บันทึก(ไม่)ลับ ทหารเกณฑ์ผลัด4 (ตอนที่ 3) วัดดวง
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Stroke_man เมื่อ 2025-7-24 08:26https://www.g4guys.com/data/attachment/album/202507/12/112451ixeeei3cd3f2iewe.jpg
ตอนที่ ๓. วัดดวง...
"ปึ่ก!"
"อุ๊ก!"
ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อมีบางสิ่งมากระแทกกับศีรษะด้านบน เสี้ยววินาทีต่อมาความเจ็บแปร๊บก็วิ่งปรู๊ดเข้ามาสมทบอีก แหม๋ ทีงี้สามัคคีกันจังเลยนะ
"ร้อยแปดสิบสอง" เสียงพี่ทหารขานตัวเลขเมื่อสั่งให้ผมขยับออกมายืนด้านข้างแต่มีเหลือบมองผมอยู่นะ ก่อนที่จะมีมือใครก็ไม่รู้มาลากแขนผมหลบออกไปข้างๆอีกที...
"กางแขนยืนตัวตรงนะพ่อรูปหล่อ มั่วะ!" เสียงทุ้มๆกระซิบอยู่ข้างๆหู พอผมหันไปมองก็พบกับใบหน้าของพี่ทหารอีกคนที่ทำหน้าที่วัดรอบอก ที่ทำตาเล็กตาน้อยยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ตรงหน้าผม แล้วสายตาพี่เขาก็เหลือบลงมองข้างล่าง....
"อืมมมมม.... เก้าสิบหนึ่ง" แล้วก็ขานตัวเลขออกมา
"ฟู่!" ผมถอนหายใจออกมาทันทีเมื่อสิ่งที่ผมคิดไว้มันคลาดเคลื่อน ฮ่าๆๆๆๆ ก็ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นทำท่าทางกระตุ้งกระติ้ง นึกว่ากำลังสนใจบักแขกน้อยของผมอยู่ แฮ่ๆ
ก่อนที่ผมจะเดินออกไปนั่งที่เก้าอี้ที่เขาจัดไว้ให้ ผมก็รู้สึกเสียวแปร๊บตรงหัวนมจนต้องงอตัวเล็กน้อย โธ่! ก็จะอะไรซะอีกล่ะครับ! เจ้าเดิมนั่นแหละ ก่อนจะลดสายวัดรวบเก็บ มิวายที่จะยื่นมือมาบี้หัวนมแถมยังหัวเราะเยาะผมอีก ผมก็ได้แต่ขบกรามกร่อดๆ! อย่านะ! บักแขกน้อยมึงอย่าพึ่งตื่นออกมาซนนะ....
เนื่องจากปีนี้มีผู้ที่อายุครบเกณฑ์เป็นจำนวนมาก หลังจากคัดเลือกตรวจร่างกายแล้วจึงต้องพักกลางวันกันก่อน
"จ่อย! เอาเสื้อกูมา" ผมหันไปขอเสื้อผมจากบักจ่อยในขณะที่กำลังกระดกน้ำอัดลมหลังกินข้าวเสร็จ ยื่นมือไปรับเสื้อ แต่... ไหนล่ะเสื้อ?
"จ่อย! เสื้อ!......."
"บักจ่อย! เอาเสื้อมา!" จ่อยแล้วจ่อยอีกก็ไม่ยอมส่งเสื้อมาสักที เลยต้องตะคอกเสียงดังใส่มันจนกลายเป็นจุดสนใจของผู้คนบริเวณใกล้เคียง ในขณะเดียวกันที่บักจ่อยหันควั่บมาหาผม มันเอาเสื้อผมปิดจมูกอยู่ ตกใจจนสะดุ้ง
"บักพากเอ๊ย! เอาเสื้อกูไปเช็ดขี้มูกเฉย โว๊ะ!" กำลังจะง้างมือใส่ มันก็ทำมือจุ๊ปากพลางกลอกตามองซ้ายขวา เป็นการส่งสัณญาณให้ผมมองรอบๆตัว ที่ตอนนี้มีสายตาหลายสิบคู่กำลังจ้องมองมา เหมือนกำลังถามว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นเสียงดังโวยวาย
"จิ๊! เดี๋ยวปั๊ด!" โวยวายเสร็จผมก็คว้าเเย่งเอาเสื้อมาใส่โดยไม่ได้เอะใจอะไรเลย เพราะมัวแต่หัวเสียที่บักห่าจ่อยมันเอาเสื้อผมไปเช็ดขี้มูก จะมาเป็นหวัดเหี้ยอะไรเดือนเมษา ฮึ่ย! ชั่งแม่ง!! จนกระทั่ง.....
"ว้าาาาา เขาใส่เสื้อแล้วว่ะมึง! เอ้าๆๆๆๆ!เช็ดน้ำลายแนหญิง" เสียงห้าวๆแปร่งๆแว่วมาจากทางด้านหลัง ผมจึงหันควั่บไปมองเห็น'เทยน้อยหน้าเทาคอเขียวนั่งบิดเอี้ยวตัวไปมาพลางทำท่าซับน้ำลายให้กัน ผมหรี่ตามองแป๊บนึงจึงนึกขึ้นได้ เลยรีบหันควั่บกลับมาหาบักจ่อย ไอ้นี่ก็นั่งหัวเราะคิกคักๆเฉย
"เพียะ!" ผมจัดการเบิร์ดกะโหลกไปทีนึงจนมันหน้าคะมำ โทษฐานที่ไม่ยอมบอกปล่อยให้ผมถอดเสื้อนั่งกินข้าวอยู่ได้ตั้งนานสองนาน.. ถึงว่า ใครเดินผ่านไปมาเหล่มองแปลกๆ ชิ! สมน้ำหน้ามัน...
๑๓:๐๐ น.
เวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง...หอประชุมของที่ว่าการอําเภอตอนนี้ แน่นขนัดไปด้วยชายไทยวัยฉกรรจ์ บ้างหน้าซีดเซียว บ้างนั่งยิ้มร่ารอลุ้นโชคชะตาของตัวเอง เสียงคุยกันจ๊อกแจ๊กจอแจของกองเชียร์แต่ละหมู่บ้านก็เบาลงเมื่อตำบลแรกเริ่มทำการจับใบดำใบแดง ส่วนตำบลผมอยู่ลำดับที่ ๓
"คิงๆ ปีนี้เขารับรับทหารบักอย่างหลายเลยว่ะ กูกับมึงบ่น่าจะรอด เฮ้อ..." บักเอ็มที่นั่งอยู่ด้านขวามือของผมเอียงมากระซิบกระซาบพลางถอนหายใจเบาๆ
"อืม... กูรู้แล้ว" ผมพูดเบาๆเอียงหน้าไปมองดูใบหน้า อันซีดเผือดของมัน
"เอ๊า! บักนี่แมะ! มึงบ่ย่านจับได้ใบแดงรึ! คือบ่เห็นเป็นเดือดเป็นร้อนหยังเลย!" มันเริ่มเสียงดังขึ้นจนพี่ทหารที่ยืนคุมเชิงอยู่ชำเลืองมอง จนผมต้องสะกิดมันเบาๆ
"มึงบ่กลัวว่าจะจับได้ใบแดงเหรอวะ" บักเอ็มหันมาถามผมด้วยอีกครั้งด้วยเสียงสั่นๆ และเบาลงมาก
"หึ! ได้กะได้ บ่ได้กะแล้วไป"
"โอ๊ย! กูล่ะยอมมึงเลยว่ะ! แม่ง! กูนี่ย่านชิบหายเลย ถ้ากูโดนขึ้นมา แม่กับน้องกูสิอยู่กับไผ" สีหน้ามันดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด เพราะมันอาศัยอยู่กับแม่และน้องชายวัยสิบสี่แค่ ๓ คน ที่เหลือผมขอไม่เล่านะครับ
"ไงวะ! เตรียมอกเตรียมใจไปเป็นทหารแล้วแม่นบ่มึงอ่ะ...?" เสียงบักมาร์ค หรือบักมากที่นั่งอยู่ข้างหลัง เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
"บักมาก! บักสัส! ปากดีเด้อมึง! เดี๋ยวมึงได้แดกตีนกู! บักค-ย! เดี๊ยะๆ!" บักเอ็มหันกลับไปชี้หน้าคาดโทษมันเอาไว้
"ดำ!".... "โห่........"
"ดำ!".... "โห่........"
"แดง! ทหารบก ผลัด ๑!"... "เฮ้ๆๆๆ ฮิ้วววววว"
เสียงโห่เสียงฮาจากกองเชียร์ดังขึ้นมาอีกครั้ง เพราะต่างก็ส่งเสียงเชียร์ลูกหลานตัวเองอย่างสนุกสนาน ลูกหลานใครจับได้ใบดําก็เฮกันลั่น กระโดดโลดเต้นอย่างกับถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง ส่วนลูกหลานใครที่จับได้ใบแดงก็เข่าทรุดร้องให้เป็นวรรคเป็นเวร
ผมก็นั่งลุ้นอยู่กับเขาด้วย ที่ลุ้นไม่ได้ลุ้นอะไรหรอกลุ้นว่าใบแดงจะออกไปแล้วกี่ใบต่างหาก จะเหลือไว้ให้ผมบ้างมั้ย ลึกๆผมก็อยากได้นั่นแหละ แต่แค่อยากลุ้นไง สักครั้งในชีวิต... อย่าป๊อด!...
ดำแล้วดำเล่า แดงแล้วแดงอีก ผ่านไปเรื่อยๆอย่างสนุกสนาน คนลุ้นก็ลุ้นจนเหงื่อแตก คนเชียร์ก็เชียร์กันสุดใจ จนมาถึงตำบลของผมก็จับกันไปเรื่อยๆ ดำบ้างแดงบ้างแบ่งๆกันไป และแล้วก็ถึงคิวหมู่บ้านผมแล้ว ซึ่งบักเอ็มก็เป็นคนแรกที่ได้จับก่อนเพื่อน...
"คนต่อไป นายเกรียงศักดิ์ กรมนัส (กอน-มะ-นัด ไม่ใช่ กรม-นัด)" พอได้ยินเสียงเรียกชื่อจากพี่ทหาร บักเอ็มถึงกับสะดุ้ง ผมนี่โคตรสงสารมันเลยว่ะ หน้าซีดตัวสั่น เหงื่อกาฬเริ่มผุดขั้นตามกรอบหน้ามือเย็นเฉียบ ผมเอื้อมไปจับมือมันแต่ก็ต้องเปลี่ยนไปจับแขนและบีบเบาๆแทน....
เฮ้อ... ใครไม่อยู่ตรงนั้นไม่รู้หรอก อันนี้เรื่องจริงนะ เป็นมาทุกยุคทุกสมัย บางคนก็มองว่าเว่อร์ ไม่เชื่อลองถามคนใกล้ๆตัวดูดิ!...
"พ่อแก้วแม่แก้ว เจ้าพ่อเจ้าแม่ พระรอดพระร่วง ช่วยลูกด้วย ขอให้ลูกจับได้ใบดําทีเถอะสาาาาธุ" เสียงมันหลับตาปี๋พึมพำๆยกมือท่วมหัว แล้วค่อยๆเอามือล้วงเข้าไปในกระปุกทึบแสง แล้วก็คน คน คน คนแล้วคนอีก
"จับขึ้นมาได้แล้ว! จะคนหาอะไรนักหนาเนี่ย!" พี่ทหารสะกิดบอกกับมัน มันจึงหยิบกระดาษที่ม้วนๆเล็กๆออกมาหนึ่งอันแล้วยื่นให้กับพี่ทหารไป..
"ใบแดง! ใบแดง! ใบแดง! ใบแดง!" เสียงกองเชียร์ต่างตะโกนเชียร์กันอย่างพร้อมเพรียง ส่วนเจ้าตัวถูกพี่ทหารอีกสองคนยืนประกบซ้ายขวา สีหน้ามันพร้อมจะร้องไห้ได้ตลอดเวลา....
ตึ่ก....! ตั่ก....! ตึ่ก....! ตั่ก....!
"ดำ!"
สิ้นเสียงประกาศ บักเอ็มก็กระโดดโลดเต้นดีอกดีใจ แม่กับน้องมันถึงกับร้องให้น้ำตาแตกเพราะดีใจ ส่วนผมนั้นถึงกับหูอื้อไปหมดเพราะได้ยินแต่เสียงกรี๊ดเสียงโห่ที่ทุกคนต่างก็ส่งเสียงเฮกันลั่น
"ต่อไป นายปรเมศ ใจหาญ" พอพี่ทหารประกาศเรียกชื่อผมจึงยกมือ และเดินไปหาที่จุดวัดใจ พอเอาเข้าจริงๆก็ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆเหมือนกันนี่หว่า เออ... ก็ตื่นเต้นดีว่ะเฮ้ย!...
เสียงซุบซิบๆ ดังแว่วมาไม่ขาดสาย ผมจึงสูดหายใจเข้าให้เต็มปอด ทำใจให้สบาย หลับตาลงแล้วยื่นมือล้วงลงไปหยิบม้วนกระดาษเล็กๆขึ้นมา เอาวะ! อันนี้ล่ะ แล้วแต่โชคชะตาก็แล้วกัน...
ผมส่งม้วนกระดาษนั้นให้พี่ทหาร แล้วหันมายังเพื่อนๆที่นั่งรอลุ้นกันอยู่ โบกไม้โบกมือและส่งยิ้มไปให้อย่างสบายใจ เสียงโห่ร้องของกองเชียร์ก็เฮดังสนั่น...
"ใบแดง! ใบแดง! ใบแดง! ใบแดง!"
ผมยืนนิ่งหลับตาพริ้มอย่างสบายอารมณ์ เสียงกองเชียร์เงียบลง เมื่อพี่ทหารคลี่ม้วนกระดาษออก และยกขึ้นให้กองเชียร์เห็น...
ตึ่ก...! ตั่ก....! ตึ่ก....! ตั่ก....!
"แดง! ทหารเรือ ผลัด ๔"
"เฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วู้วๆๆๆๆ"
สิ้นเสียงประกาศผมชูมือสะใจเหมือนบัวขาวชนะน็อค เสียงเฮฮิ้วววว กรี๊ดกร๊าดก็ดังกึกก้องทั่วหอประชุมอีกครั้ง ผมถูกพี่ทหารนำตัวมายังโต๊ะเซ็นเอกสารเสร็จแล้วผมก็เดินออกมาจากหอประชุม
"บักคิง!" เสียงบักจ่อยตะโกนเรียกผมอย่างดังผมจึงหันไปหามัน
หมั่บ!
มันกระโดดกอดผมเป็นเขียดตะปาดทันที (เขียดตะปาดก็มา อิอิ..) พร้อมทั้งฉีกยิ้มกว้างเรียกผมไม่หยุด
จนหมู่บ้านของผมทำการจับใบดำใบแดงครบทุกคน บรรดาญาติๆและเหล่ากองเชียร์จึงได้ต้อนฝูงโคถึกที่ตอนมาคึกคัก ต่างจากตอนนี้ที่มีเดินคอตกหลายราย...
สรุบแล้ววันนี้พวกผมมากัน ๑๖ คน โดนใบแดงไป ๑๑ หนึ่งในนั้น ก็มีบักมากปากแจ๋ว ที่เกือบแล้ว! เกือบจะโดนผมเอาปากมันมาเป็นสถานีจอดตีน! หวานเจี๊ยบบบ ฮ่าๆๆๆๆ...
ทันทีที่รถเคลื่อนตัวออกมา เสียงร้องรำทำเพลงเสียงปรบมือครึกครึ้นก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง บอกแล้ว... พวกเราเศร้าไม่นานหรอกครับ ก็คงจะเป็นเช่นเดียวกับชีวิตเรานั่นแหละ มัวแต่มานั่งจมปรักอยู่กับความทุกข์ แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปหาความสุขล่ะครับท่านผู้อ่านทุกท่าน...
"ป๊อก ป๊อก ป๊อก ฮิ้ววววว!"
"แก๊ก! โป๊ะ ป๊ะ ป๊ะ ป๊ะ! ฮิ้วววววว!"
"โบกมือหยอย ๆ บอกน้อยล่ะจะไปชายแดน ชะ ช่าา จำห่างร้างไกลแฟน อย่าหมอง สองปีกลับมา ฮิ้ววว"
----------------------------------
"แม่สาวแก้มเรื่อ ทหารเรือมาแล้ว
อย่าหนีพี่แจว ไปเลยแม่แก้วสาลิกา
เอิ๊ง เออ เอิง เอยยยย โอ้ แม่แก้วสาลิกา อ๊ะๆๆๆ"
บักจ่อยแหกปากร้องรำทำเพลงอย่างมีความสุขโดยไม่ได้สนใจว่าเสียงที่มันพยายามตะเบ็งเปล่งออกมานั้นจะไปทำลายโสตประสาทของใครบ้างหรือเปล่า
ตั้งแต่ลงจากรถ เดินนำหน้าผมมาจนถึงบ้าน เล่นเอาขี้หูเต้นระบำกันเลยทีเดียว พอถึงบ้านอาน้อยแม่มันนั่งรออยู่บนแคร่ใต้ต้นมะขามใหญ่หน้าบ้านอยู่ก่อนแล้ว
"แม่สาวแก้มเรื่อ ทหารเรือมาแล้วววว" มันยังไม่หยุดร้องเพลง ร้องย้ำอยู่แค่ท่อนเดียวเนี่ย พลางเดินเข้าไปหาแม่มันพร้อมท่าเต้นกวนๆ ย่อตัวยกไหล่ขึ้นเล็กน้อย ยื่นมือไปเชยคางแม่มันขึ้นมาพลางหลับหูหลับตาแหกปากต่อไป ผมหมั่นไส้เลยเดินไปผลักหัวมันทีนึงแล้วหันไปยิ้มให้อาน้อที่ตอนนี้นั่งทำหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
"ตามนั้น หึ!หึ!" ผมนั่งลงข้างๆแล้วบอกแกยิ้มๆ จากนั้นแกก็ค่อยๆเปลี่ยนสีหน้าจากกังวลเป็นดีใจฉีกยิ้มกว้างแล้วโผเข้ามากอดผมโยกตัวไปมาแล้วก็ปล่อยโฮออกมา
บักจ่อยที่ทำเช่นเดียวกับแม่มันแต่อยู่คนละข้างเห็นอาการแม่มันเป็นแบบนั้นมันเลยหันมาจ้องหน้าผม แล้วยิ้มมุมปาก แถมยักคิ้วให้อีก ดูแล้วกวนตีนสัส!ๆ
"ตามนั้นล่ะแม่ ทหารเรือผลัด ๔ โน่น เดือนกุมภาปีหน้าโน่นถึงจะได้ไป แม่นบ่คิง" มันบอกแม่มันแล้วหันมาถามผมเพื่อความมั่นใจว่าที่พูดมาถูกหรือไม่
"ฮือ ฮือ อาดีใจ อาดีใจ" พอได้ยินอาน้อยพูดแบบนั้นผมเลยหันควั่บไปหาบักจ่อยทันที สองแม่ลูกคู่นี่ต้องมีอะไรปิดบังผมแน่ๆ ผมคิดไปพลางหรี่ตามองบักจ่อยไปอย่างต้องการคำตอบ มันก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แถมยักคิ้วให้ผมทีนึง ผมเลยเปลี่ยนเรื่องแม่งเลย สัส! เดี๋ยวอดถีบมันไม่ได้...
"แล้วอาสงค์ไปไสล่ะ คือบ่เห็น"
"ฮึ! ฮือ กะซางหัวมัน อย่าไปสนใจเลย ป่ะ!จ่อย ไปนึ่งข้าว" อาน้อยฉีกยิ้ม ปาดเช็ดน้ำตาลวกๆตอบผมแล้วเอื้อมมือไปโยกหัวบักจ่อยไปมาก่อนที่จะพากันเดินหายเข้าครัวไป...
เอ... สองแม่ลูกคู่นี้พฤติกรรมน่าสงสัย... ใครพอจะรู้บ้างครับว่าสองคนนี้ปิดบังอะไรผมอยู่...
------------------------
------------------------
ฝากเป็นกำลังใจให้บักคิงด้วยนะคร้าบ ต่อจากนี้ไปชีวิตบักคิงจะเป็นอย่างไร มาช่วยลุ้นช่วยเชียร์กันต่อไป
---------------------------
๑ เม้น = ๑ กำลังใจที่มีความสำคัญที่สุด
กราบขอบพระคุณที่ไม่ทอดทิ้งบักคิง
------------------------
《《 ...โปรดติดตาม ตอนต่อไป... 》》
ขอบคุณครับ สนุกมาก
ลุ้นตามว่าจะโดนดำหรือแดง แล้วก็มาสงสัยว่าลุ้นทำไม ก็ชื่อเรื่องมันบอกอยู่แล้วววววว สนุกมากครับ Ark ตอบกลับเมื่อ 2025-5-28 21:49
ขอบคุณครับ สนุกมาก
ลุ้นตามว่าจะโดนดำหรือแดง แล้วก็ม ...
ขอบคุณมากๆครับที่แวะมาให้กำลังใจ❤️ ขอบคุณครับ คิงเอ้ยยยไม่มีไรหรอก เรียกเฉยๆ5555 หลบตีนแปป555 ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนครับ ขอบคุน ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ อ่านเพลินเลยครับ
ขอบคุณครับ ข อ บ คุ ณ ค รั บ ความสนุกมันอยู่ตรงนี้แหละ
หน้า:
[1]
2