วันนั้น...ที่ตะวันหวนคืน (บท12)
บทที่ ๑๒: ชีวิตใหม่...ใจเดิมแม้จะพยายามรักษาระยะห่างจากภาคินเพื่อลดความเขินอายและความรู้สึกผิด แต่ตะวันก็ตระหนักดีว่าเขาไม่สามารถตัดขาดจากชีวิตของตัวเองได้ การเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยคือการเริ่มต้นบทใหม่ของชีวิต เขาพยายามที่จะปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ สร้างความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมสาขา และตั้งใจศึกษาในสาขาที่เลือกเรียน
ในช่วงแรก ตะวันยังคงเก็บตัวและไม่ค่อยสุงสิงกับใครมากนัก แต่ด้วยความเป็นคนมีน้ำใจและมีอัธยาศัยดี ทำให้เขาสามารถผูกมิตรกับเพื่อนใหม่ได้บ้าง กลุ่มเพื่อนเล็กๆ ของตะวันส่วนใหญ่เป็นคนที่ตั้งใจเรียนและมีเป้าหมายในชีวิตที่ชัดเจน การได้อยู่ใกล้ชิดกับคนเหล่านี้ ช่วยให้ตะวันรู้สึกผ่อนคลายและมีความหวังในอนาคตมากขึ้น
หนึ่งในเพื่อนสนิทของตะวันในมหาวิทยาลัยคือ "ปาล์ม" หนุ่มร่างสูง ผิวเข้ม มีนิสัยร่าเริงและเป็นกันเอง ปาล์มเป็นคนเปิดเผยและมักจะชวนตะวันเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ ของมหาวิทยาลัยอยู่เสมอ
“ไอ้ตะวัน! เสาร์นี้มีคอนเสิร์ตวงดังที่ลานกิจกรรม ไปด้วยกันไหม?” ปาล์มชวนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
ตะวันลังเลเล็กน้อย “ไม่รู้สิปาล์ม ช่วงนี้กูอยากอ่านหนังสือเตรียมสอบมากกว่า” เขาพยายามหาข้ออ้างเพื่อหลีกเลี่ยงกิจกรรมทางสังคม
“โธ่! อ่านหนังสือเมื่อไหร่ก็ได้ ไปสนุกคลายเครียดบ้างเถอะน่า” ปาล์มคะยั้นคะยอ
ในที่สุด ตะวันก็ใจอ่อนและตกลงไปคอนเสิร์ตกับปาล์มและเพื่อนๆ คนอื่นๆ บรรยากาศในงานคึกคักและสนุกสนาน ผู้คนมากมายต่างเต้นและร้องเพลงตามศิลปินที่ชื่นชอบ ตะวันพยายามที่จะสนุกไปกับบรรยากาศรอบข้าง แต่ในใจลึกๆ กลับรู้สึกโดดเดี่ยวและความคิดถึงภาคินก็แวบเข้ามาเป็นระยะ
เมื่อเพื่อนๆ เริ่มพูดคุยถึงเรื่องความรักความใคร่ และชวนตะวันให้ลองเปิดใจคบใครสักคน ตะวันกลับรู้สึกกระอักกระอ่วนและรีบปฏิเสธอย่างไม่มีเหตุผล
“ตะวัน นายไม่เคยสนใจผู้หญิงเลยเหรอวะ? หล่อๆ อย่างนาย น่าจะมีสาวๆ มาชอบเยอะแยะ” เพื่อนคนหนึ่งแซว
ตะวันยิ้มเจื่อนๆ “ฉันยังไม่พร้อมที่จะมีแฟนตอนนี้ ขอตั้งใจเรียนก่อนดีกว่า”
เพื่อนๆ มองหน้ากันอย่างสงสัย พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่มีเสน่ห์อย่างตะวันถึงไม่สนใจเรื่องความรักเลยแม้แต่น้อย
แม้ว่าตะวันจะพยายามปรับตัวเข้ากับชีวิตใหม่ในมหาวิทยาลัย และมีเพื่อนใหม่ที่คอยสนับสนุน แต่ความรู้สึกที่เขามีต่อภาคินกลับไม่เคยจางหายไป ความคิดถึงและความห่วงใยยังคงวนเวียนอยู่ในใจของเขาเสมอ โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่เขาอยู่ห่างไกลจากพ่อ
ทุกครั้งที่โทรศัพท์หาภาคิน เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยจะทำให้หัวใจของตะวันเต้นแรงขึ้น ความรู้สึกอบอุ่นและความปรารถนาที่จะอยู่ใกล้ชิดพ่อก็ปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง แต่เขาก็ต้องควบคุมตัวเองและพูดคุยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ การเดินทางกลับบ้านยังคงเป็นสิ่งที่ตะวันให้ความสำคัญเป็นอันดับแรก การได้เห็นหน้าพ่อ ได้ทานอาหารร่วมกัน และได้พูดคุยกันบ้างเล็กน้อย แม้จะยังคงมีความอึดอัดและความเงียบปกคลุมอยู่บ้าง แต่ก็เป็นสิ่งที่เติมเต็มความรู้สึกในใจของเขา
อย่างไรก็ตาม ตะวันตระหนักดีว่าเขาไม่สามารถหลีกหนีความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองไปได้ตลอดชีวิต การพยายามสร้างระยะห่างอาจจะช่วยลดความเขินอายได้บ้าง แต่ความรู้สึกที่ต้องห้ามก็ยังคงอยู่ และดูเหมือนจะทวีความรุนแรงขึ้นตามกาลเวลา
ตะวันรู้ว่าเขาต้องเลือกระหว่างความรู้สึกของตัวเองกับความสัมพันธ์แบบพ่อลูก หากเขาปล่อยให้ความรู้สึกที่ "ไม่ใช่ลูก" นี้ครอบงำจิตใจต่อไป มันอาจจะนำไปสู่ความขัดแย้งและความเจ็บปวดที่ไม่อาจเยียวยาได้ แต่ถ้าเขาพยายามที่จะกดข่มความรู้สึกนี้ไว้ มันก็อาจจะสร้างความทุกข์ทรมานให้กับตัวเขาเองไปตลอดชีวิต
ทางเลือกที่ยากลำบากกำลังรอคอยอยู่เบื้องหน้า ตะวันไม่รู้ว่าจะตัดสินใจอย่างไร เขาไม่ต้องการที่จะทำลายความสัมพันธ์อันมีค่ากับภาคิน แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่แท้จริงในใจของตัวเองได้
ความสับสนและความขัดแย้งภายในใจของตะวันยังคงดำเนินต่อไป ราวกับพายุที่โหมกระหน่ำ เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะทำอย่างไรต่อไป และอนาคตของความสัมพันธ์ระหว่างเขากับภาคินจะเป็นเช่นไร...
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
รอติดตามตอนต่อไป ขอบคุณครับ สนุกมากครับ สนุกมากครับ ขอบคุณมากๆครับ ยืดเยื้อมากไปแล้ว ขอบคุณครับ
หมอกลงจนขุ่นมัวมาหลาย EP แล้ว :'( อื่มมมม บทเดิมๆข้อความเดิมๆความรู้สึกๆเดิมพาให้ อีดอัด ไม่ค่อย..... อย่าว่า กันนะ ครับแต่ รู้สึก แบบนั้น จริงๆ {:5_117:} วนไปเวียนมา รอติดตามต่อครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุนครับ อนาคตตะวันกับภาคินจะเป็นเช่นไรกัน
หน้า:
[1]