ผมอยู่กับอาจารย์จนถึง ม.3 ก็ไม่มีเหตูการณ์เหมือนวันนั้นเกิดขึ้นมาอีก พ่อกับแม่ก็มาเยี่ยมผมบ้าง บางที พี่นิคมก็มารับผมกลับบ้าน พี่นิคมเป็นใครเดี๋ยวตอนต่อไปผมจะเล่าให้ฟัง ช่วงภาคเรียนที่สองของ ม.3 ก่อนสอบปลายภาค พวกผมจะต้องไปเดินทางไกลวิชาลูกเสือ ซึ่งการเดินทางครั้งนี้ เราต้องเดินด้วยเท้า เข้าไปในป่า โดยมีรถโรงเรียนขับตามไปห่าง ๆ ซึ่งอาจารย์ที่ทำทีมไปครั้งนี้ คนหนึ่งคืออาจารย์ชัยยศ คนที่ผมอาศัยอยู่ด้วย ระยะหนึ่งของการเดินทางต้องผ่านกองร้อย ต.ช.ด.อาจารย์หัวหน้าทีม จึงพาเข้าไปเยี่ยมชม ซึ่งพวกเราก็สนุกสนานกันดี และ ต.ช.ด.ที่เป็นหัวหน้าชุด คือ ร้อยตำรวจเอกภูมิพงศ์ เป็นเพื่อนของอาจารย์ชัยยศ เพราะเห็นทั้งสองคุยกันอย่างสนิทสนม ผู้กองภูมิ ตามชื่อเล่นที่อาจารย์ชัยยศเรียก เป็นคนค่อนข้างหล่อ คือที่ผมใช้คำว่าค่อนข้าง ก็เพราะว่าถ้าผู้กองมาทำงานที่ในเมืองก็คงหล่อทีเดียว ผิวพรรณก็คงดูสะอาดกว่านี้ แต่นี่เขาอยู่ป่าก็คงหล่อแบบคนอยู่ป่าหน่ะครับ ผิวที่ไม่ค่อยขาวอยู่แล้ว ก็ยังค่อนข้างกร้าน แต่ก็ดูล่ำสมเป็นชายชาตรีดี ผมมองท่วงทีของผู้กองรวมไปถึง ต.ช.ด.คนอื่น ๆ แล้ว ใจสั่น ๆ ยังไงก็ไม่รู้ และด้วยเล่ห์มารยาของผมบวกกับเป็นใกล้ชิดกับอาจารย์ชัยยศ ผมจึงแกล้งเป็นลม ประมาณว่าจะไปต่อไม่ไหว ซึ่งก็ได้ผล เพราะหลังจากที่ทำการปฐมพยาบาลผมแล้ว อาจารย์ชัยยศก็พูดกับผมว่า