วันนั้น...ที่ตะวันหวนคืน (บท7)
บทที่ ๗: วัยรุ่นกับความรู้สึกที่เปลี่ยนไปการก้าวเข้าสู่วัยรุ่นอย่างเต็มตัว พร้อมกับการเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมนในร่างกาย ส่งผลให้ความรู้สึกต่างๆ ในจิตใจของตะวันทวีความรุนแรงและซับซ้อนมากขึ้น ความผูกพันและความชื่นชมที่มีต่อภาคิน เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดและยากที่จะอธิบาย ความใกล้ชิดทางอารมณ์ที่เพิ่มขึ้น กลับนำมาซึ่งความสับสนและความขัดแย้งภายในใจของตะวันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
วันหนึ่ง ตะวันมีโอกาสไปโรงเรียนพร้อมกับภาคิน เนื่องจากพ่อต้องไปทำธุระที่อำเภอ และทางผ่านนั้นคือโรงเรียนของเขา ขณะที่ภาคินจอดรถรอส่งตะวันลงที่หน้าประตูโรงเรียน ครูฝ่ายปกครองหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายภาคินด้วยรอยยิ้มสดใส
“สวัสดีค่ะคุณภาคิน มาส่งน้องตะวันเหรอคะ?” ครูสาวเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
ภาคินหันไปยิ้มตอบ “ครับครู พอดีผมมีธุระแถวนี้ก็เลยแวะมาส่งมัน”
ครูสาวหันมามองตะวันด้วยรอยยิ้มเช่นกัน “น้องตะวันช่วงนี้ตั้งใจเรียนดีขึ้นเยอะเลยนะคะ ครูท่านอื่นเขาชื่นชมมากค่ะ”
ตะวันพยักหน้าตอบรับด้วยความเขินอายเล็กน้อย แต่สายตาของเขากลับจับจ้องอยู่ที่ปฏิสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับครูสาวอย่างไม่ละสายตา เขาสังเกตเห็นรอยยิ้มที่ดูเป็นกันเองของภาคิน น้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าปกติ และแววตาที่ดูสดใสเมื่อพูดคุยกับครูสาว
ความรู้สึกแปลกประหลาดเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของตะวัน มันเป็นความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยและทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก ราวกับมีใครมากระตุกเส้นความรู้สึกบางอย่างภายในตัวเขา
เมื่อครูสาวกล่าวลาและเดินจากไป ภาคินหันมามองตะวันด้วยรอยยิ้ม “ครูเขานิสัยดีนะ ว่าไหมไอ้หนู?”
ตะวันพยักหน้าตอบสั้นๆ แต่ในใจกลับรู้สึกหน่วงๆ อย่างประหลาด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่เห็นพ่อคุยกับครูสาวคนนั้น ทั้งๆ ที่มันก็เป็นการทักทายตามปกติ
ตลอดทั้งวัน ความรู้สึกแปลกประหลาดนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของตะวัน เขาพยายามที่จะสลัดมันออกไป แต่ภาพรอยยิ้มของพ่อที่ให้กับครูสาว กลับติดตาเขาอยู่ตลอดเวลา
‘ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้?’ ตะวันถามตัวเองซ้ำๆ เขาไม่เคยรู้สึกหงุดหงิดหรือไม่พอใจเวลาที่พ่อคุยกับคนอื่นๆ มาก่อน
เมื่อกลับถึงบ้าน ตะวันสังเกตเห็นว่าภาคินดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อาจจะเป็นเพราะได้คุยกับครูสาวคนนั้นก็เป็นได้ ความรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยในตอนเช้ากลับทวีความรุนแรงขึ้น กลายเป็นความรู้สึกอึดอัดและกระวนกระวาย
เย็นวันนั้น ขณะที่ทั้งสองคนกำลังนั่งทานอาหารเย็นด้วยกันอย่างเงียบๆ ตะวันก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามถึงครูสาวคนนั้น
“พ่อรู้จักครูที่ทักพ่อตอนเช้าด้วยเหรอครับ?” ตะวันถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติ
ภาคินเงยหน้าขึ้นมองลูกชาย “อ๋อ ครูสมศรีน่ะเหรอ? ก็รู้จักกันตามประสาครูบาอาจารย์ เขาสอนพวกมึงมาตั้งแต่ ม.1 แล้ว”
“ดูพ่อคุยกับครูเขาสนิทสนมดีนะครับ” ตะวันพูดต่อ น้ำเสียงเริ่มแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เขาเองก็ยังไม่เข้าใจ
ภาคินหัวเราะเบาๆ “ก็คนรู้จักกัน คุยกันธรรมดานี่แหละ มึงคิดอะไรมากวะไอ้หนู?”
ตะวันรีบส่ายหน้า “เปล่าครับ ผมแค่ถามดู” แต่ในใจกลับรู้สึกหน่วงๆ และไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
ตลอดทั้งคืน ตะวันนอนไม่หลับ ความรู้สึกแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นในวันนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเขา เขาพยายามที่จะวิเคราะห์และทำความเข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกอิจฉาหรือหวงแหนเมื่อเห็นพ่อคุยกับผู้หญิงคนอื่น
และแล้ว ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของตะวัน ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจ ความรู้สึกที่เขามีต่อพ่อ...มันไม่ใช่แค่ความรักและความเคารพแบบลูกชายอีกต่อไป
ความรู้สึกชื่นชม ความผูกพัน ความปรารถนาที่จะใกล้ชิด และความรู้สึกไม่พอใจเมื่อเห็นพ่อปฏิสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น...มันเป็นความรู้สึกที่คนรักพึงมีต่อกัน ไม่ใช่ความรู้สึกของลูกที่มีต่อพ่อ
หัวใจของตะวันเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ความคิดนั้นทำให้เขารู้สึกตกใจ สับสน และหวาดกลัวอย่างมาก เขาพยายามที่จะปฏิเสธมัน พยายามที่จะบอกตัวเองว่ามันเป็นเพียงความคิดที่ผิดแปลกและไม่ถูกต้อง
‘ไม่จริง...มันไม่ใช่แบบนั้น ฉันรักพ่อแบบลูกชายเท่านั้น’ ตะวันพร่ำบอกตัวเองในใจ แต่ความรู้สึกที่แท้จริงกลับสวนทางกับความคิดเหล่านั้นอย่างชัดเจน
ความรู้สึกที่เขาเคยตีความว่าเป็นความผูกพันและความห่วงใย กลับเริ่มเผยตัวออกมาในความหมายที่แตกต่างออกไป ความปรารถนาที่จะดูแลเอาใจใส่พ่ออย่างใกล้ชิด การอยากอยู่ใกล้ชิดและสัมผัสพ่อ การรู้สึกไม่พอใจเมื่อเห็นพ่อสนิทสนมกับคนอื่น...มันไม่ใช่ความรู้สึกของลูก
ตะวันนอนพลิกตัวไปมาบนเตียงในความมืด ความจริงที่เพิ่งตระหนักได้นั้น มันหนักอึ้งจนแทบจะทนไม่ไหว เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มทับลงมา
ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่ราวกับพายุ เขาเป็นลูกชาย...เขาไม่ควรรู้สึกแบบนี้กับพ่อ...มันเป็นสิ่งที่ผิดศีลธรรม ผิดจารีตประเพณี และอาจจะทำลายความสัมพันธ์อันดีที่พวกเขาสร้างมา
แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่แท้จริงในใจได้ มันเป็นความรู้สึกที่รุนแรงและชัดเจน จนเขาไม่อาจหลอกตัวเองได้อีกต่อไป
ตะวันนอนกอดตัวเองแน่น น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มอย่างเงียบๆ ความสับสน ความหวาดกลัว และความรู้สึกผิด มันปะปนกันจนเขาไม่รู้ว่าจะจัดการกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างไร
ความรู้สึกที่ "ไม่ใช่ลูก" เริ่มหยั่งรากลึกในจิตใจของตะวันอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้...และมันได้เปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับภาคินไปตลอดกาล...
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
สนุกมากครับ ขอบคุณ ขอบคุนคับ
หน้า:
[1]