ละเมอรัก ละเมอเย็ด 3
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย midobun00 เมื่อ 2022-2-14 23:49บทที่ 3หาข้อมูลเชิงลึกหลังจากคืนนั้นไปจัสก็ไม่เคยเห็นพฤติกรรมแปลกๆ ในตอนที่หลับอีก เขาเริ่มหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับการละเมอ ทางการแพทย์ระบุเอาไว้ว่าเป็นความผิดปกติขณะกลับที่สามารถเกิดขึ้นได้ ในส่วนของสติ การจดจำ การรับรู้ ทุกอย่างถูกปิดตัวไปแล้ว แต่การมองเห็น สัมผัสทางร่างกาย และการควบคุมร่างกายไม่ได้ปิดตัวลงไปตาม เป็นช่วงที่อยู่ระหว่างการตื่นและหลับ หรือเคลิ้มๆ นั่นจึงเป็นสาเหตุของการละเมอ โดยส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับสภาวะทางจิตใจของผู้ป่วย ว่ามีสภาวะทางจิตใจและสภาพทางร่างกายในขณะนั้นอย่างไร
จัสเลื่อนอ่านข้อมูลที่แสนน่าตกใจ เราไม่สามารถแยกได้เลยว่าสิ่งเหล่านั้นคือเรื่องจริง หรือคำโกหกทั้งหมด เตอร์หลับจริงๆ หรือว่าเป็นแค่การแสดงละครตบตา แต่ความรู้สึกที่บ่งบอกออกมาชัดเจนก็คือ ตอนนั้น...เหมือนไม่ใช่เตอร์
มีผู้ที่เกิดอาการแบบนี้ และถูกฟ้องร้องเพราะเป็นการข่มขืนจนเกิดเป็นคดีขึ้นมากมาย ทั้งที่ตัวผู้กระทำผิดต่างพูดเป็นคำเดียวกันว่า เขาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น บางรายไม่ใช่เพียงเซ็กส์ แต่อาจเดิน ขับรถ รวมไปถึงก่อเหตุ ฆาตกรรม
ถึงตรงนี้จัสก็ขนลุกซู่ ในหัวนึกอะไรไม่ออกเลยนอกไปจากเรื่องลี้ลับ หรือมีบางอย่างกำลังเข้าสิง ยิ่งคิดก็ยิ่งขนหัวลุก แถมคืนนี้ยังต้องกลับไปนอนด้วยอีก แต่ก็ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกแต่เป็นความตื่นเต้นอยากรู้มากกว่า
คืนนั้นเกิดอะไรขึ้น แล้วต่างกับคืนอื่นยังไงนะ
เท่าที่ลองเลียบๆ เคียงๆ ดู เหมือนว่าคืนนั้น จะเป็นวันที่รู้จักกันแรกๆ แถมยังสั่งห้ามมีอะไรกัน แถมยังเหนื่อยมากๆ ยิ่งห้ามก็ยิ่งเก็บกดหรือเปล่า แต่หลังจากคืนนั้นมา ก็แอบเล่นกันช่วยตัวเอง ชักให้กัน ใช้ปากให้บ้าง สุดท้ายอาการที่ควรจะเกิดก็เลยไม่เกิดหรือเปล่า
แล้วถ้าสั่งห้ามแบบสุดๆ ....จะเป็นยังไง ถ้าจิตใต้สำนึกระเบิดออกมา ไอ้สิ่งนั้นมันปรากฏตัวออกมา จะรู้ดำรู้แดงไปเลยไหมว่า เป็นเรื่องแกล้งทำ หรือว่า..... เป็นสิ่งเหนือธรรมชาติจริงๆ ถึงตรงนี้จัสก็ตื่นเต้นอยากรู้อยากเห็นสุดๆ เพราะเขาไม่ใช่คนกลัวผีแต่ชอบเรื่องลี้ลับเอามากๆ เพราะแบบนั้นถึงหอพักจะต้องเดินผ่านเมรุทุกวันก็ไม่เคยรู้สึกอะไร...
----------------------------------------------------------------------
“เตอร์เย็นนี้ซื้อข้าวไปที่ห้องด้วยนะ กูไปกับทับทิมกลับประมาณสี่ทุ่ม”
“เออ ถ้างั้นก็หาอะไรมากินไปเลยไม่ต้องให้ซื้อหรอกดึกขนาดนั้น แทนที่จะหาอะไรกินเลยยังจะกลับมากินที่ห้องอีก”
“อืม ก็ได้ งั้นไม่ต้องซื้อละ”
“เออ แค่นั้นแหละ”
“แล้วไม่ไปกับพี่ป้อง พี่ริทหรอ วันศุกร์ทั้งที”
“ไม่อ่ะ นอนดูการ์ตูนดีกว่า ยังไม่อยากไปไหน”
“หือ.....พี่ป้องไม่ชวนกินเหล้าหรือไง”
“มันไปเที่ยวกับแฟนไง ใครเค้าก็ไปเที่ยวกับแฟนทั้งนั้น แต่แฟนกูนี่สิดันไปเที่ยวกับเพื่อน”
“พูดแบบนี้ น้อยใจหรอ”
“ป่าว ไม่ได้น้อยใจอะไรเล้ย” คนตอบพูดเสียงสูง
“งั้นนั่งรถมาบ้านไอ้ปอนเลย เดี๋ยวนี้เลย ไปกับกู”
“แล้วเพื่อนมึงจะไม่ว่าหรือไง”
“เดี๋ยวกูอธิบายให้พวกมันฟังเอง ใครๆ เค้าก็รู้หมดทั้งแผนกแล้วว่ามึงกับกูเป็นอะไรกัน”
“หรอ แล้วเป็นอะไรละ” เตอร์ตั้งใจยั่ว
“ไม่รู้ละ ไม่พูดแล้วเว้ย มาด้วย ตอนนี้รออีกไม่กี่คนมันก็จะไปกันแล้ว ที่บาร์แถวข้าวสาร”
“มึงไม่แดกเหล้า ยังจะไปกับพวกมันอีก ภาระกูจริงๆ เลย”
“กับเพื่อน มันก็ต้องไปป่าวว่ะ”
“เออ กูพูดไปงั้นแหละเดี๋ยวรีบไป” จัสอมยิ้มหลังจากเตอร์ตัดสายไป แล้วกันไปบอกทับทิมที่กำลังนั่งพิมพ์งานในโน้ตบุ๊คอยู่ข้างๆ
“พี่เตอร์ไปด้วยนะ”
“เออ กูได้ยินหมดแล้ว จัสมึงรีบๆ เลยอีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว” ทับทิมตั้งหน้าตั้งตาปั่นงาน
“ไหนดูสิถึงไหนแล้ว”
-----------------------------------------------------------------------------จากที่ตกลงกันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไปบาร์เหล้า แต่เพราะปอนบ่นว่าหิว หัวขบวนเลยหันไปที่ร้านเหล้าแบบนั่งชิลที่พระรามห้าแทน คนที่หิวเอาเข้าจริงก็ไม่ใช่แค่ปอนหรอก มันก็ทุกคนนั่นแหละ โดยเฉพาะจัสที่ตั้งหน้าตั้งตาแทะขาหมูไม่ได้หยุด
“พวกมึงอดอยากกันมาจากไหนเนีย” ทับทิมหัวเราะร่วน
“ท้องมันต้องอิ่มก่อนสิถึงจะแดกเหล้าได้” ปอนตอบพลางหยิบเบียร์ซดเข้าปาก
“มาๆ พวกมึงแดก เอ้าชน” ทับทิมสาวที่ไม่ได้สวยสำหรับตอนนี้เธอสวยที่สุดเพราะรอบๆ มีแต่เพื่อนผู้ชายห้าคน รวมเตอร์เข้าไปอีกคนเป็นคนที่หก
“อี๋ ไม่เห็นอร่อยเลยขม” จัสบ่น
“ก็นี่มันเบียร์ไอ้จัส มึงจะให้มันรสชาติยังไง” ปอนถาม
“ไม่รู้สิ กูเห็นพวกมึงชอบกินกูนึกว่ามันจะอร่อยกว่านี้”
“โธ่เอ้ย”
“มันไม่เคยกินหรอก อย่างมากก็เหล้าผสมโค้ก” เตอร์รีบแก้
“เคยกินอยู่อย่างนะพี่ เดี๋ยวขอดูเมนูก่อน” ทับทิมพูด แต่มองตาก็รู้ใจคนที่นั่งใกล้เมนูที่สุดรีบส่งเมนูให้ทับทิม รอยยิ้มผลิขึ้นบนหน้าแล้วมองที่จัส
“ฮ่าๆ” ปอนหัวเราะร่า
“จุดเริ่มต้นของพวกเรา” ทัมทิมว่า แล้วกวักมือเรียกพนักงาน
“พี่คะขอ เหล้าปั่นสตอเบอร์รี่เหยือกหนึ่ง ใส่สองช็อตเลยค่ะ”
“เอ้ยครึ่งช็อตก็พอแล้ว ไอ้ห่า”
“ไม่ได้ งานเราเสร็จทั้งทีก็ต้องฉลองหรือเปล่า”
“มึงหาเรื่องฉลองทุกโอกาสนั่นแหละ เดินออกจากห้องมึงยังจะเอามาฉลองเลย ไม่เอา”
“ฮ่าๆ มึงต้องแดก วันนี้มีคนรับภาระส่งมึงถึงห้องแล้ว ยังไงมึงก็ไปไหนไม่รอด”
“เวร” จัสลูบหน้าลูบตา แล้วแก้วใบเล็กก็วางตรงหน้าพร้อมเกล็ดน้ำแข็งปั่นสีชมพูสดใส รสชาติหอมสดชื่น แต่ดีกรีก็แรงพอกัน แค่ปลายลิ้นจัสแตะดูก็สัมผัสได้ถึงความแรงที่ร้าวไปทั่วปาก
“กินเข้าไปสั่งมาแล้วเสียของ เหยือกนี้เพื่อมึง” ทับทิมพูดยิ้มๆ แต่เธอก็ดื่มด้วยเช่นกัน
“กินเอาพอประมาณนะมึง อย่าเมาเป็นหมาอีก ไม่งั้นเดี๋ยวเสียตัวอีกนะ” เตอร์ก้มลงมากระซิบข้างหู
“เชี้ย เอาเปรียบว่ะ” จัสจำใจกินเหล้าในมือลงคอแปปเดียวก็หมดแก้ว
“อร่อยว่ะ” พูดแล้วส่งแก้วให้ทับทิม ค่ำคืนที่สดใสกำลังโลดแล่นแล้ว
------------------------------------------------------------------------------------เสียงดนตรีของร้านเริ่มหรี่เบาลงเพราะใกล้เวลาปิด พนักงานเดินมาจัดการเช็คบิลค่าเสียหาย ทุกคนจับเงินนั่นแล้วหารแบ่งเท่ากัน หน้าตาแดงก่ำหมดสภาพความหล่อสวยที่มีก่อนเข้าร้าน ทับทิมมากับแฟนแยกกลับไปกับแท็กซี่อีกคัน พวกของปอนกลับไปนอนที่บ้านมีเพื่อนที่บ้านไกลกลับไปนอนด้วย
จัสกับเตอร์ลงจากแท็กซี่แล้วเดินผ่านวัดโดยที่เตอร์ประคองร่างจัสเอาไว้ เหมือนภาพเก่าที่ฉายวนซ้ำอีกรอบ รอบข้างดูเงียบสงัด พวกหมาในวัดนอนคู้อยู่เป็นก้อนกลมๆ ด้วยความหนาว พวกมันมีกันเป็นสิบตัว พอเห็นคนเดินผ่านในความมืดก็ลืมตาสุกใสจ้องเขม่ง เตอร์ต้องคอยระวังพวกหมาไปพร้อมๆ กัน
“ไม่กลัวผีใช่ไหม เดินผ่านหน้าเมรุ ทุกวัน”
“กลัวห่าอะไรละ กูชินละ” เตอร์พูดใช้มือขยี้หัวจัสเบาๆ
ลมเย็นพัดวูบขึ้นมาที่ขาแล้วไล่ขึ้นมาที่หัว เย็นสะท้านจนขาสองข้างพร้อมใจกันหยุดเดินหันกลับไปมองความว่างเปล่าที่อยู่เบื้องหลัง ไม่มีใคร ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น
เสียงหมากว่าสิบตัวพร้อมใจกันหอนด้วยเสียงโหยหวน โดยที่สองหนุ่มกำลังยืนผงะอยู่หน้าเมรุตอนตีสองกว่า สองเท้ารีบวิ่งกันไปคนละทิศละทาง จัสรีบเดินเข้าประตูหอไป โดยที่เตอร์ออกนำไปก่อนแล้ว
“ไม่ประคองกูแล้วไงวะ ทิ้งกันเฉยเลย”
หลังจากผ่านประตูเข้าหอก็เหมือนกับคนละโลก ไอเย็นสะท้านพวกนั้นหายวับไป แค่มองย้อนกลับไปด้านหลังก็เสียววาบจนขนหัวลุก ขนาดคนที่ไม่มีเซ้นเรื่องผีๆ สางๆ ยังจนลุกชันไปทั้งตัว ถ้าเป็นพวกญาณทิพย์ขึ้นมานี่จะเจอกับอะไรบ้างนะ
จัสเดินกลับเข้าห้องยิ่งอุ่นกว่าเดิม คงเพราะ ยันต์ที่พ่อให้พกติดตัวมาปิดอยู่ตรงผนังในห้อง เหมือนกั้นโลกลี้ลับกับโลกความจริงแยกออกจากกัน
“คราวหน้าไม่เอาแล้วว่ะ ไปใช้ทางอ้อมดีกว่า” จัสบ่น
“แต่ทางอ้อมแม่งก็เสี่ยงโจร” เตอร์ตอบ
“ตรงนั้นเคยมีข่าว ปล้น แทงกันตายตอนดึกๆ”
“แต่อีกทางก็ผีเลยนะ”
“ไหนมึงว่าไม่กลัวผีไง มีหน้ามาถามกูว่ากลัวผีหรือเปล่า”
“ตอนแรกก็ไม่กลัวหรอกแต่เมื่อกี้ ไม่ไหวอ่ะ จู่ๆ ก็พากันหอนขึ้นมา ขนหัวลุกไปหมดเลย”
“ฮ่าๆ ไอ้ตี๋เอ้ย ทำไมมึงน่ารักจังวะมากอดหน่อยดิ”
“อะไรอีกเนีย เมาแล้วก็อย่าเงี่ยนดิ”
“นิดหน่อยน่า” คนหน้าเข้มรีบดึงร่างสูงมากอดแล้วนั่งลงบนตัก
“คืนนี้ขอเย็ดหน่อยนะ”
“ไม่เอา มันเจ็บ แค่ภายนอกพอนะ”
“ไม่เอาอ่ะ อยากเย็ด ขอเย็ดนะ”
“ไม่.... คิดอะไรออกแล้ว” หนุ่มผิวขาวหน้าแดงพูดยิ้มๆ
“อะไรอีก”
“คืนนี้นอนไปเฉยๆ แบบนี้นี่แหละ เดี๋ยวไอ้คนที่ละเมอขึ้นมาจะได้มีแรงทำ”
“เรื่องนี้อีกแล้ว...”
“อ่าว ไม่อยากพิสูจน์หรอ ก็มึงเวลาละเมอมึงเป็นคนละคนเลยนะ ถ้าบ่มอารมณ์หื่นไว้เจอๆ ตอนนอนมันจะระเบิดออกมาไม่รู้หรือไง”
“อกแตกตายสิไม่ว่า ไม่ทำก็ไม่ทำไม่พูดด้วยแล้วกูไปว่าวออกก็ได้”
“ไม่ได้ดิ เชื่อกูคืนนี้มึงละเมออีกแน่ เดี๋ยวกูแก้ผ้านอนเลย ยั่วเต็มที่” จัสพูดยิ้มๆ
“นี่คือกูต้องละเมอหรือว่ามึงจะลักหลับกูเนีย โอเคอาบน้ำนอน แล้วมาดูกันว่าใครถูก”
“ใช่”
ขอบคุณครับ สุดยอด ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณ ตกลง ละเมอหรือโดนลักหลับ ละเมอแน่นอน สุดยอด ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกมาก สุดยอด ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ{:5_137:} ขอบคุณ ติดตาม ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]
2