กรุ่นกลิ่นณนรินทร์ ตอนที่ 1
...เรา ก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งไม่ต่างจากอีกหลายร้อยหลายพันล้านบนโลกใบนี้ที่มีวิถี หรือวิธีรับมือกับโลก รับมือกับชีวิต ในแบบของ...เรา ลำนำ ...เคยมั้ย???...บางคราเมื่อได้กลิ่นโชยมา...กลิ่นความทรงจำที่ไม่เคยเลือนหาย กลิ่นที่ทำให้คิดถึงกลิ่นที่ทำให้เรื่องราวผสานความทรงจำหวนกลับได้อย่างน่าอัศจรรย์ และละอองไอเหล่านั้นก็อบอวลไปด้วยความรักความโหยหา ความเคียดแค้นผสานความลุ่มหลงด้วยแรงปรารถนามาร่วมดอมดมทุกตัวอักษร...กรุ่นกลิ่นณนรินทร์...ไปด้วยกันS300909 ....นิยาย... คือการเรียงร้อยแต่ละตัวอักษรไปตามจินตนาการหฤหรรษ์ของผู้เขียน ร่ายกลิ่นให้ผู้อ่านได้...ตื่นใจตื่นจมูก เคียงข้างกันปฐมบท
“แนนไปก่อนนะคะ”“ขอบคุณครับที่มาส่ง ไว้วันหลังพี่จะแวะไปเยี่ยมแม่แนนด้วย”กลิ่นจางๆของเธอคนนั้นเลือนหายเมื่อกระจกรถถูกเลื่อนขึ้นก่อนจะขับออกไป เด็กหนุ่มหน้าคมร่างสูงโปร่ง ผิวสองสีออกชมพู กดรหัสปลดล็อกประตูรั้วด้านข้างผลักบานเหล็กดัดลวดลายย้อนยุค ลากกระเป๋าล้อใบใหญ่ตรงเข้าตามถนนปูหินลูกเต๋าความเขียวชอุ่มของพื้นที่รายรอบด้วยแนวเทือกเขาสูงผสานพรรณไม้หอมน้อยใหญ่กำจายกลิ่นฟุ้งเป็นการต้อนรับอย่างที่เจ้าของบ้านตั้งใจปลูกสะสมไว้ก่อนจะย้ายมาอยู่บนผืนดินนี้
“ใครกัน?” แม้มองจากระยะไกลหญิงวัยกลางคนกลางอ้อมกอดมีเด็กทารกตาแป๋วเพิ่งกร่นคำออกไปก็ยังถึงกับรื้นหยดน้ำแห่งความสุขคลอเบ้า คลี่ยิ้มกว้างออกมาทันวัน
ณนรินทร์...ทิ้งสัมภาระทุกอย่างตรงปรี่เข้าหาหัวใจอีกสองดวง ด้วยความรู้สึกไม่ต่างจากที่ ...แม่ตัวเอง...รู้สึกก่อนประคองส่งเด็กน้อย มอบให้ผู้อยู่ในฐานะ ...อาลูกติดสามี...พี่สาว...หลักฐานจับต้องได้เป็นเด็กตัวน้อยๆน่ารักหนึ่งเดียวที่ยังหลงเหลือจากเรื่องราวและอุบัติเหตุเลวร้ายที่สุดสำหรับทุกคนในครอบครัว...วงศ์อภิวัน
เสียงอ้อแอ้ไร้เดียงสาพร้อมทำมือน้อยป่ายแปะตามใบหน้าเด็กหนุ่ม ทำหญิงวัยกลางคนอดหลั่งน้ำตาให้กับทุกภาพตรงหน้าที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น“อาณนรินทร์ไง...อาณะของเจ้าหนูไง...ที่เราคุยกันบ่อยๆ...จำไม่ได้เหรอ...โอ๋ๆๆๆๆ ... อ่ะ ...อะไรน่ะอะไรนะเจ้าหนู...จำได้เหรอ...จำอาณะได้ด้วยเหรอคนเก่ง”ดัดทำเสียงเล็กเสียงน้อยกับทั้งจูบทั้งหอมสารพัดจะฟัด อีกฝ่ายพอมีคนเล่นด้วยหน่อยเด็กผู้ชายอายุไม่กี่เดือนก็หัดทำท่าทำทางทะเล้นเหมือนกำลังอ้อน
แต่จู่ๆกรุ่นกลิ่นที่หลบซ่อนบนผิวเนียนนุ่มขาวนวลเกือบเป็นสีมุกในอ้อมกอดก็ฟุ้งโชยขึ้นมาชวนให้หวนคิดถึง
...กลิ่นความทรงจำ...ไม่เคยลืม...
1 ปีเต็มๆ หลังผ่านทุกเรื่องมาได้ ที่... ณนรินทร์ หรือ ณะ ตัดสินใจไปทำงานร้านอาหารญาติๆกันที่ สหรัฐอเมริกา พร้อมเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยไปด้วยก่อนตัดใจอีกครั้งสำคัญที่จะใช้ช่วงวันหยุดยาวปลายปีมาเจอหน้าหลักฐานที่ยังหลงเหลือครั้งแรก“ณะมาถึงแล้วทำไมไม่บอก แม่จะได้ขับรถไปรับที่สนามบิน... แต่ตอนนี้แม่ว่าเรา รีบไปเปลี่ยนชุดก่อนมั้ย” ทำจมูกฟึดฟัดเมื่อปะทะเข้ากับกลิ่นไม่พึงประสงค์สารพัดบนเนื้อตัวลูกหัวแก้วหัวแหวนที่เหลือเพียงคนเดียว” ...คืนตาหนูมาด้วยเลย... บินมาตั้งแต่อเมริกา มากรุงเทพ ถึงเชียงใหม่ไปติดเชื้ออะไรมามั่งก็ไม่รู้ เกิดมาติดหลานละแย่เลย”ผู้หญิงดูอ่อนกว่าวัยอย่างแม่ และ ยาย เพิ่งนึกขึ้นมาได้เละรีบทำท่าขอหลานคืนพร้อมโวยวายใส่ และนั่นก็ทำให้อีกคน หลุดจากกลิ่น ที่พาความทรงจำกลับคืน
“ณะลืมไปเลย ...ดูสิ... เจ้าหนูตัวแดงหมดเลยแม่”ดวงตาสีรัตติกาลที่เคยฉายแววสุกสกาวสดใสเหมือนเคยเริ่มหม่นลงเล็กน้อยขณะแกล้งเฉอารมณ์ตัวเองเอ่ยออกมาพร้อมประคองเด็กตาใสเข้าอกแม่ตัวเอง“ไหนให้ยายดูสิลูก ...โอ๋ๆ ดูสิ อาณะ ทำหนูตัวเหม็นมั้ย”อดีตพนักงานบริษัทผลิตน้ำหอมยักษ์ใหญ่ระดับโลกและอาจารย์รับเชิญพิเศษด้านนี้ให้กับหลายมหาวิทยาลัย ที่ตัดสินใจวางมือจากทุกอย่างมาทำหน้าที่เลี้ยงหลานโดยเฉพาะรีบคว้าเด็กทารกน้อยกลับเข้าอ้อมอกตัวเอง“แล้วเนี่ย ดูสิ!!!...เอากลิ่นใครที่ไหนมาติดหลาน ...ผู้หญิงเหรอ?... ก็แม่บอกแล้วจะไปรับเองรู้มั้ยกลิ่นสังเคราะห์พวกนี้ทำให้หลานแพ้ได้นะ...รีบๆ ไปอาบน้ำเลย”ดมพิสูจน์อย่างชนิดเชี่ยวชาญแทบจะทันทีจนคนฟังเสียงบ่นยิ้มร่าออกมาให้ทุกความเป็น แม่ตัวเอง ที่ได้ขาดหายความรู้สึกแบบนี้มาเกือบปี
“เห็นกันแต่ในวีดีโอคอล์ณะไม่นึกว่าตัวจริง...เจ้าหนู...จะน่าหมั่นเขี้ยวได้ขนาดนี้นะแม่”ตะโกนเปลี่ยนเรื่องก่อนจะถูกดุไปมากกว่านี้ดังลั่นออกมาจากในบ้านน๊อคดาวน์ทรงกล่องชั้นเดียวไม่ใหญ่มากที่ได้จากน้ำพักน้ำแรงสารพัดช่วง 1ปี ที่ทั้งเรียนทั้งทำงานไปด้วย
...บ้านเล็ก...ปลูกไว้ไม่ห่างมากจากเรือนไม้เก่าแก่สไตล์โคโลเนียลอันเป็นมรดกตกทอดมาตั้งแต่รุ่นปู่ทวดย่าทวดก่อนชะลอจากในตัวเมืองเชียงใหม่มาปลูกสร้าง...บ้านใหญ่...
เด็กหนุ่มปรี่เข้าบ้านจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นสบายๆออกมาแย่งเด็กตัวน้อยจากแม่ตัวเองแล้วเดินไปนั่งหย่อนขาบริเวณขอบระเบียงบ้านยกสูงจากพื้นโรยหินกรวดรายรอบจรดสวนกุหลาบส่งกลิ่นหอมตรงหน้า“แม่ครับ... แล้วพ่อไปไหน ไม่เห็นหน้าเห็นตา” ถามขณะยังทำตะเล็กตะน้อยเล่นกับ หลาน ไม่หยุด“ไปบ้านแม่เอื้องมั้ง พักนี้เค้าไปบ้านนั้นบ่อย”“ทำไมล่ะครับ”
“จะอะไร!!!... ไปเฝ้าลูกสาวเค้าให้ณะไงนี่พ่อเค้ากะว่าพอณะกลับมาจะให้แต่งกับลูกแม่เอื้องเลยนะ...ถึงจะอายุมากกว่าไปหน่อยแต่ไหนๆ หนูแนน ที่แฟนเพิ่งเสีย ก็มีลูกน้อยเหมือนกันจะได้เอามาช่วยเลี้ยงตาหนูไปด้วยซะเลย”“...สงสัยพ่อเค้าจะขี้เกียจเลี้ยงหลาน เพราะวันๆเอาแต่หนีไปปลูกต้นไม้ดอกไม้ในสวนแทนแม่ตลอด”ถามประโยคเดียวแต่บ่น สามีตัวเองยึดยาว“โอ๊ยแม่!!! ณะเพิ่งยี่สิบ... อีกอย่างสาวๆสมัยนี้ใครจะมาเอาคนยังเรียนไม่จบ แถมทำงานล้างจานเก็บจานแล้วยังจะมีไอ้หนูพ่วงมาอีก ...เป็นณะ ณะก็ไม่เอาตัวเอง”“ทำเป็นเล่นไป... นี่เมื่อเช้า หนูแนนยังขับรถจากในเมืองแวะมาเล่นกับตาหนูอยู่เลย...คิดดู... ทั้งๆ ที่รู้ ว่าถ้าแต่งจริงๆต้องมาเป็นแม่ตาหนูด้วย ...ก็ยังมีกะใจแวะมา”แค่ตอบกลับยังไม่หนำใจผู้นำครอบครัวตัวจริง“ณะแวะไปบ้านนั้นหน่อยก็ดี...ไปทักทายกันไว้อย่างน้อยบ้านเราก็มีที่มีทางติดๆ กัน...หนูแนนน่ะเป็นเด็กน่ารักตอนลงเรียนทำน้ำหอมกับแม่ก็ดูนิสัยเรียบร้อยแถมสวยด้วย”
ยังทำหน้าที่แม่สื่อ ไม่หยุดโดยหารู้ไม่...คนที่ว่า...คือผู้หญิงที่มาส่งลูกชายตัวเองตั้งแต่บังเอิญเจอกันที่สนามบินในเมือง
“ไม่ดีกว่าครับแม่ ...ณะเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆนั่งเครื่องบินเป็นวันจนเมื่อยไปหมด ขออยู่เล่นกับ เจ้าหนู ดีกว่าว่ามั้ย...น้อง...ต้นอิน...ว่ามั๊ย ต้นอินของอา ....หืมมมมม...น่าฟัดจริงเจ้าเด็กจ่ำมั่ม”พูดไปฟัด อย่างที่ว่าไปอยู่นาน จนอีกคนย้ายมานั่งหย่อนขาข้างๆรุมทึ้งเล่นเด็กน้อยไปด้วยกัน“เอ๊ะ!!!...แม่สังเกตมั้ย ว่า ต้นอิน หน้าเหมือนพี่ บีบี ...หมวยน้อยคนสวยแค่อยู่ใกล้ก็ได้เชื้อแม่มาเต็มๆ เลยเหรอลูก” น้ำเสียงสดใสเริ่มแผ่วลง“...ถ้า ...พี่เค้า... ยังอยู่”
กลิ่นความทรงจำโชยมาให้เรื่องราวบางอย่างหวนคืน
ไม่ใช่แค่เนื้อเสียงหากตอนนี้ใบหน้าลูกชายเฉาขึ้นทันตา เมื่อเอ่ยถึง พี่สาวคนเดียว “ณะนี่ยังไง!!!...หลานเป็นผู้ชาย จะมาสงมาสวยอะไรกัน...พิลึกคน”แกล้งเอ็ด เฉไฉเปลี่ยนเรื่อง ...ซึ่งก็ได้ผล“ก็มันจริงนี่ครับ... หรือแม่จะเถียงณะ...ใครที่ไหนเห็นเจ้าหนูอ้วนของอาณะก็ต้องบอกล่ะว่าผู้หญิง ฮ่าๆๆๆ ....โตมาจะสวยจะหล่อยังไงณะก็รักครับ หลานณะทั้งคน... จริงมั้ย น้องต้นอิน...น้องต้นอินของอาณะ...”“ต้นอินรักอาณะมั้ย… อ่ะ...รักแน่ะๆหัวเราะชอบใจใหญ่เลย”
ล่วงเลยจากแค่ปลายปี... มาต้นปี
บ้านวงศ์อภิวันมีงานที่จัดขึ้นเรียบง่าย ด้วยบรรยากาศตกแต่งโคมไฟสีขาวระโยงระยางประดับสารพัดไม้ดอกเฉดเดียวกันส่งกลิ่นหอมอบอวลแต่งแต้มงานวิวาห์น่ารักๆกลางสวนสวยริมภูเขา ...เหตุร้ายไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับครอบครัววงศ์อภิวันอีกครั้ง
สาวสวยอายุมากกว่ากิริยาท่าทาง คำพูดคำจา เรียบร้อยตั้งแต่ได้เริ่มพูดคุยจนกลายมาเป็นเจ้าสาวป้ายแดงให้ลูกชายคนเดียวของเจ้าของที่ดินหลายร้อยไร่ทั้งในแถบนี้ ไม่นับรวมในตัวเมืองอันเป็นมรดกตกทอดจากบรรพบุรุษฝ่ายพ่อตาแม่ยายรวมกัน“ณะคะ...ยัยหนู ตาหนูหลับแล้ว...เราเข้าหอกันเถอะ”แค่ผ้าม่านปิด...ไฟดับ ชุดฟูฟ่องสีขาวบริสุทธิ์ลอกคราบปลิวหายจากร่างทันทีทันใดพร้อมออกท่าทางออดอ้อน ส่งอุ้งมือคลำความเป็นตัวตนที่ยังไม่มีเลือดลงไปหล่อเลี้ยง
เธอในวันนั้น...กับ เธอ ณ ตอนนี้ ช่างต่างกันลิบ
ชุดสูทสีเข้มเต็มยศของเจ้าบ่าวได้ถูกจัดการออกหมดโดยเจ้าสาวและที่สุดเมื่อไม่อาจทัดทานการยั่วเย้าสารพัดถาโถมมารวมเข้ากับกับฤทธิ์ของบรรดาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ย้อมใจ“โอ๊ย ว...วะวะว๊ายยยย!!! ณะ”แม้เด็กหนุ่มร่างเปลือยเปล่าจะเผชิญโลกกว้างมามากมายหลายประเทศแต่สำหรับ ณนรินทร์ … นี่คือบทรักลุ่มลึกครั้งแรกในชีวิต“...อ๊าย!!! แนนเจ็บ …แนนเจ็บณะ”
จำนวนครั้งของประสบการณ์ไม่อาจเทียบเท่าต้นเหตุของสารพัดเสียงกรีดร้องโวยวายไม่เป็นคำยามที่อวัยวะนั้นแค่เริ่มสอดแทรกเข้ามา เธอ ถึงกับต้องดิ้นรนผลักช่วงท้องแข็งแรงความเป็นตัวตนท่ามกลางจินตนาการร่วม...ลงทัณฑ์...กับอีกคนที่ไม่มีโอกาส เด็กหนุ่มกระโจนทำลายร่างบาง ปริ แยกด้วยทุกเรี่ยวแรงอาฆาตเคียดแค้น ทำเอาสาวสวย ร้อย ก็เรียบผ่านศึกรักมานักต่อนักตั้งแต่ยังไม่เปลี่ยนมาใช้นางสาวรู้สึกเวทนาเส้นทางเนินแฝดด้านหลังของเธอ ที่ไม่เคยมีใครล่วงล้ำมาก่อนเต็มประดา
“โอ๊ยยยยย!!! พี่ณะ เบาๆ ก็ได้”ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ยิ่งกรีดร้อง ไม่ต่างจากยิ่งกระชากลากเอาส่วนปลายแข็งเหมือนเหล็กบดขยี้ เข้าออกฟาดฟันเนื้อใน จนเกิดเสียงดังระรัวทั่วพื้นที่โปร่งโล่งในห้อง
กึ๊ก!!!....
“ละ...ละเล...เลื...เลือด”สีแดงฉาดจากช่องทางกลางกายเริ่มหยดย้อยลงเนื้อผ้าสีขาวล้วนบนฟูก เธอ ถึงกับตาถมึงลุกโพลงกระตุกสั่นทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มแรง ก่อนวิญญาณจะลอยละล่องไปสู่ห้วงดำมืด ท่ามกลางความบ้าคลั่งเหมือนไม่มีวันสิ้นสุดความแน่นิ่งทำเจ้าของเปลือกตาสีเข้มด้านบนเริ่ม...รู้ตัว
“แนน!!! แนน!! แนน! เป็นอะไร แนน แนนนนนนน”
บานประตูถูกเลื่อนเปิดออกร่างเจ้าบ่าว ประคองเจ้าสาวกับร่างไร้สติเจียนจะไร้กลิ่นความมีชีวิตของเธอในอ้อมแขน ท่ามกลางพยานแขกเหรื่อในงานที่ยังพากันนั่งฉลองคู่ข้าวใหม่ปลามัน
...หัวใจวายเฉียบพลัน...คือคำที่ระบุใน สาเหตุการเสียชีวิต “ปออ...ปะ เป๊าะ ...ปา...”
เสียงใสๆของเด็กน้อยบนตัก ณนรินทร์ กับสองมือน้อยคว้าอากาศไปมา เจื้อยแจ้ว ...ปา...ป๊า...วินาทีที่สามีในอีกฐานะ ...พ่อคนใหม่... ได้ยินคำพูดชัดๆ คำแรกจากเด็กผู้หญิงลืมตาดูโลกมาได้แค่ขวบปีกว่าๆ เขา ถึงกับหลั่งน้ำตาแห่งความสุขออกมาโดยไม่รู้ตัวทั้งที่ตอนสูญเสียเจ้าสาวที่รู้อยู่แก่ใจว่า...ไม่ได้รัก...และเธอ เองก็ซื่อสัตย์ที่กล้ายอมสารภาพว่า รัก ...แค่เงิน ของ ครอบครัววงศ์อภิวันกับต้องการให้ลูกติดจากสามีคนแรกที่ได้เสียชีวิตไปกะทันหันมีหลักประกันอนาคตที่มั่นคงด้านการเงิน
เขาไม่มีกลิ่นของความทรงจำให้กับ เธอ ด้วยซ้ำและการจากไปก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกเสียใจมากมาย
ภาระการแต่งงานมีครอบครัวในช่วงวัย20 ต้นๆ ทั้งหมดเป็นเรื่องของผู้ใหญ่กับข้อตกลงในการช่วยเลี้ยงหลาน และยังไงเสีย ตัวเขาก็มุ่งมั่นที่จะกลับไปเรียนต่อให้จบพร้อมหาเงินที่อเมริกาอยู่แล้ว“แม่!!!...ยิบโซ... พูดได้แล้ว เรียกผมด้วย...หนูเรียก ...ป๊า...เหรอคะคนสวย หนูเรียกป๊าใช่มั้ย หืมมมม”เด็กผิวพรรณออกคล้ำผสานกลิ่นอ่อนๆ ของคนจากไปเจือจางแทบจะไม่หลงเหลือ ยังร้องเรียก... ปะ ปา ปะปา...ใส่อีกคนที่ยังทำท่าตื่นเต้นไม่หยุด
วันข้างหน้าจะเป็นยังไง...ใครรู้แน่แต่สำหรับณนรินทร์ สิ่งที่ตัวเองตระหนักรู้ได้ตอนนี้คือ ครอบครัววงศ์อภิวัน ที่มีพ่อ แม่ลูกชาย กับ ...ลูก และ หลาน .ทั้ง5 คือชีวิตและ หัวใจ ของเด็กหนุ่ม
คนที่เกิดมาในครอบครัวที่พร้อมทุกด้านแต่ก็พร้อมหนีจากทั้งหมดนั้นไปเพียง เพราะปมปัญหาชีวิตที่ไม่สามารถให้ใครรับรู้ได้คงถึงเวลาแล้วที่จะต้อง
อยู่กับ...กรุ่นกลิ่นความทรงจำ...ให้ได้
ซึ้งกินใจมาก แนนมาไว ไปไวมากเลยแฮะ เรื่องราวต่อไปจะออกมาแบบไหนน้า รออ่านนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ เป็นลำนำที่เดินเรื่องไปไกลมากครับ สนุก ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_135:} โอหนอ วังวน ของชีวิต {:5_146:}
ขอบคุณครับ งึมมม...ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ
หน้า:
[1]