ไงล่ะ...กุนที (ตอนที่1)
บทนำ...
...ป่า หรือ ผืนป่า
...กับผม
...ที ... กุนที ชะตาเราสองคนสนิทกันตั้งแต่ก่อนเกิดด้วยซ้ำ เพราะนอกจากบ้านอยู่ในพื้นที่เดียวกันตอนคลอดก็ยังลืมตาออกมาดูโลกห่างกันแค่วันเดียว เตียงในห้องเด็กแรกเกิดเลยอยู่ติดกันพอโตหน่อยก็ได้เรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่อนุบาลยันมหาวิทยาลัยถึงจะคนละคณะ ก็เถอะยิ่งแม่ผมกับพ่อมันยิ่งสนิทกันไปใหญ่...ถึงจะเป็นความสนิทรูปแบบพันธมิตรทางธุรกิจประมาณเจ้านายกับลูกน้องก็เถอะเพราะแม่ผมเป็นเจ้าของรีสอร์ท ส่วนพ่อมันที่เคยเป็นเชฟโรงแรมห้าดาวอันดับต้นๆของประเทศก็อาศัยเช่าที่เปิดร้านอาหารในรีสอร์ทให้ทั้งแขกที่มาพักกับลูกค้าข้างนอกได้ดื่มด่ำบรรยากาศที่พักและร้านอาหารท่ามกลางผืนป่าที่ยังคงความอุดมสมบูรณ์มีกุนที...หรือแม่น้ำสายเล็กๆตัดผ่าน ชื่อผมกับไอ้ป่า...มาแนวป่าไม้สายน้ำก็น่าจะด้วยเหตุผลนี้
ผม ...โชคดีที่เกิดมาหน้าตาเป็นบิวตี้สแตนดาร์ดยุคนี้ยืนยันด้วยยอดผู้ติดตามหลักหมื่นบนสารพัดสื่อสังคมออนไลน์ในฐานะอินฟลูเอนเซอร์หนุ่มตี๋ ขาวเกาหลี(ทั้งที่พ่อคนไทยแม่คนเหนือชัดๆ)เพิ่งไปย้อมผมทองทั้งหัวตามที่ลูกค้าแฟรนด์ไชส์ร้านทำผมดังระดับประเทศเพิ่งมาเปิดสาขาใหม่ในเมืองเลยจ้างให้หนุ่มผิวออกขาว(...ขาวจัดเลยแหละ)เล่นกีฬาได้แทบทุกอย่าง(...ถึงจะอย่างละนิดละหน่อยก็ต้องขายตัวเองไว้ก่อนว่าเล่นได้)แค่ตอนนี้หมกมุ่นเข้ายิมปั้นหุ่น(...ก็ลูกค้าจ้างตามเคย) เรื่องเรียนค่อนข้างดีตั้งแต่ไหน(...ดีไม่ดีคือได้ทุนเรียนต่อมหาวิทยาลัฟรี...อันนี้ไม่ได้ค่าจ้างแต่อยากเรียนที่นี่เอง)
...ซอรี่(Sorry)นะ...คือออ...กุนที...ค่อนข้างดีไปหมดว่ะ
และยิ่งดีจัดสมบูรณ์แบบแบบคอมพลีท(Complete)จ๋ากันไปใหญ่ถ้าได้เปรียบเทียบกับ...แม่ง...อย่างนายผืนป่า หรือ....ไอ้ป่า เพื่อนสนิทที่สมาคมคนปกติแห่งโลกนี้ควรจ้างเป็นพรีเซนเตอร์หลักเพราะอัดแน่นไปด้วยรูปลักษณ์ภายนอกแสนจะขายไม่ออกไม่กระตุ้นให้เกิดการซื้อขายใดๆในยุคเศรษฐกิจหมุนเวียนด้วยลุคเกาหลีเกลื่อนโลกกับความปกติสามัญสุดแสนธรรมดาสไตล์มนุษย์ยีนเด่นปกติทั่วไปเวอร์ชั่น(version)เดินเข้ามาในห้องไม่มีใครสังเกตเห็น
...จบประเด็นความงามภายนอก
ขอกลับด้านเป็นหนังกลับเข้าสู่อินเนอร์บิวตี้(Innerbeauty)หรือความงามจากภายใน...แรกเลย...หัวสมอง(...นับมั้ย???)ก็คือถ้าในห้องเรียนมี30คนแม่งก็คือลำดับไม่ 14 ก็ 15 หรือ 16 อยู่แค่นี้ตั้งแต่ประถมยันมัธยมส่วนที่เข้ามหาวิทยาลัยดังระดับเดียวกับผมได้ก็เพรารู้จักเลือกคณะที่คะแนนกลางๆไม่สูงมาก
...นิสัย?...ถือว่า...โอเค...
ไม่พูดมาก ไม่ปากหมา ไม่ชอบนินทาแค่บางสถานการณ์โดยเฉพาะต่อหน้าพ่อแม่งจะพูดน้อยเกินไปมากหน่อยจนบางทีผมนึกเพื่อนเป็นใบ้ไปแล้วด้วยซ้ำซึ่ง...นี่แหละ ดีมาก...เดอะเบส(The best )สำหรับมนุษย์กุนทีผู้ต้องการอีกมนุษย์ไว้รับฟังตลอดเวลา
แต่ที่ดีที่สุด เวอร์ชั้นเดอะเบสคูณ2...
...บอกให้ทำอะไรทำ สั่งให้ไปไหนก็ไป เรียกให้มาก็มา ฟีลลิ่ง(feeling)หรืออารมณ์ประมาณลูกไล่จำเป็น ไม่ก็ลูกน้องกลายๆ ...ไม่ก็ถือหลักทฤษฏี...จบที่ตัวเอง...รีบทำๆตามซะจะได้จบเรื่อง ก่อนจะโดนผมฟ้องว่าไม่ยอมดูแลลูกเจ้าของที่ดินที่พ่อตัวเองเช่าทำมาหากินรวมถึงเป็นบ้านพักมาตลอดจะเกือบ20ปี
บ่ายแก่ๆ...
วันนี้...
ตอนนี้... ณ จุดรวมพลลับเฉพาะด้านหลังรีสอร์ทลึกเข้าไปในผืนป่ารู้กันแค่2และก็มีแค่2คนนี่แหละที่ยังจะกล้าหนีแม่หนีพ่อมานั่งเล่น นอนเล่นในซอกเสาตอม่อคอนกรีตขนาดพอสบายจนกลายเป็นที่หลบประจำตั้งแต่จำความได้ใต้สะพานข้ามกุนทีหรือลำน้ำสายเล็กๆมีถนนลาดยางแคบๆเส้นทางเก่าแก่สร้างก่อนแม่ผมลงทุนซื้อที่ดินกะไว้เก็งกำไรเพราะตอนนั้นมีข่าวที่แถบนี้กำลังจะถูกเวนคืนเป็นอ่างเก็บน้ำแต่พอเปลี่ยนรัฐบาลกลับย้ายโครงการไปสร้างที่อื่นเฉย“ที คืนนี้นอนบ้านมึงนะ”คำพูดคำจาไม่ถึงกับสุภาพแต่ก็ไม่หยาบมาก...ปกติอย่างเคย“ดีไอ้ป่า... ช่วงนี้มึงก็แม่งห่างๆพ่อมึงไว้หน่อย แกคงยังเครียดเรื่องร้านอยู่ปล่อยสักพักก็ดีเองว่ะ”ส่วนผมเหรอ...ก็ปกติเหมือนแม่งนั่นแหละ แค่เหยาะความหยาบนิดๆเป็นสันดานส่วนร้านที่ว่า... คือร้านอาหารไทยกึ่งไฟน์ไดนนิ่ง(FineDining)ที่อาหารในแต่ละเมนูคอร์สเกิดจากการผสมผสานวัตถุดิบคุณภาพดีหรือของหายากตามฤดูกาลในท้องถิ่นรวมถึงจากในผืนป่าแถบบวกกับความคิดสร้างสรรค์จนทำให้ร้านโด่งดังติดอันดับมิชลินไกด์มาเป็นสิบกว่าปี...จำจนขึ้นใจเลยผมในฐานะแบรนด์แอมบาสเดอร์(Brand Ambassador)ร้านกลายๆ แต่ดันเพิ่งโดนอินฟลูเอนเซอร์สายกินวิจารณ์ยับทั้งที่ความ...อร่อย...น่าจะเป็นความชอบส่วนบุคคลมากกว่าทำเอายอดขายเกือบสองเดือนนี้ตกฮวบพ่อลูก...ปืน-ป่า... ชื่อเล่นแสนจะเข้ากันแต่นิสัยโคตรไม่เข้าเอาเสียเลย เพราะคนพ่อชอบบงการอะไรๆก็เอาตามที่ตัวเองว่า โมโหก็ง่าย หงุดหงิดได้ทุกเรื่องทุกเวลาส่วนคนลูกถึงไม่ชอบพูดแต่ก็ดื้อเงียบ เรื่องไหนยอมได้ก็ยอมแต่เรื่องไหนไม่ยอมคือหัวเด็ดตีนขาดโดนบังคับยังไงก็ไม่แต่แค่พรรคนี้ไม่ยอมบ่อยไปหน่อย บุพการีและบุตรชายเลยทะเลาะกันประจำยังดีที่เพื่อนผมแม่งรู้จักหาทางเอาตัวรอดด้วยการขอมานอนบ้านเพื่อนสนิทอย่างผมรายอาทิตย์ด้วยซ้ำตั้งแต่เด็กยันโต
“ยังไม่ชินเหรอวะ ไอ้ป่า”...
ถึงเวลาแล้วสินะกุนที...
...เห็นเพื่อนนั่งหน้าสลดขนาดนั้น ตาละห้อยเบอร์นี้ไถมือถือที่ตัวเองมีพาสเวิร์ดเกือบทุกอย่างโดนบังคับให้จำไว้ทำหน้าที่ผู้ช่วยกลายๆไว้ทำนั่นทำนี่ให้เวลาเจ้าของอวัยวะที่33ยุ่ง “ไม่รู้ดิ...คือ... ...ไปบวชมาแล้วชีวิตก็น่าจะดีขึ้นมั้ยวะ” ต้นเรื่องจากหมอดูประจำตัวแม่ผมทักให้ไอ้ป่าไปบวช1เดือนแก้เคล็ดที่ร้านอาหารริมน้ำกลางป่าของพ่อมันเปิดมาเป็นจะ20ปีพร้อมๆรีสอร์ทเพราะอยู่ๆในคืนที่ฝนตกหนักพร้อมน้ำป่าจากบนเขาที่ปกติก็มาประจำอยู่แล้วแต่ที่ไม่ปกติเข้าขั้นซวยคือท่อนซุงจากไหนไม่รู้เพราะป่าแถบนี้ไม่เคยมีคดีโดนลักลอบตัดไม้กระแทกเสาคานชานระเบียงร้านที่ยื่นออกไปบนตลิ่ง...พังยับสิจะเหลือเหรอต้นเท่าสองคนโอบขนาดนั้นแต่ทั้งๆที่แก้เคล็ดแล้ว แถมยังได้จะสารพัดของที่ซื้อ...ไม่สิ...เช่าบูชาจากหลวงพี่หลวงพ่อวัดที่มันไปบวชเลยได้พุทธคุณกลับมาครบเซ็ท( set)เก็บทุกคอลเลคชั่น(collection)ไว้ช่วยเสริมบารมี รวมถึงตะกรุดที่ห้อยติดคอกับสายสิญจน์อีกเส้นนั่นกับไหนจะนาฬิกาสแตนเลสหน้าปัดลงยันต์5แถวบนข้อมือขวามาช่วยเสริม ช่วยกันนั่นอีก“กู... กู”ตาใหญ่คมกริบในกรอบลึกขอบแดงเถือก วาวน้ำขึ้น“ตอนนี้ชีวิตกูไม่เหลืออะไรแล้วที” จัดเต็มมาเพียบเลยแหละวินาทีถัดจากนี้ ทั้งน้ำหูน้ำตา เหตุการณ์งานโศกก็อปปี้(copy)สำเนาถูกต้องแปะวางเหมือนตอนแม่มันตายชัดๆ?ทั้งที่ก็ตายตั้งแต่ตอนผมกับมันม.1 หรือจะว่าหมามันตาย??ก็ไม่เพราะตอนแวะไปบ้าน...สั่ง ...ให้มาเป็นตากล้องประจำตัว(…ตามเคย)ถ่ายรูปรีวิวชุดกีฬา...ตีม(Theme)…หนุ่มนักกีฬาท่ามกลางขุนเขาและไอหมอกในสายน้ำอันไหลริน...ตีโจทย์ออกมาเป็นเวอร์ชั่น(Version)คาเสื้อวอร์มแขนยาวซิปผ่าหน้าของลูกค้าแหวกโชว์แต่ละกล้ามแต่ละมัดท่อนบนที่ลงแรงปั้นหุ่นมานานร่นขอบกางเกงถึงขอบวีเชฟเหยาะความหวิวปั่นกระแสเรียกเอนเกจเมนต์(Engagement)หน่อยเพราะช่วงนี้ยอดการมีส่วนร่วมทุกช่องทางลดลงไปเยอะ)ก็ยังรวมพลนอนอ้าซ่าให้เกาพุงอยู่เลย???
“ที...พี่ปริมไม่ชอบกู”
“ห๊ะ!!!...”
กุนทีที่เพิ่งเปลี่ยนมาใส่เสื้อยืดสีขาวหลังจากถ่ายงานเสร็จ กำลังจะเอนหลังพิงเสาตอม่อสะพานทำทรงตั้งใจฟังถึงกับแหกปากลั่นแบบไม่ต้องกลัวใครจะมาได้ยินหรอกเพราะถนนเส้นนี้มีเรื่องเล่าจนชาวบ้านที่เคยได้ใช้ขึ้นไปหาของป่าไม่มีใครกล้าใช้อีกเลยทั้งที่ในใจยังแอบคิดเข้าข้างว่าเพื่อนน่าจะหนักใจเรื่องร้านอาหารพ่อมันที่เสียเงินซ่อมไปหลายแสนจนมาเรื่องโดนคนในโซเชียลทัวร์ลงทั้งแบนทั้งด่ามากกว่าเรื่องอื่น“ไม่ชอบไม่เท่าไหร่”คนตรงข้าม...หนาน ...ใช่...คนเหนือเรียกผู้ชายที่เพิ่งบวชแล้วสึกออกมาว่า...หนาน...ระยะไม่ถึงเมตรที่เคยทอดสายตามองเหม่อออกไปขยับโครงหน้ารูปไข่ผสมกับเหลี่ยมกรอบหน้าค่อนข้างชัดโดยเฉพาะส่วนกราม ทรงผมที่เพิ่งกลับมาปกติเป็นรองทรงทรงหลังเหม่งอยู่พักหนึ่งกับคิ้วดกดำเป็นสาหร่ายแปะหนวดเคราปริมาณตามที่โกนมั่งไม่โกนมั่ง หันหาเจ้าของสองตาไม่มีเหล่าเต๊ง กำลังแอบกลอกตาเบะปากใส่อยู่ในใจ
...สึกมาไม่ถึงเดือน...ธรรมะไม่ช่วยอะไรแม่งเล๊ย...เชี่ยป่า!!!
“เค้ายังบอกมีคนที่ชอบอยู่แล้วด้วย...รู้มั๊ย?...ใคร??”
ประโยคขาดๆหายๆเหมือนพยายามกลั้นความรู้สึกไว้จนจบด้วยคำสั้นๆเป็นคำถาม...ที่ผมรู้คำตอบอยู่แล้ว...รู้ ...ตั้งแต่เริ่มมั่นใจว่าคนพูดคิดจริงจังกับรุ่นพี่ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่า...เสือ“ใครวะ?”แสดง...การถามกลับ ตีบทแตกแบบเด็กนิเทศศาสตร์แต่เป็นเอกการตลาดไม่ใช่การแสดงแอคติ้งออกไปด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นกะว่าเนียนแน่จนเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตต้องดูไม่ออกชัวร์ ...เพื่อน หนึ่งเดียว ในบรรดา...พวก อีกเป็นหลักสิบอีกนิดเกือบจะร้อยแล้วบนโลกแห่งความเป็นจริงและผู้ติดตาม...หลักหลายหมื่นตามแต่ละแพลตฟอร์มสื่อสังคมออนไลน์ในโลกเสมือน
“มึงไง...”
คำพูดของเสือตัวผู้ผู้หลงติดในกิจกรรมหลั่งสารโดปามีน(Dopamine)หรือสารแห่งความสุขออกมาจำนวนมากผ่านคู่ขาข้ามคืนหรือonenight standเสร็จกิจต่างคนต่างแยกที่...น่าจะ?(...แค่ยังไม่ชัวร์)ติดใจของเด็ดของดีวิถีใหม่ของตัวเสือตัวแม่ผู้ผ่านหนุ่มๆมาโชกโชนไม่รู้เท่าไหร่
หนึ่งในนั้น...คือ...ผม
ใช่...รู้ทั้งรู้...รู้แบบรู้ว่าแม่งรู้แน่ๆเพราะสมัยนั่นไม่รู้กุนทีเฮี้ยวจัดบ้าบิ่นเกินหรือนึกเพี้ยนอะไรไปอวดคนทั้งโรงเรียนให้ได้รู้ว่าเด็กม.3เสียซิงให้รุ่นพี่ม.5...นั่นสิ?...รู้แล้วเพื่อนผมก็ยังตามตื้อแม่เสือสาวไม่เลิกตั้งแต่ก่อนบวชยันสึกมาจะครบเดือนยังตอแยไม่หยุด
...“ปี้ปริม ไอ้ป่าจริงจังกับปี้มากเลยนะ”กรุณาให้เสียงเป็นสำเนียงคำเมียงเวียงเหนือ เพราะกับคนเหนือด้วยกันผมจะพูดเหนือด้วยยกเว้นไอ้ที่พ่อแม่เหนือแท้ๆยันโคตรเหง้ากลับ...อู้เมียงบ่ได้เลย(พูดเหนือไม่ได้เลย)“ปี้กะฮู้(พี่ก็รู้)...”ส่วนผมก็รู้แบบตรัสรู้อยู่แล้วว่ารุ่นพี่คนนี้ไม่เคยจริงจังกับใครขนาดกับผม(...เพอร์เฟคแสนดีขนาดนี้) ยังแค่โดนปี้สาวคนงามตัวท๊อปตัวเด่นประจำจังหวัดหลอกเปิดซิงละอ่อนน้อย(เด็กน้อย)ลูกแม่เลี้ยงรีสอร์ทใหญ่แล้วทิ้งเฉย“ตวยปี้ขนาด(ตอแยพี่ไม่เลิก)...ด่าจ๋นบ่ฮู้ยะด่าอะหยังละ(ด่าจนไม่รู้จะด่ายังไง)ไล่ก็ไล่แล้วยังตวยบ่ยั้ง(ไม่หยุด)”แต่การแอบนัดเจอพี่ปริมเมื่ออาทิตย์ก่อนก็ทำให้ผมได้รู้ว่า...สองเสือหมดท่าเกิดขึ้นแล้วจริง แต่พอยิ่งมาได้ฟังเรื่องที่รุ่นพี่สมัยโรงเรียนลงลึกเวอร์ชั่นไม่เคยจะปิดมาซ่อนอะไรให้ตัวเองดูดี...เฟียสจัด มั่นจริง ตั้งแต่ตอนนั้นยันตอนนี้จริงๆอดีตปี้คนงามของน้องที
...ฟังแล้ว... ยังอึ้ง!!!
...ยิ่งฟัง...ยิ่งทึ่ง!!!
ทั้งอึ้ง ทั้งทึ่ง ทั้งคู่เลยด้วยซ้ำถึงจะเคยเข้าหูมาบ้างแต่เรื่องลับลวงพรางใต้เตียงเล่าปากต่อปากมาไม่รู้กี่ปาก ไอ้คนมีCriticalThinkingค.ว.ย คิด วิเคราะห์ แยกแยะเป็นอย่างกุนทีเลยยังไม่อยากปักใจเชื่อมาก แต่ถึงขั้นผู้ประสบเหตุตั้งหน้าตั้งตาเล่าให้ฟังเองขนาดนี้...ก็คงต้องเชื่อแล้วแหละแถมยังเริ่ม...วิเคราะห์?...เอ๊ะ!!!...หรือนี่จะเป็น...??...หรือนี่แหละเหตุผล...เหตุผลหลักๆที่ทำไอ้ป่าหลงพี่ปริมขนาดนี้???... ซึ่งจะเหตุผลอะไรคงต้องพักไว้ก่อน เพราะในเมื่อตอนนี้เสือตัวผู้หลงหัวปักหัวปำส่วนเสือตัวเมียสลัดยังไงก็สลัดไม่ออกแบบนี้ก็คงถึงคราว...ไม่เสือ...แต่ก็ไม่ใสออกโรง“อั้น...ปี้ลองแผนที”
...
“ตั้งแต่เปิดซิงมึงตอนนั้นเค้าก็ชอบมึงแล้วที...(เนี่ย!!!ก็รู้ทั้งรู้ว่ะ) ทุกวันนี้เลยยังไม่ยอมเปิดใจคบใครจริงๆ”อุปกรณ์สี่เหลี่ยมทรงยาวพับได้ในฐานะอวัยวะที่33ของคนยุคโซเชียบมีเดียที่คนพูดมากผิดปกติเพิ่งพิสูจน์ทราบจนน่าจะเข้าใจชัดเจนแจ่มแจ้งได้ด้วยตัวเองถูกยื่นส่งกลับมาให้ต้นคิด...หลักฐานเท็จ
“ตอนแรกนึกว่าเค้าหาเรื่องปฏิเสธ แต่ตอนนี้กูว่า น่าจะจริงเพราะเค้ากดไลค์มึงทุกรูปเลยที”
*************************ฝากตามกันต่อตอน2ด้วยเน้อ...หรืออยากอ่านเต็มๆไปได้เลยที่meb กดหาชื่อเรื่อง ไงล่ะ...กุนทีขอบคุณสิบปลายนิ้วล่วงหน้านะคร้าบ....
ฝากตามกันต่อตวยเน้อ...{:5_119:} ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ {:5_119:}ขอบคุณครับ{:5_119:} ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับกระผม ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_130:} ขอบคุณมากครับ
หน้า:
[1]