EP2 เรื่องของในตอนเรียนปี1
สวัสดีครับผมชื่อมอสนะครับนะ ในส่วนของตอนนี้ผมก็จะมาเล่าเรื่องต่อจากEP1นะครับทุกคนเล่าเลยแล้วกันครับ หลังจากที่พวกผมได้หอแล้วช่วงนั้นก็ยังเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่อยู่ประมานเดือนกว่าๆได้ครับ พอไกล้เปิดเทอมแม่ผมก็ให้ผมชวนเพื่อนไปซื้อชุดกันครับในเมืองซึ่งทุกคนก็เลือกกันแค่ชุดนักศึกษาแค่ชุดเดียวครับเพราะไม่ค่อยได้ใส่ส่วนใหญ่จะใส่เสื้อช็อปของทางวิลัยมากกว่าแต่ก็ต้องมีติดไว้แหละครับ ส่วนแม่ผมก็เลือกชุดใส่ให้ผมแบบตัวใหญ่โค่งเลยครับเพราะหุ่นผมหาชุดใส่ยากเลยไม่มีพอดีตัวครับ
พอหลังจากนั้นไม่นานวิลัยก็ไกล้จะเปิดก็มีการมอบตัวนักเรียนครับวันนั้นก็มีการให้พบอาจารย์ที่ปรึกษาเสร็จแม่ผมก็ขอคุยกับอาจารย์เป็นส่วนตัวครับว่าฝากดูแลลูกฉันด้วยก็เหมือนกลัวว่าผมจะเป็นแบบพี่ผมอีกนั้นแหละครับ
พอไม่กี่วันวิลัยก็เปิด อ๋อ...ลืมบอกว่าพวกผมเรียนช่างยนต์กันนะครับพวกผมได้อยู่ห้อง2ครับเป็นห้องที่มีแต่เด็กที่จบจากมัทธยมมาเรียนต่อทั้งหมดเพราะต้องเรียนปรับพื้นฐานกันใหม่ ส่วนห้องแรกจะเป็นห้องที่มีมีแต่เด็กที่จบปวช.มาครับเพราะห้องนั้นเขาเรียนพื้นฐานมาก่อนแล้ว
วันแรกพวกผมก็ไปนั่งรอพบอาจารย์ที่ปรึกษาครับ ตอนนั้นพวกเรานั่งกับเงียบก็ไม่รู้จักกันมาก่อนอ่ะครับ แต่พวกผม4คนก็นั่งรวมกันอยู่
พออาจารย์แกเข้ามาแกก็แนะนำตัวให้รู้จักครับ แกชื่อว่าอาจารย์ บุญสม แกเป็นคนใจดีมาก แกไม่เคยตีเด็กหรือว่าด่าเด็กเลยแกจะใช้วิธีพูดให้คิดแล้วก็สั่งสอนด้วยคำพูดมากกว่า
จากนั้นแกก็ให้พวกผมเลือกหัวหน้าห้องครับ 1คนซึ่งไอ้พงษ์ที่นั่งข้างผมมันก็จับผมยกมือขึ้นครับ แล้วบอกว่าเพื่อนผมเลยครับไอ้นี่มันเรียนเก่ง ผมก็ อ้าว..ไอ้เหี้ยนี้..ไม่ถามกูก่อนเลย ทุกคนในห้องก็ขำกันใหญ่ แต่ผมก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกครับแค่เรียนพอได้อยู่แต่ถ้าภาษาอังกฤษนี่คือโง่เลยแหละครับ
จากนั้นแกก็ให้เลือกรองหัวหน้าห้องอีก1คนครับเผื่อหัวหน้าไม่มาจะได้ทำแทนกันได้ครับ ผม..ก็ยกมือไอ้พงษ์แบบเดียวกับที่มันทำกับผมนั้นแหละครับ ผมก็บอก..ไอ้นี่ครับ..มันบอกมันอยากเป็น...แล้วมันก็มองหน้าผมแล้วผมก็บอก...มึงเล่นกูก่อนนะ ถือว่าหายกัน..แล้วแกก็บอกว่าผมมีหน้าต้องทำอะไรบ้างก็จะมีตอนเช้าให้ไปเอาใบเช็คชื่อที่ห้องกิจกรรมมาเช็คชื่อให้เพื่อนในแถวตอนเช้าเขาจะมีเวลาบอกพอเข้าเสร็จก็ให้เอาไปเก็บ ส่วนเพื่อนคนไหนลาก็บอกกับผมได้แล้วแกก็ให้ตั้งกลุ่มแชทเพื่อมีอะไรจะได้บอกกันในนั้นได้ครับ
หลังจากนั้นแกก็ให้แนะนำตัวที่ละคนครับ...พอเสร็จแกก็ปล่อยพวกผมไปเรียนวิชาต่อไปครับ คือ..วิลัยที่นี่จะเป็นแบบเดินหาห้องเรียนกันเองเองครับ...ตอนใหม่ๆก็หลงพอได้อยู่ จากนั้นไม่นานพวกผมในห้องก็เริ่มรู้จักสนิทกันมากขึ้นครับบ้างคนก็เริ่มตั้งฉายา ให้ผมกันครับ บ้างก็เรียกผมไอ้ผี บ้างก็เรียกไอ้ดำ บ้างก็เรียกไอ้แห้ง บ้างก็เรียกหม่อมเหยินอันนี้คือเพื่อนทุกคนลงมติกันครับสรุปเพื่อนเรียกผมหม่อมเหยินตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ตอนนั้นผมรู้สึกน้อยใจมากที่เพื่อนเรียกผมแบบนี้ ตอนนั้นผมก็ไม่คุยกับใครเลยครับนั่งซึมเป็นส้วมอยู่หลายวัน จากคนที่พูดมากติดตลกก็เงียบไปเลยทันที พอกลับไปหอผมก็มีแอบไปร้องให้บ้างก็มีไอ้นัด ไอ้พงษ์ ไอ้อั้นนี้แหละครับที่ช่วยปลอบใจผม
ตอนนั้นแม่ผมแกก็โทรมาหาผมทุกวันครับผมก็บอกแม่ว่า แม่ผมอยากจัดฟันอ่ะเพื่อนมันล้อหนูพูดไปก็ร้องไห้ไป แม่ก็บอกว่าตอนนี้แม่จะปลูกบ้านต้องใช้เงินเยอะแม่ก็ไม่ค่อยมี พอผมร้องให้กับแกบ่อยๆก็ก็เลยสงสารผมแกก็ให้ผมไปถามร้านมาว่าแพงไหมถ้าไม่แพงเดี๋ยวแม่ให้ทำ
หลังจากเลิกเรียนวันนั้นพวกเพื่อนผมก็พากันไปครับที่คลินิกชื่อว่าหมอท็อปทันตกรรม พอเข้าไปหมอเขาก็ถามว่าจะมาทำอะไรครับ ผมก็ถามเลยว่าถ้าผมจะจัดฟันราคาจะอยู่ที่เท่าไหนหมอก็บอกว่าประมานสี่หมื่นผมก็ตกใจกับราคานิดนึง..แล้วเห็นหน้าผมก็ขำ...แล้วบอกว่ามันผ่อนได้ครั้งแรกจ่าย5000 พอหลังจากนั้นหมอนัดในแต่ละเดือนเราก็ทยอยจ่ายได้ แล้วผมก็โทรบอกแม่ทันทีเลยครับแม่ก็บอกว่าโอเครนัดหมอเลยเดี๋ยวแม่ไปหา ผมก็เข้าไปถามหมอเลยครับว่าถ้าผมจะทำได้เลยไหม หมอบอก..ได้เลยตอนนี้ก็ได้เลย ..ผมก็โทรหาแม่อีกบอกว่าแม่..หมอบอกว่าทำได้เลย..แม่บอกเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ไปผมก็โอเครครับแม่...ผมก็บอกหมอว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ผมมาครับจะได้มาทำตอนเลิกเรียน หมอก็บอกว่า ถ้าจะทำจริงก็เอกซเรย์ฟันไว้ก่อนก็ได้ผมก็ตกลงครับพอเสร็จก็กลับ
พอวันต่อมาพวกเพื่อนในห้องผมรู้ทันก็แซวผมว่า เฮ้ย..ได้ข่าวว่ามึงจะไปดัดฟันหรอว่ะ..ดัดออกหรือดัดเข้าว่ะ..แล้วก็บอกว่ากูว่ามึงไปหาลวดหนามมาใส่เถอะว่ะ แล้วมันก็พากันขำผมอย่างสนุกสนานกันครับพวกไอ้นัดกับไอ้พงษ์มันก็ด่าไอ้พวกนั้นไป ซึ่งผมไม่เคยด่าพวกมันกลับหรือต่อสู้อะไรพวกมันเลยเวลามันว่าผมก็จะนั่งเงียบตลอดก็มีแต่ไอ้พงษ์ไอ้นัดไอ้อั้นนี่แหละครับที่ค่อยปกป้องผมตลอด ในตอนนั้นในกลุ่มผมก็จะมีไอ้เต้ กับไอ้อาม มาอยู่กลุ่มด้วยครับ พวกมันมาจากโรงเรียนอื่นทั้งคู่มาแค่คนเดียวส่วนเพื่อนก็มาหาเอาข้างหน้า ซึ่งผมเป็นคุยสนุกสนานมาตั้งแต่แรกแล้วมันเห็นผมคุยเก่งมันก็เลยมาขออยู่ด้วยพวกผมก็โอเคครับ
พอหลังจากเลิกเรียนวันนั้นเสร็จแม่ผมก็มารอรับไปที่คลินิกครับ พอเข้าไปที่ร้านหมอก็จำผมได้แกก็ให้ผมนั่งรอก่อนแปปนึงเพราะมีคนมาเปลี่ยนยางฟันอยู่ก่อนแล้วคนนึงพอแกทำเสร็จแกก็เรียกผมเข้าไปแกก็บอกว่าผมจะต้องถอนฟันออกถึง 6 ซีกแล้วหมอจะถอนให้แค่ครั้งละ 2 ซีกเอาแค่ผมไหวซึ่งวันนั้นผมก็ถอนไป 2 ซีกแล้วแม่ผมก็จ่ายเงินเสร็จก็ถามหมอว่ากว่าฟันผมจะปกติใช้เวลานานมั้ยแกก็มองมาที่ผมก็บอกว่าน่าจะปีครึ่งถึง2ปีน้องเข้าก็น่าจะเปลี่ยนแปลงให้แม่เห็นแล้วครับ ผมคิดในใจสรุปกูเรียนจบก่อนพอดีโดนล้อต่อไปกู
หลังจากนั้นหลายวันผ่านไปผมก็ได้
ใส่เหล็กตอนนั้นคือเจ็บปากมาครับหมอใส่อะไรมาให้นักหนาก็ไม่รู้ซึ่งเหมือนจะเจาะต้องเหงือกมาด้วยซึ่งตอนนั้นผมทรมานมากจนเพื่อนๆเริ่มสงสารผม แต่ก็ยังมีเพื่อนบ้างคนเห็นผมก็ว่าผมอีก เอ้า...มึงไปติดมุ้งลวดมาแล้วหรอเหมือนลิงดัดฟันเลยมึง....จากนั้นผ่านไปหลายเดือนผมก็ถามพวกไอ้นัด ไอ้พงษ์ ไอ้อั้นตลอดว่ามึงฟันกูเข้ารึยังว่ะมันก็บอกเหมือนเดิมเลย ผมก็โคตรเซ็งเลยตอนนั้น แต่ไอ้เต้กับไอ้อามซึ่งมันก็ไม่ได้อยู่กับพวกผมตลอดซึ่งมันจะไปกลับบ้านตลอด มันก็บอกว่ากูว่ามันก็ดีกว่าช่วงแรกๆแล้วนะตอนนั้นกูว่ามันเหยินกว่านี้กูว่าไม่นานหรอกมึงสู้ๆ..หลังจากนั้นไม่นานก็ไกล้ปิดเทอมแรกพวกผมก็ต้องรีบเคลียร์งานส่งอาจารย์ให้เสร็จก่อนที่เข้าจะตัดเกรด
พอสอบปลายภาคเสร็จก็ปิดเทอมอยู่ประมาน2อาทิตย์ครับ ตอนนั้นก็ต่างคนก็ต่างกลับบ้านใครบ้านมัน ตอนนั้นผมก็กลับไปอยู่บ้านซึ่งแม่ผมที่ปลูกบ้านใหม่ก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นเหมือนจะหลังใหญ่มากผมก็ถามแม่ว่า...ทำไมแม่ทำหลังใหญ่จัง แม่แกบอกว่าก็จะให้ตากับยายมาอยู่ด้วยก็ต้องทำหลังใหญ่ๆให้พอกันอยู่หน่อยนี่แม่จะทำแบบห้องแยกให้ด้วยนะจะได้ไม่ต้องนอนรวมกันอีก ด้วยความที่ผมไม่ค่อยได้กลับบ้านตอนนั้นจะกลับก็ต่อเมื่อเสาร์อาทิตย์พอผมกลับมาแกก็เข้าแต่ไร่เลยไม่ค่อยได้เจอผมเท่าไรพอปิดเทอมเหมือนผมก็ได้อยู่กับแกมากขึ้นแกก็สังเกตว่าฟันผมเริ่มไม่เหยินแล้วซึ่งผมมองกระจกทุกวันก็ว่ามันเหมือนเดิมทุกวัน
แม่บอกว่าไปมองเห็นทุกวันมันไม่รู้หรอกต้องนานๆเห็นแบบแม่นี่ถึงจะดูออก
พอหลังจากนั้นไม่นานวิลัยก็เปิดเพื่อนผมก็เริ่มทักผมว่าเออ..ฟันมันเริ่มเข้าที่แล้วว่ะจะเรียกมันว่าหม่อมเหยินไม่ได้แล้ว ซึ่งมันก็ยังเรียกกันอยู่ซึ่งเวลาผมไปหาหมอแกก็จะมีอะไรแปลกมาใส่ให้ผมไม่ซ้ำเลยแต่ละรอบซึ่งจะเจ็บปากออกมาทุกรอบ หลังจากที่เปิดเทอมมาไม่ก็เดือนก็มีกีฬาสีครับซึ่งพวกผมก็ได้เป็นนักบอลประจำสีอีกซึ่งห้องผมอยู่สีแดงกันซึ่งในปีนั้นเป็นปีแรกครับที่ผมได้มาอยู่วิลัยนี้ซึ่งเป็นปีแรกที่ผมได้เห็นการจัดกีฬาสีแบบอลังการมากเลยครับปกติเรียนบ้านนอกครับเลยไม่มีแบบนี้ตอนนั้นทางวิลัยก็จะเลือกคนหน้าตาหล่อๆสวยๆมาถือป้ายวิลัยส่วนในแต่ละสีก็มีตัวแทนในสีที่หน้าตาดีๆมาแต่ชุดกันแบบสาวๆงามๆกันทั้งนั้นซึ่งสีผมก็ได้ไอ้นัดนี้แหละครับเป็นตัวแทนถือป้ายสีเพราะรูปร่างไอ้นัดเป็นคนหล่อมากคนนึงครับ.
ส่วนพวกผมก็เป็นนักบอลก็เตะกันแบบสนุกสนานตอนนั้นพวกผมได้ที่1ด้วยครับดีใจมาก
พอกีฬาสีผ่านไปไม่กี่เดือนพวกผมก็ไกล้จะปิดเทอทอีกแล้ว ซึ่งตอนนี้ก็จะขึ้นปี2เป็นปีสุดท้าย ซึ่งพวกผมก็ต้องออกฝึกงานกันครับแล้วอาจารย์ก็บอกพวกผมว่ามีสถานประกอบการแนะนำอยู่ที่นึงอยู่ที่ระยองมีที่พักฟรี มีสวัสดิ์การให้ มีเงินเดือนให้ด้วยใครสนใจมาลงชื่อกันแกได้เลยซึ่งพวกผมกับเพื่อนก็ตกลงไปครับก็ไปลงชื่อกับแกแต่ถ้าใครไปไม่ได้ก็ให้หาที่ฝึกงานเอาเองแถวๆบ้านก็ได้ซึ่งในตอนนั้นก็มีแค่กลุ่มผมกับคนอื่นก็14คนครับที่ไปหลังจากสอบปลายภาคเสร็จแกก็บอกพวกผมว่า ถ้าใครคิดว่าตัวเองเรียนผ่านหมดจะไปฝึกงานก่อนก็ได้แต่ถ้าคิดว่าตัวเองตกอะไรก็ให้อยู่แก้ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไป ซึ่งพอผลสอบออกเสร็จพวกผมไม่ติดอะไรก็ไปหาอาจารย์แกก็บอกว่าพวกผมจะไปฝึกงานก่อนครับซึ่งแกก็บอกว่าอีก2วันเก็บข้าวของมาได้เลยเดี๋ยวจะเอารถตู้วิลัยไปส่ง
หลังจากนั้นพวกผมก็เก็บของแล้วนัดกันมาเจอที่วิลัยครับก็มีแค่ผม6คนในกลุ่มที่ไปก่อนส่วนอีกที่เหลือเขาจะรอให้ถึงวันก่อนแล้วค่อยไปเพราะถ้าพวกผมไปทำก่อนก็ได้เงินก่อนครับตอนนั้นไอ้พงษ์กับไอ้อั้นก็หาเงินเรียนเองกันด้วยครับ
พอไปถึงที่นั้นอาจารย์ก็พาผมเข้าไปในโรงงานครับก็มีพี่หัวหน้าชื่อว่า พี่ชัยแกก็เคยเป็นลูกศิษย์ที่วิลัยผมมาก่อนครับแกเลยสนิทกับอาจารย์ผมพอไปถึงแกก็ให้พวกผมเอาข้าวของไปเก็บที่พักก่อนซึ่งพวกผมอยู่กันที่ชั้น3ของที่นั้น ห้องจะเป็นห้องเล็กๆอยู่ได้แค่2คนซึ่งพวกผมก็จับคู่กันอยู่ครับ ก็จะมีผมกับไอ้นัดที่อยู่ด้วยกัน ไอ้พงษ์กับไอ้อั้น และไอ้เต้กับไอ้อาม พอเสร็จก็ลงมาพี่ชัยแกก็พาเดินดูทั่วทั้งโรงงานเลยครับว่าต้องทำอะไรแบบไหนบ้านซึ่งแกจะแบ่งพวกผมอแกไปตามจุดต่างๆพอเป็นงานก็เปลี่ยนสลับกันไปครับจะได้เก่งๆเหมือนกันหมด พอเสร็จอาจารย์ก็ขอกลับครับและก็ฝากพวกผมกับพี่ชัยไว้แล้วบอกว่าเดี๋ยวจะเอาอีกชุดมาส่งอีกพอลาเสร็จแกก็กลับครับ แล้วพี่ชัยก็เอาชุดยูนิฟอร์มมาให้ครับคนละ2ชุดแล้วให้ผมขึ้นไปพักก่อนแล้วพรุ่งนี้ให้มาเจอกันที่ข้างล่างแล้วเดี๋ยวจะพาไปเริ่มงานกันจริงๆครับ ผมขอจบเรื่องไว้แค่นี้ก่อนนะครับเดี๋ยวจะมาต่อให้ฟังอีกครับ ซึ่งตอนผมเริ่มดูแลตัวเองแล้วครับ อาจไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่แต่ก็ของคุณนะครับที่เข้ามาอ่านจนจบ เดี๋ยวมาต่ออีกตอนให้ฟังนะครับว่าผมเปลี่ยนไปยังไงบ้างผมก็เล่นซะมีคนจำผมไม่ได้หลายคนเลยเดี๋ยวมาต่อให้ฟังนะครับ
สนุกดีเล่าละเอียดยิบเลยชอบๆ อ่านแล้วนึกภาพออกทันดี แต่ติดตรงคำว่า “ครับ” เยอะไปนีสสส คืออารมณ์ตอนอ่านประมาณกำลังจอยๆกับบท พอมาท้ายประโยคเจอครับไป ต้องปรับอารมณ์ให้สมูธลง555555 ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ. สนุกดีครับขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ข อ บ คุ ณ ค รั บ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ มีบทเซ็กส์มั๊ยมอส
ขอบคุณครับ สนุกดีครับ น่าอ่านครับ เล่าละเอียดดีน่าติดตาม สนุกชอบๆ ขอบคุณครับ ชอบ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ
หน้า:
[1]
2