ณ เวลาที่รังสีสาดผ่านฟ้า EP1
ตัวละครเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องแต่งเท่านั้นนิยายเรื่องนี้เป็นแนวโอเมก้าเวิร์ส ผมเพิ่งลองหัดแต่งแนวนี้ ติชมผมได้ครับในห้องพักราชการกลางชานเมือง…
แบงค์...ชายหนุ่มผิวขาวสะอาดในชุดตำรวจสีกรมท่าที่ยังเรียบตึงทุกสัดส่วนกำลังยืนชิดหน้าต่าง พูดโทรศัพท์เสียงนุ่ม
เสียงเขาเบาแผ่วเหมือนกลัวลมจะพัดพาไปถึงใคร“...สิ้นเดือนเจอกันแน่นอนนะ... ไม่ให้หลุดเลย จะกอดให้หายคิดถึง...”
น้ำเสียงเขาสั่นเบา ปลายคำเต็มไปด้วยแรงปรารถนา
เหงื่อผุดตรงขมับไหลลงสู่แนวกรามที่คมกริบ เสื้อเชิ้ตแขนสั้นเข้ารูปแนบลำตัวจนเห็นแนวอกแน่น และกล้ามเนื้อหน้าท้องที่กระเพื่อมตามลมหายใจ
เขายืนอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน มือข้างหนึ่งแนบแน่นกับโทรศัพท์
อีกข้าง... กำแน่นจนเส้นเลือดปูดเมื่อวางสาย หัวใจยังไม่สงบลง ร่างกายกลับร้อนวูบวาบ
เขาเอนตัวพิงขอบเตียงช้าๆ สองขาแข็งเกร็ง
สิ่งหนึ่งดันตึงกางเกงตำรวจที่ตัดมาอย่างดีราวกับจะหลุดออกมาอยู่รอมร่อแต่ทันทีที่มือสัมผัสผิวกาย เขากลับชะงัก
ร่างกายมันมีบางอย่าง... ผิดไป
…เขานั่งนิ่งอยู่บนเตียง เสื้อยูนิฟอร์มถูกถอดออกครึ่งหนึ่ง เผยแผ่นอกแน่นที่สั่นตามจังหวะหายใจมือข้างหนึ่งกุมเป้าแน่นไว้ ราวกับพยายามจะสะกดความร้อนที่กำลังไหลวนอยู่ข้างใน“คิดถึงเมียชิบหาย…” เขาครางแผ่วปลายนิ้วไล่จากหน้าท้องลงมาช้าๆ ผ่านแนวเอ็นที่ตึงแน่น กล้ามเนื้อสั่นกระตุกตามแรงใจทันทีที่นิ้วมือเผลอเลื่อนไปใกล้บริเวณรอยแยกหลังสะโพก...
เขากลับชะงักสัมผัสที่ได้รับ มันไม่ใช่เพียงผิวหนัง
แต่มัน ลื่น
อุ่น
และ... เต้นตุบๆเขาชะงักอยู่อย่างนั้น มือยังวางแนบอยู่ตรงนั้น
ความรู้สึกบางอย่างแทรกซึมจากจุดเล็กๆ นั้น ส่งไหวสะเทือนมาถึงอกก่อนที่เขาจะรู้ตัว สะโพกเขาค่อยๆ แอ่นขึ้น
ขาแยกออกจากกันโดยไม่รู้ตัว
ปลายนิ้วเริ่มสั่นไหว และ แทรกเข้าไป ทีละน้อย ทีละนิด“...อะไรวะ” เขากระซิบเหงื่อแตกแต่มือเขายังขยับร่างกายเขาเริ่มสั่นไหวแรงขึ้น
อารมณ์เหมือนถูกดูดลงหลุมลึกที่เขาไม่เคยตกมาก่อน
ความร้อนจากภายในปะทุขึ้นเหมือนไฟลามจนในที่สุด—
เขาก็ปลดปล่อย
ด้วยร่างกายที่โค้งงอ
ใบหน้าฝังกับหมอนเงียบ
และเปลือยเปล่าเขานอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ก่อนจะกัดฟันแน่น
และพูดเสียงแหบ“...ไอ้เหี้ย... ไอ้เหี้ยเอ๊ย...”
“อะไรวะกู... กูเป็นอะไรวะ…”
..........................................................แสงแดดยามเช้าส่องผ่านช่องหน้าต่างเข้ามากระทบร่างเปลือยเปล่าของแบงค์ที่นอนคว่ำอยู่บนเตียง ผ้าห่มบาง ๆ ถูกเหวี่ยงหลุดจากร่าง เหงื่อชื้นบางจุดยังติดอยู่ตามแผ่นหลังกับต้นคอ ที่นอนมีรอยยับและรอยเปื้อนจาง ๆ ที่เจ้าตัวไม่ได้อยากมองซ้ำเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น เขาลุกพรวดขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ หน้าแดงเห่อเหมือนยังฝังอยู่ในความฝันเมื่อคืน — แต่เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่ความฝัน"เหี้ย..." เขาพึมพำเบา ๆ ก่อนจะรีบคว้าผ้าขนหนูแล้วตรงเข้าห้องน้ำ
ร่างกายของเขายังอ่อนแรงแปลก ๆ โดยเฉพาะสะโพก และร่องก้นขาวเนียน ที่เขาไม่อยากจะคิดถึง
แต่ในหัว มันกลับวนเวียนไม่หยุด...ร่างกายของเขาเองนั่นแหละ ที่ยกสะโพกขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อคืน
...ของเหลวใสที่ไหลออกจากตัวเอง ทั้งที่ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนั้นมาก่อนหลังอาบน้ำ เขาสวมเครื่องแบบเต็มยศ ชุดตำรวจฟิตพอดีตัวแนบกับกล้ามเนื้อพอเหมาะ
เสื้อเชิ้ตเก็บชายเนี้ยบ เข็มขัดแน่น รองเท้าขัดจนเงาวับ
แม้หน้าจะยังแดงน้อย ๆ จากความร้อนอาบน้ำ แต่แววตาก็มีความลังเลจาง ๆ แทรกอยู่
สิบตำรวจโทแบงค์ ไม่แน่ใจว่าแค่เขาเหนื่อย... หรือเขากำลังเปลี่ยนไปเมื่อมาถึงโรงพักในอำเภอเล็ก ๆ แห่งนี้
แบงค์ยกมือทำความเคารพก่อนจะเดินไปนั่งประจำโต๊ะตามปกติ
ในห้องพักเจ้าหน้าที่ บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงคุยกันเรื่องคดีนู่นนี่
แต่แบงค์กลับเงียบเขากำลังว้าวุ่น หูอื้อ ลมหายใจยังติดขัด เหมือนกลิ่นในตัวเขายังไม่จางไปทันใดนั้น เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้น "ต๊อก...ต๊อก...ต๊อก"
ชัดเจน หนักแน่น และมีจังหวะ
ทุกคนลุกขึ้นแทบพร้อมกัน"ทำความเคารพครับ!"
เสียงตำรวจในห้องเอ่ยพร้อมกัน ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาร้อยตำรวจโทธามสูงกว่าแบงค์หนึ่งช่วงหัว ไหล่กว้าง ผิวเข้มคมตามกรอบหน้า
ดวงตาดูสงบนิ่งแต่ลึกจนเหมือนมองทะลุ
เขาเดินผ่านแถวตำรวจ พยักหน้ารับไหว้ทีละคน ก่อนจะหยุดที่หน้าโต๊ะแบงค์
"ได้ยินว่าตั้งแต่ประจำการ ยังไม่ออกพื้นที่เลยนี่หว่า " เขายิ้มมุมปากเล็ก ๆ แล้ววางแก้วกาแฟเจ้าอร่อยลงข้างหน้าตำรวจรุ่นน้อง"เก็บแรงไว้นะ สิบโมงออกพื้นที่กับพี่"แบงค์รีบลุกขึ้น โค้งศีรษะเล็กน้อย
"ครับ ขอบคุณครับพี่ธาม"รุ่นพี่ที่แบงค์รู้จักตั้งแต่สมัยเรียนประถม นับถือกันตามประสาพี่น้อง
ตอนที่ร่างสูงเดินผ่านหลังไป
กลิ่นบางอย่าง ลอยเฉียดปลายจมูกแบงค์อย่างรวดเร็วหอม เย็น และกระตุ้นอย่างประหลาด
เป็นกลิ่นที่ทำให้หัวใจเขาสะดุด
และก่อนที่สมองจะคิดทัน
กล้ามเนื้อด้านหลังบริเวณรูชมพูภายในกางเกงสีกากีที่ฟิตกับทรงก้นกลมของเขากระตุก เบา ๆ
เขาเบิกตากว้างเล็กน้อย กำมือตัวเองแน่นขณะนั่งลง
รู้สึกว่าท้องล่างร้อนวาบ
ความรู้สึกนั้นมันไม่ใช่ความเคารพ
แต่มัน...ใกล้เคียงกับความปรารถนา
แบบที่ไม่ควรเกิดขึ้นเลยในสถานที่แบบนี้
และเหนือสิ่งอื่นใด กลิ่นนั้น
มันไม่ใช่กลิ่นกาแฟ...
...................................แบงค์นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเองในห้องสืบสวนเล็กๆ ของโรงพักประจำอำเภอ กาแฟเจ้าอร่อยในมือแม้จะอุ่น แต่ความรู้สึกบางอย่างกลับทำให้เขารู้สึกอุ่นวาบยิ่งกว่า มันไม่ใช่เพราะกาแฟแน่ๆ แต่เป็นกลิ่นที่โชยมาเมื่อตอนร้อยตำรวจโทธามเดินผ่านตอนเช้า... กลิ่นนั้น มันไม่ใช่กลิ่นกาแฟ มันติดใต้จมูกบอกไม่ถูก
ภายในสน. บรรยากาศยังเงียบเช้า เจ้าหน้าที่บางคนกำลังนั่งเช็กสำนวนคดี บ้างเปิดแฟ้มรายงานเหตุประจำวัน บ้างกำลังคุยเรื่องสายตรวจในชุมชน งานที่วนเวียนของสถานีเล็กในต่างจังหวัดแต่ไม่ทันไร เสียงเปิดประตูรถกระบะสีขาวหน้าสน.ก็ดังขึ้น
“แบงค์ ไปกับกู ดูคอกวัวหน่อย” ธามเดินกลับมาพร้อมกุญแจรถในมือ เขายิ้มบางๆ แล้วส่งสัญญาณให้เดินตาม“ครับพี่” แบงค์ลุกขึ้น หิ้วกาแฟตัวเองเดินตามไปโดยไม่ลืมเก็บปืนประจำกายใส่ซองแนบเอวขึ้นรถยังไม่ทันจะนั่งดี ธามก็ก้มลงย้ายของที่กองไว้บนเบาะข้างๆ แบบรีบร้อน เอกสาร กองแฟ้ม เสื้อกันฝน และ—กล่องทิชชู่ที่มีเศษกระดาษขยำวางอยู่“รกหน่อยเว้ย รถกู เหมือนบ้านอีกหลัง” ตำรวจหนุ่มรุ่นพี่เขาหัวเราะแห้งๆ“ไม่เป็นไรพี่ ให้ผมช่วย...”มือของแบงค์คว้าไปยังแฟ้มบางแฟ้มเพื่อจะวางไว้เบาะหลัง แต่จังหวะนั้นเอง มือเขากลับสัมผัสกับกระดาษทิชชู่ที่เปียกอุ่นนิดๆ พร้อมกลิ่นบางอย่างที่คุ้น... กลิ่นที่ไม่ใช่กาแฟ ไม่ใช่น้ำหอม... แต่เป็นกลิ่นที่เขาเคยได้กลิ่นเมื่อคืน... บนที่นอน... จากร่างกายตัวเอง“เฮ้ยๆๆ ไอ้นั่นไม่ต้องจับ!” ธามรีบคว้ามันกลับไปขว้างหลังรถแบบหน้าตาย “ขอโทษว่ะพอดี... เอ่อ... รถกูนี่มัน...”แบงค์หัวเราะเบาๆ กลบเกลื่อน กล้ามเนื้อด้านหลังของเขากระตุกวูบอีกครั้งหนึ่ง โดยไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรกันแน่...
เขาหันหน้าออกหน้าต่าง มองเส้นทางที่ไปพื้นที่สืบสวน พร้อมกับรู้สึกว่าร่างกายตัวเองไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
อ่านต่ออีกตอนคงได้เสียว สนุกมากครับ ขอบคุณคับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ออกตรวจ หรือพามารับการตรวจ งานนี้ตื่นเต้นดี สนุกมากครับ ชวนติดตามมากเลย ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ เขียนดีมากๆเลยครับ ขอบคุณครับ น่าติดตามครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ มันดีนะปูเรื่องได้น่าเสียวเอ้ยน่าสนใจ
หน้า:
[1]