ณ เวลาที่รังสีสาดผ่านฟ้า EP2
ตัวละครเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องแต่งเท่านั้นนิยายเรื่องนี้เป็นแนวโอเมก้าเวิร์ส ผมเพิ่งลองหัดแต่งแนวนี้ ติชมผมได้ครับ
“รกหน่อยเว้ย รถกู เหมือนบ้านอีกหลัง” ตำรวจหนุ่มรุ่นพี่เขาหัวเราะแห้งๆ“ไม่เป็นไรพี่ ให้ผมช่วย...”มือของแบงค์คว้าไปยังแฟ้มบางแฟ้มเพื่อจะวางไว้เบาะหลัง แต่จังหวะนั้นเอง มือเขากลับสัมผัสกับกระดาษทิชชู่ที่เปียกอุ่นนิดๆ พร้อมกลิ่นบางอย่างที่คุ้น... กลิ่นที่ไม่ใช่กาแฟ ไม่ใช่น้ำหอม... แต่เป็นกลิ่นที่เขาเคยได้กลิ่นเมื่อคืน... บนที่นอน... จากร่างกายตัวเอง“เฮ้ยๆๆ ไอ้นั่นไม่ต้องจับ!” ธามรีบคว้ามันกลับไปขว้างหลังรถแบบหน้าตาย“ขอโทษว่ะพอดี... เอ่อ... รถกูนี่มัน...”แบงค์หัวเราะเบาๆ กลบเกลื่อน กล้ามเนื้อด้านหลังของเขากระตุกวูบอีกครั้งหนึ่ง แบงค์นั่งบนรถมีบางจังหวะเขาเผลอเอามือมาถูจมูกตามความเคยชินแต่กลิ่นจากทิชชูดันติดใต้จมูก
'ทำไมมันหอมวะ รู้สึกดีเฉย' แบงค์คิดในใจ และพยายามสะบัดความคิดออกไป
รถหยุดที่หน้าคอกวัวหลังโรงเรียนมัธยมประจำตำบล
ฟางไหม้เกรียมจนดำ วัว 4 ตัวนอนแน่นิ่ง เสียงชาวบ้านล้อมวงพูดคุยกันเบาๆ ด้วยสีหน้าตึงเครียดกำลังคิดว่า ใครเป็นคนเผา พวกเขาดูโกรธพร้อมรุมประชาทัณฑ์สุดๆ
ธามเดินตรวจรอบๆ อย่างมีประสบการณ์ แต่แบงค์ย่อตัวลงมองจุดที่ไหม้ตรงกลาง
เขาไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหันมาบอก“พี่ธามครับ… ผมว่า จุดต้นเพลิงมันไม่น่าเริ่มจากขอบคอก” แบงค์กล่าวขณะสายตามองไม้ที่มอดดำ“หืม?” ธามหันมามอง “ว่าไงนะ?”“ดูตรงนี้ครับ” แบงค์ชี้ให้ดูเสากลางที่ไหม้หนักสุด “ถ้าเป็นไฟจากคนนอกจุดข้างนอก มันน่าจะลามเข้ามา ไม่ใช่ไหม้หนักตรงกลางแบบนี้ กองฟางรอบนอกกลับเบากว่า”ธามเลิกคิ้วขึ้น มองอย่างพินิจ
“วิเคราะห์ได้ดีนี่ หัดสังเกตแบบนี้ไว้นะ จะได้เป็นสายสืบดีๆ สักวัน”เขาวางมือเบาๆ บนหัวไหล่แบงค์ รอยยิ้มพาดที่มุมปาก
แบงค์ขยับไหล่หนีเล็กน้อย... แต่ไม่ได้เอามือออกกลิ่นที่โชยมาจากปลายแขนเสื้อธามลอยมาอีกครั้ง
กล้ามเนื้อหลังของแบงค์เกร็งนิดหนึ่งโดยไม่รู้ตัว‘แม่งเอ๊ย... ทำไมต้องเป็นกลิ่นนี้อีกวะ’ภายในรถกระบะ ระหว่างทางกลับ สน.รถวิ่งช้าๆ บนถนนลูกรัง ฝุ่นแดงลอยคลุ้งจนท้องฟ้าขุ่นนิดๆ
ธามยกกาแฟกระป๋องขึ้นจิบหนึ่งอึก ก่อนเอ่ยขึ้นธาม: “แปลกดีนะ... คนจะเผาคอกวัว มันไม่เริ่มจากกลางคอกหรอก แบกไฟเข้าไปลึกขนาดนั้น แม่งต้องเสี่ยงถูกจับเห็นแน่ๆ”แบงค์: “ครับ... ผมก็ว่าอย่างนั้น”
เขายังคงจ้องถนนข้างหน้า หัวคิ้วขมวดนิดๆธาม: “แล้วแกคิดว่าอะไรเป็นต้นเพลิง?”แบงค์: “ผมไม่แน่ใจครับพี่ แต่มันไม่น่าจะเป็นไฟจากขอบ พอเสาที่อยู่ตรงกลางไหม้หมดก่อน แล้วฟางแถวนั้นถึงลุก มันเลยทำให้วัวหนีไม่ทัน…”ธาม: “คิดเป็นขั้นเป็นตอนแบบนี้ดีแล้ว... อย่าลืมจดไว้ในรายงานด้วยล่ะ”
เขาหันมายิ้มให้ เหมือนพี่ชายเอ็นดูน้องชายแบงค์เงยหน้าขึ้นรับสายตา แต่สายตากลับไปสะดุดที่ ต้นขาข้างขวา ของธาม—กางเกงสีกากีแนบต้นขา และ...คราบจางๆ สีขุ่นอ่อนๆ ติดอยู่ใกล้ขอบรอยพับของขา
มันไม่มาก... แต่พอจะเห็นถ้าสังเกตดีๆ
มันเป็น “คราบใหม่”
ที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนที่เขาจะขึ้นรถมา......และก่อนหน้านั้นเพียงไม่นาน
แบงค์รู้ว่า “กลิ่นนั้น” ไม่ได้มาจากกาแฟเลยจริงๆจู่ๆ กล้ามเนื้อแถวสะโพกของเขาก็เกร็งแน่นเหมือนกับเมื่อคืน
หัวใจเขาเต้นแรงผิดจังหวะ
เขานั่งเกร็งเล็กๆ พร้อมบังคับตัวเองให้หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง
แบงค์คิดในใจ:
‘ใจเย็น... มองทำไมวะ มันก็แค่... บังเอิญ...’
‘แม่งเอ๊ย... ไม่ได้ตั้งใจจะคิดแบบนั้นเลยนะเว้ย’มือข้างหนึ่งของธามเอื้อมไปปรับแอร์ด้านหน้า
กลิ่นเดิมยังติดอยู่บนปลายนิ้วของเขา
แบงค์กลั้นหายใจ ไม่รู้จะทำยังไงดี นอกจากจิบกาแฟที่เริ่มจืดชืดในมือธาม: “เงียบเลย คิดอะไรอยู่?”แบงค์ (สะดุ้งเล็กน้อย): “...เปล่าครับ กำลังนึกเรื่องรายงานน่ะ”
รถกระบะจอดสนิท
แบงค์เปิดประตูฝั่งข้างคนขับลงก่อน สะพายกระเป๋า และหยิบแฟ้มสำนวนคดีไว้ในมือธาม เชิดคางบอกรุ่นน้อง: “เอาแฟ้มไปลงบันทึกในระบบเลย เดี๋ยวพี่เคลียร์ของท้ายรถแล้วตามไป”แบงค์: “ครับพี่”
เขาเดินเข้าตัวอาคารไปโดยไม่หันกลับธามยืนพิงประตูรถชั่วครู่ ถอนหายใจเบาๆ
สายตาหลุบมองไปยังเบาะข้าง — ก้อนทิชชูที่ขยำไว้เมื่อเช้า ยังวางอยู่ตรงนั้นเขาหยิบมันขึ้นมาช้าๆ ด้วยปลายนิ้วสองข้าง ก่อนบีบเบาๆ …
ยังอุ่นอยู่นิดๆ …
นั่นทำให้คิ้วเขาขมวดแน่นขึ้นเล็กน้อยธามคิดในใจ :
‘เชี่ย... กูเป็นอะไรของกูวะช่วงนี้’
‘ก่อนนอนก็ทีนึง ตื่นมาก็อีก แล้วนี่เช้าก่อนมางานอีก...’เขาขมวดคิ้วอย่างเซ็งๆ
เดินไปที่ถังขยะข้าง สน. โยนทิชชูลงไปแรงกว่าปกติเล็กน้อยยืนพิงข้างตัวรถ สูดลมหายใจเข้าแรง
เหมือนพยายามจะรีเซ็ตตัวเองจากความรู้สึกบางอย่างที่คุมไม่อยู่ธาม (ในใจ):
‘แม่ง... จะกลั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ ถ้าไม่ปล่อยก่อนมา กูต้องใส่เสื้อคลุมปิดกางเกงแน่...’
‘อยู่ดีๆ ก็มีอารมณ์มากผิดปกติ ไม่รู้ทำไม’
เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า
..........................หลายเดือนก่อนหน้า
แบงก์ออกมาที่ระเบียงหอพักพูดคุยโทรศัพท์กับเมียที่อยู่ต่างจังหวัด เขายืนคุยปกติในชุดบ๊อกเซอร์ มือข้างนึงล้วงไปจับแท่งเอ็นร้อนๆที่ขยายตัวขึ้นจากการได้ยินเสียงเมียพลันสายตามองขึ้นฟ้า เเสงสีเขียววาบใหญ่ที่สว่างวาบทั่วบริเวณนั้น ทำให้เอาแบงก์กระพริบตา แม้เเสงนั้นจะอยู่ไม่ถึง 30 วิ แต่ร่างกายแบงก์เหมือนอาบแสงประหลาดไปเต็มๆ เขาบอกเมียไปว่าเหมือนมีแสงจากไหนไม่รู้ แบงก์ยืนมองท้องฟ้าต่อไป คุยโทรศัพท์ไปเรื่อยจนเมื่อเวลาผ่านไปเขานั่งลงถอดบ๊อกเซอร์ไม่อายใคร เพราะหลังหอพักคือป่าทั้งนั้น "พลอย....แบงค์จะแตกแล้ว" เสียงตำรวจหนุ่มครางเบาๆ"แตกเลยแบงค์ แตกเลย" เสียงกระเส่าของหญิงสาวปลายสายบอกสามีหนุ่มของเขา
..........................................
อีกฟากหนึ่ง ร่างสูงใหญ่ ธาม นั่งพิมพ์สำนวนคดีในห้องพักเขากำลังใช้สมาธิ แวบเดียว แสงสีเขียววาบใหญ่ขึ้นมา เขาคิดว่าอาจจะเป็นพวกดอกไม้ไฟฉลองงานาอะไรแน่เลยด้วยตัวงานที่มากเขาเดินไปที่ระเบียงร่างกายโดนแสงสีเขียวเล็กน้อย เขาขยับผ้าม่านปิดและมาทำงานต่อที่โต๊ะของเขา........................................................
กลางผืนป่าทึบ ณ ดาวซารีออน
เปลวเพลิงสว่างโรจน์จากกองไฟขนาดใหญ่ กลางลานพิธีแห่งชนเผ่าดึกดำบรรพ์ที่ไร้ชื่อ บนผิวดินที่ถูกขูดให้โล่งเตียนด้วยมือเปล่า มีสัญลักษณ์ขนาดใหญ่คล้ายอักขระ "โอเมก้า" สลักฝังอยู่รอบวงพิธี ราวกับขอพรจากดวงดาวเบื้องบน เสียงขับขานคาถาแปลกประหลาดดังขึ้นพร้อมกับจังหวะโขกกลองไม้ ความดิบของเสียงแหลมทุ้มที่พ่นออกมาจากลำคอมนุษย์ผิวกร้านผิวเข้ม เหมือนสัตว์ป่ากำลังกู่ร้องแสดงอำนาจชายผู้นำเผ่า ผู้สวมเพียงหน้ากากไม้แกะสลักครึ่งหน้า ยืนตระหง่านอยู่หน้าเปลวเพลิง ร่างเปลือยเปล่าโชว์แท่งเนื้อสีดำยาวราว 7 นิ้วทั้งแผ่นหลังชุ่มเหงื่อ แผ่นอกกระเพื่อมไปตามจังหวะหายใจ แขนกำยำขยับขึ้นราวเทพเจ้าที่กำลังเลือกผู้สืบสายเลือดใหม่เบื้องหน้าเขา มีชายวัยฉกรรจ์ราวยี่สิบคน อยู่ในท่าโค้งศีรษะจรดพื้น มือแนบข้างลำตัว ร่างกายเปลือยเปล่าไร้เครื่องนุ่งห่ม ไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้น มนต์ขลังของพิธีเก่าแก่ผสานกลิ่นควันไม้เร้าให้ทุกคนอยู่ในภวังค์อีกมุมของลานพิธี มีสี่คนที่ยังเยาว์วัยประมาณ 14-15 ปีเทียบกับมนุษย์โลก ใบหน้ายังเกลี้ยงเกลา แต่ลำตัวแน่นตึงด้วยกล้ามเนื้อที่ขัดกับวัย พวกเขานอนราบกับพื้นในท่าอกแนบดิน สะโพกเชิดสูง โชว์ความกลม ขาวนิ่มน่าสัมผัส ส่ายเบาๆ ไปตามจังหวะการสวด เสียงครางต่ำแผ่วออกมาคล้ายลมหายใจสัตว์ในฤดูผสมพันธุ์พิธีกรรมเข้าสู่ช่วงลี้ลับ ชายหัวหน้าเดินตรงไปยังกลุ่มผู้เข้าร่วม ใช้ฝ่ามือฟาดลงบนเรือนร่างของผู้ที่สั่นไหวมากที่สุด คนที่แสดงความพร้อมที่สุดเพียงหนึ่งเดียวจะได้รับเกียรติแห่งการสืบสาย ขณะที่ที่เหลือจะถูกส่งต่อให้สมาชิกคนอื่นของเผ่าอย่างเป็นธรรมเนียม
ชายหัวหน้าเผ่ามองเห็นเด็กชายที่อ้าขาหันหน้ามองแท่งเนื้อที่กระตุกงัดขึ้นของเขา สะโพกที่สายไปมานั้น ดูขมิบรัวๆ ต่างจากคนอื่นๆเขาเดินไปใช้ลิ้นหยาบๆลากไปตามร่องสวาทตรงนั้น เสียงเฮลั่น เป็นสัญญาณว่า การเลือกแม่พันธุ์ของชนเผ่าสำเร็จแล้ว
จนกระทั่ง...เสียงแรกระเบิดขึ้นจากทิศตะวันตก
เสียงสัตว์ป่าร้องระงมไปทั่วผืนป่า
นกที่มีปีกเรืองแสงสีฟ้าแตกตื่นบินขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างจ้าละหวั่น
ช้างยักษ์ประหลาด ใช้ใบหูที่ใหญ่เกินตัวโบกกระพือบินออกจากดงไม้
ตั๊กแตนโลหะสูงเท่ามนุษย์ผู้ใหญ่ กระโดดฝ่าหญ้าคม
หมูป่าเกล็ดแก้วสามขา วิ่งวนไร้ทิศทาง
ไก่ป่าเขาสองชั้นส่งเสียงลั่นคล้ายแตรศึกพื้นดินสั่นสะเทือน
ต้นไม้ยักษ์โค่นล้มช้า ๆ
จากพื้นเบื้องล่างรอยร้าวเรืองแสงเริ่มผุดขึ้น
ลาวาสีเขียวมรกต ปะทุออกมาเหมือนฟองพิษ ควันซึมขึ้นจากทุกทิศ
แผ่นดินตรงจุดประกอบพิธีเริ่มเรืองแสง สีทองซีดตัดกับเงาไฟ
พลังบางอย่างตื่นขึ้น
ไม่ใช่เพียงดินฟ้าอากาศ แต่เป็นสิ่งเก่าแก่กว่านั้น
เผ่าดึกดำบรรพ์เริ่มตะโกน บ้างวิ่งหนี บ้างสวดต่อเสียงดังขึ้น
ราวกับรู้ดีว่าสิ่งที่กำลังมา...คือราคาที่ต้องจ่ายพื้นดินบางส่วนลอยลุดร่องลอยไปในอวกาศอันไกลโพ้น
ก้อนหินขนาดใหญ่อยู่ในชั้นบรรยากาศถูกเผา ก่อประกายแสงสีเขียววาบใหญ่ คลุมดาวเคราะห์สีน้ำเงิน!
สนุกมากครับ อ่านสนุกดีครับ สนุกมากครับ แนวแปลกดี น่าติดตามเหมือนกัน ขอบคุณคับ ขอบคุณครับ ตื่นเต้นแปลกใหม่น่าติดตามไม่คิดจะมีคนเขียนออกแนวไซไฟ อย่างแจ่ม ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ลุ้นต่อ ว่าจะเป็นอย่างไร แสงส่องกามแน่ๆ
หน้า:
[1]