วย เขาส่ายหัว
"ไม่รู้จัก"
ผมเลยเอาจุกที่เหลือออกมาให้ดู ก็พอดีกับที่สองหนุ่มนั่นเดินมาสมทบ น้องคนที่เป็นเด็กนักเรียนหล่อมากเลยครับ เสียดายที่หัวแกมีแผลเป็นหลายที่ ท่าทางจะเกเรไม่ใช่ย่อย แต่อีกคนที่ใส่ยีนส์เข่าขาดตัวเดียวหน้าตาก็แบบบ้านๆ เขาขมวดคิ้วดูแล้วถามผม
"ไฟแช็คเหรอ?"
"ไม่ใช่ไฟแช็คครับ Trumb drive ผมเก็บข้อมูลงานเอาไว้น่ะครับ มันสำคัญมากด้วย" ผมทำมือให้ดู
"เป็นแท่งแบนๆ ยาว ลายมันคล้ายๆ ห่อหมากฝรั่ง" ไอ้น้องคนโย่งดีดนิ้วดังเป๊าะ
"เออ นั่น กูว่าแล้วมันไม่ใช่ไฟแช็ค ปากมันแบนๆ มีรู"
"ครับๆ อันนั้นน่ะแหละครับ" ผมดีใจตัวสั่นเลย
"ไอ้กิตมันกวาดเจอเมื่อหัวค่ำ นึกว่าไฟแช็คเลยเก็บเอาไว้ เฮ้ย ไปเอามาให้เขาดิวะ"
น้องคนที่ใส่กางเกงนักเรียนวิ่งขึ้นไปบนเรือที่จอดอยู่สักพักก็โดดกลับมา ในมือมี Trumb drive ของผมด้วย ผมล่ะอยากจะแหกปากร้องไชโย
"ขอบคุณครับพี่" ผมยกมือไหว้คนขับเรือ
"น้องขอบใจนะครับ" ผมรับมาแล้วรีบกดฝาปิด ถอนหายใจอย่างโล่งอก คราวนี้ผมเก็บไว้ในกระเป๋าเลย
"เออ ไม่เป็นไรหรอก วันหลังถ้ารู้ว่าสำคัญก็เก็บไว้ดีๆ นะ" พี่คนขับเรือบอก ผมล่ะซึ้ง ดูเขาร้ายๆ กันทั้งนั้นไม่คิดว่าเขาจะมีน้ำใจขนาดนี้
ผมคงจะต้องเลิกล้มความคิดที่ว่าวัดคุณภาพคนกันด้วยการศึกษาเสียแล้ว นี่ถ้าหากผมทำมันหล่นหายที่มหาวิทยาลัย อย่าหวังเลยว่าจะได้มันคืน
"แล้วนี่จะกลับยังไงล่ะ" พี่คนขับเรือถาม
"อ่อ บ้านผมอยู่ตรงวัด....นี่เองครับ นั่งสามล้อหรือเดินไปก็ได้"
"เออ กลับดีๆ ล่ะ โชคดีไอ้น้อง" พี่เขายิ้มให้
ผมเห็นเขาดีดบุหรี่ลงน้ำแล้วเดินกลับไปลงเรือ มองตามไปเห็นคนตัวโย่งหิ้วพวงปลาดุกรัสเซียตัวเป้งกับขวดเหล้าขาวสองขวด สงสัยจะตกเอาที่ท่าเรือนี่แหละเพราะว่ายังเป็นๆ อยู่เลย ไอ้หนุ่มกางเกงนักเรียนที่ชื่อกิตโดดตามลงไป
ที่จริงผมน่าจะซื้ออะไรมาให้เขาทานกันนะจะได้เป็นสินน้ำใจ นึกได้ดังนั้นผมก็เดินย้อนกลับออกไปทางหน้าท่าเรือซึ่งตอนนี้เงียบเหงาไปมากแล้ว เนื่องจากไม่ใช่เวลาเรือเดินจึงไม่มีผู้โดยสารและตลาดก็กำลังวายตาม
ผมแวะเข้าร้านสะดวกซื้อ สั่งพวกแหนมกับของขบเคี้ยวที่น่าจะทานกับเหล้าได้ น้ำอัดลม แล้วก็บุหรี่ ถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนเขาจะดูดบุหรี่ LM ซองเขียว พอได้ของครบแล้ว ผมก็หิ้วเดินกลับไปหาพวกเขาที่เรือ ตายล่ะชื่ออะไรกันบ้างผมเองก็ไม่ได้ถาม ดูซิคนมีบุญคุณกันแท้ๆ แต่อย่างน้อยผมก็จำชื่อน้องกิตรูปหล่อได้ล่ะ
"กิต...กิต..." ผมตะโกนตรงท้ายเรือ อายๆ อยู่เหมือนกันที่มาตะโกนเรียกเขากลางค่ำกลางคืน แต่ดีที่ท่าเรือยามนี้ไม่มีผู้คนเลย จะมีก็แค่สามหนุ่มที่นั่งก๊งกันอยู่ในเรือเท่านั้น มีแสงไฟแรงเทียนต่ำหรี่ๆ ที่เปิดเอาไว้เพียงดวงเดียวกลางลำเรือที่เอาผ้าใบลงขึงกันน้ำค้าง
เสียงที่พูดคุยกันเบาๆ ภายในเรือเงียบลงทันที ใครคนหนึ่งพูดลอยๆ
"ใครวะ?"
"สุรัตน์ครับ" ผมตะโกน
"คนที่มารับของหายเมื่อกี้..."
ในเรือมีเสียงคุยกันซุบซิบพักใหญ่ ผมเกือบถอดใจวางของทิ้งไว้แล้ว ก็พอดีกับพี่ล่ำบึ้กคนที่ขับเรือเลิกผ้าใบคลุมเรือออกมาดู ตอนนี้แกใส่เสื้อเชิ้ตเก่าๆ ตัวเดียว ไม่ติดกระดุม เปิดให้เห็นแผงอกและหน้าท้องที่มีกล้ามเป็นมัดๆ ซ่อนอยู่ภายใต้รอยแหวก และกางเกงสีกากีเก่าๆ
"อ้าว ไอ้น้องคนเมื่อกี้นี่หว่า เฮ้ย ไอ้กิต พี่เขามาหามึงว่ะ"
ประโยคท้ายคล้ายจะประชดประชัน สักครู่น้องกิตก็เดินออกมา เขานุ่งบ็อกเซอร์ผ้ายืดสีมอๆ ตัวเดียว ท่อนบนเปลือยเปล่าอวดผิวกายที่เพิ่งผลิเนื้อหนุ่ม ไม่ต้องเดาเลยว่าน้องเขานุ่งกางเกงในอยู่ข้างในไหมเพราะว่าขณะที่เดินมา ควยของน้องเขาซึ่งขนาดที่ยังไม่ได้แข็งตัวยังดูยาวเป็นลำพาดผ่านลงมาทางขากางเกงเกือบคืบ เขาเกาหัวโล้นที่มีรอยแผลเป็นอย่างงงๆ
"มีอะไรพี่?" ผมชูของที่ซื้อมาฝากเขาให้ดู
"เอ่อ เห็นกินเหล้ากันอยู่เลยซื้อมาฝากน่ะครับ"
ขอบคุณครับ เคยอ่านเมื่อนานนนนนนนมาแล้ว
สนุกมาก
ไม่คิดว่าจะได้อ่านอีก
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆนะครับ สนุกมากครับ นักเขียนในตำนานเลย ... รอเสวตอนต่อ ขอบคุณ สนุกคับลุ้นตอนต่อไปอะไรยังไง ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ดี เคยติดตามเมื่อนานมากแล้ว ดีใจที่ได้กลับมาอ่านอีกครั้ง ขอบคุณมากครับ{:5_137:}
ขอบคุณครับ ข อ บ คุ ณ ค รั บ ไม่ได้อ่านเรื่องของสุรัตนาวีนานเลยยย ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_120:}ขอบคุณครับ{:5_125:}
หน้า:
[1]