มิติรักต่างภพ (นิยายรักสุวรรณภูมิ) ตอนที่ 1
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Maximam เมื่อ 2023-8-5 02:04ณ เมืองสุวรรณภูมิ ดินแดนแห่งความรุ่งเรืองและอุดมสมบูรณ์ไปด้วยธัญญาหาร และแร่ธาตุที่มีคุณค่า
อย่างเช่นทองคำที่มีมากมาย ผู้คนล้วนแล้วแต่มีความงดงามทั้งเรือนร่างและจิตใจ เมืองนี้ปกครองด้วยระบบ
สมบูรณาญาสิทธิราชย์ โดยมีสมเด็จพระราชาธิราชมหาราชราชันย์เป็นผู้ปกครองเมือง และมีพระอัครมเหสี
คู่พระบารมีถึง ๒ องค์ คือสมเด็จพระราชินีปิยนาถพระนางเกษแก้ว อัครมเหสสี และพระนางเจ้ารัตยาวดี
พระสนมเอก ทั้ง ๒ พระองค์ต่างมีทายาให้สมเด็จพระราชาดวยกันถึง ๔ พระองค์ ดังนี้
ทายาทที่เกิดจากพระอัครมเหสี > พระองค์หญิงรัชนีดารา, พระราชกุมารราเชน และ พระองค์ชายรามิน
ทายาทที่เกิดจากพระสมเอกมีเพียง ๑ องค์ คือ พระธิดาแก้วฟ้า
พระอัครมเหสี พระสนมเอก รวมถึงพระโอรสและธิดาต่างก็รักใคร่กลมเกลียวไม่มีการแก่งเเย้งชิงดีชิงเด่น
อย่างเมืองอื่น จึงทำให้ราชวังสุวรรณภูมิอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขเสมอมา
"อัยเรศ"
เสียงเรียกดังขึ้น จากครูบรรณารักษ์ในห้องสมุด แต่ทว่าอัยเรศใส่หูฟังอ่านนิยายอยู่ จึงไม่ได้ยินที่ครูเพ็ญศรี
เรียก อัยเรศจึงเงียบแบบไม่ตอบรับ
......
"อัยเรศ"
......
"ไอ้อัยเรศ...."
"ครับอาจารย์ โอ๊ยย มีอะไรครับผม ครูเพ็ญศรี"
"ครูเรียกจนปากจะฉีก อ่านนิยายอยู่สิเธอ ครูเรียกไม่ได้ยิน"
"ครับครู กำลังเพลินเลยครับ สุวรรณภูมิแดนแห่งสุข"
"่อ่อ นิยายใหม่ นี่ครูได้ยินเขาประกาศเรียกนักศึกษาวิชาทหารร่วมพล แล้วเธอมาอยู่ห้องสมุดแบบนี้เดี๋ยว
ก็โดยอาจารย์วินัยทำโทษหรอก"
ที่สนามบาสอาคารกีฬา
อัยเรศรีบวิ่งมาอย่างไว ดีที่วันนี้อ.วินัยเข้าช้าอัยเรศจึงรอดตัวไป
"ไอ้อัย มึงหายไปไหนมาว่ะเกือบสายเเล้วไหมมึง"
"นี่อาจารย์วินัยยังไม่มา มึงไม่ต้องเป็นอจารย์วินัยภาคสองได้ปะไอ้กิต"
"เดี๋ยว"
"อะไรของมึง"
"เหงื่อเต็มหน้ามึงเลยเนี่ย มากูเช็ดให้"
"เฮ้ยยมึง"
"อยู่เฉย ๆ"
กิตเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อที่ใบหน้าของอัยจนแห้ง แหม๊....มันช่างดูเป็น ร.ด.หวานแหววจริง ๆ นะเนี่ย
และแล้วสิ่งที่ทุกคนกลัวก็มาถึง
"อัยเรศ กิตติพล มาดแมนกันหน่อยนะครับ เครื่องแบบ นศท.นะครับไม่ใช่ชุดแต่งงาน ปีนี้ก็ ม.6 แล้ว
อดใจอีกหน่อย"
อาจารย์วินัยเดินเข้ามาพอดีทั้งคู่ถึงต้องกับเขินเพราะทุกสายตาและเสียงโห่เชียร์มองส่งมาที่เขาทั้งคู่ กิตแอบ
ชอบอัยมานานมากตั้งแต่เขารู้จักกันตอน ม.1 จนตอนนี้ ม.6 แล้ว กิตพยายามทำทุกอย่างเพื่ออัย แต่อัย
ก็คิดกับกิตเพียงเพื่อนเท่านั้น
"ไอ้กิต มึงอะ ทำกูเขินตลอด"
"ก็ตกลงเป็นแฟนกูดิ จะได้ไม่เขิน"
"เพื่อน นี่เพื่อนนะเว้ย"
คำว่าเพื่อน ไม่ย้ำมันก็เจ็บนะอัยเรศ
"เอาหละครับนักศึกษษวิชาทหารทุกคน วันศุกร์นี้โรงเรียนจะจัดกิจกรรมพานศท.ไปทัศนศึกษาเชิงประวัติศาตร์
และโบราณคดีที่จ.พระนครศรีอยุธยา ให้ทุกคนเตรียมความพร้อมให้ดีในการไปทัศนศึกษาครั้งนี้กลับมา
จะต้องมีรายงานส่งส่งอาจารย์ในภาควิชาประวัติศาตร์ เป็นคะแนนช่วยของวิชาสังคมศึกษาที่หลายคนยัง
ซ่อมไม่ผ่าน และวันเดินทางให้แต่งกายชุด นศท.ให้เรียบร้อยใครมีข้อสงสัยอะไรไหมครับ"
เมื่ออาจารย์วินัยถามแต่ไม่มีใครกล้าพูดหรือถามก็เป็นอันว่าเข้าใจตามนี้
หลังเลิกเรียนเมื่อกลับมาถึงบ้านอัยก็อาบน้ำแต่งตัวลงมาทานข้าวเย็นกับพ่อ ย่า แม่เลี้ยง และน้องชาย
ต่างแม่(ลูกของพ่อกับแม่เลี้ยง)ชื่อคเชนทร์
"หนังสืออะไรหรือลูก"
อ้วน พ่อของอัยเอ่ยถาม
"อ่อหนังสือนิยายอะครับพ่อเกี่ยวกับนิยายปรัมปราเชิงประวัติศาสตร์ อัยเห็นว่าน่าอ่านเลยฝากครูบรรณารักษ์
ซื้อมาไว้อ่านส่วนตัวครับพ่อ"
"อือ สงสัยจบ ม.6 ลูกคงเลือกเรียนโบราณคดีแน่เลยเนี่ย"
"เฮ้อ...."
"คุณแม่มีอะไรหรือค่ะ อาหารไม่ถูกปากหรือเปล่า"
"เปล่าหรอกแม่ศรี แม่เองแค่คิดถึงหลานอีกคนที่จากไป อัยรา ฝาแฝดของเจ้าอัยเรศ"
"พี่อัยมีฝาแฝดด้วยหรือครับคุณย่า"
"มีสิคเชนทร์ เราหนะมีพี่ชายถึงสองคนเลยนะ เสียดายถ้าแม่ราตรียังอยู่...."
"แม่ ทานข้าวกันดีกว่านะ วันศุกร์นี้วันเกิดอัยเรศ เดี๋ยวเราไปทำบุญกัน"
"หือ พ่อครับ เป็นวันเสาร์ได้ไหม วันศุกร์อัยไปทัศนศึกษาที่อยุธยาลาไม่ได้ครับ"
"อ้าว นั้นก็ได้วันเสาร์ไปทำบุญให้แม่กับพี่ชายเอ็ง"
หลังจากกินข้าวเสร็จอัยเรศก็มานอนอ่านหนังสือนิยายเล่ทโปรดต่อที่โซฟาห้องนั่งเล่น
ณ เรือนท่านออกพระยามหาเสนาบดีพลเรือน(ท่านมหาเสนาสุนทร) ท่านออกยามีภริยาหลวงคือคุณหญิง
ศรีตลา มีลูกด้วยกัน ๒ คน คือ ออกขุนวิษณุวรเชษ ดำรงตำแหน่งราชองครักษ์ในพระองค์ชายรามิน
และหมื่นเพชรรัตน์วิสุทสุนทร ดำรงตำแหน่งราชเลขาในพระราชกุมารราเชนผู้ซึ่งจะได้รับการสถาปณา
เป็นองค์รัชทายาทสืบทอดราชบัลลังค์ในอีกไม่นาน ท่านมหาเสนาเป็นผู้ที่มจิตใจเมตตาและปราณีต่อทุก
คนที่ได้ร่วมงานหรือใกล้ชิด ไม่เว้นแม้แต่ไพร่ ทาส ที่อยู่ในปกครองท่านก็ดูแลเป็นอย่างดี แต่ถึงกระนั้น
ก็มีหนึ่งสิ่งที่เป็นเรื่องน่าหนักใจ ที่ท่านได้ให้คำสัญญากับเพื่อนร่วมสาบานอย่างออกพระยามหาเสนาบดี
กลาโหมไว้ว่าหากวันใดที่ออกพระยาฯกลาโหมสิ้นบุญจะรับเลี้ยงบุตรของออกพระยาฯและจะให้ตบแต่งออก
เรือนด้วยกัน แต่ทว่าออกพระท่านมีลูกชายชื่อไอยรา และตอนนี้อัยราก็โตเป็นหนุ่มเต็มตัวอายุเข้า ๑๗ ปี
ท่านมหาเสนาจึงให้ลงมาอยู่ด้วยที่เรือนแต่ทว่า......
"ท่านมหาเสนาและคุณหญิงให้บ่าวมารับพ่อนายไอยราขึ้นเรือนเจ้าค่ะ"
"กูเป็นลูกออกพระฯกลาโหม แต่ให้ขี้ข้าลงมารับงั้นหรือ ดีเรือนไม่พังให้มันรู้กันไป"
เมื่อขึ้นเรือนมาเเล้ว
"คุณลุง คุณป้า หลานกราบขอรับ คุณพี่หมื่นข้าไหว้ครับ"
"ไหว้พระเถอะหลาน เดินทางมาเหนื่อยๆไปอาบน้ำอาบท่าก่อน ได้มาเกียมกินข้าว"
"ขอบพระคุณครับคุณลุง ว่าแต่คุณป้านี่ยังดูดีอยู่เลยนะขอรับ ถึงจะแก่......... แต่ก็แก่ แบบดูงาม "
"นี่เจ้า เด็กกำพร้าหามีพ่อแม่ค่อยสั่งคอยสอน กิริยาถึงหาต่างจากไพร่"
"คุณป้าเคยเป็นไพร่หรือขอรับถึงได้รู้ว่าไพร่เป็นอย่างไร ไอ้ทด ไอ้ก้านเอาของกูไปเก็บที่ห้องคุณพี่"
ทันใดนั้นคุณหญิงศรีตลาจึงพูดขึ้นว่า...
"หอนอนของเจ้าอยู่อีกทางด้านนู้นหาใช่ห้องของพ่อเพชร อย่าให้มันมากเกินงาม"
"ยังมิทันได้โล้เลยนะขอรับคุณป้า คุณพี่งามยิ่งนักนะขอรับ"
"เก็บอากับกริยาหาบคายของเจ้าไปใช้ที่อื่น"
หมื่นเพชรเอ่ยขึ้น พร้อมกับลุกหนีออกไปที่โต๊ะทำงานของตน โดยที่ไม่ได้สนใจกับไอยรา และเมื่อไอยรา
"โอ้โห ....นี่แม่การะเกดแบบที่เราเคยดูหรือเปล่าว่ะเนี่ย แค่มาเรือนวันแรกก็แซ่บขนาดนี้แล้ว" อัยเรศ
อ่านหนังสือนิยายไปได้สักพักก็หลับไปตอนไหนไม่รู้ ในขณะที่หลับอยู่นั้นอัยเรศก็ได้ฝันเห็นอะไรแปลกๆ
ชายหนุ่มร่างกายกำยำราวกับคนโบราณได้เดินเข้ามาทักทาย
"เจ้า ไปกับข้าได้ไหม ข้าอยากมีเจ้าเป็นคู่ครอง"
"จะบ้าหรือคุณ คุณเป็นใครเหตุใดมาเอ่ยคำแบบนี้กับผม ผมลูกมีพ่อมีแม่นะ"
"555"
"อ้าว ขำอะไรอีตานี่"
"ข้ามิรุ้ดอกหนาว่าออเจ้าพูดภาษาอะไร การแต่งกายต่างกับชาวสุวรรณภูมิที่ข้าอยู่นัก"
"หือ นี่ก็สุรรณภูมินะครับพี่ชาย นี่ประเทศไทย ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ดินแดนแห่งอารยธรรม
และความอุดมสมบูรณ์ เเต่ตอนนี้เสียอย่างเดียวคืองดออกเสียง"
"ข้าจะรอวันที่ได้เจอออเจ้านะ"
"รอทำไม เดี๋ยวก็แก่ตายหรอก พี่ชาย"
อัยเรศยิ้มให้แบบเขิน ๆ ด้วยรอยยิ้มที่สวยและกิริยาที่ดูน่ารักจึงทำให้ชายในฝันนั้นต่างหลงรักเด็กชาย
อัยเรศ เด็กหนุ่มวัย 18 และดูเหมือนอัยเรศก็จะ.........
"อัย อัยเรศ อัยเรศลูก ตื่นยังเดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ วันนี้วันศุกร์มีไปทัศนศึกษาไม่ใช่หรือ"
"ครับพ่อ เรียกซะดังแต่งตัวเสร็จเเล้ว"
"อัย อยู่ไหนลูก อัย"
"พ่อครับ พ่ออ้วนครับ"
อัยเดินลงไปที่โต๊ะกินข้าว พ่ออ้วนเดินลงมาเห็นอัยกำลังทานข้าวเช้า
"เจ้าอัย พ่อเรียกตั้งนานไม่ขานรับ"
"อัยก็ตอบพ่ออยู่นะครับ พ่อไม่ได้ยินหรือเปล่า"
"นั่นสิพี่ ลูกเดินลงมาตั้งนานเเล้วนะรีบไปส่งลูกได้เเล้ว"
หลังจากทานข้าวเสร็จอัยเรศก็เดินออกจากบ้านมาที่รถของพ่อทุกคนต่างก็ตกใจเมื่อมองไปที่พื้นไม่เห็น
เงาของหัวอัยเรศ
"อัย อัยลูก"
"มีอะไรหรือครับคุณย่า"
"อัยไม่ไปได้ไหมลูก ย่า ย่าเป็นห่วง"
"ไม่ได้ครับย่าเดี๋ยวโดนหักคะแนน เดี๋ยวเย็นนี้เราทานข้าวด้วยกันนะครับ"
"อัย ขอย่ากอดหน่อยลูก"
"ครับคุณย่า"
คุณย่ากอดอัยเรศพร้อมด้วยทุกคนในบ้านซึ่งมันดูแปลกๆแบบที่บอกไม่ถูก....
ขอบคุณครับ {:5_129:}{:5_133:} รออ่านตอนต่อไปครับ สนุกมาก ย้อนอดีต ขอบคุณ บุพเพเวอชั่นใหม่ รอๆครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับผม ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]